31.10.09

ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ


Στερνή μου γνώση, να σ'είχα πρώτα, όπως λέει και η σοφή πλην κουραστικά επαναλαμβανόμενη παροιμία. Ο Μπάγεβιτς, ο προπονητής των τίτλων, των μεγάλων επιτυχιών, των μεγάλων ομάδων, των μεγάλων προέδρων αυτές τις ώρες είναι ανάμεσα σε κάποιον κύριο Θανόπουλο και άλλον έναν με πυξιδοφόρο επίθετο και άριστη γνώση της αγγλικής. Δίπλα του, ενα μάτσο άχρηστοι: ένας τυπάκος που μετά απο δύο χρονιές κατά τις οποίες ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ πλέον αδυνατεί να σκοράρει στα τρία εκατοστά απέναντι σε άδειο τέρμα, ένας άλλος συμπατριώτης του που όταν δεν βαριέται παίζει μπάλα για 2 με 3 λεπτά σε κάθε ματς, ένας κεντρικός αμυντικός που δεν ξέρει ούτε να διώχνει στο κόρνερ, ένας χαφ που κόστισε 800 χιλιάρικα και δεν μπορεί να σταματήσει τις ρεζέρβες του Θρασύβουλου, ένας τάχα μου δημιουργικός "μικρός μάγος" που φτύσαμε αίμα για να τον αποκτήσουμε και τώρα ζητάμε μετάγγιση και παραδίπλα ένας συνταξιούχος γυμναστής κι ένας παλαίμαχος βοηθός με το περίεργο όνομα "Λύσανδρος"...

Ανάμεσα σε δυό καρδιές, το μαχαίρι εχθρός, που θα λεγε και ο φίλτατος Γαρδέλης... Ομως, ο Ντούσαν, πολύπειρος καθώς είναι θα έπρεπε να είχε προβλέψει πως οι παλιές αγάπες πονάνε περισσότερο όταν ξαναγεννιούνται, ίσως επειδή τα σκατά που έχουν φάει οι συμβαλλόμενες πλευρές είναι πλέον ξεραμένα πάνω τους και δεν μπορούν να τα ξεφορτωθούν. Σε τί πρόγραμμα πλύσης να μπεί επιτέλους αυτός ο τρίσμοιρος σύλλογος; Με 10 στους 11 ξένους, μόνο στα λινά και χρωματιστά. Τι αποτέλεσμα θα βγάλει αυτό; Μια μαλακία και μισή. Χωρίς ανθρώπους να ενδιαφέρονται για σένα, είσαι μια πίκρα στο στόμα μόνιμη. Θα μιλάς για κείνη και το στόμα σου θα στεγνώνει. Ο Ντούσαν έχει σταθεί στην άκρη της λίμνης και ρίχνει πετραδάκια σ'αυτά τα βρώμικα, τοξικά νερά της. Οι πέτρες πάνε κατευθείαν στο πάτο. Οπως και όλη η ομάδα. Ενα εμετικό συνονθύλευμα, ικανό πλέον μόνο για το χειρότερο. Σε τί να σταθείς για να κρίνεις; Και ΠΩΣ να κρίνεις; Με τί βάση; Με τί κριτήρια;

Αδυνατώ να κάνω περαιτέρω σκέψεις για αυτό που λέγεται ΑΕΚ. Σιχαίνομαι και να σκεφτώ. Ούτε προπονητής της εξέδρας δεν μπορώ να γίνω πια. Τη θέση αυτή σε λίγο θα την καπαρώσει ο ίδιος ο Ντούσκο. Θα προπονεί τσάμπα, γιατί δεν υπάρχουν φράγκα. Θα κάνει τα σχέδιά του απέναντι σε ενα μέλλον πιο μαύρο κι απο τον Γιουσούφ Χέρσι. Και ίσως αυτό του αξίζει. Ισως αυτό αξίζει σε όλους μας.

Αντε στο διάολο απο δω χάμω...

23.10.09

ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΑΤΑ


Σου έχει τύχει ποτέ να πείς ένα τόσο πετυχημένο ψέμα, που στο τέλος το πιστεύεις κι εσύ;

Ενας στους δύο λένε ψέματα παθολογικά. Ο παθολογικός ψεύτης, βέβαια, δεν είναι τελικά ένας άρρωστος άνθρωπος, όπως μια περίεργη επιστημονική θεωρία θα ήθελε να αποδείξει. Ισως είναι περισσότερο παρεξηγημένος απο όσο θα έπρεπε. Ναι. Νομίζω αυτό είναι. Δεν αποδεικνύεται όμως. Μια πιθανότητα μπορούμε να δώσουμε, κι αυτή προκύπτει εκ πεποιθήσεως εννιά στις δέκα φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια περίπτωση.

Σκέψου το. Αν δείς ενα όνειρο πάνω απο μια φορά - ακριβές αντίγραφο όμως, πλάνο προς πλάνο - τότε κάτι πραγματικά συμβαίνει. Μπορεί αυτό που βλέπεις να το έχεις ήδη ζήσει, χωρίς να το καταλάβεις. 'Η μπορεί να αντιπροσωπεύει μια μύχια σκέψη σου, που κατά πάσα πιθανότητα την έχεις επεξεργαστεί τόσο πολύ, που έφυγε απο τη μια πλευρά του εγκεφάλου σου και πήγε και βολεύτηκε στην ακριβώς απέναντι. Γι'αυτό ο,τι βλέπεις είναι στον ύπνο σου, εκεί που θα έπρεπε να είναι στον ξύπνιο σου. Μπορεί. Πιθανότητα είναι κι αυτή. Οπως και να 'χει, σε κάθε περίπτωση, αυτό το πράγμα που κουβαλάς στο κεφάλι σου είναι σύμπτωμα παθολογικής εγκράτειας. Δεν εξωτερικεύεις ούτε το 1/4, με αποτέλεσμα η διεργασία να είναι στο απόλυτο εγκεφαλική και επομένως εξορισμένη στο υποσυνείδητο. Αρα, είναι ΨΕΜΑ. Γιατί αν η - σκληρή - πραγματικότητα αφομοίωνε ενα μέρος του μυαλού σου, ίσως κι αυτό το όνειρο να ήταν μέρος της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ζωής σου. Κι όχι αυτής που βλέπεις στον ύπνο σου.

Γιατί λοιπόν και ένας παθολογικός ψεύτης να μη ζεί σε ενα αντίστοιχο όνειρο; Πιστεύω πως ένας τέτοιος τύπος λέει περισσότερες αλήθειες απο όσες φανταζόμαστε, αλλά ίσως είναι τόσες μαζεμένες που μοιάζουν με ψέματα. Ακούγονται σαν ψέματα. Πώς μπορείς να διαπιστώσεις όμως κάτι τέτοιο; Δυστυχώς, η φύση δεν μερίμνησε. Ισως επειδή έχει και την πλάκα του, αυτό το διαπροσωπικό παιχνιδάκι του μυαλού και της ανθρώπινης επαφής. Και ανέκδοτο να κάτσω να σου πω, ψέμα θα είναι, αλλά θα γελάσεις. Αν σου πω πολλά, ίσως γελάσεις περισσότερο. Αλλά αν σου πω οτι είμαι άνεργος, χωρισμένος, άσχημος, άρρωστος, τσατισμένος, παιδεραστής, δυστυχισμένος, ανώμαλος και βρώμικος, όχι μόνο δε θα γελάσεις αλλά θα παρεξηγηθείς κιόλας. Χωρίς λόγο, αλλά σου λέω όλες τις αλήθειες μαζεμένες...

Πόσο θα ήθελα τώρα να κόψω τις αμπελοφιλοσοφικές πίπες και να ξαπλώσω στην υπέρδιπλη κρεβατάρα μου με τα σατέν σεντόνια, μέσα στην μεταμοντέρνα βίλα μου, δίπλα στην πανέμορφη γκόμενά μου, λίγο πριν ξυπνήσω ξανά για να πάω στις επιχειρήσεις μου με το πανάκριβο αυτοκίνητό μου, με συνοδηγό την πανέμορφη γκόμενά μου, λίγες μέρες πριν φύγω για ενα διασκεδαστικό δεκαήμερο στην Ιμπιζα... Πόσο θα 'θελα... Αλλά η μαλακία είναι, οτι πλέον δεν μπορώ να λέω ψέματα ούτε στον εαυτό μου. Παθολογική η ζήλεια, αληθινός όμως ο φθόνος...

22.10.09

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (*****)


Πληκτρολόγιο. Τηλέφωνο. Λάμπα. Βίντεο. Νερό. Αεροπλάνο.
Λίγες λέξεις. Άσχετες μεταξύ τους. Πέντε βασικά πράγματα που μαθαίνει ένας πατέρας στα παιδιά του. Ενας πατέρας που αποφασίζει να τα κλείσει μέσα σε ένα εξοχικό για σχεδόν 30 χρόνια. Από τη μέρα που γεννήθηκαν. Και να τους διδάξει μια άλλη ζωή. Μια άλλη καθημερινότητα. Εκτός κοινωνίας. Μέχρι να πέσει ο δεξιός τους κυνόδοντας, δεν πρόκειται να βγούν από εκεί. Γιατί μέχρι τότε δε θα είναι έτοιμοι. Ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Και μια μητέρα που προμοτάρει το ιδιόμορφο σχέδιο «αναμόρφωσης» του πατέρα. Και όλα μια χαρά.

Στον Κυνόδοντα είσαι ένας στυγνός θεατής. Σχεδόν ηδονοβλεψίας. Εχεις μπεί μέσα στο σπίτι τους και παρακολουθείς τα πάντα. Από κοντά. Αλλά δεν παίρνεις το μέρος κανενός. Δεν μπορείς να το πάρεις. Από απόσταση, μόνο κρίνεις. Αλλά και πάλι, δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις, το σωστό ή το λάθος. Είναι η παγίδα στην οποία δεν έπρεπε να πέσεις, αλλά έπεσες απο τα πρώτα δευτερόλεπτα. Και το 100% της ευθύνης για αυτό, το έχει ο Λάνθιμος. Ισως ο μοναδικός Έλληνας δημιουργός με αρχίδια – για να μιλάμε ρηχά, χυδαία και πάνω απο όλα με πραγματικά δεδομένα. Ένας σκηνοθέτης που αρέσκεται να ψαχουλεύει στην πίσω πλευρά του μυαλού και κυρίως όχι μόνο του δικού του.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κριτική για αυτή την ταινία. Κάθε κουβέντα σου πρέπει να είναι μετρημένη, προσεκτική, αλλιώς τα spoilers καραδοκούν. Τα μυστικά του Κυνόδοντα είναι τόσο καλά κρυμμένα αλλά ταυτόχρονα και τόσο αποκαλυπτικά, που άθελα σου η άποψη μετρατρέπεται σε αντίστοιχη αποκάλυψη. Ο Λάνθιμος παίζει πολύ έξυπνα αυτο το «παιχνιδάκι». Οι ιδέες και τα ευρήματα που το περιτριγυρίζουν είναι ανεξάντλητα. Η δραματουργική δύναμη του φιλμ είναι σχεδόν τρομακτική, όχι μόνο της φόρμας αλλά κυρίως λόγω του συμπλέγματος των χαρακτήρων. Θα μπορούσαν να είναι κοντά σε σένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι φοβερά αποστασιοποιημένοι. Το ίδιο και το περιβάλλον που στέκει σαν κέρβερος πάνω από το κεφάλι τους. Και στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι ηθοποιοί: «παγωμένοι», θεατρίνοι, βλάσφημοι, αστείοι, πικροί, «επαναστάτες» και καθυστερημένοι. Ενα παζλ αφομοίωσης του μπρεχτικού ρεαλισμού, βουτηγμένου σε μαύρο χιούμορ και ώρες-ώρες εξωφρενικές καταστάσεις, που ίσως «πονάνε» γιατί, αντί να βασίζονται σε ένα παραμύθι, θαρρείς πως βασίζονται σε ενα φτηνό, αισχρό, απάνθρωπο reality.

Το ξέρω οτι είμαι μάλλον ασαφής στα λόγια μου. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω οτιδήποτε έχει σχέση με τον Κυνόδοντα. Το λες «καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς»; Σίγουρα. Και μια απο τις καλύτερες στιγμές της, γενικώς. Αλλά πώς να το ονομάσεις με έναν κινηματογραφικό όρο, τη στιγμή που σπάει όλα τα δεσμά ενός τέτοιου χαρακτηρισμού; Δεν ξέρω. Είναι μια εμπειρία που βιώνεται προσωπικά – έχει ταυτότητα, αλλά δε γράφει όνομα.

18.10.09

ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ


Εστω οτι είσαι ενα ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ.

Εστω οτι είσαι γεμάτο με επιβάτες και τις αντίστοιχες αποσκευές τους.

Εστω οτι είσαι τιγκαρισμένος με μαζούτ, πετρέλαιο, κοκ και ο,τι άλλα σκατά καίς.

Εστω οτι είσαι ελεγμένος απο κάθε άποψη και εμπεριστατωμένα δεν έχεις κανένα πρόβλημα.

Ξεκινάς την πτήση σου. Στην αρχή, όλα καλά. Ησυχία στην καμπίνα, καμία ανησυχία στο πιλοτήριο, όλα κομπλέ. Και καλός καιρός. Ιδανικός για πτήσεις.
Υστερα απο ενα σύντομο χρονικό διάστημα, οι επιβάτες κάνουν έντονη την παρουσία τους, μιλώντας συνέχεια, δυνατά και χωρίς παύσεις. Η ησυχία σπάει, αρχίζουν τα κακά ανέκδοτα, τα αποτυχημένα καμάκια, οι ατέρμονες πολιτικές και ποδοσφαιρικές τοποθετήσεις, οι γνώσεις επί παντός επιστητού. Αρχίζεις και ζαλίζεσαι. Αντέχεις όμως. Οι φωνές και το σούσουρο δεν σταματάνε, όμως. Μετά, οι επιβάτες γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί. Ζητάνε διάφορα, φαγητά, ποτά, εφημερίδες, μαξιλαράκια, πίπες στις τουαλέτες και ο,τι άλλο τους κατέβει στο κεφάλι, φέρνοντάς σε σε πλήρη σύγχυση. Οι αεροσυνοδοί τρέχουν πανικόβλητες και η κατάσταση στην καμπίνα θυμίζει δημόσια υπηρεσία εποχής Δαλιανίδη.

Τα πράγματα αρχίζουν και χειροτερεύουν, όταν χωρίς ΠΡΟΦΑΝΗ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ, αρχίζουν βροντές, αστραπές και καταιγίδες στη μέση του πουθενά, και το έντονο πρόβλημα μεταφέρεται στο πιλοτήριο. Οι κεραυνοί κάνουν ντου απο παντού, οι κοτρώνες της βροχής πέφτουν σαν το χαλάζι και ο πληγωμένος καλλιτέχνης αναστενάζει και οι πιλότοι τα βρίσκουν σκούρα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι επιβάτες μαθαίνουν το πρόβλημα και αρχίζουν να βγάζουν όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές τους φάτσα φόρα, με αποτέλεσμα το σούσουρο να γίνεται πανηγύρι υστερικής τσιρίδας, πανικού και ακαταλαβίστικων μπινελικίων προς πάσα κατεύθυνση.

Είσαι ενα βήμα πριν την πτώση. Η κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω γίνεται ολοένα και χειρότερη. Φαίνεται πως δεν υπάρχει καθαρό σημείο στον ορίζοντα. Αυτομάτως, το φορτίο σου γίνεται βαρύ. Πολύ βαρύ και ασήκωτο. Τι κάνεις;

Απάντηση: Αν ήμουν τέτοιο αεροπλάνο, δε θα απογειωνόμουνα ποτέ...

16.10.09

BEDTIME STORIES: LEAVΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ


Οι μαύρες σκιές άπλωσαν τα πέπλα τους πάνω απο τα βουνά του Παιάνιουμ. Οι μικροί, πράσινοι καλικάντζαροι έτρεχαν πανικόβλητοι ολούθε. Κάτι τους είχε τρομάξει. Ισως να ήταν το πυκνό, κόκκινο χρώμα που γέμισε τον ουρανό τους. Ισως να ήταν ο αποκρουστικός θόρυβος των ηλεκτρισμένων ήχων που διαπερνούσαν την ατμόσφαιρα, ωσάν πλαστικές καραμούζες. Ο,τι και να ήταν, τα καλικαντζαράκια χάθηκαν σύντομα στην απεραντοσύνη των καταπράσινων λιβαδιών του Παιάνιουμ. Ηταν τα μόνα που διέφυγαν τον κίνδυνο...

Ξαφνικά, οι ουρανοί άνοιξαν. Φριχτά πλάσματα ξέβρασε η Κόλαση! Σύντομα, το Παιάνιουμ, απο μια απλή παιδική χαρά, μετατράπηκε σε πεδίο μάχης απο τον Αλλο Κόσμο: τερατόμορφα σέντερ μπακ, φρικαλέοι χαφ με τρίχες και τέτοια, παγανιστές επιθετικοί που ξεπηδούσαν απο τον πάγκο σαν κλώνοι του Εωσφόρου και γιγαντόσωμοι προπονητές που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Αρχοντες". Αυτοί ήταν οι πρώτοι που άρχισαν να μιλάνε. Κανείς απο τους κατοίκους δεν τους κατάλαβε. Οι κουβέντες τους έφταναν στ'αυτιά τους σαν αποτρόπαιες κραυγές λυσσασμένων πιθήκων και πέναλντι μαϊμού. Απο το βάθος του ξεσκισμένου ουρανού, φάνηκε αργότερα η μορφή του Εχθρού - του απόλυτου Αρχοντα του Σκότους, του Κοκκάλιντορ. Αυτός ο δύσμορφος κέρβερος με την όψη βατράχου άρχισε να γελάει βίαια και δυνατά, σκοτώνοντας αδιάκριτα μουλάρια και τζιτζίκια που μάταια πάλευαν να σώσουν τη ζωή τους. Υπήρχε ελπίδα να σωθούν οι κάτοικοι της μικρής, πράσινης παιδικής χαράς;

Υπήρχε! Σύντομα ενημερώθηκε για την έκρυθμη κατάσταση ο μάγος της φυλής (της μπάλας) Λουκάς Φύντρα. "Δε θα αφήσω έναν κακάσχημο και άμπαλο να μας αφανίσει απο την αλάνα του Σουπερλίγκιον. Θα τους δείξω εγώ, θα δούνε τί θα πάθουνε!", ήταν τα πρώτα λόγια του. Μετά είπε ένα ανέκδοτο με Πόντιους και ύστερα αποσύρθηκε στη σκηνή του για να ξεκουραστεί, αφού μόλις είχε ξυπνήσει. Τότε ήταν που ανέλαβε αμέσως δράση ο μαύρος Φύλαρχος Γιβρίλος, που είχε τη γνώση, αλλά δεν είχε τη μπλε κάρτα. Αφού διαπίστωσε τη σκληρή πραγματικότητα, πήρε τα πόδια του στον ώμο και εξαφανίστηκε πίσω απο το τερέν.

Ο μάγος Φύντρα όμως, ξύπνησε. Και ξύπνησε για τα καλά. Και ενώ μαινόταν η καταστροφή του Παιάνιουμ απο τις σκοτεινές δυνάμεις του Κοκκάλιντορ, ο Φύντρα άρχισε να ρίχνει spells προς κάθε κατεύθυνση. Η μάχη είχε ήδη ξεκινήσει! Οι σκοτεινές δυνάμεις άρχισαν να αποχωρούν... Μόνον ο σατανικός Κοκκάλιντορ είχε τη Δύναμη να τον αντιμετωπίσει. Τα spells του Φύντρα ήταν πλέον ανίσχυρα μπροστά στα επάρατα ΧΟ-ΧΟ-ΧΟ του διαολεμένου Αντάρτη της Κολάσεως. Ομως ο Φύντρα δεν λύγιζε. Αρχιζε να feedάρει με ο,τι έβρισκε πάνω του, τάκλιν, πέναλντι, μακροβούτια, κακές σέντρες και φτηνές δικαιολογίες, όταν ξαφνικά...

...ο μικρός Σίμπα έφαγε μια φόλα και ψόφησε. Μακριά απο μας.

ΤΕΛΟΣ

12.10.09

ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ

Αυτό το κείμενο δε συνοδεύεται απο φωτογραφία. Μάλλον επειδή ντρέπομαι να βάλω τη φάτσα μου.

Επίσης, δε συνοδεύεται απο μέτρια σχόλια. Τα μέτρια είναι για τους μέτριους και αυτό το κείμενο είναι κάτω του μετρίου.

Είμαι ενοχλημένος απο τα πάντα. Θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι. Να μην γκρινιάζω. Να μη διαμαρτύρομαι. Δε μου έκλεψαν τίποτα. Ο,τι χάνεις, το χάνεις στην προσπάθεια να το αποκτήσεις. Δεν στο πήρε κανένας. Και επίσης, μάθε οτι δεν σου ανήκει. Χώνεψέ το. Δε νοώ να το καταλάβω. Ισως είμαι μικρός τελικά στο μυαλό. Ισως φταίει οτι δεν έχω μάθει να προσδιορίζω τα όριά μου. Τα ξέρω όλα. Είμαι παντού και πουθενά. Βλέπω τί γίνεται. Γνωρίζω όλες τις παραμέτρους. Δε χρειάζεται να εξετάσω κανένα ενδεχόμενο, γιατί τα ξέρω όλα. Πριν απο μένα για μένα. Αρχίδια. Η αποτυχία γράφεται με "α", και αυτό είναι στερητικό. Μάθε το. Χώνεψέ το.

Μπορείς να μετρήσεις τα πάντα με αριθμούς, εκτός απο την ίδια τη ζωή. Αυτή δε μετριέται. Δε ζυγίζεται. Είναι αυτή που είναι και μαγκιά της. Καλώς ή κακώς, την έχεις πάνω απ'το κεφάλι σου. 'Η θα την κερδίσεις, ή θα τη χάσεις. Και έχει μάχες πολλές, που πολλές κερδισμένες μαζί βγάζουν νικητή στον πόλεμο. Οι πολλές χαμένες το αντίθετο. Υπάρχει, βέβαια, και η μέση κατάσταση. Η πιο επικίνδυνη. Που δεν ξέρεις τί σου επιφυλάσσει το αύριο, που δεν ξέρεις αν μόλις πέρασες τα όρια της ανέχειας, που δεν είσαι σίγουρος αν πήγες ενα βήμα παραπάνω ή παραπάτησες και πήγες δύο βήματα πίσω. Ετσι είναι. Συνήθως η οπισθοχώρηση είναι πιο τραγική, πιο ξεκάθαρη, πιο έντονη. Το μπροστά σου φαίνεται πάντα λίγο, στεγνό, στείρο. Δε σου φτάνει. Το πίσω σού κωλοκάθεται. Σε βαραίνει. Το σκέφτεσαι πολύ περισσότερο.

Τα λάθη σου έχεις μάθει να τα αναγνωρίζεις; Ναι; Και μετά; Εχεις το κουράγιο να το διορθώσεις; 'Η έχασες ήδη πολλές μάχες; Πόσα σκατά μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη ψυχή, δεν μπορείς να φανταστείς! Αλλά επειδή είναι τα περισσότερα αχώνευτα, αρνείσαι να επιβληθείς στο λάθος σου. Αλλά δεν έχεις κάνει μόνο ένα λάθος, έχεις κάνει πολλά. Γι'αυτό είσαι και άξιος της μοίρας σου. Ενας "πουθενάς". Μόνο να μιλάς ξέρεις. Λόγια, λόγια, λόγια. Τίποτα. Ουσία αρχίδια. Νομίζεις οτι ξέρεις, οτι καταλαβαίνεις. Τρίχες. Την τύφλα σου, μαλάκα! Δεν προσέχεις τί λες, πού πατάς, πώς προχωράς. Δεν εκτιμάς τα δώρα. Τις προσφορές. Τα μάννα εξ ουρανού. Τόσο γελοίος και τόσο ανύπαρκτος. Και γκρινιάζεις, και διαμαρτύρεσαι και βοάς. Γιατί; Γιατί το μυαλό σου είναι αλλού, δε στέλνει τα σωστά σήματα, έχεις φροντίσει και τον έχεις αποσυντονίσει. Ρομποτάκι της πλάκας, κινέζικο, άψυχο, άκομψο, αγροίκο, ευτελές. Χωρίς ουσία, ένα κενό, μια άθλια παρτίδα τάβλι ανάμεσα σε δυο φυλακισμένους. Προκαλείς τις δυστυχίες μόνος σου, και δε σου φταίει κανένας άλλος. Χώνεψέ το να προχωρήσεις παρακάτω.

Αλλιώς...

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ.

5.10.09

Η ΑΦΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΑΣ


Καλά ε, δεν έχω καλύτερο. Αλλάξαμε κυβέρνηση πιο γρήγορα κι απο σώβρακο τον Αύγουστο. Παρεπιπτόντως, είμαστε η μόνη χώρα που προστατεύουμε ακόμα αυτό το ιδιοφυές πολιτικό εύρημα του "δεξιού σοσιαλισμού", που με τόση αγαστή σύμπνοια φρόντισαν να δημιουργήσουν οι προπάτορες των εισερχομένων και εξερχομένων πρωθυπουργών μας.

Και τώρα, για να βαρύνω κι άλλο το κλίμα, θέλω να αναφέρω μερικά πράγματα για τη λουλουδιασμένη φάμπρικα της Κυριακής - πράγματα που ίσως πολλοί δεν παρατήρησαν ή ηθελημένα προσπέρασαν...

1) Δεν ήταν μόνο ο Καραμανλής κι ο Καρατζαφίξ που γέμισαν την Αθήνα με αφίσες. Είναι ντροπή να τους κατηγορούμε, όταν την ίδια στιγμή οι ίδιοι στυγεροί λαθρομετανάστες κολλούσαν παντού αφίσες της Στανίση, του Βέρτη και του Γονίδη. Αυτοί δηλαδή δεν εγκλημάτισαν; Τους αφήνουμε στο απυρόβλητο κύριοι της Χαριλάου Τρικούπη; Αλλά έτσι είναι η ΠΑΣΟΚική συνωμοσία. "Τρώει" τους ηθικούς και αφήνει ασύλληπτη τη Στανίση. Σοσιαλιστικό αίσχος.

2) Ο Καρατζαφίξ δεν έβαλε την ψήφο στην κάλπη με το χέρι. Την έβαλε με το κεφάλι γιατί, όπως έχει αποδειχτεί, είναι πεφωτισμένο.

3) Ο Τσίπρας, μόλις έμαθε οτι μπαίνει στη Βουλή, άρχισε να κερνάει σαμπάνιες, βότκες και κασάσες όλες τις συνιστώσες στο περίπτερό του. Οταν δε, έμαθε οτι το ποσοστό έφτασε κοντά στο 4%, τον μαζεύανε τέσσερις.

4) Ο Βενιζέλος εντοπίστηκε στη στοά του Ζαππείου να ψάχνει δημοσιογράφους να κάνει δήλωση, αλλά δεν έβρισκε κανέναν. Ηταν μόλις 15.45.

5) Κακώς κατηγορούν την Παπαρήγα οτι δεν συνεχάρη τον Παπανδρέου για τη νίκη του. Απο δικές μου πηγές ενημερώθηκα οτι αργά το βράδυ έστειλε σπίτι του τον Κολοζόφ να του τραγουδήσει την "Καλίνκα", συνοδεία αστυνομικής δύναμης.

6) Αυτό το άνισο πολιτικό μας σύστημα, άφησε εκτός Βουλής μάχιμους υποψήφιους βουλευτές. Ενα απο τα θύματα ήταν και ο Πέτρος Φυσσούν, υποψήφιος με την Κοινωνία (το κόμμα των συνεχιστών του Καποδίστρια...). Αυτός Χασάν κι αυτοί Μασάν;

7) Ο Καραμανλής κορόιδεψε τους πάντες εκείνο το βράδυ. Αφού έπεισε τους πάντες οτι παραιτήθηκε, πήγε στη Ραφήνα, βρήκε τους φίλους του και σκάσανε στα γέλια. Αυτή είναι ζωή.

8) Μόλις σήμερα ενημερώθηκα οτι υπάρχουν 19.526 Χρυσαυγίτες. Και του χρόνου.