28.7.15

TOP-TEN: ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2014-2015


Η καλύτερη και, καμιά φορά πιο... επώδυνη, στιγμή ενός απολογισμού. Να βάλεις σε μια σειρά τα καλύτερα που είδες σε μια σεζόν - έστω κι αυτή η σειρά (ή επιλογή) στην πορεία του χρόνου δεν δικαιωθεί. Είναι ένα momentum και ως τέτοιο οφείλει να αντιμετωπίζεται...

(μην ξεχνάς, πατάς πάνω στους τίτλους για να δείς τα αντίστοιχα reviews)

Στην αντίστοιχη λίστα με τα χειρότερα μια μέρα πριν, είχα βάλει σε περίοπτη θέση το συνονθύλευμα των κακών ελληνικών ταινιών, κυρίως του "εμπορικού" κυκλώματος, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν είχαμε και φωτεινά παραδείγματα για τούτο το ταλαιπωρημένο εγχώριο (κι όχι ελληνικό) προϊόν. Καλύτερο δείγμα για φέτος, το Τετάρτη 04.45 του Αλέξη Αλεξίου - ακολουθούμενο από τους "αγαπησιάρηδες" Αισθηματίες του αθεράπευτα ρομαντικού Νίκου Τριανταφυλλίδη, την Xenia του Πάνου Κούτρα (τα 3/4 της, τουλάχιστον...) και την ιδιόμορφη Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (κι ας έμοιαζε περισσότερο με extended μικρομηκάδικο). 

Στα υπόλοιπα, ο... καλός Αντερσον της σεζόν (ο Ρόι) πάλεψε μέχρι τέλους με το Περιστέρι του για μια είσοδο στη δεκάδα, αλλά νικήθηκε στα σημεία τελευταία στιγμή. Αλλες αγαπημένες στιγμές, όπως το Παιχνίδι της Μίμησης, η Ανωτέρα Βία, το Furious 7, το Gone Girl, το Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία και το The Tribe μπορεί να βρίσκονται επίσης εκτός, αλλά συνεχίζουν να ανήκουν στην - ευρύτερη - αγκαλιά αυτής της προσωπικής "μούρλιας".

Για την τελική δεκάδα, ας με κρίνει ο χρόνος:


10. ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ
του Νταν Γκιλρόι

Ισως η καλύτερη ανδρική ερμηνεία της χρονιάς, περιτριγυρισμένη από τη δυστοπική... ουτοπία των αιματολάγνων ΜΜΕ. Ναι, του σήμερα! Και όχι του Μάικλ Μαν...



09. ΚΑΤΑΚΟΥΤΕΛΑ
του Τζαντ Απατοου

Πολύ πρόσφατο για να σε ζαλίσω με λεπτομέρειες. Αρκεί να σου πω οτι ώθησε "κριτικούς" να το θάψουν, μόλις συνειδητοποίησαν οτι είναι... πιο έξυπνο.



08. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
του Τζέιμς Μαρς

Η απόλυτη επιτυχία του mainstream, σε αμπαλάζ πραγματικής ιστορίας, δακρύβρεχτης αλλά τόσο κοντά σου όσο ποτέ άλλοτε με το... οσκαρικό μελόδραμα. Τα πλήκτρα του Γιόχαν Γιοχάνσον δεν έχουν φύγει από το μυαλό σου ακόμα, ε;



07. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ
του Ντεμιάν Σιφρόν

Αν κάποιος τραβούσε με μια κάμερα τον κόσμο γύρω σου και φρόντιζε να τον κάνει λίγο πιο αστείο, ΑΥΤΟ θα ήταν το αποτέλεσμα.



06. MAD MAX: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
του Τζορτζ Μίλερ

Πόσα, μα πόσα παραπάνω πια να πούμε για "μια ταινία του σκηνοθέτη της"; Από τις λίγες περιπτώσεις που οι λέξεις θα ακυρώσουν τα πάντα μπροστά στις... lovely εικαστικές συγχορδίες του "mastermind".



05. ΤΗΕ BABADOOK: ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
της Τζένιφερ Κεντ

Horror από το πάνω ράφι, και μάλιστα ντεμπούτο, φροντίζει αφότου σε τινάξει από το κάθισμα να σε τινάξει για τα καλά κι από την πίσω πλευρά του μυαλού.



04. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
του Αλεχάντρο Χοντορόφσκι

Το πιο προσωπικό entry της σεζόν, κι ας είναι του... 2013. Καλώς, ωστόσο, που ένας λάθος προγραμματισμός μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με τον απόλυτο ύμνο στο χορό της παντοτινής δημιουργίας.


03. IDA
του Πάβελ Παβλικόβσκι

Ενα τεράστιο κενό χωρίζει την Ιντα με τον "δημιουργό" της, εκεί ψηλά. Σε ένα κάδρο που αυτή την αιωνιότητα θα την κρατήσει μέχρι το φινάλε. Οταν πλέον η φυγή θα έχει αποκτήσει ταυτότητα.



02. ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ
του Ντέμιαν Τσαζέλ

That was EXACTLY my tempo!




Η κορυφή έπαιξε στα ίσα (μπουνιές και κλωτσιές) με το νούμερο δύο. Τελικά, κέρδισε επειδή έχω μια αδυναμία στη σκηνοθεσία που... κρύβεται. Και σκάει σαν αργός δυναμίτης:


του Μπένετ Μίλερ

Για όλα τα παραπάνω. Και για το γεγονός οτι σκηνοθέτης και ερμηνευτές βρέθηκαν στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να ΜΠΟΡΟΥΝ να σε παρασύρουν στο ανθρώπινο κενό. Από τις περιπτώσεις, δηλαδή, που σε αναγκάζουν να χειροκροτήσεις όρθιος την ήττα σου.


Πάπαλα, λοιπόν, για μια εξαιρετική σεζόν, με τα ups και τα downs της. Μέχρι του χρόνου, καλά σαράντα. Αν, πλέον, θα βλέπουμε ταινίες σε πρώτη προβολή κι όχι εν αναμονή του... download complete.


27.7.15

DROP-TEN: ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2014-2015


Φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν. Ισως όχι μηδέν, καμιά φορά και μισό ή ένα αστεράκι, αναλόγως τις συμπάθειες ή/και αντιπάθειες... ετών, αλλά πάντα με κύριο γνώμονα το "τί σκατά ήταν αυτό που είδαμε". Και φέτος είδα μπόλικα τέτοια.

Αυτή είναι η λίστα με τα χειρότερα πράγματα που έζησα φέτος. Το 'χω ξαναπεί, σε τέτοια δικιά μου λίστα, δε θα δείς ποτέ το... Ηλίθιος και Πανηλίθιος Δίο. Και μπόνους, σε μια τέτοια χρονιά-μάλαμα, τα πιο... οσκαρικά συνεχίζουν να κοντράρονται!

ΠΟΥΤΑΝΙΑ: Αν μπορείς να πατήσεις πάνω στον τίτλο, τότε ως δια μαγείας (δηλαδή, έχω ενσωματώσει link) μεταφέρεσαι στο σχετικό review μου στο Letterboxd. 

Κλείσε τη μύτη σου μη σε πάρει καμιά μπόχα, λοιπόν:



10. BLACKHAT 
του Μάικλ Μαν

Ξέρεις, ο Μάικλ Μαν ήταν αυτός ο καλός κυριούλης που μαστόρευε κάποτε στο police/crime/disco drama των 80s (και ολίγον 90s). Στο λέω, γιατί στο τέλος θα το έχεις ξεχάσει τελείως. Οπως ο ίδιος.




09. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
του Ζαν Λικ Γκοντάρ

Κοσταντέν μου, μήπως μπορείς να μου διαβάσεις ένα απόσπασμα του ιδίου του δημιουργού, μπας και καταλάβω έστω και το ελάχιστο;





08. O ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΡΝΕΡ
του Μάικ Λι

Γκρίνια, μιζέρια, μουρμουρητά, θάνατος, πένθος, τοπία, μούχλα, δυστυχία, κι άλλα τοπία, ο Τίμοθι Σπολ γρυλίζει, πάλι γκρίνια, πάλι μιζέρια... Οσκαρικός Μάικ Λι για ταβερνιάρηδες.



07. ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
και ΠΑΖΟΛΙΝΙ
του Εϊμπελ Φεράρα

Art house της πίπας για τον έκπτωτο "περιθωριακό", και τα δύο φιλμ για εσωτερική κατανάλωση κριτικών με προβλήματα στύσης.




06. ΕΜΦΥΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ
του Πολ Τόμας Αντερσον

Ξέρεις, ήταν μία από εκείνες τις μέρες του μήνα που λες "δεν έχω μία στην τσέπη, οπότε ξέχνα την πίτσα". Και τελικα, κατέληξες με μισό ταψί χόρτο και το πένθος στα πόδια του Γιόακιν Φίνιξ.




05. ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ
του Τσάι-Μινγκ Λιανγκ

Ω, τι τέχνη... 
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα φάτσα με τον τοίχο...
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα με πλάτη στον τοίχο...

Ω...πα, κάτσε, λάχανο είναι αυτό; 



04. ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ωπ, τι λέει ο ξένος τίτλος; "Μάπ'ς στα αστέρια"; Πολλές μάπες ή αρκούν μία-δύο;








03. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Του εμπορικού, κυρίως. Θες να κάτσω να τα απαριθμήσω; Πρόμαχος (πρώτο και καλύτερο), ΠΑΝ.ΔΗ.ΜΙΑ, Κοινός Παρανόμαστής, Γαμπροί της Ευτυχίας, το... αγγλόφωνο Lurk, αυτά με τη Μακρυπούλια, αυτό με τα αποφάγια της Ιοκάστης, ο "αδικημένος" Ζερβός και, τέλος πάντων, ζήτω το Εθνος, ζήτω η αθάνατη ελληνική αρπακολιά!


02. ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Είχα γράψει κάποτε, ως σκατένια ειρωνεία, "μεγαλώνοντας το hype, μικραίνει το σινεμά".
Μιλάμε για τα πιο χαμένα 165 λεπτά της ζωής μου φέτος.






Και η κορυφή του Δάντη, σαν ηφαίστειο περίσσειας εξυπνάδας, αυτοαναφορικότητας, μπλαζέ υφακίου, σκηνοθετικής αυνανειάδας και μεγαλόστομου... τίποτα, έσκασε μέσα στα μούτρα μου κάπως έτσι:




του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου

Εχω χαλάσει τόνους σάλιου για το παραπάνω (είτε για να υπερασπιστώ τη γνώμη μου, είτε για να φτύνω την οθόνη ανα τρία λεπτά), οπότε δεν δύναμαι να γράψω περισσότερα. Ελπίζω μόνο, την επόμενη φορά ο Ινιαρίτου να γυρίσει επιτέλους την αυτοβιογραφία του που τόσο αδημονεί το πελώριο κοινό του (και οι καινούριοι "φίλοι" του, εκτός συνόρων...). 


Αυτά. Θα επανέλθω με τα αξιοπρόσεχτα και αξιομνημόνευτα της σεζόν. Κράτα την παραπάνω λίστα σα φυλαχτό και να 'χεις το νου σου. Μπορεί να σε πετύχουν ανά πάσα στιγμή μεταμφιεσμένα σε υμνολογικά κείμενα στα "Νέα".


18.2.15

OSCARS 2015: ΜΙΚΡΑΙΝΟΝΤΑΣ


Οπως κάθε χρόνο που με πιάνει αυτή η κωλοπιλάλα να γράφω προγνωστικά για έναν θεσμό ελαφρώς... προδιαγεγραμμένο, έτσι και φέτος θέλω να ξεκαθαρίσω πριν την ανάλυση οτι κινούμαι με τρία βασικά κριτήρια:

(1) Εχουν περάσει 12 αιώνες από τότε που το φιλμ της "Καλύτερης Ταινίας" έχει φύγει με συνολικά λιγότερα από τρία βραβεία. Ειδικά τις τελευταίες χρονιές τείνει να γίνει... θεσμός αυτό "με τα τρία" του καθενός.

(2) Τα Σωματεία παίζουν τον πρώτο ρόλο, αλλά ΠΟΤΕ τον καθοριστικό. Μην ξεχνάμε, πλέον όλα τα μέλη της Ακαδημίας ψηφίζουν σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες, κι όχι ο καθένας στο τσαρδί του. Ειδικά στην περίπτωση του Σωματείου των Ηθοποιών (που έχει και τα περισσότερα μέλη), στέκεσαι μόνο στις ξεχωριστές περιπτώσεις των βραβείων ερμηνείας και ουχί στο big one(s).

(3) Υπάρχουν ταινίες που, από τη στιγμή της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων, δεν έχουν το... αβράβευτο. Κοινώς, δεν παίζει να φύγουν με άδεια χέρια από 'κει μέσα, είτε λόγω σπρωξίματος (Χάρβεϊ Γουάινστιν anyone;), είτε λόγω "πρότερου βίου" κάποιου εκ των συντελεστών, είτε λόγω πολιτικών του εποχικού momentum...


All in all, ας αρχίσουν οι χοροί:




BEST SOUND EDITING


Εχοντας πλέον κατανοήσει πλήρως τους διαχωρισμούς στις κατηγορίες του ήχου, ας δούμε τί ακριβώς γίνεται στο "sound editing". Βασικά, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του (χα!). Μια μικρή ταινία, χωρίς εικόνα, που ράβεται και ξηλώνεται αναλόγως, προκειμένου το ταλαίπωρο το αυτί σου να εισπράττει τη ροή της αφήγησης, της σκηνοθετικής προσέγγισης, των "μπαμ και μπουμ" που ίσως κάνουν τη διαφορά.
Φέτος, το "έσκασα-από-το-πουθενά-για-να-κάνω-το-παγώνι-και-να-διαλύσω-το-box-office" American Sniper του Κλιντ Ιστγουντ έχει την τιμητική του, και δικαίως, τουλάχιστον στις "κόψε-ράψε" κατηγορίες. Τσάμπα θα περιμένεις Interstellar σε αυτά, το πολεμικό φιλμ σχεδόν πάντοτε κάνει στάχτη τους αντιπάλους σε κάτι τέτοια.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: American Sniper
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ομοίως. Αφήνω τα κολλήματα στην πόρτα.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Και στις δύο ηχητικές κατηγορίες φέτος, το Fury. Ακόμα βλέπω την παράληψή του σαν σπαζοκεφαλιά.





BEST SOUND MIXING


Εδώ παίζει το "τί γράψαμε" στο πλατό και πώς αυτό θα μπλεχτεί με τα τρέχοντα. Δυναμικός και εδώ ο Sniper - με μία, όμως, ενδιαφέρουσα προσθήκη του Whiplash. Αυτός είναι και ο πραγματικά σεβαστός αντίπαλος του φιλμ του Ιστγουντ, θα μπορούσε να κάνει την ανατροπή, πράγμα που ωστόσο θεωρώ δύσκολο καθώς... δεν παίζει μιούζικαλ εκεί μέσα για φέτος!

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: American Sniper
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Whiplash
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Τα ίδια με "τοαποπάνω".





BEST ORIGINAL SONG


Κατηγορία "χεστήκαμε" τα τελευταία χρόνια - ξεχώρισε μόνο η νίκη του Skyfall το 2013 κι αυτό κυρίως επειδή ήταν ο πρώτος... 007 που ανέβηκε στο παλμαρέ. 
Φέτος, βγάλαμε το χτικιό να ακούμε τον κάθε... Σπάικ Λι να μας τσαταλιάζει το νεύρο με τον αποκλεισμό του Selma από βασικές κατηγορίες και τελικά καταλήξαμε να προσπερνάμε για άλλη μια χρονιά την κατηγορία του τραγουδιού επειδή εδώ εντοπίζεται ο νικητής του κριτηρίου Νο3: αντιρατσιστικό momentum κι ας πεθάνει ο Χάρος.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Selma
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Οτιδήποτε από Περικλή Περράκη. 'Η, έστω, το "Everything is Awesome".
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Ρε σεις, η Λάνα-Στ-Αρχιδια-Μας, που είναι;





BEST ORIGINAL SCORE


Ωραία σκοράκια εφέτο. Και αγαπημένοι δημιουργοί. Κάποιοι από αυτούς, δε, μείνανε απ'έξω. No harm is done, ωστόσο, αυτοί που έπρεπε να βρίσκονται εκεί βρέθηκαν και ο πλέον αγαπημένος (ο Ισλανδός Γιοχάνσον) θα είναι ο νικητής. Από την άλλη, βέβαια, σκέφτομαι πως ο έτερος αγαπημένος της παρέας, Αλεξάντρ Ντεσπλά, συμπληρώνει φέτος ΕΠΤΑ ολόκληρες υποψηφιότητες με μηδέν Οσκαρ στην τσέπη. Αν είναι να πέσω έξω στην πρόβλεψή μου, ας είναι για τον συγκεκριμένο κύριο. Αλλιώς, εντάξει, θα στηριχθούμε στο δεδικασμένο: Desplat is the new Randy Newman.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: H Θεωρία των Πάντων (Γιόχαν Γιοχάνσον)
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Εγώ θα το έκοβα στη μέση, να πάρει και ο Ντεσπλά (κατά προτίμηση του Grand Budapest Hotel).
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στον Στίβεν Πράις του Fury. Ε, ήταν λίγο καλύτερο από του Gravity...





BEST MAKE-UP & HAIR-STYLING


Κατηγορία που ενίοτε δίνει... hints για τα βραβεία ερμηνείας, καθώς αν δοθεί πόντος στο μακιγιάζ πολλές φορές... αφαιρείται από το αποτέλεσμα του ερμηνευτή (βλέπε Στιβ Καρέλ). Εδώ έχουμε έναν - μάλλον - σίγουρο νικητή. Το Grand Budapest Hotel εμπίπτει στο κριτήριο Νο3, δεν παίζει να φύγει με άδεια χέρια και ένας από τους πυλώνες της επιτυχίας του είναι το "καλλιτεχνίζον" κομμάτι του. Και υπο-κομμάτι αυτού, το μακιγιάζ και οι ρετρό κομμώσεις. Εκτός αν αποφασίσουν να... διακτινιστούν σε άλλους "γαλαξίες" και τα χώσουν το μεγάλο το κασέ.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Grand Budapest Hotel
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ε, ας πάμε με την "αγάπη".
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Πήγα να γράψω "Into the Woods", γέλασα χαιρέκακα, το έσβησα.





BEST COSTUME DESIGN


Εξαιρετικές και οι πέντε επιλογές εδώ, σε μια κατηγορία που μπορεί να χορτάσει το μάτι και να ιντριγκάρει τη φαντασία σου, ακόμα κι αν τυλίξουν δύο μέτρα πανί γύρω από μια φουστανέλλα βεστιαρίου. Η μάχη στα χαρτιά δίνεται στήθος με στήθος, ανάμεσα σε δύο ιερά τέρατα του χώρου, τη Μιλένα Κανονέρο και την Κολίν Ατγουντ. Αμφότερες βραβευμένες στο παρελθόν. Λόγω ονόματος, κριτηρίου Νο3 και... αποκατάστασης των υπολοίπων "ηττών" που ενδέχεται να πλήξουν το φιλμ του Αντερσον, θα πάω προς Κανονέρο μεριά.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Grand Budapest Hotel
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Αβλεπί.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Πλήρης κατηγορία. ΚΑΙ φέτος.





BEST PRODUCTION DESIGN


Μήπως ήρθε η ώρα, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ενα φιλμ του Γουές Αντερσον να τιμηθεί για το production design του που τόσο έχει χαρακτηρίσει μια γενιά... geeks του είδους και έχει προσδώσει άφθαστη τυπολατρεία στο σινεμά του δημιουργού του; Αυτή η στιγμή ήρθε - και κοιτώντας τους υπόλοιπους - άξιους - συμμετέχοντες την κατηγορία, γνωρίζεις οτι παίζει μόνο του, στην έδρα του, με τους φιλάθλους του, απέναντι σε - σχεδόν - κενό τέρμα.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Grand Budapest Hotel
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ναι, οτι τι;
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στο Big Eyes. ΟΚ, μη βαράς. Μια κουβέντα είπαμε.





BEST FILM EDITING


Η αγαπημένη μου κατηγορία, το ξέρεις, τα 'χω ξαναπεί. Ξέρεις ποιό δίνουν φαβορί φέτος; Το Boyhood! Το βράβευσε, λένε, το Σωματείο των μοντέρ. Που αριθμεί τα λιγότερα, ίσως, μέλη στην Ακαδημία (από αυτά των "μεγάλων κατηγοριών"). Αλλά επειδή, είπαμε, ψηφίζουν ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΟΥ, βάσ'τα μικρούλι καλαθάκι. 
Γιατι; Επειδή τσεκάρεις τις περιπτώσεις American Sniper και Whiplash. Και βλέπεις τί γίνεται με το μοντάζ και πως δουλεύεται η πραγματική του τέχνη, μέσα από μια αφήγηση που έχει να κάνει με καλλιτεχνική πρόταση κι όχι ένα σκηνοθετικό (και μόνο) πείραμα. Ασχέτως προτιμήσεων, θεωρώ πως και οι δύο προαναφερθέντες είναι οι πραγματικοί νικητές (ειδικότερα το Whiplash είναι για μάθημα σε σχολές που ασχολούνται με το αντικείμενο), και δίνω ένα πολύ-πολύ-πολύ ελαφρύ προβάδισμα στην ταινία του Ιστγουντ. Πάρα, μα πάρα πολύ ελαφρύ...

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: American Sniper
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Whiplash. Η κορωνίδα.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Και πάλι, στο Fury. Επιλεκτικές μνήμες στο τί είναι ρυθμός, πια;





BEST CINEMATOGRAPHY


Πριν αρχίσεις να μιλάς για πιθανούς νικητές κλπ. (επιτέλους τιμάται ο Ρόμπερτ Γιόμαν, σταθερός συνεργάτης του Γουές Αντερσον και "υπηρέτης" των θαυμάσιων κάδρων του), πρέπει να ρίξεις ένα άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον μεγάλο Ρότζερ Ντίκινς. Αυτός ο άνθρωπος έχει προταθεί 12(!) φορές για τη φωτογραφία του. Είναι τεράστιος μάστορας και έχει παραδόσει δουλειές που δεν επαναλαμβάνονται (εκτός, ίσως, από τον ίδιο...). Κι όμως, η Ακαδημία επιμένει να του σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο με εκνευριστικά απαθή τρόπο. Δε με νοιάζει που προτάθηκε φέτος για μια μαλακία, όσο τον βλέπω στις πεντάδες ΠΑΝΤΑ θα τον υποστηρίζω μέχρι επιτέλους να του δώσουν το γαμημένο. Στα υπόλοιπα, αυτή είναι μια από τις φουλ κλειδωμένες κατηγορίες και ενα από τα βασικότερα δεκανίκια του Birdman στην προσπάθειά του να "πετάξει" προς το big one. Και ίσως το μόνο βραβείο που πραγματικά του αξίζει.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Birdman. Αλλη μια σπουδαία δουλειά για τον Εμάνουελ Λουμπέζκι.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Οπως τα είπα και παραπάνω...
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Πλήρης κατηγορία, ψάχνεις μονάχα για καλύτερο έκτο παίκτη. Και ήταν πολλοί φέτος.





BEST FOREIGN LANGUAGE FILM


Ξέρεις, η Ida του Παβλικόβσκι είναι μια από τις πολύ-πολύ αγαπημένες μου ταινίες φέτος. Και έξω την έχουν αγαπήσει ακόμα περισσότερο. Αλλά, ειλικρινά, πείτε μου ποιός στη συγκεκριμένη Ακαδημία δε θα ήθελε να δείξει στον Πούτιν πόσο αγαπάνε στις ΗΠΑ τους... εχθρούς του; Κίνηση αμιγώς πολιτική, ίσως (βλ. κριτήριο Νο3 πάλι...). Ισως και όχι. Πάντως η δική μου αίσθηση σπρώχνει το βραβείο προς Ρωσία μεριά, όσο κι αν αυτό με θλίβει και με προσγειώνει ως προσωπικότητα της Τέχνης (ακούω όλα τα γέλια, να ξέρεις). Από την άλλη, έχει και το άλλο αγαπημένο της χρονιάς στην πεντάδα, τις Ιστορίες για Αγρίους. Θα μπορούσε να είναι το καλύτερο σπόιλερ της βραδιάς.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Leviathan
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ida
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δες το βίντεο με την αντίδραση του σκηνοθέτη του Force Majeure μετά τις υποψηφιότητες και θα με καταλάβεις.





BEST ANIMATED FEATURE


Πέσαν' τα τσιμέντα μόλις ανακοινώθηκε στους δημιουργούς του Lego Movie οτι θα πρέπει να κάτσουν στα σπίτια τους στις 22 του μηνός και σε μας ήρθε ο σχετικός νταμπλάς (όχι μόνο λόγω υποστήριξης του εν λόγω φιλμ...). Ωστόσο, χώρεσε στην πεντάδα η έκπληξη του Tale of Princess Kaguya και ο αγώνας κρίνεται, οριακά, αμφίρροπος. Διαβάζοντας, αφουγκράζοντας και, εν τέλει, κρίνοντας, πιστεύω πως νικητής στο νήμα θα είναι ο... ψυχραιμότερος των Αμερικανών.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Big Hero 6
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: The Tale of Princess Kaguya. Αφού δεν το έδωσαν ποτέ στο Μιγιαζάκι...
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Οχι, τίποτα, τίποτα, όλα καλά, όλα καλά.





BEST ADAPTED SCREENPLAY


Θεωρητικά ανοιχτή κατηγορία για φέτος, αφού δεν εμπεριέχει κανένα από τα ξεκάθαρα φαβορί για το big one. Στα λόγια, ωστόσο, ανοιχτή καθώς το Παιχνίδι της Μίμησης έχει στα μάτια μου ενα ξεκάθαρο προβάδισμα, κυρίως λόγω... αβράβευτου κυρίου Χάρβεϊ. Είναι το μοναδικό βραβείο που κοιτάει στα μάτια, επίμονα και με ασίγαστο πάθος το φιλμ του Τίλντουμ και που πολύ δύσκολα θα το χάσει. Μοναδικός αξιόμαχος αντίπαλος, το έτερο based-on-a-true-story της Θεωρίας των Πάντων, το οποίο έχει το ντεσαβαντάζ οτι δεν πήρε το αντίστοιχο credit από το Σωματείο των σεναριογράφων (χωρίς καν να συμμετέχει, βέβαια, αφού δεν ήταν... eligible).

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: To Παιχνίδι της Μίμησης
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Μισό-μισό στα δυό τους, με ολίγη από Whiplash. Εξίσου καλογραμμένα, εξίσου αποτελεσματικά.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Βάλε ενα Guardians of the Galaxy να γίνει της Κορέας εκεί μέσα, δεν ακούς.





BEST ORIGINAL SCREENPLAY


Εδώ κι αν γίνεται Ο συνωστισμός! Τρία από τα πέντε έχουν μαζέψει όλα τα credits, είτε σε προγνωστικά, είτε σε υποψηφιότητες, είτε σε διάφορα βραβεία εδώ κι εκεί. Το Grand Budapest Hotel τιμήθηκε από το Σωματείο, εν απουσία ωστόσο του Birdman (παρόμοια περίπτωση με τη Θεωρία των Πάντων), το οποίο περιμένει από αυτή την κατηγορία να "σώσει" την παρτίδα για τον Ινιαρίτου προσωπικά, εφόσον χάσει αυτά της Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Από δίπλα, το μεγάλο φαβορί Boyhood δείχνει σαφώς πιο αδύναμο, αφού μπορεί να βρεί αλλού τα στηρίγματά του, ενώ και ο ίδιος ο Λινκλέιτερ μπορεί να βολευτεί στη Σκηνοθεσία. Συμπερασματικά, η πλάστιγγα γέρνει προς τη μεριά του Birdman, ως προσωπική "επιδίωξη" του σκηνοθέτη του - κάτι που θα βυθίσει σε πένθος όσους περιμένουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια δικαίωση στην οξυδερκή πένα του Αντερσον.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Birdman
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: The Grand Budapest Hotel
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Μπορώ να σκεφτώ τρία εκατομμύρια ταινίες φέτος με σενάριο καλύτερο από το Boyhood...





BEST ACTRESS IN A SUPPORTING ROLE


Εντάξει, τί παραπάνω να σου πω εγώ για τη συγκεκριμένη κατηγορία; Κλειδωμένη όσο δεν πάει και αν ρωτάς εμένα δικαιότατα, καθώς η Πατρίσια Αρκετ ήταν η μόνη από το καστ του Boyhood που μπόρεσε και ξέφυγε ερμηνευτικά από το "πείραμα" και ήταν και για εκείνη ένας - αληθινός αυτή τη φορά - άθλος. Συνολικά, καλή πεντάδα, όχι κάτι το αξιομνημόνευτο, όπως και κάθε χρόνο στις γυναικείες ερμηνείες...

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Πατρίσια Αρκετ
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Ομοίως.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Μέγα λάθος η παράληψη της Αγκατα Κουλέζα, αλλά φαίνεται πως τα μέλη της Ακαδημίας είδαν την Ida μονάχα σε production stills.





BEST ACTOR IN A SUPPORTING ROLE


Αλλο ένα τεράστιο κλείδωμα για φέτος. Και για μια τεράστια ερμηνεία, αντάξια της φήμης και του... hype που την ακολούθησε (μέχρι τον Παπακαλιάτη έφτασε...). Ο Τζ.Κ. Σίμονς έσπειρε ανέμους και θέρισε θύελλες στο ερμηνευτικό tour-de-force του στο Whiplash και δικαίως θα σηκωθεί από το κάθισμά του το βράδυ της Κυριακής. Κι ακόμα περισσότερο, όντας μέρος μιας πεντάδας εξαιρετικής, που υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε μαλλιοτραβήγματα.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Τζ. Κ. Σίμονς
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Βλέπεις να κοιτάω αλλού;
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Δε νομίζω οτι υπήρξε κάτι τέτοιο...





BEST ACTRESS IN A LEADING ROLE


Τρίτο συνεχόμενο κλειδωμένο για τις ερμηνείες (ακολουθεί και τέταρτο...). Από τις πιο εργατικές, δυναμικές, προσγειωμένες σταρ της γενιάς της, η Τζούλιαν Μουρ δικαιούται ενα Οσκαρ για κάθε μία από τις τέσσερις προηγούμενες υποψηφιότητές της και εξίσου δικαιωματικά θα το πάρει στην πέμπτη και φαρμακερή της. Για το γνωστό είδος ερμηνείας "μπήκα κι έσωσα το ασήμαντο ταινιάκι σας". Καλές και χρυσές οι υπόλοιπες συνοδοιπόροι της κατηγορίας, αλλά φέτος έπεσαν σε μπετόν.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Τζούλιαν Μουρ
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Το ίδιο. Αν και, εντάξει, thumbs up στη Φελίσιτι Τζόουνς.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Εϊμι Ανταμς στο Big Eyes. ΟΚ, μη βαράς. Μια κουβέντα είπαμε.





BEST ACTOR IN A LEADING ROLE


Ωπ, τετάρτωσαν τα κλειδώματα. Φέτος οι ερμηνείες, από άποψη σασπένς, είναι λίγο... ύπνος. Τέλος πάντων, στην αρχή του πράγματος ο Μάικλ Κίτον φαινόταν ακλώνητος, έπειτα ήρθε ο... ακίνητος, του έριξε μια στον τράχηλο και αποκαταστάθηκε η τάξη. Περιττό να αναφέρω οτι ο Ρεντμεϊν δεν έχει αφήσει βραβείο για βραβείο απήδηχτο. Με γεια του και χαρά του να το πάρει σπίτι του να 'χει να το δείχνει, το αξίζει.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Εντι Ρεντμεϊν
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Οου, γιες, μι όλσο του.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Αν πετάξεις έξω τον - αχρείαστο - Μπράντλεϊ Κούπερ, τί να πρωτοχωρέσεις από τη φετινή σοδειά; Προφανώς, το μεγαλύτερο έγκλημα έγινε εις βάρος του Τζέικ Τζίλενχολ (για τους παπάδες που παίζει στο Nightcrawler). Αλλά κι ο Ογιελόουο του Selma θα μπορούσε να είναι εδώ. Και ο Ρέιφ Φάινς. Και, και, και...





BEST DIRECTOR


Και φτάνουμε στα ενοχλητικά... Κανείς από τους αγαπημένους (ή έστω προτιμητέους) μου δεν πρόκειται να κερδίσει, οπότε ας το κρίνω πραγματιστικά. Το Σωματείο σκηνοθετών έδωσε το βραβείο στον Ινιαρίτου. Ενα από τα πολλά που χάρισαν τα Σωματεία στο Birdman. Αυτό, όμως, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η πλειοψηφία των μελών της Ακαδημίας (ηθοποιοί οι περισσότεροι) έχουν δείξει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την εκτίμησή τους στο δωδεκαετές όραμα του Λινκλέιτερ και δε νομίζω τελευταία στιγμή να... μπακώσουν και να τού χαλάσουν τη γιορτή. Οπως λένε και στο χωριό μου, it's his to lose. 

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Γουές Αντερσον. 'Η Μπένετ Μίλερ. 'Η γουατέβερ.
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Στον Ντέμιαν Τσαζέλ. Δηλαδή, το Whiplash είναι μια ταινία που φτιάχτηκε από έναν μοντέρ, δύο ηθοποιούς, και τον ηχολήπτη. Μόνο.





BEST PICTURE


Κι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου οι δύο βασικοί μονομάχοι, Boyhood και Birdman, έχουν από δύο σημαντικά βραβεία έκαστος. Σκηνοθεσία και Β'Γυναικείου Ρόλου ο πρώτος, Πρωτότυπου Σεναρίου και Φωτογραφίας ο άλλος. Βάσει... κριτηρίου Νο1, αρκούν ώστε να γίνει το ματς 50-50 και να μην ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Και στα δικά μου μάτια, ακόμη και τώρα, είναι στο ίδιο 50-50. Θα πρέπει να κάνω, όμως, μια πρόβλεψη για το καλό του χρόνου. Και θα το ρίξω στο Boyhood. Ισως επειδή είναι η ΑΥΡΑ του τέτοια, που συγκινεί τα - συντηρητικά - μέλη μιας Ακαδημίας που εδώ και χρόνια αδυνατεί να κάνει ενα σημαντικό βήμα μπροστά και νομίζει πως το οποιοδήποτε μη-φιλμικό (τελικά) πείραμα ενέχει και πραγματικής καλλιτεχνικής αξίας. Το Birdman, σε αυτή την περίπτωση, θα μού έκανε απλώς... τσίρκουλο εντυπώσεων και τίποτε παραπάνω.

ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ: Boyhood
ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ: Χμμμ... Σε όλα τα υπόλοιπα πλην των δυό τους;
ΣΝΟΜΠΑΡΙΑ: Foxcatcher. Μη ρωτάς παραπάνω.


Αυτά. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ΚΑΙ φέτος, ο νικητής θα πάρει τα... τρία του. Εχουν γαμηθεί στα "συμβολικά" εκεί μέσα πια.
Ραντεβού νεξτ γίαρ.

30.9.14

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ


Εχουν περάσει ακριβώς 23 χρόνια από τότε που το "Κάνε μου Λιγάκι Μμμμ..." έσκασε μύτη στην οθόνη του Mega. Μέσα σε "δύο-παρά-κάτι" σεζόν, οι Απαράδεκτοι έκλεισαν λογαριασμό με την αιωνιότητα μετά από 48 επεισόδια - συν ένα ενενηντάλεπτο εορταστικό.

Ηταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι η πιο επιδραστική κωμική σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Εχω δέκα λόγους να το αποδείξω παρακάτω. Δουλειά δύσκολη, γιατί σε μια σειρά 48 επεισοδίων, όπου τα 45 τουλάχιστον αγγίζουν δημιουργικές κορυφώσεις, μπορείς να έρθεις πολύ εύκολα στην οδυνηρή διαπίστωση "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΑΠ'ΕΞΩ". Μοιραία, έμειναν 35, γιατί έτσι έπρεπε.

Σε αξιολογική - τυπικά - σειρά, λοιπόν, τα δέκα πιο αγαπημένα μου επεισόδια της επίσημης πιο αγαπημένης.


10. KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
(25-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Επειδή εμφανίστηκε στην κρίσιμη καμπή της σειράς, στο μέσο περίπου της πρώτη σεζόν, όταν ήδη αρχίσαν να ρολάρουν τα συγγραφικά και ερμηνευτικά της ατού. Μέσα σε μια κοσμογονία γκρίνιας, μιζέριας, υστερίας και νεοελληνικού μικροαστισμού, το "χριστουγεννιάτικο" κλίμα μπαίνει σε ρυθμούς "απαράδεκτους" απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό.

HIGHLIGHT: Νομίζω τα "27 Αδέρφια" κερδίζουν με διαφορά. Και τα 27.



09. Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ
(02-12-1992)

ΓΙΑΤΙ: Λίγο πριν κλείσει η τελευταία σεζόν, οι συντελεστές βρίσκονταν στο peak τους. Μπορούσαν πλέον να παίζουν με χαρακτηριστική ευκολία με όλα τα τερτίπια που μπόλιασαν τους ήρωες και αγαπούσε να περιμένει απο αυτούς το κοινό. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, όλα αυτά τα στοιχεία έχουν μπεί σε φουλ ρυθμούς, υπάρχει μια "ύπουλη" επίθεση στη μικροαστική αντίληψη της ψυχανάλυσης (απο τα πρώτα κατάλοιπα της new-age αμερικανικής επιβολής στην Ελλάδα) και ένα απο τα καλύτερα guests στη σειρά, τον ευρηματικότατο Ευριπιώτη.

HIGHLIGHT: Ισοπαλία ανάμεσα στα ψυχικά τραύματα του Μπέζου ("-Δε μ'αρέσουν οι μπίλιες. -Και τί σ'αρέσει; -Ενας φίλος μου.") και την έκρηξη απελευθέρωσης του Παπαδόπουλου με το ιστορικό "Δεν είμαι μαλάκααααααααααας!".



08. EUROVISION '92
(05-02-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μέσα σε όλα τα έντονα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα που τόσο εύστοχα ξεμπρόστιαζε η Παπαδοπούλου με την πένα της, δε θα μπορούσε να λείπει και η μόνιμη διάθεση του "καλοβολεμένου τεμπέλη" να δίνει βαρύτητα στο πιο ασήμαντο γεγονός, αρκεί να προβληθεί. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, αυτό το χαρακτηριστικό φτάνει σε επίπεδα εθνικής αλλοφροσύνης - άλλο ενα σύμπτωμα που η Παπαδοπούλου ήξερε με τόσο σαρδόνια χιουμοριστικό τρόπο να ξεφτιλίζει.

HIGHLIGHT: "OK, yes, OK, yes, σ'είδα στο Σύνταγμα προχθές". Θέλει και ρώτημα;



07. ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
(13-05-1992)

ΓΙΑΤΙ: Είναι ένα απο τα τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια της σειράς. Εχει ατάκες σε ρυθμό πυροβόλου, έναν απο τους καλύτερους guests (Νίκος Αλεξίου), σε τρελή φόρμα τον Παπαδόπουλο και τον Μπονάτσο και, φυσικά, άλλη μια "ύπουλη" νύξη για το μεσογειακό τέμπο του σύγχρονου τύποις ευρωπαίου Ελληνα που αν δεν είναι "φόρα παρτίδα" (Μπονάτσος), σίγουρα θα κρύβεται απο το προσωπείο του "διαφορετικού" (Αλεξίου).

HIGHLIGHT: Η πρώτη επίσκεψη του οικολόγου Αλεξίου στο σπίτι των Παπαδόπουλων. Ατάκες, timing και ερμηνείες σε ενα απο τα καλύτερα κωμικά πεντάλεπτα της σειράς.



06. ΣΕΞ, ΤΣΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟΚΑΣΕΤΕΣ
(28-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Πώς να μη συμπεριλάβεις σε μια τέτοια λίστα την "Παπαρήγα την καλή"; Απο τα πιο εμβληματικά επεισόδια, άφησε ιστορία (και ατάκα), σχολίασε με εξαιρετικό τρόπο τα σεξουαλικά αδιέξοδα του σύγχρονου παντρεμένου (και μη) Ελληνα, που αντί να προσπαθήσει να τα αντιμετωπίσει προτιμά να οδηγείται απευθείας στο υποκατάστατο. Α, και έχει και guest Παπακαλιάτη να προτείνει τσόντες στην Παπαδοπούλου. Πόσο "meta"...

HIGHLIGHT: Ολες οι σκηνές με το μπέρδεμα της "Παπαρήγα" με την... Παπαρήγα. Ειδικότερα "Κι έδιωξες το Γιάννη, βρε παλιοκομμουνιστή, για να μείνουμε μόνοι μας να μάς βάλεις την Παπαρήγα;".



05. ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
(04-12-1991)

ΓΙΑΤΙ: Ισως το πιο αστείο επεισόδιο του πρώτου μισού της πρώτης σεζόν. Φοβερό guest απο τον τυπίστα Ζανό Ντανιά, απίστευτος Μπέζος στις "γαλλικές" συνομιλίες, ρεσιτάλ Μπονάτσου στην ανοιχτή κόντρα με τον Γάλλο (τα απανωτά του "Σκάσε!" έχουν γίνει μέχρι και σύνθημα) και, φυσικά, όπως σχεδόν σε όλα τα επεισόδια, άφθονος σαρκασμός για το αιώνιο σύνδρομο κατωτερότητας του νεοέλληνα απέναντι σε κάθε τί ξενόφερτο (αν και αυτό θα τονιστεί ακόμα περισσότερο στην "Επιθεώρηση").

HIGHLIGHT: "Σκάσε. Σκάσε. Σκάσε! ΣΚΑΣΕ!". Βλάσης at his best.



04. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
(25-03-1992)

ΓΙΑΤΙ: Ριψοκίνδυνο - και για την εποχή - επεισόδιο, καθότι αν δεν έπιανες το σατιρικό του υπονοούμενο, θα κατηγορούσες πανεύκολα την Παπαδοπούλου για εθνικιστικά παραληρήματα. Κι όμως, το επεισόδιο όχι απλά βρίσκει το στόχο του, αλλά αποτελεί και τον πιο έξυπνο πολιτικό αντίλογο σε όλη την εθνικιστική φρενίτιδα της εποχής, με αφορμή το θέμα της Μακεδονίας και τις βλέψεις των Σκοπίων. Το αντιμετωπίζει με αρκετά σκληρό σατιρικό τρόπο, ουσιαστικά το "αποκαθηλώνει" απο την φολκλόρ πολιτική ανάλυση της εποχής και το ανάγει σε φουλ επίθεση στον άρτζι-μπούρτζι ευκαιριακό πολιτικό στοχασμό του νεοέλληνα.

HIGHLIGHT: Το φινάλε του επεισοδίου, μετά την "πατριωτική" ένωση των Απαράδεκτων, όπου καπάκι βγαίνει στην επιφάνεια η αιώνια διχόνοια που ρέει στο αίμα κάθε Ελληνα - όπως σοφά παρατηρεί ο - υπό διωγμό - Σλάβος βοηθός του Χαλακατεβάκη.



03. ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
(18-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Οπως ανέφερα παραπάνω, εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το στοιχείο της ξενομανίας του νεοέλληνα κάφρου, που νυν και αεί θα κυνηγά το εύκολο χρήμα μέσω των... δανεικών. Σίγουρα απο τα πιο ξεκαρδιστικά επεισόδια, ευρηματικό όσο δεν πάει, με όλους τους συντελεστές σε τρομερά κέφια, λίγο πριν η σειρά οδηγηθεί στην αντίστροφη μέτρηση.

HIGHLIGHT: Ολόκληρο το segment με τον "Μικρό Καουμπόι". Ατάκα και χιλιάρικο, ερμηνειάρες και... ο Σωτήρης Μουστάκας. Κλασικό.



02. ΤΟ ΚΟ.ΛΑ.Ν.
(21-10-1992)

ΓΙΑΤΙ: Αυτό είναι το πιο πλήρες, πολυσύνθετο και κωμικά συμπαγές επεισόδιο της σειράς. Περικλείει τα πάντα: το ψώνιο του Ελληνα με τη συμμετοχή στα "κοινά", το ακόμα μεγαλύτερο ψώνιο του με την δημόσια προβολή, τη μόνιμη πεποίθηση οτι "κάτι σπουδαίο έχει να πεί", την άρπα-κόλλα προσπάθεια να φτιάξει κάτι μεγαλόσχημο από το τίποτα. Επίσης, το επεισόδιο "μιλάει" ακόμα και σήμερα, δείχοντας πόσο μέσα στην ψυχοσύνθεσή μας μπήκε η Παπαδοπούλου, όχι για να προφητέψει αλλά για να βγάλει στη σέντρα το αυτονόητο: τα αιώνια σκατά που ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε - εξ ου και η διαχρονικότητα του "ΚΟ.ΛΑ.Ν.".

HIGHLIGHT: O "Λεβεντόσπυρος". Ισως η καλύτερη στιγμή του Παπαδόπουλου στη σειρά.



01. ΘΑ ΤΟΝ ΦΑΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
(25-11-1992)

ΓΙΑΤΙ: Μπορεί το "ΚΟΛΑΝ" να είναι το καλύτερο επεισόδιο, από άποψη "πληρότητας", αλλά ο "Παρασκευάς" παραμένει το πιο αστείο όλων. Εχει το καλύτερο guest ολόκληρης της σειράς (Κων/νος Τζούμας) - που ανάγεται σχεδόν σε πρωταγωνιστή με την κωμική του ιδιοφυία. Επίσης, έχει την πιο αστεία σκηνή της σειράς (το θεατρικό). Δεν έχει ούτε μία ατάκα που να πέφτει κάτω. Δεν έχει καθόλου κενούς κωμικούς χρόνους. Εχει την γκαλερί "Φάλαινα", το γλύπτη Βαρόγκα, μια καρέκλα κολλημένη στον τοίχο, τον Μπίρλα και τον Κόρκο. Και, εννοείται πια, άλλη μια εύστοχη σατιρική ματιά στον ψωνισμό του νεοέλληνα. Τα έχει όλα, αλλά το μεγαλύτερό του προσόν είναι το πόσο πιο αστείο μπορεί να γίνεται με κάθε επόμενο viewing.

HIGHLIGHT: Ο βασικότερος λόγος που το έβαλα στην πρώτη θέση. Είναι ενα highlight μόνο του. ΟΚ, άντε, με ένα μικρό προβάδισμα στο "δράμα της ύπαρξης και του θανάτου". Οι φανατικοί της σειράς τώρα έχουν πέσει στο πάτωμα και δε θα διαβάσουν αυτή την τελευταία φράση.


Τέλος, να δώσω και ενα κάποιο credit στην "Απαράδεκτη Πρωτοχρονιά", που - αν και κούραζε σε σημεία με την υπερβολική χρήση τραγουδιών (σύμπτωμα της τηλεοπτικής εποχής) - ήταν μια φανταστική πορεία στο χρόνο, εύστοχη σε κωμικές αναφορές και με μια πλειάδα μοναδικών guests.