19.9.07

ΚΑΙ ΚΛΑΚΕΤΑ ΕΧΩ...


Λέμε λέμε, αλλά υπάρχει και ο σινεμάς. Και τον ξέχασα πολύ θαρρώ...

Λοιπόν. Απο όσα έχω δεί μέχρι στιγμής, οι πιο ολοκληρωμένες (απο γενική άποψη) ταινίες μέχρι στιγμής είναι το Zodiac και το Bourne Ultimatum, χωρίς ωστόσο να μιλάμε για αριστουργήματα (ακόμα ίσως είναι νωρίς, αλλά δεν με έχει συγκλονίσει κάτι προς το παρόν). Στο μεν πρώτο, οι αρετές είναι σαφείς - μιλάμε για έναν απο τους πιο ιδιαίτερους Αμερικανούς δημιουργούς, κι όχι μόνο της γενιάς του. Σε πλανάρισμα, ατμόσφαιρα και σκηνοθετική τακτική ο Φίντσερ δεν παίζεται. Το ίδιο και το θαυμάσιο καστ (αυτός ο Ντάουνι Τζούνιορ επιμένει να μου βουλώνει το στόμα όλο και περισσότερο πλέον...) σε συνδυασμό με τους υπέροχους χρωματισμούς των φίλτρων του Χάρι Σαββίδη στη φωτογραφία. Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως ο Φίντσερ καταλήφθηκε απο μια αδιανόητη εμμονή με τη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα η υπερπληθώρα πληροφοριών και χαρακτηριστικών να "τσιτώνεται" μέσα στις δυόμιση ώρες του φιλμ και να "παγώνει" σε αρκετές στιγμές την προσπάθεια του θεατή να μπεί για τα καλά στην όποια ψυχολογία της ιστορίας.
Παραδίπλα, ο Ματ Ντέιμον έχει πλέον κάνει δεύτερο "εγώ" του τον Τζέισον Μπορν, και η τρίτη περιπέτεια της σειράς είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη. Τώρα, για τη σκηνοθεσία του Γκρίνγκρας μην ξανατοποθετηθώ - ο τύπος σε πιάνει απο το σβέρκο και σε πετάει στο λάκκο με τα λιοντάρια, το λαχάνιασμα του Μπορν είναι πρωτίστως δικό σου και μετά του Ντέιμον, αδυνατείς να ξεφύγεις απο τα πυρά και τελικά, όταν όλο αυτό τελειώσει, τρέχεις να σκουπίσεις τα ιδρωμένα χέρια σου που επί δύο ώρες έτριβες σα μανιασμένος. Και απο την ηδονή της έντασης, εκτός των άλλων...

Εντάξει, κατά τα άλλα δεν έχω ισοπεδωθεί κιόλας, να πω την αμαρτία μου. ΟΚ, το Planet Terror του Ροντρίγκεζ είναι καρα-διασκεδαστικό, δε σου αφήνει άντερο στο γέλιο πολλές φορές, αλλά, κακά τα ψέματα, Ταραντίνο δεν είναι. Τελεία. Οι Simpsons δεν με ενθουσίασαν (ενα πολύ καλό επεισόδιο μεγάλου μήκους, χωρίς διάθεση για το κάτι παραπάνω, δυστυχώς) και ο Χάρι Πότερ είναι το βήμα παραπάνω για τη σειρά (πιο γκόθικ απο ποτέ), αλλά και πάλι αν το δείς σαν μια σκέτη ταινία δεν τρελαίνεσαι κιόλας (για την Εμα, απο την άλλη, το αρπάζω το ξυραφάκι...). Είδα και μια ωραιότατη κωμωδιούλα, το Superbad απο τους τύπους που κρύβονταν πίσω απο τον Παρθένο Ετών 40 και το πρόσφατο Knocked-Up (Σεθ Ρόγκεν στο σενάριο, Τζουντ Απατοου στην παραγωγή), όχι τίποτα το σπουδαίο αλλά τουλάχιστον γέλασα. Δε νομίζω όμως οτι θα το δούμε τελικά στα μέρη μας, παρά μόνο αρκετούς μήνες μετά σε DVD, οπότε γάμα τα, δε λέω περισσότερα.

Παρόλα αυτά, νομίζω πως η ταινία της χρονιάς θα είναι αυτή με τον Σόμμερ και την Κορινθίου και τον ελληνικότατο τίτλο Deep End (σαν soft-core μου ακούγεται). Πρέπει να είναι πραγματικό έπος. Το εννοώ. Αλλωστε, ο σκηνοθέτης είναι ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ δημιουργός. Είχε γυρίσει εκείνη την ταινία με τον Τσαρούχα και τη Δούνια σε κάτι δάση, που αυτός το είχε σκάσει απο κάτι πυρηνικές εγκαταστάσεις που έκανε το πειραματόζωο (....) και πήγε να τις πηδήξει αλλά έσκασε απο το πουθενά μια γκόμενα να τον εκδικηθεί, επειδή την είχε χτυπήσει με μια τρίαινα... Επος λέμε.

16.9.07

ΣΚΑΣΜΟΣ!


Η Ελλάδα τελικά πού είναι μεγάλη; Δεν ξέρω, έχω πήξει στις αμαρτωλές τις σκέψεις. Η Ελλάδα πρέπει να είναι μεγάλη στην ιστορία της, στην προσφορά της στον πολιτισμό, στις συντάξεις της, στο ΑΕΠ της, στον ΦΠΑ της, στην κοινωνική της οργάνωση, στη Δημοκρατία της, στα δάση της, στις θάλασσές της, στα βουνά της, στην πανίδα της, στον ήλιο της, στα πανεπιστήμιά της, στο χιούμορ της, στο χαμόγελό της. Αλλά εσείς τη θέλετε μεγάλη στο ΜΠΑΣΚΕΤ και στο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ε, ό,τι και να πεί κανείς μετά απο αυτή τη διαπίστωση, είναι πολύ, πολύ λίγο...
Βάζεις να παρακολουθήσεις αραχτός στην πολυθρόνα σου ενα απλό ματσάκι ανάμεσα σε δύο αποδεδειγμένα πολύ καλές ομάδες για να φχαριστηθείς. Κι έχεις απέναντί σου, αντί για δέκα παίκτες, δύο πλάσματα που ξέβρασε η ίδια η Κόλαση: τον Σκουντή και τον Ιωάννου. Να φωνάζουν και να ωρύονται για αδικίες και εγκλήματα που διαπράττονται κατά του έθνους μας! Να φτύνουν κατάμουτρα εθνικιστικές κορώνες κάθε δύο λεπτά, εν είδη απόγνωσης επειδή κάποιος τους είπε οτι οι τύχες του τόπου κρίνονται απο τα τρίποντα του Ναβάρο. Επειδή κάποιος τους είπε οτι ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης είναι ήρωες μεγαλύτεροι του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη και πρέπει να τους προσκυνάμε και να τους γλύφουμε τον κώλο μην τυχόν και μας πάθουν τίποτα. Και επειδή η βλακεία είναι αήττητη, τούτο το δίδυμο της ανωριμότητας πρέπει ταυτόχρονα να μας πείσει πως, αν δεν γκαρίζουμε και δεν χτυπιόμαστε στο πάτωμα σαν κι αυτούς, είμαστε ανθέλληνες και, πιθανότατα, παραλλαγές του Εωσφόρου.
Ειλικρινά, εύχομαι απο δω και πέρα ΜΟΝΟ αποτυχίες σε κάθε βήμα Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Μα τω Θεό, δε μας αξίζει τίποτα. Και κυρίως σε τύπους σαν τον Σκουντή, τον Ιωάννου και τον Χατζηγεωργίου, δεν αξίζουν ούτε καν αυτές οι πέντε αράδες που χαράμισα για πάρτη τους. Τίποτα. Ούτε μισό σάλιο, ούτε μισό μετάλλιο. Πίσσα και πούπουλα μόνο, ίσως...

Υ.Γ. Μαγκάκια, προσοχή. 'Η το κατέχεις το άθλημα, ή πουλάς τσιγάρα για ντεπόν. Σε ολόκληρο τουρνουά η ελληνική ομάδα κορόιδευε το μπασκετάκι. Δεν έπαιζε ούτε στάλα. Αλλά είχε πάθος, οκ, και τεράστια κωλοφαρδία. Ενα καλό παιχνίδι κάναμε (με τους Ισπανούς) και χάσαμε έτσι ακριβώς όπως κερδίζαμε εμείς μέχρι εκείνη τη στιγμή όλους τους άλλους τους ταλαίπωρους. Οι καημένοι οι Σλοβένοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν και λογικό. Εμείς τότε το παίζαμε μάγκες, ήρωες, προσωπικότητες και άλλες τέτοιες πίπες. Τώρα μάθαμε οτι, για να κερδίσεις την τύχη σου, θέλεις τέχνη στα χέρια σου. Την οποία την έχουμε, φευ. Αλλά πρέπει να μάθουμε να τη χρησιμοποιούμε σε 40 κι όχι 2 λεπτά. Και η μεγάλη ομάδα φαίνεται όταν μετά απο ήττα σκύβει το κεφάλι και θυμάται τις δικές της μαλακίες κι όχι τα σφυρίγματα των διαιτητών. Εσείς που πέφτετε πάνω τους λες και μας έκοψαν τη φόρα (ναι, ναι, όπως και με τους Σλοβένους, τους Κροάτες, τους Ρώσους...), έχετε πέσει στο λήθαργο της μόνιμης αποδοχής της αποτυχίας. Ούτε και σε σας αξίζει τίποτα. Ειλικρινά.

13.9.07

ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ ΚΙ ΟΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ...


Συνήθως κάνω πλάκα με κάτι τέτοια, έκανα πλάκα μέχρι και σήμερα, αλλά τώρα θα μιλήσω για μία φορά σοβαρά.
Ο Καρατζαφέρς έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Παίρνει το πρωινό του με τον Λεπέν, το μεσημέρι καφεδάκι με τον Κάστρο και το βράδυ προσευχές στο Βούδα. Αυτό είναι το πρόγραμμά του. Αν είναι της μόδας, είναι στο ΛΑ.Ο.Σ. Καρατσεκαρισμένο διαφημιστικό tagline, απο αυτά που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο πρόεδρος όταν αναλογίζεται τί έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον μαλακισμένο εγκέφαλο του νεο-νεάτερνταλ Ελληνα: όπου φυσάει ο άνεμος.
Κατά τας γραφάς, ο Καρατζαφέρης είναι ακροδεξιός, επειδή έτσι θέλει να τον λέει ο Καραμανλής και η Αριστερά (ποιά;). Ο "Καρατζ" γελάει με όλα αυτά και καλά κάνει. Στην πραγματικότητα, κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απο όλα, είναι ο πιο "πολιτικός" απο όλους. Είναι 100 φορές πιο λαϊκιστής απο τους τωρινούς εκλογικούς του αντιπάλους, αλλά ο θνητός αμόρφωτος τον υποδέχεται το λιγότερο ως ήρωα και αναμορφωτή. Γιατί; Γιατί λέει οτι μικρός μοίραζε το γάλα, αντί να τρώει τα λεφτά του μπαμπά Ανδρέα ή του θείου Κωνσταντίνου. Και μέχρι πότε το μοίραζες ρε Γιώργο; Μέχρι τα 40; Γιατί και body-builder έγινες, και μπραντ-ε-φερ έκανες με τον Governator και βρακιά διαφήμιζες ("Απ'έξω εμφάνιση κι απο μέσα άνεση", μην ξεχνιόμαστε), και βινύλια σιγο-μιξάριζες και κανάλι έφτιαξες και ραδιοσταθμό και εφημερίδα. Και έχεις και δούναι και λαβείν με την Εκκλησία και τα διάφορα υποκαταστήματά της (όπου υπάρχουν τράπεζες). Και βγαίνεις κάθε τρείς και λίγο περιφέροντας την αφεντομουτσουνάρα σου απο καναλίου είς κανάλιον μιλώντας με αυτά τα πανέξυπνα στοιχάκια σου, που θα έκαναν τον Φοίβο να σκάσει απο το κακό του που δεν τα πλάσαρε πρώτος στη Βανδή. Αμα όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της διακίνησης γάλακτος, θα υπήρχε εδώ και χρόνια ξεχωριστό Τ.Ε.Ι...
Κι αυτός ο συγκεκριμένος - φευ - πολιτικός λόγος σου... Απο τη μία ήρωάς σου ο Τσε Γκεβάρα, απο την άλλη εικόνισμα ο Εξαδάχτυλος στα γραφεία σου στον Πειραιά. Κάνω λάθος, πατριώτη μου; Κυνηγάς τους μετανάστες πότε με μαστίγιο και πότε με καρότο, αλλά παραδέχεσαι τα κομμούνια της Αλέκας κι ας σου επιρρήπτουν ευθύνες για κάθε ρατσιστική επίθεση κάθε λίγο και λιγάκι στο κέντρο της Αθήνας. Υμνείς τη δημοκρατία και τους θεσμούς της κι έχεις στο ψηφοδέλτιό σου τον Βορίδη (έλιωσε πολλά μαδέρια στα κεφάλι Πακιστανών ως Χρυσαυγίτης στα νιάτα του) και συνεργάζεσαι off-the-record με τον Πλεύρη και τον Σοφιανόπουλο, που ακούνε δημοκρατία και μεταπολίτευση και ξερνάνε τ'άντερά τους. Τριγυρνάς αναζητώντας πολιτισμένο διάλογο και κουβαλιέσαι με τα λεμόνια στα debate για να πικάρεις νηπιαγωγικά τους αντιπάλους σου.
Ξέχασα κάτι; Α, ναι, την Εφη Σαρρή. Την έχεις κι αυτή στο ψηφοδέλτιό σου γιατί "πιστεύει στην Ελλάδα, πιστεύει στο Χριστό". Εχεις και την άλλη του Αρναούτογλου να αρθρώσει πολιτικό λόγο στη Βουλή, ίσως επειδή ζήλεψες τη δόξα της Ελενας Κουντουρά και του Κώστα Καρρά. Εκανες και πρόταση στη Μαριάννα Ντούβλη, αλλά εκείνη κάτι έπαθε και δεν δέχτηκε (μπροστά στο αντίπαλο δέος Σαρρή, ίσως). Εχεις και το φυντάνι, τον Αδωνι. Αυτόν τον σπουδαίο ρήτορα. Που είπε τις προάλλες οτι όταν βλέπουμε αστυνομικό στο δρόμο πρέπει να του βαράμε προσοχή. Εχεις ΚΑΙ αυτόν. Μπράβο. Ετοιμάζεις γερές εκπλήξεις στην πεντακομματική Βουλή που ονειρεύεσαι.
Αλλά μα τω Θεό. Προσεύχομαι να μείνεις στα όνειρά σου. ΚΑΙ Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση ΚΑΙ τουρλουμπούκι δεξιά και Σαρρή και Αδωνι για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δε θα το αντέξω. Θα αποκάμμω ο μαύρος...

7.9.07

DEBATE ΚΑΙ ΞΥΛΟ


Οργιώδες. Τι debate κι αυτό ρε φίλε... Γεμάτο ένταση, τρυγμούς, αγωνία, ανατροπές (κάπου άκουσα οτι ένας floor manager παραπάτησε κι έπεσε), μυστήριο, αντιδικίες, μπηχτές, ειρωνίες, σεξ, καράτε και άγιος ο Θεός. Διακαναλικά, μάλιστα...
Κάπου ανάμεσα στο παρολίγον εγκεφαλικό επεισόδιο του μέγιστου Αιμίλιου Λιάτσου και την χαρακτηριστική ευγένεια της Μαρίας Χούκλη (που πρώτα παρατηρήθηκε απο τον Χατζηνικολάου), εντόπισα στιγμές που, αναμφίβολα, θα μπορούν αργότερα να διδάσκονται σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα (τη Γυμναστική Ακαδημία):
  • Ο Καραμανλής είναι γεννημένος ηγέτης και δεν επαναπαύεται. Και σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, δεν κάνει ποτέ καινούριο λάθος. Συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε και υπεραμύνεται των πράξεών του - τόσο, που αν δεν τον ψηφίσεις να βγεί αυτοδύναμος, θα σου χτυπάει τα κουδούνια απο το πρωί μέχρι το βράδυ για να ψηφίζεις ανα τακτά χρονικά διαστήματα, μετά απο κάθε γεύμα.
  • Ο Παπανδρέου είναι κι αυτός γεννημένος ηγέτης, αλλά για κάποιο κοντινό στρουμφοχωριό, στο οποίο κανείς δε θα του πεί πως βαριέται αυτά που λέει, γιατί απλούστατα όλοι θα είναι ίδιοι με αυτόν. Με εξαίρεση το πράσινο σκουφάκι, που θα τον κάνει να ξεχωρίζει απο την ομύγυρις.
  • Η Παπαρήγα πρέπει να ήταν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης της (λαϊκή τάξη προφανώς), αφού κάθε φορά μπορεί και λέει ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη, με τις ίδιες ακριβώς λέξεις και φράσεις. Ακόμα και τις τελείες θυμάται.
  • Ο Αλαβάνος είναι ικανός να πλακωθεί και στο ξύλο για πάρτη σου, αρκεί να μην ψηφίσεις Νέα Δημοκρατία στις εκλογές. Κατά τα άλλα, πολύ θα ήθελε να ήταν 30 χρόνια νεότερος και να κατεβαίνει στις πορείες, αλλά μεταξύ μας, νομίζω πως προτιμά να στέλνει τον Τσίπρα, που είναι και πιο handsome, μπας και χτυπήσουμε και κανένα γκομενάκι (με γκλοπ).
  • Ο Καρατζαφέρης θα φέρει την αλλαγή. Είναι έτοιμος. Μία ψήφο χρειάζεται μόνο. Είπε οτι θα ψάξει και θα τη βρεί. Αν χρειαστεί, θα ψάξει και τις τσέπες του Αδωνι Γεωργιάδη.
  • Ο Παπαθεμελής αδικείται απο το ρόλο του αρχηγού κόμματος. Ο χειμαρρώδης λόγος του (κι ας τον διέκοπτε δικτατορικά η Χούκλη) θα ταίριαζε περισσότερο σε ομιλία παλαίμαχου ποδοσφαιριστή σε ιστορική συνάντηση Βραδυποριακού-Ταλαιπωριακού...
Και πάλι, να μην ξεχάσω τους έγκριτους-μάχιμους δημοσιογράφους μας. Ο Χατζηνικολάου τελικά κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ο Alexis ξέρει τελικά πολύ καλά ελληνικά. Ο Ευαγγελάτος, όσοι το παρατηρήσατε, είχε καθόλη τη διάρκεια του debate μια κρυφή κάμερα στο παντελόνι του. Η Στάη είναι εκθαμβωτικά όμορφη - εξέπεμπε μια τέτοια λάμψη, που τελικά κατάφερε να με τυφλώσει. Η Τρέμη είναι τόσο σπουδαία δημοσιογράφος, εξαιτίας της συχνής παρέας με τον Πρετεντέρη και τώρα μπορούσε να μιλήσει περισσότερο (double feature). Και η Χούκλη είναι αυτό που όλοι ονειρευόμασταν: ενα ελληνικό μοντέλο ανδροειδούς, τύπου Τ-1000 που δεν παίρνει τις μορφές άλλων, αλλά μπορεί να σε διακόψει σε ανύποπτο χρόνο κι αν τυχόν διαφωνήσεις μαζί της, θα στο κοπανάει σε όλη σου τη ζωή.

Και φυσικά, ειδική μνεία στον Εναν, τον Μοναδικό, τον Ανυπέρβλητο, τον Δημοσιογράφο: Αιμίλιος Λιάτσος. ΠΟΛΥ δύσκολες ερωτήσεις. Απο το εγκεφαλικό στη δήλωση του Αλαβάνου, στο "τι θα κάνετε για την παιδεία, την υγεία, τα τρόλεϊ, κλπ" στον Παπανδρέου και στη μικρή Αναστασία του Καραμανλή, που στα οκτώ της χρόνια ρωτάει πώς θα γίνει πρωθυπουργός. Τους στρίμωξε όλους. Εκτός απο τους αρχηγούς...

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ...


1939-2007

5.9.07

Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΕΝΤΑΛΕΠΤΑ

Δεν ξέρω πόσοι απο εσάς επιδίδονται στο διαστροφικό σπορ της παρακολούθησης έστω και ενός λεπτού απο το πρόγραμμα του ΤηλεΑστυ, αλλά αυτό που είδα τις προάλλες με σόκαρε...
Ωρα δώδεκα τα μεσάνυχτα - ανάμεσα στην έξοδο του βρυκόλακα και την εκπομπή του Γεωργίου - η νοσταλγική φιγούρα του Ηλία Κακλαμάνη (τρισμέγιστου πρωταγωνιστή-μηχανόβιου σε ταινίες όπως οι Φυλακές Ανηλίκων και οι Σατανάδες στα Σχολεία) μέσα σε ενα αμάξι να παρουσιάζει την εντυπωσιακή, αρτιότατη απο κάθε άποψη πεντάλεπτη εκπομπή Μαζί για μια Βόλτα. Τί γίνεται σ'αυτό το τηλεοπτικό έπος; Ο Ηλίας τα εξηγεί μέσα σε πέντε λέξεις στην εισαγωγή "Μαζί θα πηγαίνουμε κάθε μέρα να βλέπουμε πολλά και ενδιαφέροντα καταστήματα, το καθένα με το δικό του στιλ". Κοπήκατε; Τα καταστήματα που ακολούθησαν είχαν ΟΛΑ κοινό παρανομαστή: Πλακάκια "Λακιώτης", καφετέρια "Απρόοπτο", μπουζουκερί "Αλλη Φάση", κλπ. Ολα στα δυτικά προάστια, με κυρίαρχες περιοχές το Περιστέρι, το Μπουρνάζι και το Αιγάλεω! Αν το δεί ποτέ ο Μαζωνάκης, θα τον τρέχουμε με πολλαπλά εγκεφαλικά...
Δηλαδή, αυτά τα "καταστήματα" που με περίσσεια διάθεση μας παρουσιάζει ο Ηλίας, είναι ο,τι βρεθεί μπροστά μας για χορηγό στο κανάλι του Καράτζ. Και η παρουσίαση; Αγγίζει την τελειότητα! Ούτε 30 δευτερόλεπτα δε χαραμίζονται, δύο-τρία πλάνα μόνο απο το "κατάστημα" και απο πίσω αφήγηση-off με ποιητικές εκφράσεις όπως "το καλύτερο", "θα διασκεδάσετε", "όμορφος χώρος", κλπ. Ολη αυτή η πακετάρα, κλείνει και πάλι με πλάνο του Ηλία στο αμάξι. "Αυτά για σήμερα. Αύριο θα δούμε άλλα καταστήματα. Γειά σας".
Θεϊκό. Τουλάχιστον...