24.6.10

TOY STORY 3 (****)


Ο, κάποτε μικρός, Αντι μεγάλωσε. Και ετοιμάζεται να πάει στο κολλέγιο. Τί θα απογίνουν όμως τα αγαπημένα του παιχνίδια, ο Γούντι, ο Μπαζ, η Τζέσι, ο Ρεξ και όλοι οι υπόλοιποι; Δωρεά σε πρωινό «κρατητήριο» ατίθασων μικρών «δαιμόνων»! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και κακά παιχνίδια ανάμεσά τους. Πολύ κακά.

Όχι ότι η υπόθεση έχει σημασία στη δεύτερη συνέχεια ενός animation που έκανε αίσθηση τεχνικά πριν 15 ολόκληρα χρόνια. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, βρίσκω το πρώτο Toy Story μια μέτρια και ολότελα παιδική ταινία. No adults allowed και τέρμα. Το πρώτο του σίκουελ, όμως, το 1999 μού έκανε τη διαφορά. Τότε, βέβαια, το animation δεν ήταν στο επίπεδο που έχει φτάσει σήμερα, ήτοι να συναγωνίζεται επάξια ένα καλό live action αποτέλεσμα. Για το πόσο μπροστά έχει οδηγήσει το «μέσο» η Pixar καλό είναι να μην επαναλαμβανόμαστε. Τα έχουμε πει άπειρες των απείρων φορές. Το τρίτο μέρος του Toy Story δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από αυτή την ευχάριστη «επανάληψη».

Γιατί; Γιατί είναι ΤΑΙΝΙΑ με τα όλα της! Όπως είχα πει και για τους προκατόχους του (Nemo, Απίθανοι, Wall-E, Up), έτσι κι αυτό ξεχειλίζει από γνήσια, αυθόρμητα, πηγαία συναισθήματα. Σαφώς, δίνει βάρος στο μεγαλύτερο μέρος του στη δράση και την κωμωδία, με χιούμορ όμως συντονισμένο και «ευγενικό» προς όλες τις ηλικίες και, φυσικά, τις διαθέσεις. Ο ρυθμός δε χαλαρώνει ποτέ, χωρίς το φιλμ να φτάνει ποτέ σε παιδιάστικες υπερβολές ενώ υπάρχουν ακόμα και ατάκες ή σκηνές ανθολογίας (τα «βασανιστήρια» της Μπάρμπι στον Κεν, το flashback στην ιστορία του «κακού» αρκούδου με νουάρ ηχόχρωμα, η αψιμαχία ανάμεσα σε ένα περιστέρι και τον καμουφλαρισμένο με… τορτίγια κο Πατάτα) που θέλεις δε θέλεις μπορούν να σε κάνουν ακόμα και να χειροκροτήσεις από ευχαρίστηση, ακόμα κι αν επιμένεις με σαδιστικά απάνθρωπο τρόπο να αρνείσαι την όποια παιδικότητα κρύβεις ακόμα μέσα σου.

Εκεί που θέλω να σταθώ ξάνα, όμως, είναι στο ΔΑΚΡΥ. Ναι, δεν ειρωνεύομαι. Ίσως είναι προσωπικό το θέμα μου με την Pixar, αλλά ειλικρινά, αυτοί οι τύποι νιώθω πολλές φορές ότι διαβάζουν βουλωμένο γράμμα απέναντι στην ψυχή μου. Ρίξτε μια ματιά στο φινάλε της ταινίας – μου θύμισε πολύ έντονα εκείνο το συγκλονιστικό εναρκτήριο δεκάλεπτο του Up. Έβαλα τα κλάματα πανεύκολα. Σχεδόν ανατρίχιασα. Πόσο να αξίζουν τελικά όλες οι παιδικές μας αναμνήσεις; Πόσο «βαριές» είναι πάνω μας; Αυτό το πέρασμα του χρόνου, η μετάβαση στην μονόχρωμη ενηλικίωση είναι σταυρός βαρύς κι ασήκωτος. Και ίσως έκλαψα επειδή κατάλαβα τη σημασία και την ανάγκη της παιδικής αφέλειας – αυτής, που βλέπει μια «άψυχη» κούκλα ως προέκταση των συναισθημάτων της. Και ομολογώ, δακρυσμένος και πάλι, ότι μου έχει λείψει.

15.6.10

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ


Ανήκεις στην προβοκατόρικη μειοψηφία των ΑΝΕΡΓΩΝ; Δε σου φταίει κανείς, παρά μόνο ΕΣΥ, που επιμένεις να αγνοείς το σύγχρονο, το φιλόδοξο, το προχωρημένο, το "αναγκαίο". Ο τόπος βοά απο ευκαιρίες αλλά εσύ δε νοείς να καταλάβεις οτι πρέπει επιτέλους να κάνεις το βήμα μπροστά. Πας και γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος, τεχνικός υπολογιστών, λογιστής, τραπεζικός, έμπορος, βουλευτής, δημοσιογράφος. Εχεις μείνει 200 χρόνια πίσω! Είμαι εδώ, για να σου ανοίξω τα μάτια και να σε φέρω στο φως.

Ιδού μερικά απο τα νέα, σύγχρονα και ταυτόχρονα κερδοφόρα επαγγέλματα που μέχρι στιγμής αγνοούσες και που θα σε βγάλουν απο τη δύσκολη θέση:

1. Σκαμπιλιστής ντομάτας σε θερμοκήπιο. Υπέρ το δέον χρήσιμη ειδικότητα, καθότι στις μέρες μας ολοένα και αυξάνονται οι ντομάτες που αρνούνται να κοκκινήσουν. Μισθός: 35 ευρώ η σφαλιάρα. Εργασία: Πενθήμερη. Ασφάλιση: ΣΥΚΑ.

2. Μεταφορέας γαϊδάρου σε νησιά κάτω των 50 μόνιμων κατοίκων. Επειδή οι κάτοικοι είναι ελάχιστοι, το πιθανότερο είναι να είναι και ηλικιωμένοι. Λόγω ανυπαρξίας μεταφορικών ή άλλων μέσων, είναι επιτακτική η ανάγκη να τους πηγαινοφέρνει κάποιος με τα ζώα. Οταν το νησί ερημωθεί κάποια στιγμή μπορείς άνετα, και λόγω της σημαντικής προϋπηρεσίας, να αναβαθμιστείς (απο γάιδαρο σε άλογο, εκτός αν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, οπότε εκεί πάμε σε καμήλα). Μισθός: 18 ευρώ κατώτατη τιμή κούρσας (και απο εκεί ο,τι θέλει ο πελάτης). Εργασία: Τριήμερη (υποχρεωτικές όμως 14ήμερες απασχολήσεις στις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα απο και προς την εκκλησία). Ασφάλιση: Στ'αρχίδια σου.

3. Κυνηγός κροκοδείλων στη λίμνη του Μαραθώνα. Εξαιρετικά χρήσιμο, αφού δεν υπάρχουν κροκόδειλοι στη συγκεκριμένη λίμνη, άρα ελάχιστοι διαθέτουν το προνόμιο να μπορούν να τους κυνηγήσουν. Μισθός: 300 ευρώ ανα κεφαλή (κροκοδείλου). Εργασία: Επταήμερη. Ασφάλιση: National Geographic.

4. Λειαντής καρουμπάλων. Το προνόμιο της συγκεκριμένης ειδικότητας είναι οτι μπορείς να στήσεις το υποκατάστημά σου (σε αντίσκηνο, παράγκα ή περίπτερο) σε οποιοδήποτε σημείο θεωρήσεις οτι μπορείς να βρείς πελατεία: έξω απο γήπεδα, δημόσιες υπηρεσίες, συναυλίες των Metallica, θέατρα που παίζει ο Σεφερλής, κλπ. Μισθός: 25 ευρώ ανα καρούμπαλο. Εργασία: Ανοιχτή (εξαιρούνται οι κατά το νόμο εργάσιμες, ο δεκαπενταύγουστος, τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά, τα παράξενα χείλη...). Ασφάλιση: ΤΕΒΕ (με σύμβαση έργου ανα λείανση καρουμπάλου).

5. Δοκιμαστής τυρόπιτας στο κυλικείο της Βουλής. Είναι η ειδικότητα που όλοι οι βουλευτές και υπουργοί θέλουν δίπλα τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια χαλασμένη τυρόπιτα εμπόδισε το θεάρεστο κοινωνικό έργο των Ελλήνων βουλευτών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποδώσουν όπως θα έπρεπε κατά τις ομιλίες τους. Εσύ θα είσαι εκεί, ώστε να δηλητηριάζεσαι πριν απ'αυτούς, βοηθώντας ταυτόχρονα τους υπεύθυνους του κυλικείου να κρατάνε τη δουλειά τους. Μισθός: 15 ευρώ ανα καλή τυρόπιτα, 35 ανα χαλασμένη (λουκανικόπιτες μόνο με σύμβαση έργου). Εργασία: Οταν θυμούνται να πάνε στη Βουλή. Ασφάλιση: Γρηγόρης Μικρογεύματα.


Τα είδες; Τόσο εύκολο. Αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου. Τεμπέλη και χαραμοφάη.

3.6.10

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕ


του Αίολου


Θόρυβος ακούστηκε. Δε γύρισε καν το κεφάλι. Εσφιξε τα δάχτυλα στο σκουριασμένο σύρμα ξέροντας τί ήταν. Κράτησε το βλέμμα καρφωμένο μέχρι που μια σειρά φώτα μέσα στη νύχτα έτρεξε μπροστά του, προκαλώντας κύματα αέρα στα μαλλιά του και κύματα σπασμών στα αυτιά του.

Πόσα χρόνια έμενε εκεί, με το βλέμμα καρφωμένο, να βλέπει τρένα να περνούν με ιλλιγιώδη ταχύτητα, να του προκαλούν τόσα αισθήματα, μα γι'αυτά να είναι τίποτα. Ενα, δύο, πέντε, δέκα, άπειρα...

Κι όμως, αυτός ήταν πάντα εκεί, να βλέπει τα τρένα, σειρές βαγονιών σαν ένα ή φώτα, σα μια φωτεινή γραμμή απ'την ταχύτητα.

Θόρυβος ακούστηκε. Τα σύρματα δεν κουνήθηκαν. Το παιδί που κοίταζε τα τρένα να περνούν έλειπε. Το τρένο πέρασε. Ενα, δύο, πέντε, δέκα, άπειρα... Κανένα δεν έδωσε σημασία, όπως τόσα χρόνια...

C/Cachucha
Velez Rubio