15.11.07

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


Τον τελευταίο καιρό, που έχουν πιάσει οι "κλειστές" μου (τί είναι αυτό;) έχω λιώσει στο ζάπινγκ. Εχω δεί τα πάντα. Ακόμα και τις διαφημίσεις. Μέχρι και τις μπουχάρες της Μοιραράκη άντεξα. Αλλά υπήρχαν και πράγματα που δεν παλεύονται. Και μιλάω περισσότερο για τα σίριαλ, καθώς οι εκπομπές είναι και θέμα υποκειμενικό, εδώ που τα λέμε. Φέτος, αν εξαιρέσει κανείς τα χαριτωμένα Υπέροχα Πλάσματα της Κοντοβά, είναι να βγάζεις τον καρκίνο με αυτά που υπομένουν τα ταλαίπωρα ματάκια σου. Τώρα, θα μου πείς, κλείστη τη ρημάδα αφού δεν την παλεύεις. Αλλά πριν το κάνεις αυτό, πες και την κακιούλα σου...

Ιδου! Οι πιο απίστευτες μαλακίες της ελληνικής TV, σε φορμά σίριαλ, κατά σειρά... αποτυχίας:


#1. ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΕΙΟΝ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟΝ
Εδώ πέρα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά στην περίπτωση του Ρώμα, ο οποίος απήχθη απο εξωγήινους που φύτεψαν στο σώμα του ενα ακάθαρτο πνεύμα, που συνομιλεί με τους ιβίσκους και τις τριανταφυλλιές του! Δεν περίμενα ποτέ οτι ο τύπος θα έκανε κάτι χειρότερο απο το ανεκδιήγητο Καφέ της Χαράς, αλλά να που δεν υπάρχει Θεός...


#2. SINGLES 2 1/2
Εντάξει, το κακόγουστο το αστειάκι σας το ψιλοχωνέψαμε πέρυσι, αλλά πλέον κατάντησε με μπανάλ ανέκδοτο για Πόντιες πουτάνες. Υστερίες, κλεψιές απο παντού, ψευτοδιλήμματα των thirty something (αν είναι να γίνω σαν κι αυτούς στα 30φεύγα μου, καλύτερα ο Χάρος!) και γενικά σύνολο... άνευ υπομονής!


#3. Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ
Η ανεξήγητη μουρμούρα του "Σταύρου" της Βέρας στο Δεξί μπορεί να σε φέρει στα όρια της επιληψίας. Το τάχα μου προβατίσιο σεξ απίλ του Μαρινάκη μπορεί να σου προκαλέσει στομαχικούς σπασμούς. Η σκηνοθεσία-Κάβο Ντόρο σου δίνει τσάμπα Zantac. Και τα βυζιά της Μαρίας Κορινθίου προσπαθούν να δώσουν λόγο ύπαρξης σε αυτό το πράγμα...


#4. ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ
Τεράστια απογοήτευση. Δεν περίμενα με τίποτα οτι κάτι τόσο - στα χαρτιά τουλάχιστον - φιλόδοξο θα κατέληγε σε μια τυποποιημένη, τηλεοπτικών τελικά διαστάσεων, σαπουνόπερα της κακιάς ώρας. Πόσο μάλλον όταν τις άθλιες αράδες γράφει ο Θόδωρος Πετρόπουλος, άλλωτε γνωστός ως Λευτέρης Παπαπέτρου (Εγκλήματα, Είσαι το Ταίρι μου).


#5. ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
Γι'αυτό το πράγμα είχα ξαναγράψει και πριν κάτι μέρες, όταν πρωταντίκρυσα το πρώτο του συγκλονιστικό επεισόδιο. Είπα να δώσω τόπο στην οργή και να δώ και την επόμενη συνταρακτική ιστορία αγάπης που μου μετέδιδε με τόσο... ενθουσιασμό ο Μουρατίδης. Ε, η συνέχεια γνωστή:
Στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα...


#6. ΦΙΛΑ ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΟ ΣΟΥ
Οσο κι αν τη λατρεύω τη Σμαράγδα, έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα αυτό το συνεχές πάρε-δώσε με τον ηλίθιο τον Αθερίδη, σε σκηνές και πλατώ. Αυτό που γίνεται εδώ, βέβαια, βαραίνει και την ίδια για την επιλογή της να συμμετάσχει σε ενα τσίρκο απίστευτης βαρεμάρας, επανάληψης και κακών αστείων.


#7. ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΘΑ ΣΕ ΧΩΡΙΖΑ
Εδώ μόνο ο Φιλιππίδης με τον Κυριακίδη δε φταίνε, γιατί τουλάχιστον προσπαθούν. Αυτοί που θέλουν κυνήγι και εξορία, είναι η Ακρίτα με τον Κυρίτση, που πήραν ο,τι κρυόκωλη μαλακία κατέβασε το μυαλό τους στη Βέρα και το έκαναν σίριαλ με τα φωνητικά της Πέγκυ Ζήνα. Εγώ φταίω μετά, γαμώ τη μουστάρδα μου, γαμώ;


Αυτά. Και εις άλλα με υγεία. Απο του χρόνου βέβαια, πάλι...

12.11.07

ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΑΙΔΙΑ...


...έκλασε κανείς;


Υ.Γ. Χαίρομαι που η ανταπόκριση στον θαυμάσιο διαγωνισμό μου έφτασε τα επίπεδα... του μηδενός. Αυτή η τεράστια ΑΠΟΤΥΧΙΑ με γεμίζει ικανοποίηση και προσμονή για τη συνέχεια... Σας προκαλώ όμως. Βρείτε την απάντηση! Ειλικρινά, δίνω και 50άρικο σε όποιον απαντήσει...

9.11.07

ΝΑΤΟΙ ΠΕΤΙΟΥΝΤΑΙ!


Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει Παράδεισος. Γεγονός.
Αυτή η πανέμορφη ιστορία αγάπης που γαλούχησε γενιές και γενιές πασοκοβλαμμένων και μη πολιτών του τριτοκοσμικού μας πολιτισμού φτάνει στο peak του αυτή την Κυριακή, λίγο μετά το Παναθηναϊκός-ΑΕΚ.
Και επειδή είμαι γενναιόδωρος με την παγκόσμια Βλακεία, διοργανώνω τον εξής διαγωνισμό:

Απαντήστε σωστά στην παρακάτω ερώτηση και κερδίστε - σε παγκόσμια και πανγαλαξιακή αποκλειστικότητα - τα απόρρητα έγγραφα του Εκτακτου Συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μια ολόκληρη μέρα πριν τα δημοσιεύσει ο Λάκης. ΠΡΟΣΟΧΗ! Η ερώτηση είναι πέρα για πέρα κανονική, έχει απάντηση και μάλιστα εμπεριστατωμένη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιός (και πού) σκότωσε τον Μπιν Λάντεν;
Α. Ο Τζορτζ Μπους
Β. Ο Τζορτζ Μάικλ
Γ. Ο Μπρους Γουίλις

Θα περιμένω τις απαντήσεις σας (με τεκμηρίωση, εννοείται) στο e-mail μου getomania21@hotmail.com μέχρι την Κυριακή το βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Σε περίπτωση που δεν απαντήσει κανείς... στ'αρχίδια μου.

Ορέν ντουβάρ.

6.11.07

ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΓΡΙΑ ΝΑ ΧΕΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΞΕΚΩΛΙΑΣΤΗΚΕ

Μόλις πριν λίγο τελείωσε το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς αυτοτελών επεισοδίων του Alpha με τίτλο Αληθινοί Ερωτες. Εχω μείνει μαλάκας.
Ηρωες, ο Σπύρος και η Τζένη. Αυτός κλεφτρόνι, αυτή φοιτήτρια. Αυτός κλέβει πράγματα απο αυτοκίνητα, αυτή ετοιμάζει εδώ και... ενα χρόνο μια εργασία πάνω στον Πλάτωνα. Σε κάποια φάση αυτός της κλέβει το laptop μέσα απο το αμάξι του φλώρου γκόμενού της, όπου βρισκόταν η τεραστίων διαστάσεων εργασία της. Εκείνη τρελαίνεται, στέλνει e-mail στο... laptop (ο Θεός απλά δεν υπάρχει σε αυτό το σημείο!) όπου ζητάει απο τον κλέφτη να επιστρέψει το μηχάνημα έναντι 1000 έουρων και ο τυπάς αποφασίζει να της πάρει τα λεφτά και, αν δύναται, να τη γαμήσει κιόλας γιατί του καλογυάλισε. Τελικά συναντιούνται, ΔΕΝ της παίρνει τα λεφτά (παρόλο που οι λέτσηδες οι φίλοι του τον πρίζωναν), της σκάει στο άσχετο έναν πούτσο σε μια ερημική παραλία, εκείνη τον ερωτεύεται παράφορα, αυτός επίσης, τρέχουν σε εκδρομές με σλίπινγκ μπαγκ, ενώ ταυτόχρονα η Τζενούλα δεν σηκώνει το κινητό της ούτε γι'αστείο, με αποτέλεσμα οι γονείς της να έχουν πάθει ταράκουλο - ο δε γκόμενός της τσάμπα την περιμένει στην Υδρα με τα "παιδιά"...
Αργότερα, ο Σπύρος σαν γνήσιος λαϊκός αλήτης του Ντίσνεϊ, πηγαίνει να ξανακλέψει, οι μπάτσοι τον πιάνουν, σαν απο ανέκδοτο ο πατέρας της Τζένης αποφασίζει να τη στείλει στο... Λονδίνο (μεσούσης της περιόδου, έχοντας κανονίσει ο ΙΔΙΟΣ τις εγγραφές!), εκείνη λέει πως η ζωή είναι δική της κλπ., ενώ αρνείται να πιστέψει οτι ο Σπύρος είναι κλέφτης. Τελικά, πώς τα φέρνει ο διάολος, οι δρόμοι τους χωρίζουν, εκείνη τελικά καταλήγει στο Κολούμπια (στο Λονδίνο είχε πολλή βροχή μάλλον...) και μετά απο πέντε χρόνια ετοιμάζεται να παντρευτεί τον ίδιο φλώρο που είχε για γκόμενο πριν γνωρίσει τον αλήτη, με αποτέλεσμα ο Σπύρος να περιμένει απλά με το πουλί στο χέρι τη λαίδη του η οποία, σε μια απίστευτη σεναριακή ανατροπή, επισκέπτεται το συνεργείο αυτοκινήτων του Σπύρου για να πάρει το αμάξι του μέλλοντα συζυγού της. Εκεί, ο αλήτης ρίχνει άλλον έναν πούτσο (συν γράσσο αυτή τη φορά) στη λαίδη, εκείνη λέει πως δεν πρέπει να τον ξαναδεί κι εκείνος, μέσα στην ξενέρα του, μονολογεί "...Αρκεί να ακούς απο το κοχύλι μας τους ήχους της θάλασσας". Επος. Και αφηγητής όλων αυτών; Ο Νίκος Μουρατίδης!

Ναι! Ναι! Επιτέλους πέτυχε η αλλαγή φύλου στην ελληνική τηλεόραση! Τώρα μπορώ κι εγώ να στείλω την ιστορία μου. Χειρότερη δε μπορεί να είναι...

Υ.Γ. Α, ξέχασα και τις σπουδαίες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Η Λαίδη κι ο Αλήτης του Ντίσνεϊ, επιμένω...

12.10.07

H NATAΣΣΑ ΤΟ 'ΞΕΡΕ;


Αν ξεψαχνίσει κανείς την κινηματογραφική σοδειά κατά την πολεμοκάπηλη περίοδο της Χούντας, εντοπίζει ένα σωρό υπερ-πατριωτικές, προπαγανδιστικές, φανφαροειδείς πολεμικές περιπέτειες και δράματα τύπου Υποβρύχιο Παπανικολής, ΟΧΙ!, Παπαφλέσσας, Κοντσέρτο για Πολυβόλα και άλλα παρόμοια που έχετε δεί (διαστροφή!) πολλάκις στο τι-βι. Ωστόσο, αυτό που μου κέντριζε πάντα το ενδιαφέρον - κι όχι μόνο απο κινηματογραφικής άποψης τελικά - ήταν η Υπολοχαγός Νατάσσα.
Ετος παραγωγής 1970, μέσα δηλαδή στον πυρήνα της χουντικής αποθέωσης, και ο μέγας δημιουργός Φώσκολος πήρε όσα φράγκα δε φανταζόταν οτι θα έπιανε ποτέ στα χέρια του (παραγωγή πιο ακριβή ακόμα κι απο το επικείμενο Ορατότης Μηδέν) απο τις τσέπες των Ελλήνων φορολογούμενων για να στήσει ενα σκηνικό ονειρώδες για τη μισαλλόδοξη και πατριδοκάπηλη κυβέρνηση: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, μπόλικοι κακοί γερμαναράδες, εκατοντάδες ηρωικά ελληνόπουλα τύπου Παπαμιχαήλ να πολεμάνε για την ΠΑΤΡΙΔΑ τους και μόνο, υψηλό στρατιωτικό φρόνημα και... κακοί αντάρτες!
Ναι. Δώστε προσοχή στο γεγονός οτι προς το τέλος της ταινίας, ο Ορέστης-Παπαμιχαήλ δολοφονείται "κατά λάθος" λόγω της ναζιστικής φορεσιάς-καμουφλάζ του απο μια ομάδα ανταρτών, παραδοσιακών του βουνού. Οι άντρες αυτοί πλησιάζουν πάνω απο το πτώμα του, πάνω στο οποίο βρίσκεται και η τραυματισμένη σωρός της Νατάσσας-Βουγιούκλω. Ο διάλογος είναι χαρακτηριστικός: "Καλά, αυτός είναι Γερμανός. Αλλά η άλλη πρέπει να είναι Ελληνίδα". "Σιγά την Ελληνίδα!" απαντά ο διπλανός του. Φοβερό! Το κοινό, εκείνη τη στιγμή, στραγγάλιζε μετά βδελυγμίας τον κυνικό αντάρτη, ακούγοντάς τον να προσβάλλει - έστω και εν αγνοία του - το άτομο που εκπροσώπευε ως εκείνη τη στιγμή την ίδια την Ελλάδα στο πανί! Και φυσικά, για να μην το αφήσει έτσι ο κυρ-Νίκος, χωρίς να το κάνει φραγκοδίφραγκα, ρίχνει και ενα πλάνο στο τέλος της ταινίας με την επιγραφή στην ταφόπλακα του Ορέστη: "Τον σκότωσαν ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ του". Υπήρχε πραγματικά ανάγκη να γραφτεί κάτι τέτοιο στην ταφόπλακα ενός ήρωα της Αντίστασης; Κατά την αντίληψη του Παττακού, ναι!
Αρα, οι αντάρτες τελικά καταφέρνουν να γίνουν ακόμα πιο μισητοί κι απο τον Κώστα Καρρά, αφού κάνουν ο,τι δεν έκαναν οι Ναζί τις προηγούμενες δύο ώρες: σκότωσαν τον Παπαμιχαήλ! Φυσικά, η Χούντα δε θα επέτρεπε ποτέ σε έναν αντάρτη να τη σκαπουλάρει έτσι ενώ και τον πιό προβαλλόμενο Ναζί της ιστορίας (τον Καρρά) τον βάζει με τύψεις συνείδησης και αυτόχειρα! Ε, ρε ψυχή μου κηδείες...
Κατά τη διάρκεια, βέβαια, να μη μας ξεφεύγουν και τα στοιχειώδη. Η Νατάσσα φτύνει κατάμουτρα μέχρι και το πεντάχρονο βλαστάρι της για την Πατρίδα, την ίδια στιγμή που ο Ορέστης το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα σώσει τη Νατάσσα που σώζει εν τω μεταξύ την Πατρίδα, ο Καλογήρου διακηρύττει τη σημασία της θυσίας απέναντι στο κοινό καλό (όσο πιο πολύ αίμα, τόσο το καλύτερο) και ο Καρράς να εξηγεί με όσο πιο γλυκό τρόπο μπορεί στον πατέρα της Νατάσσας "Ελα μωρέ, δεν τρώμε κι ανθρώπους"! Η ζωή εν τάφω, κυριολεκτικά...

Φτου να πάρει. Ξέχασα να ασχοληθώ και με το κινηματογραφικό κομμάτι... Αλλά φαντάζομαι όλο και κάποιο καλό σχόλιο θα έκανε ο Μαστοράκης σε κάποια απο τις εκπομπές του τότε...

5.10.07

ΚΟΝΤΡΑ ΞΥΡΙΣΜΑ


Η νέα ταινία του ΘΕΟΥ. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Το trailer του Sweeney Todd βγήκε μόλις πριν απο λίγες ώρες και μας γονάτισε. Swing your razor high!

ΑΧ, ΕΥΡΩΠΗ... (ΜΕΡΟΣ ΒΟΥ)


Ωραία. Προχθές, ήρθαν όλα φυσιολογικά στους ομίλους. Δώστε βάση:
Κερδίζει ο γαύρος τη Βέρντερ 1-3 (διπλό).
Κερδίζει η Μαρσέιγ τη Λίβερπουλ 0-1 (διπλό).
Κερδίζει η Πόρτο στα χασομέρια τη Μπεσικτάς 0-1 (διπλό).
Κερδίζει η Τσέλσι τη Βαλένθια 1-2 (διπλό).
Κερδίζει η Σαχτάρ τη Μπενφίκα 0-1 (διπλό).
Κερδίζει η Σάλκε τη Ρόζενμποργκ 0-2 (διπλό).
Η Λάτσιο φέρνει 2-2 με τη Ρεάλ και όλοι στον όμιλο είναι ικανοποιημένοι.
Και ο μοναδικός άσος που βρέθηκε; Μα, φυσικά, εκεί που θα έχανε η Μίλαν! Στη Σκωτία, απο τη Σέλτικ!!!
Εντάξει, το έχετε πάρει πρέφα ήδη, μην πλατειάζω τσάμπα. Με 1 ευρώ έβγαζες 19.000.
Κακομοίρηδες, ξυπνήστε. Η "μηχανή" κατασπαράζει. Παρατήστε το ρημάδι. Ρίχτε σουτ να τελειώνουμε. Και μιλάω 100% σοβαρά. Στην αρχή έχει πλάκα, αλλά δεν είναι να παίζεις και πολύ με αυτά τα πράγματα. Κι αν βάλεις στο σάκο οτι κατά μια ΣΑΤΑΝΙΚΗ σύμπτωση, οι 4 ελληνικές ομάδες που έπαιζαν Ουέφα σήμερα έχασαν ΑΚΡΙΒΩΣ με το μικρότερο δυνατό σκορ που θα μπορούσαν για να μην αποκλειστούν, τότε ίσως, σε αντίθεση με όσα είπα στο προηγούμενο post, ο Θεός να μην έχει πέσει για ύπνο τελικά. Μάλλον όλοι εμείς κοιμηθήκαμε.

Ξυπνάτε!!

ΑΧ, ΕΥΡΩΠΗ... (ΜΕΡΟΣ Α)


Ο Ολυμπιακός έκανε την πρώτη του εκτός έδρας νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά απο 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας (και μόνο ΜΙΑ φορά με προκριματικά τον Αύγουστο). Μετά απο 31 ματς. Μετά το 7-0 της Γιουβέντους, το 4-0 της Γιουνάιτεντ, το 5-1 της Ρόζενμποργκ, το 5-1 της Ρεάλ, το 3-0 των Εβραίων, τις καρδούλες και την Μόλντε. Ο Πειραιάς φωταγωγήθηκε. Οι φίλαθλοι βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν το κοσμοϊστορικό γεγονός. Τα ξένα μέσα ενημέρωσης μίλησαν για "το θαύμα του Πειραιά" και τον εξευτελισμό της επίσημης αγαπημένης του γερο-Οθωνα. Τα ελληνικά, για τη γκολάρα (τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει, μεταξύ μας τώρα) του Πατσατζόγλου και τον "ηρωισμό" του Νικοπουλίδη. Αλλά υπάρχει και ο Takis.

Ναι, ο Sir. Ο άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε σύμφωνα με τη γνώμη εμπειρογνωμόνων και ειδικά κατηρτησμένων επιστημόνων του Βορείου Σέλας να έχει διωχτεί ήδη με τις κλωτσιές απο το Red Restaurant. Ο άνθρωπος που έβγαλε τον Γκαλέτι για να βάλει στη θέση του τον Κοβάσεβιτς και, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, άκουσε τη μισή Ελλάδα να σχολιάζει απρεπώς τη μάνα του, τη γυναίκα του, το μπατζανάκη του κι οποιονδήποτε άλλον κοντινό του. Και ξαφνικά, η μαγεία... Τέλος ο "ασβέστης", πυροβολικά που ξέφτιζαν υγρά μπαταρίας στα χαφ, η παρέα του lonesome cowboy Λούα-Λούα και τρία γκολ στην "οθωνική" Βέρντερ. Πάταγος. Αν έβγαινε και σε μαύρο, θα το αγόραζε και ο Τζίγγερ για πανό στη Λεωφόρο.

Και τώρα, η δημοσιογραφική ελίτ της χώρας έτρεξε ωσάν τη δαιμονισμένη στο El Venizelo και κούναγε σημαίες και μαντηλάκια.
Πρόσεξε, Takis. Μάλλον στην έχουνε στημένη. Ετσι δεν ακούγεται; Στη γωνία δεν περιμένει ο Σωκράτης; Οι παροτρύνσεις του Χελάκη και του Χριστόγλου δεν πιάσανε τόπο; Μου μυρίζει αρουραίος στο σύστημα. Δεν μπορεί. Ο Ολυμπιακός είναι ομαδάρα φέτος. Εριξε 6 γκολ στον ΟΦΗ. Γάμησε τη Βέρντερ στο σπίτι της. Πρώτο διπλό στο Τσου-Λου. Εχει Γκαλέτι. Εχει Λούα-Λούα. Εχει Πατσατζόγλου. Εχει... Takis. Δεν μπορεί. Είναι όλα ενα όνειρο. Θα το πάρει το τιμημένο το ευρωπαϊκό φέτος, είμαι σίγουρος. Εχει τεράστια ομάδα και οι οπαδοί του το καταλαβαίνουν. Γι'αυτό και πανηγύρισαν αυτή την ΤΕΡΑΣΤΙΑ νίκη. Και μετά, φυσικά, θυμήθηκαν τους βάζελους.

Υ.Γ. Κι αφού πήρε ο γαύρος διπλό, τελικά ρε μάγκες έχω ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ελπίζω οτι θα πάρω φέτος το πρωτάθλημα... Γιατί να μην επωφεληθώ κι εγώ τώρα που κοιμάται ο Θεούλης;

1.10.07

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ


Δεν είναι σχόλιο για τον Καρατζαφέρη και τον στάβλο των ακροδεξιών βουλευτών του. Ηδη έχω αρχίσει να βαριέμαι τη γραφικότητά τους και τις μπέικον φάτσες τους. Στο ΠΑΣΟΚάκι αναφέρομαι.
Οπως λέμε "ΑΕΚάκι". Κι επειδή η ομάδα έχει να πάρει 13 χρόνια πρωτάθλημα, έχει καταντήσει να φαίνεται μικρή μπροστά στους βαζελόγαυρους. Το ίδιο και η "δημοκρατική παράταξη". Στ'αρχίδια μου εμένα, βέβαια, δεν είμαι ΠΑΣΟΚος, ούτε τους ψήφισα σαν αντίδραση στη ΝΔ, ούτε θα τους ψηφίσω ποτέ μου. Αλλά αυτό με την σχιζοφρενική ιστορία της διαδοχής κατάφερε να μου προκαλέσει αδικαιολόγητους στομαχικούς σπασμούς.
Χάνει τις εκλογές ο Παπανδρέου και κάνεις δηλώσεις. Βρίσκει "καμένο" τηλεοπτικό χρόνο και πετάγεται σαν την κλανιά ο Βενιζέλος και κάνει κι αυτός τις άρπα-κόλλα δηλώσεις του. Μετά ακολουθεί ο Κουλούρης, στη συνέχεια ο Λοβέρδος, μια σπόντα η Διαμαντοπούλου απο 'δω, μία σπόντα ο Πάγκαλος απο 'κει, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Την ίδια ώρα, ο Καραμανλής και οι φατρίες του ετοιμάζουν αναθεωρήσεις, προϋπολογισμούς, διατάξεις και ψηφίσματα τρίβοντας τα χέρια τους απο ικανοποίηση για τη μάστιγα... αυτοϊκανοποίησης που έχει πιάσει το ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά, αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚάκι κάνει μόνο μέσα στο εσωτερικό του. Δεν ξέρει οτι κυβέρνηση είναι η ΝΔ. Δεν έχει καταλάβει οτι μέσα στη βουλή είναι κάτι τύποι απο το ΛΑΟΣ (κι απο τη μυρωδιά μόνο το καταλαβαίνεις...). Δεν έχει καταλάβει οτι ξημερώνει το πρωί και νυχτώνει το βράδυ. Και οι μύγες της νέας αλλαγής έφαγαν το σίδερο, τα κουνούπια ρήμαξαν το ατσάλι, αλλά η βαρυστομαχιά ακούστηκε. Ολούθε. Αλλά ούτε αυτό το πήραν πρέφα.
Και τώρα, με το μαχαιράκι στο λαιμό. Παπανδρέου; Βενιζέλος; Σκανδαλίδης; Μήπως η Εφη Σαρρή, με κάποια μορφής μεταγραφή (να παίζει μόνο στην Ευρώπη); Και τρεχάτε να ψηφίσετε, μπας και δείτε προκοπή. Να ηρεμήσει κι ο Πρετεντέρης, δηλαδή, όχι τίποτε άλλο γιατί τελευταία κοντεύει να μείνει στον τόπο ο άνθρωπος με τα πολλαπλά καρδιακά της Χαριλάου Τρικούπη. Και μετά να ψάξουμε απο 'δω, να ψάξουμε απο 'κει, μήπως λήξει το ματς στα δύο χρόνια, στις Ευρωεκλογές, στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, στην καταστροφή του κόσμου. Ενα κλίμα λαϊκής σε τέσσερις τοίχους. Αντέχεις;
Εγώ προσωπικά όχι...

Υ.Γ. Εντελώς άσχετο, αλλά δεν μπορώ να το βάλω αλλού: Η Σοφία Καρβέλα σε τί γλώσσα μίλαγε στο σχολείο; Greeklish;

19.9.07

ΚΑΙ ΚΛΑΚΕΤΑ ΕΧΩ...


Λέμε λέμε, αλλά υπάρχει και ο σινεμάς. Και τον ξέχασα πολύ θαρρώ...

Λοιπόν. Απο όσα έχω δεί μέχρι στιγμής, οι πιο ολοκληρωμένες (απο γενική άποψη) ταινίες μέχρι στιγμής είναι το Zodiac και το Bourne Ultimatum, χωρίς ωστόσο να μιλάμε για αριστουργήματα (ακόμα ίσως είναι νωρίς, αλλά δεν με έχει συγκλονίσει κάτι προς το παρόν). Στο μεν πρώτο, οι αρετές είναι σαφείς - μιλάμε για έναν απο τους πιο ιδιαίτερους Αμερικανούς δημιουργούς, κι όχι μόνο της γενιάς του. Σε πλανάρισμα, ατμόσφαιρα και σκηνοθετική τακτική ο Φίντσερ δεν παίζεται. Το ίδιο και το θαυμάσιο καστ (αυτός ο Ντάουνι Τζούνιορ επιμένει να μου βουλώνει το στόμα όλο και περισσότερο πλέον...) σε συνδυασμό με τους υπέροχους χρωματισμούς των φίλτρων του Χάρι Σαββίδη στη φωτογραφία. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως ο Φίντσερ καταλήφθηκε απο μια αδιανόητη εμμονή με τη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα η υπερπληθώρα πληροφοριών και χαρακτηριστικών να "τσιτώνεται" μέσα στις δυόμιση ώρες του φιλμ και να "παγώνει" σε αρκετές στιγμές την προσπάθεια του θεατή να μπεί για τα καλά στην όποια ψυχολογία της ιστορίας.
Παραδίπλα, ο Ματ Ντέιμον έχει πλέον κάνει δεύτερο "εγώ" του τον Τζέισον Μπορν, και η τρίτη περιπέτεια της σειράς είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη. Τώρα, για τη σκηνοθεσία του Γκρίνγκρας μην ξανατοποθετηθώ - ο τύπος σε πιάνει απο το σβέρκο και σε πετάει στο λάκκο με τα λιοντάρια, το λαχάνιασμα του Μπορν είναι πρωτίστως δικό σου και μετά του Ντέιμον, αδυνατείς να ξεφύγεις απο τα πυρά και τελικά, όταν όλο αυτό τελειώσει, τρέχεις να σκουπίσεις τα ιδρωμένα χέρια σου που επί δύο ώρες έτριβες σα μανιασμένος. Και απο την ηδονή της έντασης, εκτός των άλλων...

Εντάξει, κατά τα άλλα δεν έχω ισοπεδωθεί κιόλας, να πω την αμαρτία μου. ΟΚ, το Planet Terror του Ροντρίγκεζ είναι καρα-διασκεδαστικό, δε σου αφήνει άντερο στο γέλιο πολλές φορές, αλλά, κακά τα ψέματα, Ταραντίνο δεν είναι. Τελεία. Οι Simpsons δεν με ενθουσίασαν (ενα πολύ καλό επεισόδιο μεγάλου μήκους, χωρίς διάθεση για το κάτι παραπάνω, δυστυχώς) και ο Χάρι Πότερ είναι το βήμα παραπάνω για τη σειρά (πιο γκόθικ απο ποτέ), αλλά και πάλι αν το δείς σαν μια σκέτη ταινία δεν τρελαίνεσαι κιόλας (για την Εμα, απο την άλλη, το αρπάζω το ξυραφάκι...). Είδα και μια ωραιότατη κωμωδιούλα, το Superbad απο τους τύπους που κρύβονταν πίσω απο τον Παρθένο Ετών 40 και το πρόσφατο Knocked-Up (Σεθ Ρόγκεν στο σενάριο, Τζουντ Απατοου στην παραγωγή), όχι τίποτα το σπουδαίο αλλά τουλάχιστον γέλασα. Δε νομίζω όμως οτι θα το δούμε τελικά στα μέρη μας, παρά μόνο αρκετούς μήνες μετά σε DVD, οπότε γάμα τα, δε λέω περισσότερα.

Παρόλα αυτά, νομίζω πως η ταινία της χρονιάς θα είναι αυτή με τον Σόμμερ και την Κορινθίου και τον ελληνικότατο τίτλο Deep End (σαν soft-core μου ακούγεται). Πρέπει να είναι πραγματικό έπος. Το εννοώ. Αλλωστε, ο σκηνοθέτης είναι ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ δημιουργός. Είχε γυρίσει εκείνη την ταινία με τον Τσαρούχα και τη Δούνια σε κάτι δάση, που αυτός το είχε σκάσει απο κάτι πυρηνικές εγκαταστάσεις που έκανε το πειραματόζωο (....) και πήγε να τις πηδήξει αλλά έσκασε απο το πουθενά μια γκόμενα να τον εκδικηθεί, επειδή την είχε χτυπήσει με μια τρίαινα... Επος λέμε.

16.9.07

ΣΚΑΣΜΟΣ!


Η Ελλάδα τελικά πού είναι μεγάλη; Δεν ξέρω, έχω πήξει στις αμαρτωλές τις σκέψεις. Η Ελλάδα πρέπει να είναι μεγάλη στην ιστορία της, στην προσφορά της στον πολιτισμό, στις συντάξεις της, στο ΑΕΠ της, στον ΦΠΑ της, στην κοινωνική της οργάνωση, στη Δημοκρατία της, στα δάση της, στις θάλασσές της, στα βουνά της, στην πανίδα της, στον ήλιο της, στα πανεπιστήμιά της, στο χιούμορ της, στο χαμόγελό της. Αλλά εσείς τη θέλετε μεγάλη στο ΜΠΑΣΚΕΤ και στο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ε, ό,τι και να πεί κανείς μετά απο αυτή τη διαπίστωση, είναι πολύ, πολύ λίγο...
Βάζεις να παρακολουθήσεις αραχτός στην πολυθρόνα σου ενα απλό ματσάκι ανάμεσα σε δύο αποδεδειγμένα πολύ καλές ομάδες για να φχαριστηθείς. Κι έχεις απέναντί σου, αντί για δέκα παίκτες, δύο πλάσματα που ξέβρασε η ίδια η Κόλαση: τον Σκουντή και τον Ιωάννου. Να φωνάζουν και να ωρύονται για αδικίες και εγκλήματα που διαπράττονται κατά του έθνους μας! Να φτύνουν κατάμουτρα εθνικιστικές κορώνες κάθε δύο λεπτά, εν είδη απόγνωσης επειδή κάποιος τους είπε οτι οι τύχες του τόπου κρίνονται απο τα τρίποντα του Ναβάρο. Επειδή κάποιος τους είπε οτι ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης είναι ήρωες μεγαλύτεροι του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη και πρέπει να τους προσκυνάμε και να τους γλύφουμε τον κώλο μην τυχόν και μας πάθουν τίποτα. Και επειδή η βλακεία είναι αήττητη, τούτο το δίδυμο της ανωριμότητας πρέπει ταυτόχρονα να μας πείσει πως, αν δεν γκαρίζουμε και δεν χτυπιόμαστε στο πάτωμα σαν κι αυτούς, είμαστε ανθέλληνες και, πιθανότατα, παραλλαγές του Εωσφόρου.
Ειλικρινά, εύχομαι απο δω και πέρα ΜΟΝΟ αποτυχίες σε κάθε βήμα Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Μα τω Θεό, δε μας αξίζει τίποτα. Και κυρίως σε τύπους σαν τον Σκουντή, τον Ιωάννου και τον Χατζηγεωργίου, δεν αξίζουν ούτε καν αυτές οι πέντε αράδες που χαράμισα για πάρτη τους. Τίποτα. Ούτε μισό σάλιο, ούτε μισό μετάλλιο. Πίσσα και πούπουλα μόνο, ίσως...

Υ.Γ. Μαγκάκια, προσοχή. 'Η το κατέχεις το άθλημα, ή πουλάς τσιγάρα για ντεπόν. Σε ολόκληρο τουρνουά η ελληνική ομάδα κορόιδευε το μπασκετάκι. Δεν έπαιζε ούτε στάλα. Αλλά είχε πάθος, οκ, και τεράστια κωλοφαρδία. Ενα καλό παιχνίδι κάναμε (με τους Ισπανούς) και χάσαμε έτσι ακριβώς όπως κερδίζαμε εμείς μέχρι εκείνη τη στιγμή όλους τους άλλους τους ταλαίπωρους. Οι καημένοι οι Σλοβένοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και λογικό. Εμείς τότε το παίζαμε μάγκες, ήρωες, προσωπικότητες και άλλες τέτοιες πίπες. Τώρα μάθαμε οτι, για να κερδίσεις την τύχη σου, θέλεις τέχνη στα χέρια σου. Την οποία την έχουμε, φευ. Αλλά πρέπει να μάθουμε να τη χρησιμοποιούμε σε 40 κι όχι 2 λεπτά. Και η μεγάλη ομάδα φαίνεται όταν μετά απο ήττα σκύβει το κεφάλι και θυμάται τις δικές της μαλακίες κι όχι τα σφυρίγματα των διαιτητών. Εσείς που πέφτετε πάνω τους λες και μας έκοψαν τη φόρα (ναι, ναι, όπως και με τους Σλοβένους, τους Κροάτες, τους Ρώσους...), έχετε πέσει στο λήθαργο της μόνιμης αποδοχής της αποτυχίας. Ούτε και σε σας αξίζει τίποτα. Ειλικρινά.

13.9.07

ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ ΚΙ ΟΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ...


Συνήθως κάνω πλάκα με κάτι τέτοια, έκανα πλάκα μέχρι και σήμερα, αλλά τώρα θα μιλήσω για μία φορά σοβαρά.
Ο Καρατζαφέρς έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Παίρνει το πρωινό του με τον Λεπέν, το μεσημέρι καφεδάκι με τον Κάστρο και το βράδυ προσευχές στο Βούδα. Αυτό είναι το πρόγραμμά του. Αν είναι της μόδας, είναι στο ΛΑ.Ο.Σ. Καρατσεκαρισμένο διαφημιστικό tagline, απο αυτά που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο πρόεδρος όταν αναλογίζεται τί έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον μαλακισμένο εγκέφαλο του νεο-νεάτερνταλ Ελληνα: όπου φυσάει ο άνεμος.
Κατά τας γραφάς, ο Καρατζαφέρης είναι ακροδεξιός, επειδή έτσι θέλει να τον λέει ο Καραμανλής και η Αριστερά (ποιά;). Ο "Καρατζ" γελάει με όλα αυτά και καλά κάνει. Στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απο όλα, είναι ο πιο "πολιτικός" απο όλους. Είναι 100 φορές πιο λαϊκιστής απο τους τωρινούς εκλογικούς του αντιπάλους, αλλά ο θνητός αμόρφωτος τον υποδέχεται το λιγότερο ως ήρωα και αναμορφωτή. Γιατί; Γιατί λέει οτι μικρός μοίραζε το γάλα, αντί να τρώει τα λεφτά του μπαμπά Ανδρέα ή του θείου Κωνσταντίνου. Και μέχρι πότε το μοίραζες ρε Γιώργο; Μέχρι τα 40; Γιατί και body-builder έγινες, και μπραντ-ε-φερ έκανες με τον Governator και βρακιά διαφήμιζες ("Απ'έξω εμφάνιση κι απο μέσα άνεση", μην ξεχνιόμαστε), και βινύλια σιγο-μιξάριζες και κανάλι έφτιαξες και ραδιοσταθμό και εφημερίδα. Και έχεις και δούναι και λαβείν με την Εκκλησία και τα διάφορα υποκαταστήματά της (όπου υπάρχουν τράπεζες). Και βγαίνεις κάθε τρείς και λίγο περιφέροντας την αφεντομουτσουνάρα σου απο καναλίου είς κανάλιον μιλώντας με αυτά τα πανέξυπνα στοιχάκια σου, που θα έκαναν τον Φοίβο να σκάσει απο το κακό του που δεν τα πλάσαρε πρώτος στη Βανδή. Αμα όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της διακίνησης γάλακτος, θα υπήρχε εδώ και χρόνια ξεχωριστό Τ.Ε.Ι...
Κι αυτός ο συγκεκριμένος - φευ - πολιτικός λόγος σου... Απο τη μία ήρωάς σου ο Τσε Γκεβάρα, απο την άλλη εικόνισμα ο Εξαδάχτυλος στα γραφεία σου στον Πειραιά. Κάνω λάθος, πατριώτη μου; Κυνηγάς τους μετανάστες πότε με μαστίγιο και πότε με καρότο, αλλά παραδέχεσαι τα κομμούνια της Αλέκας κι ας σου επιρρήπτουν ευθύνες για κάθε ρατσιστική επίθεση κάθε λίγο και λιγάκι στο κέντρο της Αθήνας. Υμνείς τη δημοκρατία και τους θεσμούς της κι έχεις στο ψηφοδέλτιό σου τον Βορίδη (έλιωσε πολλά μαδέρια στα κεφάλι Πακιστανών ως Χρυσαυγίτης στα νιάτα του) και συνεργάζεσαι off-the-record με τον Πλεύρη και τον Σοφιανόπουλο, που ακούνε δημοκρατία και μεταπολίτευση και ξερνάνε τ'άντερά τους. Τριγυρνάς αναζητώντας πολιτισμένο διάλογο και κουβαλιέσαι με τα λεμόνια στα debate για να πικάρεις νηπιαγωγικά τους αντιπάλους σου.
Ξέχασα κάτι; Α, ναι, την Εφη Σαρρή. Την έχεις κι αυτή στο ψηφοδέλτιό σου γιατί "πιστεύει στην Ελλάδα, πιστεύει στο Χριστό". Εχεις και την άλλη του Αρναούτογλου να αρθρώσει πολιτικό λόγο στη Βουλή, ίσως επειδή ζήλεψες τη δόξα της Ελενας Κουντουρά και του Κώστα Καρρά. Εκανες και πρόταση στη Μαριάννα Ντούβλη, αλλά εκείνη κάτι έπαθε και δεν δέχτηκε (μπροστά στο αντίπαλο δέος Σαρρή, ίσως). Εχεις και το φυντάνι, τον Αδωνι. Αυτόν τον σπουδαίο ρήτορα. Που είπε τις προάλλες οτι όταν βλέπουμε αστυνομικό στο δρόμο πρέπει να του βαράμε προσοχή. Εχεις ΚΑΙ αυτόν. Μπράβο. Ετοιμάζεις γερές εκπλήξεις στην πεντακομματική Βουλή που ονειρεύεσαι.
Αλλά μα τω Θεό. Προσεύχομαι να μείνεις στα όνειρά σου. ΚΑΙ Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση ΚΑΙ τουρλουμπούκι δεξιά και Σαρρή και Αδωνι για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δε θα το αντέξω. Θα αποκάμμω ο μαύρος...

7.9.07

DEBATE ΚΑΙ ΞΥΛΟ


Οργιώδες. Τι debate κι αυτό ρε φίλε... Γεμάτο ένταση, τρυγμούς, αγωνία, ανατροπές (κάπου άκουσα οτι ένας floor manager παραπάτησε κι έπεσε), μυστήριο, αντιδικίες, μπηχτές, ειρωνίες, σεξ, καράτε και άγιος ο Θεός. Διακαναλικά, μάλιστα...
Κάπου ανάμεσα στο παρολίγον εγκεφαλικό επεισόδιο του μέγιστου Αιμίλιου Λιάτσου και την χαρακτηριστική ευγένεια της Μαρίας Χούκλη (που πρώτα παρατηρήθηκε απο τον Χατζηνικολάου), εντόπισα στιγμές που, αναμφίβολα, θα μπορούν αργότερα να διδάσκονται σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα (τη Γυμναστική Ακαδημία):
  • Ο Καραμανλής είναι γεννημένος ηγέτης και δεν επαναπαύεται. Και σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, δεν κάνει ποτέ καινούριο λάθος. Συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε και υπεραμύνεται των πράξεών του - τόσο, που αν δεν τον ψηφίσεις να βγεί αυτοδύναμος, θα σου χτυπάει τα κουδούνια απο το πρωί μέχρι το βράδυ για να ψηφίζεις ανα τακτά χρονικά διαστήματα, μετά απο κάθε γεύμα.
  • Ο Παπανδρέου είναι κι αυτός γεννημένος ηγέτης, αλλά για κάποιο κοντινό στρουμφοχωριό, στο οποίο κανείς δε θα του πεί πως βαριέται αυτά που λέει, γιατί απλούστατα όλοι θα είναι ίδιοι με αυτόν. Με εξαίρεση το πράσινο σκουφάκι, που θα τον κάνει να ξεχωρίζει απο την ομύγυρις.
  • Η Παπαρήγα πρέπει να ήταν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης της (λαϊκή τάξη προφανώς), αφού κάθε φορά μπορεί και λέει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις και φράσεις. Ακόμα και τις τελείες θυμάται.
  • Ο Αλαβάνος είναι ικανός να πλακωθεί και στο ξύλο για πάρτη σου, αρκεί να μην ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία στις εκλογές. Κατά τα άλλα, πολύ θα ήθελε να ήταν 30 χρόνια νεότερος και να κατεβαίνει στις πορείες, αλλά μεταξύ μας, νομίζω πως προτιμά να στέλνει τον Τσίπρα, που είναι και πιο handsome, μπας και χτυπήσουμε και κανένα γκομενάκι (με γκλοπ).
  • Ο Καρατζαφέρης θα φέρει την αλλαγή. Είναι έτοιμος. Μία ψήφο χρειάζεται μόνο. Είπε οτι θα ψάξει και θα τη βρεί. Αν χρειαστεί, θα ψάξει και τις τσέπες του Αδωνι Γεωργιάδη.
  • Ο Παπαθεμελής αδικείται απο το ρόλο του αρχηγού κόμματος. Ο χειμαρρώδης λόγος του (κι ας τον διέκοπτε δικτατορικά η Χούκλη) θα ταίριαζε περισσότερο σε ομιλία παλαίμαχου ποδοσφαιριστή σε ιστορική συνάντηση Βραδυποριακού-Ταλαιπωριακού...
Και πάλι, να μην ξεχάσω τους έγκριτους-μάχιμους δημοσιογράφους μας. Ο Χατζηνικολάου τελικά κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ο Alexis ξέρει τελικά πολύ καλά ελληνικά. Ο Ευαγγελάτος, όσοι το παρατηρήσατε, είχε καθόλη τη διάρκεια του debate μια κρυφή κάμερα στο παντελόνι του. Η Στάη είναι εκθαμβωτικά όμορφη - εξέπεμπε μια τέτοια λάμψη, που τελικά κατάφερε να με τυφλώσει. Η Τρέμη είναι τόσο σπουδαία δημοσιογράφος, εξαιτίας της συχνής παρέας με τον Πρετεντέρη και τώρα μπορούσε να μιλήσει περισσότερο (double feature). Και η Χούκλη είναι αυτό που όλοι ονειρευόμασταν: ενα ελληνικό μοντέλο ανδροειδούς, τύπου Τ-1000 που δεν παίρνει τις μορφές άλλων, αλλά μπορεί να σε διακόψει σε ανύποπτο χρόνο κι αν τυχόν διαφωνήσεις μαζί της, θα στο κοπανάει σε όλη σου τη ζωή.

Και φυσικά, ειδική μνεία στον Εναν, τον Μοναδικό, τον Ανυπέρβλητο, τον Δημοσιογράφο: Αιμίλιος Λιάτσος. ΠΟΛΥ δύσκολες ερωτήσεις. Απο το εγκεφαλικό στη δήλωση του Αλαβάνου, στο "τι θα κάνετε για την παιδεία, την υγεία, τα τρόλεϊ, κλπ" στον Παπανδρέου και στη μικρή Αναστασία του Καραμανλή, που στα οκτώ της χρόνια ρωτάει πώς θα γίνει πρωθυπουργός. Τους στρίμωξε όλους. Εκτός απο τους αρχηγούς...

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ...


1939-2007

5.9.07

Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΕΝΤΑΛΕΠΤΑ

Δεν ξέρω πόσοι απο εσάς επιδίδονται στο διαστροφικό σπορ της παρακολούθησης έστω και ενός λεπτού απο το πρόγραμμα του ΤηλεΑστυ, αλλά αυτό που είδα τις προάλλες με σόκαρε...
Ωρα δώδεκα τα μεσάνυχτα - ανάμεσα στην έξοδο του βρυκόλακα και την εκπομπή του Γεωργίου - η νοσταλγική φιγούρα του Ηλία Κακλαμάνη (τρισμέγιστου πρωταγωνιστή-μηχανόβιου σε ταινίες όπως οι Φυλακές Ανηλίκων και οι Σατανάδες στα Σχολεία) μέσα σε ενα αμάξι να παρουσιάζει την εντυπωσιακή, αρτιότατη απο κάθε άποψη πεντάλεπτη εκπομπή Μαζί για μια Βόλτα. Τί γίνεται σ'αυτό το τηλεοπτικό έπος; Ο Ηλίας τα εξηγεί μέσα σε πέντε λέξεις στην εισαγωγή "Μαζί θα πηγαίνουμε κάθε μέρα να βλέπουμε πολλά και ενδιαφέροντα καταστήματα, το καθένα με το δικό του στιλ". Κοπήκατε; Τα καταστήματα που ακολούθησαν είχαν ΟΛΑ κοινό παρανομαστή: Πλακάκια "Λακιώτης", καφετέρια "Απρόοπτο", μπουζουκερί "Αλλη Φάση", κλπ. Ολα στα δυτικά προάστια, με κυρίαρχες περιοχές το Περιστέρι, το Μπουρνάζι και το Αιγάλεω! Αν το δεί ποτέ ο Μαζωνάκης, θα τον τρέχουμε με πολλαπλά εγκεφαλικά...
Δηλαδή, αυτά τα "καταστήματα" που με περίσσεια διάθεση μας παρουσιάζει ο Ηλίας, είναι ο,τι βρεθεί μπροστά μας για χορηγό στο κανάλι του Καράτζ. Και η παρουσίαση; Αγγίζει την τελειότητα! Ούτε 30 δευτερόλεπτα δε χαραμίζονται, δύο-τρία πλάνα μόνο απο το "κατάστημα" και απο πίσω αφήγηση-off με ποιητικές εκφράσεις όπως "το καλύτερο", "θα διασκεδάσετε", "όμορφος χώρος", κλπ. Ολη αυτή η πακετάρα, κλείνει και πάλι με πλάνο του Ηλία στο αμάξι. "Αυτά για σήμερα. Αύριο θα δούμε άλλα καταστήματα. Γειά σας".
Θεϊκό. Τουλάχιστον...

26.8.07

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ


Τακτοποιήστε τις τελευταίες σας υποχρέωσεις με τον Τρίτο Κόσμο και σηκωθείτε και φύγετε. Εγώ αυτό θέλω να κάνω. Σου πιάνεται η ψυχή. Σφίξιμο και μίσος μαζί.
Η Ελλάδα έχασε ο,τι "ομορφιές" της είχαν απομείνει. Γιατί να μείνει κανείς εδώ; Για τη θάλασσα; Και όταν δεν κολυμπάω, πού θα μένω; Σε άλλο ενα τριόροφο-πενταόροφο μπετόν μεσοτοιχία με ένα άλλο μπετόν και δυό τσιμέντα - ενα πράσινο κι ενα γαλάζιο. Εκεί να δείς.
Οξυγόνο μηδέν πλέον. Ενα ξερό τοπίο, μια χώρα που πλέον ΚΑΙ εμφανισιακά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο έναν ξεχασμένο και μολυσμένο τόπο κάπου χωμένο στις Ουγκάντες και τις Μαλαισίες. Σας αρέσει κάτι σε αυτό που βλέπετε μέχρι τώρα; Και πού να δείτε και τη συνέχεια! Τίποτα όρθιο μαλάκα, ξύπνα...
Σήκω και φύγε. Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ. Κι εγώ. Καλύτερα στη Γερμανία και την Αγγλία, που ήλιο μπορεί να μη βλέπεις συχνά, αλλά το πράσινο κανείς δεν το αγγίζει. Τράβα εκεί. Εκεί, οι νόμοι της φύσης δεν σπάνε εύκολα. Και υπάρχει εκεχυρία. Εκεί να πας.
Κι όλοι εσείς, που ακούσατε τα εντυπωσιακά εκείνα σχόλια για τις ομορφιές του τόπου μας και τιγκάρετε τα ελληνικά νησιά (και όχι μόνο) τα καλοκαίρια, βρείτε κάπου αλλού να πάτε. Εμείς εδώ πλέον είμαστε κομπλέ. Και για να μην ταλαιπωρείστε τσάμπα, δεν αφήσαμε τίποτα να δείτε. Εκτός απο γραφικές πολυκατοικίες, τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα και δύο ψόφια ελάφια κάτω απο το καζίνο. Hell Here, όπως θα έλεγε και η Σελίνα...

14.8.07

SUPERLEAGUE: ΚΑΖΑΜΙΑΣ 2007-2008


ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Το ντέρμπι ΠΑΟ-Ολυμπιακού στη Λεωφόρο διακόπτεται λόγω υπερβολικής βαρεμάρας και η UEFA απειλεί με αφανισμό τις ελληνικές ομάδες απο τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για τρία χρόνια, πρόταση που αποδέχεται μόνον ο Ντέμης Νικολαϊδης. Την ίδια στιγμή, ο υφυπουργός Αθλητισμού συγχαίρει τις δύο ομάδες για το εξαιρετικά βαρετό θέαμα που παρουσίασαν. Την ίδια αγωνιστική, ο Πανιώνιος κερδίζει 2-0 τον Αρη στο Χαριλάου και ο Τσακίρης δηλώνει με στόμφο πως "πάμε για πρωτάθλημα".

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Ο Ολυμπιακός κερδίζει 4-0 τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη, με τον Τζόρτζεβιτς να πετυχαίνει χατ-τρικ και τον Σωκράτη Κόκκαλη να ανανεώνει άρον-άρον το συμβόλαιο του Σέρβου για 15 ακόμα χρόνια. Η Θύρα 7 βγάζει ανακοίνωση διαμαρτυρίας στο site της βρίζοντας τον Κόκκαλη και ζητώντας εδώ και τώρα ανανέωση με την απόκτηση του - ελεύθερου απο τη γυναίκα του - Πελέ. Η ΑΕΚ συνεχίζει να οδηγεί την κούρσα του πρωταθλήματος με πρώτο βιολί τον Ριβάλντο που ήδη έχει εκτελέσει 311 φάουλ, ενώ ο Παναθηναϊκός κερδίζει στο 93' τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο με γκολ του Βαζέχα που επέστρεψε αντικαθιστώντας τον τραυματία Μάντζιο.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο Πανιώνιος συνεχίζει τις εντυπωσιακές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, βρισκόμενος μόλις 3 βαθμούς μακριά απο την κορυφή. Ο Αχιλλέας Μπέος προσεγγίζει τον Τσακίρη δηλώνοντας "Να πάει να γαμηθεί ο Ρέμος, εγώ ήμουν πάντα Πανιώνιος". Το ντέρμπι ΠΑΟ-ΑΕΚ διακόπτεται στο πρώτο δεκάλεπτο λόγω βροχής για περίπου μία ώρα και ξαναρχίζει με παράπονα του Νικολαϊδη στο Θεό για την αναστάτωση που προκάλεσε ο καιρός στην ομάδα του. Η ΑΕΚ κερδίζει το ντέρμπι με γκολ του Λυμπερόπουλου και ο Τζίγγερ καλεί απελπισμένος τον Καλλιτζάκη να επιστρέψει στην ομάδα.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Σοκ στον Αρη. Η τριάδα Χαλκιά-Ντεμπεγλέρα-Γόγολου λύνει τη συνεργασία της με την ΠΑΕ, καθώς κανείς πλέον δεν καταλάβαινε τη γλώσσα τους. Ο Super-3 απευθύνει έκκληση στον Ολίβα να κρατήσει τουλάχιστον τον Κολτσίδα, που έτσι κι αλλιώς δεν μιλάει ελληνικά. Στον ΠΑΟΚ, ο Ζαγοράκης έρχεται σε προφορική συμφωνία με τον Γιάννη Οκκά, αλλά ο Μπότος κλωτσάει τελευταία στιγμή, λέγοντας πως "δεν τον έχω για τόσο χαμηλά τον Γιαννάκη". Τελικά, η μεταγραφή ματαιώνεται και ο Οκκάς ανοίγει εκείνο το σουβλατζίδικο στη Νέα Φιλαδέλφεια.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Το ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, λόγω τιμωρίας των ερυθρόλευκων για επεισόδια που έγιναν πριν 3 χρόνια στα Ψαχνά Ευβοίας. Η ΑΕΚ παρατάσσεται με ενδεκάδα ανάγκης καθώς 12 ποδοσφαιριστές της υποφέρουν απο θλάση. Ο Φερέρ επιστρατεύει για τον αγώνα αυτό τον Νικολαϊδη και με δικό του γκολ στο 85' η ΑΕΚ παίρνει το διπλό και παραμένει πρώτη. Την ίδια στιγμή, ο ΠΑΟ χάνει 1-0 στο Καυταντζόγλειο απο τον Ηρακλή και οι απογοητευμένοι οπαδοί του τα κάνουν γυαλιά-καρφιά στο κέντρο όπου τραγουδάει ο Ρέμος. Ο τραγουδιστής-πρόεδρος βγάζει αργότερα ανακοίνωση όπου δηλώνει "δε με βοηθάει πια ο Αχιλλέας. Νόμιζα οτι είμασταν φίλοι".

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ δε γίνεται ποτέ, με την UEFA να παίρνει προληπτικά μέτρα και να απειλεί την ΕΠΟ πως έτσι και ξανα-ονομάσει τέτοιους αγώνες ντέρμπι θα πληρώσει πρόστιμο ύψους δύο Ριβάλντο. Ο ΠΑΟ πουλάει τον Γκονζάλες και πατσίζει. Η ΑΕΚ παθαίνει ξαφνικό μπλακ-άουτ και χάνει τέσσερα απανωτά παιχνίδια και απομακρύνεται απο την κορυφή, την οποία καταλαμβάνει ο Πανιώνιος, που κερδίζει τον Λεβαδειακό με 7-0 εκτός έδρας και αποκτά αέρα στην κορυφή. Ο Μπέος συνεχίζει να πιέζει τον Τσακίρη και το τελευταίος αναγκάζεται να στραφεί στην προσωρινή λύση Πανταζή.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Ο ΠΑΟ χάνει απο τον Ατρόμητο στο Περιστέρι με 1-0, χάρη σε γκολ του Ανατολάκη, ο οποίος το πανηγυρίζει έξαλλα φορώντας κοντομάνικη φανέλα. Ο Τζίγγερ τα χώνει στους παίκτες του στα αποδυτήρια και την επόμενη μέρα διώχνει τον Πεσέιρο, φέρνοντας τον Φυλακούρη και προξενώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού στους φιλάθλους του τριφυλιού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ανταποδίδει και φέρνει τον Αλέφαντο, που δηλώνει "Πού είναι ο Τζιοβάνι; Πού είναι ο Καστίγιο;". Στο τέλος του μήνα, ο Αλέφαντος απολύεται και ζητάει απο το Δούρο ψυχολογική υποστήριξη.

ΜΑΡΤΙΟΣ
Η ΑΕΚ χάνει το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ απο τον ΠΑΟ με το ντροπιαστικό 1-5 και ο Νικολαϊδης δηλώνει αηδιασμένος πως δεν πρόκειται να ξαναπαρακολουθήσει αγώνα της Εθνικής. Οι φίλαθλοι του ΠΑΟ υποδέχονται σαν ήρωα τον Φυλακούρη στην Παιανία, με τον Βύντρα να δηλώνει "είμαι κι εγώ εδώ". Εν τω μεταξύ, ο Πανιώνιος μηδενίζεται στο παιχνίδι με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη λόγω έλλειψης αλμυρών στο κυλικείο και ο Τσακίρης δηλώνει την παραίτησή του. Την προεδρία αναλαμβάνει ο Μπέος με τον Πανταζή, ενώ ο Ρέμος ζητάει την οικονομική στήριξη της Αντζελας Δημητρίου. Η εγγυητική του ΠΑΟΚ καταπίπτει για 100η φορά, αλλά ο Ζαγοράκης δεν ανησυχεί, φέρνοντας στην ομάδα τον μεγάλο μπαλαδόρο Πέπε Σινιόρι.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Η ΑΕΚ έρχεται ισόπαλη με τον ΠΑΟΚ και κατοχυρώνει τη δεύτερη θέση. Οταν όμως μαθαίνουν στην ομάδα πως ακολουθούν και τα play-off, οι παίκτες αρχίζουν να πέφτουν κάτω. Ο Ολυμπιακός κατακτά τον τίτλο μετά απο σχετική κλήρωση στα γραφεία του ΟΠΑΠ και ο ΠΑΟ κατακτά το Κύπελλο Milko 5Χ5 με νέο προπονητή τον Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ο Αρης κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος κερδίζοντας με μισό μηδέν τον Πανιώνιο στον τελικό, με τον Λίνεν να διαμαρτύρεται πως το μισό μηδέν δεν θεωρείται ολόκληρος βαθμός στη σχετική θεωρητική προσέγγιση της αριθμητικής λογικής.

ΜΑΪΟΣ
Κυκλοφορούν οι εφημερίδες SportDay, Sportime, Goal News, Πρωταθλητής, Φως των Σπορ, Νέα Ωρα, Score, Ενωση, Derby, Πράσινη, Κόκκινη, Μπλε, Καραβάκια του Αιγαίου και Σπορ του Βορρά. Ολες στο εξώφυλλο με δυο ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΡΧΙΔΙΑ.

Αντε και του χρόνου κούκλα μου...

9.8.07

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ (ΝΤΑΚ)


Σήμερα, θα δοκιμάσουμε να μαγειρέψουμε κάτι ελαφρώς εξωτικό, με μια εσάνς λαϊκισμού - μια γεύση που προτείνεται σε όλους τους κατοίκους Βορείων Προαστίων αλλά και σε ορισμένους λιμενεργάτες (ονόματα δε λέμε).

Εκλογικό roast-beef με σάλτσα βοδινού (με κοστούμι και δίδυμα)
  1. Βγάζουμε απο την κατάψυξη όποιο πακέτο παροχών βρούμε μπροστά μας.
  2. Το αφήνουμε να ξεπαγώσει για όσον καιρό χρειαστεί (συνήθως ενα-δυο μήνες πριν τις εκλογές).
  3. Τσιγαρίζουμε χαμηλόμισθους και συνταξιούχους, αναμειγνύοντας με μια δόση άνεργων φοιτητών και απογοητευμένων αγροτών.
  4. Σβήνουμε με κατώτατα όρια σύνταξης και τα αφήνουμε στην τύχη τους.
  5. Προθερμαίνουμε το Κοινοβούλιο με συνεχείς τσακωμούς για άσχετα θέματα, όπως "με ποιό πλευρό κοιμούνται οι Σοσιαλιστές επί Νέας Δημοκρατίας".
  6. Κόβουμε το πακέτο παροχών σε ίσες μερίδες, ανάλογα με το πόσο σκοπεύουμε να φάμε μετά τις εκλογές.
  7. Τοποθετούμε το πακέτο στο προθερμασμένο Κοινοβούλιο και το αφήνουμε να ψηθεί μέχρι τις εκλογές.
  8. Για να περάσει η ώρα, διαβάζουμε πανεπιστημιακά συγγράμματα του Γιώργου Αλογοσκούφη με θέμα "Η άνοδος των Lordi και άλλες μακροοικονομικές θεωρίες".
  9. Οταν το πακέτο γίνει κάρβουνο, σερβίρουμε με τους τσιγαρισμένους συνταξιούχους, χαμηλόμισθους, φοιτητές και αγρότες.
  10. Για γαρνίρισμα προτείνεται σαλάτα νου-δου άπαχη ή γαλάζια τσουκνιδόριζα με φύτρες άγριας φορολογίας.
  11. Τα υπολείμματα δεν χρειάζεται να τα πετάξετε. Μπορείτε να τα κρατήσετε στην κατάψυξη μέχρι τις επόμενες εκλογές ή μέχρι να σας εκδόσει ένταλμα ο Χάρος.
Μπίιιιιιιιιιιιιιιιιιπ.


6.8.07

ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ

Τελευταία φορά που στεναχωριέμαι καλοκαιριάτικα. Δεν πάει άλλο αυτή η δουλειά. Το χειμώνα γκρινιάζω για μαθήματα, εξεταστικές, βροχές, χιόνια, κρυολογήματα και αγαμησιά. Την άνοιξη γκρινιάζω γιατί αισθάνομαι το καλοκαίρι που πλησιάζει και συνειδητοποιώ πως θα πετάγονται one-night παρθένες απο δω κι απο κει, θα σκάει ο τζίτζικας σε σημείο να τον κυνηγάς με το δίκανο, θα βγούν ξανά σκυλο-κωλο-τράγουδα τάχα μου summer feeling που θα ξεχαστούν σε ενα-δυο μήνες το πολύ και κυρίως θα βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ασχημότερο και παχύτερο απο ποτέ. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο Μπεν.
Αλλά φέτος άρχισα να ευαισθητοποιούμαι - κάπως αργά βέβαια, αλλά σημασία έχει οτι έγινε το πρώτο βήμα για την ψυχολογική απόψυξη. Το καλοκαίρι είναι η πιο μελαγχολική περίοδος απο όλες. Δεν είναι ο χειμώνας με την κλεισούρα του, ούτε η άνοιξη με το αιώνιο δίλημμα "να πάρω καμιά ομπρέλα μπας και...". Σε αντίθεση με άλλες εποχές, το καλοκαίρι υποτείθεται οτι είναι η πιο ξέγνοιαστη και γι'αυτό την περιμένουμε πώς και πώς. Αλλά το θέμα είναι οτι κι αυτή, όπως και οι άλλες, κάποια στιγμή φεύγει για να έρθουν οι επόμενες. Αρα, γιατί να μελαγχολώ το χειμώνα, που στο κάτω-κάτω δεν κρατάει για πάντα, και να μην μελαγχολήσω το καλοκαίρι που κάποια στιγμή θα τελειώσει; Τσάμπα γκρίνια, θα μου πείς. Εντάξει ρε μαν, εμένα έτσι μου βγαίνει. Ωραίο το καλοκαιράκι. Εξω καρδιά, Σαλόνικα style. Αλλά είναι μικρό. Και όταν κάθομαι μέσα στο σπίτι, τις περισσότερες φορές μόνος, το βλέπω να με κοιτάει με ενα αποχαυνωμένο, βοϊδίσιο βλέμμα απορίας. Τώρα, τί με ρωτάει δε θα σου πω.
Θα πω όμως τούτο: Αν αποφασίσεις κάποια στιγμή στη ζωή σου να γκρινιάξεις, γκρίνιαξε το καλοκαίρι. Εγώ, όπως είπα, θα το κόψω αυτό να δώ και 'γω για λίγο την άλλη πλευρά. Εσύ κάνε αυτό που σου λέω. Ελα; Μ'ακούς; Πάλι για μπάνιο πήγες;

Υ.Γ. Δεν γίνατε ξαφνικά πουτάνες. Απλά γεννηθήκατε καριόλες και το εξελίξατε. Με βασικούς κανόνες του Στρατηγικού Μάνατζμεντ.

26.7.07

ΜΑΘΕ ΣΤΟ ΔΑΝΙΚΑ ΛΙΓΗ ΜΠΑΛΑ...


Το γιατί ο Ταραντίνο είναι σπουδαία μούρη το ξέρουμε. Εμείς που αγαπάμε το σινεμά περισσότερο απο τον εαυτό μας. Εμείς που γουστάρουμε. Που τη βρίσκουμε με το αντικείμενο, ρε παιδάκι μου. Καμία σχέση με τους δυσκοίλιους δηλαδή, σαν το Δανίκα.
Ο τύπος ο απερίγραπτος χαρακτήρισε "σκουπίδι" το Death Proof και έσυρε στον Κουέντιν τα μύρια όσα προκειμένου να βγάλει το άχτι που έχει μέσα του, επειδή ο ίδιος δεν χρησιμεύει σε τίποτα σε αυτόν τον πλανήτη, τον ξέρει μόνο η μάνα του, δεν έχει ιδέα απο σινεμά, απο λαϊκές κουλτούρες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές (ακόμα και τη δικιά του) και, κυρίως, για να τρέφει τον άκρατο σνομπισμό απέναντι σε κάθε τί που τυγχάνει να είναι πιο έξυπνο απο εκείνον.
Ανθρωποι σαν το Δανίκα μου γυρνάνε τ'άντερα - και δεν είμαι κατά της ελευθεροτυπίας, προς Θεού. Απλά, αγαπώ τόσο πολύ το σινεμά, που όταν διαβάζω κείμενα ανθρώπων με βιδωμένα σκουπόξυλα στον κώλο τους, γεμάτα λέξεις αφοριστικές για κάτι που προφανώς δεν ταιριάζει στη μουχλιασμένη, συντηρητική, αγαμήτου και απάρτου γωνία αισθητική τους, παθαίνω κάτι που δεν περιγράφεται. Γάμησέ τα. Και να φανταστείς φίλε μου, οτι κάποιοι κάθονται και τους διαβάζουν ακόμα κάτι τέτοιους ντεκαυλέ γραφικούς τάχα μου διανοούμενους της πλάκας και τους δίνουν και σημασία απο πάνω. Αυτοί έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα και θα πεθάνουν ακόμα πιο δυστυχισμένοι. Σοβαρά.

Υ.Γ. Το Death Proof, παρεπιπτόντως, τα σπάει κανονικότατα. Είναι να το πάρεις απόφαση ρε φίλε. Ο τύπος κάνει σινεμά για την καύλα του θέματος. Και για να συμπορευετείς, να τον καταλάβεις, να μη σιχτιρίσεις τέλος πάντων, πρέπει να έχεις δροσιά μέσα σου. Αμα είσαι πεθαμενατζής και κομπλεξικός, δεν τρως. Λοιμοκτονείς.

20.7.07

ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΚΑΙ ΤΟ @

Ναι ξέρω, εμείς φταίμε. Είμαστε ζώα, δε νιώθουμε, πίνουμε μπάφους και παίζουμε Pro όπως οι Locomondo.
Εννοώ τούτο: με κάτι πρόχειρους στατιστικούς υπολογισμούς που έκανα στον ύπνο μου τις προάλλες, αποκαλύφθηκε με αξιοκρατικά και αδιάβλητα στοιχεία οτι το γεγονός πως οι άντρες ηλικίας 10-40 περνούν τις περισσότερες ώρες μπροστά απο έναν υπολογιστή ή μια οθόνη τηλεόρασης είναι αποτέλεσμα της κλιμακτηρίου. Οχι της δικής τους, φυσικά...
Το μουνί, ρε παίδες. Αυτή η μαλακία. Παλιότερα δεν υπήρχαν pc-ιά και παπαριές, κάτι ουφάδικα της πλάκας, μπιλιαρδάδικα, άντε στο τσακίρ κέφι και κανένα λαϊκό pacman της παρηγοριάς. Ο τυπάς την έβγαζε αλλιώς. Γαμούσε όποτε ήθελε. Κι ό,τι ήθελε, συνήθως. Οι γυναίκες γουστάρανε. Κι όλοι ήμαστε μια ευχάριστη παρέα. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες, αγαπητέ μου αναγνώστη.
Δεν ξέρω, βέβαια, αν οφείλεται στις μέλισσες, αλλά αυτό το "κλεισομούνι" που σέρνει τη γυναικεία αυτοπεποίθηση δεν μπορώ να το συλλάβω λογικά με κάποιο τρόπο. Τώρα ο νέος δεν γαμάει, γιατί ενώ θέλει, η άλλη δεν κάθεται για χίλιες-δυο δικαιολογίες της πίπας (τις οποίες, ωστόσο, ο λειψός της εγκέφαλος της χωνεύει κανονικότατα) κι αυτός, όταν δε διαβάζει ή δουλεύει, πρέπει να ασχοληθεί με κάτι. Τώρα που η τεχνολογία γαμιέται στο ανέβασμα, το ίντερνετ είναι η χαρά του ανικανοποίητου καυλομάχου. Το playstation το ίδιο. Και δώστου. Κολλημένοι στην οθόνη, να ψάχνουμε ΑΧΡΗΣΤΑ πράγματα να γουστάρουμε. Ακόμα και μουνιά ψάχνουμε. Δεν τα γαμάμε, βέβαια, αλλά η ιδιότητά τους δεν αλλάζει, σωστά;
Και οι πουτάνες (οι επαγγελματίες, εννοώ κύριε Πρόεδρε); Αυτές πλέον βαριούνται περισσότερο απο τον Αντώναρο. Και ανεβάζουν και τις τιμές. Ούτε εκεί βρίσκει απάγγειο η πούτσα. Αρα, μαθηματικά μιλώντας, καταλήγεις με σύντομες διαδικασίες, σε κάτι που ούτε μιλάει, ούτε διαμαρτύρεται, ούτε γκρινιάζει, ούτε αιμορραγεί πέντε μέρες χωρίς να πεθαίνει, ούτε κοστίζει πολύ: Ηλεκτρονικός Υπολογιστής. Και μια γραμμούλα ADSL κατά προτίμηση τεσσάρα για τα γκάζια. Α, και μια καλή κάρτα γραφικών. Αντε και κανένα Pro. Και οπωσδήποτε ένας μπάφος, να εξολοθρεύονται και οι καύλες...

14.7.07

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙΤΕ! (ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ...)


Ρε παιδάκι μου, δεν έχω πρόβλημα με τα πλουμιστά blockbusters, ούτε με τη φασαρία του DTS, ούτε με τα πολύπλοκα εφεδάκια που μπορείς να κάνεις χάζι για ώρες. Ούτε με την προώθησή τους, ούτε με το μάρκετινγκ, ούτε με τίποτα. Αλλά ρε φίλε... Δυόμιση ώρες;;;
144 λεπτά αγαπητέ μου. Ο Μάικλ Μπέι δεν θεωρείται σκηνοθέτης κατ'εμέ, αν και το Armageddon του είχε ωραία φάση. Βιντεοκλιπάς είναι ο τύπος, γεννημένος προβοκάτορας της διαφήμισης και της αισθητικής της. Η οποία δεν είναι απορριπτέα, μην τρελαθούμε. Απλά, σινεμά μόνο με αυτά δεν κάνεις. Κομπλάν.
Αλλά το Transformers κουβαλούσε πολύ σούσουρο απο πίσω του. Εκείνο το καρτούν, τα φετιχιστικά παιχνιδάκια της εποχής (που αργότερα εξελίχθηκαν κι αυτά για να ανανεώσουν τον κύκλο τους ως προϊόντα) και τα λοιπά. Τεράστια παραγωγή, πακτωλός εκατομμυρίων στο βωμό μιας ατελείωτης φασαρίας. Και το πρόβλημα, όπως είπα και πριν, δεν είναι τόσο στη "φασαρία", όσο στο "ατελείωτη". Δεν αντέχεις ρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε. Τη βλακεία μπορείς να τη χωνέψεις - πολλές φορές είναι και δυναμωτική. Αλλά δεν την αντέχεις για πολύ, κακά τα ψέματα.
Σε ταινίες σαν το Transformers πας προετοιμασμένος. Ξέρεις πάνω-κάτω τί θα δείς πολύ πριν μπείς στην τιγκαρισμένη αίθουσα, και έχεις πείσει τον εαυτό σου για αυτό που πας να κάνεις. Αλλά εγώ τελικά έφυγα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ. Οσο κι αν ακούγεται κουλό. Τίποτα δε λειτουργούσε αδερφέ μου, μα τω Θεώ. Κακή κωμωδία. Πολύ κακή. Και το θέαμα κουραστικό με τα ατέρμονα close-up στα εντυπωσιακά εφέ. Και βαβούρα ατελείωτη. Τα ξανάπαμε. Καμένα λεφτά, για μένα. Για το box-office, πάλι, και τους αναλυτές του, τρελή κούρσα. Μέχρι το σίκουελ θα 'χουμε να λέμε. Αλλά με κάτι τέτοια, βαριέσε και να χασμουρηθείς...

Υ.Γ. Η σκηνή με το Autobot να "λιπαίνει" την καρικατούρα του Τζον Τορτούρο έχει ήδη μπεί στο ράφι της σκουπιδοcult ανθολογίας που άνοιξε με ταινίες σαν το Μπάτμαν και Ρόμπιν...

11.7.07

ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Ε, ρε ψυχή μου κηδείες!
Η παραπάνω ατάκα ανήκε στον Μιχάλη Αρσένη, τον ηθοποιό που υποδύθηκε τον κουφό ιδιοκτήτη του γραφείου κηδειών στο The Κόπανοι. Καμία σχέση, θα μου πείτε. Και πώς μου ρθε αυτή η μαλακία στο μυαλό, καλοκαιριάτικα, με τον ήλιο τίγκα στη ντάλα, τα ξέκωλα ρέοντα άφθονα και τον σακχαρόπηκτο ερωτοβλαμμένο διαβήτη να μπαίνει στο βιβλίο Γκίνες;
Δεν υπάρχει απάντηση, μάγκα μου. Είσαι τόσο γελοίος τύπος όσο νομίζεις ή κάνεις τον γελοίο για να αποσπάσεις το χειροκρότημα συμπαράστασης στον τρελό του χωριού; Γιατί, κακά τα ψέματα, το παραμυθάκι πουλάει. Είναι ωραίο παραμύθι, κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια.
Αλλά στο δια ταύτα, δεν μπορώ να κατανοήσω πώς μπαίνεις κάπου. Εντάξει, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις. Ενίοτε κι απο το παράθυρο, το πορτάκι του σκύλου, το τζάκι ωσάν τον Αντι-Βασίλη, ακόμα και απο το ίντερνετ μπορείς να μπείς κάπου, αρκεί να είσαι άνω των 18 ή φοβερά καυλωμένος για τη πιτσιρικο-ηλικία σου. Αλλά εκτός απο αυτά, πώς μπαίνεις διαφορετικά; Και πώς μένεις εκεί μέσα; Πώς σταθμίζεις τα πρέποντα και τα απρέποντα; Πώς το "παίζεις" το παιχνίδι; Εγώ όλο απορίες είμαι. Και απάντηση, γαμώ την τρίαινα, δεν βρήκα ποτές.
Τί είναι η παρέα για σένα, νέε μου; Εσύ, που ξεστραβώνεσαι τούτη την άχαρη ώρα μπροστά απο αυτόν τον ραδιενεργό καρκίνο, ξέρεις για τί πράγμα μιλάμε ή αφαιρέθηκες πάλι; Ποιόν πας να κοροϊδέψεις; Οπως το 'λεγε ο Αγγελάκας "δεν χωράς πουθενά" - και μιλάμε για τραγική διαπίστωση. Δεν υπάρχουν παρέες, μόνο κονκλάβια, όπως θα προσέθετε ο μαλάκας Νταν Μπράουν. Κι εγώ (κι εσύ, ψάξου καλύτερα) δεν ανήκω σε κανένα κονκλάβιο, όχι επειδή δε θέλω, αλλά επειδή ΔΕ ΜΠΟΡΩ. Μα τω Θεώ. Πού την ψάχνεις ρε φίλε; Με τί όπλα πας στον πόλεμο; Το γεγονός οτι για τους υπόλοιπους είσαι κάτι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ, το λαμβάνεις καθόλου υπόψη σου; Τι σόι τσουτσέκι παριστάνεις;
Είπαμε. Παρέες γιοκ. Φιλίες του πούτσου. Αντρες και γυναίκες, για σχέσεις του κιλού. Δεν υπάρχουν και σχέσεις, άσχετε. Λίγο γαμήσι να κάψουμε προστάτη. Στα υπόλοιπα γράψε "άτοπο", η εξίσωση δεν βγαίνει.
Δυό γραμμές σου δώσαμε να διαβάσεις. Κι εσύ, αντί να προσθέσεις μυαλό, συνεχίζεις να κουράζεις όσο σου έμεινε. Τα θέλει ο κώλος σου κι εσένα, ανίδεε!
Ε, ρε ψυχή μου κηδείες!

8.7.07

ΔΕ ΒΡΕΧΕΙ... ΣΕ ΦΤΥΝΟΥΝ!

Χάρηκα που σήμερα θα έβγαινα έξω λίγο πιο "κυριλέ", όχι γιατί είμαι καμιά ψωνάρα (είμαι, αλλά το συζητάμε άλλη φορά), αλλά επειδή το είχα και λίγο ανάγκη μετά απο τόσους μήνες εγκλισμού λόγω φοιτητικών υποχρεώσεων.
Είχε γενέθλια ένας φίλος. Πήρα το αμάξι μου. Το παρκάρω κοντά στο μαγαζί. Μπαίνοντας μέσα, αρχίζουν - χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο - να με ζώνουν μαύρα φίδια, που λέει κι ο Βας Βας. Μήπως μου το σπάσουν εκεί στα σκοτεινά, μήπως είμαι παράνομος και μου πάρουν καμιά πινακίδα, μήπως φάω καμιά κλήση (και τσούζουνε τελευταία οι γαμημένες), μήπως μου κάνουν καμιά χαρακιά τίποτα κωλόπαιδα, μήπως, μήπως... Αποφασίζω τελικά να πάω να ρίξω μια ματιά, έτσι για να μου φύγει η πετριά. Φτάνοντας, βλέπω το μπατσικό να παίρνει σβάρνα ένα-ένα τα αυτοκίνητα της μεριάς μου, και να κόβει κλησάρες αβέρτα, χωρίς φόβο και πάθος. Τρέχα μαλάκα! Μπαίνω μέσα, και λίγο πριν φτάσουν σε μένα, βάζω μπρος και κάνω να φύγω. Φεύγοντας, ακούω έναν μάλλον δυσάρεστο ήχο. Δε δίνω σημασία. Στην σύντομη αναζήτηση νομότυπου πάρκινγκ που ακολούθησε, αποκαλύφθηκε τί προκάλεσε τον προαναφερθέντα ήχο. Πάει το λάστιχο, μάγκα! Πίσω δεξιά ρόδα. Σταματάω κακήν-κακώς μπροστά απο την είσοδο ενός... στρατοπέδου (χάθηκε ενα βουλκανιζατέρ διανυκτερεύον...). Περιμένω σαν τη βρεγμένη πάπια απο τον ιδρώτα να καταφθάσει στον τόπο του εγκλήματος ένας φίλος μου για να με βοηθήσει, καθότι είμαι τόσο άχρηστος που δεν μπορώ να αλλάξω ούτε λάστιχο.
Ο φίλος φτάνει, αλλάζει σε πέντε λεπτά το λάστιχο με τη ρεζέρβα, βάζω μπρος και παρκάρω κάπου πιο δίπλα. Η βραδιά συνεχίστηκε, είπα να ηρεμήσω και να φχαριστηθώ τουλάχιστον μέχρι να φύγω.
Η ώρα πέρασε και λέω να φύγω. Φτάνοντας στο αμάξι, είπε κάποιος "ε, μη τη γλιτώσει τόσο εύκολα αυτός" και μου στέλνει ενα άλλο αμάξι να παρκάρει ακριβώς πίσω απο μένα, σε ανηφόρα, και με άλλο αμάξι μπροστά μου! Αντε, να κάνουμε μανούβρες, να ξεκωλιάσουμε συμπλέκτη και φρένα μπας και γυρίσουμε σώοι και αβλαβείς στα σπίτια μας. Αμ δε! Τί παρατήρησε το ήδη κατακόκκινο μάτι του Κλουζό-αφηγητή; Μια χαρακιά απο άκρη εις άκρη στην πόρτα του συνοδηγού! Ολε! Είχε πέσει πάνω μου η τύχη όλων των άτυχων του κόσμου, φανερά πλέον.
Γεμάτος αυτοπεποίθηση και ικανοποίηση για την τέλεια βραδιά, ξεκινάω για το σπίτι. Επί μία ώρα κολλημένος και με σημειωτόν στην Ποσειδώνος. Ετσι ρε πούστη, να μη φτάσεις ποτέ! Και φυσικά, όλο το πήξιμο έπεφτε στη λωρίδα που βρισκόμουν εγώ, όσες κι αν άλλαξα. Και περνώντας, έτσι για γκραν φινάλε, δίπλα απο την κεντρική πλατεία της Γλυφάδας, ανοίγει ξαφνικά το αυτόματο ποτιστήρι της αριστερής νησίδας, την ώρα ακριβώς που περνάω εγώ, με ανοιχτό παράθυρο! Κάναμε και το μπάνιο μας...
Τελικά έφτασα σπίτι, κατά τας γραφάς. Κι αμα ξαναπάρω αυτοκίνητο, να κάτσω να με ψηφίσετε...

5.7.07

BEDTIME STORIES: Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ Η ΜΥΚΟΝΟΣ


Ηταν το νησί των ανέμων. Η άμμος του φτωχού. Το αλάτι των Κυκλάδων. Το ασπρονήσι του Γαλάτη. Ηταν η θεά του Αιγαίου. Ενας προορισμός βγαλμένος απο ενα μαγεμένο παραμύθι με πριγκίπισες και μεταξοσκώληκες. Μέχρι ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα...
Ηταν 8 το πρωί. Καλοκαίρι. Το νησί έσφιζε απο ζωή. Οι ψαράδες με το χαμόγελο στα χείλη μόλις γυρνούσαν απο το βραδυνό ψάρεμα. Είχαν πιάσει τέσσερα ολόκληρα ημιλιθρίνια. Στο λιμάνι τους περίμενε ο πιο αγαπημένος τους αρχοντοχωρικός, ο Μιχάλης Ασλάνης. Οι καλημέρες τους πλημμύρισαν χαρά το πολύπαθο ασπρονήσι. Παντού υπήρχε διάχυτη η απλότητα της καθημερινής ευτυχίας, έτσι όπως την βιώνει ο χαμηλόμισθος και ο συνταξιούχος.
Ωρες χαράς. Στιγμές γιορτής. Ωσπου ακούστηκε η σειρήνα. Δεν ήταν η σειρήνα του γάμου της Μαριλένας Παναγιωτοπούλου, ούτε η σειρήνα της τσιρίδας του Πέτρου του πελεκάνου. Ηταν η σειρήνα του ΠΟΛΕΜΟΥ.
Ναι, η Μύκονος δεχόταν επίθεση. Επίθεση απο πολεμικά αεροσκάφη της Σπαρτιατικής Αεροπορίας, που με διαταγή του Αδωνι Γεωργιάδη έσχιζαν το μυκονιάτικο ουρανό τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, ελληνορθόδοξους κατοίκους του. Η επίθεση γινόταν απο τον αέρα - τον αέρα, που τόσο στήριξε το πολύπαθο νησί, που με τόση θέρμη και συμπάθεια αγκάλιαζε τα πλοία της BlueStar που καταφθάνανε δια πυρός και σιδήρου όταν είχε 10 μποφόρ. Ω, τι ξεδιάντροπη ειρωνεία!
Οι τρισχαριτωμένοι (πιο χαριτωμένοι δε γίνεται) κάτοικοι και επισκέπτες του νησιού, έτρεχαν πανικόβλητοι. Οι έξυπνες βόμβες του Αδωνι κατασπάραζαν κάθε γωνιά της μαρτυρικής νήσου, κατέστρεφαν και ισοπέδωναν τα ιστορικά μνημεία της Ψαρούς και του Super Paradise. Ο Μιχάλης ίσα που πρόλαβε να ψελίσσει μια κραυγή αγωνίας: "Σουσέλ", αναφώνησε και έπεσε νεκρός, πάνω σε μια στοίβα απο τέσσερα ολόκληρα ημιλιθρίνια.
Μέσα σε λίγα λεπτά, τα πάντα έγιναν στάχτι. Το ιστορικό ασπρονήσι βούλιαζε στα καταγάλανα (λόγω πετρελαίου) νερά του πελάγους, τόσο άνδοξα και τόσο ανέντιμα. Χάρη στην προσωπική ματαιοδοξία ενός φιλόδοξου, ακροδεξιού και ομοφοβικού ηγέτη-εκδότη-γραμματέα τύπου, η ομορφότερη κουκίδα του ελληνικού χάρτη πήρε το δρόμο προς τη λήθη.
Λίγοι ήταν οι επιζώντες, που κατάφεραν μέσα απο τη βαριά καταδίκη του ιερού τους τόπου να αρθρώσουν μερικές λέξεις ως ελάχιστο φόρο τιμής. Ενας απο αυτούς, ο προύχοντας του νησιού Λάκης Γαβαλάς, σήκωσε και το λάβαρο της μυκονιάτικης επανάστασης: "Δε θα μας λυγίσουν εμάς αυτοί οι ξεράσογλου παλιο-βρωμο-κακο-βλακο-you-know-whatever! Εμείς θα προτάξουμε τα στήθη μας και θα ξανακάνουμε τη Μύκονο το νησί όλων των Ελλήνων! Εμπρός, καλιαρντογκαγκάδες! Η Μύκονος ζεί! Αυτή μας οδηγεί!"...
Λίγες μέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κύρηξε τη μέρα της Πτώσης του νησιού των Ανέμων ως ημέρα Εθνικού Πένθους και τη δήλωση του Λάκη Γαβαλά ως θέμα στις επόμενες Πανελλήνιες Εξετάσεις στο μάθημα της Εκθεσης.
Ως φόρο τιμής στα θύματα της Εθνικής Τραγωδίας, ετοποθετήθη μετά απο απαίτηση πολλών πελατών του Κώστα Καίσαρη, μια μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους μπροστά απο την κεντρική είσοδο του Κοινοβουλίου.

ΟΙ ΠΕΣΩΝΤΕΣ (ΚΑΙ ΔΙΨΩΝΤΕΣ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ):
Ασλάνης Μιχαήλ
Μπάρμπα Βάνα
Κωστέτσος Βασίλειος
Παναγιωτοπούλου Μαριλένα
Πελεκάνος Πέτρος
Μαζωνάκης Γεώργιος
Μενεγάκη Ελένη
Τσέλιος Γεράσιμος
Ρώμας Χάρης
Σόμμερ Κωνσταντίνος
Μαστροκώστα Γεωργία
Φιλήμμων (άνευ επιθέτου)
Ψινάκης Ηλίας
Σπυρόπουλος Κωνσταντής
Μεϊμαράκης Ευάγγελος (δεν ήταν στο νησί, αλλά πήγε απο τη στενοχώρια του)
Αλεξανδράτου Τζούλια

ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!!!

3.7.07

SPOILER ALERT!


Τα παρακάτω χαριτωμένα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του σίκουελ του Hostel, που θα δούμε εδώ χάμω μεθαύριο:

  • Μια διεστραμμένη σαραντάρα γδύνεται και ξαπλώνει σε μια άδεια πισίνα, γδέρνοντας με αργούς, "σέξι" ρυθμούς την κρεμασμένη ανάποδα στο ταβάνι νεαρά κορασίδα με ενα τεράστιο θεριστικό εργαλείο, αφήνοντας το αίμα να πέσει στο γυμνό κορμί της, προκαλώντας της ρίγη ηδονής.
  • Ενας υποψήφιος δολοφόνος υφίσταται ωμό ακρωτηριασμό πέους απο... κάβουρα και μάλιστα απο τα χέρια ενός νεαρού, θηλυκού υποψήφιου θύματός του.
  • Η ίδια νεαρά, αποκεφαλίζει εξίσου εντυπωσιακό νεαρό μοντέλο μπροστά στα μάτια 10χρονων αγοριών, τα οποία αποφασίζουν να το διασκεδάσουν αργότερα, παίζοντας ποδόσφαιρο με το ίδιο το κεφάλι!
  • Ενας άλλος υποψήφιος δολοφόνος, τεμαχίζει σιγά-σιγά το αρσενικό θύμα του, "τηγανίζοντας" σε στιλ Χάνιμπαλ Λέκτερ τα κομμάτια κρέατος που του αποσπά, απολαμβάνοντας το λουκούλειο γεύμα του...
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Μιλάμε για τρελή πετριά του Ιλάι Ροθ. Οσοι είχατε την τύχη να δείτε ολόκληρο το Grindhouse, θα θυμάστε το ψευδο-τρέιλερ που σκηνοθέτησε ο ίδιος για μια ταινία με τίτλο Thanksgiving. Τα όσα αποκρουστικά είχατε δεί εκεί, εδώ πολλαπλασιάζονται και προσφέρονται σε one-way πακέτο για 90 λεπτά τελειωτικής αποστροφής.
Αλλά, καλώς ή κακώς, η ταινία - για μένα τουλάχιστον - μετράει. Οσων το στομάχι αντέχει, και έχουν ξεχάσει τις παρωπίδες σπίτι τους, ίσως πιάσουν κάτι παραπάνω απο την προφανή αιματολαγνεία. Μπορεί και να υπερβάλλω και το δίκιο τελικά να είναι με το μέρος των πολεμίων του φιλμ και του ίδιου του Ροθ. Αλλά κάπου μέσα μου αισθάνομαι οτι τούτο το σίκουελ λέει λίγα περισσότερα - αν θεωρήσουμε οτι κάπου υπάρχει "ζουμί" στην όλη ιστορία - απο τον προκάτοχό του. Τί να πω. Μπορεί να έχω ξεφύγει κι εγώ. Αλλά ανυπομονώ να τσεκάρω αντιδράσεις και εντός αιθούσης, κυρίως απο τους λίγους τολμηρούς που θα κάτσουν μέχρι το τέλος...

2.7.07

BEDTIME STORIES: Ο ΒΥΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ


Μια φορά κι έναν καιρό, σε ενα μικρό σπίτι στο λιβάδι ζούσε ο μικρός Βύρων. Οι γονείς του ήταν και οι δύο δάσκαλοι του χωριού, άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος γι'αυτό και ο μικρός Βύρων είχε απο μικρός έφεση στις τέχνες και τα γράμματα. Του άρεσε πολύ η ποίηση - όταν ήταν μόλις εννέα ετών, έγραψα το πρώτο του ποίημα με τίτλο "Η μπριγιαντίνη του Σεληνόφωτος", που κέρδισε και το πρώτο βραβείο στο σχολικό διαγωνισμό ποίησης "Κεραμίδια και Γυψοσανίδες".
Μια μέρα, ο ανήσυχος και πολυμήχανος Βύρων βγήκε πουρνό-πουρνό στην αυλή του χαριτωμένου σπιτιού του για να χαζέψει το ηλιοβασίλεμα και να εμπνευστεί για την καινούρια του ποιητική συλλογή. Οταν είχε φτάσει τα πρώτα επίπεδα νιρβάνας και άρχισε να ψελλίζει τους πρώτους στίχους ("Σούρουπο κι αστροφεγγιά, λέξεις μαγικές, μπουγάδες και συρτάρια..."), αντίκρυσε ενα αποτρόπαιο θέαμα. Μια πύρινη μάζα κατευθυνόταν προς το μέρος του, κατασπαράζοντας και τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της περιοχής. Ο Βύρων σάστισε για μια στιγμή, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Αποφάσισε να ορθώσει το ανάστημά του και να αντιμετωπίσει με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ διαδικασίες τον πύρινο εφιάλτη που απειλούσε την ησυχία και τη γαλήνη του τόπου όπως οι λαθρομετανάστες. Πήρε βαθιές ανάσες, χτενίστηκε και άπλωσε το χέρι του γραπώνοντας μια δεσμίδα άγρια χόρτα. Σήκωσε τη δεσμίδα, την έδειξε στην πύρινη μάζα και αναφώνησε δυνατά κι ελληνικά "This is σπαρτά!".
Η φωνή του ακούστηκε σε όλη την εκλογική περιφέρεια του λιβαδιού. Εντρομοι οι κάτοικοι, βγήκαν απο τα σπίτια τους και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι δεξιά κι αριστερά. Ο Βύρων τους πλησιάσε λέγοντάς τους με στόμφο "Non Nobis Domine", καθησυχάζοντάς τους. Αλλά ο πύρινος εχθρός του έθνους όλο και δυνάμωνε, όλο και πλησίαζε. Ο Βύρων, με μια αποφασιστική κίνηση τρέχει προς τη μεριά του. Οι κάτοικοι, κοιτούσαν με μάτια που κλαίνε τον μικρό ήρωα να εφορμεί προς τη φωτιά, γεμάτος περίσσειο θάρρος και αλογίσια
αυτοπεποίθηση (ε;)...
Λίγες ώρες αργότερα, η πύρινη λαίλαπα είχε καταστρέψει τα πάντα. Δεν είχε μείνει ίχνος πράσινου, μήτε πανίδας, μήτε μελίγκρας. Οι λιγοστοί κάτοικοι που είχαν απομείνει στην περιοχή, έκλαιγαν για τον χαμό του μικρού Βύρωνα. Οταν καταλάγιασε η στάχτη και ο ουρανός ήταν πάλι άσπρος-ξέξασπρος κι απο τον ήλιο ξεξασπρότερος, η ελπίδα γύρισε και πάλι στο μικρό λιβάδι. Ο Βύρων ήταν εκεί. Σκαρφαλωμένος πάνω στον αγαπημένο του πυλώνα της ΔΕΗ, κοίταζε με μάτια δακρυσμένα το χάος που έφεραν οι φλόγες του Σατανά.
Οι λιγοστοί κάτοικοι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς. Ο μικρός Βύρων κατέβηκε απο τον πυλώνα και τους πλησίασε και τους αγκάλιασε έναν-έναν. Ηταν μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας...
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Βύρων μεγάλωσε και έγινε υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Και δεν ξέχασε ποτέ τον αγαπημένο του πυλώνα. Είναι ο μόνος που διατηρήθηκε στη θέση του όταν κάηκε όλη η Πάρνηθα...

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. Ο "λύκος" του τίτλου ενέχει αλληγορικής σημασίας. Η επεξήγηση μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο διαγγελμάτων του πρωθυπουργού και στο σχετικό δελτίο τύπου. Αλλη ερώτηση.

1.7.07

ΣΤΑ ΡΕΤΙΡΕ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΑ


Το Ρετιρέ μέχρι σήμερα κατέχει το ρεκόρ επαναλήψεων στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση. Απο το 1991 και την πρεμιέρα του στη συχνότητα του Mega, παίζεται ανελλιπώς κάθε χρόνο, συνήθως γεμίζοντας τις τεράστιες τρύπες των θερινών προγραμμάτων. Αλλά δεν λείπει ποτέ, σε αντίθεση με άλλα, σαφώς εμπορικότερα σίριαλ, που πλέον δεν τα βλέπουμε πουθενά.
Ο Δαλιανίδης, εμπνευστής και "καθοδηγητής" τούτου του τηλεοπτικού έπους επί δυόμιση σεζόν (ουσιαστικά σταμάτησε κάπου στον Οκτώβριο του '93, με ταυτόχρονες επαναλήψεις των παλιότερων επεισοδίων) μας δίδαξε πολλά. Στην πραγματικότητα, το Ρετιρέ, ΔΕΝ είναι μια κωμική σειρά - για την ακρίβεια δεν είναι ούτε στο απειροελάχιστο αστεία. Ούτε καν "εύθυμη", όπως ανέφερε ο εισαγωγικός τίτλος. Συνεχείς τσακωμοί, μουρμούρες, τσιρίδες, υστερίες, φιλονικίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, βρισίδια με το "γάντι" (ζήτημα αν ακούστηκε μια-δυο φορές η λέξη "μαλάκας" σε ολόκληρη τη σειρά!), παρεξηγήσεις και γκρίνια. Γκρίνια ατελείωτη. Τόση, που το κεφάλι σου δεν άντεχε άλλο και ήθελες να σπάσεις τη συσκευή απο τα νεύρα σου. Τα νεύρα, παρεπιπτόντως, ήταν συνέχεια στην τσίτα. Δεν υπήρχε στιγμή που τα πνεύματα να ηρεμούσαν. Πάντα κάτι θα γινόταν που θα τίναζε τα πάντα στον αέρα και οι τσακωμοί θα γίνονταν ώρα με την ώρα εντονότεροι και πιο βάναυσοι, πιο ανυπόφοροι. Αυτό ήταν το "χιούμορ" του Ρετιρέ. Λαϊκισμός, κιτσαρία, σκηνές που ξεχνούσαν να τελειώσουν, φλυαρία, άσχημες γυναίκες (η Κλαίρη Κατσαντώνη/Ελένη, με την κουραδοκαφέ γκαρνταρόμπα της, το χτένισμα-"Μαρία η Ασχημη" και το μουστακάκι μπαρμπα-Γιώργος υποτείθεται πως ήταν το κρυφό αντικείμενο του πόθου!), ξενέρωτοι άντρες, β' ρόλοι απο τον άλλο κόσμο (ο Μάκης Δελαπόρτας επιδιορθωτής τηλεοράσεων!), καμία ανατροπή. Τη στιγμή που η ιδιωτική τηλεόραση άρχιζε πλέον να γίνεται θεσμός για κάθε ελληνικό σπίτι, τη στιγμή που άλλες κωμικές σειρές βρισκόντουσαν ήδη μπροστά απο την εποχή τους (βλ. Απαράδεκτοι), ο Δαλιανίδης επέμενε σε άλλες εποχές, κολλημένες τουλάχιστον 20 χρόνια πριν και φτηνά συνδεδεμένες με το σήμερα (αρκεί να παρατηρήσει κανείς το ντύσιμο και τα χτενίσματα που δεν έλεγαν με τίποτα να ξεφύγουν απο την κακογουστιά των 90s).
Και αυτή ήταν η ΜΑΓΚΙΑ του. Σήμερα, το Ρετιρέ, ρεταλιασμένο απο τις συνεχείς και εξαντλητικές επαναλήψεις μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Ισως επειδή πρόκειται για τη μοναδική κωμική σειρά που ΔΕΝ γέλασε ποτέ κανείς. Ισως επειδή μοιάζει τόσο ξεπερασμένη σε ύφος και καταστάσεις όσο και τα ανέκδοτα με Πόντιους. Ισως επειδή είναι τόσο συντηρητική στη γλώσσα και τα πρόσωπα, που καταντά ρετρό μέχρι αναγούλας. Ισως επειδή τα νεύρα μας μάς έχουν ήδη σμπαραλιαστεί απο το άγχος και δεν αντέχουμε δεύτερο γύρο υστερίας μέσα απο τις γκαρίδες της Γιουλάκη και του Ευαγγελόπουλου. Ελα όμως, που ο Δαλιανίδης έφτιαξε ένα τόσο φριχτό αποτέλεσμα, που όσοι μεγάλωσαν με τις εικόνες του, τις εικόνες της χαραυγής της ιδιωτικής τηλεόρασης (όπως εγώ) το έχουν άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικό τους δρόμο προς την εφηβεία και τη γνωριμία με τον "κόσμο".
Πρέπει να ήμουν 8-9 χρονών όταν σταμάτησε το Ρετιρέ. Εκτοτε, έχω δεί εκατομμύρια κωμικά σίριαλ και ελάχιστα μου άρεσαν και μου έμειναν πραγματικά. Αλλά σχεδόν με όλα γελούσα. Με το Ρετιρέ δεν γέλασα ποτέ. Αλλά όποτε τύχει και το δω, δεν μπορώ να αλλάξω κανάλι. Με μαγνητίζει. Με κρατάει καθηλωμένο με τα χιλιάδες ελαττώματά του. Δεν έχω χάσει καμία επανάληψη και ούτε σκοπεύω να χάσω, όσο το Mega θα το τιμά. Ναι, το τιμά. Η επαναπροβολή του σε βαθμό... φετιχισμού, μή σας πω οτι έχει φέρει και νέους φαν στο πλευρό του. Αμε. Και όλοι μαζί, προσκυνάμε - και θα προσκυνάμε - τη μορφή που λέγεται Γιάννης Δαλιανίδης. Γιατί κατάφερε να κάνει αυτό το τηλεοπτικό "έκτρωμα" έναν τρόπο ζωής εκτός τηλεόρασης, το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα τον θυμόμαστε.
Γιατί αυτό ήταν, είναι και θα είναι το Ρετιρέ: η χειρότερη κωμική σειρά στην ιδιωτική τηλεόραση, με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια και διάρκεια. Το Παρά Πέντε μετά απο 5-6 χρόνια δε θα το θυμάται κανείς. Το Ρετιρέ, 16 χρόνια μετά, το θυμούνται όλοι. Δεν έχει σημασία για ποιό λόγο. Οταν τους ρωτάς, το θυμούνται πάντα μαζί με τους Απαράδεκτους, τις Τρείς Χάριτες και τα λοιπά κλασικά τηλεοπτικογραφημένα...

28.6.07

...ΚΟΡΟΪΔΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ


Στον ελαφρύ ύπνο κάποιου άλλου τώρα, εμφανίζεται η υπαρκτή σύζυγός του και του λέει στα ίσα "αν μ'αγαπάς πραγματικά, άσε με να κάνω ψώνια στο Μιλάνο, γιατί η Ερμού δεν ταιριάζει στην αφνετομουτσουνάρα μου". Ο σύζυγος ξυπνάει ιδρωμένος και κατααγχωμένος. "Ουφ, όνειρο ήταν", μονολογεί ανακουφισμένος. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα η real-life σύζυγος με δέκα τσάντες Gucci και Σαράφη (τώρα και στο Τορίνο) και ο τυπάς μένει μαλάκας. Αργότερα, διαπιστώνει οτι είναι ΠΟΛΥ μαλάκας που πήγε και την παντρεύτηκε.
Τελικά, μάλλον την παντόφλα της ερωτεύτηκε. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αυτός ο άνθρωπος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Πρέπει να είναι η μοναδική περίπτωση επαγγελματία ποδοσφαιριστή που για το μουνί προτιμά τον Ακράτητο απο τον Ολυμπιακό. Τι Τσάμπιονς Λιγκ και μαλακίες... Εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο! Κάτι ήξερε ο Μαζωνάκης, αλλά όταν τα 'λεγε εμείς κοροϊδεύαμε. Τώρα να σε δω, Στέφανο, να τη βγάζεις μέχρι τα 40 σου σε κανένα κατσικοχώρι στην πουστοπατρίδα σου, στέλνοντας τη μουνότριχα που αποκαλείς γυναίκα σου να χρεώνει τους λογαριασμούς σου ψηλοτάκουνους cappuccino...

http://www.sportime.gr/articles_inside.asp?article_id=53046

ONEIΡΑ, ΠΟΥΛΙΑ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ...

Λοιπόν... Προχτέ είδα ενα όνειρο όπου καμάκωνα μια ωραία γκόμενα, αυτή έπεφτε ΕΥΚΟΛΑ, αργότερα παντρευτήκαμε, αυτή αποδείχτηκε σκάρτη κι εγώ την έστειλα στη μάνα της, κρατώντας για την πάρτη μου το πανάκριβο, new-age διακοσμημένο διαμέρισμά όπου και διαμέναμε. Ομορφα.
Τώρα, τί αντίδραση να έχει κανείς μόλις ξυπνήσει μετά απο αυτό; Κάτι έχω γιατρέ μου, δεν εξηγείται. Μήπως φταίει ο μισογυνισμός μου; Γιατί προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω, μα την Παναγία. Σοβαρολογώ. Αλλά πέφτει πολύς πονοκέφαλος ρε παιδάκι μου. Ευτυχώς που κάτι τέτοια τα βλέπω μόνο στον ύπνο μου γιατί διαφορετικά θα είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού (κάτι σαν κόμπλεξ δες το). Απο την άλλη, πολύ λυπάμαι που δεν κοιμάμαι πλέον όρθιος όπως παλιά - που δεν κοιμάμαι γενικώς τόσο εύκολα όσο τα πρώτα, αθώα χρόνια.
Απο την άλλη, πώς να αντισταθείς σε αυτόν τον πειρασμό; Είναι τουλάχιστον καυλωτικό το συναίσθημα να βρίζεις γκόμενες στον ξύπνιο σου και να τις γαμάς στον ύπνο σου. Το αντίθετο δεν έχει πάντα αποτέλεσμα. Κάτι σαν την κουμπαριά της μαλακίας με το Playstation. Για τέτοια ηδονή μιλάμε.
Την επόμενη φορά που θα δω στον ύπνο μου κάτι παρόμοιο, θα φροντίσω να συγκρατήσω ονόματα και διευθύνσεις και τηλέφωνα. Αν τύχει να δω τη συγκεκριμένη γκόμενα και στον ξύπνιο μου, θα ξέρω για ποιό λόγο θα την κατσαδιάσω τουλάχιστον...

(TOO OLD TO) DIE HARD


Τι πράγμα είναι αυτό που έχει πιάσει τελευταία το γηραιό Planet Hollywood; Ο Σταλόνε ρίσκαρε και επανεπένδυσε στα σίγουρα ξεθάβοντας τον Ρόκι Μπαλμπόα και όπου να 'ναι "σερβίρει" και τον παλαίμαχο των αντι-Σοβιέτ Τζον Ράμπο, ο Σβαρτζενέγκερ το συζητά για τέταρτο Εξολοθρευτή (γιατί για επανεκλογή στην πολύπαθη Καλιφόρνια ούτε λόγος) και ο Γουίλις επιμένει σε Τζον ΜακΛέιν, μετά απο καμιά 12αριά χρόνια. Εκτοτε, ο Αϊρονς έχει παίξει μόνο σε μαλακίες, ο Τζάκσον μεγάλωσε και ο Μπρους... Ασε. Κουβαλά σχεδόν 60 χρόνια στην πλάτη του, τα μισά περίπου απο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Πάντως, έχω να τους αναγνωρίσω - και στους τρείς τους - οτι τα σύμβολα που τους μετέτρεψαν σε instant-classic icons σε περασμένες δεκαετίες δεν έχουν ξεριζωθεί εντελώς απο τα σπλάχνα τους. Ο Σταλόνε ήταν πάντα ο Ρόκι/Ράμπο, ο Σβαρτζενέγκερ ο Εξολοθρευτής/Κόναν και ο Μπρους ο Τζον ΜακΛέιν. Και ίσα-ίσα, ο Μπρους στην πραγματικότητα έχει τη μερίδα του λέοντος στην όλη ιστορία, γιατί ο ΜακΛέιν δεν είναι η καλύτερή του ερμηνεία, σε αντίθεση με τον Σταλόνε που έχει να υπερηφανεύεται για την μία και μοναδική του υποψηφιότητα ερμηνείας στον πρώτο Ρόκι και τον Σβαρτζενέγκερ που οφείλει τα όσα πλείστα στα 400 εκ. δολάρια του Τ2 και του κολλητού του Τζέιμς Κάμερον. Ο Γουίλις, λίγο αργότερα, έπαιζε σε Ταραντίνους και λοιπά, φτιάχνοντας όνομα πέρα απο το "χαϊδευτικό" yippi-kay-eee που υπογράφει την αστυνομική του ταυτότητα.
Αλλά ο Τζον ΜακΛέιν ΕΙΝΑΙ ο Μπρους Γουίλις και πρέπει και ο ίδιος να αισθάνεται τόσο hot με αυτόν τον "τιμητικό" τίτλο, όσο hot φαίνεται να είναι η καινούρια υπερ-περιπέτεια δράσης του Λες Γουάιζμαν. Το μεγάλο κατόρθωμα του Μπρους, εδώ πέρα, είναι οτι σκοτώνει ενα ελικόπτερο με ενα αυτοκίνητο. Το μεγάλο κατόρθωμα του Τζον ΜακΛέιν, απο την άλλη, μου φαίνεται πως είναι το alter-ego του Butch απο το Pulp Fiction.
'Η το αντίθετο; Μάλλον τα μπέρδεψα...

ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΗΜΟΥΝΑ...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί. Λοίπουν οι ηγέτες. Λείπουν οι προσωπικότητες. Λείπουν αυτοί που θα παίξουν ασπίδα πάνω σε αυτούς που αλλού το είχαν το άθλημα απέναντι σε αυτούς που το έφεραν εδώ απο 'κει που το πήραν. Λείπει ο κύριος Φόλιας. Λείπει ο Αμανατίδης. Λείπει ο ένατος στην κατάταξη της UEFA. Λείπει ο Γρηγόρης ο Γεωργργορα... ο Γρηγόρης τέλος πάντων. Λείπουν τα κουρεία απο το Κολωνάκι. Λείπουν οι 15ωρες μπίζνες.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί. Κάποιοι είχαν όραμα. Αλλά δεν πρόλαβαν να το φιξάρουν:


27.6.07

ΤΟ ΦΤΩΧΟ ΤΟ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ...

Ξεκινάω αυτό το blog για να κάθομαι να λέω διάφορα στον εαυτό μου. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα το διαβάσει ποτέ κανείς άλλος εκτός απο μένα, πράγμα που δεν είναι και τόσο αρνητικό αφού τουλάχιστον κανείς δε θα φέρνει αντίρρηση σε αυτά που γράφω...
Το blog αυτό (ή ιστολόγιο, μη φάμε και κανένα εξώδικο απο τον Πλεύρη) δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω απο ένας αξιοπρεπής αυνανισμός. Σαν φανατικός οπαδός της πλήρους αυτοϊκανοποιήσεως, δοκιμάζω τα νεύρα μου και τις αντοχές μου στη μαλακία.
Κι επειδή αυτό είναι ένα απο τα χιλιάδες αναφαίρετα δικαιώματα που προσφέρει η Δημοκρατία, σκοπεύω να το εξαντλήσω μέχρι να ρέψω...
Καλωσορίζω λοιπόν όλους τους αναγνώστες (γειά σου Πάνο) και εύχομαι βίον ανθόσπαρτον...