30.9.14

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ


Εχουν περάσει ακριβώς 23 χρόνια από τότε που το "Κάνε μου Λιγάκι Μμμμ..." έσκασε μύτη στην οθόνη του Mega. Μέσα σε "δύο-παρά-κάτι" σεζόν, οι Απαράδεκτοι έκλεισαν λογαριασμό με την αιωνιότητα μετά από 48 επεισόδια - συν ένα ενενηντάλεπτο εορταστικό.

Ηταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι η πιο επιδραστική κωμική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Εχω δέκα λόγους να το αποδείξω παρακάτω. Δουλειά δύσκολη, γιατί σε μια σειρά 48 επεισοδίων, όπου τα 45 τουλάχιστον αγγίζουν δημιουργικές κορυφώσεις, μπορείς να έρθεις πολύ εύκολα στην οδυνηρή διαπίστωση "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΑΠ'ΕΞΩ". Μοιραία, έμειναν 35, γιατί έτσι έπρεπε.

Σε αξιολογική - τυπικά - σειρά, λοιπόν, τα δέκα πιο αγαπημένα μου επεισόδια της επίσημης πιο αγαπημένης.


10. KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
(25-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Επειδή εμφανίστηκε στην κρίσιμη καμπή της σειράς, στο μέσο περίπου της πρώτη σεζόν, όταν ήδη αρχίσαν να ρολάρουν τα συγγραφικά και ερμηνευτικά της ατού. Μέσα σε μια κοσμογονία γκρίνιας, μιζέριας, υστερίας και νεοελληνικού μικροαστισμού, το "χριστουγεννιάτικο" κλίμα μπαίνει σε ρυθμούς "απαράδεκτους" απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό.

HIGHLIGHT: Νομίζω τα "27 Αδέρφια" κερδίζουν με διαφορά. Και τα 27.



09. Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ
(02-12-1992)

ΓΙΑΤΙ: Λίγο πριν κλείσει η τελευταία σεζόν, οι συντελεστές βρίσκονταν στο peak τους. Μπορούσαν πλέον να παίζουν με χαρακτηριστική ευκολία με όλα τα τερτίπια που μπόλιασαν τους ήρωες και αγαπούσε να περιμένει απο αυτούς το κοινό. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, όλα αυτά τα στοιχεία έχουν μπεί σε φουλ ρυθμούς, υπάρχει μια "ύπουλη" επίθεση στη μικροαστική αντίληψη της ψυχανάλυσης (απο τα πρώτα κατάλοιπα της new-age αμερικανικής επιβολής στην Ελλάδα) και ένα απο τα καλύτερα guests στη σειρά, τον ευρηματικότατο Ευριπιώτη.

HIGHLIGHT: Ισοπαλία ανάμεσα στα ψυχικά τραύματα του Μπέζου ("-Δε μ'αρέσουν οι μπίλιες. -Και τί σ'αρέσει; -Ενας φίλος μου.") και την έκρηξη απελευθέρωσης του Παπαδόπουλου με το ιστορικό "Δεν είμαι μαλάκααααααααααας!".



08. EUROVISION '92
(05-02-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μέσα σε όλα τα έντονα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα που τόσο εύστοχα ξεμπρόστιαζε η Παπαδοπούλου με την πένα της, δε θα μπορούσε να λείπει και η μόνιμη διάθεση του "καλοβολεμένου τεμπέλη" να δίνει βαρύτητα στο πιο ασήμαντο γεγονός, αρκεί να προβληθεί. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, αυτό το χαρακτηριστικό φτάνει σε επίπεδα εθνικής αλλοφροσύνης - άλλο ενα σύμπτωμα που η Παπαδοπούλου ήξερε με τόσο σαρδόνια χιουμοριστικό τρόπο να ξεφτιλίζει.

HIGHLIGHT: "OK, yes, OK, yes, σ'είδα στο Σύνταγμα προχθές". Θέλει και ρώτημα;



07. ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
(13-05-1992)

ΓΙΑΤΙ: Είναι ένα απο τα τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια της σειράς. Εχει ατάκες σε ρυθμό πυροβόλου, έναν απο τους καλύτερους guests (Νίκος Αλεξίου), σε τρελή φόρμα τον Παπαδόπουλο και τον Μπονάτσο και, φυσικά, άλλη μια "ύπουλη" νύξη για το μεσογειακό τέμπο του σύγχρονου τύποις ευρωπαίου Ελληνα που αν δεν είναι "φόρα παρτίδα" (Μπονάτσος), σίγουρα θα κρύβεται απο το προσωπείο του "διαφορετικού" (Αλεξίου).

HIGHLIGHT: Η πρώτη επίσκεψη του οικολόγου Αλεξίου στο σπίτι των Παπαδόπουλων. Ατάκες, timing και ερμηνείες σε ενα απο τα καλύτερα κωμικά πεντάλεπτα της σειράς.



06. ΣΕΞ, ΤΣΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟΚΑΣΕΤΕΣ
(28-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Πώς να μη συμπεριλάβεις σε μια τέτοια λίστα την "Παπαρήγα την καλή"; Απο τα πιο εμβληματικά επεισόδια, άφησε ιστορία (και ατάκα), σχολίασε με εξαιρετικό τρόπο τα σεξουαλικά αδιέξοδα του σύγχρονου παντρεμένου (και μη) Ελληνα, που αντί να προσπαθήσει να τα αντιμετωπίσει προτιμά να οδηγείται απευθείας στο υποκατάστατο. Α, και έχει και guest Παπακαλιάτη να προτείνει τσόντες στην Παπαδοπούλου. Πόσο "meta"...

HIGHLIGHT: Ολες οι σκηνές με το μπέρδεμα της "Παπαρήγα" με την... Παπαρήγα. Ειδικότερα "Κι έδιωξες το Γιάννη, βρε παλιοκομμουνιστή, για να μείνουμε μόνοι μας να μάς βάλεις την Παπαρήγα;".



05. ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
(04-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Ισως το πιο αστείο επεισόδιο του πρώτου μισού της πρώτης σεζόν. Φοβερό guest απο τον τυπίστα Ζανό Ντανιά, απίστευτος Μπέζος στις "γαλλικές" συνομιλίες, ρεσιτάλ Μπονάτσου στην ανοιχτή κόντρα με τον Γάλλο (τα απανωτά του "Σκάσε!" έχουν γίνει μέχρι και σύνθημα) και, φυσικά, όπως σχεδόν σε όλα τα επεισόδια, άφθονος σαρκασμός για το αιώνιο σύνδρομο κατωτερότητας του νεοέλληνα απέναντι σε κάθε τί ξενόφερτο (αν και αυτό θα τονιστεί ακόμα περισσότερο στην "Επιθεώρηση").

HIGHLIGHT: "Σκάσε. Σκάσε. Σκάσε! ΣΚΑΣΕ!". Βλάσης at his best.



04. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
(25-03-1992)

ΓΙΑΤΙ: Ριψοκίνδυνο - και για την εποχή - επεισόδιο, καθότι αν δεν έπιανες το σατιρικό του υπονοούμενο, θα κατηγορούσες πανεύκολα την Παπαδοπούλου για εθνικιστικά παραληρήματα. Κι όμως, το επεισόδιο όχι απλά βρίσκει το στόχο του, αλλά αποτελεί και τον πιο έξυπνο πολιτικό αντίλογο σε όλη την εθνικιστική φρενίτιδα της εποχής, με αφορμή το θέμα της Μακεδονίας και τις βλέψεις των Σκοπίων. Το αντιμετωπίζει με αρκετά σκληρό σατιρικό τρόπο, ουσιαστικά το "αποκαθηλώνει" απο την φολκλόρ πολιτική ανάλυση της εποχής και το ανάγει σε φουλ επίθεση στον άρτζι-μπούρτζι ευκαιριακό πολιτικό στοχασμό του νεοέλληνα.

HIGHLIGHT: Το φινάλε του επεισοδίου, μετά την "πατριωτική" ένωση των Απαράδεκτων, όπου καπάκι βγαίνει στην επιφάνεια η αιώνια διχόνοια που ρέει στο αίμα κάθε Ελληνα - όπως σοφά παρατηρεί ο - υπό διωγμό - Σλάβος βοηθός του Χαλακατεβάκη.



03. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
(18-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Οπως ανέφερα παραπάνω, εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το στοιχείο της ξενομανίας του νεοέλληνα κάφρου, που νυν και αεί θα κυνηγά το εύκολο χρήμα μέσω των... δανεικών. Σίγουρα απο τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια, ευρηματικό όσο δεν πάει, με όλους τους συντελεστές σε τρομερά κέφια, λίγο πριν η σειρά οδηγηθεί στην αντίστροφη μέτρηση.

HIGHLIGHT: Ολόκληρο το segment με τον "Μικρό Καουμπόι". Ατάκα και χιλιάρικο, ερμηνειάρες και... ο Σωτήρης Μουστάκας. Κλασικό.



02. ΤΟ ΚΟ.ΛΑ.Ν.
(21-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Αυτό είναι το πιο πλήρες, πολυσύνθετο και κωμικά συμπαγές επεισόδιο της σειράς. Περικλείει τα πάντα: το ψώνιο του Ελληνα με τη συμμετοχή στα "κοινά", το ακόμα μεγαλύτερο ψώνιο του με την δημόσια προβολή, τη μόνιμη πεποίθηση οτι "κάτι σπουδαίο έχει να πεί", την άρπα-κόλλα προσπάθεια να φτιάξει κάτι μεγαλόσχημο από το τίποτα. Επίσης, το επεισόδιο "μιλάει" ακόμα και σήμερα, δείχοντας πόσο μέσα στην ψυχοσύνθεσή μας μπήκε η Παπαδοπούλου, όχι για να προφητέψει αλλά για να βγάλει στη σέντρα το αυτονόητο: τα αιώνια σκατά που ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε - εξ ου και η διαχρονικότητα του "ΚΟ.ΛΑ.Ν.".

HIGHLIGHT: O "Λεβεντόσπυρος". Ισως η καλύτερη στιγμή του Παπαδόπουλου στη σειρά.



01. ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
(25-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μπορεί το "ΚΟΛΑΝ" να είναι το καλύτερο επεισόδιο, από άποψη "πληρότητας", αλλά ο "Παρασκευάς" παραμένει το πιο αστείο όλων. Εχει το καλύτερο guest ολόκληρης της σειράς (Κων/νος Τζούμας) - που ανάγεται σχεδόν σε πρωταγωνιστή με την κωμική του ιδιοφυία. Επίσης, έχει την πιο αστεία σκηνή της σειράς (το θεατρικό). Δεν έχει ούτε μία ατάκα που να πέφτει κάτω. Δεν έχει καθόλου κενούς κωμικούς χρόνους. Εχει την γκαλερί "Φάλαινα", το γλύπτη Βαρόγκα, μια καρέκλα κολλημένη στον τοίχο, τον Μπίρλα και τον Κόρκο. Και, εννοείται πια, άλλη μια εύστοχη σατιρική ματιά στον ψωνισμό του νεοέλληνα. Τα έχει όλα, αλλά το μεγαλύτερό του προσόν είναι το πόσο πιο αστείο μπορεί να γίνεται με κάθε επόμενο viewing.

HIGHLIGHT: Ο βασικότερος λόγος που το έβαλα στην πρώτη θέση. Είναι ενα highlight μόνο του. ΟΚ, άντε, με ένα μικρό προβάδισμα στο "δράμα της ύπαρξης και του θανάτου". Οι φανατικοί της σειράς τώρα έχουν πέσει στο πάτωμα και δε θα διαβάσουν αυτή την τελευταία φράση.


Τέλος, να δώσω και ενα κάποιο credit στην "Απαράδεκτη Πρωτοχρονιά", που - αν και κούραζε σε σημεία με την υπερβολική χρήση τραγουδιών (σύμπτωμα της τηλεοπτικής εποχής) - ήταν μια φανταστική πορεία στο χρόνο, εύστοχη σε κωμικές αναφορές και με μια πλειάδα μοναδικών guests.

1.8.14

TOP-TEN: ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2013-2014


Ωρες χαράς να θυμάσαι τί ωραία πράγματα αντίκρυσες φέτος - κι ας μην είναι στα ίδια επίπεδα η χαρά, όπως όταν τα πρωτοαντίκρυσες (ή, φευ, τα αντικρύζεις ακόμα).

Φέτος ήταν μια εξαιρετική σεζόν. Το να αφήνεις εκτός δεκάδας τουλάχιστον 5-6 ταινίες που σού άρεσαν, είναι μια γλυκιά πίκρα.

Ακολουθούν οι δέκα που ξεχώρισαν. Ο χρόνος θα δείξει αν τούς άξιζαν οι θέσεις που πήραν. Αν και, προς το παρόν, μη σας πω πού έχω γραμμένο τον χρόνο.


10. Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ WALL STREET
του Μάρτιν Σκορσέζε

Ο,τι και να του δώσεις να παίξει, αυτός ο ΝτιΚάπριο θα το παίξει τόσο στο μάξιμουμ, σαν κάποιος να του είπε οτι δεν υπάρχει αύριο. Ισως και να το δοκίμασε, σαν τρικ, ο Μάρτι και να εκτόξευσε μια "ήπια" ιστορία σε ενα τρίωρο tour-de-force, δέκα επίπεδα πάνω απο οποιοδήποτε βαρβιτουρικό που παίζει να σου πασάρει ο Τζόνα Χιλ...

09. HER
του Σπάικ Τζονζ

Αν δεχτώ πόσο σιχαίνομαι τους χίπστερς, τότε πρέπει να στήσω κάποιου είδους άγαλμα στον Σπάικ Τζονζ για το γεγονός οτι με "σκλάβωσε" για δύο ώρες με τούτο το - μάλλον - "χίπστερ" έπος μοναξιάς και διαρκούς αναζήτησης του άλλου σου μισού. Το φιλμ λειτούργησε υπερβολικά εσωτερικά στην περίπτωσή μου, σα λεύκωμα ψυχανάλυσης, οπότε κάθε προσπάθεια αντικειμενικής κριτικής απο μεριά μου έβρισκε σε τοίχο...

08. FRANCES HA
του Νόα Μπάουμπαχ

Ο Γούντι Αλεν... μιας παλιότερης χιλιετίας. Φρέσκος, ειλικρινής, αστείος, συγκινητικός, τρυφερός, με λίγες νευρώσεις αλλά πολλή και ατόφια χρυσαφένια καρδιά. Και γυναίκα! Αυτή η Φράνσις με πήρε και με σήκωσε όσο καμία άλλη... Φράνσις φέτος. Ηταν η σεζόν του... αγκαλίτσα, κακά τα ψέματα!

07. PRISONERS
του Ντενί Βιλνέβ

Καταστροφικά υποβλητική ατμόσφαιρα, αργοί μα υπνωτιστικοί ρυθμοί, μουντίλα οικογενειακής... διάλυσης, ενα άλυτο μυστήριο, μισή ντουζίνα αψεγάδιαστες ερμηνείες κι ένας βουβός πόνος αγωνίας και προσωπικού πάθους. Μέσα σε δυόμιση ώρες, όλα αυτά, επί "δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο".

06. NEBRASKA
του Αλεξάντερ Πέιν

Αλλη μια "αγαπησιάρικη" προσθήκη σ'αυτή τη σεζόν, προχωρημένη... ηλικιακά, αλλά τόσο μα τόσο αυθεντική, ασπρόμαυρη και σφηνωμένη στην πίσω πλευρά της καρδιάς - εκεί που κρύβεις το αιώνιο παιδί, τον μικρομέγαλο που κυνηγάει το όνειρο, την ελαφρότητα του "γιατί έτσι". Ο Πέιν αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά - και καλύτερα απο ποτέ - πόσο καλά ξέρει τη "διαδρομή με το βανάκι".

05. ΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
του Φέλιξ Βαν Γκρούνινγκεν

Αγάπη γεννημένη απ'το θάνατο. Πού μεγάλωσε απο τον πόνο της απώλειας. Πού δοκιμάστηκε απο την ευτυχία. Που κινδύνεψε απο την Πίστη. Αγάπη ραγισμένη, αλλά αιώνια. Οπως ενα κρυφό τατουάζ, μια μελανιά που... ραγίζει καρδιές. Σε ενα φινάλε που, απλά, επιβεβαιώνει το προσδόκιμο ζωής αυτού του φιλμ: την αιωνιότητα.

04. GRAVITY
του Αλφόνσο Κουαρόν

Ξέρω, δε θα κρατήσει στο χρόνο. Δε θα το ξαναδώ σε 3D σε μια τεράστια οθόνη. Δε θα ξαναπάθω ναυτία, δε θα ξαναμετράω τις αισθήσεις μου μετά το φινάλε. Αυτά είναι τα λογικά. Αλλά αγαπώ το παράλογο και θα επιμένω, κάθε φορά που το βλέπω, να επανέρχομαι σε εκείνο το αρχικό σοκ της πρώτης φοράς, και να αφήνω τον εαυτό μου στο ανεξέλεγκτο της πιο ρηξικέλευθης σκηνοθετικής υπέρβασης των τελευταίων ετών.

03. ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ GRAND BUDAPEST
του Γουές Αντερσον

Εδώ να δείς αγάπες! Τί να πρωτοπώ (ή μήπως... ξαναπώ;) για το σινεμά του Αντερσον, τα κάδρα του, την ευαισθησία του, το παστέλ χιούμορ του, τους καρτούν ήρωές του, τον σκηνοθετικό του πλουραλισμό και τους συνεργάτες του (από το σχιζοφρενικά πολυτελές καστ του μέχρι τον "θεόπνευστο" συνθέτη του Αλεξάντρ Ντεσπλά)... Ταινίες σαν αυτή απαγορεύουν δια ροπάλου λόγια που επιμένουν να περιορίζουν το θαύμα του ΣΙΝΕΜΑ.

02. NYMPHOMANIAC VOLUMES 1&2
του Λαρς Φον Τρίερ

Αρνούμαι πεισματικά να βγάλω το καπέλο στο Δανό, γιατί τού τα 'χω μαζεμένα απο κάποιες "ατασθαλίες" του. Ισως απλά να ντρέπομαι, βέβαια, που δε μπορώ να αντισταθώ στο γεγονός οτι ρούφηξα μέχρι το μεδούλι τούτο το αριστουργηματικά εγκεφαλικό του πόνημα, σα νερό πηγής... έμπνευσης, έστω κι αν κατά παραγγελία του ιδίου (;) υποβλήθηκε στο σαδιστικό πετσόκομμα των δύο μερών. Αυτό του κόστισε και μια πρωτιά. Αλλά, στην ουσία, ποιός χέστηκε; Ο Τρίερ μετράει ακόμα απώλειες!


Κορυφή. Συνώνυμη, πλέον, με το όνομα Τζόναθαν Γκλέιζερ. Με τρείς ταινίες μονάχα στο ενεργητικό του, τον λες και πρωταίτιο ενός καλλιτεχνικού "πραξικοπήματος", που μοιράζει εγκεφαλικές διεγέρσεις με δύο καρέ και τρείς νότες.


Το ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ δεν είναι μονάχα η καλύτερη ταινία της σεζόν. Είναι το παράλληλο σύμπαν εκείνο που, χωρίς να προλάβεις να το αντιληφθείς, έχει αρχίσει να σου τρώει τα σωθικά. Να σου γαμάει το μυαλό. Να σε κάνει να τρέμεις σύγκορμος, απο ανατριχίλα δέους, οτι κάτι τέτοιο παίζει να επαναληφθεί. Σ'αυτή τη ζωή, την άλλη, ποιός ξέρει.


Μ'αυτά και με τούτα, πάπαλα και για φέτος. Οψόμεθα να ζήσουμε μια χρονιά σαν κι αυτή και του χρόνου. Και με λίγο καλύτερο ελληνικό σινεμά - ενα κράμα της αρτιότητας του "Μικρού Ψαριού" του Γιάννη Οικονομίδη και της επιβεβλημένης τρέλας του "Αδάμαστου" του Θάνου Κερμίτση. Αν υπάρχει κανείς που να 'χει, ακόμα, τα κότσια και το ταλέντο τους.

Ορέν ντουβάρ.

31.7.14

DROP-TEN: OI ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2013-2014


Εφτασε η ώρα που τρώω μανταρίνι, που λέγαν' και τα Ημίζ. Απολογισμός της σεζόν, όπως πάντα με εκκίνηση τον... Κάτω Κόσμο.

Αυτές είναι οι χειρότερες στιγμές που πέρασα φέτος απέναντι απο μία οθόνη. Δηλαδή, δέκα απο αυτές, γιατί αν τις βάζαμε όλες θα τρώγαμε χώρο κι απ'του διπλανού.

Σε αντίστροφη μέτρηση, μέχρι τον πάτο του κουβά.


10. Ο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΠΙΒΕΤ
του Ζαν Πιέρ Ζενέ

Μόνο θλίψη μπορεί να σου προκαλέσει η βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίζει το φιλμικό χρόνο ο πάλαι ποτέ αγαπημένος Ζενέ. Είκοσι λεπτά μετά την έναρξη, κοιτούσες το ρολόι σου απορημένος για το πώς πέρασαν... τρείς ώρες. Για να φτάσεις, ηττημένος, στο τελευταίο δεκάλεπτο του φιλμ, που κάνει τον "Γολγοθά μιας Ορφανής" να μοιάζει με Ταρκόφσκι. 

09. ΟΛΑ ΧΑΘΗΚΑΝ
του Τζέι Σι Τσάντορ

Ναι, θυμάσαι, αυτό που ο Ρέντφορντ θαλασσοπνίγεται, αφήνοντας στο ενδιάμεσο τη Μανταλένα που κρύβει μέσα του να ρεμβάζει το άπειρο. Θυμάσαι. Μην κάνεις πως δε θυμάσαι. Εκτός κι αν είσαι απο τους τυχερούς που όντως ξέχασαν.


08. ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΑΝΔΡΕΣ
του Τζορτζ Κλούνι

Το φετινό βραβείο "αργού κι επίπονου εκ του χασμουρητού θανάτου" παίρνει απο τα χέρια του περσινού νικητή "Lincoln" o άνθρωπος που συγκίνησε τον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Το λες... αναμενόμενο.

07. MISS VIOLENCE
του Αλέξανδρου Αβρανά

Τη δεκαετία του '70 ο Αγγελόπουλος γέννησε κλώνους που έγιναν μέχρι και... σύνθημα (πόσο "Δοξόμπους" είσαι κλπ.). Τώρα, ο Λάνθιμος εκτός απο... κυνόδοντα, "φύτρωσε" και μια καινούρια στρατιά "greek weird wave" απατεώνων σαν τον Αβρανά, που τουλάχιστον έμαθε το κόλπο της Βενετίας. Μη γαμάτε άλλο, χανόμαστε.

06. ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΤΖΑΣΜΙΝ
του Γούντι Αλεν

Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία. Βότκα, Ζαντάκ, υστερία.

Ο Γούντι Αλεν της νέας χιλιετίας.


05. OLDBOY
του Σπάικ Λι

Πρέπει να έχεις πρόβλημα στον εγκέφαλο για να αποκτήσεις το θράσος να φτιάξεις κάτι σαν αυτό που έκανε ο Σπάικ Λι με το "τοίχο-τοίχο-μη-σε-πετύχω" ριμέικ του νοτιοκορεάτικου αριστουργήματος. Βαράς ενέσεις και χωρίς να έχεις δεί ΚΑΝ το πρωτότυπο, φαντάσου...

04. Η ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ
του Πάολο Σορεντίνο

'Η αλλιώς, η τέλεια στιγμή να βάλεις στο bluray την αληθινή "Ντόλτσε Βίτα". Ξέρεις, αυτή που άφησε το κουσούρι στον κάθε Σορεντίνο να ορέγεται τη δική του αιωνιότητα στο φιλμικό παλμαρέ. Μου λείπει ο Δαλιανίδης, ειλικρινά.

03. LEE DANIELS' THE BUTLER
του Λι Ντάνιελς (duh!)

Ο ορισμός της κιτσαρίας σε φορμά... προεκλογικού σποτ για τον Ομπάμα, η νέα προσπάθεια της... μασονίας της Οπρα να μας κάνει να πλαντάξουμε στο κλάμα επειδή "once you go black you never go back" μας έφερε προ των ευθυνών μας: ή κατεβαίνουμε με τα πλακάτ την επόμενη φορά ή... δώδεκα χρόνια σκλάβοι. 

02. Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ
του Ρίντλεϊ Σκοτ

Αν είχα τη δυνατότητα να μπω έστω και για μισό δευτερόλεπτο στο μυαλό του Σκοτ όταν γύριζε αυτή τη μαλακία, θα τού τον αφαιρούσα. Προσωρινά ή όχι, χέστηκα. Εργα λοβοτομημένα ανήκουν σε λοβοτομημένους. Κι αυτή είναι μια δικαιοσύνη που ταιριάζει στο "Συνήγορο"...


Ψάχνοντας την τέλεια και απόλυτη "αποτέτοια" της χρονιάς, κατέληξα στο συμπέρασμα οτι το Οσκαρ Πατάτας είναι άδικο να καταλήγει σε... πατάτα. Πρέπει να κάνεις την ανατροπή, να κοιτάξεις έξω απο το σχήμα. Κάτω απο το δέρμα. Ισως και μέσα στο... οβάλ γραφείο. Τί θα βρείς; Αυτούς εδώ:


Δηλαδή, το 12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ, του Στιβ ΜακΚουίν. Τη μεγαλύτερη απάτη, σε χαμηλό τέμπο και με παιδιάστικη αφέλεια που μπορούσε να σου πετάξει σα γιαούρτι στη μάπα ο οργασμός... αντιρατσισμού του σημερινού Χόλιγουντ. Βιομηχανία θεάματος; Μπα, το "Gravity" δεν έκανε για Καλύτερη Ταινία. Εδώ έχουμε μπόλικο κλάμα, μαστίγωμα, ξανά κλάμα, μανιέρα και όσο "Roll, Jordan, Roll" αντέχει το υπογάστριό σου. Καλά στερνά.

Αυτά, μον αμίζ. Ακολουθούν τα καλύτερα. Και τα χειρότερα του χρόνου... έπονται.


22.5.14

ΤΟ ΠΕΟΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ


1981. ΠΑΣΟΚ. Εχοντας στα χέρια του τη... νατοϊκή εντολή, ο Ανδρέας γίνεται πρωθυπουργός και η Ελλάς μαθαίνει τον "ανύπαρκτο σοσιαλισμό". Εκατομμύρια "αγωνιστές" τιγκάρουν κάθε κρατικό οργανισμό και δημόσια υπηρεσία με μισθούς και επιδόματα Ελβετίας. Για χρόνια. Την ίδια στιγμή, κάθε μηχανή παραγωγής (γεωργία, βιοτεχνία, ελαφριά βιομηχανία) βάζει το ένα λουκέτο μετά το άλλο και ο... Λαλάκης ο Εισαγόμενος γίνεται απο cult trend, σύμπτωμα μιας ολόκληρης γενιάς. Με κλειδωμένη την εσωτερική παραγωγή, η Ελλάς δανείζεται. Η νατοϊκή εντολή πιάνει τόπο. Λαμβάνουμε χρήμα με το τσουβάλι, το οποίο μοιράζεται στην κατανάλωση και όχι την επένδυση ή την παραγωγή. Οι δανειστές ξέρουν, δεν είναι κορόιδα. Κάποτε θα έρθουν να τα πάρουν και μάλιστα με τόκο "πούτσα και καράτε". Μετά ο γερομπισμπίκης τρώει γεροντοκαψούρα, η τιμημένη Αριστερά συμμαχεί με τον "προδότη" Μητσοτάκη και την επάρατο Δεξιά προκειμένου να πετάξουν τους "Αμερικάνους" έξω απο την πίτα. Η συνέχεια γνωστή, μην κουράζομαι άλλο.

Το κομβικό σημείο λέγεται 2009. Ο Καραμανλής θέλει εκλογές στα δύο μόλις χρόνια διακυβέρνησης (δεύτερος γύρος) της ΝΔ. Βατοπέδια, SIEMENS, Ζαχόπουλοι και αποκαΐδια του φαγοποτιού των Ολυμπιακών πρεσάρουν την κατάσταση. Αλλά μεταξύ μας, ο Κωστάκης δεν ήταν ποτέ βλάκας. Οχι ορίτζιναλ τουλάχιστον, σαν αυτούς που έχουμε συνηθίσει. Είχε μια καυτή πατάτα στα χέρια του, την ορολογιακή βόμβα του επιστρέφοντα τοκογλύφου και δεν ήταν μαλάκας να τη βάλει στον κώλο του. Βρήκε έναν ΓΝΗΣΙΟ μαλάκα να το κάνει, στο πρόσωπο του Γιωργάκη. Με τις... νατοϊκές ευλογίες, ξανά, ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης γίνεται... πετρέλαιο του Αιγαίου, η μοιρασιά αλλάζει χρώμα και είδος, αλλά ουχί πολιτική σκέψη. Ηταν, προφανώς και με ειλικρίνεια, μια... νέα αλλαγή.


Με αυθόρμητες συγκρίσεις με το παρελθόν ("Λεφτά Υπάρχουν", "Η Δεξιά ευθύνεται για την κρίση", "Η Ελλάδα έχει δυνατότητες να παράγει") και τον αντίποδα της "κυνικής" προεκλογικής καμπάνιας της ΝΔ ("Πρέπει να πάρουμε σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της διεθνούς κρίσης, δε χαϊδεύουμε αυτιά" - ακόμα και σε προεκλογικό σποτ του ίδιου του Καραμανλή), ο λαός δεν ξεχνά τη μηλιά (ούτε τα μήλα που ξερνάει) και ακολουθεί σε συγκινητικά ποσοστά αυτόν που τού τάζει τα περισσότερα. Δώσε και σώσε, πάνε να μας κόψουν το παντεσπάνι...

Την ίδια περίοδο, ένας πασοκοθρεμμένος αστός γίνεται πρόεδρος της... ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οπως συνήθως συμβαίνει με την ελληνική βερσιόν της "λαϊκής επανάστασης", ενα "παιδί του μπαμπά" (που έφτιαξε ουκ ολίγα στη ζωούλα του απο μίζες και παραχωρήσεις του... σατανικού σήμερα Σοσιαλιστικού Κινήματος), αφού έκανε το αγροτικό του στις διάφορες Γένοβες (έξοδα πληρωμένα απο το κακό σύστημα) κι αφού (εξυπακούεται) δεν ασχολήθηκε με φαιδρά θέματα τύπου "πώς βγαίνει το ψωμί", χρησιμοποίησε ακριβώς τις ίδιες παροχές με το κόμμα εξουσίας που αντιπολιτευόταν (απόδειξη τρανή αυτός ο Βεελζεβούλ, το YouTube...): 150.000 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο (μέχρι να δουλεύουν ακόμα και οι άνεργες ακρίδες), εξαφάνιση γραφειοκρατίας, μονιμοποίηση δημοσίων υπαλλήλων και προσλήψεις άλλων τόσων (θέμα SOS αυτό), κλπ. Τζίφος τα ποσοστά, ο νεοσσός ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει ελαφρά τη καρδία στη Βουλή.

Στο μεταξύ, έχουν έρθει τα παλικαράκια να μαζέψουν πίσω τα χρωστούμενα. Οχι επειδή απλώς πρέπει να τα πάρουν πίσω, αλλά γιατί η κορύφωση του σχεδίου βασίζεται (απο την αρχή που υφαινόταν στον πρώιμο ιστό του ΠΑΣΟΚ των 80s) στο οτι δε θα μπορέσει το κράτος να τα δώσει πίσω. Κερδίστε χάνοντας! Με τα μνημόνια στο χέρι, ενώ ακόμα και τραβεστί φάλαινα μπορεί να συνειδητοποιήσει οτι το - πλασματικό, ουσιαστικά - χρέος δεν μπορεί να εξοφληθεί με τίποτα, οι ουσιαστικοί υπάλληλοι του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος (Σαμαράς, Παπανδρέου, Παπαδήμος) κάνουν με ατσούμπαλο τρόπο τη δουλειά που τούς ανέθεσαν. Να πρέπει να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους (ποιός καλοδουλωτής υπάλληλος δε θα το έκανε;) και ταυτόχρονα να μην πληγώσουν την αιώνια γκόμενα: τον Ελληνα αποτέτοιο του ΠΑΣΟΚ, του Κωστόπουλου, του "ζω σαν πρίγκιπας" με ξένα κόλλυβα, του "απο γαϊδούρι σε Καγιέν, τρία τσιγάρα δρόμος".


Κάποιος πρέπει να συνεχίσει την παράδοση, όμως. Τώρα που δεν υπάρχουν πλέον, τύποις, πασοκικά "αποκούμπια" για εύκολες επαναστάσεις κατά πάντων, δωρεάν χλιδής και ανέξοδου νεοπλουτισμού, κάποιος πρέπει να χαρίσει πράγματα. Ενας γνήσιος απόγονος της "ελληνικής Αριστεράς" είναι αυτός που πρέπει να τραβήξει το κουπί. Ο Τσίπρας, βέβαια, δεν είναι ακριβώς αυτό. Δεν ηγείται ενός πολιτικού κόμματος, αλλά μιας κολεκτίβας συνιστωσών, εντελώς αποκομμένων μεταξύ τους. Υπάρχει παλαιό πασοκικό κατάλοιπο (βλ. συνεργάτες Ακη), μπανάλ αριστερός εξτρεμισμός (βλ. μέλη ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και συντηρητικού, κυνικού τύπου "πολιτική" Αριστερά (με κύριο εκφραστή τον Λαφαζάνη). Στην κορυφή, ο Τσίπρας εκφράζει την ευκολία των πάντων. Γι'αυτό και προβάλλει απο παντού ως η "νέα φωτεινή επιλογή". Δεν αδικώ αυτόν που το πιστεύει. Ακόμα κι αν ξέρει το ιστορικό του, την - κατ'ουσία - προσωπικότητά του. Δε γυρίζεις πίσω σε Σαμαρά και Μπένι, είναι καθημερινό θέσφατο πλέον. 

Νομίζω οτι οι συσχετισμοί είναι - τελικά - εξαιρετικά απλοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να χρωματίσει το πρόγραμμά του με την ίδια ευκολία που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ήθελε να χρωματίσει ενα λαό που μόλις πήγαινε να σηκώσει κεφάλι. Τον έφτιαξε, σχεδόν, κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση και ο Ελληνας δε ξέφυγε ποτέ απο αυτό. Σήμερα, πολλά απο αυτά που υπόσχεται ο Τσίπρας απλά δε γίνονται, ακόμα κι αν κάποια ακούγονται τόσο ωραία στη θολούρα της ιθαγενούς μας αποτυχίας. Εχουν μέσα όμως βαρύγδουπες υποσχέσεις, πού τόσο έχει ανάγκη ο Ελληνας. Εδώ και τριάντα χρόνια τρέφεται αποκλειστικά με αυτές, δε μπορείς να του αλλάξεις πλέον τις διατροφικές συνήθειες που πέρασε στα παιδιά του κι αυτά στα παιδιά τους κ.ο.κ. Και σαν τέτοια πολιτική πραγματικότητα, ο Τσίπρας, απλά, δε θέλει να κυβερνήσει. Δεν το χρειάζεται γιατί, αν έρθει σε αυτή τη θέση, θα πρέπει να βγάλει το λαγό απ'το καπέλο που, ακόμα και ο ίδιος το ξέρει, είναι άδειο. Η κατάσταση έχει αντιστραφεί: ο χρωματισμός της υπόσχεσης δε μπορεί να συντηρηθεί κυβερνητικά. Γι'αυτό και, αν παρατηρήσεις, όταν το κόμμα φτάνει σε κάποιο δημοσκοπικό "peak", γίνεται μια δήλωση στελέχους που τρομάζει κόσμο...

Πιο δίπλα, μια άνοδος ακροδεξιού, νεοναζιστικού μορφώματος με υπόδικους συντελεστές και θιασάρχη πίσω απ'τα κάγκελα. Αλλη μια αιώνια ερωμένη του Ελληνα: η λεβεντιά του καταδικασμένου. 


Ο Ελληνας ήταν, είναι και θα είναι ενα υβρίδιο εξωφρενικής ανυπακοής και απολυταρχικής σκέψης. Ενα ον βίαιο, μισαλλόδοξο, επεκτατικό. Εξυπνο, πονηρό, δραστήριο αλλά και σκιώδες. Ακρατα συναισθηματικό, αλλά πάντα με λάθος εκρήξεις. 
Η Αυγή δε γέννησε φασίστες. Απλά τους νομιμοποίησε στην κάλπη, τους εμφάνισε στη γειτονιά σου και τους έδωσε - προσωρινά - πανί να σκουπήσουν το ντροπιαστικό μέτωπό τους. Ναι, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής ήταν, είναι και θα είναι φασίστες. Επειδή πριν ψήφιζαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, δεν αλλάζει το γεγονός οτι κουβαλάνε το DNA του αυτού υβριδίου... 

Εχεις λοιπόν μέσα σου τον αιώνια βολεμένο. Τον αιώνια φασίστα. Τον αιώνια υποταγμένο στην ευκολία των πάντων. Τον αιώνια ρομαντικό. Τον αιώνια ονειροπόλο. Τον αιώνια μιζαδόρο. Τον αιώνια κλέφτη. Τον αιώνια άγιο. Τον αιώνια επαναστάτη. Τον αιώνια υπάλληλο. 
Γι'αυτό είσαι καταδικασμένος να ψηφίζεις αιώνια, τους αιώνιους, εις τους αιώνας. Αν ακόμα θεωρείς τον εαυτό σου τον "προβληματισμένο", τσέκαρε πρώτα πόσο μακριά βρίσκεσαι απο την ίδια λέξη χωρίς το "προ-".

22.2.14

OSCARS 2014: SLAVE TO APPEARANCES


Μια από τις πιο αμφίρροπες χρονιές φτάνει στο φότο-φίνις της. Αμφίρροπες "βραβειακά", πάντα. Το ψάξιμο φέτος ήταν εκτενέστερο από ποτέ. Κοιτούσες από 'δω, κοιτούσες από 'κει, πώς βράβευσαν τα Σωματεία, πώς οι Ενώσεις Κριτικών, ποιό είναι το word-of-mouth αλλά και το - συνήθως αποκαλυπτικότατο - "rumor has it". Είναι η αψεγάδιαστη έλλειψη βαρύτητας του Κουαρόν το "Εβερεστ" της Ακαδημίας; 'Η θα κολλήσουν στα βίαια εικονογραφημένα του κλαψιάρη Σκλάβου του Στιβ ΜακΚουίν; 

Θα μπορούσε στην κουβέντα να μπεί και το "σίγουρο" (πριν μερικούς μήνες) American Hustle, αλλά ο μόνος που έμεινε όρθιος από το "σκορσεζικό" Ράσμορ λαμπερότατου καστ είναι ο δημιουργός του, Ντέιβιντ Ο.Ράσελ. Οι "αγάπες", άλλωστε, πάνε κι έρχονται και τα Οσκαρ δε θα σπάσουν αυτόν τον κανόνα. Και θα αποφύγω όσο γίνεται τους συσχετισμούς με την περσινή χρονιά (θυμάται κανείς τον θριαμβευτή των... τριών, Argo;). Αλλά θα επιμείνω στις προβλέψεις μου στο μοτίβο "να μη φύγει παραπονεμένος κανείς". Εκτός ίσως από το μόνιμο απογοητευμένο, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο...

Προβλέψεις, λοιπόν. Ξανά. Αυτή τη φορά πιο ιλουστρασιόν, με περισσότερες δόσεις κακιασμένης εξυπνάδας:


BEST MAKE UP & HAIRSTYLING












Περιμένεις να ακούσεις ένα "and the Oscar goes to... Jackass"; Η, ομολογουμένως εντυπωσιακή, δουλειά που έκαναν πάνω στη μούρη του Τζόνι Νόξβιλ για μια "βρώμικη" κωμωδία είναι όντως αντάξια ενός βραβείου. Κι από τη στιγμή που βρέθηκε υποψήφιο γιατί να μην είναι σε θέση να κερδίσει κιόλας; Ξέχνα το. Απο τη στιγμή που ψηφίζουν ΟΛΑ τα μέλη της Ακαδημίας, την παραπάνω φράση δεν παίζει να την ακούσεις, εκτός κι αν έχουν αποφασίσει οι μισοί να τρολάρουν τους άλλους - υπερήλικους - μισούς. Ασε που η απουσία της "γιορτής της περούκας" American Hustle σπρώχνει την κατηγορία προς... AIDS μεριά.


ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: The Dallas Buyers Club
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Jackass Presents Bad Grandpa. Και για το κρεμαστό αρχίδι επίσης.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο American Hustle. Δε γίνεται να έχεις τη λέξη "Hairstyling" στην κατηγορία σου και να μην προτείνεις ΑΥΤΟ το φιλμ.


BEST SOUND MIXING ΚΑΙ SOUND EDITING










Μη με ρωτήσεις τί ακριβώς σημαίνει αυτός ο διαχωρισμός στην "ταλαιπωρημένη" (απο την Ακαδημία) ονοματοδοσία αυτής της κατηγορίας των Ηχων. Κάποτε ξεκίνησε ως σκέτο "Sound", στην πορεία έγινε "Sound" και "Sound Effects", μετά το δεύτερο μεταλλάχθηκε σε "Sound Effects Editing" και τώρα... αυτά. Οπως και να 'χει, φέτος το Gravity φαίνεται να μην έχει αντίπαλο στις τεχνικές κατηγορίες και δε νομίζω οτι οι Ηχοι θα κάνουν την έκπληξη.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Gravity. Και στα δύο.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Gravity ForTheWin, τα 'χουμε ξαναπεί.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Rush. Τί ακριβώς ΔΕΝ ακούσατε;


BEST ORIGINAL SCORE












Η "Πρωτότυπη Μουσική", που κάποτε είχε διχοτομηθεί (sic) σε "Κωμωδία/Μιούζικαλ" και  "Δραματική", τα τελευταία χρόνια παίζει σε νορμάλ τέμπο (κοινώς... όλοι μέσα). Φέτος, δε διέκρινα κάτι το πολύ σπουδαίο, πέρα ίσως απο τις γλυκόπικρες νότες του Μαρκ Ορτον στη Nebraska και τις ανατριχιαστικές ηλεκτροφόρες συνθέσεις του Κλιφ Μαρτίνεζ στο Only God Forgives. Παραδέχομαι, ωστόσο, οτι το score του Gravity (απο τον Βρετανό Στίβεν Πράις) είναι "ταμάμ" για την ατμόσφαιρα του φιλμ και δικαίως θα βραβευτεί (λογικά πάντα...). Ο μόνος ισχυρός αντίπαλος για το φιλμ του Κουαρόν που διακρίνω εδώ είναι ο Αλεξάντρ Ντεσπλά της Philomena. Ενας συνθέτης που έχει προτείνει άλλες πέντε (!) φορές η Ακαδημία, αλλά του δίνει μονίμως τις παντόφλες στο χέρι. Ο Τζον Γουίλιαμς προτείνεται επειδή δεν έχει πεθάνει ακόμα.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Gravity
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Gravity
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Only God Forgives. Αγαπημένος και σκοτεινότερος απο ποτέ Μαρτίνεζ.


BEST ORIGINAL SONG












Η πιο "χέστηκα" κατηγορία για φέτος. Εκτός απο το "Moon Song" του Her, δεν έχω ακούσει κανένα άλλο - όχι οτι μού γεμίζουν και το μάτι (έχω ακούσει ακόμα και για γέλωτες στην περίπτωση του κομμένου "Alone Yet Not Alone"). Ολοι έχουν πέσει με τα μούτρα στο "Let It Go" απο το Frozen, έχει πάρει όλα τα αντίστοιχα βραβεία φέτος και με τη φόρα του Best Animated Film δε νομίζω οτι έχει ισχυρό αντίπαλο. Εκτός αν οι U2 ξεπουλήσουν αυτή τη φορά ο,τι κλάψα τους έχει απομείνει.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: "Let It Go", Frozen
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Η ραπ διασκευή του "Το Παπάκι Πάει στην Ποταμιά" απο το Κων/νου και Ελένης.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Inside Llewyn Davis. Ο "Mr Kennedy" ήταν χαβαλετζής.


BEST VISUAL EFFECTS









Η κατηγορία που φέτος θα έπρεπε να μετονομαστεί σε "Υπάρχει Αλλος Εκτός του Gravity Στην Αίθουσα;".

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Gravity
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Gravity
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Pacific Rim. Αλλά τί να πρωτοχωρέσουν πια σ'αυτή την κατηγορία...


BEST COSTUME DESIGN












Tricky κατηγορία. Κοιτώντας τους υποψήφιους, το βλέπεις σαν ένα πιθανό δεκανίκι της... Καλύτερης Ταινίας. Αγνωστες οι βουλές των μελών, δεν υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο φαβορί αλλά αν ρωτάς εμένα έχει δύο πολύ σοβαρούς contestants. Απο τη μία τη "σιγουριά" - ως είθισται - της Κάθριν Μάρτιν για τον Υπέροχο Γκάτσμπι του Λούρμαν και απο την άλλη τη σεβεντίλα του American Hustle που, αν θέλει να διεκδικήσει κάτι "βαρύ" θα πρέπει να το πλαισιώσει με κάτι σαν αυτό εδώ. Το βλέπω 50-50, αλλά για το καλό της πρόβλεψης θα το ρίξω στη Μάρτιν.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: The Great Gatsby
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: The Grandmaster. Γιατί έτσι.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δε νομίζω οτι έμεινε και κανένας στεναχωρημένος.


BEST PRODUCTION DESIGN












Δε θα πω αυτό το "Σκηνικά" που έχουμε μάθει και λέμε εδώ γιατί, απλά, ντρέπομαι. Σπουδαία κατηγορία, ανεβάζει και κατεβάζει καριέρες ταινιών ή έχει δοκιμάσει με πολύ σκληρό τρόπο την αντοχή τους στο χρόνο. Φέτος, οι υποψήφιοι είναι mixed. Πολλοί ρίχνουν τα λεφτά τους στο Gravity, αλλά θέλει τρομερό boost για την Καλύτερη Ταινία ώστε να χτυπήσει ΚΑΙ αυτό. Διπλανό φαβορί είναι και πάλι η Μάρτιν για τον Γκάτσμπι, ενώ δε μπορείς με τίποτα να αφήσεις απ'έξω τη σχετική "μουρμούρα" για μια πιθανή επικράτηση του Σκλάβου. All in all, δε βλέπω την ταινία του Κουαρόν να φτάνει ως εδώ. Θα προτιμηθεί κάτι πιο traditional κι αν αυτό δεν "κολλήσει" με το σερί της Ταινίας, τότε τείνει προς Μάρτιν μεριά - ειδικά αν έχει χαθεί το αντίστοιχο των Κοστουμιών.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: 50-50 ανάμεσα σε Great Gatsby και 12 Χρόνια Σκλάβος.
AN HTAN ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: The Great Gatsby. Οι πατερίτσες ενός... ανάπηρου φιλμ.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο σίκουελ του Hobbit. Αλλά και πάλι, ίσως βαρέθηκαν να προτείνουν το ίδιο production design ξανά και ξανά...


BEST CINEMATOGRAPHY












Η πλέον αγαπημένη μου κατηγορία, μετά το Μοντάζ. Σπανίως διαφωνώ με τις επιλογές της Ακαδημίας, ακόμα κι αν έχω μισήσει τα ίδια τα φιλμ που έχουν προταθεί ή κερδίσει στο παρελθόν. Σωστή η αναγνώριση στην υπέροχη δουλειά του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ για τη Nebraska, δε θα με χαλούσε να το "τσιμπούσε" κιόλας, αλλά πώς να ξεχωρίσει πέφτοντας πάνω στον οδοστρωτήρα Gravity και στον - επίσης αγαπημένο - Εμάνουελ Λουμπέζκι που, σημειωτέον, έπρεπε να είχε ήδη βραβευτεί τουλάχιστον άλλες... τρείς φορές στο παρελθόν; Δε νομίζω οτι χωράει αμφιβολία για το ποιός είναι ο καλύτερος εδώ - πόσο μάλλον για το φαβορί.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Gravity
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: "Tie" μεταξύ Gravity και Nebraska. Ολα τα λεφτά λουλούδια και στους δύο.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο 12 Χρόνια Σκλάβος. Μεταξύ μας, η μόνη κατηγορία που πραγματικά άξιζε να συμπεριληφθεί.


BEST FILM EDITING









Η επιτομή του σινεμά. Χωρίς αυτό, θα είμασταν ακόμα στην εποχή του χαλκού. Λάθος η απουσία του Rush απο τις υποψηφιότητες, δεν καταλαβαίνω τί δουλειά έχει εδώ ο Σκλάβος, περίεργα συναισθήματα για την απομάκρυνση της Θέλμα Σουνμάκερ του Wolf of Wall Street (όχι η καλύτερη δουλειά της για τον Σκορσέζε, αλλά απο την άλλη οι τρείς ώρες έγιναν στα "χέρια" της νεράκι). Κατηγορία-κλειδί μπορεί να αποδειχθεί και φέτος, καθώς αν πάει προς American Hustle μεριά, το φιλμ του Ο.Ράσελ φαίνεται πως θα αποκτά έναν ισχυρότατο σύμμαχο στην πορεία του για το big one. Αν δεν έχουν κάτι τέτοιο τα μέλη κατά νου, τότε οι μονομάχοι είναι δύο: Gravity και Captain Philips. Αν το φιλμ του Κουαρόν επικρατήσει εδώ, τότε η διχογνωμία του Σωματείου των Παραγωγών πριν κάτι μήνες θα τηρηθεί ευλαβικά μέχρι το τέλος της βραδιάς. Αν πάει στον Philips, χαιρέτα μου τον πλάτανο και πάλι απ'την αρχή. Θα το αξίζει με τα χίλια, βέβαια, όπως και κάθε ταινία του Γκρίνγκρας. Η συγκεκριμένη ομάδα είχε κερδίσει και το 2008 με το Bourne Ultimatum, αλλά στην Ακαδημία έχουν μια τάση να επαναλαμβάνουν την Ιστορία.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Captain Philips
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ομοίως. Εξυπακούεται. Η ομάδα του Γκρίνγκρας πρέπει να διδάσκει μέσω ολογράμματος σε κάθε σχετική σχολή του πλανήτη.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Rush. Νομίζω δεν είδαν καν την ταινία...


BEST ADAPTED SCREENPLAY












Το μόνο πραγματικά δυνατό χαρτί που κρατάει στα χέρια του η ταινία του ΜακΚουίν, στην πορεία της προς το big one. Γενικώς, αδύναμη η συγκεκριμένη κατηγορία φέτος, δεν έχει τη "μεγάλη" ιστορία, ούτε το "διαμάντι" που κάνει τις σελίδες να τρίζουν. Είναι ο βράχος του Σκλάβου και χωρίς αυτό παίζει να πάει σπίτι του τελείως empty-handed. Και δεν παίζει αυτό, το 'χεις εμπεδώσει.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: 12 Χρόνια Σκλάβος
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Πριν τα Μεσάνυχτα. Δυστυχώς, εμφανίστηκε ΠΟΛΥ νωρίς. Οι σεναριογράφοι δε θα το ξεχνούσαν, αλλά οι ψηφοφόροι πάνε σε κάτι τέτοια με το φακελάκι σφραγισμένο - σαν τους εναπομείναντες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δε νομίζω οτι τούς ξέφυγε κάτι.


BEST ORIGINAL SCREENPLAY













Σαφέστατα πιο ενδιαφέρον απο το Διασκευασμένο φέτος, έχει πολλές καλές μονάδες μέσα και τη συνήθη σφηνόπουτσα Γούντι Αλεν, που ακόμα και συνταγή για ντοματοσαλάτα να γράψει ΠΡΕΠΕΙ να τον χωρέσουν εκεί μέσα (νισάφι, you know...). Κι αυτή αρκετά tricky κατηγορία, δεδομένου οτι μπορεί αν δείξει "δρόμο" για το big one, κατά μία έννοια. Αν δεν κερδίσει το American Hustle, αποχαιρετάει την Καλύτερη Ταινία μια και καλή. Για μένα, είναι το φαβορί γιατί έχουν τέτοια αγάπη οι ηθοποιοί (και πλειοψηφία των μελών της Ακαδημίας) στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Ο.Ράσελ που δύσκολα θα τον αφήσουν τελείως αβράβευτο (όπως και το ίδιο το φιλμ, άλλωστε). Το Σωματείο των Σεναριογράφων και οι Σφαίρες ψήφισαν Her. Ο Σπάικ Τζονζ είναι ο δεύτερος κατά σειρά "επιλαχών". Αν δεν πιάσει ούτε κι αυτό, τότε η έκπληξη θα έρθει απο το Dallas Buyers Club, στο οποίο δείχνουν ΤΡΕΛΗ αδυναμία έτσι κι αλλιώς.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: American Hustle
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Nebraska. Λάτρεψα τις αράδες του Her, αλλά το μυστικό της επιτυχίας του ήταν στη σκηνοθεσία, όχι τόσο στο κείμενο.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στη Frances Ha. Η χιονοστοιβάδα της αδικίας.


BEST FOREIGN LANGUAGE FILM












Οσοι... παθιασμένοι περιμένετε Σορεντίνο, ξαναδείτε την ορίτζιναλ Dolce Vita κι αδειάστε μου τη γωνιά. Δεν έχω δεί όλα τα φιλμ της φετινής πεντάδας του Ξενόγλωσσου, λάτρεψα όμως το βελγικό Broken Circle Breakdown και βλέπω μια κάποια νίκη του. Υπάρχουν πολλά σου-ψου-μου για το δανέζικο χιτ The Hunt όσο και για τον Omar της Παλαιστίνης, αλλά καρδιά και... προϊστορία (πάντα "κουλή" και απροσδιόριστη αυτή η κατηγορία) στρώνουν χαλί στο Βέλγιο. Fingers crossed.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: The Broken Circle Breakdown
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Δε νομίζω οτι κάποια απο αυτές που δεν έχω δεί θα ξεπεράσουν την αγάπη μου για το συγκεκριμένο φιλμ...
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δεν ανήκω στους φαν της ταινίας, αλλά γιατί να μη βρίσκει χώρο εδώ το Grandmaster;


BEST ACTRESS IN A SUPPORTING ROLE












Ασε μας. Η καλύτερη της πεντάδας (Τζουν Σκουίμπ της Nebraska) δεν έχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο να κληρωθεί! Φαβορί εδώ είναι η Λουπίτα Νγιόγκ'ο του Σκλάβου. Δυνατό in-your-face μελόδραμα σε μια εξίσου αφόρητα μελοδραματική ιστορία. Τα αγαπάνε κάτι τέτοια στο Ακάντεμι και είναι το μόλις δεύτερο λιθαράκι της ταινίας του ΜακΚουίν στο δρόμο για το "χρυσό". Οχι τόσο σίγουρο όσο το Διασκευασμένο Σενάριο, πάντως, γιατί η Τζένιφερ Λόρενς είναι σαδιστικά ΚΟΝΤΑ. Τόσο κοντά, που έτσι και παρ'ελπίδα ξεχάσουν οτι τη βράβευσαν πέρσι, θα το κερδίσει αβλεπεί. Και αν με ρωτάς, ανάμεσα σ'αυτές τις δύο ναι, θα το προτιμούσα...

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Λουπίτα Νγιόγκ'ο
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Τζουν Σκουίμπ, hands down. Μαλάκες πιαρτζίδες.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στην Κριστίν Σκοτ-Τόμας (Only God Forgives). The bitchier the better ρε κρυόκωλοι!


BEST ACTOR IN A SUPPORTING ROLE












Καλή πεντάδα η φετινή, απαράδεκτη όμως η απουσία του Ντάνιελ Μπρουλ (Rush - αν και ήταν ξεκάθαρα Α' Ρόλος). Δε θα είχα αντίρρηση με όποιον κι αν κέρδιζε - ακόμα κι ο Φασμπέντερ ήταν το μόνο φωτεινό παράδειγμα ωραίας ερμηνείας στον ορυμαγδό κλαούνας του Σκλάβου. Αλλά τσάμπα σάλιο χαλάμε, έχουμε την πιο κλειδωμένη επικράτηση της χρονιάς: Τζάρεντ Λέτο για το Dallas Buyers Club. Θα είναι εκείνα τα πέντε λεπτά της απονομής που θα μπορείς να πας για κατούρημα χωρίς να χάσεις τίποτα ιδιαίτερο.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Τζάρεντ Λέτο
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Μπράντλεϊ Κούπερ. Γαμούσε σε ενα έτσι κι αλλιώς γαμηστερό καστ.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δε θα πω τον Μπρουλ για το λόγο που προανάφερα. Εδώ, η μεγάλη απώλεια είναι ο Τζέικ Τζίλενχολ του Prisoners. Μια απο τις πολλές αδικαιολόγητες "κλωτσιές" που έφαγε το φιλμ φέτος.


BEST ACTRESS IN A LEADING ROLE














Το δεύτερο κλειδωμένο της χρονιάς. Κέιτ Μπλάνσετ λέγεται, έπινε βότκες και κατέβαζε Xanax με τους κουβάδες, μουρμούραγε και παραμιλούσε στη Θλιμμένη Τζάσμιν. Το απόλυτο οσκαρικό υλικό, ξέρεις. Τουλάχιστον χώρεσαν μέσα την Εϊμι Ανταμς, που είναι μακράν η καλύτερη της πεντάδας και σε ενα παράλληλο σύμπαν θα διεκδικούσε κάτι παραπάνω. Λάθος ο εκτοπισμός της Εμμα Τόμσον προκειμένου να... σφηνωθεί το... παραγνωρισμένο ταλέντο Μέριλ Στριπ - ξέρεις, για εκείνη την "κωμωδιάρα" τον Αύγουστο...

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Κέιτ Μπλάνσετ
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Εϊμι Ανταμς. Αβυσσαλέα.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Οχι τόσο η Τόμσον, όσο η ερμηνευτική αποκάλυψη της χρονιάς για το αμερικάνικο σινεμά Γκρέτα Γκέργουϊκ της Frances Ha. Ελεήστε τους τυφλούς...


BEST ACTOR IN A LEADING ROLE














Κι αυτό φέτος τείνει για κλείδωμα. Ο Μάθιου ΜακΚόναχι δεν έχει αφήσει βραβείο για βραβείο "απείραχτο". Η ερμηνεία του είναι εξαιρετική, το παραδέχομαι κι ας θέλω διακαώς να το πάρει επιτέλους ο ΝτιΚάπριο (για το σνομπισμό που έχει φάει με το κουτάλι, κυρίως για τις ερμηνείες που ΔΕΝ έχει προταθεί!). Απο την πεντάδα λείπει ο Χανκς (κακώς). Λείπει και ο Ρέντφορντ (πήγε για ψάρεμα και ξεχάστηκε). Είναι εκεί όμως ο συγκινητικός Μπρους Ντερν. Ο Ετζιοφόρ μανιερίζει κλαίγοντας (θα μπορούσε να μείνει σπίτι του). Ο Μπέιλ ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Αλλά θα το πάρει ο ΜακΚόναχι - δε βλέπω καμία έκπληξη εδώ. Αν υπάρξει, θα είναι απο τον Λίο.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Μάθιου ΜακΚόναχι
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Οχι ντε και καλά επειδή είναι ο καλύτερος, αλλά επειδή... ωραία θα ήτανε.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στον Τομ Χανκς. Πέντε λεπτάκια στο τέλος αρκούσαν.


BEST DIRECTOR














"Σήμερον βραβεύεται ο άνθρωπος που μας σήκωσε απο το κάθισμα και για 90 λεπτά μας γυρνοβόλαγε στην αίθουσα, μην έχοντας απο κάπου να πιαστούμε".
Δε χωράνε αναλύσεις, προγνωστικά, ποιός-τι-που-πότε. Αλλά για το τυπικό της υπόθεσης, χάρηκα για την είσοδο του Πέιν στην πεντάδα, σπάστηκα όμως με τον εκτοπισμό του Γκρίνγκρας.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Αλφόνσο Κουαρόν
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ομοίως. Τα σέβη μου, σενιόρ.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στον Πολ Γκρίνγκρας. Αγνωσται αι βουλαί, μάλλον τα χρέωσαν όλα στο μοντάζ...


BEST PICTURE












Ζήσε Μάη μου. Εχουν περάσει χιλιάδες χρόνια απο τότε που η "καλύτερη ταινία" έφυγε με λιγότερα απο τρία συνολικά βραβεία - τα 'χουμε ξαναπεί και πέρυσι. Το American Hustle απομακρύνεται. Θεωρώ οτι θα επικρατήσει ο Σκλάβος (σπόντες εδώ και εκεί το υπερτονίζουν, ακόμα κι αν το "μαυρίζουν" σε άλλες κατηγορίες), με αυγά στο καλάθι του το Β' Γυναικείο και το Διασκευασμένο Σενάριο. Βαρετή επιλογή, έχει επαναληφθεί πολλάκις στο παρελθόν και δε νομίζω οτι θα κάνει ιδιαίτερη εντύπωση σε κανέναν. Αντίθετα, στην περίπτωση που θέλει Gravity στη συγκεκριμένη κατηγορία, θα πέσουν τα τσιμέντα. Δεν έχει επαναληφθεί καθαρόαιμο sci-fi να κερδίζει το top prize. Αν το κάνει, η συγκομιδή θα μετράει 6-7 βραβεία και μόνο αυτό της Σκηνοθεσίας θα διαχωρίζεται απο τη σωρεία των τεχνικών που θα έχει αποκτήσει νωρίτερα - όπως και στην περίπτωση του Τιτανικού, τελευταίου μέχρι σήμερα φιλμ που κέρδισε την Καλύτερη Ταινία χωρίς να έχει καν υποψηφιότητα στα Σενάρια.
Μακάρι να ισχύσει το δεύτερο. Ας κερδίσει επιτέλους κάτι που μας πάει μπροστά αντί να βολοδέρνει στα "αμαρτωλά παρελθόντα", στη γκρίνια, την κλάψα και την εμπορευματοποίηση της ανθρώπινης δυστυχίας. Εν ολίγοις... ας πέσω έξω.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: 12 Χρόνια Σκλάβος
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Gravity. 'Η, έστω, Nebraska. Ενα Her, κάτι. Δώστε και σώστε!
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στη Frances Ha. Τα καινούρια "γουντιαλενικά" έχουν περισσότερη χάρη απο τα ΣΚΑΤΟΓΕΡΑΣΜΕΝΑ πια!


Αυτά. Ιδωμεν. Ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια, αρκετό ενδιαφέρον και ελπίδες για λιγοστά μνημόσυνα.