29.12.09

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ


Η παρακάτω λίστα είναι μια κατάφορη αδικία. Για αυτές που δε συμπεριλαμβάνονται, κι ας τις αγαπάω και το ξέρουν...

1. AVATAR
του Τζέιμς Κάμερον. Οχι η πιο αγαπημένη μου. Αλλά η μοναδική που κάνει το βήμα μπροστά.

2. ΑΜΕΛΙ του Ζαν Πιέρ Ζενέ. Εδώ αγαπάμε. Χωρίς αστεία.

3. ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΣ του Γκασπάρ Νοέ. Χωρίς λόγια. Οσοι έζησαν, ξέρουν.

4. KILL BILL του Κουέντιν Ταραντίνο. Ως ένα ενιαίο "προϊόν", η καλύτερη δημιουργία του τυπάρα.

5. SHORTBUS του Τζον Κάμερον Μίτσελ. Νομίζω είναι η ταινία μιας ολόκληρης γενιάς. Και η ταινία που τις κάνει να μοιάζουν όλες ίδιες.

6. DONNIE DARKO του Ρίτσαρντ Κέλι. Tεράστιο κρίμα που δεν παίχτηκε ποτέ στις αίθουσες. Τεράστιο.

7. V FOR VENDETTA του Τζέιμς ΜακΤιγκ. Αναρχία παντού ρε!

8. THE ROYAL TENENBAUMS του Γουές Αντερσον. Γιατί, απλά, τον αγαπάμε που μας αποδεικνύει πόσο καθυστερημένοι είμαστε.

9. OLDBOY του Παρκ Τσαν Γουκ. Βαθιά υπόκλιση στο νέο γαμηστερό Ασιατικό σινεμά.

10. DANCER IN THE DARK του Λαρς Φον Τρίερ. Μόνο και μόνο για την μετέπειτα κατάπτωσή του και πριν μπεί μέσα του ο "Αντίχριστος"...

11. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Αλφρεντσον. Γιατί είναι η τέλεια απάντηση στο MoonNew...

12. ΕΞΙΛΕΩΣΗ του Τζο Ράιτ. Κινηματογραφική μαγεία στο 100%. Και συγκίνηση too.

13. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν. Η γενιά μου απέκτησε το δικό της 8 1/2. Αντε και του χρόνου.

14. ΓΕΝΝΗΣΗ του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πώς αλλιώς θα γινόταν. ΑΝ γινόταν...

15. SWEENEY TODD: Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΦΛΙΤ του Τιμ Μπάρτον. Ο,τι καλύτερο έχω δεί σε μιούζικαλ. Συν το οτι υπεύθυνος είναι ο "θεός". Τέλος.

16. ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ του Γουόνγκ Καρ Βάι. Αληθινός σινεμασκόπ έρωτας.

17. ΟΔΟΣ ΜΑΛΧΟΛΑΝΤ του Ντέιβιντ Λιντς. Τριπάκι απο τα λίγα, με τόση κινηματογραφική καύλα που ξεχνάς, εκτός απο την πλοκή, και το όνομά σου...

18. ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΒΟ ΤΖΙΜΑ του Κλιντ Ιστγουντ. Εκεί πρωτοϋποκλίθηκα στον Ιστγουντ. Και μετά ακολούθησαν κι άλλες.

19. BIG FISH του Τιμ Μπάρτον. Οταν ο Φελίνι συνάντησε τον Ψαλιδοχέρη στα χέρια του "θεού".

20. ΤΙΓΡΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΣ του Ανγκ Λι. Μήπως ήταν μια αρχή αυτό εδώ; Λέω, μήπως...

Να θυμηθούμε και πέντε ελληνικά;

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ του Γιώργου Λάνθιμου
HARDCORE του Ντένη Ηλιάδη
ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ και ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ του Γιάννη Οικονομίδη
ΣΤΡΕΛΛΑ του Πάνου Χ. Κούτρα

Και μέχρι την επόμενη δεκαετία, ας μετρήσουμε και τίποτε καινούριο... Οσο γίνεται, αν γίνεται, που ΔΕ γίνεται!

Αντε γειάννης.

23.12.09

ΜΑΖΙ... ΠΟΤΕ


Και έφτασε κάποτε η μεγάλη στιγμή ο Α να σκεφτεί το μέλλον του.

Αφού σκέφτηκε πολύ, όπως συνήθιζε, αγόρασε ενα σπίτι. Ηταν ένα μεγάλο σπίτι, με πολλούς χώρους, φωτεινό, μοντέρνο, καλής κατασκευής. Αποφάσισε να μην πάρει έπιπλα, γιατί δεν ήθελε να το γεμίσει. Πήρε μόνο έναν καναπέ και μια τεράστια τηλεόραση για να περνάει τις ατελείωτες ώρες που θα κλεινόταν εκεί μέσα.

Υστερα, βρήκε μια πολύ καλή δουλειά, στην οποία αφοσιώθηκε. Πήγαινε νωρίς το πρωί και γυρνούσε αργά το απόγευμα. Εκεί, στο δικό του χώρο, μέσα στους άδειους τοίχους, άνοιγε την τηλεόραση και καθόταν στον καναπέ. Και κοίταζε. Για ώρες. Μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος και απλώς περίμενε το ξύπνημα της επόμενης μέρας.

Μετά απο καιρό, αποφάσισε να αλλάξει τη ρουτίνα του. Κάθε βράδυ ντυνόταν, στολιζόταν, γινόταν ωραίος και έβγαινε έξω. Ηθελε να γνωρίσει κόσμο. Και γνώριζε. Ηταν πολλοί οι γνωστοί του που αργότερα έγιναν φίλοι του και πολλοί οι φίλοι του που αργότερα έγιναν εχθροί του. Αλλά ο Α ήταν και πάλι χαρούμενος, έστω που απλώς γνώριζε ανθρώπους. Ακόμα κι αν γελούσαν εις βάρος του, αυτός πάντα θα γύρναγε σε κάποιον διπλανό του να του σφίξει το χέρι. Ηταν και πάλι εύθυμος, κοινωνικός, χαμογελαστός.

Οταν γυρνούσε σπίτι του, όμως, κλείδωνε την πόρτα κλαίγοντας. Μέσα στα κενά τετραγωνικά, ήταν μόνος. Η τηλεόραση δεν τον άκουγε. Δεν τον άγγιζε. Δεν αντιδρούσε στο κλάμα του. Συνέχιζε να παίζει βίαια και δυνατά, να προβάλλει εικόνες αταίριαστες, πολύχρωμες και κούφιες. Ο Α στεκόταν σε μια άδεια γωνία. Τα χέρια του άρχισαν να παγώνουν μέχρι που αποφάσισε να αγκαλιάσει τον εαυτό του. Τρομαγμένος, σηκώθηκε απότομα και έτρεξε στον καθρέφτη. Κοίταξε για λίγο το πρόσωπό του. Το κλάμα του για μια στιγμή σταμάτησε. Σκούπισε τα τελευταία του δάκρυα με το χέρι του και πλησίασε το είδωλό του. Το πρόσωπό του γέμισε μίσος, έντονο μίσος για αυτό που αντίκρυζε. Εσφιξε τη γροθιά του και χτύπησε με δύναμη τον καθρέφτη. Το πάτωμα γέμισε με δεκάδες σπασμένα κομμάτια απο γυαλί. Κάποια είχαν το αίμα του πάνω. Ο Α έσκυψε και τα μάζεψε ένα-ένα. Δε νοιάστηκε να φροντίσει την πληγή του, παρά πήγε κι έκατσε ξανά στον καναπέ του, απέναντι απο την αγαπημένη του τηλεόραση, κρατώντας σφιχτά τα κομμάτια του καθρέφτη στα χέρια του.

Και τότε, ξανάβαλε τα κλάματα. Πιο έντονα απο ποτέ. Μέχρι που η τηλεόραση έσβησε, και η Μικρό Α του χτύπησε την πόρτα. Αλλά αυτός δεν την άκουσε, κι αποφάσισε να μπήξει πιο βαθιά τα κομμάτια.
Το είδωλό του είχε γυρίσει πίσω.

21.12.09

10 ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (ΠΟΥ ΧΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΟΥΣ)


1. THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS
(Happy Hanukkah!)

2. EDWARD SCISSORHANDS
(Για όσους δεν μπορούν να "αγγίξουν")

3. SILENT NIGHT, DEADLY NIGHT
(Punish! Punish!)

4. GREMLINS
(...και τα μυαλά στα κάγκελα)

5. IT'S A WONDERFUL LIFE
(Ναι, τόσο ξενέρωτος!)

6. BATMAN RETURNS
(Επειδή η κοινωνία θα φοβάται πάντα το "ασυνήθιστο")

7. LOVE ACTUALLY
(Και δεν ακούω κουβέντα. Νιώθω!)

8. DIE HARD 2
(Στολισμένο αεροδρόμιο, Κουβανορώσοι τρομοκράτες και μηδέν Santa)

9. THE PINK PANTHER
(Αιώνιο σλάλομ στην πίστα του Πίτερ Σέλερς)

10. FEMALE TROUBLE
(Γιατί παντού υπάρχει ένας Γουότερς!)



Υ.Γ. Κάπου ήθελα να χωρέσω και τον Λουστράκο, αλλά κάπου κόλλησε το σύστημα. Μάλλον γέρασα...

18.12.09

AVATAR (*****)


Αν μπορούμε να παραλληλίσουμε την Πανδώρα με έναν πλανήτη κινηματογραφικών εικόνων και ονείρων, τότε ο πλανήτης αυτός θα είχε έναν και μοναδικό αρχηγό και το όνομά του θα ήταν Τζέιμς Κάμερον. Αυτός ο οραματιστής, αυτός ο απίθανος εικονοκλάστης, αυτός ο Δημιουργός, που τόλμησε για άλλη μια φορά να γυρίσει έναν ολόκληρο κόσμο ανάποδα, να τον χρωματίσει όπως αυτός ήθελε και, με μια χαρακτηριστική... βλασφήμια, να ανακηρύξει και πάλι τον εαυτό του "Βασιλιά του Κόσμου". Οχι του κανονικού όμως, αυτή τη φορά, αλλά ενός ολότελα δικού του!

Το Avatar, μια σχεδόν δεκάχρονη οδύσσεια, γίνεται στα χέρια του το πέρασμα στην επόμενη φάση αυτού που, υποτυπωδώς, αποκαλούμε Εβδομη Τέχνη. Αρχίδια! Ο Κάμερον όχι μόνο δεν βολεύτηκε στην ασφάλεια του πακτωλού εισπράξεων του γνωστού βαποριού, δεν εφησύχασε όταν θα μπορούσε, αλλά η δίψα του για την πρόοδο του μέσου τον έφερε αντιμέτωπο με ενα στοίχημα πολλαπλάσιας σημασίας απο το προηγούμενο. Εντεκα Οσκαρ μετά, η νέα του ιστορία δεν έχει τα δάκρυα ενός Τιτανικού. Απλά σε "κρατάει", όταν το σαγόνι σου δεν έχει φύγει απο τη θέση του. Περιστοιχίζει απλά, άρα και όμορφα, τον κύριο λόγο πραγματοποίησής του: να σε κάνει να πιστεύεις πως για τρείς σχεδόν ώρες είσαι μέσα στην Πανδώρα, ζείς όπως οι ιθαγενείς Ναβί, μιλάς όπως αυτοί, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα ίδια πλάσματα, την ίδια φύση, την ίδια ανθρώπινη κακία και απαξίωση. Κι αν σε πολλούς θα φανεί μάλλον απλοϊκό το οικολογικό και αντιμιλιταριστικό (σήμα κατατεθέν χρόνια τώρα) μήνυμα του Κάμερον, τότε ας τους αφήσουμε εκεί. Σε αυτή την μονόχνωτη, κρύα, μίζερη αντιμετώπιση ενός κινηματογραφικού θαύματος.

Τα όσα έχει καταφέρει ο Κάμερον με το Avatar δε νομίζω οτι χωράνε στα λόγια τα δικά μου, αλλά ούτε και κανενός άλλου κι αν έχει κανείς τη διάθεση ας με διαψεύσει. Προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου ένα τέτοιο έργο τέχνης στη μεγάλη οθόνη, κάτω φυσικά απο το πρίσμα της διαφορετικότητας και της "νέας ιδέας" που θεωρητικά πλασάρεται. Ο Κάμερον, όσο σκληροπυρηνικά τεχνοκράτης κι αν είναι, έφερε μια επανάσταση στην Τέχνη μέσα απο αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια. Η μεγαλύτερη "δύναμή" του, που δεν είναι άλλη απο το χάρισμα της αφήγησης, έφερε ένα τέτοιο τεχνολογικό επίτευγμα σαν το Avatar στη θέση μιας πολύ σπουδαίας εμπειρίας, που στα 166 λεπτά της κυλάει σα γάργαρο νερό, directly απο την ιαματική πηγή της οργιώδους... ιδιοφυίας του αγαπημένου Καναδού.

Σε άλλες λεπτομέρειες δεν χρειάζεται να μπω. Αφήνω την πιο βαθιά μου υπόκλιση στον Τζέιμς Κάμερον και το νέο του αριστούργημα. Κι ας είναι πάντα τόσο, μα τόσο φτωχές οι λέξεις, σε ο,τι αντικρύσουν απο δω και πέρα τα ματάκια μας...

12.12.09

ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ


Κρατώντας μια μαύρη, σπασμένη ομπρέλα, ο Φίλος ξεκίνησε απο το σπίτι του για να πάει αλλού.

Μέσα στη σφοδρή καταιγίδα, προσπαθούσε να κρατήσει όρθια την ομπρέλα του. Αν και σπασμένη, άντεχε. Αντεχε τον υδάτινο ορυμαγδό, άντεχε το λυσσαλέο αέρα, άντεχε τα πάντα. Ο Φίλος δεν έβλεπε μπροστά του. Προσπαθούσε να διακρίνει δρόμους, πεζοδρόμια, φανάρια, μαγαζιά. Αρχισε σιγά-σιγά να χάνει τον προσανατολισμό του. Στην πορεία χάθηκε. Περισσότερο, βέβαια, είχε το νου του στην ομπρέλα του. Μήπως σπάσει τελείως, μήπως σχιστεί περισσότερο, μήπως δεν τού είναι πια χρήσιμη. Η καταιγίδα γινόταν όλο και πιο σφοδρή, και ο Φίλος ανησυχούσε πως πλέον δε θα βρισκε ποτέ το δρόμο του. Μάταια κοιτούσε δεξιά κι αριστερά. Δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Το μόνο που διέκρινε ήταν ενας πλάγιος κατακλυσμός, που το κρύο τον έκανε αδυσώπητο, βίαιο, σχεδόν απάνθρωπο.

Δίπλα του δεν υπήρχε κανείς. Δεν είχε κανένα να ρωτήσει, κάποιον που θα τον βοηθούσε να ξαναθυμηθεί πλέον τον προορισμό του. Χαμένος ανάμεσα σε σκοτεινές μεριές, υγρές και παγωμένες, αναζητούσε τρόπο να προστατευτεί. Η μαύρη ομπρέλα του δε θα άντεχε για πολύ. Ξαφνικά, η λαβή έσπασε. Ο Φίλος την είδε να χάνεται εν ριπή οφθαλμού απο μπροστά του. Ο αέρας την πήρε μαζί του και την πήγε κάπου αλλού. Αλλά ο Φίλος δεν προλάβαινε να τη συγκρατήσει και, μέσα στην καταιγίδα, έχασε τα ίχνη της.

Τότε άρχισε να βάζει τα κλάματα. Η βροχή τον έλουζε με χτυπήματα αλύπητα, συνεχόμενα. Μόνος του πλέον, χωρίς τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του, γονάτισε και αγκάλιασε τον εαυτό του. Σφίχτηκε η καρδιά του. Το κλάμα του έγινε εντονότερο, σπαραχτικό. Εβγαζε κραυγές ακατανόητες για πολλή ώρα, ώσπου η καταιγίδα κόπασε. Ο αέρας σταμάτησε και το κρύο έγινε λιγότερο ωδυνηρό. Ο Φίλος παρέμεινε γονατισμένος, κουλουριασμένος. Ενα δροσερό αεράκι ξανάφερε πίσω τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του. Εκεί χαμογέλασε για πρώτη φορά, κι ας ήξερε πως πλέον τού ήταν αχρηστη. Τότε ήταν που σηκώθηκε, γεμάτος αυτοπεποίθηση, και κίνησε για να ξαναβρεί το δρόμο του.

Δεν τον ξαναβρήκε όμως. Αλλά δεν στεναχωρήθηκε. Γύρισε σπίτι του και κοιμήθηκε ήσυχος, αφήνοντας τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του στη θέση της. Και αποφάσισε να μην ξαναβγεί ποτέ.

11.12.09

ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ


Επιμορφωτικά εντελώς, αν και τερατολάγνος, βλέποντας ξανά και ξανά τον Αστερισμό της Παρθένου του αγαπημένου Δαλιανίδη, δε μπορώ παρά να σταθώ στο ανυπέρβλητα camp στοιχείο που, αντίθετα με όσα μπορεί να πιστεύει κανείς μέχρι τώρα, περισσότερο... υποβόσκει παρά ξεπροβάλλει ολόγιομο απο το παραθύρι.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, ο Αστερισμός είναι μια soft-core παρωδία. Με φτηνό μελό, κακές ερμηνείες, τραγελαφικές καταστάσεις και "άλλος για Χίο τράβηξε" κοινωνικό προβληματισμό. Στοιχεία που συνθέτουν ενα camp αποτέλεσμα, μια βουτιά στα σκατά του ξεφτισμένου εμπορικού ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του 70. Δες το όμως κι απο μια άλλη πλευρά. Μέσα στη χουντική χαβούζα, όταν οι "τολμηρές" ταινίες ήταν το όπιο του καταπιεσμένου παύλα εξεγερμένου νεανία, ένας έξυπνος τύπος σαν το Δαλιανίδη πλασάρει ενα πιάτο με δύο πηρούνια: απο τη μία η Λάσκαρη, ως κράχτης ενός σινεμά ταυτισμένου με την "ετσιθελική" εμπορικότητα του καθεστώτος, σε ενα ρόλο "σκοτεινό", αταίριαστο για τη λάμψη της και το σκαμπρόζικο στιλ που εμπορεύτηκε σε παλιότερες ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη, μια φτηνή πουτάνα του πεζοδρομίου, χτυπημένη - θεωρητικά - απο τη μοίρα απ'όλες τις μπάντες, ενα τσουλί που τρέχει να κρυφτεί απο τις ηθικά πατενταρισμένες αστυνομικές δυνάμεις κι απο την άλλη μια τριπλέτα ιστοριών, βουτηγμένων πότε στην ακόλαστη αμαρτία (κυρίως για το "μάτι", και ειδικά για μια μ...ρα της εποχής όπως η Ζωΐτσα), πότε στην κοινωνική κατακραυγή και πότε στο φαρσοκωμικό χιούμορ επιπέδου τρεχαντήρικης επιθεώρησης. Ο Δαλιανίδης τα πιάνει και τα κάνει πιασάρικο κινηματογραφικό πηλό. Η πόρνη της Λάσκαρη δεν έχει ηθικούς φραγμούς, υποκρίνεται τα πάντα, λέει ψεύτικες ιστορίες για να ικανοποιήσει τους πελάτες, την συλλαμβάνουν και - υποθετικά - η ανάκρισή της βγάζει στη φόρα την πραγματική της ιστορία. Αλλά ο καλός μπάτσος την αφήνει ελεύθερη, δίνοντάς της μια δεύτερη ευκαιρία για τον "ίσιο δρόμο". Και στο τέλος, συναντά τον ερωτευμένο φοιτητή και φεύγει μαζί του, στο βάθος ενός σκοτεινού δρόμου, μετανιωμένη και - επιτέλους - χριστιανή.

Αν είχες δίπλα σου έναν χουντικό κριτικό κινηματογράφου, κατά πάσα πιθανότητα θα μίλαγε για "ευπρεπή κοινωνικό προβληματισμό", ξεχνώντας τα βυζιά της Λάσκαρη και τις πουτάνες γύρω της. Θα στο έλεγε "τολμηρό" αλλά λόγω της κατάληξης "διδακτικό"! Στη σημερινή εποχή, η Λάσκαρη όχι μόνο δε θα επέλεγε τη μεταμέλεια και το φτωχό φοιτητή, αλλά μάλλον θα έκανε τα πάντα για να γίνει μια νέα Τζούλια Αλεξανδράτου, κι ας χρειαζόταν να πουλήσει και τη μάνα της για να βγάλει ενα single. Αλλά για τη Χούντα, μια πουτάνα μπορεί πάντα να περάσει στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου, όταν έχει απέναντί της έναν καλό αστυνομικό που θα της μιλά με κατανόηση...

Αν μπορώ λοιπόν να βγάλω ενα ασφαλές συμπέρασμα, ο Αστερισμός είναι μια κατά βάθος πολιτική ταινία, γιατί αν την παίξεις ανάποδα (όπως τους δίσκους του Σατανά) βγαίνει άλλο μήνυμα απο αυτό που φαίνεται φάτσα-κάρτα. Ακόμα και το ξεπαρθένεμα της... καρέκλας θεωρητικά είναι μια μορφή αναρχισμού και απαξίωσης, όταν η ταινία παιχτεί ανάποδα. Ακόμα και ο φτωχός, πλην τίμιος, πλην γοητευτικός, πλην Χρήστος Νομικός παραγιός συνεργείου Γιάγκος, δε θα άντεχε να έχει δίπλα του μια Λάσκαρη, αν το καθεστώς δεν φρόντιζε να είναι μια ψεύτικη, τελικά, ιστορία κι όχι μια αληθινή, όπως αυτή με τον Πολίτη και το ξεμπουρδέλωμα της - ορίτζιναλ - πόρνης.

Απο την άλλη, ο Δαλιανίδης θα σου έλεγε διαφορετικά πράγματα. Ισως. Αλλά αυτό το υποσυνείδητα camp στοιχείο, στη δεύτερη ανάγνωση του φιλμ, δε θα τον δικαιώσει. 'Η απλώς έτσι θέλω να το βλέπω εγώ, σα θαυμαστής του, αλλά και περίεργος όσο οι γάτες της γειτονιάς μου.

5.12.09

ΣΤΑ ΑΚΡΑ, ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ, ΣΤΑ ΑΚΡΑ!


Του Σάκη τού έχω τρελή συμπάθεια, έως και... αδυναμία. Γουστάρω σχεδόν οτιδήποτε κάνει, σε κάθε τομέα και νομίζω οτι μέχρι στιγμής έχει πετύχει στα πάντα. Και το Alter Ego τού πήγαινε, παρόλο που η ταινία ήταν for the dick. Αυτό που αντίκρυσα προχτές όμως με το Duress (ελληνιστί... Στα Ακρα) μου προκάλεσε ανατριχίλα και μόνο. Και φυσικά, όχι για καλό σκοπό.

Είμαστε η μοναδική χώρα που θα προβάλλει σε αίθουσες αυτό το πράγμα. Ακόμα και σε χώρες άλλου γαλαξία θα το δουν στο dvd. Το μέσο δηλαδή για το οποίο γυρίστηκε! Εμείς, λόγω Σάκη, το έχουμε κάνει θέμα. Νόμιζα οτι παρακολουθούσα κάποιο... κακοποιημένο divx, ενα προχειρογραμμένο δισκάκι που έχει υποστεί ελεφαντίαση απο πνευματικά ανάπηρο μικροκομπιναδόρο. Και παρατηρώ, με τα ταλαιπωρημένα μάτια μου, οτι η ταινιούλα έχει τη χειρότερη, ίσως, φωτογραφία που έχω δεί σε μεγάλου μήκους τα τελευταία 15 χρόνια! Και έχω και την εντύπωση οτι αυτά που γυρνούσα εγώ με κάτι αρχαίες κάμερες στα 17 μου ήταν πολύ πιο προσεγμένα...

Κι ύστερα πέφτεις πάνω στο σενάριο. Να κάνεις το σταυρό σου; Να σκοτώσεις το διπλανό σου; Να ξεράσεις το ποπ-κορν σου ή να πνίξεις τον καημό σου; Ο Χριστός κι η μάνα του μαζί, να κατέβουν και να τα σπάσουν στη Αντζελα Δημητρίου, πιο νορμάλ θα μου φανεί. Στα 80 λεπτά της διάρκειας, τα 65 έχουν μια τέτοια τάση "λέμε-λέμε-και-ξαναλέμε-τα-ίδια" που μπορεί και να σε φέρει στα όριά σου (ειδικά αν δεν έχεις δεί Ταρκόφσκι...)! Κι όσο για το φινάλε, κάποιος να σε φυλάει: αυτό που προβάλλει ως δικαιολογία στα όσα συμβαίνουν, όσο κι αν κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο δε θα μπορέσεις να το χωνέψεις... Ξεπουπούλιασμα!

Για τον Σάκη; Προσπάθησε ο καημένος... Τί την ήθελε την σκουπιδοβιντεοταινία όμως; Να κάνει τί; Τον σκληρό; Τον σκοτεινό; Τον κυνικό; Τον άρρωστο; Τον σχιζοφρενή; Τον Μπαρδέμ; Οπως και το περιβάλλον γύρω του, αχταρμάς κι αυτός. Αλλά πιο συμπαθής απο τα υπόλοιπα κακοχωνεμένα κρέατα. 'Η τις τηγανίτες, που έθρεφαν αποκλειστικά αυτή τη ρημαδοοικογένεια...

Υ.Γ. Βλέποντας τον Μάρτιν Ντόνοβαν μ'έπιασε κατάθλιψη. Κυριολεκτικά.