28.7.15

TOP-TEN: ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2014-2015


Η καλύτερη και, καμιά φορά πιο... επώδυνη, στιγμή ενός απολογισμού. Να βάλεις σε μια σειρά τα καλύτερα που είδες σε μια σεζόν - έστω κι αυτή η σειρά (ή επιλογή) στην πορεία του χρόνου δεν δικαιωθεί. Είναι ένα momentum και ως τέτοιο οφείλει να αντιμετωπίζεται...

(μην ξεχνάς, πατάς πάνω στους τίτλους για να δείς τα αντίστοιχα reviews)

Στην αντίστοιχη λίστα με τα χειρότερα μια μέρα πριν, είχα βάλει σε περίοπτη θέση το συνονθύλευμα των κακών ελληνικών ταινιών, κυρίως του "εμπορικού" κυκλώματος, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν είχαμε και φωτεινά παραδείγματα για τούτο το ταλαιπωρημένο εγχώριο (κι όχι ελληνικό) προϊόν. Καλύτερο δείγμα για φέτος, το Τετάρτη 04.45 του Αλέξη Αλεξίου - ακολουθούμενο από τους "αγαπησιάρηδες" Αισθηματίες του αθεράπευτα ρομαντικού Νίκου Τριανταφυλλίδη, την Xenia του Πάνου Κούτρα (τα 3/4 της, τουλάχιστον...) και την ιδιόμορφη Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (κι ας έμοιαζε περισσότερο με extended μικρομηκάδικο). 

Στα υπόλοιπα, ο... καλός Αντερσον της σεζόν (ο Ρόι) πάλεψε μέχρι τέλους με το Περιστέρι του για μια είσοδο στη δεκάδα, αλλά νικήθηκε στα σημεία τελευταία στιγμή. Αλλες αγαπημένες στιγμές, όπως το Παιχνίδι της Μίμησης, η Ανωτέρα Βία, το Furious 7, το Gone Girl, το Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία και το The Tribe μπορεί να βρίσκονται επίσης εκτός, αλλά συνεχίζουν να ανήκουν στην - ευρύτερη - αγκαλιά αυτής της προσωπικής "μούρλιας".

Για την τελική δεκάδα, ας με κρίνει ο χρόνος:


10. ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ
του Νταν Γκιλρόι

Ισως η καλύτερη ανδρική ερμηνεία της χρονιάς, περιτριγυρισμένη από τη δυστοπική... ουτοπία των αιματολάγνων ΜΜΕ. Ναι, του σήμερα! Και όχι του Μάικλ Μαν...



09. ΚΑΤΑΚΟΥΤΕΛΑ
του Τζαντ Απατοου

Πολύ πρόσφατο για να σε ζαλίσω με λεπτομέρειες. Αρκεί να σου πω οτι ώθησε "κριτικούς" να το θάψουν, μόλις συνειδητοποίησαν οτι είναι... πιο έξυπνο.



08. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
του Τζέιμς Μαρς

Η απόλυτη επιτυχία του mainstream, σε αμπαλάζ πραγματικής ιστορίας, δακρύβρεχτης αλλά τόσο κοντά σου όσο ποτέ άλλοτε με το... οσκαρικό μελόδραμα. Τα πλήκτρα του Γιόχαν Γιοχάνσον δεν έχουν φύγει από το μυαλό σου ακόμα, ε;



07. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ
του Ντεμιάν Σιφρόν

Αν κάποιος τραβούσε με μια κάμερα τον κόσμο γύρω σου και φρόντιζε να τον κάνει λίγο πιο αστείο, ΑΥΤΟ θα ήταν το αποτέλεσμα.



06. MAD MAX: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
του Τζορτζ Μίλερ

Πόσα, μα πόσα παραπάνω πια να πούμε για "μια ταινία του σκηνοθέτη της"; Από τις λίγες περιπτώσεις που οι λέξεις θα ακυρώσουν τα πάντα μπροστά στις... lovely εικαστικές συγχορδίες του "mastermind".



05. ΤΗΕ BABADOOK: ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
της Τζένιφερ Κεντ

Horror από το πάνω ράφι, και μάλιστα ντεμπούτο, φροντίζει αφότου σε τινάξει από το κάθισμα να σε τινάξει για τα καλά κι από την πίσω πλευρά του μυαλού.



04. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
του Αλεχάντρο Χοντορόφσκι

Το πιο προσωπικό entry της σεζόν, κι ας είναι του... 2013. Καλώς, ωστόσο, που ένας λάθος προγραμματισμός μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με τον απόλυτο ύμνο στο χορό της παντοτινής δημιουργίας.


03. IDA
του Πάβελ Παβλικόβσκι

Ενα τεράστιο κενό χωρίζει την Ιντα με τον "δημιουργό" της, εκεί ψηλά. Σε ένα κάδρο που αυτή την αιωνιότητα θα την κρατήσει μέχρι το φινάλε. Οταν πλέον η φυγή θα έχει αποκτήσει ταυτότητα.



02. ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ
του Ντέμιαν Τσαζέλ

That was EXACTLY my tempo!




Η κορυφή έπαιξε στα ίσα (μπουνιές και κλωτσιές) με το νούμερο δύο. Τελικά, κέρδισε επειδή έχω μια αδυναμία στη σκηνοθεσία που... κρύβεται. Και σκάει σαν αργός δυναμίτης:


του Μπένετ Μίλερ

Για όλα τα παραπάνω. Και για το γεγονός οτι σκηνοθέτης και ερμηνευτές βρέθηκαν στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να ΜΠΟΡΟΥΝ να σε παρασύρουν στο ανθρώπινο κενό. Από τις περιπτώσεις, δηλαδή, που σε αναγκάζουν να χειροκροτήσεις όρθιος την ήττα σου.


Πάπαλα, λοιπόν, για μια εξαιρετική σεζόν, με τα ups και τα downs της. Μέχρι του χρόνου, καλά σαράντα. Αν, πλέον, θα βλέπουμε ταινίες σε πρώτη προβολή κι όχι εν αναμονή του... download complete.


27.7.15

DROP-TEN: ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2014-2015


Φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν. Ισως όχι μηδέν, καμιά φορά και μισό ή ένα αστεράκι, αναλόγως τις συμπάθειες ή/και αντιπάθειες... ετών, αλλά πάντα με κύριο γνώμονα το "τί σκατά ήταν αυτό που είδαμε". Και φέτος είδα μπόλικα τέτοια.

Αυτή είναι η λίστα με τα χειρότερα πράγματα που έζησα φέτος. Το 'χω ξαναπεί, σε τέτοια δικιά μου λίστα, δε θα δείς ποτέ το... Ηλίθιος και Πανηλίθιος Δίο. Και μπόνους, σε μια τέτοια χρονιά-μάλαμα, τα πιο... οσκαρικά συνεχίζουν να κοντράρονται!

ΠΟΥΤΑΝΙΑ: Αν μπορείς να πατήσεις πάνω στον τίτλο, τότε ως δια μαγείας (δηλαδή, έχω ενσωματώσει link) μεταφέρεσαι στο σχετικό review μου στο Letterboxd. 

Κλείσε τη μύτη σου μη σε πάρει καμιά μπόχα, λοιπόν:



10. BLACKHAT 
του Μάικλ Μαν

Ξέρεις, ο Μάικλ Μαν ήταν αυτός ο καλός κυριούλης που μαστόρευε κάποτε στο police/crime/disco drama των 80s (και ολίγον 90s). Στο λέω, γιατί στο τέλος θα το έχεις ξεχάσει τελείως. Οπως ο ίδιος.




09. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
του Ζαν Λικ Γκοντάρ

Κοσταντέν μου, μήπως μπορείς να μου διαβάσεις ένα απόσπασμα του ιδίου του δημιουργού, μπας και καταλάβω έστω και το ελάχιστο;





08. O ΚΥΡΙΟΣ ΤΕΡΝΕΡ
του Μάικ Λι

Γκρίνια, μιζέρια, μουρμουρητά, θάνατος, πένθος, τοπία, μούχλα, δυστυχία, κι άλλα τοπία, ο Τίμοθι Σπολ γρυλίζει, πάλι γκρίνια, πάλι μιζέρια... Οσκαρικός Μάικ Λι για ταβερνιάρηδες.



07. ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
και ΠΑΖΟΛΙΝΙ
του Εϊμπελ Φεράρα

Art house της πίπας για τον έκπτωτο "περιθωριακό", και τα δύο φιλμ για εσωτερική κατανάλωση κριτικών με προβλήματα στύσης.




06. ΕΜΦΥΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ
του Πολ Τόμας Αντερσον

Ξέρεις, ήταν μία από εκείνες τις μέρες του μήνα που λες "δεν έχω μία στην τσέπη, οπότε ξέχνα την πίτσα". Και τελικα, κατέληξες με μισό ταψί χόρτο και το πένθος στα πόδια του Γιόακιν Φίνιξ.




05. ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ
του Τσάι-Μινγκ Λιανγκ

Ω, τι τέχνη... 
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα φάτσα με τον τοίχο...
Ω, τι ατελείωτα δεκαπεντάλεπτα με πλάτη στον τοίχο...

Ω...πα, κάτσε, λάχανο είναι αυτό; 



04. ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ωπ, τι λέει ο ξένος τίτλος; "Μάπ'ς στα αστέρια"; Πολλές μάπες ή αρκούν μία-δύο;








03. Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Του εμπορικού, κυρίως. Θες να κάτσω να τα απαριθμήσω; Πρόμαχος (πρώτο και καλύτερο), ΠΑΝ.ΔΗ.ΜΙΑ, Κοινός Παρανόμαστής, Γαμπροί της Ευτυχίας, το... αγγλόφωνο Lurk, αυτά με τη Μακρυπούλια, αυτό με τα αποφάγια της Ιοκάστης, ο "αδικημένος" Ζερβός και, τέλος πάντων, ζήτω το Εθνος, ζήτω η αθάνατη ελληνική αρπακολιά!


02. ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ
του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Είχα γράψει κάποτε, ως σκατένια ειρωνεία, "μεγαλώνοντας το hype, μικραίνει το σινεμά".
Μιλάμε για τα πιο χαμένα 165 λεπτά της ζωής μου φέτος.






Και η κορυφή του Δάντη, σαν ηφαίστειο περίσσειας εξυπνάδας, αυτοαναφορικότητας, μπλαζέ υφακίου, σκηνοθετικής αυνανειάδας και μεγαλόστομου... τίποτα, έσκασε μέσα στα μούτρα μου κάπως έτσι:




του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου

Εχω χαλάσει τόνους σάλιου για το παραπάνω (είτε για να υπερασπιστώ τη γνώμη μου, είτε για να φτύνω την οθόνη ανα τρία λεπτά), οπότε δεν δύναμαι να γράψω περισσότερα. Ελπίζω μόνο, την επόμενη φορά ο Ινιαρίτου να γυρίσει επιτέλους την αυτοβιογραφία του που τόσο αδημονεί το πελώριο κοινό του (και οι καινούριοι "φίλοι" του, εκτός συνόρων...). 


Αυτά. Θα επανέλθω με τα αξιοπρόσεχτα και αξιομνημόνευτα της σεζόν. Κράτα την παραπάνω λίστα σα φυλαχτό και να 'χεις το νου σου. Μπορεί να σε πετύχουν ανά πάσα στιγμή μεταμφιεσμένα σε υμνολογικά κείμενα στα "Νέα".