29.8.09

ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΙ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ


Αν ο Πουλόφσκι είχε κάνει εκείνη τη μελέτη που διατεινόταν ο αείμνηστος Μουστάκας για τους Ουκρανούς τροβαδούρους του 14ου αιώνα, τότε κάθε δική μου λέξη θα ήταν περιττή. Αλλά δεν το έκανε. Αρα, όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες.

Ωπα, παρεξήγηση. Εξήγηση; Πάρτε για παράδειγμα έναν κλασικό τροβαδούρο. Σε οποιονδήποτε αιώνα, δεν υπάρχει θέμα. Ο αοιδός άδει, και μάλιστα μελίριτα. Για τον έρωτα. Ξέρετε, ρομαντικές αηδιούλες, μπαλκονάκια, κρεμαστοί κήποι, ολόγιομα φεγγάρια, χρυσά μαλλιά και τρίχες στις μασχάλες. Ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα, η απελευθέρωση της Τροίας, ο Χάρης Ρώμας και η Ελένη Ράντου. Τέλος πάντων, ένας ρομαντικός αχταρμάς. Ο τροβαδούρος δίνει την εξήγα του και κανταδιάζει. Επίσης, μπορεί να μιλήσει και για την ειρήνη, τη ζωή, την ευτυχία, το γιαούρτι με τα μηδέν λιπαρά. Ολα θα ακουστούν όμορφα, θες δε θες. Το έτερον ήμισυ ενδιαφέρεται ξαφνικά για όλα αυτά και ο ρομαντικός πλην τίμιος τροβαδούρος συνεχίζει να άδει μέχρι να τελειώσει η ταινία.

Και μετά, το σίκουελ. Και δεύτερο. Και τρίτο. Πιο πολλά απο τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι ας αλλάζουν οι αιώνες. Σήμερα, ο ευγενής τροβαδούρος στέλνει sms με αριέτες. Τις ίδιες ρομαντζάδες, απλά τώρα δεν έχουμε κρεμαστούς κήπους παρά μόνο Χάρη Ρώμα. Εντάξει, σιγά τις αλλαγές, εδώ υπάρχει μείζον πρόβλημα! Η ευαίσθητη γυναικεία ψυχή ανταποκρίνεται όπως το παπαδοπαίδι στη σεξουαλική αφύπνιση του προκαθήμενου. Νοερά, στην αρχή. Ζωηρεύει στη συνέχεια. Σε κάνει κτήμα της. Σε αγκαλιάζει με περιφρόνηση και σε περιφρονεί με αυταπάρνηση. Ολα αυτά μέσα στην ίδια στιχομυθία. Τραγικό; Τσου. Αληθινό. Αργότερα, οι ερωτήσεις δεν έχουν απαντήσεις, γιατί τελείωσε η κάρτα. Αληθινό, σου λέω. Οπότε, μία η άλλη, ο τροβαδούρος κουλουριάζεται ωσάν βόας με ναρκοληψία σε μια γωνιά και άδει για τους παπαγάλους. Χαμηλοφώνως πλέον, γιατί δεν έχει νόημα να τον ακούει όλος ο κόσμος. Ο οποίος, παρεπιπτόντως, δεν έδινε σημασία έτσι κι αλλιώς. Πόσοι τον άκουσαν να δίνει ρεσιτάλ καντάδας; Ενας; Δύο; Τόσοι και λιγότεροι. Τσάμπα το κρασί, τσάμπα η νταντέλα. Και το φεγγάρι, συν τοις άλλοις, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κομμένο νύχι.

Συμπερασματικά, οι γυναίκες κρατάνε πράγματα πάνω τους που τα χρησιμοποιούν καθ'εκάστην και αργείαν, για ηλίθιους λόγους. Ηλίθιους για σένα, που δεν καταλαβαίνεις. Αρα, κάτι ήξεραν εκείνοι οι τροβαδούροι, που σιγοτραγουδούσαν πάνω στη γλυκειά κιθάρα τους μελωδίες απο το υπερπέραν. Δυστυχώς, η μεταλλαγμένη γενιά που τους διαδέχτηκε, δεν έχει κουράγιο ούτε Γονίδη να αρθρώσει. Κι άντε και τον άρθρωσε... Ποιά θα τον ακούσει;

Και συν τοις άλλοις, στην Ουκρανία υπάρχει τεράστιο θέμα με τις γυναίκες. Ολες έρχονται κατά 'δω, και γυρνάνε πίσω μάλλον απογοητευμένες που κανείς δε θυμάται την ιστορία των προγόνων τους.
Γάμησέ τα.

23.8.09

Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ(**)

Μια στροφή ακριβώς πριν την ολοκλήρωση του teen-magic opus και η κατάσταση στο Χόγκουαρντς είναι πιο... σκατένια απο ποτέ. Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνουμε, διαβάζουν και μικρά παιδιά.

Αν εξαιρέσεις τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς, η κλιμάκωση απο ταινία σε ταινία του Χάρι Πότερ μοιάζει με ενα τεράστιο δωμάτιο τίγκα στο φως που σιγά-σιγά αρχίζεις και σβήνεις τα φώτα του. Στην προτελευταία σκάλα του, ίσα που βλέπεις μπροστά σου. Σκοτάδι πισσοσκόταδο πισσοσκοταδιασμένο. Στον Ημίαιμο Πρίγκιπα τα πάντα έχουν βουτηχτεί σε ενα - σχεδόν μισάνθρωπο - σκοτεινό βούρκο, όπου οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι όλες... δυσάρεστες τόσο για τους ίδιους τους ήρωες όσο και για του φαν, που μαγκωμένοι παρακολουθούν τα μαύρα τα μαντάτα να έρχονται. Επίσης, κάθε ίχνος χιούμορ έχει πλέον σταλεί στο διάολο! Οι νέοι χαρακτήρες κάθε ταινίας, συνήθως καθηγητές, που έδιναν ένα touch μπουρλεσκικού γέλωτος (ο Κένεθ Μπράνα στην Κάμαρα, η Μιράντα Ρίτσαρντσον στο Κύπελλο, η Ιμέλντα Στόντον στο Φοίνικα) εδώ έχουν οριακά εξαφανιστεί, και οι εναπομείναντες μοιάζουν πιο δυστυχισμένοι και μίζεροι κι απο την ίδια την πρωταγωνιστική τριάδα. Δεν ξέρω πού αποσκοπούν όλα αυτά, ίσως έτσι να πρέπει να μεταφερθεί αμιγώς το ίδιο το κλίμα του βιβλίου, αλλά το να θες να μοιάζεις ντε και καλά "ενήλικος" πριν την ώρα σου οδηγεί συνήθως σε τέτοιες - αναίτιες - υπερβολές.

Αλλο ένα λάθος που παρατηρεί κανείς στις τελευταίες ταινίες της σειράς (και ακόμα περισσότερο στον Πρίγκιπα) είναι παντελής έλλειψη ροής στην πλοκή. Τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν με συνδέσεις προηγούμενων και επόμενων σκηνικών, πράγμα που αφαιρεί πολλούς πόντους απο μια στέρεα κινηματογραφική δομή ενός - έστω και υπέρ του δέοντος - σκοτεινού παραμυθιού. Απο την αρχή μέχρι το τέλος του, ο Πρίγκιψ μοιάζει με ένα τεράστιο τρέιλερ που απλώς υπενθυμίζει τα προηγούμενα και ανοίγει χώρο για τα επόμενα. Εκτός ίσως απο την εξέλιξη λίγο πριν το φινάλε (οι αναγνώστες ήδη γνωρίζουν)... Αυτό που έχουμε να παραδεχτούμε πάντως, είναι οτι ακόμα κι έτσι, το ενδιαφέρον σου δεν το χάνεις ολότελα και παρόλη τη... μαυρίλα εξακολουθείς να θέλεις να δείς πώς ακριβώς θα τελειώσει το ρημάδι, ακόμα κι αν χρειαστούν δύο ολόκληρες ταινίες ακόμη...

22.8.09

ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ (*****)

Είναι ορισμένες περιπτώσεις που λες "δε γίνεται αυτο"!
Τις περισσότερες φορές το λες με θαυμασμό ή απλά απο το "μάγκωμα" του σαγονιού που μόλις αντίκρυσε κάτι στα όρια του απίστευτου. Δε μιλάω τόσο για τους ίδιους τους Μπάσταρδους, αλλά περισσότερο για τον glorious bastard τον ίδιο. Τον Κουέντιν.

Ο τύπος έχει διακτινιστεί (χρόνια τώρα, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική) σε μια σφαίρα άκρατα σινεφιλική, έχει ταυτιστεί με κάθε τί κινηματογραφικό και μάλιστα σε δικό του, ολότελα δικό του, χάρτη. Οι Μπάσταρδη είναι απλά μία ακόμα προσθήκη σε αυτόν τον χάρτη, που τον βλέπεις να γεμίζει ολοένα και περισσότερο με ο,τι πιο ΚΑΥΛΩΤΙΚΟ μπορεί να κατεβάσει ο αδαής κινηματογραφικός νους σου. Τόσο πολύ που... έχω αρχίσει να βαριέμαι να το επαναλαμβάνω: ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ. Ο Ταραντίνο γουστάρει τόσο πολύ αυτό που κάνει και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για κριτικούς και αναλυτές που τον στηρίζουν μόνο όταν δεν έχουν περίοδο. Το σινεμά που κάνει, ενα σινεμά της καύλας στην κυριολεξία, απευθύνεται μονάχα σε αυτούς που το γουστάρουν εξίσου - σαν το καλό σεξ, που θέλει συμμετοχή και των δύο, ανοιχτά μυαλά, αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά και απόλυτη επικοινωνία. Η σχέση του Ταραντίνο με τους θεατές "του" είναι τέτοια ακριβώς.

Το τί γίνεται λοιπόν στο νέο του πόνημα είναι μάλλον περιττό να αναλυθεί ή να καταγραφεί εκτενώς απο έναν τέτοιο "θεατή". Ενας Παγκόσμιος Πόλεμος ως backround κανιβαλίζεται ως εκεί που δεν πάει, αλλάζοντας θέσεις και ιστορικές παραστάσεις σαν τα πουκάμισα. Ενα τσουβάλι χαρακτήρες που αποκτούν υπόσταση ακόμα και σε ελάχιστο χρόνο (αυτό είναι ταλέντο φίλε μου...). Σκηνοθετικές "παρανομίες" και ακροβασίες που βγάζουν μάτι... ταραντινικά. Και ένα κάρο άλλα πράγματα, που και να τα αναφέρεις χάνουν την αξία τους. Για τί να πρωτομιλήσεις; Για το ένας-κι-ένας-διαλέχτε καστ (αν υπάρχει Θεός, ο Κριστόφ Βαλτς πρέπει να πάρει το Οσκαρ του χρόνου); Για τις αμέτρητες σινεφίλ αναφορές που τόσο διαφορετικά ξετρυπώνουν εκεί που δεν το περιμένεις; Για τους διαλόγους-σήμα κατατεθέν που σε καθηλώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη; Για την ξεκαρδιστική περσόνα του Μπραντ Πιτ που καμώνεται τον Ιταλό και πετάει ενα "αριβεντέρτσι" όσο πιο βλάχικα μπορεί; Για το σάουντρακ; Το μοντάζ; Για τί απ'όλα; Για όλα μαζί και για τίποτα. Απλά, χαλάρωσε κι απόλαυσέ το!

Οι Μπάσταρδη είναι Ταραντίνο και τους φαίνεται. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως προτιμά να μείνει στην ιστορία σαν ένας καλός συγγραφέας, παρά σαν ένας καλός σκηνοθέτης. Επειδή η ζωή είναι άτιμη, όμως, τον καθιέρωσε ΚΑΙ στα δύο και τώρα το μόνο που του μένει είναι να ξεπερνά συνεχώς τον εαυτό του. Και παραφράζοντας την κατακλείδα του Αλντο Ρέιν στο τέλος, ναι, αυτό είναι το αριστούργημά του...

14.8.09

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΑΕΙ


Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω, ειδικά τέτοιες εποχές, και κανείς δε νοεί να το καταλάβει και δε θα καταλάβω κι εγώ ποτέ το γιατί. Η επιθεώρηση είναι το μοναδικό λαϊκό θεατρικό είδος, πραγματικά λαϊκό όμως, και δεν έχει καμία σχέση με τους ρυθμούς, κανόνες και "νόμους" της θεατρικής σωματοδομής. Και μιλάμε για είδος που ανθεί απο τον καιρό του Νώε.

Εγώ την λατρεύω την επιθεώρηση. Είχα ξεκινήσει πολύ μικρός, μόλις στα 8 μου είχα δεί μία απο τις πάμπολλες εισπρακτικές επιτυχίες του "Αλσους" και του Χάρρυ Κλυνν, το Ασπρα Μούρα, Μαύρα Μούρα, Μάνα αν Αργήσω Φάε, εν έτη 1992, με τρισμέγιστο καστ: Κλυνν, Κωνσταντίνου, Μουστάκας, Παπαδόπουλος, Γερασιμίδου, Τριφύλλη... Χρώματα, μουσικές, μπαλέτα, χορευτικά, χαρακτήρες και καρικατούρες μαζί, σκηνικά, κοστούμια, διάθεση, όλα στο κόκκινο. Εμεινα με το στόμα ανοιχτό, ακόμα κι αν δεν έπαιρνα ούτε ίχνος χαμπαρίου για τα όσα πολιτικά καυτηρίαζαν τα διάφορα νούμερα. Γέλαγα βέβαια, γιατί δεν χρειάζεται ούτε γραμμάριο λόγου ένας Μουστάκας για να σου χαρίσει απο ένα χαμόγελο μέχρι γέλωτα των δακρύων. Εκτοτε, δεν έχανα ούτε Χάρρυ Κλυνν (κάθε καλοκαίρι στο Αλσος με πάνω απο 1.000.000 θεατές), ούτε άλλες επιθεωρήσεις με κωμικούς και εκτός του Κλυνν-ικού θιάσου (πόσο λείπουν απο το είδος ο Μπέζος, ο Φιλιππίδης, ο Χαϊκάλης...).

Δεν έχω μετρήσει πόσες έχω δεί μέχρι σήμερα. Είναι πάρα πολλές. Τον τελευταίο καιρό όμως, πολύ απο την τηλεόραση. Κακό αυτό. Και για μένα, αλλά και για την επιθεώρηση, που δυστυχώς φθίνει πλέον. Και η πορεία είναι φθίνουσα γιατί ξαφνικά, εξαφανίστηκαν τα κείμενα. Λεφτά υπάρχουν, ηθοποιοί υπάρχουν, σκηνοθέτες, χορογράφοι... Δεν βλέπω διάθεση όμως. Δε βλέπω κανέναν να έχει όρεξη να γράψει ζωντανά, ζουμερά, πικάντικα κείμενα, όπως τις εποχές εκείνες του Αλσους. Πιο εύκολα σατιρίζουν πλέον κάθε τί τηλεοπτικό παρά κάθε τί παχυλό πολιτικό. Στα εύκολα δηλαδή, στα ρηχά. Κρίμα.


Μετά απο καιρό, πάντως, αποφάσισα να πάω να ξαναδώ απο κοντά το αγαπημένο μου θεατρικό είδος, έστω και μέσα στην αποθέωση της παρακμής του. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε κανένα Σεφερλή, επειδή αυτά που κάνει ο τύπος τα τελευταία χρόνια στο Δελφινάριο δεν είναι σε καμιά περίπτωση επιθεωρήσεις, παρά μονόλογοι που αποθεώνουν τον ίδιο και το ψωνισμένο του χαρακτήρα του. Πέρυσι είδα τον Ψάλτη και τους συνήθεις υπόπτους του θιάσου του στο Αθήναιον. Το Αλ Μπατίρι Τσουζζ δε θέλω ούτε να το θυμάμαι, όχι μόνο επειδή εκείνη τη μέρα... έλειπε ο Τσάκωνας, αλλά κι επειδή ήταν τόσο αρπακολλατσίδικη παράσταση (σε κείμενα, ροή, σκηνικά, κοστούμια) που προκάλεσε ένα περίεργο (και για πρώτη φορά) συναίσθημα αποστροφής και κούρασης. Φέτος ξαναπήγα, πάλι στο Αθήναιον, για να δω τη Βουλή με τις Τρελές. Την παράσταση, με καθαρό νου και άνευ "προτιμήσεων" τη χαρακτηρίζεις μέτρια. Ούτε σαρωτική πολιτική σάτιρα, ούτε βάθος στα κείμενα, ούτε ιδιαίτερη χιουμοριστική σπιρτάδα. Αλλά εγώ πέρασα μια χαρά, και το ίδιο και ολόκληρο το θέατρο που σε αντίθεση με πέρυσι το είδα γεμάτο και συγκινήθηκα. Ο θίασος εδώ ήταν πολύ σωστά συμπληρωμένος. Ο αιλουροειδής Τόνι Αντονι δεν αφήνει δευτερόλεπτο να πέσει κάτω. Ο,τι κι αν έπαιξε, είτε το σόλο του (το καλύτερο κείμενο της παράστασης) είτε με β' συμμετοχή σε νούμερα άλλων (εξηγείστε στο Σεφερλή τί σημαίνει βεντετισμός...) ήταν το λιγότερο απολαυστικός. Ακόμα και με μέτριο κείμενο, ήξερε να φέρει το κοινό στα μέτρα του, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις αν αυτό που είπε ήταν κρυάδα, γιατί με δικά του "μπαλώματα" το έκανε αστείο. Η κωμική του στόφα είναι μεγάλη. Οπως και του αεικίνητου Παπαματθαίου, που είχε σωστότατο κωμικό timing στα, μάλλον "ρηχά", κείμενα που του έδωσαν. Ο Ευριπιώτης έδειξε τη φλέβα του στο νούμερο της "Ντόρας", με τον εξορκισμό στο φινάλε να σε γονατίζει κυριολεκτικά. Ο Καπετάνιος, με τη γνωστή, ακούραστη κινησιολογία του ήταν μάλλον αδιάφορος, όπως είναι τα τελευταία χρόνια (μεγάλη ζημιά, και αυτή, του Σεφερλή). Ο για-την-φουκαριάρα-τη-μάνα-μου Γιάννης Παπαθανάσης ήταν συμπαθέστατος και με φυζίκ επιθεωρησιακό, αλλά πρέπει να ξεκολλήσει απο το τηλεοπτικό στερεότυπο που τον καθιέρωσε και να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Το αξίζει. Στη Μάρω Κοντού δε θα αναφερθώ εκτενώς - της έδωσαν ενα νοσταλγικό ενσταντανέ αντί κειμένου και το αξιοποίησε με την αγέρωχη, θεατρική της αίγλη. Αλλά μέχρι εκεί. Γκεστ σταρ για να σπάσει ο ρυθμός και τίποτα παραπάνω. Αλλά τουλάχιστον, δεν ενόχλησε.

Μακάρι του χρόνου να δω κάτι καλύτερο απο τη Βουλή. Δεν περιμένω να επιστρέψουμε στις χρυσές εποχές του Αλσους, όπως ξαναείπα. Αλλά ενα τόσο ξέγνοιαστο, ζωντανό θεατρικό είδος δεν πρέπει να πάψει να αναπνέει με καμία κυβέρνηση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι καιρός να του βγάλουμε και τη μάσκα. Εχει τη δυνατότητα να αναπνέει κι απο μόνη της.

1.8.09

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ


1. Να ΜΗΝ βγείς με τους φίλους σου
2. Να ΜΗΝ βγείς με τη γκόμενά σου
3. Να ΜΗΝ πιείς αλκοόλ
4. Να ΜΗΝ πας στα μπουζούκια
5. Να ΜΗΝ γαμήσεις
6. Να ΜΗΝ κάνεις βόλτα με το αυτοκίνητο
7. Να ΜΗΝ δείς ταινία στο dvd
8. Να ΜΗΝ δείς ταινία στο dvd μαζί με γκόμενα
9. Να ΜΗΝ κατεβάσεις τσόντες στο pc σου
10.ΜΗΝ πας για κόντρες στα Λιμανάκια

Διεκδίκησε κι εσύ σαν ΓΝΗΣΙΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ το Σαββατόβραδο που σου αξίζει!