31.7.09

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2008-2009

#1. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Αλφρεντσον
Μεταφυσικό δράμα; Νεκροφιλικό ρομάντζο; Δακρύβρεχτο ghost story; Σκεπτόμενος τί απο τα
παραπάνω θα μπορούσε επακριβώς να χαρακτηρίσει το αριστούργημα του Αλφρεντσον, στέκομαι πάντα στην τελευταία εικόνα του: ενας ασυνήθιστος διάλογος με σήματα Μορς, ανάμεσα σε ενα ασυνήθιστο ζευγάρι, στο ξεκίνημα ενός ασυνήθιστου ταξιδιού. Σπαραχτική κατακλείδα και απογείωση για ενα φιλμ ήδη φτασμένο στα δυσβάσταχτα ύψη της αθώας(;) παιδικής ψυχανάλυσης.

#2. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν
Ομολογώ οτι άρπαξε το 8 1/2
απο τα μαλλιά και το "τέντωσε" διαννοουμενίστικα όσο δεν πήγαινε. Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναισθηματική φόρτιση που ένα τόσο ανεξέλεγκτα εγκεφαλικό φιλμ μπόρεσε να μου προκαλέσει. Ισως επειδή περίμενα ενα απλώς τριπαρισμένο "ταξίδι" με σφραγίδα Κάουφμαν και όχι, όπως αποδείχτηκε τελικά, ενα 8 1/2 για τη γενιά που εγώ κι εσύ, εξίσου ανεξέλεγκτα κουβαλάμε στις πλάτες μας.

#3. SLUMDOG MILLIONAIRE του Ντάνι Μπόιλ
Είναι τυχαίο οτι το Bollywood "γεννά" τα πιο δακρύβρεχτα real-time stories; Είναι "στημένο" το γεγονός οτι ο Ντάνι Μπόιλ είναι ο πιο σύγχρονος βρετανός eye-candy σκηνοθέτης της εποχής μας; Είναι ανούσιο ενα συνηθισμένο στόρι να γίνεται συναρπαστική σαπουνόπερα; Οχι... Είναι γραφτό.

#4. WALL-E του Αντριου Στάντον
Με την Pixar πλέον δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Δεν μπορώ να εξηγήσω ποιό είναι αυτό το μαγικό συστατικό που μετατρέπει σχεδόν όλα τα animation projects της σε κινηματογραφικές πανδαισίες που ξεπερνούν πολλά απο τα live-action αναμασήματα ιδεών και κλισέ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, ενας απλός σωρός απο μέταλλα και μικροτσίπ μας έκανε να προβληματιστούμε και να δακρύσουμε όσο ποτέ δεν περιμέναμε απο ενα απλό, ταπεινό, αλλά τελικά μεγαλειώδες, animation.

#5. MILK του Γκας Βαν Σαντ
Πρέπει να είμαι απο τους λίγους που δεν είδαν την ταινία του Β
αν Σαντ ως άλλη μια τροχοπέδη για τη δικαίωση ομοφυλοφιλικών κινημάτων και αξιών. Στα μάτια τα δικά μου, ο Χάρβεϊ Μιλκ ήταν η απόλυτη προσωποποίηση της δικαίωσης του διαφορετικού. Δεν βρήκα σημασία στην πράξη, αλλά στο πιστεύω. Στην ιδέα. Κι ας κοιμάται με ο,τι θέλει στο κρεβάτι της.

#6. WATCHMEN του Ζακ Σνάιντερ
Εφαγε τρελή γιούχα απο το κοινό, δέχτηκε κριτικά σχόλια που το έριχναν... στον Καιάδα του φιλμικού σύμπαντος και εκτοξεύτηκαν φριχτά πυρά εναντίον του. Το γιατί, μάλλον δε θα μπορέσω να το κατανοήσω, ίσως επειδή δεν κοίταξα το ρολόι μου ούτε μια φορά στις τρείς ώρες διάρκειάς του. Ισως πάλι επειδή, τελικά, πρόκειται για ενα κινηματογραφημένο κόμικ με... balls μεγαλύτερα των "ιδιόρρυθμων" (για να μη βωμολοχήσω) κριτικών...
#7. BRUNO του Λάρι Τσαρλς
Πες τον ακραίο. Πες τον επιτειδευμένο. Πες τον χοντροκομμένο. Πες τον εγωκεντρικό. Πες τον όπως διάολο θες. Αλλά σκέψου πρώτα πόσο πιο μίζερος θα ήταν ο κινηματογραφικός πλανήτης αν έλειπε αυτός ο ευφυής καμικάζι που μπορεί να ισοπεδώσει ο,τι αξία νομίζουν οτι πρεσβεύουν οι επιφανείς, οι διάσημοι, οι προβεβλημένοι του κόσμου. Ονόμασέ τους Αμερικάνους, ονόμασέ τους celebrities, ονόμασέ τους... Χάρισον Φορντ. Οπως και να τους ονομάσεις, θα υπάρχει πάντα ένας γκέι fashionista Μουτζαχεντίν να τους βάλει στη θέση τους...

#8. STAR TREK του Τζ.Τζ. Εϊμπραμς
Πολύ περισσότερο απο μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αυτός ο φιλμικός "διακτινισμός" του Εϊμπραμς δε
ν χρωστά παρά ελάχιστα στον τηλεοπτικό προκάτοχό του. Ενα καινούριο, φρέσκο, σύγχρονο, μοντέρνο και διασκεδαστικότατο ταξίδι στο άπειρο (κι ακόμα παραπέρα...) που στο τέλος του θες να δείς ακόμα περισσότερο και αρχίζεις να ανυπομονείς για τα μελλούμενα... Beam us up, J.J.!


#9. GRAN TORINO του Κλιντ Ιστγουντ
Αν έπρεπε με κάποιο τρόπο ο Ιστγουντ να μας αποχαιρετήσει σαν ηθοποιός, αυτό το φιλμ ήταν τελικά η σωστή οδός. Ισως μοιάζει γλυκόπικρο, αλλά είναι τόσο συγκινητικός αυτός ο αποχαιρετισμός που προσπερνάς με δάκρυα στα μάτια τις όποιες σεναριακές ατέλειες και επικεντρώνεις την προσοχή σου σε μια ερμηνευτική αποθέωση που
ποτέ δε θα τολμούσες να σκεφτείς οτι θα αντικρύσεις. Standing ovation και κάτι που ποτέ δεν περίμενα οτι θα παραδεχτώ...

#10. ΤΡΟΠΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ του Μπεν Στίλερ
Ενα σαρωτικά ξεκαρδιστικό μάθημα αντι-χολιγουντιανής νοοτροπίας, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα που τη γέννησε και τη θρέφει! Σε ηγετικό (πίσω απο την κάμερα) ρόλο ο Στίλερ, σε ηγετικό (μπροστά απο αυτήν) ρόλο ο Ντάουνι Τζούνιορ. Δε θέλει και πολύ σκέψη, απλά να αναφέρεις οτι αν το Χόλιγουντ είχε αξιοποιήσει έστω και τη μισή του βλακεία, σήμερα θα τη βγάζαμε μονάχα με ενα TiVo και Μάθιου ΜακΚόναχι...


Αυτά. Οσον αφορά τα χειρότερα της χρονιάς, θα σε απογοητέυσω φίλε μου, καθώς οι παπαριές που είδα φέτος, εκτός του οτι ήταν περισσότερο αδιάφορες παρά ενοχλητικές, δεν συμπληρώνουν καν δεκάδα, οπότε η κλασική και αγαπημένη μου Drop-10 λίστα ακυρώνεται για φέτος. Θα αναφέρω μόνο τη μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς, που ήρθε κυριολεκτικά απο εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα και αναφέρομαι στην Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Αργόσυρτο, "κλινικά" στημένο και με εξόριστο συναίσθημα, μου αποτύπωσε μόνο ενα εξαιρετικό φινάλε, το οποίο όμως άργησε κατά... 160 λεπτά!

Εχεις αντιρρήσεις; Ξέρασέ τις! Τα λέμε next year.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

Τον τελευταίο καιρό έχω εμπεδώσει αρκετά το πώς οι πόρτες είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πορείας μας στο χρόνο. Ολα εξαρτώνται απο αυτές. [εσύ που βαρέθηκες ήδη, άλλαξε σελίδα]

Αυτή η θεωρία, της "πόρτας", εφαρμόζεται παντού και δεν κάνει διακρίσεις. Το διαπιστώνει και ο φτωχός, ο τίμιος, ο άτιμος, ο πλούσιος, ο ωραίος, ο άσχημος, ο ψηλός, ο κοντός, το βύσμα, ο Γκαστόνε, ο άτυχος, ο γκαντέμης, ο γκρινιάρης, ο φλώρος, ο "άντρας", η τσούλα, η καλόγρια, ο κομμωτής, ο οικοδόμος. Ο μαύρος, ο άσπρος, ο κίτρινος, ο γαύρος, ο βάζελος, ο ανάπηρος, ο κατοστάρης. Η μάνα, η αδερφή, ο κουμπάρος, το ξώγαμο, ο ορφανός.

Τι μου λέει αυτή η θεωρία, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη; Οτι μέχρι ενός σημείου στη ζωή σου, έχεις την εντύπωση (κι όχι λανθασμένα, αν μου επιτρέπεις) οτι οι πόρτες μόνο ανοίγουν. Πολλές φορές διάπλατα, άλλες φορές ίσα-ίσα για να περάσεις - ή να δείς φως. Είναι σχεδόν πάντα ξεκλείδωτες. Κι αν δεν είναι, βρίσκεις πανεύκολα το κλειδί - πολλές φορές αυτός που το 'χει είναι ακριβώς δίπλα σου για να μη χασομεράς. Το δώματιο που μπαίνεις περνώντας την πόρτα είναι πάντα φωτεινό και - εννοείται - η πόρτα πίσω σου παραμένει ανοιχτή, για να κάνουν τις επιλογές σου ελαστικές σαν την Κομανέτσι.

Κι έτσι απλά κι όμορφα, ανοίγεις πόρτες, περνάς απέναντι, ξαναγυρνάς πίσω με μηδέν καθυστέρηση και σουλατσάρεις αρχοντικά. Με μεγαλείο. Με όνειρο.

Λίγο αργότερα όμως, υπάρχει περίπτωση να συνειδητοποιήσεις οτι οι πόρτες εκτός απο το να ανοίγουν, δύναται και να κλείνουν. Νόμος της φυσικής, σκάσε. Κι ακριβώς επειδή κλείνουν, έχουν το κακό συνήθειο να σου αποσπούν την προσοχή απο την ενδεδειγμένη έως τότε πορεία σου και να σε αποπροσανατολίζουν. Εκεί στέκεσαι για λίγο, χαζεύεις, συλλογίζεσαι και ψάχνεις τη λύση: μπορείς να γυρίσεις και να ανοίξεις ξανά την πόρτα. Μπορείς να συνεχίσεις με την ελπίδα οτι η επόμενη πόρτα είναι ανοιχτή. Μπορείς επίσης να μείνεις εκεί που είσαι. Θα σε πουν στάσιμο, συντηρητικό, δειλό, άτολμο. Και θα στο πούν αυτοί που μέχρι τότε βρίσκουν μόνο ανοιχτές πόρτες μπροστά τους.

Υπάρχει όμως και άλλο σενάριο, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη. Κι αυτό είναι το πιο πραγματικό και αντικινηματογραφικό απ'όλα: οι πόρτες να μην ανοίξουν ποτέ. Ούτε αυτή που μόλις έκλεισε πίσω σου αλλά και, κυρίως, αυτή που ελπίζεις να βρείς μπροστά σου. Κι αυτή η στιγμή, δυστυχώς για σένα, τις περισσότερες φορές είναι και η μόνη λύση αυτής της άδικης εξίσωσης.

Τι κάνεις τότε εσύ; Αρχίδια. Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις που να έχει πιθανότητα να ακουστεί. Τη θέση της πόρτας πλέον μοιάζει να την έχει πάρει ο τοίχος. Αλλά, δυστυχώς για σένα και πάλι, ο τοίχος ούτε ανοίγει ούτε κλείνει. Νόμος της φυσικής, σκάσε. Μπορείς να τον γκρεμίσεις; Κάντο. Αλλά αν το μετανοιώσεις, άντε ξαναχτίστον.

Αυτή είναι η θεωρία της πόρτας, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη. Και θα ανοίξει καί θα κλείσει. Στην πρώτη περίπτωση θα αισθάνεσαι βασιλιάς του κόσμου - στη δεύτερη μπορεί και Λίντα Χάμιλτον. Αλλά και να αστειευτείς ακόμα, έχε το νου σου: όσο θα περνάει ο καιρός, οι πόρτες πιο πολύ κλείνουν, παρά ανοίγουν.

Οταν φτάσεις εκεί, έλα να με βρείς και θα σου πω τί θα κάνεις. Αρχίζω να αποκτάω εμπειρία...

22.7.09

COMING SOON



Αυτές είναι μόλις δύο απο τις πρώτες εικόνες που κυκλοφόρησαν στο net για το Avatar του Τζέιμς Κάμερον. Εχεις να περιμένεις πολλά φίλε μου.

Κι αυτό γιατί ο τύπος έχει να σου παρουσιάσει κάτι που να μοιάζει με ταινία εδώ και 12 χρόνια. Του έχω τυφλή εμπιστοσύνη, ωστόσο, οι προσδοκίες μου είναι υπέρ το δέον υψηλές. Ο ίδιος ανεβάζει τον πήχη υπερβολικά ψηλά - και την ίδια στιγμή έχεις να ακούς τα σχόλια όσων είδαν εκείνα τα 24 λεπτά του promo που πριν κανα μήνα έσκασαν μύτη στην παρουσίαση του video game: "Αλλάζει το σινεμά όπως το ξέραμε", "Θέτει νέες βάσεις στη μοντέρνα κινηματογράφηση", "Ξεκινά μια επανάσταση για το είδος" και άλλα πολλά σε παρόμοια φάση εκστασιασμού που σε κάνουν να λαχταράς για, τουλάχιστον, την εντυπωσιακότερη 3D εξτραβαγκάντζα που είδες ποτέ σου.

Αρα, είναι μάλλον περιττό να αναφέρω γιατί θεωρώ το Avatar την ΠΛΕΟΝ αναμενόμενη ταινία του 2009. Κι αυτό γιατί ο Ταραντίνο μάς έρχεται αρκετά νωρίς και ο Μπάρτον θα τραβήξει μέχρι το Μάρτη του 2010. Ο Κάμερον θα μάς την "κάνει" στις 18 Δεκεμβρίου, αν υποθέσουμε βεβαίως-βεβαίως οτι η πρεμιέρα θα είναι παγκόσμια και δε θα το εξορίσουν στην Ψωροκώσταινα κάπου μετά τα καρναβάλια.

19.7.09

BLOGSPOT SALVATION

Ναι, καλά κατάλαβες. Επέστρεψα.

Μετά απο άπειρες επιστολές αγανακτισμένων αναγνωστών και διαφόρων διαδικτυοκριτικών αποφάσισα να ξαναγράψω εδώ μέσα, μπας και 'σχωρεθούν τα πεθαμένα μου. Θα το εμπλουτίσω κιόλας, να ανέβει λίγο το επίπεδο (γιατί απο αναγνώστες θα παραμείνουμε... μεταξύ μας όπως το βλέπω).

Αν θέλεις μπαίνε πού και πού να χάσεις την ώρα σου. Δεν την ρώτησες άλλωστε και ποτέ.