Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω, ειδικά τέτοιες εποχές, και κανείς δε νοεί να το καταλάβει και δε θα καταλάβω κι εγώ ποτέ το γιατί. Η επιθεώρηση είναι το μοναδικό λαϊκό θεατρικό είδος, πραγματικά λαϊκό όμως, και δεν έχει καμία σχέση με τους ρυθμούς, κανόνες και "νόμους" της θεατρικής σωματοδομής. Και μιλάμε για είδος που ανθεί απο τον καιρό του Νώε.
Εγώ την λατρεύω την επιθεώρηση. Είχα ξεκινήσει πολύ μικρός, μόλις στα 8 μου είχα δεί μία απο τις πάμπολλες εισπρακτικές επιτυχίες του "Αλσους" και του Χάρρυ Κλυνν, το Ασπρα Μούρα, Μαύρα Μούρα, Μάνα αν Αργήσω Φάε, εν έτη 1992, με τρισμέγιστο καστ: Κλυνν, Κωνσταντίνου, Μουστάκας, Παπαδόπουλος, Γερασιμίδου, Τριφύλλη... Χρώματα, μουσικές, μπαλέτα, χορευτικά, χαρακτήρες και καρικατούρες μαζί, σκηνικά, κοστούμια, διάθεση, όλα στο κόκκινο. Εμεινα με το στόμα ανοιχτό, ακόμα κι αν δεν έπαιρνα ούτε ίχνος χαμπαρίου για τα όσα πολιτικά καυτηρίαζαν τα διάφορα νούμερα. Γέλαγα βέβαια, γιατί δεν χρειάζεται ούτε γραμμάριο λόγου ένας Μουστάκας για να σου χαρίσει απο ένα χαμόγελο μέχρι γέλωτα των δακρύων. Εκτοτε, δεν έχανα ούτε Χάρρυ Κλυνν (κάθε καλοκαίρι στο Αλσος με πάνω απο 1.000.000 θεατές), ούτε άλλες επιθεωρήσεις με κωμικούς και εκτός του Κλυνν-ικού θιάσου (πόσο λείπουν απο το είδος ο Μπέζος, ο Φιλιππίδης, ο Χαϊκάλης...).
Δεν έχω μετρήσει πόσες έχω δεί μέχρι σήμερα. Είναι πάρα πολλές. Τον τελευταίο καιρό όμως, πολύ απο την τηλεόραση. Κακό αυτό. Και για μένα, αλλά και για την επιθεώρηση, που δυστυχώς φθίνει πλέον. Και η πορεία είναι φθίνουσα γιατί ξαφνικά, εξαφανίστηκαν τα κείμενα. Λεφτά υπάρχουν, ηθοποιοί υπάρχουν, σκηνοθέτες, χορογράφοι... Δεν βλέπω διάθεση όμως. Δε βλέπω κανέναν να έχει όρεξη να γράψει ζωντανά, ζουμερά, πικάντικα κείμενα, όπως τις εποχές εκείνες του Αλσους. Πιο εύκολα σατιρίζουν πλέον κάθε τί τηλεοπτικό παρά κάθε τί παχυλό πολιτικό. Στα εύκολα δηλαδή, στα ρηχά. Κρίμα.
Μετά απο καιρό, πάντως, αποφάσισα να πάω να ξαναδώ απο κοντά το αγαπημένο μου θεατρικό είδος, έστω και μέσα στην αποθέωση της παρακμής του. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε κανένα Σεφερλή, επειδή αυτά που κάνει ο τύπος τα τελευταία χρόνια στο Δελφινάριο δεν είναι σε καμιά περίπτωση επιθεωρήσεις, παρά μονόλογοι που αποθεώνουν τον ίδιο και το ψωνισμένο του χαρακτήρα του. Πέρυσι είδα τον Ψάλτη και τους συνήθεις υπόπτους του θιάσου του στο Αθήναιον. Το Αλ Μπατίρι Τσουζζ δε θέλω ούτε να το θυμάμαι, όχι μόνο επειδή εκείνη τη μέρα... έλειπε ο Τσάκωνας, αλλά κι επειδή ήταν τόσο αρπακολλατσίδικη παράσταση (σε κείμενα, ροή, σκηνικά, κοστούμια) που προκάλεσε ένα περίεργο (και για πρώτη φορά) συναίσθημα αποστροφής και κούρασης. Φέτος ξαναπήγα, πάλι στο Αθήναιον, για να δω τη Βουλή με τις Τρελές. Την παράσταση, με καθαρό νου και άνευ "προτιμήσεων" τη χαρακτηρίζεις μέτρια. Ούτε σαρωτική πολιτική σάτιρα, ούτε βάθος στα κείμενα, ούτε ιδιαίτερη χιουμοριστική σπιρτάδα. Αλλά εγώ πέρασα μια χαρά, και το ίδιο και ολόκληρο το θέατρο που σε αντίθεση με πέρυσι το είδα γεμάτο και συγκινήθηκα. Ο θίασος εδώ ήταν πολύ σωστά συμπληρωμένος. Ο αιλουροειδής Τόνι Αντονι δεν αφήνει δευτερόλεπτο να πέσει κάτω. Ο,τι κι αν έπαιξε, είτε το σόλο του (το καλύτερο κείμενο της παράστασης) είτε με β' συμμετοχή σε νούμερα άλλων (εξηγείστε στο Σεφερλή τί σημαίνει βεντετισμός...) ήταν το λιγότερο απολαυστικός. Ακόμα και με μέτριο κείμενο, ήξερε να φέρει το κοινό στα μέτρα του, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις αν αυτό που είπε ήταν κρυάδα, γιατί με δικά του "μπαλώματα" το έκανε αστείο. Η κωμική του στόφα είναι μεγάλη. Οπως και του αεικίνητου Παπαματθαίου, που είχε σωστότατο κωμικό timing στα, μάλλον "ρηχά", κείμενα που του έδωσαν. Ο Ευριπιώτης έδειξε τη φλέβα του στο νούμερο της "Ντόρας", με τον εξορκισμό στο φινάλε να σε γονατίζει κυριολεκτικά. Ο Καπετάνιος, με τη γνωστή, ακούραστη κινησιολογία του ήταν μάλλον αδιάφορος, όπως είναι τα τελευταία χρόνια (μεγάλη ζημιά, και αυτή, του Σεφερλή). Ο για-την-φουκαριάρα-τη-μάνα-μου Γιάννης Παπαθανάσης ήταν συμπαθέστατος και με φυζίκ επιθεωρησιακό, αλλά πρέπει να ξεκολλήσει απο το τηλεοπτικό στερεότυπο που τον καθιέρωσε και να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Το αξίζει. Στη Μάρω Κοντού δε θα αναφερθώ εκτενώς - της έδωσαν ενα νοσταλγικό ενσταντανέ αντί κειμένου και το αξιοποίησε με την αγέρωχη, θεατρική της αίγλη. Αλλά μέχρι εκεί. Γκεστ σταρ για να σπάσει ο ρυθμός και τίποτα παραπάνω. Αλλά τουλάχιστον, δεν ενόχλησε.
Μακάρι του χρόνου να δω κάτι καλύτερο απο τη Βουλή. Δεν περιμένω να επιστρέψουμε στις χρυσές εποχές του Αλσους, όπως ξαναείπα. Αλλά ενα τόσο ξέγνοιαστο, ζωντανό θεατρικό είδος δεν πρέπει να πάψει να αναπνέει με καμία κυβέρνηση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι καιρός να του βγάλουμε και τη μάσκα. Εχει τη δυνατότητα να αναπνέει κι απο μόνη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου