ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ

Αυτό το κείμενο δε συνοδεύεται απο φωτογραφία. Μάλλον επειδή ντρέπομαι να βάλω τη φάτσα μου.

Επίσης, δε συνοδεύεται απο μέτρια σχόλια. Τα μέτρια είναι για τους μέτριους και αυτό το κείμενο είναι κάτω του μετρίου.

Είμαι ενοχλημένος απο τα πάντα. Θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι. Να μην γκρινιάζω. Να μη διαμαρτύρομαι. Δε μου έκλεψαν τίποτα. Ο,τι χάνεις, το χάνεις στην προσπάθεια να το αποκτήσεις. Δεν στο πήρε κανένας. Και επίσης, μάθε οτι δεν σου ανήκει. Χώνεψέ το. Δε νοώ να το καταλάβω. Ισως είμαι μικρός τελικά στο μυαλό. Ισως φταίει οτι δεν έχω μάθει να προσδιορίζω τα όριά μου. Τα ξέρω όλα. Είμαι παντού και πουθενά. Βλέπω τί γίνεται. Γνωρίζω όλες τις παραμέτρους. Δε χρειάζεται να εξετάσω κανένα ενδεχόμενο, γιατί τα ξέρω όλα. Πριν απο μένα για μένα. Αρχίδια. Η αποτυχία γράφεται με "α", και αυτό είναι στερητικό. Μάθε το. Χώνεψέ το.

Μπορείς να μετρήσεις τα πάντα με αριθμούς, εκτός απο την ίδια τη ζωή. Αυτή δε μετριέται. Δε ζυγίζεται. Είναι αυτή που είναι και μαγκιά της. Καλώς ή κακώς, την έχεις πάνω απ'το κεφάλι σου. 'Η θα την κερδίσεις, ή θα τη χάσεις. Και έχει μάχες πολλές, που πολλές κερδισμένες μαζί βγάζουν νικητή στον πόλεμο. Οι πολλές χαμένες το αντίθετο. Υπάρχει, βέβαια, και η μέση κατάσταση. Η πιο επικίνδυνη. Που δεν ξέρεις τί σου επιφυλάσσει το αύριο, που δεν ξέρεις αν μόλις πέρασες τα όρια της ανέχειας, που δεν είσαι σίγουρος αν πήγες ενα βήμα παραπάνω ή παραπάτησες και πήγες δύο βήματα πίσω. Ετσι είναι. Συνήθως η οπισθοχώρηση είναι πιο τραγική, πιο ξεκάθαρη, πιο έντονη. Το μπροστά σου φαίνεται πάντα λίγο, στεγνό, στείρο. Δε σου φτάνει. Το πίσω σού κωλοκάθεται. Σε βαραίνει. Το σκέφτεσαι πολύ περισσότερο.

Τα λάθη σου έχεις μάθει να τα αναγνωρίζεις; Ναι; Και μετά; Εχεις το κουράγιο να το διορθώσεις; 'Η έχασες ήδη πολλές μάχες; Πόσα σκατά μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη ψυχή, δεν μπορείς να φανταστείς! Αλλά επειδή είναι τα περισσότερα αχώνευτα, αρνείσαι να επιβληθείς στο λάθος σου. Αλλά δεν έχεις κάνει μόνο ένα λάθος, έχεις κάνει πολλά. Γι'αυτό είσαι και άξιος της μοίρας σου. Ενας "πουθενάς". Μόνο να μιλάς ξέρεις. Λόγια, λόγια, λόγια. Τίποτα. Ουσία αρχίδια. Νομίζεις οτι ξέρεις, οτι καταλαβαίνεις. Τρίχες. Την τύφλα σου, μαλάκα! Δεν προσέχεις τί λες, πού πατάς, πώς προχωράς. Δεν εκτιμάς τα δώρα. Τις προσφορές. Τα μάννα εξ ουρανού. Τόσο γελοίος και τόσο ανύπαρκτος. Και γκρινιάζεις, και διαμαρτύρεσαι και βοάς. Γιατί; Γιατί το μυαλό σου είναι αλλού, δε στέλνει τα σωστά σήματα, έχεις φροντίσει και τον έχεις αποσυντονίσει. Ρομποτάκι της πλάκας, κινέζικο, άψυχο, άκομψο, αγροίκο, ευτελές. Χωρίς ουσία, ένα κενό, μια άθλια παρτίδα τάβλι ανάμεσα σε δυο φυλακισμένους. Προκαλείς τις δυστυχίες μόνος σου, και δε σου φταίει κανένας άλλος. Χώνεψέ το να προχωρήσεις παρακάτω.

Αλλιώς...

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ.