22.9.09

ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (*****)


Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου κι έχω γεράσει να το λέω: live-action ταινίες σαν τα animation της Pixar δεν βγαίνουν! Πουθενά και σε καμία χώρα! Εντάξει, θα πείς, υπερβολές. Ισως. Αλλά πλέον το "κακό" έχει παραγίνει. Πόσα - και πώς - να διαλέξεις; Ψάχνοντας το Νέμο; Οι Απίθανοι; Ρατατούης; Wall-E; Τώρα, στρώσε δίπλα φαρδύ-πλατύ και το τελευταίο της αριστούργημα!

Οπως είχα αναφέρει και για το Wall-E στη λίστα με τα καλύτερα της περσινής χρονιάς, είναι δύσκολο να μπορέσεις να περιγράψεις με στυγνές, άνοστες ρεαλιστικές κουβέντες αυτό το σύγχρονο κινηματογραφικό θαύμα που ονομάζεται Pixar. Και δεν το κάνω για να προμοτάρω τίποτα περισσότερο απο τα ατόφια, γνήσια, ενήλικα και παιδικά (και ουχί παιδιάστικα) συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν σε κάθε νέο animation της. Στο Up, όπως και σε όλα τα προηγούμενα (εκτός ίσως απο τους - αμιγώς ενήλικους - Απίθανους), μια απλή ιστορία ξετυλίγει το κουβάρι του παραμυθιού. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που το χωρίζει... ο θάνατος, ο μοναχικός πλέον σύζυγος και ένας όρκος αιώνιας αγάπης. Σύντομα, το παραμύθι θα πάρει διαστάσεις μοναδικής περιπέτειας που ανοίγει ορίζοντες στα τέσσερα σημεία του χάρτη. Πριν απο αυτό, όμως, σου έχει παραδώσει μια απο τις πιο συγκινητικές εισαγωγές στην ιστορία του σινεμά, ενα βουβό γαϊτανάκι μιας αγάπης που τερματίζεται προσωρινά, για να γίνει δυνατότερη στη συνέχεια, κάτω απο την επιμονή... και των δύο. Ενα αληθινό θαύμα! Και τα όσα ακολουθούν, άνοιξη της ψυχής στο πολύχρωμο και εντυπωσιακό σύμπαν κάποιων τρισδιάστατων σχεδίων που "αναπνέουν" περισσότερο κι απο τους live-action heroes εκάστοτε παρόμοιων εγχειρημάτων. Το σελιλόιντ δεν κατοικεί πλέον εδώ, γιατί πολύ απλά ένας υπολογιστής τους έβαλε τα γυαλιά... και την καρδιά.

Ωρες-ώρες νόμιζα πως θα πεταχτεί απο την οθόνη ένας digital Ζακ Τατί, να μου κλείσει το μάτι και να μου χαμογελάσει με ικανοποίηση. Δεν είναι θέμα προσωπικής "πόρωσης" ή εκλεκτικής συμπάθειας. Είναι που όταν μια ταινία σπάει το "φράγμα" που άλλωτε περιόριζε ενα καρτούν σε... "Μίκυ Μάους", σου χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχεις δώσει στον εαυτό σου εδώ και καιρό και σου επιβάλλει να πείς "αυτή ήταν γαμώ τις ταινίες", ε, τότε, δεν έχεις παρά να παραδεχτείς τα αυτονόητα: αυτή η Pixar πάει όσο πιο up-up-and-away γίνεται!

DE-BAIT, ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΣΙΜΠΗΣΕΙ...


Πάει κι αυτό. Το έπος το τηλεοπτικό. Μόνο που ο όρος "debate" πρέπει να παραγραφεί μια καλή απο την πολιτική ορολογία της Ψωροκώσταινας.
Διάρκεια τρίωρη. Ω, ναι. Και η ανάλυση, πάνω-κάτω σαν τις Απονομές των Οσκαρ, όπου μετράμε τη διάρκεια, τον παρουσιαστή και τα χορευτικά, περισσότερο απο τις ταινίες και τους ανθρώπους που βραβεύονται. Τουτέστιν, ενα τρίωρο debate σαν το χθεσινό, θα μπορούσε να είναι μια Απονομή που "βάρυνε" με τη διάρκειά της, αλλά σε κράταγε με το χιούμορ της anchor Γούπι Γκόλντμπεργκ. Ο θίασος, όπως και στη VIP λίστα των καλεσμένων του AFI, ετοιματζίδικος και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενος. Ο ίδιος. Ο απαράλλαχτος.

Ωρες-ώρες έχεις την εντύπωση οτι έτσι ξύλινα που μιλάνε όλοι τους, είναι σα να ζητιανεύουν έναν καθυστερημένο φίλο τους. Βλέποντας αυτές τις "αρχηγάρες" να απαντάνε στις ερωτήσεις των "αδέκαστων" έλεγα οτι όπου να 'ναι θα περάσει απο κάτω ο σχετικός υπότιτλος του τηλεμαραθώνιου:
"ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΜΕ ΝΟΗΤΙΚΗ ΣΤΕΡΗΣΗ... ΜΕΤΡΑΝΕ ΜΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 10 ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΑΝΑΠΟΔΑ... ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ... ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΑΡΚΕΙ..."
'Η τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Αλλά φευ. Ολα σοβαροφανή. Ολα στην κυρίλα και στην αποθέωση της κακόγουστης γραβάτας.

Δεν αξίζει τον κόπο - όπως είχα κάνει στο προηγούμενο - ξεχωριστής αναφοράς στον καθένα τους. Ηταν ίδιοι με τις προηγούμενες φορές. Φωτοκόπιες της κακιάς ώρας. Διστακτικοί στο βάθος, τσαμπουκάδες στην επιφάνεια. Καραμανλής και Παπανδρέου ένα και το αυτό. Σύνολο επαναληπτικών φράσεων; "Ρεαλισμός" 15 φορές, "Ανάπτυξη" 12 φορές, "Πρώτο βήμα" 20 φορές, και καθείς εφ'ω ετάχθη. Η Παπαρήγα; Προγραμματισμένη με τσιπάκια έκτης γενιάς, να επαναλαμβάνει το "Κεφάλαιο", επειδή κάποιος την έβαλε να το μάθει απ'έξω. Τσίπρας; Last year, βιάζομαι να φύγω. Καλά, για Καρατζαφέρη τί να πρωτοψελλίσεις... Μαγκιά, κλανιά κι απόστημα, ως συνήθως. Οι ατάκες του ούτε για διαφημιστικό αποσμητικού τουαλέτας δεν κάνουν πια. Μπαγιάτεψαν σαν τον Περικλή Περράκη. Για τον άλλον τον τύπο απο τους Οικολόγους, δεν έχω να πω πολλά. Οπως και το "κίνημά" του. Της μόδας. Μέχρι να κατέβουν τα χειμωνιάτικα απ'τη ντουλάπα...

Τελικά, αυτή η Απονομή ακόμα συζητιέται. Αυτή τη στιγμή. Πάλι. Ποιός χέστηκε για την Καλύτερη Ταινία και τον Α' Ανδρικό... Σημασία έχει το περιτύλιγμα. Αυτό με τις μπουκιές και τα μεγάλα λόγια, τελικά, μόνο νεοελληνικός νους δεν μπορεί να το συγκρατήσει. Το έχουν μάθει μέχρι και οι Κινέζοι κι εμείς ακόμα ακούμε τον Πρετεντέρη... Οξω πούστη κι άσχημε!

ΟΞΩ!

15.9.09

BEDTIME STORIES: ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή, μικρή χώρα, το όνομα της οποίας δεν το θυμόταν ποτέ κανένας γιατί ήταν τόσο όμορφη που σε έκανε να χάνεις και τα λόγια σου. Η Αγνωστη Χώρα ήταν ένας επίγειος παράδεισος - χωρίς τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, τα έντομα, το γκαζόν, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους καταρράκτες. Ενα θαύμα της Νεκρής Φύσης. Υπέροχες κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες τη στόλιζαν απ'άκρη σ'άκρη, ενώ το άρρωστο φως του ραδιενεργού ήλιου την έλουζε ολημερίς. Ρομαντικοί δρόμοι με λακούβες και χαντάκια την έσχιζαν εγκαρσίως, διαχωρίζοντας τόσο καλαίσθητα την αριστερή πλευρά με τη δεξιά.

Κι όλα κυλούσαν σαν γάργαρο, εμφιαλωμένο νεράκι. Οι ρυθμοί ήταν ήρεμοι, χαλαροί, σχεδόν νεκροί. Οι κάτοικοι ήταν όλοι μονιασμένοι κι αγαπημένοι, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον, ειδικά αν είχαν και το ίδιο χρώμα. Γι'αυτό και οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει τη διακυβέρνηση της μικρής, Αγνωστης Χώρας είχαν στο νου τους μόνο το Κοινό Καλό. Γι'αυτό και έμοιαζαν όλοι μεταξύ τους. Εκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα, έλεγαν ακριβώς τις ίδιες λέξεις, μοίραζαν τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις και μάλιστα ήταν τόσο αγαπημένοι που αντάλλαζαν στελέχη και μεταξύ τους.
Και ο λαός τους αγαπούσε. Γι'αυτό και τους έβγαζε συνέχεια, ασχέτως χρώματος και σεξουαλικών προτιμήσεων...

Ομως, δεν ήταν νόστιμη ολόκληρη η τυρόπιτα. Είχε και μια καμμένη άκρη. Μια κουκίδα στο χάρτη. Ενα μικρό, γαλατικό χωριό που αντιστεκόταν στο Σύστημα. Που αντιδρούσε σε κάθε σκέψη, κάθε κίνηση και κάθε νεύμα της Πρασινοβένετης Νομεγκλατούρας.
Ναι! Ηταν εκείνο το μικρό χωριό που αντιστεκόταν στις συνήθεις πρακτικές των διαφόρων διακυβερνήσεων της μικρής, Αγνωστης Χώρας. Ο Αρχηγός της, ο Καρατζαφίξ, ένας γνήσιος απόγονος γαλακτοκομικών προϊόντων, σήκωσε πρώτος το λάβαρο της επανάστασης:

"Χωριανοιιιιιιιιιιί! Μας κλέβουν τα ιδανικά! Προδίδουν το Εθνος! Φέρνουνε μαύρους, κίτρινους και κάτι άλλους που μυρίζουνε και μας παίρνουν τις δουλειές που δεν θέλουμε! Ξυπνήστε! Εμείς θα αμυνθούμε! Εμείς θα πολεμήσουμε! Εμείς πρέπει να φάμε στο τέλος!"

Λίγα λόγια και λιτά. Ο Καρατζαφίξ είχε τη γνώση. Είχε το νου. Είχε το ρεύμα. Τη λαϊκή ετυμηγορία. Και μια εφημερίδα. Κι ένα κανάλι.
Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του και τους πιστούς (πιο πιστούς κι απο τη Λάσι) συνεργάτες του με το κληρονομικό χάρισμα στις Επαναστάσεις. Τον ρήτορα Αδωνίξ, που μαζί με την καλλίφωνο συζυγό του Γελοουευγενία συνέγραφε σε χαρτί κάθε σκέψη του, ποτίζοντάς τη με δάκρυα που έτρεχαν μόνο απο το δεξί του μάτι. Τον μάχιμο πολεμιστή των Ειδικών Δυνάμεων Πλευρίξ, που μόνος του είχε αντιμετωπίσει 15.670 Τούρκους εισβολείς στο τελευταίο patch του "Κρίση στο Αιγαίο". Τον Μάγο της φυλής και διακεκριμένο ιατρό Βαϊτσίξ Αποστολίξ, που στο πλούσιο βιογραφικό του έχει και την ανακάλυψη του Κόκκινου Viagra για σαύρες και μολυντήρια. Τέλος, στο πλευρό του ήταν, είναι και θα είναι, ο Συνήγορος του Διαβόλου και της κυρα-Μπεζαντάκαινας, ο Βοριδίξ, που χάρη στην ποιητική του ευφράδεια και το χειμαρρώδη λόγο του φύτρωσε τσεκούρια στα χέρια του.

Η Επανάσταση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Οι Πρασινοβένετοι έτρεμαν στο άκουσμά της. Οι Πορφυροί έστεκαν ήρεμοι, γιατί το 7,5% τους βόλευε. Οι φιλήσυχοι πολίτες της μικρής, Αγνωστης Χώρας παρατάχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον πρόωρο Αρμαγεδδώνα. Οταν ξαφνικά... Ακούστηκε η φωνή του Θεού:

Αφρικανέ, Αφρικανέ, τη μούρη μου 'κανες πανέ...

Και έτσι, ο κάθενας μπήκε στη θέση του...

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά το φίλο μου Zed, αυτό το ψηλό, ηλιοκαμμένο αγόρι που σέρβιρε την ιδέα του παραπάνω παραμυθιού έχοντας μια πατάτα στο στόμα.

8.9.09

ΦΤΟΥ ΣΟΥ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ!


Κανονικά, το κείμενο αυτό θα έπρεπε να μπεί υπό τη μορφή κριτικής, όπως και οι προηγούμενες ταινίες, αλλά τί βαθμολογία και τί κριτική ανάλυση να κάνεις σ'αυτόν τον - κυριολεκτικά - "εξ'απο δω";

Οτι ο Λαρς Φον Τρίερ έχει βγάλει το μυαλό του απο το κεφάλι του και το έχει καρφιτσώσει στον τοίχο με μπαμπάκι είναι γνωστό απο χρόνια. Στο Dancer In The Dark έβγαλε ο,τι καλό είχε και δεν είχε απο μέσα του, και μετά μετρήστε... θαύματα: Dogville, Manderlay, Το Μεγάλο Αφεντικό... Ο Θεός κι η ψυχή του! Μπορεί να φταίνε τα ψυχοφάρμακα, δεν ξέρω. Μπορεί η ατάκα "είμαι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου" που ξεστόμισε στις Κάννες να είναι η απόδειξη των προηγουμένων - και πάλι δεν ξέρω. Αυτό πάντως που αντίκρυσα στον Αντίχριστο (στη δεδομένη περίπτωση ακούγεται σαν... μπινελίκι) δεν μπόρεσα να το συλλάβω, ίσως επειδή στα μισά έψαχνα ξυράφια πρόχειρα να λυτρωθώ...

Εκτός, αν τελικά κάτω απο τη φάτσα του κρύβεται λαθρομετανάστης εξωγήινος, σαν κι αυτούς που κυνηγούσαν οι Men In Black. Αλλά κι αυτό δεν διαπιστώνεται! Αλλά πόσο να θες να ασχοληθείς πια; Ο Αντίχριστος, αν μπορεί να πάρει κάποιο χαρακτηρισμό (γιατί για βαθμολογία ξέχνα το), αυτός είναι: Γάμησέ τα! Επιεικώς. Στα 104 λεπτά βλέπεις: έναν πρόλογο κι έναν επίλογο να γελάνε και οι καρέκλες. Στα ενδιάμεσα, τη Γκενσμπούργκ να συφιλιάζεται και τον Νταφόε να αναρωτιέται. Ολη την ώρα. Και προς το τέλος, ο Νταφόε να αυνανίζεται... αιματηρά, η Γκενσπούργκ να του... βιδώνει τσιμεντένιο τροχό στο πόδι, να τεμαχίζει την κλειτορίδα της και να τσιρίζει άνευ λόγου και αιτίας, τον Νταφόε να κρύβεται σε λαγούμια και να χτυπάει κοράκια με πέτρες και στο τέλος, επειδή λύσσαξε, να πνίγει την αλλόφρονα και να την κάνει, κυριολεκτικά, στάχτη και μπούρμπερη. Αυτά. Μετά πέφτουν οι τίτλοι και όσοι επέζησαν της προβολής απο το παράθυρο.

Να σταθώ περισσότερο σε τί; Στο ο,τι-κάτσει-εκείνη-την-ώρα ψευτοστιλάκι του Δανού, που μπλέκει άριες με ροχαλητά και Δόγμα στο καπάκι, φέρνοντάς σε στα πρόθυρα (ειλικρινά!) της αυτοκτονίας; Ρε παιδιά, να οργανωθούμε λιγάκι! Εχουμε φάει 20 φόλες μέχρι να τελειώσει και δε θα προλάβουμε να ρίξουμε καμία... Γαμώ τον Αντίχριστό μου!

Υ.Γ. Η "ταινία" θα σκάσει μύτη εδώ χάμω τον Οκτώβριο. Οσοι επιμένετε, τραβάτε. Εγώ ο,τι είχα να πω το είπα.

7.9.09

DISTRICT 9 (****)


Αν πρέπει να εντοπίσω μία και μόνο ταινία, απο τις πρόσφατες, που να δείχνει so... 2009, αυτή είναι το District 9! Και δεν το λέω μειονεκτικά, απλά όταν το δείς κι εσύ θα καταλάβεις γιατί αυτή ΔΕΝ είναι άλλη μια μελλοντολογική φανφάρα...

Τα όσα λαμβάνουν χώρα στο φιλμ του Νιλ Μπλόμκαμπ είναι στο εδώ και τώρα. Κι ας έχουν περάσει δύο και βάλε δεκαετίες απο τότε που οι καραβιδόμορφοι εξωγήινοι πάτησαν πόδι σε τούτο το σιχαμερό πλανήτη. Και ενοχλούν. Ποιούς; Τους ήσυχους και "αξιαγάπητους" γήινους! Αρχίδια! Εμείς ενοχλούμε, και μάλιστα πολύ. Οι τύποι απλά θέλουν να πάνε σπίτι τους. Κι εμείς νομίζουμε οτι ήρθαν να μας φάνε το ψωμί και να μας γεμίσουν αρρώστιες.

Σας λένε κάτι όλα αυτά; Μήπως, παρ'ελπίδα, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον... μετανάστη της γειτονιάς σας; Είναι παραπάνω απο προφανές, εντάξει. Ο Μπλόμκαμπ δεν δίνει τον φουτουριστικό τόνο της ταινίας του βαρύγδουπα και με ατελείωτες υποπλοκές. Μπαίνει γρήγορα στο ψητό, προετοιμάζει και ετοιμάζει ταυτόχρονα το έδαφος της κυρίως πλοκής, που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, υιοθετώντας ενα ψευδοντοκιμαντερίστικο ύφος, που κάνει το φιλμ να μοιάζει με τηλεοπτικό "μάχιμο" ρεπορτάζ χωρίς... σύνορα. Ετσι, η καταγγελία γίνεται μομφή και ειρωνεία και ξαναμανά καταγγελία, όσο αυτό χρειάζεται να αλλάζει χωρίς να διαβρώνεται το περιεχόμενο. Αυτό είναι έργο σκηνοθέτη, 100%. Και το "χαλινάρι" που είχε πάνω απο το κεφάλι του, ο Πίτερ Τζάκσον, του έδωσε μια εικόνα "περιποιημένης" b-movie (και με τα εξαιρετικά εφέ της Weta), μάχιμης και ταυτόχρονα εντυπωσιακής - όπως ακριβώς ενα... κοινωνικό sci-fi έπος που σέβεται τις προθέσεις του!

Οχι χωρίς ελαττώματα (παρατηρείται μερική... υπερσυσσώρευση κλισέ προς το φινάλε, οι "κακοί" της φυλής μας παραείναι καρικατούρες), αλλά με καρδιά, άντερα και δυναμισμό μπροστά και πίσω απο την κάμερα, το District 9 θα κλείσει το μάτι μονάχα σε όσους τα έχουν ανοιχτά. Οι υπόλοιποι, βολευτείτε με... final destinations.

3.9.09

ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΓΩ ΤΟ 'ΣΠΑΣΑ...


Φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπημένοι μου φίλοι, γιατί είστε αγαπημένοι μου, τον Οκτώβρη έχουμε εκλογές.
Εθνικές.
Ναι. Αυτές με τα μεγάλα πλαστικά κουτιά με τη χωρίστρα απο πάνω.

Τις βροντοφώναξε... χαμηλοφώνως, όπως συνηθίζει, ο τιτανομεγιστοτεράστιος πρωθυπουργός μας.

Πω πω, βαριέμαι να κάνω πλάκα. Γαμώ το σύνταγμα, τους νόμους και τα δικαιώματα που δίνει αυτό το κράτος-κροκόδειλος στον κάθε Καραμανλή να παίρνει αποφάσεις που αφορούν ΕΣΕΝΑ. Βγήκε ο "πουθενάς" σε πανελλήνιο τηλεοπτικό αποκλειστικό και έμοιαζε με παιδάκι που μόλις έσπασε το πανάκριβο, αγαπημένο βάζο της μαμάς του στο σαλόνι παίζοντας τον καουμπόι. Ξέρει οτι θα το μαλώσει η μαμά, βέβαια, γι'αυτό και έριξε τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και πήρε και το ύφος "η κοινωνία μ'έχει κλασμένο". Για να τον λυπηθεί η μανούλα και να μην τον τιμωρήσει. Βέβαια, εννοείται οτι κατά βάθος φταίει το ΠΑΣΟΚ, οπότε έριξε και τη μπάλα απο 'κει, ώστε με άδεια να πιάσει γεμάτα, αλλά φευ... Δεν υπάρχει γυρισμός στο λιμάνι των στεναγμών, κι αυτοί που κλαίνε πολύ το γνωρίζουν.

Δεν πρόκειται να ψηφίσω ούτε σ'αυτές τις εκλογές. Η φωνή πλέον δεν ακούγεται απο τις κάλπες. Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια για να μασήσουν οι φτωχόγεροι, οι κομματικές νεολαίες και οι λαθρομετανάστες. Η φωνή σου, αν θες να λες οτι έχεις φωνή, μπορεί πλέον να ακουστεί απο οπουδήποτε αλλού. Εκτός απο τη "δημοκρατία"...

2.9.09

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ (***)


Μου είχε λείψει ο Σαμ Ράιμι. Ο κανονικός του Evil Dead και του Darkman κι όχι ο γιαλαντζί του Spiderman. Oταν άκουσα οτι ξεκόβει (έστω και... προσωρινά, αν πιστέψει κανείς τις φήμες) απο το franchise του τελευταίου, ήμουν σχεδόν σίγουρος οτι αυτό που θα έκανε θα έμοιαζε πολύ στο... Μέχρι την Κόλαση.

Το αστείο εδώ ξεκινάει απο την ίδια την υπόθεση. Δε θέλει και πολύ να σκάσεις ένα πρώτο... μειδίαμα όταν ακούς πως η γλυκύτατη τραπεζική υπάλληλος της Αλισον Λόμαν πέφτει θύμα της... Λάμιας και της κατάρας της επειδή αρνήθηκε επέκταση δανείου σε φτωχή, φυματικιά και μάλλον απροσάρμοστη γριούλα! Σε μια δεύτερη φάση, χαίρεσαι που βλέπεις τον Ράιμι να μην παίρνει ούτε δράμι της ιστορίας στα σοβαρά. Δε θα σου στερήσει ούτε το "βρώμικο" screwball κωμικό στοιχείο (η μασέλα της γριάς εξελίσσεται σε... σιχαμερό φετίχ!), ούτε τα cheap thrills που τον έκαναν άρχοντα του cult τρόμου των '80s (ακόμα κι αν το τρικ με τις "πόρτες" έχει μάλλον ξεπεραστεί κι απο τον ίδιο), ούτε τους γραφικά ξεκαρδιστικούς β'ρόλους (ο εκνευριστικά απαθής διευθυντής, το μέντιουμ που προτείνει ιδέες... μάλλον αποτυχημένες) και φυσικά ούτε τα πανηγυρικά αξιοθέατα της κωμικής του ευφράδειας, όπως η κατσίκα που "μολύνεται" με το ακάθαρτο πνεύμα και ρίχνει μπινελίκια στην ηρωίδα - μια κλασική φιγούρα ενός Evil Dead τσίρκου...

Βέβαια, υπάρχει κι ενα μεγάλο "αλλά" στην όλη φάση, που αναγκάζει το Μέχρι την Κόλαση να μένει στη σκιά των προκατόχων του. Σαφώς λείπει ένας κεντρικός χαρακτήρας-οδοστρωτήρας τύπου Μπρους Κάμπελ (άντε να βρείς ξανά έναν τέτοιον...). Σαφώς και ο ρυθμός δεν είναι εκείνος ο φρενήρης για τον οποίο έχεις ικανό (ακόμα και στα... mainstream του) τον Ράιμι. Σαφώς και η ίδια η Αλισον Λόμαν είναι πολύ "λίγη" για να έχει "στροφή" στο χαρακτήρα της, όταν η πλοκή το απαιτεί. Και πολλά ακόμα μπορεί να χρεώσει κανείς σε αυτή τη, μάλλον νοσταλγική, προσπάθεια του Ράιμι να θυμηθεί τα νιάτα του. Αλλά, κακά τα ψέματα, εδώ θα διασκεδάσεις καί τα 99 λεπτά της διάρκειάς της, κι ας μην είναι η ταινία που θα έπαιρνε - για πλάκα! - στην καλύβα του ο Ash...