17.11.11

ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟ


Υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία για τον πραγματικό ορισμό του "κομπλεξικού" ανθρώπου. Δεν αρκεί μια απλή αναφορά στη λεξιλογική ερμηνεία (μα, μέσα σε πέντε λέξεις;) ή μια φευγαλέα προσφώνηση σε κάποιον που, απλά, έτυχε να μας ενοχλήσει για ενα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Στην πραγματικότητα, το να ερμηνεύσεις με απόλυτα πετυχημένο - και πλήρη - τρόπο τί ακριβώς είναι ή κάνει ένας κομπλεξικός είναι σα να προσπαθείς να εξηγήσεις τί σημαίνει "άνθρωπος". Οσον αφορά το επίπεδο δυσκολίας, τουλάχιστον. Εγώ θα σταθώ μονάχα σε κάτι που αναπόφευκτα προσομοιώνει τον κομπλεξικό σε κάτι που μοιάζει ανθρώπινο: τη συμπεριφορά απέναντι σε τρίτους.

Ολα βέβαια, ξεκινάνε απο τη συμπεριφορά ενός κομπλεξικού προς τον ίδιο του τον εαυτό. Το πρώτο σκαλοπάτι είναι ο αυτοσεβασμός. Ενας κομπλεξικός άνθρωπος δε σέβεται ΠΟΤΕ τον εαυτό του. Παράδειγμα: Εστω οτι είναι κάποιος εμφανισιακά "αξιοπρεπής" - δηλαδή ούτε Κλούνεϊ αλλά ούτε και Μαριλίζα Ξυνογιαννακοπούλου. Αν έχει αυτό που λέμε "κόμπλεξ κατωτερότητας" βρίσκει τον εαυτό του άσχημο. Γεμάτο ατέλειες. Και προσπαθεί να τον διορθώσει απέναντι στους ΑΛΛΟΥΣ. Εκεί είναι η διαφορά ενός κομπλεξικού κι ενός, απλά, δυσαρεστημένου. Ο κομπλεξικός αυτός τύπος αντιμετωπίζει το ακόμα πιο ωραίο απο αυτόν ως μια "προσβολή", ως κάτι που πρέπει να παταχθεί αμείληκτα, ώστε η δική του μετριότητα να φαντάζει όαση. Μια γυναίκα μέτριας εμφάνισης, ας πούμε, επιδιώκει τις περισσότερες φορές να βρίσκεται ανάμεσα σε μπάζα, ώστε να ξεχωρίζει. Ωστε να πεί ο τυπάς απέναντι "τουλάχιστον αυτή βλέπεται", αντί να πεί "καλά, τόσα ωραία μουνιά μαζεμένα, τον Ανατολάκη τί τον φέρανε μαζί τους;". Εκεί, ο κομπλεξικός τελικά ξεχωρίζει γιατί, σε ένα κάποιο βάθος, ΠΛΗΓΩΝΕΙ. Πρώτα τον εαυτό του, αφού δε δείχνει ίχνος σεβασμού στην ίδια του την προσωπικότητα και κατ'επέκταση αυτούς που αποφάσισαν να βρεθούν δίπλα του.

Και μιας και είπα για προσωπικότητα, έχετε παρατηρήσει ποτέ κομπλεξικό άνθρωπο να παραδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του; Μπροστά σε άλλους, ποτέ. Μέσα του, τα βλέπει κάθε τρείς και λίγο. Ορίτζιναλ κομπλεξικός δεν είναι αυτός που είναι "τρείς λαλούν και δυο χορεύουν" - ένας χαζός, ας πούμε. Ορίτζιναλ είναι αυτός που ΚΑΙ ξέρει πόσα σκατά κουβαλάει μέσα του ΚΑΙ φροντίζει να τα τονίζει κάθε τρείς και λίγο και με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, νομίζοντας οτι έτσι θα του δώσουν μεγαλύτερη σημασία απο ο,τι πραγματικά αξίζει. Ενας φυσιολογικός χαρακτήρας, φροντίζει να δείχνει αυτά που ΕΧΕΙ, όχι αυτά που ΔΕΝ έχει. Ο κομπλεξικός κάνει το ακριβώς ανάποδο, θεωρώντας οτι έτσι θα κερδίσει το χειροκρότημα, αντί για τα τρία κιλά ντομάτες που του αναλογούν.

Αυτό που ξέρει να κρύβει πάρα πολύ καλά ο κομπλεξικός, είναι τα συναισθήματά του. Δεν είναι υποχρεωτικό ένας κομπλεξικός τύπος να είναι "άνιωθος" και αποστειρωμένος. Μπορεί να είναι και το ακριβώς ανάποδο. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση, το κόμπλεξ του μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, πρήζεται σαν στομάχι μετά απο την Κυριακή του Πάσχα. Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, φροντίζει να κρύβει (άλλοτε επιμελώς, άλλοτε τελείως ατσούμπαλα) τα πραγματικά του συναισθήματα, προκειμένου να κατασκευάσει μια "χάρτινη" εικόνα του εαυτού του, ενα παστέλ αντίγραφο, κακής ποιότητας και συνήθως αφόρητα επαναλαμβανόμενο και κουραστικό. Σκεφτείτε μια περίπτωση, όπου ο κομπλεξικός απέναντί σας αντικρούει κάθε τρείς και λίγο τα όσα λέτε, ενώ γνωρίζετε οτι συμφωνεί μαζί σας, μόνο και μόνο για να τα ακούσει κάποιος τρίτος και να εντυπωσιαστεί απο τη διαφορά. Σας έχει τύχει σίγουρα. Και αυτός δε λέγεται "αντιδραστικός". Λέγεται κομπλεξικός, ακριβώς επειδή δεν το κάνει συνέχεια, αλλά μόνο όταν αισθάνεται την παραμύθα του να απειλείται απο κάτι πιο "γήινο".

Επίσης, συνώνυμο του κομπλεξισμού είναι και η ανασφάλεια. De facto. Ο κομπλεξικός τρέμει ολόκληρος. Ανήμπορος να συμβαδίσει με τη νορμάλ μάζα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταθεί στα πόδια του με ψέματα (κυρίως να παραμυθιάζεται ο ίδιος), παρηγοριές και φριχτές δικαιολογίες οι οποίες, αφού πείσουν σχετικά εύκολα τον ίδιο, μπαίνουν μπροστά για να πείσουν και τους υπόλοιπους. Αν απέναντί του έχει ενα κοινό μη λοβοτομημένο, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας χαρακτηρίζεται ως "epic fail".

Τέλος, σταματήστε να μπλέκετε την παραξενιά με τα κόμπλεξ. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις παραξενιές. Ολοι έχουν. Παραξενιά είναι αυτό που παθαίνω εγώ με τη βροχή, ας πούμε. Μου τη σπάει να βρέχομαι στα καλά του καθουμένου. Δεν ενοχλώ κανέναν. Το παραδέχομαι οτι είναι παραξενιά. Ακόμα κι αν γκρινιάξω λίγο παραπάνω όταν συμβαίνει. Το κόμπλεξ, απο την άλλη, ΕΝΟΧΛΕΙ. Προκαλεί προβλήματα, τριγμούς, δυσάρεστες καταστάσεις ακριβώς επειδή, σε αντίθεση με μια απλή παραξενιά, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ βιαίως. Εχετε αντιμετωπίσει έναν πραγματικά κομπλεξικό άνθρωπο; Σίγουρα. Ισως όχι σε όλες τις βαθμίδες, αλλά το έχετε δεί. Δεν παλεύεται. Προτιμάς να έχεις απέναντί σου ένα δολοφόνο, ικανό απο στιγμή σε στιγμή να σε κόψει ροδέλες, παρά έναν κομπλεξικό (άρα και ανισόρροπο, άρα και ανίκανο να σε ακούσει, άρα και ανεξέλεγκτο).

Ο δολοφόνος, τουλάχιστον, θα σε σφάξει επιτόπου. Ο κομπλεξικός θα το κάνει αφού προηγηθούν ένα κάρο εξηγήσεις, δικαιολογίες και προφάσεις. Και στο τέλος, θα προσπαθήσει να πείσει όλο τον κόσμο οτι εσύ έφταιγες που πέθανες...

ΥΓ. Κάτι μας είπες τώρα.

16.11.11

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Ξέρω γιατί μισείς τα Χριστούγεννα. Είναι πάντα αυτό το κομβικό σημείο του έτους που νομίζεις οτι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Το συνδυάζεις, δε, με την αλλαγή του χρόνου και εύχεσαι ο,τι σου λείπει να το αποκτήσει τον επόμενο χρόνο, τουλάχιστον μέχρι να ξαναευχηθείς τα ίδια όταν έρθει και πάλι η ώρα. Κι επειδή, μην κοροϊδευόμαστε, δε σου έχει τύχει ποτέ κάτι να αλλάξει, καλά κάνεις και τα μισείς.

Επίσης, ξέρω γιατί αγαπάς τα Χριστούγεννα. Είσαι φύσει καταναλωτικό ον, βλέπεις παντού φωτάκια, βιτρίνες, πολύχρωμα ψιψιψόνια, αμέτρητες προσφορές που δαγκώνουν στο ψαχνό της τσέπης σου. Ακούς χαρούμενα τραγουδάκια για τον χοντρό με το μούσι, κάνει ωραιότατο κρύο και ονειρεύεσαι ζεστές νύχτες δίπλα στο τζάκι, με ρόφημα σοκολάτας και μια μάλλον γαμάτη γκόμενα. Καλά κάνεις και τα αγαπάς.

Το θέμα είναι οτι, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να ΑΠΑΙΤΕΙΣ απο τον εαυτό σου προκειμένου να βγείς σώος και αβλαβής απο άλλον έναν ορυμαγδό εορταστικής "παρτούζας", της πιο έντονης, ίσως, ολόκληρο του χρόνου.

1. Μη γκρινιάζεις. Ακόμα κι αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, η γκρίνια δεν ωφελεί πουθενά. Οσο και να γκρινιάξεις, όσο και να κλαψουρίσεις, όσο και να σιχτιρίσεις, αυτοί που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία μια χαρά θα περάσουν. Δε θα τους το χαλάσεις, μη χαίρεσαι.

2. Κόβε βόλτες. Οπως και να 'χει, θα ανοίξει το μάτι σου. Το καλοκαίρι το κάνεις για να δείς κανένα κωλαράκι, το χειμώνα κάν'το γιατί μέχρι το καλοκαίρι στο σπίτι σου θα παίζει μόνο Λουκάς Παπαδήμος.

3. Μην κοιμάσαι. Ετσι κι αλλιώς, όλο το χρόνο το γαμάς το θέμα. Τώρα βρήκες να κρυφτείς κάτω απο την κουβέρτα σου; Επειδή κάνει κρύο; Τί θα προλάβεις να χαρείς; Ακόμα και τίποτα να μην έχεις να κάνεις, όλες κι όλες δεκαπέντε μέρες είναι. Ασε που αυτό συνδυάζεται ωραιότατα με ακόμα περισσότερους ζεστούς καφέδες, δίπλα σε τζάκι ή κατα προτίμηση σε καφετέριες κάτω των 17, όπου ακόμα θα θυμάσαι το καλοκαίρι.

4. Αμα είναι να κοιμηθείς, τουλάχιστον μην το κάνεις μόνος σου. Το "κρύο, καιρός για δύο" μπορεί να μην ισχύει όταν υπάρχει το γνωστό καλοκαίρι, αλλά απο την άλλη, το να κάθεσαι σαν τον Σκρουτζ, στραβομουτσουνιασμένος και να λες "τί ωραία ζεστούλα" με το Λαζόπουλο ντυμένο καρναβάλι απέναντί σου να παρλαπιπιάζει επί τρείς ώρες, δεν το λες και απόλυτα υγιές. Καλύτερα βρες μια γωνία και αυτοκτόνα.

5. Απέφυγε τις οικογενειακές μαζώξεις. Κάθε τρείς και λίγο, άνευ λόγου και αιτίας, πρέπει ντε και καλά να μαζευτεί όλο το σόι απο τα Κατεχόμενα για να θυμηθείτε τα παλιά. Δε θέλεις! Μια-δυο φορές το πολύ και άντε γειάννης. Δε λέω, το σπιτικό φαΐ (που συνήθως είναι σε γενναίες δόσεις) είναι ενας πειρασμός, αλλά μην το παρακάνεις. Αλλιώς, παντρέψου να ησυχάσουμε.

6. Μην πας σινεμά! Παραδοσιακά, μόνο μαλακίες βγαίνουν εκείνη την περίοδο, τα μισά με τη Τζούλια Ρόμπερτς και τα υπόλοιπα με τη Ζέτα Δούκα. Δε θες.

7. Πιές άφθονο αλκοόλ, αλλά χωρίς να θες να επαναλάβεις το περσινό καλοκαίρι. Κάνε υπομονή μέχρι το επόμενο, σκέψου σαν βουλευτής. Θα με θυμηθείς. Και καλά θα περάσεις, και μέχρι του χρόνου δε θα έχεις να θυμάσαι τίποτα που να σε στεναχωρεί.

8. Ψάξε να βρείς τον πραγματικό έρωτα. Ξέρεις, αυτόν που θα κρατήσει μέχρι το Μάιο. Γιατί μετά έχει καλοκαίρι.

9. Τρώγε με μέτρο. Ακολουθεί Πάσχα. Μην είσαι κορόιδο.

10. Δες ξανά και ξανά τον Ψαλιδοχέρη. Γιατί έτσι.

13.11.11

ΔΙΝΟΥΜΕ ΛΥΣΕΙΣ


Παντρεύτηκα, χώρισα, ξαναπαντρεύτηκα. Με είχε πιάσει κατοχικό σύνδρομο. Ο μαζοχισμός μέσα μου επέλεγε "σκλαβιά". Εγώ τού έλεγα "ΟΚ, ο,τι πείς". Και δώσ'του και πάμε.

Αγάπησα τόσο πολύ που έπρεπε να κάνω κάτι για να βοηθήσω την κατάσταση. Πήγα στους γιατρούς. Με βρήκαν καλά. Οργανικώς όλα εντάξει, μόνο λίγη χοληστερίνη. Η ζωή συνεχίστηκε, γαμώ το φελέκι μου.

Σταμάτησα να αγαπάω και το μυαλό μου κάνει σβούρες. Ξαναπήγα στους γιατρούς για να μου πούν τα ίδια. "Τί κάθεστε και δεν εξηγείτε ρε καραγκιόζηδες;". Είχα πρόβλημα ρε πούστη μου, έκανε μπαμ. Αρχίδια επιστήμονες, που να τους μπούν τα ντοκτορά στον κώλο.

Πολύ καιρό αργότερα λέω να ξαναγαπήσω, να δεθώ, να αφεθώ. Χωρίζω και ξαναβρίσκω. Σκατά. Μυαλό γαλακτομπούρεκο. Είπα να μην ξαναπάω σ'αυτά τα παχύδερμα που δεν καταλαβαίνουν. Πάλι την πίεση θα μου μετρήσουν, πάλι αίμα θα μου πάρουν, πάλι triplex θα μου κάνουν.

Αλλά σα σκυλί με γνώση, άλλαξα ειδικότητα και πήγα σε ψυχίατρο. Του λέω "θέλω αυτό που ξεχνάς τα πάντα, για να ησυχάσω". "Λοβοτομή" μου λέει. "Οχι", του λέω, "αυτό αφήνει σάλια και βρίσκω ήδη πολλά στο μαξιλάρι μου κάθε πρωί". "Δεν υπάρχει άλλος τρόπος" μου λέει. Και μου πρότεινε δύο λύσεις: την αυτοκτονία ή τη φυλακή. Στο δεύτερο δεν τον ρώτησα καν τι εννοεί, σε φυλακή ήμουν ήδη. Το πρώτο το καλοσκέφτηκα για μια στιγμή, αλλά είπα "γάμησέ το, θα το μετανιώσω".

Πήγα σπίτι και λέω στη μαντάμ "Πήρα πολύ σημαντικές αποφάσεις. Τώρα, όσο και να γκρινιάζεις για τα σάλια στο μαξιλάρι, απάντηση δε θα παίρνεις". Και τής άφησα το πρώτο μου ηλίθιο χαμόγελο, απο τα πολλά που θα ακολουθούσαν.