23.12.11

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Ολα όσα σκέφτεσαι μια δεδομένη στιγμή, γίνονται διαδικτυακή "πράξη". Αρκούν μια σύνδεση, ενα login, 542 "φίλοι" και η φάτσα σου. Αυτομάτως, ΜΙΛΑΣ. Επικοινωνείς. Ακούγεσαι. Δηλώνεις την ύπαρξή σου. Είσαι εκεί. Και είσαι και γαμώ.

Το FACEBOOK. Ετος 2012. Εχει ".com" στο τέλος. Και είναι παντού. Ωρες-ώρες νομίζω οτι είναι ο ίδιος ο πλανήτης Γη, συμπυκνωμένος σε οκτώ γράμματα συν ενα ".com" για πουτανιά. Ενα τεράστιο, σχεδόν οριακά... διαγαλαξιακό σούπερ-μάρκετ που έχει ο,τι θες: άντρες, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ομοφυλόφιλους, παιδεραστές, πολιτικούς, αμόρφωτους, πουθενάδες, τσούλες, γαμπρούς, νύφες, καλλιτέχνες, αθλητές, τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Αλλά το πιό σπουδαίο βρίσκεται στο πάνω ράφι: έχει ο,τι είδους συναίσθημα αναζητάς. Επιβεβαίωση, χαλάρωση, απόρριψη, καύλα, γέλιο, πόνο, αμηχανία, βαρεμάρα, θλίψη, δόξα. Και ένα τσουβάλι ακόμα.

Το Facebook είναι προϊόν ενός ανθρώπου. Δεν το κατασκεύασε ο Skynet, ούτε έσκασε ο Τ-1000 απο το στου-διαόλου-τη-μάνα μέλλον και σου έκανε με το ζόρι εγγραφή υπό την απειλή αιχμηρού όπλου. Ανθρωπος κρύβεται απο πίσω. Με μάτια, αυτιά, συκώτι, νεφρά, βουβωνική χώρα. Αλλωστε, αν ήταν το κατασκεύασμα μιας μηχανής, θα μπορούσε να περικλύει τα πάντα εκτός απο ενα πράγμα: το συναίσθημα. Το μόνο ον στον πλανήτη που μπορεί να εμπορευτεί το συναίσθημα είναι ο Ανθρωπος. Και το Facebook, όπως προανέφερα, είναι γεμάτο απο δαύτο...

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 κάναμε καμάκι σε μια γκόμενα στο ΔΡΟΜΟ και ζητούσαμε το τηλέφωνο του σπιτιού της, ρωτώντας ταυτόχρονα ποιές είναι οι κατάλληλες ώρες να επικοινωνήσουμε μαζί της χωρίς να πάρει πρέφα ο γερολαδάς μπαμπάς της. Μετά, ζητούσαμε το κινητό. Μετά, το MSN. Τώρα ρωτάμε κατευθείαν αν έχει προφίλ στο Facebook. Ποιός τα γαμεί τα τηλέφωνα πλέον; Στον καφέ της επόμενης μέρας, οι παρέες δε λένε πλέον "τσίμπησες κανά κινητό χθες" αλλά "πόσα add έκανες". Και η διαδικασία δε διαφέρει και πολύ απο ενα τυπικό, ξεχαρβαλωμένο καμάκι: βλέπεις φωτογραφία, κάνεις request, σε αποδέχεται, λέτε μαλακίες στο chat κι αν ψηθεί και τα περαιτέρω, έκλεισε η συζήτηση. Ο,τι γινόταν, πάνω-κάτω, και με το "πέσιμο" σε ενα μπαρ. Απλά, τώρα, δεν υπάρχει το "σε κοιτάζω, με κοιτάζεις, άρα κάνουμε παιχνίδι" αλλά το "σου έκανα poke - αν μου κάνεις κι εσύ, τότε χαζοψήνεσαι". Ξεχνάς την έξυπνη ατάκα που, αν ήταν πετυχημένη, κέρδιζες το χαμόγελό της. Τώρα, σου κάνει "like" και πιστεύεις οτι τσίμπησε. Απο μακριά κι αγαπημένοι, μια ακόμα εκδοχή του δράματος των διαπροσωπικών σχέσεων.

Θυμάσαι πώς είναι να τσακώνεσαι στο τηλέφωνο με τη γκόμενά σου; Δε χρειάζεται. Τώρα, αλλάζεις κάθε τρείς και λίγο status, πετώντας μπηχτές για να το πάρει πρέφα η ίδια και οι φίλες της (ή εσύ και οι φίλοι σου). Ποστάρεις τραγουδάκια απο το YouTube με "νόημα" για να περάσεις το μήνυμα απο τη γνωστή, αγαπημένη σου απόσταση. Οι φίλοι σου κάνουν "like" γιατί σε νιώθουν, αλλά δυστυχώς δεν μπορείτε να βρεθείτε απο κοντά για να στο πούνε. Μέχρι που θα βαρεθείς. Και το καλό είναι οτι εδώ βαριέσαι και πιο γρήγορα. Πόσα "κλικ" το δευτερόλεπτο να αντέξει ένας απλός, ανθρώπινος εγκέφαλος;

Τα έχεις "σπάσει" με τον κολλητό σου; Κανένα πρόβλημα. Το "Δε θέλω τέτοιους φίλους" βρίσκεται πανεύκολα στο YouTube και έτσι 542 άτομα θα μάθουν τί ζόρια τραβάς. Κανένας δε θα σε βοηθήσει, αλλά τουλάχιστον τα 17 "likes" που θα δείς στο σύνδεσμο σημαίνουν οτι, έστω και για μια ιδέα του δευτερολέπτου, κάποιος ασχολήθηκε με την περίπτωσή σου.

Το Facebook είναι ένας πιο ξεκούραστος τρόπος διαφήμισης του εαυτού σου. Θα μπορούσες να τυπώσεις αφίσες με το τί είσαι, τί κάνεις, πώς νιώθεις, πώς περνάς, τί μουσική ακούς, πού ξοδεύεις τις νύχτες σου ή πόσο έξυπνος είσαι και να τις κολλάς απο στύλο σε στύλο της ΔΕΗ. Για να μην τρέχεις λοιπόν και να μπαίνεις σε τόσο κόπο, απλά πατάς μερικά κουμπιά. Το Facebook απλά κάνει πιο ανώδυνη, ανέξοδη και ανεμπόδιστη την αυτοπροβολή σου. Για ο,τι καλό ή ο,τι κακό σε αντιπροσωπεύει, υπάρχει πάντα μια σαχλή γκόμενα να κάνει "like", ένας σαβουρογάμης να κάνει "poke", ένας επίδοξος δημοτικός σύμβουλος να κάνει "suggest", ένας Dj να κάνει "invite" και 100 εκατομμύρια ξεχασμένοι φίλοι, συγγενείς, παλιοί συμμαθητές να σχολιάζουν οτιδήποτε κάνεις και θεωρούν οτι γεμίζει τον δικό τους κενό χρόνο, όταν κάθονται εξίσου βαριεστημένοι μπροστά απο μια οθόνη που είναι φτυστή η δική σου.

Προς τί, άραγε, η κατακραυγή των "άπιστων"; Ο μάρτυρας του Ιεχωβά, που λέει οτι αυτά τα πράγματα είναι του Σατανά και απαξιούν την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, όταν έρχεται και μου χτυπάει τα κουδούνια για κήρυγμα κάνει κάτι διαφορετικό; Χτυπάω κουδούνι (κάνω "poke"). Σου ζητώ να με βάλεις στο σπίτι σου (κάνω "friend request"). Σου μαθαίνω για την αίρεσή μου (γράφω "ο,τι να 'ναι" status). Σου δίνω το φυλλάδιο (σε βάζω μέλος σε group). Σου λέω να έρθεις στην επόμενη συνάντηση στο Ναό του Τάδε (κάνω "invite" για το event). Βλέπεις εσύ καμία διαφορά; Πετύχαμε κάτι που η διαφήμιση έγινε στο τραπέζι του σαλονιού μου απο το να μου τα 'πρηζες μέσω... βιντεοκλήσης στο chat;

Η κατάργηση της ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας ξεκινάει απο την ΑΝΑΓΚΗ που έχουμε γεννήσει μέσα μας για αυτοπροβολή. Είτε επειδή έτσι έχουμε μάθει απο μικροί, είτε επειδή δεν προλαβαίνουμε αλλιώς, είτε επειδή θέλουμε να φωνάξουμε γιατί αλλιώς κανείς δε μας ακούει. Το Facebook απλά σου δίνει τον τρόπο να το κάνεις με στιλ. Και δεν ξέρω κανέναν που να μπορεί να αντισταθεί στην "αγορά" ενός τέτοιου συναισθήματος.

Ο Ζούκερμπεργκ μάλλον δεν είχε κάτι τέτοιο κατά νου. Τού βγήκε στην πορεία. Αλλά σίγουρα τώρα, κάπου, σε κάποια σκοτεινή γωνία, τρίβει τα χέρια του που το 10χρονο ανιψάκι του κάνει "like" στο post της 8χρονης γειτόνισσάς του, με θέμα "Check this out! Winnie the Pooh is officially a homo!". Κάπως έτσι έχουμε αρχίσει και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον. Το Facebook απλά τού έδωσε ενα όνομα.

17.12.11

ΒΙΤΡΙΝΑ


Ψάξε, ψάξε, δε θα το βρείς. Τί προσπαθούσε να κάνει αυτός ο μαλάκας ο Α, ένας Θεός το ξέρει.

Είχε βρωμίσει ο τόπος Χριστούγεννα. Φωτάκια, στολιδάκια, παιχνιδάκια, παιδάκια, μανούλες, θείτσες, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι. Μία έτσι να έκανες το χέρι σου, άρπαζες ο,τι ήθελες και το έχωνες στην τρύπια τσέπη σου. Ο Α βγήκε για βόλτα. Μόνος του, καθότι δεν του αρέσει να παίρνει κόσμο στο λαιμό του. Και πήγε να χαζέψει τις βιτρίνες. Τί ακριβώς πήγε να χαζέψει ο παπάρας; Οι βιτρίνες τώρα είναι σε κάτι κουβούκλια που τα λένε "Mall" και συνήθως κάνει live o Σάκης Ρουβάς. Αλλά αυτός επέμενε, σου λέει "κάτι καλό θα δω". Και πήγε και άρχισε να περπατάει σαν κι αυτούς στη "Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών" αναζητώντας την ίδια ψόφια σάρκα με τους ομοίους του που παρευρίσκοντο τη δεδομένη στιγμή σε αυτό το κοσμοϊστορικό event που λέγεται "Christmas shopping". Φυσικά, δεν είχε σκοπό να αγοράσει τίποτα. Το ματάκι του πήγε να πάρει. Και είδε, όντως, ένα κάρο κόσμο. Ψάχνανε απο 'δω κι απο 'κει όλοι τους, ένας Θεός ξέρει τί κι αυτοί. Τις βιτρίνες, πάντως, δεν τις χάζευε κανείς. Αυτό άρεσε στον Α, γιατί νόμιζε οτι τώρα ήταν η στιγμή να κάνει κάτι ξεχωριστό. Πήγε λοιπόν και κοντοστάθηκε μπροστά απο μια βιτρίνα με ρούχα. Την κοίταζε ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα. Κοίταζε, κοίταζε και ξανακοίταζε. Κόσμος έμπαινε κι έβγαινε στο μαγαζί, αλλά αυτός εκεί. Να κοιτάει τη μαλακισμένη την κούκλα με το υπερστρουμφογαμάτο jacket των 350 ευρώ. Κοίταζε τόσο επίμονα, και για τόση πολλή ώρα, που στο τέλος δάκρυσαν τα μάτια του. Ετσουζαν. Εγιναν κατακόκκινα. Εκεί δεν άντεχε άλλο και γύρισε το κεφάλι του απο την άλλη μεριά. Ξαφνικά, είδε το ντουβάρι άδειο. Κενό. Κόσμος πουθενά. Ούτε καν μια αργή γιαγιά που σέρνει το βαριεστημένο εγγονάκι της δεν είχε απομείνει. Το πονεμένο μάτι του, όμως, πήρε πρέφα ένα φρουρό. Τρέχει να τον προλάβει, μη του φύγει κι αυτός. Οταν τον πλησίασε, τον ρώτησε με σχετική απόγνωση "που πήγαν όλοι;". Και ο φρουρός του απάντησε "Τα μαγαζιά έκλεισαν. Τί να κάτσουν να κάνουν εδώ;". Ο Α στάθηκε αμήχανος. Ο φρουρός τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και τού έδειξε την έξοδο.

Καλός μαλάκας ο Α. Τόση ώρα κοίταζε χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση. Κάποια στιγμή θα έκλεινε το μαγαζί ρε φίλε...

17.11.11

ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟ


Υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία για τον πραγματικό ορισμό του "κομπλεξικού" ανθρώπου. Δεν αρκεί μια απλή αναφορά στη λεξιλογική ερμηνεία (μα, μέσα σε πέντε λέξεις;) ή μια φευγαλέα προσφώνηση σε κάποιον που, απλά, έτυχε να μας ενοχλήσει για ενα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Στην πραγματικότητα, το να ερμηνεύσεις με απόλυτα πετυχημένο - και πλήρη - τρόπο τί ακριβώς είναι ή κάνει ένας κομπλεξικός είναι σα να προσπαθείς να εξηγήσεις τί σημαίνει "άνθρωπος". Οσον αφορά το επίπεδο δυσκολίας, τουλάχιστον. Εγώ θα σταθώ μονάχα σε κάτι που αναπόφευκτα προσομοιώνει τον κομπλεξικό σε κάτι που μοιάζει ανθρώπινο: τη συμπεριφορά απέναντι σε τρίτους.

Ολα βέβαια, ξεκινάνε απο τη συμπεριφορά ενός κομπλεξικού προς τον ίδιο του τον εαυτό. Το πρώτο σκαλοπάτι είναι ο αυτοσεβασμός. Ενας κομπλεξικός άνθρωπος δε σέβεται ΠΟΤΕ τον εαυτό του. Παράδειγμα: Εστω οτι είναι κάποιος εμφανισιακά "αξιοπρεπής" - δηλαδή ούτε Κλούνεϊ αλλά ούτε και Μαριλίζα Ξυνογιαννακοπούλου. Αν έχει αυτό που λέμε "κόμπλεξ κατωτερότητας" βρίσκει τον εαυτό του άσχημο. Γεμάτο ατέλειες. Και προσπαθεί να τον διορθώσει απέναντι στους ΑΛΛΟΥΣ. Εκεί είναι η διαφορά ενός κομπλεξικού κι ενός, απλά, δυσαρεστημένου. Ο κομπλεξικός αυτός τύπος αντιμετωπίζει το ακόμα πιο ωραίο απο αυτόν ως μια "προσβολή", ως κάτι που πρέπει να παταχθεί αμείληκτα, ώστε η δική του μετριότητα να φαντάζει όαση. Μια γυναίκα μέτριας εμφάνισης, ας πούμε, επιδιώκει τις περισσότερες φορές να βρίσκεται ανάμεσα σε μπάζα, ώστε να ξεχωρίζει. Ωστε να πεί ο τυπάς απέναντι "τουλάχιστον αυτή βλέπεται", αντί να πεί "καλά, τόσα ωραία μουνιά μαζεμένα, τον Ανατολάκη τί τον φέρανε μαζί τους;". Εκεί, ο κομπλεξικός τελικά ξεχωρίζει γιατί, σε ένα κάποιο βάθος, ΠΛΗΓΩΝΕΙ. Πρώτα τον εαυτό του, αφού δε δείχνει ίχνος σεβασμού στην ίδια του την προσωπικότητα και κατ'επέκταση αυτούς που αποφάσισαν να βρεθούν δίπλα του.

Και μιας και είπα για προσωπικότητα, έχετε παρατηρήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του; Μπροστά σε άλλους, ποτέ. Μέσα του, τα βλέπει κάθε τρείς και λίγο. Ορίτζιναλ κομπλεξικός δεν είναι αυτός που είναι "τρείς λαλούν και δυο χορεύουν" - ένας χαζός, ας πούμε. Ορίτζιναλ είναι αυτός που ΚΑΙ ξέρει πόσα σκατά κουβαλάει μέσα του ΚΑΙ φροντίζει να τα τονίζει κάθε τρείς και λίγο και με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, νομίζοντας οτι έτσι θα του δώσουν μεγαλύτερη σημασία απο ο,τι πραγματικά αξίζει. Ενας φυσιολογικός χαρακτήρας, φροντίζει να δείχνει αυτά που ΕΧΕΙ, όχι αυτά που ΔΕΝ έχει. Ο κομπλεξικός κάνει το ακριβώς ανάποδο, θεωρώντας οτι έτσι θα κερδίσει το χειροκρότημα, αντί για τα τρία κιλά ντομάτες που του αναλογούν.

Αυτό που ξέρει να κρύβει πάρα πολύ καλά ο κομπλεξικός, είναι τα συναισθήματά του. Δεν είναι υποχρεωτικό ένας κομπλεξικός τύπος να είναι "άνιωθος" και αποστειρωμένος. Μπορεί να είναι και το ακριβώς ανάποδο. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση, το κόμπλεξ του μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, πρήζεται σαν στομάχι μετά απο την Κυριακή του Πάσχα. Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, φροντίζει να κρύβει (άλλοτε επιμελώς, άλλοτε τελείως ατσούμπαλα) τα πραγματικά του συναισθήματα, προκειμένου να κατασκευάσει μια "χάρτινη" εικόνα του εαυτού του, ενα παστέλ αντίγραφο, κακής ποιότητας και συνήθως αφόρητα επαναλαμβανόμενο και κουραστικό. Σκεφτείτε μια περίπτωση, όπου ο κομπλεξικός απέναντί σας αντικρούει κάθε τρείς και λίγο τα όσα λέτε, ενώ γνωρίζετε οτι συμφωνεί μαζί σας, μόνο και μόνο για να τα ακούσει κάποιος τρίτος και να εντυπωσιαστεί απο τη διαφορά. Σας έχει τύχει σίγουρα. Και αυτός δε λέγεται "αντιδραστικός". Λέγεται κομπλεξικός, ακριβώς επειδή δεν το κάνει συνέχεια, αλλά μόνο όταν αισθάνεται την παραμύθα του να απειλείται απο κάτι πιο "γήινο".

Επίσης, συνώνυμο του κομπλεξισμού είναι και η ανασφάλεια. De facto. Ο κομπλεξικός τρέμει ολόκληρος. Ανήμπορος να συμβαδίσει με τη νορμάλ μάζα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταθεί στα πόδια του με ψέματα (κυρίως να παραμυθιάζεται ο ίδιος), παρηγοριές και φριχτές δικαιολογίες οι οποίες, αφού πείσουν σχετικά εύκολα τον ίδιο, μπαίνουν μπροστά για να πείσουν και τους υπόλοιπους. Αν απέναντί του έχει ενα κοινό μη λοβοτομημένο, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας χαρακτηρίζεται ως "epic fail".

Τέλος, σταματήστε να μπλέκετε την παραξενιά με τα κόμπλεξ. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις παραξενιές. Ολοι έχουν. Παραξενιά είναι αυτό που παθαίνω εγώ με τη βροχή, ας πούμε. Μου τη σπάει να βρέχομαι στα καλά του καθουμένου. Δεν ενοχλώ κανέναν. Το παραδέχομαι οτι είναι παραξενιά. Ακόμα κι αν γκρινιάξω λίγο παραπάνω όταν συμβαίνει. Το κόμπλεξ, απο την άλλη, ΕΝΟΧΛΕΙ. Προκαλεί προβλήματα, τριγμούς, δυσάρεστες καταστάσεις ακριβώς επειδή, σε αντίθεση με μια απλή παραξενιά, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ βιαίως. Εχετε αντιμετωπίσει έναν πραγματικά κομπλεξικό άνθρωπο; Σίγουρα. Ισως όχι σε όλες τις βαθμίδες, αλλά το έχετε δεί. Δεν παλεύεται. Προτιμάς να έχεις απέναντί σου ένα δολοφόνο, ικανό απο στιγμή σε στιγμή να σε κόψει ροδέλες, παρά έναν κομπλεξικό (άρα και ανισόρροπο, άρα και ανίκανο να σε ακούσει, άρα και ανεξέλεγκτο).

Ο δολοφόνος, τουλάχιστον, θα σε σφάξει επιτόπου. Ο κομπλεξικός θα το κάνει αφού προηγηθούν ένα κάρο εξηγήσεις, δικαιολογίες και προφάσεις. Και στο τέλος, θα προσπαθήσει να πείσει όλο τον κόσμο οτι εσύ έφταιγες που πέθανες...

ΥΓ. Κάτι μας είπες τώρα.

16.11.11

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Ξέρω γιατί μισείς τα Χριστούγεννα. Είναι πάντα αυτό το κομβικό σημείο του έτους που νομίζεις οτι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Το συνδυάζεις, δε, με την αλλαγή του χρόνου και εύχεσαι ο,τι σου λείπει να το αποκτήσει τον επόμενο χρόνο, τουλάχιστον μέχρι να ξαναευχηθείς τα ίδια όταν έρθει και πάλι η ώρα. Κι επειδή, μην κοροϊδευόμαστε, δε σου έχει τύχει ποτέ κάτι να αλλάξει, καλά κάνεις και τα μισείς.

Επίσης, ξέρω γιατί αγαπάς τα Χριστούγεννα. Είσαι φύσει καταναλωτικό ον, βλέπεις παντού φωτάκια, βιτρίνες, πολύχρωμα ψιψιψόνια, αμέτρητες προσφορές που δαγκώνουν στο ψαχνό της τσέπης σου. Ακούς χαρούμενα τραγουδάκια για τον χοντρό με το μούσι, κάνει ωραιότατο κρύο και ονειρεύεσαι ζεστές νύχτες δίπλα στο τζάκι, με ρόφημα σοκολάτας και μια μάλλον γαμάτη γκόμενα. Καλά κάνεις και τα αγαπάς.

Το θέμα είναι οτι, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να ΑΠΑΙΤΕΙΣ απο τον εαυτό σου προκειμένου να βγείς σώος και αβλαβής απο άλλον έναν ορυμαγδό εορταστικής "παρτούζας", της πιο έντονης, ίσως, ολόκληρο του χρόνου.

1. Μη γκρινιάζεις. Ακόμα κι αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, η γκρίνια δεν ωφελεί πουθενά. Οσο και να γκρινιάξεις, όσο και να κλαψουρίσεις, όσο και να σιχτιρίσεις, αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία μια χαρά θα περάσουν. Δε θα τους το χαλάσεις, μη χαίρεσαι.

2. Κόβε βόλτες. Οπως και να 'χει, θα ανοίξει το μάτι σου. Το καλοκαίρι το κάνεις για να δείς κανένα κωλαράκι, το χειμώνα κάν'το γιατί μέχρι το καλοκαίρι στο σπίτι σου θα παίζει μόνο Λουκάς Παπαδήμος.

3. Μην κοιμάσαι. Ετσι κι αλλιώς, όλο το χρόνο το γαμάς το θέμα. Τώρα βρήκες να κρυφτείς κάτω απο την κουβέρτα σου; Επειδή κάνει κρύο; Τί θα προλάβεις να χαρείς; Ακόμα και τίποτα να μην έχεις να κάνεις, όλες κι όλες δεκαπέντε μέρες είναι. Ασε που αυτό συνδυάζεται ωραιότατα με ακόμα περισσότερους ζεστούς καφέδες, δίπλα σε τζάκι ή κατα προτίμηση σε καφετέριες κάτω των 17, όπου ακόμα θα θυμάσαι το καλοκαίρι.

4. Αμα είναι να κοιμηθείς, τουλάχιστον μην το κάνεις μόνος σου. Το "κρύο, καιρός για δύο" μπορεί να μην ισχύει όταν υπάρχει το γνωστό καλοκαίρι, αλλά απο την άλλη, το να κάθεσαι σαν τον Σκρουτζ, στραβομουτσουνιασμένος και να λες "τί ωραία ζεστούλα" με το Λαζόπουλο ντυμένο καρναβάλι απέναντί σου να παρλαπιπιάζει επί τρείς ώρες, δεν το λες και απόλυτα υγιές. Καλύτερα βρες μια γωνία και αυτοκτόνα.

5. Απέφυγε τις οικογενειακές μαζώξεις. Κάθε τρείς και λίγο, άνευ λόγου και αιτίας, πρέπει ντε και καλά να μαζευτεί όλο το σόι απο τα Κατεχόμενα για να θυμηθείτε τα παλιά. Δε θέλεις! Μια-δυο φορές το πολύ και άντε γειάννης. Δε λέω, το σπιτικό φαΐ (που συνήθως είναι σε γενναίες δόσεις) είναι ενας πειρασμός, αλλά μην το παρακάνεις. Αλλιώς, παντρέψου να ησυχάσουμε.

6. Μην πας σινεμά! Παραδοσιακά, μόνο μαλακίες βγαίνουν εκείνη την περίοδο, τα μισά με τη Τζούλια Ρόμπερτς και τα υπόλοιπα με τη Ζέτα Δούκα. Δε θες.

7. Πιές άφθονο αλκοόλ, αλλά χωρίς να θες να επαναλάβεις το περσινό καλοκαίρι. Κάνε υπομονή μέχρι το επόμενο, σκέψου σαν βουλευτής. Θα με θυμηθείς. Και καλά θα περάσεις, και μέχρι του χρόνου δε θα έχεις να θυμάσαι τίποτα που να σε στεναχωρεί.

8. Ψάξε να βρείς τον πραγματικό έρωτα. Ξέρεις, αυτόν που θα κρατήσει μέχρι το Μάιο. Γιατί μετά έχει καλοκαίρι.

9. Τρώγε με μέτρο. Ακολουθεί Πάσχα. Μην είσαι κορόιδο.

10. Δες ξανά και ξανά τον Ψαλιδοχέρη. Γιατί έτσι.

13.11.11

ΔΙΝΟΥΜΕ ΛΥΣΕΙΣ


Παντρεύτηκα, χώρισα, ξαναπαντρεύτηκα. Με είχε πιάσει κατοχικό σύνδρομο. Ο μαζοχισμός μέσα μου επέλεγε "σκλαβιά". Εγώ τού έλεγα "ΟΚ, ο,τι πείς". Και δώσ'του και πάμε.

Αγάπησα τόσο πολύ που έπρεπε να κάνω κάτι για να βοηθήσω την κατάσταση. Πήγα στους γιατρούς. Με βρήκαν καλά. Οργανικώς όλα εντάξει, μόνο λίγη χοληστερίνη. Η ζωή συνεχίστηκε, γαμώ το φελέκι μου.

Σταμάτησα να αγαπάω και το μυαλό μου κάνει σβούρες. Ξαναπήγα στους γιατρούς για να μου πούν τα ίδια. "Τί κάθεστε και δεν εξηγείτε ρε καραγκιόζηδες;". Είχα πρόβλημα ρε πούστη μου, έκανε μπαμ. Αρχίδια επιστήμονες, που να τους μπούν τα ντοκτορά στον κώλο.

Πολύ καιρό αργότερα λέω να ξαναγαπήσω, να δεθώ, να αφεθώ. Χωρίζω και ξαναβρίσκω. Σκατά. Μυαλό γαλακτομπούρεκο. Είπα να μην ξαναπάω σ'αυτά τα παχύδερμα που δεν καταλαβαίνουν. Πάλι την πίεση θα μου μετρήσουν, πάλι αίμα θα μου πάρουν, πάλι triplex θα μου κάνουν.

Αλλά σα σκυλί με γνώση, άλλαξα ειδικότητα και πήγα σε ψυχίατρο. Του λέω "θέλω αυτό που ξεχνάς τα πάντα, για να ησυχάσω". "Λοβοτομή" μου λέει. "Οχι", του λέω, "αυτό αφήνει σάλια και βρίσκω ήδη πολλά στο μαξιλάρι μου κάθε πρωί". "Δεν υπάρχει άλλος τρόπος" μου λέει. Και μου πρότεινε δύο λύσεις: την αυτοκτονία ή τη φυλακή. Στο δεύτερο δεν τον ρώτησα καν τι εννοεί, σε φυλακή ήμουν ήδη. Το πρώτο το καλοσκέφτηκα για μια στιγμή, αλλά είπα "γάμησέ το, θα το μετανιώσω".

Πήγα σπίτι και λέω στη μαντάμ "Πήρα πολύ σημαντικές αποφάσεις. Τώρα, όσο και να γκρινιάζεις για τα σάλια στο μαξιλάρι, απάντηση δε θα παίρνεις". Και τής άφησα το πρώτο μου ηλίθιο χαμόγελο, απο τα πολλά που θα ακολουθούσαν.

30.10.11

ΦΥΤΟΖΩΟΠΛΑΓΚΤΟΝ


Αυτή η παροιμία με τα ψάρια ξεκινάει λέγοντας "κάθε πράγμα στον καιρό του".
Πριν απο αυτό, ο Δαρβίνος είπε οτι υπάρχει εξέλιξη. Απο πίθηκο σε άνθρωπο. Απο άνθρωπο σε τί άλλο, είναι το ερώτημα πλέον.

Κάθε αρχή και δύσκολη, δε θέλω να μιλήσω για πιθήκους που γίνανε άνθρωποι. Καλά κάνανε. Τώρα γυρνάς και λες σε κάποιον "γίνε άνθρωπος" και μοιάζεις εσύ ο ίδιος με πίθηκο. Να γίνεις άνθρωπος ως προς τί; Αν αρχίσουμε έτσι, δε σταματάμε ποτέ. Αυτό δεν είναι εξέλιξη, Darwin dear, πλήξη είναι.

Σκέψου οτι στη ζωή που "σου χάρισαν" έχεις 2-3 σοβαρά πράγματα να ασχοληθείς, να σε προβληματίσουν και να σε κρατάνε μία όρθιο και μία τ'ανάσκελα. Οταν είσαι πιτσιρίκι, δε νοιάζει τίποτα. Το παιχνίδι σου, το φαγάκι σου, το νάνι σου. Πάμε παρακάτω. Σα μαθητούδι, το σχολειό σου, το κοριτσάκι απέναντι, το pc σου, η πρώτη σου μαλακία. Πάμε παρακάτω. Σα φοιτητάριο, η καβλάντα σου, η σχολή σου, οι εξεταστικές σου, τα κρασιά σου, οι αιώνιες γκόμενες που τελειώσανε πρόωρα, η ψεύτικη και προσωρινή ανεξαρτησία σου. Πάμε παρακάτω. Αν είσαι αγοράκι, πας στρατό και γίνεσαι άντρας. Αν είσαι κοριτσάκι, περιμένεις τον κρίνο.

Στο φινάλε, τελειώνουν όλα αυτά και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον Ανθρωπο. Την εξέλιξη του Darwin dear. Πιθήκιζες σχεδόν 25 χρόνια. Τώρα πρέπει να περπατήσεις στα δύο πόδια και να κόψεις τις άναρθρες κραυγές. Τότε, ενα "ουγκ" αρκούσε για να μαζέψεις τα υπόλοιπα ζώα για ανασύνταξη. Τώρα, πρέπει να εξηγήσεις. Να μιλήσεις, και μάλιστα πολύ. Πρέπει να φωνάξεις δέκα φορές περισσότερο. Μαθαίνεις. Γίνεσαι Ανθρωπος. Αυτός που αναλύει, που νομίζει οτι σκέφτεται, που φοράει μονίμως δύο αριστερά παπούτσια για να εντυπωσιάζεται.

Σε αυτό το σημείο, ποιά είναι αυτά τα 2-3 πράγματα που έχεις στο μυαλό σου;
1. Η δουλειά. Πρέπει να δουλέψεις. Χαρτζιλικάκι τέλος. Πρέπει να σταθείς στα πόδια σου, να γίνεις κύριος του εαυτού σου, να αποκτήσεις αυτοσεβασμό. Γιατί; Γιατί χωρίς αυτό, δεν έρχεται το νούμερο δύο.
2. Τα λεφτά. Τα θες, τα κυνηγάς, είτε για να τα κρύψεις στο σεντούκι είτε για να τα κάνεις φύλλο και φτερό με το που θα τα πιάσεις στα χέρια σου. Η δουλειά θα στα φέρει. Αν έχεις δουλειά, έρχονται τα λεφτά (όσα κι αν είναι αυτά) και πλέον ψάχνεσαι για το νούμερο τρία.
3. Το συναίσθημα. Πλέον, πιο δυσεύρετο απο τα δύο προηγούμενα. Δεν σχετίζεται, γιατί το πρώτο το κυνηγάς ώστε να προκύψει το δεύτερο. Κανένα απο τα δύο όμως (η ύπαρξη ή ανυπαρξία τους) δε σου εξασφαλίζει το τρίτο. Είναι το μόνο άσχετο στους πεζούς, καθημερινούς προβληματισμούς σου αλλά, μην κοροιδευόμαστε, στο τέλος είναι αυτό που θα σου λείπει περισσότερο σε καθημερινή βάση. Το χειρότερο, δε, είναι να είσαι εντάξει με τα δύο πρώτα. Εκεί, η έλλειψη του τρίτου σε σκοτώνει.

Πολλές φορές μιλάμε για το συναίσθημα σα να μπορεί να γίνει κτήμα του καθενός. Ετσι εύκολα και αβίαστα. Θα πας σε μια κηδεία και θα κλάψεις, αλλά δεν είναι σίγουρο οτι αυτό είναι απο ενα γνήσιο συναίσθημα - μπορεί να είναι μια "έκρηξη" νευρικής φύσεως, μια εντολή του εγκεφάλου που δεν υπολογίζεις οτι προκύπτει έτσι απλά. Τρως μια χυλόπιτα και κλαίς. "Πόνο", το ονομάζεις, τραγωδία της απόρριψης, το κενό. Μάλλον είναι συναίσθημα. Θες να το έχεις στη ζωή σου; Και πτώμα να ρωτήσεις, ΟΧΙ θα σου πεί. Ποιό, λοιπόν, είναι το συναίσθημα που σού λείπει; Τί ακριβώς κυνηγάς; Είναι μια ζεστή και αυθόρμητη αγκαλιά; Είναι ενα χαμόγελο δίπλα σου την ώρα που ξυπνάς; Ενα κλείσιμο του ματιού; Ενα χάδι στο μπράτσο σου; Μια καύλα, μια στιγμής ηδονής, μια ανταλλαγή υγρών; Ακόμα και μια φιλική σφαλιάρα μπορεί να είναι συναίσθημα. Αυτά σου λείπουν; Ναι. Αυτά.

Η παροιμία λέει "κάθε πράγμα στον καιρό του". Επειδή τίποτα δε γυρίζει πίσω, ο,τι έζησες έζησες. Ο,τι ένιωσες ένιωσες. Ο,τι πρόλαβες πρόλαβες. Στην απέλπιδα προσπάθειά σου να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να καλύψεις το χαμένο έδαφος, δε θα κερδίσεις ποτέ το νούμερο τρία. Και μπορεί να χάσεις και τα δύο πρώτα, αν με ρωτάς. Δε ξέρω αν μιλάμε για μια θεωρία της εξέλιξης εδώ πέρα. Εγώ δε βλέπω καμία εξέλιξη. Οταν φτάνεις στο σημείο να ΜΕΤΡΑΣ αυτά που σε απασχολούν, βάζοντας αριθμούς, τότε απλά μπαίνεις σε μια διαδικασία προγραμματισμού. Ρομποτάκι, όχι άνθρωπος. Δεν είναι ποτέ αργά για να το ψάξεις, να αφεθείς, να δείς μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να μη σου λείψουν αυτά που σε πονάνε. Σκέψου όμως, οτι πίθηκος δύσκολα ξαναγίνεσαι. 'Η μείνε άνθρωπος, ή προχώρα για να βουλώσεις στόματα. Και πρώτα απο όλα, το ΔΙΚΟ ΣΟΥ.

Για τη ζωή που δεν έζησες, όσα δάκρυα κι αν χύσεις, δε θα την κερδίσεις πίσω. Φρόντισε μόνο, κακομοίρη μου, να μη μετανιώσεις στην επόμενη ζωή, για το νούμερο τρία.

27.10.11

HELL HERE


Αγάπη μου,
σου γράφω για να μην ξεχάσω. Για να μην ξεχάσεις κι εσύ. Θέλω να θυμάσαι τα πάντα, όπως να ξέρεις οτι τα θυμάμαι κι εγώ. Την κουβέντα μας δίπλα απο το τζάκι. Ηταν Χριστούγεννα. Ισως και κάποια άλλη εποχή, δεν έχει σημασία. Μπορεί καλοκαίρι, μπορεί άνοιξη. Να είχε χιόνι ή και ήλιο. Για να θυμάσαι οτι μπορούσες να δείς πίσω απο τη μάσκα μου. Κι εγώ πίσω απο τη δική σου. Οτι μπορούσα να σε ψάξω μέχρι να βρω το σημείο που ήσουν πραγματικά εσύ. Να θυμάσαι οτι πέθανα για να μπορέσω να σε βρω. Γεννήθηκα ξανά γ
ια να μην ξεχάσεις ποτέ. Να μοιράζομαι τα σκοτεινά μυστικά μου με τα δικά σου. Να ζήσουμε μαζί και τις εννιά ζωές. Να δώσουμε άλλο ενα φιλί κάτω απο το γκι, κι ας ήταν θανάσιμο και για τους δύο. Επειδή το εννοούσαμε. Επειδή είμαστε ένα. Κομμένο ακριβώς στη μέση. Για να μην ξεχάσεις το παραμύθι που θα κρατούσε για πάντα. Σε έναν πύργο. Εκεί που το τζάκι έκαιγε, για να ζεστάνει άλλο ενα κρύο βράδυ. Τότε, που μοιραστήκαμε τα πάντα. Μπορεί να ήταν ακόμα Χριστούγεννα, μπορεί και όχι.
Μην ξεχάσεις ποτέ, αγάπη μου. Εγώ ξέρω οτι δε μπορώ. Θα κρατήσω ακόμα μια ανάμνηση... Ισως για τα επόμενα Χριστούγεννα.

Αιώνια δική σου,
Σελίνα




24.10.11

ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ


Η γκόμενα που γούσταρε τρελά ο Α, δοκίμασε να την πέσει στον Τσακ Νόρις.

Ο Τσακ αποδείχθηκε πολύ πιο αδυσώπητος απ'οτι ο κακόμοιρος ο Α. Τής έριξε μια στριφογυριστή κλωτσιά και ο κόσμος της ήρθε τούμπα.

Ηταν αδύνατη και όλος ο κόσμος τη φώναζε χοντρή. Ηταν ψηλή και όλος ο κόσμος τη φώναζε κοντή. Ηταν μελαχροινή και όλος ο κόσμος τη φώναζε ξανθιά. Ηταν χαζή και όλος ο κόσμος τη φώναζε έξυπνη.

Κάθε μέρα κοιτιόταν στον καθρέφτη της και μονολογούσε. "Αφού δεν είμαι χοντρή, γιατί με φωνάζουν έτσι;". Μια φωνή απο το υπερπέραν τής έδωσε μια συμβουλή. Απο τότε άρχισε να τρώει ακατάπαυστα, σταμάτησε τη γυμναστική και την καλή διατροφή και έγινε υπέρβαρη. Τότε κανείς δε σχολίαζε τα κιλά της και, τουλάχιστον, δεν τη φωνάζανε χοντρή.

Αλλά ο μονόλογος στον καθρέφτη δε σταμάτησε. "Αφού δεν είμαι κοντή, γιατί με φωνάζουν έτσι;". Η φωνή ακούστηκε και πάλι. Αγόρασε ενα αλυσοπρίονο και έκοψε τα πόδια της. Τώρα ήταν όντως κοντή, αλλά κανένας δεν τη σχολίαζε. Ησύχασε κι απο αυτό.

Τα μαλλιά ήταν η εύκολη λύση. Τα έβαψε στο πιο άθλιο μπουρναζοξανθό που μπορείς να φανταστείς. Τώρα ήταν ξανθιά και - δόξα τον Υψιστο - κανείς δε τη σχολίαζε πια.

Ηταν, πλέον, τρισευτυχισμένη. Γλεντοκοπούσε και έβλεπε τις μέρες να κυλάνε σαν τη βροχή στον τσίγκο. Μια μέρα, ο καθρέφτης γύρισε και τη ρώτησε: "Δε σε πειράζει που ενώ παραμένεις χαζή, όλος ο κόσμος σε φωνάζει έξυπνη;". Εκείνη τότε, με αφοπλιστική βεβαιότητα, γύρισε και τού απάντησε: "Δε με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Ξέρω εγώ τί πραγματικά είμαι.".

Κι έτσι κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου. Τόσο αυτή, όσο και ο Τσακ.

13.9.11

ΝΑ ΓΙΑΤΙ


Να γιατί γεννήθηκες τυφλός.

Περπάτησες στην άσφαλτο και κατάφερες να σκοντάψεις.

Σου δώσανε σωσίβιο και κατάφερες και πνίγηκες.

Να γιατί.

Είχες λεφτά και τα σκόρπισες.

Είχες δουλειά και την παράτησες.

Είχες επιλογές και δε διάλεξες.

Να γιατί.

Kρύωνες και φωτιά δεν άναψες.

Δίψαγες και νερό δεν έπινες.

Πείναγες και φαγητό δεν έτρωγες.

Ενώ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ.

Να γιατί.



24.8.11

ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ


Τις προάλλες στον ύπνο μου, μια δασκάλα έβαλε έκθεση σε κάτι μαλακισμένα της τρίτης δημοτικού (προκειμένου να το βουλώσουν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι) με θέμα "Οι Σχέσεις Μεταξύ των Δύο Φύλων". Στην αρχή τα παιδάκια ρωτούσαν για ποιά φύλλα πρόκειται, αν είναι απο τετράδιο ή απο πλάτανο. Οταν η δασκάλα τούς εξήγησε τί ακριβώς εννοεί, ο μικρός Α έγραψε:

"Φέτος το καλοκαίρι πήγα με το μπαμπά μου και τη μαμά μου και τη γιαγιά μου και τον παππού μου και τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου διακοπές και δε μου άρεσε καθόλου. Μια μέρα όμως εκεί που ήμουνα στη θάλασσα είδα ένα κοριτσάκι, τη Μ, που πολύ μου άρεσε αλλά εκείνη δε με κοίταζε και πολύ στεναχωρήθηκα. Πήγα και το είπα στη μαμά μου κι εκείνη μου είπε να μη στεναχωριέμαι και μου έδωσε να φάω τρία πακέτα με μπισκότα για να γίνω άντρας. Μετά το είπα και στον μπαμπά μου, αλλά μου είπε να κάνω υπομονή γιατί ακόμα είναι νωρίς για να μού σηκωθεί κι εγώ τότε σήκωσα ψηλά το χέρι μου και τού είπα οτι μού σηκώνεται κανονικά. Οταν ήρθε το βράδυ, πήγαμε να φάμε σε μια ταβέρνα με κρέατα και είδα ξανά τη Μ, που ήταν πολύ ωραία ντυμένη και ήταν ξανά πολύ όμορφη. Πήγα και της μίλησα και της είπα οτι με λένε Α, αλλά εκείνη με κορόιδεψε και γέλαγε με κάτι άλλα παιδάκια που ήταν άσχημα και μαύρα, γιατί είχαν καθήσει πολλή ώρα στον ήλιο. Εγώ έβαλα τα κλάματα και πήγα και το είπα στη μαμά μου που μού είπε να μη στεναχωριέμαι και μού έδωσε να φάω τέσσερα μπιφτέκια για να γίνω μια μέρα άντρας. Μετά το είπα και στο μπαμπά μου, αλλά μάλλον δε με άκουσε γιατί πρέπει να πονούσε πολύ στο πιπί του γιατί το έξυνε συνέχεια όταν του μιλούσα. Μετά ξαναπήγα στη Μ και τη φίλησα στο μάγουλο και της είπα οτι είναι πολύ όμορφη και οτι την αγαπάω. Εκείνη άρχισε να με κοροιδεύει και συνέχισε να γελάει με τα άλλα παιδάκια που ήταν ακόμα μαύρα ενώ ήταν βράδυ και δεν είχε ήλιο. Μετά η Μ με πήρε και με πέταξε μέσα στο συντριβάνι και γελούσε όλη την ώρα, όταν ξαφνικά ήρθε η μαμά μου και με έδειρε γιατί λέει την έκανα ρεζίλι. Μετά τελειώσανε οι διακοπές και μού είπαν τα ξαδέρφια μου οτι η Μ φίλησε ενα άλλο παιδάκι επειδή την είχε χτυπήσει στο πρόσωπο και την είπε "μαλακισμένο". Τώρα που γύρισα απο τις διακοπές θα κάνω ακριβώς το ίδιο σε ενα άλλο κοριτσάκι που μου αρέσει, την Π, για να με αγαπήσει και να μείνει μαζί μου για πάντα.

Αυτά ξέρω μέχρι στιγμής για τη σχέση των δύο φύλων και μακάρι να μην αλλάξουν γιατί δε μου αρέσει το συντριβάνι, ούτε τα μπισκότα, ούτε τα μπιφτέκια."

20.8.11

Ο ΕΓΩ


Ο έρωτας, λένε, είναι τυφλός. Εγώ τον βλέπω πλέον σαν την πολιτική. Μεγάλα, παχιά λόγια. Υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Ψέματα. Και στην κρίσιμη στιγμή (όπως οι εκλογές), ρουσφέτια, μικρά βολέματα να σπάσουμε τον πάγο, γλύκες και χαδάκια να μας πιστέψουν οτι τους αξίζουμε. Ο έρωτας είναι υποψήφιος βουλευτής.

Θέλω να κάνω τόσο καιρό ένα πολύ απλό πείραμα, αλλά όλο κάτι συμβαίνει και τα παρατάω. Σκοπός του πειράματος είναι να αποδείξει κάτι που δεν περιγράφεται: την ανθρώπινη ψυχή. Απο τη στιγμή που δεν περιγράφεται, τί σκατά να αποδείξεις πάνω σε αυτό; Αλλη μια σκευωρία; Μια θεωρία του χάους; Δύο αυγά Τουρκίας; Αρχίδια. Ωστόσο, πιστεύω οτι υπάρχει τρόπος να "τεστάρεις" τις ανησυχίες σου. Μπορείς απλά να γεμίσεις ενα ποτήρι με νερό και να το γυρίσεις ανάποδα, ελπίζοντας να μην πέσει ούτε σταγόνα. Αν το νερό είχε ψυχή, θα αψηφούσε άμα ήθελε το νόμο της βαρύτητας και θα καθότανε στ'αυγά του. Το αν υπάρχει τελικά ψυχή ή όχι, είναι άλλο θέμα. Εν τω μεταξύ, κάτι έγραψα στην αρχή για τον έρωτα το οποίο πλέον μου φαίνεται πολύ άκυρο και δεν ξέρω πού να το ταιριάξω. Ξεπέρασέ το.

Τέλος πάντων, το πείραμα δε νομίζω οτι θα το πραγματοποιήσω ποτέ. Δε θα καταλάβω ποτέ τί ακριβώς κρύβει ο καθένας μέσα του. Είναι γελοίο να προσπαθείς να το ψάχνεις με το έτσι θέλω. Τί θα βγεί νομίζεις απο την όλη υπόθεση; Αλλη μια κουράδα. Θα θέλαμε πολύ οι άνθρωποι να μοιάζουν με τα μίξερ - μόλις πέσει και σου σπάσει να μπορείς να το αντικαταστήσεις με ενα ίδιο. Δεν παίζουν αυτά τα πράγματα και καλό είναι να μην παίζεις ΜΕ αυτά τα πράγματα. Go with the flow. Ο πρώτος ή ο τελευταίος θα είσαι που βλέπεις το Χάρο με τα μάτια σου κάθε φορά που προσπαθείς να "δείς" αν ο άλλος έχει ψυχή; Και πόση σημασία έχουν όλα αυτά; Ανθρακες ο θησαυρός, τον άνθρωπο δεν τον πιάνεις πουθενά. Εχει τόσο σκοτάδι όσο και φως, σε μπόλικες δόσεις, ικανές να σε φέρουν ένα βήμα πριν την πιο πεζή παράνοια: τον έρωτα.

Α, τώρα κατάλαβα. Κάτι τέτοιο ήθελα να πω. Αλλά δεν ξέρω πώς να το συνεχίσω. Ισως επειδή δεν ξέρω αν έχει συνέχεια. Παρά μόνο περιλήψεις των προηγούμενων.

Και σκέψου, ΕΓΩ τα λέω αυτά.

16.8.11

ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΩΣ


Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι;

Δε με ξέχασες.

Και πώς να με ξεχάσεις; Θα σού ήταν πολύ δύσκολο. Ειδικά με τόσα που συμβαίνουν γύρω σου, με όλα τα σημάδια, τις χαρακιές, τις πληγές που αφήνει ο περίγυρός σου.

Μου έκανε εντύπωση που χάθηκες έτσι ξαφνικά. Τόσο απότομα, χωρίς γιατί και καμιά δικαιολογία. Δάκρυσες, ψυχούλα μου. Το μέσα σου έγινε ποτάμι. Γι'αυτό και δε μου μιλούσες τόσο καιρό, γι'αυτό σε λησμόνησα. Μού είχες λείψει, αλλά όταν στο σιγοψιθύριζα πού και πού, εσύ έκανες πώς δεν άκουγες. Και μετά έψαχνα να σε βρω και δε σε έβρισκα. Είχες χωθεί βαθιά μέσα σου. Κουλουριασμένος και έτρεμες όλες τις ώρες της μέρας, μικρές και μεγάλες. Ξεκίνησες για τον μεγάλο άθλο, την κατάκτηση, τη δικαίωση. Ποιός σε σταμάτησε, καρδούλα μου;

Εσύ ο ίδιος. Οταν με ξέχασες, έκανες ενα λάθος. Οταν με άφησες πίσω σου, το λάθος έγινε πόνος. Για μια στιγμή πίστεψα οτι θα σε έχανα για πάντα. Ησουν ενα βήμα πριν τη λήθη.

Και τώρα, να, είσαι ξανά πίσω. Λαβωμένος. Πικραμένος. Σκοτωμένος. Αλλά είσαι ξανά δίπλα μου και μαζί θα τα λύσουμε όλα. Θα τη βρούμε την άκρη, φιλαράκο.

Θα τη βρούμε...


27.7.11

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2010-2011

Σε μια απο τις χειρότερες κινηματογραφικές σεζόν που έχουν δεί τα ματάκια μου, ήταν πολύ σκληρό το γεγονός οτι για ΠΡΩΤΗ φορά δεν κατάφερα να συμπληρώσω μια ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς! Οσο κι αν έψαξα, τίποτα. Τζίφος. Ελπίζω του χρόνου να σταθώ πιο τυχερός και να μάθω να μετράω μέχρι το είκοσι...

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ:




Η κορυφή των προτιμήσεών μου φέτος ανήκει στο Scott Pilgrim Εναντίον των 7 Πρώην του Εντγκαρ Ράιτ. Το είχα ψιλιαστεί απο την πρώτη στιγμή, και ακόμα και μετά απο επανειλλημένες προβολές, απλώς το επιβεβαίωσα. Αυτός ο ultra epic awsomeness συνδυασμός video-game και... ντοπαρισμένου love story δεν έχει ματαγίνει. Αν το ξαναδείς, τότε το φιλμ απο instant classic θα έχει περάσει στη σφαίρα του "φανταστικού". 'Η αλλιώς, του ΓΑΜΑΤΟΥ.

Απο 'κει και πέρα, ξεχωρίζεις:

-Το Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, όπου το μάθημα φόρμας του Λάνθιμου έγινε έκρηξη συναισθήματος στα χέρια της θηλυκής βερσιόν του.

-Το Tron Legacy του Τζόζεφ Κοζίνσκι, ως το φιλμ-οπτικοακουστική εμπειρία που ο Κάμερον θα ζήλευε μέχρι θανάτου. Το σάουντρακ των Daft Punk μου μουρμουράει κάτι στο αυτί, σε repeat, και δε λέω να το βγάλω απο εκεί.

-Το Super 8 του Τζ.Τζ.Εϊμπραμς, έναν συγκινητικό φόρο τιμής στον Σπίλμπεργκ που αγαπήσαμε και στην -πιο-νοσταλγική-και-παθαίνεις-ίλ
ιγγο "σεβεντίλα" που κουβαλάμε σαν ευχή και κατάρα όλοι οι εραστές των Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου.

-Τη Hanna του Τζον Ράιτ, ίσως επειδή όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ενα φιλμικό είδος, να κολλάς μαζί τόσο ώστε να μην ξέρεις πώς να το κρίνεις. Και στο τέλος να είναι υπέρ σου.

-Το Machete του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και τα Piranha του Αλεξάντρ Αζά, επειδή πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουμε και επίσημα το καπέλο στην "υποκουλτούρα" και τη
ν ψυχαγωγική ανωτερότητα των αιματηρών inside jokes.

-Το Never Let Me Go του Μαρκ Ρόμανεκ, αφού κατάφερε μέσα απο ΤΗΝ κατάθλιψη να βγάλει "ζουμί", συναίσθημα και πολλή ψυχή.

-Το L'Illusionniste του Σιλβάν Σομέ, την απόλυτη ψυχική και σωματικ
ή ταύτιση ενός καρτούν διάκοσμου με την γλυκόπικρη ευαισθησία του Ζακ Τατί. Ανεκτίμητο, όσο ένα φθηνό, μα πιασάρικο, μαγικό κόλπο.

Ο ΚΟΥΒΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ:

Οταν μια χρονιά είναι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΟΝΤΑ, τότε δε μπορεί παρά να είναι γεμάτη με σωρούς κινηματογραφικών απορρημάτων που "ρυπαίνουν" με την παρουσία τους (γιατί για διάρκεια μη μιλάς, τα περισσότερα τα εγκατέλειπες στο 20λεπτο) και σε προκαλούν να πέσεις με τα μούτρα στο ευγενές... θάψιμο, που τόσο λατρεύεις να μισείς. Φέτος, ούτε αυτά δε μπορούσα να βάλω σε λίστα. Οχι οτι δεν... έφταναν, αλλά σε ορισμένες
περιπτώσεις σιχάθηκα τόσο τη ζωή μου, που αξίζει μια αναφορά μόνο σε αυτές.



Υπάρχουν φορές που βλέπεις μια απίστευτη μαλακία και λες μετά ευκολίας οτι είναι "η χειρότερη που έχω δεί ποτέ μου". Και τσουπ, νά'σου λίγο αργότερα μια άλλη μαλακία που σου φαίνεται χειρότερη κι απο την προηγούμενη. Το 'χω πάθει άπειρες φορές και φέτος κατάφερα να το πάθω δύο φορές μέσα στην ίδια σεζόν!

Απο τη μία, το εκτρωματικό Δέντρο της Ζωής του -με-έχουν-απαγάγει-εξωγήινοι-κάντε-κάτι- Τέρενς Μάλικ, που μάλλον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων βρισκόταν σε ανοιχτή συνομιλία με το Θεό και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η "ταινία" του κυριολεκτικά ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ. Ισως η χειρότερη μαλακία που έχω δεί τα τελευταία χρόνια. Σινεμά πραγματικά της πούτσας. Και συγχωρέστε με για την καθαρεύουσα.
Απο την άλλη, η "πουτάνα" του μελό, των Φεστιβάλ και της απόλυτης εκμετάλλευσης κάθε μορφής ανθρώπινης δυστυχίας, ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με το Biutiful του. Το έχω βρίσει άπειρες φορές φέτος. Το έχω μισήσει άλλες τόσες. Και είμαι σίγουρος οτι ο Χρήστος Δάντης θα είχε την ίδια άποψη.

Επίσης, πετάω με ευκολία στον κάδο και σφραγίζω το καπάκι:

-Το The American του Αντον Κόρμπιν, που παράλλαξε με χαρακτηριστική ευκολία την έννοια του "μετράω πρόβατα για να με πάρει ο ύπνος", αφού πλέον χρειάζονται ελάχιστα καρέ για να βρεθείς τ'ανάσκελα.

-Το The Last Airbender του Μ.Νάιτ Σιάμαλαν, τον απόλυτο καλλιτεχνικό θάνατο ενός ανθρώπου που κάποτε πιστέψαμε οτι θα είναι ο νέος Ορσον Γουέλς. Καλά να πάθουμε.

-Το Somewhere της Σοφία Κόπολα, μια στιγμή ανεξήγητου μπλακ-άουτ για ενα σπουδαίο ταλέντο. Οταν ξύπνησα, ο Στίβεν Ντορφ κάτι έλεγε στην κόρη του. Στο ίδιο σημείο το είχα αφήσει όταν ξεράθηκα. Duh alert.

-Το Black Swan του Ντάρεν Αρονόφσκι, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι οτι την επόμενη φορά που θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα drugs, θα μας πάρουν με το φορείο στην κυριολεξία.

-Το The Way Back του Πίτερ Γουίαρ, μια φθηνή αντικομμουνιστική όσο και φουλ ρετρό καταγραφή ενός ανθρώπινου δράματος στη μέση του πουθενά. Απο έναν άνθρωπο σαν τον Γουίαρ το λιγότερο που περιμένω είναι να αγοράσει και να κάψει όλες τις κόπιες Ο ΙΔΙΟΣ.

Αυτά. Να πάει στα τσακίδια και να μην ξανάρθει αυτή η σεζόν. Αν του χρόνου αντικρύσω κάτι παρόμοιο, θα πηγαίνω με πανό στο Σεφερλή. Ειλικρινά.

24.7.11

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


1. Να ΜΗΝ πας διακοπές

2. Να ΜΗΝ βγαίνεις κάθε βράδυ

3. Να ΜΗΝ κάνεις καμάκι σε γκόμενα

4. Να ΜΗΝ πηγαίνεις για μπάνιο κάθε τρείς και λίγο

5. Να ΜΗΝ ξενυχτάς κάθε Σ/Κ στα διάφορα beach bar

6. Να ΜΗΝ πίνεις δροσιστικά κοκτέιλ

7. Να ΜΗΝ ζητήσεις άδεια απο τη δουλειά σου

8. Να ΜΗΝ βρείς τον έρωτα του καλοκαιριού και να πας διακοπές μαζί του

9. Να ΜΗΝ βγαίνεις απο το σπίτι σου

10. Να ΜΗΝ χαίρεσαι που έξω έχει ήλιο και χαρά


Αντε, καλό καλοκαίρι και ζωή σε μας.

21.7.11

ΓΙΝ ΚΑΙ ΓΙΑΝΓΚ


Γνωρίζεις πολύ καλά οτι το Καλό και το Κακό είναι σετ. Χωρίς το ένα δεν κάνει το άλλο. Σα το Δάμωνα και το Φειδία, τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, τον Τομ και τον Τζέρι.

Μέσα σου έχεις κι απο τα δύο, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος και όχι κουνούπι. Οχι οτι και για τα κουνούπια δεν ισχύουν τα ίδια πάνω-κάτω, αλλα με αυτό θα ασχοληθώ όταν πάρω και την υπόλοιπη δόση μου.

Εχεις σκεφτεί ποτέ πώς μπορείς να τα εντοπίσεις; Πώς μπορείς να "μετρήσεις" πόσο Καλό και πόσο Κακό έχεις μέσα σου; Αν τα έχεις σε ισορροπία; Αν κάποιο κλείνει πονηρά το μάτι στο άλλο, αν κάποιο μπορεί να καπελώσει το άλλο, έστω και προσωρινά; Βέβαια, πριν σου πω το οτιδήποτε, να ξέρεις οτι ακόμα κι αν υπάρξει στιγμή που θα κυριαρχεί μέσα σου μόνο το ένα, αυτό δε θα είναι παρά για απειροελάχιστα μοριακά δευτερόλεπτα. Τόσο θα το αντέξεις.

Λοιπόν. Εστω οτι ξεκινάς τη μέρα σου με μια πολύ απλή διαδικασία: Κοιτάς το πορτοφόλι σου και ανακαλύπτεις οτι εκεί μέσα κρύβονται 300 ευρώ. Υπολόγισε ταχέως πόσα ΠΡΕΠΕΙ να ξοδέψεις σήμερα. Εστω οτι αυτά είναι 50 (για τις οποιεσδήποτε βασικές ανάγκες σου). Περισσεύουν 250. Ενας "κανόνας" του Καλού λέει οτι πρέπει να τα μοιραστείς με άλλους. Οποιοι κι αν είναι αυτοί. Φίλοι, γκόμενες, συγγενείς, φτωχοί, ανάπηροι, κατατρεγμένοι. Αν εκείνη τη στιγμή το Καλό βρεθεί μέσα σου ενα κλικ πιο πάνω απο το Κακό, θα πάρεις την απόφαση να τα μοιραστείς. Αυτό βγάζει σαν συμπέρασμα οτι το "κακό" θα ήταν να τα κρατούσες όλα για την πάρτη σου, ασχέτως αν πραγματικά τα χρειαζόσουνα.

Το Καλό νίκησε, λοιπόν. Και κάθομαι και λέω: πόσο σίγουρο είναι αυτό; Πρέπει να το δείς ανα περίπτωση. Αν τα μοιραστείς με φίλους σου (π.χ. βγείτε έξω και τους κεράσεις, δανείσεις σε κάποιον που τα χρειάζεται, πάρεις κάποιο δώρο άνευ λόγου και αιτίας), τότε θεωρητικά έχεις διπλό κέρδος. Εχεις κάνει το καλό και επιπλέον τσεκάρεις (μακροπρόθεσμα) την "ποιότητα" των φίλων σου. Θα στο ανταποδώσουν με κάποιο τρόπο; Θα τους συγκινήσει η κίνησή σου; Θα σε εκτιμήσουν περισσότερο; 'Η θα σε γράψουν στ'αρχίδια τους και απλά θα εκμεταλλευτούν το "τσάμπα"; Οπως και να 'χει, έστω και στο απώτερο μέλλον, κερδισμένος βγαίνεις.
Η άλλη περίπτωση είναι αυτή του φτωχού, του ανθρώπου που ΔΕΝ ξέρεις, αλλά χρειάζεται απαραίτητα τη βοήθειά σου. Βγαίνεις έξω στο δρόμο και συναντάς μια ανήμπορη γριούλα να ζητά ελεημοσύνη. Τής προσφέρεις. Ξέρεις όμως αν τα έχει πραγματικά ανάγκη; Δε σε νοιάζει. Σίγουρα κάτι έχει ανάγκη, αλλιώς θα βρισκόταν εκείνη στη θέση σου. Αλλωστε δεν είσαι τόσο χαζός ώστε να μην μπορείς να ξεχωρίσεις πότε κάποιος "κάνει" τον κουτσό και πότε είναι πραγματικά ανάπηρος. Δίνεις έστω και ένα ευρώ και ηρεμεί για λίγο η ψυχούλα σου. Το Καλό νίκησε, for sure.
Η τρίτη περίπτωση είναι οι συγγενείς. Εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία. Τους συγγενείς σου τους ξέρεις καλύτερα κι απ'την κωλοτρυπίδα σου. Ξέρεις επακριβώς πού να τα δώσεις και γιατί. Αν δεν υπάρχει λόγος να τα δώσεις, ΔΕΝ τα δίνεις κι έχεις πάλι τη συνείδησή σου ήσυχη. Μετρημένα πράγματα.
Και τελευταία περίπτωση, η γκόμενα. Οχι τόσο μεγάλο θέμα όσο φαντάζεσαι. Η πρώτη ερώτηση είναι "γιατί να τα μοιραστείς μαζί της;". Εδώ είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη σε κάποια απο τις τρείς προηγούμενες περιπτώσεις, τότε τα ζυγίζεις και αποφασίζεις ανάλογα με το ειδικό βάρος που έχεις δώσει σε κάθε τί. Αν η τελευταία περίπτωση στέκει μόνη της, τότε έχεις να σκεφτείς άλλα πράγματα. Πρώτον, θα υπάρξει ανταπόκριση; Θα το εκτιμήσει; Θα το ευχαριστηθεί; Θα γκρινιάξει; Παίζει ανάλογα τη γκόμενα, αλλά στην ουσία το πρώτο πράγμα που ΕΣΥ θα σκεφτείς είναι "τί έχω να κερδίσω απο αυτό". Λέω ψέματα; Οχι βέβαια. Οπότε μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ κάπου εκεί έχουμε μια μικρή τσόντα απο Κακό; Μήπως μπαίνει λίγο μέσα σου το διαολάκι του "κάτι να πάρω απο την όλη υπόθεση;". Θα σταθείς απέναντί μου και θα πείς "ρε φίλε, αφού δίνω κιόλας". Ναι, μας έπεισες.

Αυτή η τελευταία περίπτωση μας διδάσκει το εξής: Οσο και να προσπαθήσεις, όποιες κι αν είναι οι αρχικές σκέψεις σου, το Κακό θα τις χαϊδεύει πάντα στα χαμηλά. Εχει να κάνει πάντα με το τί ασχολείσαι. Θα μπορούσες να κάνεις πράξη και τον ΑΠΟΛΥΤΟ ορισμό που δίνει το Κακό σ'αυτές τις περιπτώσεις: να τα κρατήσεις και να τα ξοδέψεις μονάχα για την πάρτη σου. Αλλά μήπως δίνοντάς τα σε μια γκόμενα (περιμένοντας πάντα κάποιο "αντάλλαγμα") δεν είναι το ίδιο; Ως αποτέλεσμα, αυτό προκύπτει. Τουλάχιστον βέβαια, εσύ θα έχεις μπροστά σου αποφάσεις που αφορούν ΚΑΙ το Καλό ΚΑΙ το Κακό.
Η γκόμενα, αν στο "ανταποδώσει", σημαίνει οτι χρειάζεται λάδι στη μηχανή για να τρέξει. Αρα, δεν κάνει κάτι ανιδιοτελώς. Αν δεν στο ανταποδώσει, δεν έχει καμία διάθεση να προσφέρει τίποτα. Εντοπίζεις εσύ κανένα Καλό πουθενά εδώ πέρα;

'Η μήπως τελικά το Κακό πρέπει να έχει ενα μικρό μερίδιο παραπάνω;

9.7.11

ΑΨΥΧΟΣ


Προτού αποφασίσει να βάλει τη θηλειά στο λαιμό του, έπρεπε να είχε σκεφτεί καλύτερα τις επιπτώσεις. Η κρεμάλα δεν ήταν η λύση. Ο θάνατος δε θα του άνοιγε κανέναν καινούριο δρόμο. Κι όμως, εκείνος δεν άφησε δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Επιασε το σχοινί και το έσφιξε στο λαιμό του, ώστε να σιγουρέψει το αποτέλεσμα. Εδεσε τη μία άκρη σε ενα σάπιο σίδερο που προεξείχε απο το ταβάνι. Ανέβηκε σε μια καρέκλα, την κλώτσησε και οι σπασμοί δεν κράτησαν παρά μερικά δευτερόλεπτα.

Επρεπε να είχε σταθεί στο ύψος του. Να ζυγίσει τα πράγματα. Πάντα βιαστικός στις αποφάσεις του, για τα καλά και για τα κακά εξίσου. Σα να τον κυνηγούσε κάποιος, σα να έπρεπε να δώσει γρήγορες απαντήσεις σε ερωτήσεις πού το μόνο που ζητούσαν δεν ήταν απάντηση, αλλά χρόνο. Χρόνο, σκέψη, ζύμωμα, ταλάντευση. Φοβόταν οτι αυτό θα τραβούσε, θα ξεχείλωνε, θα τον άφηνε έρμαιο της ραθυμίας του. Αυτός ο φόβος τον οδήγησε στο απότομο, άδοξο τέλος. Θα έπρεπε να είχε σκεφτεί για λίγο. Για μια στιγμή μονάχα. Τί θα κέρδιζε; Ενα κλάσμα αδράνειας και μετά τέλος. Αυτό ήταν. Δεν του χρειαζόταν. Δεν του άξιζε. Και δεν έκανε καμία χάρη στον εαυτό του, δεν έδειξε κανένα έλεος. Τελικά, αυτός τον ενοχλούσε περισσότερο απο τους άλλους. Εκεί έπρεπε να δώσει βάρος, κι όχι στο τί γινεται γύρω του. Αν ξεκινούσε απο 'κει, μια στάλα σεβασμού στο πρόσωπό του θα είχε επιβιώσει. Και απο αυτή τη στάλα θα μπορούσε να ξεκινήσει κάτι καινούριο, ζωντανό, αξιοπρόσεχτο.

Ξεροκέφαλος. Εμείνε τώρα να αιωρείται πάνω απο το αναπάντητο, το σκούρο, το σκοτεινό. Τί έχει μετά; Γιατί τώρα, κακόμοιρε, νομίζεις οτι μπορείς να κοιτάξεις πίσω σου και να διορθώσεις τις μουτζούρες που ο ίδιος προκάλεσες; Τίποτα δε μπορείς να κάνεις. Δεν το έκανες όταν είχες τη δυνατότητα, τώρα που την αφαίρεσες ο ίδιος απο τον εαυτό σου τί περιμένεις; Το θαύμα; Ακόμα κι αυτό το είχες στα χέρια σου. Αλλά έπειθες τον εαυτό σου οτι δεν υπάρχει. Τώρα που δεν υπάρχεις ούτε εσύ, βγάλε άκρη.

Αψυχος. Πριν και μετά το άδοξο τέλος σου.

2.7.11

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ


Σηκώθηκε το πρωί και έφτιαξε τον καφέ του. Αδειο πρωινό, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς γεμίσματα, χωρίς κόσμο. Εμοιαζε με πρωινό δεκαπενταύγουστου, στο κέντρο της πόλης, χωρίς κανέναν, χωρίς έμψυχα ή άψυχα αντικείμενα να τον περιτριγυρίζουν. Μόνοι τους, αυτός και οι πρώτες στιγμές του ήλιου.

Ο καφές φτιαγμένος απο νύστα, βαρεμάρα, πλήξη. Κι αυτός άδειος. Είχε γεύση, αλλά δεν είχε επίγευση. Τον επιθυμούσε όμως και τον ήπιε με θέληση - αλλά χωρίς διάθεση. Δεν έφταιγε κανένας καφές, σκέφτηκε. Είναι η μέρα τέτοια. Διαφορετική απο αυτές που είχε συνηθίσει, τις γεμάτες, τις αγχωτικές, αυτές που έτρεχαν σα λυσσασμένα σκυλιά, σα δαιμονισμένες και δεν τον άφηναν να αναπνεύσει.

Πήρε το φλυτζάνι στο χέρι και κοίταξε απο το παράθυρο τον δρόμο. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν δεξιά κι αριστερά, έκαναν σουλάτσο, βαβούριαζαν. Κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι το ίδιο. Χαρά Θεού, ήλιος, ζέστη, ατμόσφαιρα για πίνακα ζωγραφικής που ζεσταίνει το σαλόνι. Εκείνος έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό. Σα να έβρεχε και να μην έβλεπε μπροστά του. Σα να μην ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος, σα να είχαν χαθεί απο προσώπου γης τα φασαριόζικα αυτοκίνητα και οι φωνακλάδες περαστικοί. Πρωινό δεκαπενταύγουστου στο κέντρο της πόλης. Μέσα του.

Γύρισε πλάτη στο παράθυρο και ξανακάθησε στο τραπέζι της κουζίνας. Κοίταζε δεξιά κι αριστερά, μα πάντα κάτω. Χωρίς διάθεση και κίνητρο - μια άδεια μέρα γι'αυτόν θα ήταν πανάκεια αλλά φευ, έκανε λάθος. Ισως για πρώτη φορά στη ζωή του. Αυτή την έντονη, αγχωτική, δυσλειτουργική αλλά καταναγκαστική καθημερινή του φύση. Για μια στιγμή δάκρυσε, τα πάντα τον έπνιγαν. Οι τοίχοι, τα έπιπλα, ο χώρος ήταν πιο ασφυκτικός κι απο μια σαπισμένη μέγγενη στο κεφάλι του. Νόμιζε οτι θα εκραγεί, οτι δε θα άντεχε άλλο.

Χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο. Είχε να χτυπήσει μέρες. Εκείνος το σήκωσε τρέχοντας και άκουσε απο το βάθος μια οικεία γυναικεία φωνή την οποία ωστόσο δεν κατάφερε να αναγνωρίσει αμέσως.

"Ποιά είσαι", τη ρώτησε. Ελαβε απαντήσεις περίεργες και δυσνόητες. Ακόμα δεν είχε καταλάβει - ή καλύτερα, δεν είχε συνειδητοποιήσει αν και το μυαλό του ταξίδευε. Εκείνη έκλεισε το τηλέφωνο και ξεκάθαρη απάντηση δεν έδωσε. Εκείνος σάστισε και ξαναγύρισε προς το παράθυρο. Πλησίασε αμήχανα, σα να μην είχε ξανακοιτάξει πριν. Ο ήλιος ήταν ακόμη πιο ζεστός, τα αυτοκίνητα περισσότερα και ο κόσμος ολοένα και δυνάμωνε τη φωνή του. Αρχισε να πνίγεται, να ασφυκτιά, να βλέπει μια μονοκόμματη, ξερή, σκοτεινή καταιγίδα να του λερώνει την εικόνα της ζέστης και της βαβούρας.

Εμπηξε τα κλάματα. Ετρεμε ολόκληρος, δεν έλεγε να συνέλθει. Ηθελε να φωνάξει, αλλά ήξερε οτι δε θα τον ακούσει κανείς. Και κανείς δε θα έδινε σημασία. Αυτό τον πλήγωσε, τον ισοπέδωσε. Ισα που κατάφερε να ψελίσει δυο κουβέντες, κι ας μπορούσε να τις ακούσει μόνο ο ίδιος.

"Αφού έχεις πεθάνει, πώς μπορείς να κλαίς; Να διαμαρτύρεσαι; Να πονάς;"...

29.6.11

ILITHIOPOLIS


Ηταν κοινό μυστικό, αλλά δεν υπήρχαν οι αποδείξεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το σκάνδαλο "Coriopolis" με τους στημένους αγώνες ποδοσφαίρου ανέσυρε στην επιφάνεια την κρυφή τηλεφωνική επικοινωνία Σαμαρά-Παπανδρέου, λίγο πριν την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου.

Στην κασέτα ακούγονται καθαρά οι φωνές των δύο πολιτικών αρχηγών, του Γιώργου Παπανδρέου (Γ) και του Αντώνη Σαμαρά (Α) το βράδυ πριν την ψηφοφορία. Οι διάλογοι σοκάρουν.

Γ: Ναι;
Α: Ελα ρε μ...α.
Γ: Ελα.
Α: Τι ώρα θα πας αύριο;
Γ: Νωρίς, να πάρω και κανα καφέ.
Α: Οι μπουγάτσες του Σωτήρη θα είναι ανοιχτές; Γιατί κάτι λένε για διαδηλώσεις στο Σύνταγμα.
Γ: Κλειστός θα είναι, μου το 'πε ο Αντώναρος.
Α: Μ...κία. Τυρόπιτες έχει το κυλικείο ή τελειώσανε κι αυτές;
Γ: Ε, κάτι θα 'χει ξέρω 'γω.
Α: Αν πω στο Θόδωρο θα φέρει λες απο το σπίτι τίποτα;
Γ: Πες του.
Α: Εχω χάσει το κινητό του.
Γ: Καν'του poke.
A: Καλά, γ..α τα αυτά. Αύριο τί θα ψηφίσεις;
Γ: Ε, τι λες να ψηφίσω ρε μ...α; "Ναι" θα ψηφίσω.
Α: Μ...κία θα κάνεις;
Γ: Ασε μας ρε Αντωνάκη να χαρείς.
Α: Δεν είναι ωραίο αυτό το σχέδιο, θα σου βρω άλλο καλύτερο.
Γ: Οχι, αυτό θέλω.
Α: Πωπω, είσαι θεόχαζος.
Γ: Χέσε μας.
Α: Ρε καραγκιόζη, ασε να πάμε σε εκλογές γ..μώ το φελέκι μου!
Γ: Δε θέλω λέμε!
Α: Αντε να χαθείς πια, σε βαρέθηκα!
Γ: Μη μιλάς έτσι, είναι και παιδιά μπροστά.
Α: Τα παιδιά σου είναι 30 χρονών ρε παπ...ρα.
Γ: Δε λέω για τα δικά μου. LOL!
Α: Τι "LOL";
Γ: Είσαι άμπαλος. LOL παιδί μου. Laughing Out Loud.
Α: Τι μ...κίες είναι αυτές;
Γ: Είσαι εκτός τόπου και χρόνου και θες να γίνεις και πρωθυπουργός τρομάρα σου.
Α: Εμαθα κάτι.
Γ: Τι;
Α: Θα με πουλήσει η χοντρή αύριο.
Γ: Ποιά χοντρή;
Α: Η Ελσα. Θα ψηφίσει υπέρ λέει.
Γ: Οχι ρε, δεν παίζει.
Α: Ακου που σου λέω, μου το είπανε.
Γ: Γιατί να στο κάνει αυτό ρε;
Α: Σε γουστάρει μάλλον.
Γ: Δε τη θέλω, είναι δεξιά.
Α: Καλά, άραξε, και σε σένα θα παίξουν π..στιά οι δικοί σου.
Γ: Με τίποτα.
Α: Ακου που σου λέω, θα σε γαμ... ο Ρομπόπουλος κι ο άλλος πως-τον-λένε ο Κατσαπλιάς.
Γ: Ετσι και το κάνουν έχει block και delete απο το κόμμα!
Α: Τί έχει;
Γ: Πονοκέφαλο. Γαμ...σέ μας ρε Αντωνάκη δε μπορείς να μιλήσεις ελληνικά να πούμε!
Α: Πωπω, τα αστεία σου είναι για τον π...τσο εντελώς. Εχεις χειροτερέψει. Πώς θα σκάσεις αύριο; Αμάξι;
Γ: Ποδήλατο.
Α: Α, καλά, πάλι ρεζίλι θα γίνεις.
Γ: Ναι, αλλά θα παραμείνω πρωθυπουργός.
Α: Ρε συ, ξανασκέψου το για τις εκλογές πλιζ.
Γ: Είπα όχι ρε παιδάκι μου!
Α: Πάω για ύπνο. Είσαι σπαζ....δας.
Γ: Αύριο σε έχω με ενα 160άρι για πλάκα ρε.
Α: Θα μιλήσω στο Βαΐτση και θα σου πω.
Γ: Αντε ρε, μιλάμε.
Α: Εγινε ρε, τσάο.

17.5.11

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ


Η Ελλάδα είναι αυτό που έλεγε ο Παπαδόπουλος. Ενας Φοίνικας. Πεθαίνει και ξαναγεννιέται για λίγο, μέχρι να σε ξεγελάσει και να πεθάνει πάλι. Και τούμπαλιν, αιώνες τώρα, η ίδια ιστορία. Για το τί "είδος" λαού είμαστε, τα έχω πεί και παλιότερα. Προχθές, συνειρμικά, μου ήρθε στο μυαλό η "ονοματοποίηση" αυτής της χώρας. Πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που βαφτίζουμε τις κόρες μας με το όνομα της ίδιας μας της χώρας. Μέχρι στιγμής, δεν έχω ακούσει πουθενά στον κόσμο να λένε κάποια Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική. Μόνο εμείς τις φωνάζουμε "Ελλάδες".

Αλλά ας μιλήσουμε για πολιτισμό. Βέβαια, στη χώρα τούτη, αυτή η φράση είναι σχεδόν συνώνυμη με το "ας μιλήσουμε για παιδεραστία", οπότε συγχωρέστε μου το απαγορευμένο της όλης υπόθεσης. Τις προάλλες, μια χούφτα "μελαμψών" επιτέθηκαν και δολοφόνησαν έναν 44χρονο άνδρα δίπλα στο σπίτι του. Η γυναίκα του έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, με την κοιλιά στο στόμα, να τον βλέπει σε λίμνη αίματος να κείτεται νεκρός. Την αμέσως επόμενη μέρα, ομάς πεφωτισμένων νεαρών επαναστατών, ονόματι "Χρυσή Αυγή", οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, γρονθοκοπώντας και ξυλοφορτώνοντας οποιονδήποτε δεν έφερε το τιμημένο λευκό χρώμα στον ιδρώτα του. Ολοι σε ενα τσουβάλι, να βουτάνε με λυσσασμένες γάτες στα παγωμένα νερά. Ο ιδρυτής και... δημοτικός σύμβουλος αυτής της δοξασμένης φράξιας, Νίκος Μιχαλολιάκος, έστειλε ανθοδέσμη στη χήρα του 44χρονου. Αυτή τη γύρισε πίσω. Απο ντροπή; Απο εκνευρισμό; Απο ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ; 'Η απο... ανθελληνισμό;

Τί ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι "ποιητές" της Χρυσής Αυγής; Το προφανές, για κάθε πολιτισμένο κράτος: οποιανού βρωμάει το χνώτο του, όξω. Ποιανού βρωμάει, θα μου πείτε. Σίγουρα όσων δεν είναι Ελληνες με ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Τι είναι η ταυτότητα; Η σφραγίδα του "γνήσιου" ελληνικού προϊόντος, δηλαδή δημοσίων υπαλλήλων που αγνοούν ακόμα τη λέξη "εξυπηρέτηση", λαμόγιων παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου, "τίμιων" δικαστών και δικηγόρων που αθωώνουν εμπόρους ναρκωτικών, υψηλά φρονούμενων αστυνομικών που σκοτώνουν 15χρονους και ξυλοκοπούν συνταξιούχους, δουλευταράδων βουλευτών που βγάζουν σε μια βδομάδα όσα εσύ σε μια 20ετία ξύνοντας τα αρχίδια τους, ευσεβών κληρικών που πλουτίζουν εις βάρος λοβοτομημένων γηραιών (και μη) ατόμων που ακουμπάνε όλη τους την περιουσία σε τάματα και χρυσαφικά σε θυρίδες τραπεζών, αφοσιωμένων στο λειτούργημα γιατρών που χωρίζουν τις εγχειρήσεις σε "με απόδειξη" και "χωρίς απόδειξη", δημοσιογράφων και εκδοτών που θησαυρίζουν κάτω απο τη σκέπη "αφιλοκερδούς" πολιτικής υποστήριξης, καλλιτεχνών και μανατζαρέων που "ζούνε τη στιγμή" εκπορνεύοντας άτομα με προφανείς ειδικές ανάγκες.

Στον μέσο Ελληνα του "μόχθου", του πενιχρού μεροκάματου και του "δεν έχω πού την κεφαλήν κλίναι" δε θα δείξω κανέναν οίκτο, γιατί απο ΑΥΤΟΝ ξεκίνησαν όλα τα δεινά. Γιατί ήταν απο γεννησιμιού του ένας δειλός, ενας μνησίκακος, ένας τιποτένιος ΛΑΚΕΣ της μουτζουρωμένης Ιστορίας αυτής της λασπουριάς που ονομάζεται Ελλάδα. Τού φταίνε τα πάντα, γκρινιάζει για τα πάντα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξεχνώντας οτι το μηχάνημα δε θα δουλέψει ποτέ μόνο του αν δεν αποφασίσεις κάποια στιγμή να το βάλεις στην πρίζα. Ολοι αυτοί αποτελούν τα πλέον αποδεδειγμένα ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ σε όλους όσους προανέφερα, με πρώτους και καλύτερους αυτούς τους "πεφωτισμένους" της Χρυσής Αυγής και των ομοίων τους. Προς τί λοιπόν ο "πόνος"; Η κατήφεια; Η γκρίνια; Το μοιρολόι; Το να πλακώσεις στο ξύλο μια χούφτα μετανάστες είναι μάλλον εύκολο. Το να μαντρώσεις τον Πάγκαλο, τον Καρατζαφέρη και το Μιχαλολιάκο είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Πολύ απλά, επειδή ΔΕΝ ΘΕΣ να τους μαντρώσουν. Αυτοί σε "ξελασπώνουν" όταν θες το παλικάρι σου να πάρει ευνοϊκή μετάθεση, αυτοί σε "χαλαρώνουν" όταν θες έναν καταναλωτικό περίπατο σε ενα εξώφθαλμο πολυεθνικό mall, αυτοί σε "διευκολύνουν" όταν θες να κρύψεις απο την εφορία, να βολευτείς σε μια δουλειά, να χτίσεις ενα παράνομο εξοχικό. Και όταν έρθει η ώρα, σου ζητάνε να σηκώσεις το τσεκούρι και να χτυπήσεις εκεί που δε χρειάζεται. Αρκεί να χυθεί αίμα και να κρύψεις τις ντροπές τους. Αλλωστε, η Ιστορία αυτού του τόπου, μόνο με αίμα έχει μάθει να κρύβει τις ντροπές της. Και έτσι θα συνεχίσει, γιατί ο πίθηκος, όσο άνθρωπος και να προσπαθεί να γίνει, στο τέλος πάλι πίθηκος καταλήγει. Και ως Ελληνας ακόμη, το ίδιο θα σαπίσει στο μουχλιασμένο τάφο που θα έχει στείλει, λίγο πριν, τον Πακιστανό, τον Αλβανό, τον Αφγανό.

Προτείνω σε κάθε Ελληνα να αγοράσει πολλαπλούς καθρέφτες. Ετσι, θα μπορεί να κοιτάξει και τί γίνεται πίσω του, για να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Η "καμπούρα" που θα αντικρύσει θα είναι δικιά του, σε χρώμα λευκό και θα την κουβαλάει πάντα ο ίδιος. Ας γυρίσει τότε να πεί οτι τού τη φόρτωσε κάποιος άλλος. Ακόμα και δίκιο να έχει, πάλι μόνος του θα πρέπει να την ξεφορτωθεί...

Αλλά μαντεύω οτι... δε θα θέλει ούτε και τότε. Γιατί είναι στη φύση του να καμπουριάζει, να υπόκειται, να σέρνεται, να παρακαλάει για να σταθεί στα πόδια του.

2.5.11

ΟΔΗΓΟΣ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΦΛΕΡΤ (ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ)


Με αργά και σταθερά βήματα προσπαθείτε να κερδίσετε την καρδιά της.

ΛΑΘΟΣ!

Με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα προσπαθείτε να κερδίσετε το κορμί της.

ΛΑΘΟΣ!

Το "σταθερός" δε σημαίνει "ευγενικός". Και το "αποφασιστικός" δε σημαίνει "αποτελεσματικός". Αλλά κυρίως, η "καρδιά" και το "κορμί" ΔΕΝ είναι οι ενδεδειγμένοι στόχοι! Το κέντρο βάρους ενός πετυχημένου φλερτ είναι αλλού.

Στο ΜΥΑΛΟ της.

Εκεί πρέπει να στοχεύσεις. Για να ιντριγκάρεις το μυαλό της, να παίξεις μαζί του, να το μπερδέψεις, να το εγκλωβίσεις στα δικά σου "θέλω", μία είναι η λύση: Φτάσε το επίπεδό της. Απο 'κει και πέρα, όλα θα είναι πανεύκολα.

Αλλωστε... Εχεις δυσκολευτεί ποτέ να πείσεις για κάτι ενα παιδί του δημοτικού;

Καλή σου νύχτα. Μουτς.

1.5.11

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...


...αλλά ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ.

23.4.11

ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ...


...Θα αγνοούσε τη λέξη "αποτρίχωση", αφού δε θα υπήρχε το Cosmopolitan.

...Θα έβαζε άλλους να κάνουν τα θαύματα για εκείνη, φωνάζοντας αργότερα οτι τα έκανε η ίδια.

...Θα είχε πάνω απο 12 "μαθητές", αλλά στις φίλες της θα έλεγε οτι είχε μόνο έναν.

...Θα είχε οπωσδήποτε δίπλωμα οδήγησης, ασχέτως οτι τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα (και τώρα που υπάρχουν, το ίδιο αποτέλεσμα φαίνεται).

...Θα έκανε τα γλυκά μάτια στον Πιλάτο για να την αθωώσει.

...Αν ο Πιλάτος δεν την αθώωνε, θα τού καθόταν με το ζόρι.

...Θα ρώταγε πρώτα πόσο κόστισε ο Σταυρός, πριν ξαπλώσει πάνω του.

...Θα έκλαιγε όλη την ώρα της Σταύρωσης, διαμαρτυρόμενη οτι δεν την καταλαβαίνει κανένας.

...Θα είχε αναστηθεί τουλάχιστον 8 με 9 ώρες αργότερα απο το προκαθορισμένο.

...Θα ερχόταν με εμφατικό τρόπο σε κάθε έναν ξεχωριστά και θα τού τα ζάλιζε επί ώρες για το πόσο μεγάλη θυσία έκανε.

και τέλος...

...Μετά απο 2000 και βάλε χρόνια, θα επέμενε οτι είναι 33 ετών...

10.4.11

ΕΞΗΝΤΑΕΝΝΕΑ

Ηλπιζα οτι δε θα ξανάγραφα για τέτοια πράγματα. Και να που το ξανακάνω. Θα μου πείς, το έχω πεί άπειρες φορές στο παρελθόν, για πολλά και διάφορα πράγματα, αλλά σπανίως κρατάω τις υποσχέσεις μου. Καλά να πάθω. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για τους Θεούς. Χωρίς τους Σατανάδες, είναι απλά lame.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε.
Στατιστικώς - κι ας βρεθεί ΕΝΑΣ να μου το διαψεύσει - το γυναικείο φύλο χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τις ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ και τις υπόλοιπες. Απο 'κει και πέρα, κάθε μία απο αυτές τις δύο κατηγορίες "σπάει" σε διάφορες υποκατηγορίες, κοινές και για τις δύο: πουτάνες, μητέρες, σύζυγοι, γκόμενες, κ.ο.κ.

ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:

1. Δεν αγαπάνε και δεν ερωτεύονται ποτέ τίποτα το ανθρώπινο. Θα αγαπήσουν το σκύλο τους και θα κλάψουν γοερά αν πάθει κάτι. Θα αγαπήσουν το ξέκωλο φόρεμά τους και θα κλάψουν το ίδιο αν καταστραφεί ή το χάσουν. Θα αγαπήσουν τα χρήματα και όλες τις ανέσεις που αυτά τους παρέχουν - ιδίως αν βρεθούν απότομα απο τα ψηλά στα χαμηλά, μπορεί και να αυτοκτονήσουν.

2. Το μόνο ανθρώπινο στοιχείο που θα αγαπήσουν ποτέ, είναι το παιδί τους. Μόνο όταν γίνονται μητέρες αντιλαμβάνονται οτι υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ανάγκη απο ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά, εκτός απο το κουτάβι τους και το πιστολάκι για τα μαλλιά.

3. Αμα γουστάρουν να γαμηθούν, θα το κάνουν την ίδια στιγμή και θα έχουν να το λένε για 200 χρόνια. Το κυνήγι του πούτσου στις ανεπτυγμένες χώρες έχει πάντα θαυμαστικό στο τέλος και υπάρχει για να αναζωογονεί και να φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αναλύσεις, τυχαία συμπεράσματα και κοινωνικές ταμπέλες. Εχει καύλες, κάθεται. Δεν έχει, περιμένεις. Οπως και να έχει, το ρολόι δουλεύει μια χαρά και ακολουθεί τους νόμους της φύσης, πολλές φορές και σε υπερβολικό βαθμό. Δεν είναι τυχαίο οτι χώρες σαν την Αμερική ή τη Γαλλία έχουν το πορνό στη "βιομηχανοποιημένη" ζώνη τους.

ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ:

1. Το θέμα "έρωτας και αγάπη" είναι κοινό και στις δύο κατηγορίες. Η διαφορά είναι οτι η Ελληνίδα έχει ενα αγαπημένο σπορ, που λέγεται "εμπόριο έρωτα και συναισθήματος". Παρόλο που κυκλοφορεί ακόμα ο αστικός μύθος περί συναισθηματικής "στειρότητας" των αντρών (του στιλ "εγώ να γαμήσω θέλω και τίποτε άλλο"), η αλήθεια είναι, δυστυχώς, στις 180 μοίρες. Οι Ελληνίδες είναι αυτές που έχουν την απολύτως ΚΡΥΑ καρδιά και δε δυσκολεύονται στο να μοιράζουν πίκρα και απογοήτευση στους γύρω τους. Ο έρωτας και το συναίσθημα που πουλάνε είναι ψεύτικο, προμελετημένο και λειτουργεί πάντα προς το συμφέρον τους, αφού γνωρίζουν οτι το μεγαλύτερο ποσοστό του αντρικού πληθυσμού θα το χάψει και θα το αγοράσει σε "τιμές" εξευτελιστικές. Μην ξεχνάτε, οι άντρες δεν κλαίνε τόσο συχνά, αλλά όταν θα το κάνουν θα είναι επειδή ΠΟΝΑΝΕ πραγματικά. Οι Ελληνίδες κλαίνε κάθε τρείς και λίγο (απο τον πιο αστείο λόγο μέχρι τον σοβαρότερο), αλλά είναι ελάχιστες (έως ανύπαρκτες) οι φορές που θα το εννοούν. Αυτές είναι που δεν έχουν κάνενα είδους συναίσθημα ή συμπόνοια για τον διπλανό τους, αυτές είναι που βλέπουν τον έρωτα σαν μια "λογιστική τακτοποίηση" της ματαιοδοξίας και της συνεχούς ανάγκης τους για επιβεβαίωση και αυτοθαυμασμό. Κοιτάξτε γύρω σας και κάν'τε μια σύντομη έρευνα: απο όλα τα ζευγάρια που χωρίζουν (εκτός των παντρεμένων), ποιός έχει την ευθύνη και - κυρίως - ποιός κάνει την πρώτη κίνηση; Ακόμα και σε ενα ελάχιστο στατιστικό δείγμα, το αποτέλεσμα θα είναι κατατοπιστικό.

2. Το σεξ για μια Ελληνίδα, στην ουσία του, δεν έχει διαφορά απο μια οποιαδήποτε γυναίκα στον κόσμο. Η διαφορά είναι, οτι η Ελληνίδα το πουλάει πάρα πολύ ακριβά και πάντοτε με δικούς της όρους συμμετοχής. Μπορείτε να σκεφτείτε πόσες φορές σας έχει τύχει (σχεδόν πάντοτε φαντάζομαι) να γνωρίζετε οτι μια γυναίκα σας γουστάρει αλλά μέχρι να "κάτσει" σας έχει φέρει στο αμήν και στην μη-ασφαλιστική δικλείδα "την παρατάω ή όχι"; Δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, το ξέρετε το παραμύθι. Η Ελληνίδα "παίζει" με τα πάντα και περιμένει την ώρα που θα "χτυπήσει", όταν πλέον θα έχετε ξεμείνει απο κάθε είδους ψυχική δύναμη. Ενώ το θέλει σαν τρελή, επιμένει να "βασανίζει" το υποψήφιο θύμα της, προκειμένου να τον έχει του χεριού της για όσο χρόνο εκείνη επιθυμεί. Πού ακριβώς βρίσκεται ο "έρωτας", το "συναίσθημα", η "αγάπη" σε όλο αυτό; Πουθενά, μην ψάχνεις άδικα. Και, φυσικά, μην ξεχνάμε τον παράγοντα "κοινωνικός περίγυρος", αν τυχόν κάνει το μέγα λάθος να κοιμηθεί μαζί σου απο το πρώτο-δεύτερο ραντεβού: είναι πουτάνα, πορνίδιο, τσούλα, για φτύσιμο. Το γεγονός οτι σου φέρεται με τέτοια αλήτικη συμπεριφορά και δε λογαριάζει την υπομονή σου, τις αντοχές σου, τον αυθορμητισμό σου, προφανώς δεν την κάνει τσούλα. Σύμφωνα με τις φίλες της.

3. Η Ελληνίδα, δυστυχώς, έχει μάθει να συμπεριφέρεται με ενα συγκεκριμένο τρόπο. Εχει την τύχη να βρίσκεται σε ενα χώρο (την Ελλάδα) όπου το αντρικό στοιχείο είναι πιο βλαμμένο κι απο λοβοτομημένο κοπάδι στρουθοκαμήλων. Εχει ανεπτυγμένο ένστικτο επιβίωσης και σε εναν τέτοιο χώρο είναι ξεδιάντροπα πανεύκολο να επιβιώσει. Ξεκομμένη απο κάθε είδους γνήσιο συναίσθημα, μοναδικός της στόχος είναι να παραμένει το επίκεντρο της προσοχής. Θα ντυθεί ξέκωλα για να τραβήξει τα βλέμματα. Θα κουνήσει τον κώλο της ή ο,τι άλλο της βρίσκεται πρόχειρο για να σε αναγκάσει να την εκθειάσεις. Θα σε περιφρονήσει με στόχο να σε κολλήσει ακόμα περισσότερο στην εντελώς αδιάφορη περίπτωσή της. Οταν έρθει η ώρα, θα σου πουλήσει τον έρωτα και την "καψούρα". Εσύ θα μασήσεις και θα αφεθείς, γιατί είσαι άντρας (δηλαδή το πιο ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ - και γι'αυτό το λόγο "αφελές" - ον στον πλανήτη). Οταν πάρει αυτό που θέλει, θα φροντίσει με την ίδια ευκολία που σε έφερε κοντά της, να σε απομακρύνει. Οι δικαιολογίες ποικίλουν, ανάλογα με το πόσο μυαλό κουβαλάει η κάθε γκόμενα ή με το πόσο ηλίθιο μπορεί να σε θεωρεί. Εσύ κάθεσαι και κλαίς κι αυτή συνεχίζει όμορφα και αμέριμνα τη ζωούλα της.

Είναι κοινό μυστικό οτι μια Ελληνίδα είναι σαν μια οποιαδήποτε γυναίκα με μερικές έξτρα προσθήκες. Οπως και να 'χει, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι άντρες σε ολόκληρο τον κόσμο που να μπορούν να ζήσουν χωρίς τις γυναίκες. Το πρόβλημα είναι οτι δεν έχουν μάθει να ελέγχουν τους εαυτούς τους και δίνουν το 150% της βιώσιμης ενέργειάς τους σε ενα πλάσμα της φύσης που ποτέ δε θα δώσει κάτι παραπάνω απο το 1%. Οταν θα μάθουμε να δίνουμε κι εμείς αυτό το 1% περιμένοντας την αντίπερα όχθη να δώσει το 1+1 (και μετά, χάρην αριθμητικής προόδου να χτίζεται το "οίκημα" λιθαράκι-λιθαράκι), τότε αυτό που ονομάζουμε "σχέση αντρός-γυναικός" θα βρίσκεται σε έναν πολύ καλό δρόμο ποιοτικής αναβάθμισης.

Μέχρι τότε, μην αγοράζετε τίποτα απο αυτές. Και ειδικά αν το προϊόν είναι ντόπιο. Θα είναι χαλασμένο, προτηγανισμένο ή ακόμα και ανύπαρκτο. Η προσεκτική διατροφή είναι ενα χτύπημα κάτω απο τη μέση που δε θα το ανεχθούν και τότε ίσως τα πράγματα βελτιωθούν. Ισως...

28.3.11

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ


Ο γιός του Α λέγεται κι αυτός Α. Δεν υπάρχουν διαφορές, παρά εκατοντάδες ομοιότητες. Ενα και το αυτό. Ενα μικρό παιδί που θέλει να μιλήσει, γιατί σκέφτεται τόσο πολύ όσο κι ο πατέρας του.

Είναι βολεμένο στο μικρό κρεβάτι του. Μόλις το έχει πάρει ο ύπνος και οι πρώτες άτακτες εικόνες μοντάρονται με εξίσου άτακτο τρόπο στο, υπο ανάπλαση, μυαλουδάκι του. Ο προτζέκτορας έχει αρχίσει τη σουρεάλ προβολή.

Σκόρπιες φιγούρες, μερικές γνώριμες, άλλες αποκυήματα της οργιάζουσας φαντασίας του. Κάνουν πράγματα που δεν βγάζουν νόημα, όπως και σε κάθε όνειρο άλλωστε. Μιλάνε με περίεργες φράσεις, κάνουν κινήσεις που δεν εξηγούνται, αλλά εντυπωσιάζουν. Ιντριγκάρουν. Ανάμεσα στις φιγούρες, ένας ψηλός, σωματώδης και σκοτεινός άνδρας κρατάει απο το χέρι ενα μικρό κοριτσάκι. Τα δύο αυτά πρόσωπα ανήκουν στο κονκλάβιο των άγνωστων χαρακτήρων στην ονειρική προβολή του μικρού Α. Ανάμεσα στις μουρμούρες των υπολοίπων, την οχλαγωγία και το ανέμελο παιχνίδι, ο άνδρας με το κοριτσάκι τον πλησιάζουν. Τα πρόσωπα παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας, χωρίς τίποτα το οικείο. Ο άνδρας αφήνει το κοριτσάκι και βγάζει απο την τσέπη του ενα γράμμα, δίνοντάς το στον Α. Μέσα στον ύπνο του, ο μικρός Α δεν μπορεί να διαβάσει. Αλλά και να μπορούσε, δε θα έβγαζε άκρη. Ανοίγει το γράμμα και κάνει μια προσπάθεια. Πριν προλάβει να ξεκινήσει, το κοριτσάκι μπήζει τα κλάματα. Εντονα και γοερά, ενα ηχηρό, αλλά δίχως λέξεις, μοιρολόι.

Ο Α ξύπνησε απότομα. Οι φωνές του κοριτσιού τον τρόμαξαν, τον ξεσήκωσαν. Με το που άνοιξε τα μάτια του, είδε παντού σκοτάδι. Πυκνό. Στοιχειωμένο. Αρχισε να τρέμει, να φοβάται - μήπως δεν είχε ξυπνήσει ακόμα, μήπως ο εφιάλτης συνεχιζόταν πιο χαοτικός απο ο,τι πριν λίγα δευτερόλεπτα. Τί να πρωτοχωρέσει στο μυαλουδάκι ενός μικρού παιδιού; Τί να σκεφτεί, τί να αναλύσει, τη συμπάθεια να δείξει στον εαυτό του και την οργιώδη φαντασία του; Ευτυχώς για εκείνον, η παραζάλη δεν κράτησε πολύ. Ο μεγάλος Α μπήκε στο δωμάτιο και άναψε το φως. Κι απο το σκοτάδι, ήρθε ενα απότομο εκτυφλωτικό φως. Ολα καλά.

Πίσω απο τον Α μπήκαν και τρείς κύριοι. Ο καθένας είχε φέρει απο ενα δώρο για τον μικρό. Περιχαρής ο Α, άφησε τους άνδρες να πλησιάσουν τον μικρό. Ο πρώτος είχε φέρει μια μεγάλη δεσμίδα με χαρτονομίσματα. Ο δεύτερος, ενα μαγικό φίλτρο που γιγάντωνε τη γνώση. Και ο τρίτος, ενα φίλτρο που χάριζε τη δόξα και την αναγνώριση. Τα ακούμπησαν μπροστά στο μικρό και του ευχήθηκαν χίλια καλά πράγματα.

Τότε ήταν που ο μικρός Α έμπηξε για πρώτη φορά τα κλάματα. Και μακάρι να ήταν στο χέρι του να σταματήσει.


15.3.11

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΝΑ


Σε αυτούς τους δύσκολους, χαλεπούς, σκοτεινούς, μπαλταδιασμένους καιρούς που ζούμε, που το έθνος μας περνά μαρτυρικές ώρες υπό την σκέπη του Δ.Ν.Τ., της Moodys και της "επιμήκυνσης", βγήκε ένας "άθλιος" αντι-Κακοφωνίξ απο την αντίπερα όχθη, ονόματι Ντομινίκ Στρος-Καν, να μιλήσει με τα πλέον βδελυρά λόγια για το λαό της γαλανόλευκης. Επίσης, είπε οτι είμαστε χωμένοι στα ΣΚΑΤΑ.

Ντροπή του.

Εμείς, ως Ελληνες, είμαστε ωραίοι και σωστοί τύποι. Οικογενειάρχες πάνω απο όλα. Εχουμε απο τους υψηλότερους ρυθμούς έκδοσης διαζυγίων στην Ευρώπη. Δύο στα τρία σπίτια μοιάζουν με σπιρτόκουτα υψηλού κινδύνου - τα ακούς πάντα απο το μπαλκόνι σου, αραχτός, πίνοντας τη φραπεδιά σου και λες μετά τρομερής σιγουριάς "εγώ είμαι μια χαρά".
Είμαστε και εργασιομανείς. Δουλεύουμε όποτε θέλουμε και αν θέλουμε, κάνουμε άσχημα τη δουλειά μας, την αφήνουμε ανολοκλήρωτη και όταν μας διώχνουν γκρινιάζουμε και - φυσικά - τα ρίχνουμε όλα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ξεχνώντας οτι η αφετηρία είναι ο "πυρήνας" του χάρτη, δηλαδή ο εαυτός μας. Φυσικά, σπανίως ξέρουμε και την ίδια τη δουλειά μας. Εχουμε σπουδάσει εκατό πράγματα ο καθένας, αλλά το μόνο που σίγουρα ξέρουμε να κάνουμε με κλειστά τα μάτια είναι να παίζουμε στοίχημα και να tag-άρουμε στο Facebook.

Eπίσης, μην ξεχνάμε τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας στα στενά σοκάκια της Ιστορίας. Είμαστε τόσο θαρραλέος και περήφανος λαός που μπορούμε να φυλακίσουμε τους ελευθερωτές μας (Κολοκοτρώνης), να δολοφονήσουμε τους ευεργέτες μας (Καποδίστριας), να στήσουμε κώλο προβάλλοντας ως άλλοθι ξέφραγα πατριωτικά αμπέλια (Απριλιανή δικτατορία), να σφάξουμε τους μισούς πολιτισμούς της Ανατολής για να βάλουμε το ΔΙΚΟ μας καθιστικό στο σαλόνι τους (Μέγας Αλέξανδρος) και προφανώς να σφάξουμε με την ίδια άνεση ο ένας τον άλλον (Εμφύλιος) επειδή δε μας "παίζουν" μία οι Δυτικοί και μία τα Ρωσάκια. Είμαστε γαμάτοι, υπεράνω, αρχιδάτοι.

Είμαστε και εξαίσιοι οικονομολόγοι. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρυφτούμε απο την Εφορία, να κλέψουμε ακόμα περισσότερο αυτούς που μας πληρώνουν (το ταξίμετρο γράφει "οκτώ", αλλά εσύ θα πληρώσεις "δέκα" ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ), να ξοδεύουμε σε πολύ χρήσιμα πράγματα τον ιδρώτα μας (ένας καφές των δέκα ευρώ στη Μύκονο είναι πάντα απαραίτητος για ενα χλιδάτο έθνος σαν το δικό μας), να κάνουμε κακοδιαχείρηση ακόμα και στην ίδια τη φορολογική μας δήλωση (λογικό, αφού έχουμε τόσα πολλά που τα μπερδεύουμε), να αποφύγουμε να εξυπηρετήσουμε το συμπολίτη μας επειδή κανείς δε μας κουνάει απο τη θέση μας (αν θες βοήθεια στην καταμέτρηση των ενσήμων απευθύνεσαι αναγκαστικά στον ΟΗΕ) και γενικώς έχουμε μια πολύ καλή σχέση με κάθε τί που αφορά τους κόπους, την εργασία και τη συναδελφική αλληλεγγύη μας.

Φυσικά, να μην ξεχάσουμε οτι πάνω απο όλα είμαστε ένας βαθύτατα ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ λαός. Εχουμε μια λαμπρή Δημοκρατία, όπου εκλέγουμε όσους θέλουμε να βρίσουμε αργότερα, με τα δικά μας χέρια τους πληρώνουμε εκατομμύρια για να ξύνουν τις μύτες τους στο μπουρδέλο που λέγεται "Ελληνικό Κοινοβούλιο", δεχόμαστε τα ρουσφέτια τους και μετά τους γλείφουμε μέχρι θανάτου τις κωλοτρυπίδες για να μη χαλάσει το αίσθημα και στην πρώτη ευκαιρία κάνουμε ήρωα έναν Λαζόπουλο, που για να σε υποστηρίξει θα πέσει στα πατώματα της AGB και του τραπεζικού του λογαριασμού, δείχνοντάς σου ποιο είναι το σωστό: να τον κρατήσεις εκεί ψηλά, να τον πληρώνεις, να του αφιερώνεις χρόνο και χρήμα, όπως αφιερώνεις και στους ίδιους που λατρεύεις να μισείς.

Και να μην ξεχνιόμαστε. Ελληνες φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη. Ελληνες δολοφόνησαν τον Καποδίστρια. Ελληνες έσκυψαν το κεφάλι στον Κίσιντζερ το '67. Ελληνες είπαν οτι θα βγούμε απο το ΝΑΤΟ, λίγο πριν γίνουν εξουσία. Ελληνες έκαναν υπουργό τον Πάγκαλο και τον Ρουσόπουλο. Ελληνες θεοποίησαν το Χριστόδουλο και του πλήρωναν τις Μερσεντές και τα κότερα. Ελληνες "έφαγαν" τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Ελληνες κλέβουν ο ένας τον άλλον. Ελληνες εξαπατούν ο ένας τον άλλον. Ελληνες έφαγαν απο τα πιάτα άλλων Ελλήνων. Ελληνες μεταξύ Ελλήνων. Είμαστε ίσως το μοναδικό κράτος στον πλανήτη, που το ιθαγενές στοιχείο του βρίσκεται παντού. Ακόμα και στους απόπατους.

Κάνατε λάθος, κύριε Στρος-Καν. Δεν είμαστε χωμένοι στα σκατά.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ.

7.2.11

ΕΝΤΟΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ


Στη δουλειά έχουμε ενα μπολ με καραμέλες κάτω στην υποδοχή. Υποτείθεται είναι για τους επισκέπτες αλλά το 90% καταλήγει στα δικά μας στομάχια. Και δικαίως, αν με ρωτήσετε.
Ενας πολύ καλός συνάδελφός μου επιλέγει πάντα τις "πράσινες", κι όχι τις πιο "δημοφιλείς" (κι απείρως πιο γευστικές, αν ρωτήσετε κι εμένα) "κόκκινες", "κίτρινες" ή "πορτοκαλί". Κάποια στιγμή τον ρώτησα γιατί επιλέγει μόνο αυτές και τί τους βρίσκει τέλος πάντων. Εκείνος, αφοπλιστικά, απάντησε "Εμαθα να μου αρέσουν οι πράσινες, επίτηδες, γιατί δεν τις τρώει κανένας κι έτσι πάντα βρίσκω όταν μου έρθει η όρεξη". Απο αυτό το αστείο, μηδαμινής σημασίας γεγονός προκύπτει ενα ωραιότατο εικονογραφημένο παραμυθάκι για ενήλικους.

Δηλαδή. Ο άνθρωπος αυτός σκέφτηκε πως αν ακολουθούσε τη "μάζα" και προτιμούσε τις κόκκινες ή κίτρινες καραμέλες, είναι πολύ πιθανό να μην έβρισκε να φάει, αφού θα τον είχαν προλάβει όλοι οι υπόλοιποι. Επέλεξε αυτές που δεν επιλέγει κανείς άλλος, ώστε η στιγμιαία απόλαυση να μην του λείψει ποτέ. Ετσι, όταν όλοι μας ψάχνουμε τις κόκκινες ή τις κίτρινες και στο τέλος απογοητευόμαστε που δεν υπάρχουν, εκείνος τις "τσεπώνει" με τις δεκάδες.

Τί σημαίνει αυτή η παπαριά; Οτι, αν το γενικεύσεις, καταλήγεις σε ενα περίεργο συμπέρασμα. Ποιά απόλαυση είναι αυτή που ευχαριστιέσαι περισσότερο; Αυτή που απολαμβάνει μαζί σου όλος ο υπόλοιπος κόσμος ή αυτή που κρατάς μονάχα για την πάρτη σου; Στην πρώτη περίπτωση ξέρεις οτι κανένας ποτέ δε θα σου πεί "πώς μπορείς και τρώς αυτό το πράγμα", γιατί απλούστατα κι εκείνοι επιθυμούν το ίδιο. Στη δεύτερη περίπτωση θα σου το πούν και καμιά φορά μπορεί και να σε πειράξει - να νομίζεις οτι κάτι κάνεις λάθος, κάτι δεν πήγε καλά στην επιλογή σου και, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται οτι... λογοδοτείς. Απο την άλλη, για σκέψου το. Διάλεξες να ευχαριστηθείς κάτι που μόνο εσύ ξέρεις τη "γλύκα" του. Την ομορφιά του. Ακόμα και τί έχεις να κερδίσεις απο την όλη υπόθεση, εντελώς εγωιστικά. Μόνο εσύ ξέρεις κι αν αποφασίσεις να μη δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, τότε δεν έχεις ανάγκη να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Θα βλέπεις τους άλλους να κυνηγάνε αυτό που θέλουν όλοι οι υπόλοιποι, ενώ εσύ θα το έχεις σε αφθονία. Ισως είναι και κακεντρεχές αυτό που λέω, αλλά κανείς δε συμπάθησε ποτέ το Χανς και τη Γκρέτελ...

Και συν τοις άλλοις, γιατί μια δεδομένη απόλαυση να είναι ο σωστός δρόμος; Γιατί να μη σκεφτώ μια δικιά μου; Κάτι που μόνο εγώ ξέρω πόσο απολαυστικό είναι, πόσο γαμάτο, πόσο ηδονικό; Η Αμελί βούταγε το χέρι της σε σακί με φασόλια, εγώ γιατί να μην ευχαριστηθώ τις πράσινες καραμέλες που κανείς δεν ακουμπάει; Νομίζω, τελικά, οτι όλα είναι θέμα πρωτογενών αποφάσεων (ποιά θα είναι η απόλαυσή μου) και όχι δευτερογενών (έχω μια απόλαυση που μου είπανε, να δώ πώς θα την κατακτήσω). Στο φινάλε, αδερφέ μου, είναι και λίγο η χαρά τού να ξεχωρίζεις, μια μορφή μοναδικότητας, η καύλα της ιδιαίτερης και κρυφής γνώσης.

Το βλέπω οτι ο τύπος γουστάρει αυτές τις καραμέλες για τον λόγο που μου είπε. Κι όχι επειδή είναι πιο νόστιμες απο τις άλλες. Επεισε τον εαυτό του οτι είναι καλύτερες και τώρα τις έχει όλες για πάρτη του. Κι εμείς κυνηγάμε απο τις ίδιες, τις συνηθισμένες, τις "εξαφανισμένες" λόγω προφανούς και ηλιθιώδους ζήτησης.

Με αυτό το σκεπτικό, φίλε μου, απλώς θα περιμένεις αν θα υπάρχουν καραμέλες στο μπολ, κι όχι πόσο γευστικές είναι.