27.9.13

Η ΤΕΧΝΗ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ


Εχω σταματήσει πολύ καιρό τώρα να γράφω reviews σε τούτο το blog - ψήγματα θα εντοπίσεις μόνο τις λίστες με τα καλύτερα και τα χειρότερα της σεζόν. Δε γράφω, γιατί δε βλέπω το λόγο, προτιμώ πλέον να τα κουβεντιάζω γιατί, μεταξύ μας, η ανάλυση είναι επιλογή, όχι υποχρέωση.

Ωστόσο, χθες γύρισα αργά στο σπίτι απο τη δεύτερη προβολή του Αδάμαστου, είτη του πρώτου μέρους μιας κόμικ εποποιίας του Γιάννη Ρουμπούλια, που "πρωτογνώρισα" μέσα την κάφρικη σαρδόνια τρέλα του Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα, μιας b-movie με τα μυαλά στα κάγκελα που κυκλοφορούσε "χέρι-χέρι" όταν ακόμα ήμουν φοιτητάνθρωπος. 

Οταν είχα πρωτακούσει για το project των "Χρονικών του Δρακοφοίνικα" το πρώτο πράγμα που μου ήρθε σαν σκέψη στο μυαλό ήταν "αν έχει έστω και τη μισή παρανοϊκή καφρίλα του Μεγιστάνα, θα γαμάει". Ετσι νόμιζα. Απλά, δε μπορούσα να δεχτώ οτι μπορεί να γίνει μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ ταινία με αυτό το θέμα, σε ΑΥΤΗ τη χώρα, με ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες και με ΑΥΤΟ (το όποιο) μπάτζετ. Αδυνατούσε να χωρέσει ο φοβισμένος κινηματογραφικά εγκέφαλός μου οτι υπάρχουν περιθώρια για ταινία genre (και τί είδους!) στην Ψωροκώσταινα, πόσω μάλλον με εναν προϋπολογισμό που, πριν το crowdfunding, ήταν σε εμβρυικό στάδιο.

Για να μην κουράζω, ενα μάτσο τύποι και τύπισσες με ΑΝΤΕΡΑ, ΚΟΤΣΙΑ, ΜΥΑΛΟ, ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΦΩΤΙΑ-ΑΤΣΑΛΙ-ΚΑΙ-ΓΥΜΝΕΣ-ΓΡΟΘΙΕΣ έφτιαξαν τον Αδάμαστο: μια ταινία "επικής φαντασίας" με αρχή, μέση, τέλος (πιο ανοιχτό πεθαίνεις), με μπάτζετ δεύτερου υπογείου αλλά με κινηματογραφική ΚΑΡΔΙΑ, που βγάζει στο πανί δημιουργικό "τσαγανό".

Θυμάμαι κάποτε, μια συνέντευξη του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε οτι "...Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα φράγκα. Μπορείς να κάνεις πολλά ωραία πράγματα με τα ελάχιστα των χρημάτων. Το πρόβλημα είναι οτι δεν έχουμε ιστορίες να πούμε, δεν έχουμε σενάρια". Ο Γιάνναρης το είχε δεί "απο μέσα" το πράγμα. Και ήξερε. Ο Θάνος Κερμίτσης, απο την άλλη, δε χρειάστηκε καν να ανοίξει το στόμα του για να μας πείσει για το προφανές: ποιός τα γαμάει τα λεφτά, η τέχνη ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ.




Και αυτό ακριβώς είναι ο πυρήνας του ηφαιστείου του Αδάμαστου. Η τόλμη. Επί δύο ώρες δε χρειάστηκε να κοιτάξω το ρολόι μου, δεν είπα ούτε μια στιγμή τη λέξη "φτηνιάρικο", γιατί η πραγματική φτήνια εντοπίζεται στο βάθος, στην ουσία των πραγμάτων κι όχι στο αμπαλάζ. Κάτι που πολλοί "φερέλπιδες" νέοι κινηματογραφιστές αγνοούν με αηδιαστική εμπάθεια σε κάτι μη καλλιτεχνίζον (και δε λέω καλλιτεχνικό, γιατί θα προσβάλλω την επιτυχία του Αδάμαστου). Δε θα μπω σε κουραστικές λεπτομέρειες - άλλωστε το φιλμ είναι το talk of the town των τελευταίων ημερών και η "απο-στόμα-σε-στόμα" διάδοσή του το καθιστά instant classic, όχι μόνο για τα CVs των συντελεστών αλλά ακόμα και για ενα (στην Ελλάδα) ΝΕΟΣΣΟ φιλμικό είδος, που μόλις άρχισε να... γεννιέται απο τις στάχτες που το είχαν καταδικάσει οι "καλλιτέχνες" (ξέρετε ποιοί είστε, κάποτε θα νιώσετε το σπαθί στον τράχηλό σας...).

Θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα μόνο. Το πρώτο είναι το στόρι. Ναι, οι περιορισμοί στο μπάτζετ είχαν σαν αποτέλεσμα μια μονότονη επανάληψη του σκηνικού (δάσος, δάσος, μετά πάλι δάσος, κ.ο.κ.). Παραδέχομαι την πρώτη μαγκιά εδώ πέρα, όμως. Απέφυγαν αυτές τις αναγκαστικές υποχωρήσεις με τρόπο τόσο έξυπνο ή και χιουμοριστικό (όπως στη σκηνή που ο δειλός "πωλητής σκλάβων" Φλάβιος αποφασίζει να μείνει πίσω μαζί με τα άλογα προκειμένου να τα... ηρεμήσει) που, τελικά, αποδείχθηκαν έως και σύμμαχοι στη συνολική απόλαυση του φιλμ! Ναι, υπήρχε μια συνεχής τάση αναφορών (οι... αιμομικτικοί οίκοι του "Game of Thrones" ή η μαύρη μαγεία του σύμπαντος του Κόναν), αλλά χωρίς αυτή δε θα υπήρχε το ερέθισμα, η πρώτη έμπνευση. Μαγκιά τους που δεν υποχώρησαν σε αυτό, αλλά "έπλεξαν" τον καμβά της ιστορίας πάνω σε όλη αυτή τη σινεφιλική (αλλά και κομιξάδικη ή και... RPG-ική, για τους γνώστες) παλέτα.

Το δεύτερο είναι το soundtrack. Ηθελα να μείνω μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο στην αίθουσα να ακούω ΗΧΟΥΣ. Μελωδίες. Ο Δημήτρης Παπαβασιλείου ήταν, λέει, ο υπεύθυνος για αυτό το υπέροχο μουσικό αποτύπωμα. Ηταν αυτός που έδεσε, με ανατριχιαστικά επιβλητικό τρόπο το αριστουργηματικό τραγούδι των Ιχνηλατών (κρίμα που οι δημιουργοί του το... έκοβαν νωρίς). Του σφίγγω το χέρι εκ του μακρώθεν - ήταν, μακράν, η μεγαλύτερη (απο τις πολλές) ευχάριστη έκπληξη που μού έσκασε σφαλιάρα κατά τη διάρκεια της προβολής.

Ακου, φίλε. Μια ταινία δε θέλει πολύ πρήξιμο. Ορεξη και φαντασία θέλει. Αντί να πετάς χιλιάρικα για να βγάλεις τον... Ακάλυπτο, φρόντισε να στηρίξεις αυτόν που αγωνίζεται για αυτό που θέλει να προσφέρει, πού με όσες δυνάμεις έχει θα το προσέξει μέχρι το τελευταίο του καρέ. Είμαι άνθρωπος που κάποτε προσπάθησε, ξέρω πώς είναι το συναίσθημα. Δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Ο Αδάμαστος μου υπενθύμισε γιατί το "σινεμά απο σπίτι" είναι η μεγαλύτερη γιορτή.

Και συν τοις άλλοις, μην ξεχνάς. Δε γαμάνε οι ωραίοι. Γαμάνε οι θαρραλέοι.

18.9.13

ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ.


Λίγες ώρες έχουν περάσει απο τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (ενός ράπερ ονόματι Killah-P ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν έχω επαφή) απο μορφωμένο μέλος της Χρυσής Αυγής, σύζυγο αλλά και πατέρα ενός παιδιού. Τα posts στα σόσιαλ έχουν πάρει φωτιά. Φωτιά εκείνα, τσεκούρι σε εκείνον. Το δολοφόνο. Οι μισοί, τουλάχιστον, απο αυτούς που ζητάνε το τσεκούρι, είχαν ψηφίσει το εν λόγω μόρφωμα στις προηγούμενες εκλογές, επειδή "τα έλεγε χύμα". 

Ξέρεις. Είναι οι ίδιοι Ελληνες που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ παλιότερα επειδή τότε αυτό τούς έκανε και τώρα θέλουν τον καρκίνο όλων των πρώην και νυν βουλευτών του. Οι ίδιοι, λοιπόν, τώρα έμαθαν να αντιπαθούν τη Χρυσή Αυγή επειδή ο Κασιδιάρης έδειρε την Κανέλη ή επειδή χύθηκε λίγο παραπάνω αίμα με τη σφραγίδα τους. Λίγες μέρες νωρίτερα τους είχαν αγαπήσει πάλι προσωρινά επειδή μοιράζανε πατάτες και μακαρόνια, απο ντόπιους παραγωγούς σαν κι αυτούς τους καλούς πατριώτες της Μανωλάδας. Τώρα, μίσος πάλι.

Συγνώμη, Μεγάλε Ελληνα Πατριώτη. Εσύ φταίς πουθενά ή τσάμπα καίει η λάμπα;

Θες πραγματικά να εξαφανιστεί η Χρυσή Αυγή απο το προσκύνιο; Το ίδιο κι ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ; 'Η, για πιο λάιτ καταστάσεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ωραία, εγώ σού λέω φεύγουν αύριο. Τα μαζεύουν για Βραζιλία, σαν τον Κοσκωτά. Ευτυχισμένος;

Παπάρια. Ιδιος θα μείνεις εσύ. Ιδιος κι απαράλλαχτος. Κι αυτό γιατί, κατά βάση, αν δεν αλλάξεις εσύ ο ίδιος, αυτοί δε θα φύγουνε ποτέ. Γιατί δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ λόγο να φύγουν. Θες να αλλάξεις κάτι; Να φτιάξεις μια γενιά που δε θα έχει ανάγκη κανένα απο τα παραπάνω; 
Τήρα λοιπόν:


α) Σταμάτα να βάζεις με το ζόρι το παιδί σου να "πιστέψει". Ολες οι θρησκείες του κόσμου είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, ποτισμένα στο αίμα, στην καταδίκη και την αναξιοπρέπεια. Το αν το σπλάχνο σου αποφασίσει να ακολουθήσει ή να πιστεύει εσαεί σε κάτι τέτοιο, ασ'τον να το αποφασίσει όταν θα είναι κύριος του εαυτού του, όχι όσο είναι ακόμα προσάρτημα δικό σου. Ανοιξέ του τον εγκέφαλο και μετάδωσέ του τη δυνατότητα και την αρετή της ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Μην τον κάνεις άβουλο και ασόβαρο πριν την ώρα του, πριν τουλάχιστον είναι σε θέση να σκεφτεί, να αναλογιστεί και να αποφασίσει το ίδιο για την πάρτη του. Μην τον αναγκάσεις σε τρυφερές ηλικίες να δέχεται οτι ο Furby έχει ολόκληρο διάβολο και πορνεία μέσα του. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.

β) Μάθε του, γαμώ το φελέκι μου, τη χαρά της μόρφωσης. Οχι την υποχρέωση του σχολείου, του φροντιστηρίου, του πανεπιστημίου. Να σηκώσεις μόνος σου το κεφάλι του απο τα σχολικά βιβλία και να του μάθεις την Ιστορία σαν Ιστορία, όχι σαν Φυσική. Να του μεταδώσεις την αξία της ανακάλυψης. Κανένας δε γεννήθηκε με ανοιχτά τα μάτια. ΕΣΥ είσαι υποχρεωμένος να τού τα ανοίξεις. Μάθε το να ξεγελάσει το σύστημα, όχι καταργώντας το αλλά επικρατώντας θριαμβευτικά μέσα σε αυτό. Οσο αγαπάει τη μόρφωση, την ανακάλυψη, την ελευθερία σκέψης και μάθει να κρίνει ΜΟΝΟΣ του, δεν έχει ανάγκη κανέναν αργόμισθο να του μάθει "νεκρές γλώσσες", γιατί θα είναι σε θέση να τις "ανασταίνει" ο ίδιος, όποτε κρίνει οτι το χρειάζεται. Μην τον κάνεις αντιδραστικό. Κάν'τον απλά ΔΡΑΣΤΙΚΟ. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.


γ) Λύση δεν είναι να κλείσεις την τηλεόραση. Κρύβοντάς του τις ειδήσεις του Mega, την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τα "παράθυρα", τα τούρκικα, τις κωλοτρυπίδες του Star, τα "αποκλειστικά" της Μυκόνου δεν κερδίζεις απολύτως τίποτα. Βάλε το παιδί να τα βλέπει μαζί σου. Και βλέποντάς τα μαζί, ΕΞΗΓΗΣΕ του. Κάνε μια περιγραφή του αγώνα. Δείξ'του τί ΣΚΑΤΑ βλέπει, τί τον ταΐζουν, σε τί κόσμο τού ζητήθηκε να ζήσει και να αναπνεύσει. Ετσι θα τού μάθεις το ψεύτικο απο το πραγματικό, το λογικό απο το παράλογο, τη βία απο τη "βία". Αμα δεν έρθει σε άμεση επαφή με αυτά, δε θα μάθει να τα απεχθάνεται και ποτέ. Ισα-ίσα, θα του κινούν εκ του μακρώθεν την περιέργεια κι αν δεν είσαι κοντά να του γκρεμίσεις την παραμύθα που τού σερβίρουν, τότε ίσως τα δεχτεί πιο εύκολα απο τον επικίνδυνα ηλίθιο περίγυρό του, πράγμα που σημαίνει οτι είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.


δ) Ανέβασε λίγο το πνευματικό σου επίπεδο ρε μαλάκα! Εχεις αναγάγει σε λαϊκούς ήρωες τραγουδιστές της ΠΟΥΤΣΑΣ, ατάλαντους, αμόρφωτους πλασιέ. Εχεις μετατρέψει σε ονείρωξη βρώμες ξεκωλιάρες που τραγουδούν Μάλαμα με κατουρημένα στρινγκ σε κωλόπιατσες της παραλιακής. Ωραίο είναι το μπουζουκάκι, έχει το χαβαλέ του για μια στις τόσες. Πρέπει να το κάνεις σύνθημα ρε παχύδερμο; Προσκυνάς τον Παντελίδη, τον Ρέμο, τον Πλούταρχο, το Μαζωνάκη, τον Καρρά, την Πάολα, τους πουθενάδες. Πήγαινε να τους ακούσεις για να κάνεις χάβαλο, δεν έχω θέμα. Αλλά με τον τρόπο που τους ακολουθείς, τους κάνεις "θρησκεία", δουλεύεις τρείς δουλειές για να πηγαίνεις να τους τα ακουμπάς κάθε λίγο και λιγάκι, γίνεσαι ένα με τον πάτο του βαρελιού που τους ξέρασε (και κανονικά θα έπρεπε να μένουν εκεί). Δείξε στο παιδί σου εναλλακτικές "πηγές ενέργειας". Δε θα τού υποχρεώσεις τον τρόπο που θα διασκεδάζει, σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι στο χέρι σου, όσο ακόμα πλάθεται δίπλα σου, να μπορεί να ξεχωρίσει την ΑΞΙΑ απο την ΒΙΤΡΙΝΑ. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.


ε) Εχεις δείξει ποτέ στο παιδί σου τί πραγματικά αξίζει σ'αυτή τη ζωή; Τού έχεις πεί ποτέ οτι ο όρος "κοινωνική δικτύωση" είναι απλά ένας όρος και όχι... χωρίς όρια; Εχεις πεί στο γιό σου οτι είναι 15 χρονών και δεν έχει καμία ανάγκη να ποζάρει με τσιγάρο και τουπέ παριστάνοντας τον υπεργαμάτο wannabe ράπερ προκειμένου να τον συζητάνε δίχως γιατί και όχι άδικα; Εχεις πεί στην κόρη σου οτι τώρα που τελείωσε το πανεπιστήμιο πρέπει να ασχολείται με το τί πραγματικά γίνεται γύρω της αντί να παίρνει κακόγουστες πόζες για το CarpeDiem, να κάνει like σε σελίδες με πανάκριβα μοντελάκια, να ποστάρει κάθε τρείς και λίγο "άσματα" των παραπάνω ή ανεβάζοντας φωτογραφίες της με μαγιό σε κάθε πιθανή στάση μοιράζοντας... καρδούλες στους θαυμαστές της; Εχουμε γεμίσει με ηλίθιους ανθρώπους που "δικτυώνονται" απο το δημοτικό και καταλήγουν άνεργοι 22 και 23 ετών να συζητάνε ακόμα για ΜΑΛΑΚΙΕΣ, όταν δίπλα το σύμπαν γκρεμίζεται. Και είναι αργά να αναπτύξουν εγκέφαλο, το ξέρεις. Πρέπει να το φροντίσεις απο νωρίς, αλλιώς είναι πολύ πιθανό να σου ξημερωθεί ως ένας απο τους αποπάνω.

Ετσι τουλάχιστον θα ενεργούσα εγώ. Ετσι θα αποφάσιζα να ΑΛΛΑΞΩ. 

Αν ήμουν δικτάτορας αυτής της χώρας.


3.8.13

TOP-TEN: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2012-2013


Μπράβο, είσαι η καλύτερη! Ιδού δέκα απο τις καλύτερες στιγμές που έζησα φέτος στη σκοτεινή αίθουσα. Σε σχέση με άλλες χρονιές, φέτος το αξιοπερίεργο ήταν οτι περισσότερες απο τις μισές τις είχαμε δεί πριν καν τελειώσει το '12...

Βουρ στον πατσά, λοιπόν:


10. ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
του Μπεν Ζάιτλιν

Ο τυπάς αυτός πέταξε με τις κλωτσιές τον φιλόδοξο Μπεν Αφλεκ απο την οσκαρική πεντάδα των σκηνοθετών και πολύ καλά τού έκανε! Συναρπαστικός συναισθηματισμός και λυρικές εικόνες, δεμένες σαν αγκαλιά με τις θαυμάσιες ερμηνείες πατέρα και κόρης, τούτο το "ήσυχο" έπος ανακάλυψης και ψηλάφισης της ανθρώπινης φύσης δε σ'αφήνει (παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις) να πάρεις το μυαλό σου απο πάνω του. Γιατί για τα μάτια δε χρειάζεται να γίνει λόγος.


09. ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ
του Τομ Χούπερ

Κλασικότερο του κλασικού, ρεταλιασμένο απο συνεχή παιξίματα σε σινεμά, θέατρα, τηλεοράσεις και δε συμμαζεύεται, αλλά πάντα με ψηλά το κεφάλι για το μέγεθος και την αξία του, το έπος του Ουγκό πέρασε στην οθόνη αυτή τη φορά μέσω Μπρόντγουεϊ και σου πήρε το σκαλπ! Αλλωστε, ειδήμων στο θέμα "σκαλπ" (κοινώς, φάε κοντινά μέχρι να σκάσεις), ο Χούπερ δε θα μπορούσε παρά να εκμαιεύσει απο το πλήθος των εντυπωσιακών ερμηνευτών του το απόλυτο: μια θέση πολύ ψηλά, στο βάθρο της - πραγματικά - ανατριχιαστικής εκτέλεσης σπουδαίων μελωδιών. Ναι, βάζω και τον Ράσελ μέσα σ'αυτό, μη βαράς.


08. SKYFALL
του Σαμ Μέντες

Ο καλύτερος Μποντ από εποχής... From Russia With Love, λύνει και δένει σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, σε ενα πόνημα συγκινητικά τοποθετημένο στη βαριά κληρονομιά ενός θεωρητικά ανίκητου (αλλά τελικά ευάλωτου) πράκτορα. Ο Κρεγκ έγινε ένα με το ρόλο, η Ντεντς έκανε την Μ τον πιο πλούσιο δεύτερο χαρακτήρα που είδε ποτέ η σειρά, ο Μπαρδέμ διασκέδασε επαρκώς την... bitch που κρύβει μέσα του και ο Μέντες με απλές κινήσεις παρέδωσε τον καμβά του νέου Μποντ όπως τον λαχταρούσαμε... απο το 1963.


07. LOOPER
του Ράιαν Τζόνσον

Ενα απο τα πιο οργανωμένα πρωτότυπα σενάρια των τελευταίων ετών μπλέκεται σε ενα οριακά αμφιλεγόμενο sci-fi σκηνικό, μπολιασμένο όμως με γενναίες... νουάρ δόσεις. Εύσημα στο 100% για τον Ράιαν Τζόνσον, σκηνοθέτη και σεναριογράφο με δημιουργικά "cojones" που αρέσκεται στο να περιπλέκει με τόσο κινηματογραφικό τρόπο τα "εύκολα", χωρίς να αφήνει δευτερόλεπτο απο την πλοκή να πέσει κάτω. Θα έχεις να το λες μερικά χρόνια αργότερα, ως ατάκα, το "...όπως τα είχαμε δεί στο Looper".


06. HOLY MOTORS
του Λεός Καράξ

Ο "δικός μας άνθρωπος" αλλάζει δέκα διαφορετικές προσωπικότητες, ζωές, συναισθήματα, παρέες, ιδιότητες. Είτε λέγεται Ντενί Λαβάν, είτε ο "άγνωστος Χ" εσύ έχεις μπεί για τα καλά στον πιο σαγηνευτικό λαβύρινθο εξουσιαστικού σουρεαλισμού που έχεις φανταστεί, δια χειρός ενός απο τους πιο... τραμπαλίζοντες auteurs. Ειδική μνεία για την αριστουργηματική δίλεπτη σεκάνς των ομιλούντων οχημάτων - θα μπορούσε να είναι ενα φιλμάκι μικρού μήκους για την ίδια σου τη ζωή. Μην κρύβεσαι!


05. Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙ
του Ανγκ Λι

Ακούς συχνά το "είσαι μια ζωγραφιά"; Ο Ανγκ Λι δε νομίζω οτι το ακούει συχνά, αλλά το ταξίδι του νεαρού Πισίν Πατέλ μετά της τίγρεως... Ρίτσαρντ Πάρκερ είναι το ωραιότερο έργο τέχνης του. Ακόμα κι αν η "τέχνη" του δαιμόνιου Ταϊβανέζου παραμένει απροσδιόριστη, εδώ δεν έχεις παρά να σηκώσεις τα χέρια ψηλά παραδινόμενος σε τούτη την οπτικοακουστική πανδαισία. Δίκαιο πέρα ως πέρα το Οσκαρ σκηνοθεσίας, αγκαζέ με τα πιο "αντε γειά μαλάκα" οπτικά εφέ της χρονιάς.


04. STOKER
του Παρκ Τσαν-Γουκ

Ο Νοτιοκορεάτης φίλος αγαπάει τον Χίτσκοκ. Εμείς αγαπάμε και τους δύο. Σκεφτείτε τώρα οτι όλοι εμείς οι "αγαπημένοι" γινόμαστε μια παρέα. Και μιλάμε για σινεμά. Το αποτέλεσμα λέγεται Stoker και, ναι, είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις απο μια τέτοια "κουβεντούλα". Το ευφυές καδράρισμα του Παρκ είναι για το πανεπιστήμιο, η μουσικές επιλογές τονίζουν την ατμόσφαιρα διακριτικά, οι ήχοι αλωνίζουν σε τερέν δικό τους, οι pop-quiz αναφορές δε σ'αφήνουν να πάρεις ανάσα. Αν όλα αυτά δε σε αφορούν, τότε παράτα το μέσο και σου εύχομαι κολλητιλίκια με την Μία Γουασικόσκα.


03. FRANKENWEENIE
του Τιμ Μπέρτον

Η αδελφή ψυχή που λέγεται Τιμ Μπέρτον στη δική μου περίπτωση μοιάζει με έναν πολύ αγαπημένο θείο, που όποτε έρχεται για επίσκεψη κουβαλάει ενα κάρο καλούδια που ξέρει οτι θα με κάνουν χαρούμενο, ακόμα κι αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν έχουν καμία επαφή. Ο συγκεκριμένος animated φόρος τιμής στις "αγάπες" των horror movies της χρυσής εποχής της Universal είναι ακριβώς αυτό: ενα δέμα με καλούδια που, ένας ανιψιός σαν κι εμένα, περιμένουν δακρύζοντας απο χαρά στο κατώφλι της πόρτας, βλέποντας τον αγαπημένο θείο να πλησιάζει για να τού τα προσφέρει. Αξία; Οντως, ανεκτίμητη.


02. ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ
του Τζο Ράιτ

Ναι, έπαιζε η Κίρα Νάιτλι και μάλιστα όχι και τόσο καλά. Ναι, ο Ααρον Τζόνσον ήταν η πιο-λάθος-επιλογή-πεθαίνεις για το βαρύνοντα ρόλο του Βρόνσκι. Αλλά ο Τζο Ράιτ δε σε είχε κατά νου για όλα αυτά, έτσι κι αλλιώς. Σε πιάνει απ'το σβέρκο και σού λέει με όσο πιο καθηλωτικό τρόπο μπορεί "κοίτα τί θα κάνω". Και τότε βλέπεις να περνά μπροστά απο τα μάτια σου η ωραιότερη και πιο δημιουργική σκηνογραφική-σκηνοθετική-χορογραφική δουλειά που έχεις αντικρύσει ποτέ σου, πατώντας ανελέητα θεούς και δαίμονες των όποιων ελαττωμάτων της. Κι εκεί, απλά το βουλώνεις. Γιατί δεν έχεις και τί να πείς, άλλωστε.


Η κορυφή για φέτος έχει όνομα. Μπορείς να το συλλαβίσεις; ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ. Αν δε μπορείς, άνοιξε τα στραβά σου και μάθε μπαλίτσα απ'τον άρχοντα.

DJANGO, Ο ΤΙΜΩΡΟΣ. Τού χρωστάμε φέτος όλα όσα αγαπάμε στο σινεμά.



Αυτά τα ολίγα για φέτος, φίλε μου ανύπαρκτε αναγνώστη. Τού χρόνου σε θέλω πιο ντούρο, γιατί "μόνον ο Θεός συγχωρεί". Υγεία κι ευτυχία. 

Και καλή παύση πυρών.

2.8.13

DROP-TEN: ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2012-2013

Ωρα για λίστες. Ωρα για ευγενή άμυλλα. Στην επόμενη κατηγορία. Γιατί εδώ έχει μόνο ευγενές ΘΑΨΙΜΟ. 

Πάντα απείρως πιο... γαργαλιστική απο την αντίστοιχη των καλύτερων ταινιών, η λίστα με τις δέκα χειρότερες στιγμές μιας σεζόν πάντα πατάει πρώτη "πόδι", ακόμα κι αν συνδέεται με τις πιο... βάναυσες ώρες που χρειάστηκε να περάσεις μπροστά απο μια οθόνη.

Αντίστροφη μέτρηση για τα σκατά, λοιπόν. Και να τονίσω επίσης οτι δεν είδα το Δεν Κρατιέμαι του Αλμοδόβαρ, απο πίστη και μόνο στο πρόσφατο έργο του που θα έκανε στα μάτια μου τον Σεφερλή Γκράουτσο Μαρξ.

10. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ 
του Ζακ Σνάιντερ

Πακτωλός πετροδολαρίων στο budget και μήνες ατελείωτης προσμονής για... τον Σάκη Ρουβά με κάπα και δίψα για χαλασμό κόσμου; Αυτό ήταν; Η υποτειθέμενη σοβαρότητα ήταν μια τραγική σοβαροφάνεια που πατούσε πάνω σε ενα ανεκδιήγητο σενάριο, μια ροή καταστάσεων που αγνοούσε την αρετή της "αυτοσυγκράτησης", ενα εγκληματικό κάστινγκ και ορισμένες σκηνές που, σε μια άλλη διάσταση, θα ήταν σεκάνς ανθολογίας σε ταινία του... Μελ Μπρουκς. Είναι να μη βάλει ο άτιμος ο Νόλαν το χεράκι του σε κάτι που - προφανώς - δεν τον έχει ανάγκη...


09. ΛΙΝΚΟΛΝ 
του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Εκτός απο την ΚΑΚΗ ταινία, υπάρχει και η ΒΑΡΕΤΗ ταινία. Αυτό που λες "ε, και τώρα να το κλείσουμε, δε με νοιάζει και πολύ". Η αδιαφορία. Ισως είναι η λέξη που μπορεί να συνοψίσει στο απόλυτο το νέο πολιτικό τέκνο του - γερασμένου - Σπίλμπεργκ. Να μη σε ενδιαφέρει, να μη σε αγγίζει, να μη σε προβληματίζει και - κοντολογίς - να ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ να δείς την όποια συνέχεια. Κι ας μην έχει ουσιαστικά τίποτα το επιλήψιμο επάνω της. Στα λόγια, πάντα.


08. THE IMPOSSIBLE
του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα

Ε, ρε κλάψα! Να ξέρεις απο πριν πόσο happy end θα είναι η κατακλείδα της ιστορίας αλλά παρόλα αυτά να είσαι υποχρεωμένος επί δύο ώρες να τρίβεις τα μάτια σου απο το σαπουνοπερικό κλαυθμό και οδυρμό που σου σερβίρει αδίστακτα ο Μπαγιόνα... Δε θυμάμαι πόσες ακριβώς ήταν οι στιγμές που ήθελα να σταματήσουν όλα, να πατηθεί ένα αιώνιο pause για να ηρεμήσουν λίγο τα νεύρα μου. Φευ, το "συγκινητικό" νοσοκομείο του φιλμ ήταν παρόν, εκεί, να γίνεται όλο και πιο ενοχλητικό, όλο και πιο εκβιαστικό, όλο και πιο προβλέψιμο. Ζωή σε μας, κάποτε πιστέψαμε σε σένα και το Ορφανοτροφείο σου...


07. HITCHCOCK 
του Σάσα Γκερβάσι

Μάλιστα. Παίρνεις στα χέρια σου ένα μύθο, τον σπουδαιότερο, ίσως, auteur όλων των εποχών, ενα αρκετά ενδιαφέρον backround story για τη δημιουργία ενός εκ των κορυφαίων θρίλερ, και δυο-τρείς συντελεστές με περγαμηνές. Και καταφέρνεις το ακατόρθωτο: μια ΜΑΛΑΚΙΑ! Για την ακρίβεια, μια παρωδία των όσων θελκτικών στοιχείων είχες στα χέρια σου, μια καρικατούρα των υποσχέσεών σου. Και μια ασυγχώρητη προσβολή στο πρόσωπο του "μετρ", του Ψυχώ, της κινηματογραφικής ιστορίας ολάκερης. Συνεχίζω να σπάω το κεφάλι μου πώς στο διάολο προτάθηκε για Οσκαρ Μακιγιάζ αυτός ο... Penguin.


06. TRANCE 
του Ντάνι Μπόιλ

Ζαλιστικές εικόνες, μοντάζ με μπαλτά, pop soundtrack για να μαθαίνουν οι νεότεροι, ωραίες φάτσες, υπόθεση που... γαργαλάει. Εχω την εντύπωση οτι αυτό που μόλις περιέγραψα είναι το... Trainspotting. Γιατί αν θέλω να βάλω όλα τα παραπάνω στο "τζένγκα" του Ντάνι Μπόιλ και να δώσω και εύσημα απο πάνω, θα είμαι ψεύτης. Αν σκοπός του ήταν να προκαλέσει το μάτι ομού με το μυαλό, μάλλον κατάλαβε λάθος. Ασχετα που, αν η Ροζάριο έκανε συχνότερα εκείνο το... χατίρι που έκανε και στον ΜακΑβόι, τότε θα μπορούσα να του δώσω ενα εύσημο παραπάνω...


05. COSMOPOLIS
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ο Πάτινσον το παίζει psycho γιάπης που ψάχνει κάτι που ανάθεμα κι αν ξέρει τί είναι. Ο Κρόνενμπεργκ, απο την άλλη, έχει πάψει να το "ψάχνει" απο καιρό και το Cosmopolis απλά συνεχίζει αυτή την παράδοση των τελευταίων του ταινιών. Δε λέω, μερικές δεκαετίες πίσω, το εύρημα του "καπιταλιστή" ποντικού να ήταν μια πινελιά σουρεαλιστικού αναβρασμού σε ενα δομημένο σύνολο. Εδώ, απλά ξεπετάγεται ανάμεσα στα who cares κουβεντολόγια του καστ για να υπενθυμίσει τον υπόνομο...


04. ΑΓΑΠΗ
του Μίκαελ Χάνεκε

Ο θαυμαστός κινηματογραφικός κόσμος του γλυκύτατου Αυστριακού. Με τα παγωμένα τα πλάνα του, με την όμορφη μισανθρωπιά του, με την επιτειδευμένη μιζέρια του, με την δυσκολοχώνευτη ροή του, με τους ανεκμετάλλευτους ερμηνευτές του, με την καλαίσθητη μουγκαμάρα του, με τους αντιπαθείς ήρωές του, με την ανυπαρξία κάθε έννοιας φινάλε του, με τα τούτα του, με τα κείνα του. Ολα τόσο αγαπησιάρικα, τόσο υπέροχα, όσο ένα αξέχαστο, καλοκαιρινό ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.


03. ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
του Κρίστοφερ Νόλαν

Θα μπορούσα να μιλήσω όσο πιο χυδαία μού βγαίνει (και μού βγαίνει πολύ, το ξέρεις). Αλλά θα το πω κομψά; Ποιός νομίζει οτι είναι ο Νόλαν ακριβώς; Ο Κιούμπρικ; Πιστεύει πραγματικά οτι κάνει κάτι σπουδαίο πάνω σε έναν κόμικ ήρωα; Φτιάχνοντας τάχα μου δραματικούς, "γκανγκστερικούς" υπόκοσμους με χαρακτήρες που απλά φτύνουν ξεκουρδισμένες, ανούσιες φανφάρες; Οχι, ειλικρινά, αν το πιστεύει τότε θα αντιμετωπίσει οσονούπω το πολύ σοβαρό πρόβλημα της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς...


02. ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΟ HYDE PARK
του Ρότζερ Μισέλ

Τα πάντα σε αυτό το φιλμ πρέπει να τα συνδυάσεις με τη λέξη "χειρότερο" μπροστά. Χειρότερο σενάριο; Τσεκ. Χειρότερη σκηνοθεσία (μα τον Τουτάτι όμως!); Τσεκ. Χειρότερες ερμηνείες (στις καριέρες τους τουλάχιστον); Τσεκ. Πάτος σε όλα. Πώς έγινε αυτό; Παραμένει μυστήριο, σαν σύνολο, αλλά με τέτοιες προθέσεις εξ αρχής το πράγμα πάει στο διάολο. Ούτε μια αράδα της προκοπής ρε μάνα μου! Και απο τις λίγες, επίσης, περιπτώσεις που μια ταινία καταφέρνει μέσα σε 90 μόλις λεπτά να σε κάνει κοιτάξεις εκατοντάδες φορές το ρολόι σου - για να μην αναφέρω το ρεκόρ "σιχτιρίσματος"...


Και να, το υπόλοιπο 90% του παγόβουνου για φέτος. Η λάθος στιγμή στην καριέρα του Πολ Τόμας Αντερσον. Η αδυναμία του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν να το πάρει όλο πάνω του. Η επιβεβαίωση οτι ο Φίνιξ ζεί με κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Η στιγμή αυτή που αναφωνείς με όσο κουράγιο σου έχει απομείνει "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ;". 
Αιωνία σου η μνήμη, THE MASTER
Φυσικά, το λέω για αστείο. Ψάχνω σκαλιστήρια για να το πετάξω έξω απο αυτή...



Αυτά. Αναμονή για τα καλύτερα. Και του χρόνου με χειρότερα.

11.2.13

OSCARS 2012: ΑΡΓΚΟΜΑΧΟΝΤΑΣ


[Λέω να αλλάξω ήθη κι έθιμα εδώ μέσα. Δηλαδή, γραμματοσειρά.]

Σε δύο εβδομάδες περίπου έχουμε πάλι πανηγυράκι, τηλεοπτικό κυρίως, με τα αστειάκια του (ας πιάσει ο Σεθ ΜακΦάρλεϊν πριν ξαναζωντανέψουν τη μούμια του Κρίσταλ), τα -δεν-έχω-λόγο-ύπαρξης- χορευτικά του (εκτός αν οι live - όπως φαίνεται - εκτελέσεις των τραγουδιών απο τις ταινίες του 007 έχουν κάποιο touch παραπάνω), τα λούσα του, τα κλάματά του, τα νεύρα του (για μας τους "φυσιολογικούς", κυρίως, που υποστηρίζουμε άλλα πράγματα), την προβλεψιμότητα και, πού και πού, τις εκπλήξεις του. Τα έγραψα τόσο τυποποιημένα που βαρέθηκα ο ίδιος.

Προβλέψεις. Ουάου. Πιάσ'το αυγό και κούρευτο. Πριν τα Χριστούγεννα, είχες μόνο ενα βραβείο σίγουρο κι αυτό ήταν η Σκηνοθεσία του... Μπεν Αφλεκ. Αντ'αυτού, ο Αφλεκ δεν είναι καν υποψήφιος. Λες, πάει, το Argo χάνει έδαφος και κερδίζει ο χασμουρητοπρόεδρας του Σπίλμπεργκ. Τώρα, κάτι το κράξιμο, κάτι οι αλκοολικές οι νύχτες, η "Αργώ" τρέχει σε "γρήγορω" και τσιμπάει ο,τι βραβείο υπάρχει. Τούμπα λίμπρε; Ο Θεός και η ψυχή τους. Παρακάτω τα λέω αναλυτικά ανα κατηγορία. Μην πας για ύπνο ακόμα, κάνε υπομονή.

THE "TECHIES"

Οι τεχνικές κατηγορίες που όλοι αγαπούν να υποτιμούν. Ξεχνώντας βεβαίως οτι χωρίς αυτές, απλά, δεν έχεις ταινία.
Απο τη στιγμή που υπάρχει μιούζικαλ ανάμεσά τους, στο Sound Mixing οι Αθλιοι έχουν τον πρώτο λόγο (συν το μπόνους οτι τα τραγούδια ερμηνεύτηκαν... live κατά το γύρισμα). Στο Sound Editing, εμπειρογνώμονες του αντικειμένου ρίχνουν τα λεφτά τους στο Skyfall. Whatever.

Οπτικά Εφέ καπαρώνει η Ζωή του Πι. Τίμια, καθαρά και δίκαια, αν θες τη γνώμη μου.

Μακιγιάζ αγκαλιάζει το Hobbit. Αλλωστε δεν έχει πουθενά αλλού να χτυπήσει και δε νομίζω οτι τους πάει η καρδιά να το αφήσουν τελείως αβράβευτο. Ασχετα που εμείς χεστήκαμε κιόλας.

Στις κατηγορίες "τρείς λαλούν και δύο χορεύουν", δε χωράει αμφιβολία για την Adele στο Τραγούδι. Το κόβεις απ'τη ρίζα αν γίνει κάτι άλλο. Στη δε Μουσική, η πλάστιγγα γέρνει προς τον - γενικώς αδικημένο απ'την Ακαδημία - Μίκαελ Ντάνα της Ζωής του Πι. Ο Μαριανέλι της Καρένινα είναι ο καλύτερος, αλλά τον βράβευσαν πρόσφατα και, εκτός των άλλων, η ταινία του δεν παίζει για Καλύτερη Ταινία, όπως αυτή του Ανγκ Λι. Ο Γουίλιαμς μπαίνει ως συνήθως τιμήν ένεκεν, ακόμα και soundtrack για ταινία του Στάθη Ψάλτη να γράψει, ο Ντεσπλά του Argo είναι κι αυτός σχετικά πρόσφατα βραβευμένος αλλά αποτελεί τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του Ντάνα, αν το sweep του Αφλεκ είναι μεγαλύτερο του αναμενόμενου. Προσωπικά, θα επιμείνω στο Ντάνα.

Για να χάσει το Art Direction (εμείς εδώ το λέμε, δυνατά κι ελληνικά, "Οσκαρ Σκηνικών") η Σάρα Γκρίνγουντ της Καρένινα πρέπει να γκρεμιστούν τα τείχη των Ιωαννίνων. Επίσης, αν τυχόν το χάσει, σταματάω να βλέπω ταινίες (που λέει ο λόγος). Τα Κοστούμια, απο την άλλη, δεν έχουν τόσο ξεκάθαρο φαβορί, αν και η Καρένινα έχει κι εδώ τον πρώτο λόγο. Εκεί θα ποντάρω κι εγώ, βάζοντας ωστόσο δυνατό διεκδικητή μια... posthmus επικράτηση της Εϊκο Ισιόντα για το Mirror,Mirror. Ναι, αυτό "της Χιονάτης" με τη Τζούλια Ρόμπερτς. 


Η Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια πολλές φορές παίζει μπάλα μόνη της, ανεξάρτητη. Δεν είναι υποχρεωτικό οτι θα συνοδεύσει "ντε και καλά" κάποιο απο τα φαβορί της Καλύτερης Ταινίας. Φέτος, υπάρχει ενα "ντεμί" φαβορί που λέγεται Κλαούντιο Μιράντα και είναι υπεύθυνος για το συναρπαστικό... rendering της Ζωής του Πι. Παρόμοια βράβευση έσκασε μύτη απο το πουθενά και για το Avatar πριν τρία χρόνια. Αλλιώς, χτυπάει φλέβα ο Γιάνους Καμίνσκι του Lincoln (και ίσως το μόνο που πραγματικά του αξίζει...). Κρίμα για τον σπουδαίο Ρότζερ Ντίκινς του Skyfall (προσωπικός αγαπημένος), που οι "παπάδες" που έκανε στο φιλμ του Μέντες είναι για... μια ταινία του Τζέιμς Μποντ, με αποτέλεσμα να ρίχνει τις ελπίδες του κάτω απο το μέτριο.

Και τώρα, η ώρα της "τούρτας". Μοντάζ. Συνήθως κρίνει την Καλύτερη Ταινία, σε χρονιές που δεν υπάρχει... Τιτανικός. Τα τελευταία χρόνια κάτι τέτοιο πάει κι έρχεται. Δε συμβαίνει πάντα, αλλά είναι εννιά στις δέκα φορές ένα πολύ δυνατό (αν όχι σίγουρο) δεκανίκι. Αν δεχτούμε λοιπόν οτι Καλύτερη Ταινία είναι το Argo, τότε το Μοντάζ θα πάει εκεί. Αναγκαστικά, γιατί το φιλμ του Αφλεκ - χωρίς τη Σκηνοθεσία - δεν έχει που αλλού να στηριχτεί. Θα πρέπει να κερδίσει ΚΑΙ το Μοντάζ ΚΑΙ το Διασκευασμένο Σενάριο. Το 'χουμε ξαναπεί. Δεν υπάρχει "Καλύτερη Ταινία" με κάτω απο τρία βραβεία συνολικά. Εκτός αν τσιμπήσει τη Μουσική. Πράγμα δύσκολο. Οπότε είναι μάλλον κάτι περισσότερο απο προφανές το ποντάρισμα εδώ.


THE BASICS (ΚΑΙ ΚΑΛΑ)

Εδώ, οι ειδήμονες της Ακαδημίας μετράνε την "ποιότητα". Κανονικά θα γελούσαμε, αλλά παίζει λίγο νωρίτερα να 'χουνε βραβεύσει τίποτα Transformers, οπότε σκάσε και κολύμπα.

Το Διασκευασμένο Σενάριο φέτος θα κάνει τη διαφορά. Αν θέλουν Καλύτερη Ταινία το Argo, πρέπει να του δώσουν και αυτό. Αν θέλουν Lincoln, τότε ο Τόνι Κούσνερ το βάζει απο τώρα στην τσέπη. Οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία τύχη, εκτός αν εκείνα τα τείχη των Ιωαννίδων δε βάλουν κώλο κάτω και κερδίσει κανένας Ράσελ για το Silver Linings Playbook. Χλωμό σαν τον Μπόρις Κάρλοφ.

Το Πρωτότυπο Σενάριο είναι μια ιστορία πόνου. Δε συμμετέχει κανένας σοβαρός αντίπαλων των φαβορί για την Καλύτερη Ταινία, αλλά έχει δύο γερούς μονομάχους απο το παρελθόν. Τον Μαρκ Μπολ του Zero Dark Thirty και τον Κουέντιν - he's the man - Ταραντίνο του Django. Μη με ρωτήσετε τί θα ήθελα προσωπικά. Καθαρά ψυχρά και υπολογιστικά, όμως, μάλλον θα τον φτύσουν στη μούρη και φέτος και ο - μη-χεστούμε-τώρα - σεναριογράφος της Μπίγκελοου θα τον καπελώσει και πάλι. Αν ρωτάς εμένα, απο τις πιο "ανοιχτές" κατηγορίες. Κάπου παραμονεύει και εκείνη η κωλόγρια, ο Χάνεκε, γι'αυτό μην πάρεις ακόμα το όπλο σου.

Δεύτεροι Ρόλοι. Χα! Για τον Γυναικείο, μη φάμε πολλές αράδες, έχει Αν Χάθαγουεϊ, έχει σιγουράκι, τέλος. Το ξέρουν και οι πέτρες, ακόμα κι αυτές που κρύβονται στα νεφρά. Στον Ανδρικό, ωστόσο, έχει το σχετικό τζέρτζελο. Τόμι Λι Τζόουνς ή Ρόμπερτ ΝτεΝίρο; Μέχρι πρότινος, ο Τζόουνς ήταν ακλόνητος σαν το Εξκάλιμπερ. Τελευταία, ο ΝτεΝίρο μαζεύει πόντους απο παντού, λες και είναι η τελευταία του ευκαιρία να... αναδειχθεί. Τί να πω. Πενήντα-πενήντα; Μπορεί. Δε θα ακουμπούσα λεφτά, ο Τζόουνς έχει το έρισμα των μελών, αλλά ο ΝτεΝίρο έχει... Γουάινστιν. Ξέρετε εσείς.

Πρώτοι Ρόλοι. Στον Αντρικό γράψε... Χάθαγουεϊ. 'Η αλλιώς, Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Δεν τον κουνάς απο το τρίτο αγαλματάκι ούτε με μπουλντόζα. Κρίμα για τον Μπράντλεϊ Κούπερ πάντως. Αλλά, ο Γουάινστιν έχει λαγό στο καπέλο που λέγεται Τζένιφερ Λόρενς που - επαναλαμβάνω, ΑΝ ΡΩΤΑΣ ΕΜΕΝΑ - είναι φαβορί στον Α' Γυναικείο. Η Τσαστέιν είναι "darling" για τα μέλη, αλλά το Silver Linings δε μένει αβράβευτο που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. Το ποντάρισμά μου μένει ως έχει.


Βραβείο Σκηνοθεσίας. Στο άκουσμα των υποψηφιοτήτων αναφωνούσες ενα "καλά, της πουτάνας θα γίνει...", αλλά με τον καιρό ερχόσουνα στα συγκαλά σου. Εσύ, γιατί η Ακαδημία μάλλον τον ξέχασε τον Αφλεκ και πάνω στη φούρια της τρελάθηκε και δεν ξέρει πού - και με ποιά "αφορμή" - να τα πρωτομοιράσει. Εδώ, ο Σπίλμπεργκ είναι μπροστά. Θαρρώ. Να κάνει καμιά "γκέλα" ο Χάνεκε; Μπα, θα τον βολέψουν με το Ξενόγλωσσο και θα πάει στο θάλαμό του. Η ευχάριστη έκπληξη του Μπεν Ζάιτλιν (για τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) δεν ξέρω με ποιά λογική έγινε. Ο Ράσελ του Playbook και ο Ανγκ Λι ίσως είναι οι μόνοι που μπορούν να χτυπήσουν τον "προύχοντα" Σπίλμπεργκ. Με δεδομένη την απουσία του Αφλεκ, κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο. Και το Lincoln παραείναι... favorite για τα αμερικανογομάρια ώστε να χάσει ΚΑΙ τη Σκηνοθεσία.

Μ'αυτά και μ'αυτά, η Καλύτερη Ταινία πάει στο Argo. Σωματείο Σκηνοθετών, Παραγωγών, Ηθοποιών, Χρυσές Σφαίρες και BAFTA, όλα πήγαν εκεί. Εχει δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα, που αν τυχόν χάσει το Οσκαρ θα πέσουν όλοι στην Ακαδημία ζωσμένοι με εκρηκτικά για την αποκατάσταση της... τιμής τους. Παίζει λίγο και το Lincoln εδώ πέρα, για να μην είμαι τελείως μηδενιστής. Αλλά σόρι, το Argo θα κερδίσει. Και ΔΕΝ είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς (κραυγή πόνου, μην ασχολείσαι)!

Κατά τα άλλα, ησυχία. Νύσταξες, ε;