HAPPY DAZED

Ενας ακόμα μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών.

Ενας ακόμα υπέρλαμπρος νους.

Ενας ακόμα γίγαντας της πεζής πραγματικότητας.

Ενας ακόμα γαμάτος υπερήρωας με ανεξάντλητες υπερφυσικές δυνάμεις.

Ενας ακόμα σκοτεινός ιππότης κακόβουλων σκέψεων.

Ενας ακόμα πολέμιος του παρορμητισμού.

Ενας ακόμα αντιδραστικός καθρέπτης της σύγχρονης κοινωνίας.

Ενας ακόμα βαρετός αντίλογος.

Ενας ακόμα κακόκεφος ομιλητής.

Ενας ακόμα μίζερος.

Ενας ακόμα Κανένας.

Ενας ακόμα.

ΑΒΑΣΤΑΧΤΟΣ

Ισως ο χειρότερος συγγραφέας όλων των εποχών. Τα μυθιστορήματά του τα διάβαζε μόνο ο ίδιος. Τα ποιήματά του δεν τα άντεχαν ούτε οι πέρδικες. Κάποτε του προσέφεραν εργασία - να γράφει τραγελαφικά δίστιχα πίσω απο ημερολόγια. Δεν δέχτηκε, και αποσύρθηκε στον πύργο του.

Κλείστηκε εκεί για 26 ολόκληρα χρόνια. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του, έγραφε. Μανιωδώς. Μόνη του συντροφιά, ενα κακάσχημο σκυλί, γερασμένο και ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε. Κάθε τόσο που το κοίταγε, είχε αυτομάτως τρομερή έμπνευση. Αυτή η ασχήμια, αυτή η ραθυμία, αυτό το αναπνεόμενο τίποτα της σκυλίσιας δυστυχίας είχε γίνει η μούσα του. Σπάνια έκανε διάλειμμα για να θρέψει τον οργανισμό του, πόσο μάλλον για οτιδήποτε άλλο. Εκεί, να κοιτάει σαν αποβλακωμένος το σκυλί, προκειμένου η φαντασία του να ξυπνήσει απο το λήθαργο. Κι έτσι γινόταν. Εγραφε και έγραφε και έγραφε όλα αυτά τα χρόνια, γεμίζοντας απροσδόκητα τεράστιες δασικές εκτάσεις και ακόμα περισσότερους τόνους μελάνης.

Τα χαρτιά είχαν κάνει σωρό. Παρατημένα σε κάθε βρώμικη, αραχνίζουσα γωνιά του πύργου, πολλά απο αυτά είχαν γίνει κατακίτρινα απο τη φθορά του χρόνου. Ούτε ο ίδιος δεν έμπαινε στον κόπο να τα ξαναδιαβάσει, παρά αφηνόταν στην τυφλή έμπνευση του σκύλου για να δημιουργεί κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

Με το τέλος του 26ου χρόνου, το σκυλί ψόφησε. Δεν το κατάλαβε απο την ακινησία, που έτσι κι αλλιώς δεν είχε αλλάξει σαν σκηνικό απο την πρώτη κιόλας μέρα, αλλά απο την ξαφνική απουσία της έμπνευσής του. Κοντοστάθηκε, μαραμένος και το κοίταζε για ώρες. Προσπαθούσε να σκεφτεί μια λύση, αλλά μάταια.
Και τότε, τυφλώθηκε. Εγινε κόκκινος, έβραζε, ήθελε να στίψει όλο τον κόσμο μέσα στα χέρια του. Αρπαξε ενα ξύλινο μπαστούνι κι άρχισε να χτυπάει μαινόμενος το άψυχο σώμα του σκυλιού. Το χτυπούσε όλο και περισσότερο, όλο και πιο δυνατά. Η ίρις του ματιού του ήταν θολή, απροσδιόριστη, βίαιη. Το χτυπούσε για ώρα, ουρλιάζοντας. Χτύπημα στο χτύπημα, στο τέλος κατέληξε να χτυπάει κόκκαλα και κομμάτια σάρκας πάνω στις σανίδες. Ωσπου σταμάτησε.

Σταμάτησε γιατί συνειδητοποίησε οτι η έμπνευσή του δεν είχε πεθάνει. Καθώς κοίταζε τα απομεινάρια της βίαιης κατάθεσής του, κάθισε στην καρέκλα του. Το πρόσωπό του άρχιζε να καθαρίζει.
"Τώρα ομόρφυνες επιτέλους", είπε. Γύρισε προς το γραφείο του και ξεκίνησε να γράφει πάλι. Αυτή τη φορά ήταν σίγουρος για το αριστούργημά του.

Και έμεινε να γράφει, μόνος, στις ίδιες δασικές εκτάσεις, με τους ίδιους τόνους μελάνης, τις σκέψεις του. Για άλλα τόσα χρόνια, χωρίς αυτή τη φορά ενα άσχημο, γερασμένο σκυλί να του αποσπά την προσοχή.

Χωρίς τίποτα.

SKYLLERS aka ΨΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΕΦΑΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩΜΙΣΕΙ

Καλή μου φίλη,
σου στέλνω αυτό το mail γιατί δε χωράνε σε ενα μήνυμα αυτά που θέλω να σου πω.

Τι υπέροχα που ήταν σήμερα στο Τάδε μέρος! Περάσαμε καταπληκτικά, έκανες τελικά πολύ καλή επιλογή στο μαγαζί, γιατί άμα αφήναμε τον Δείνα να αποφασίσει πάλι σε τίποτα ξενέρωτα θα μας πήγαινε.
Λοιπόν, σαν άντρας προς γυναίκα, ένα έχω να σου πω: είναι φοβερό αυτό το χάρισμα που έχεις, να "διαβάζεις" τον άλλον. Ηξερα οτι οι γυναίκες γενικά έχετε αυτή την ικανότητα, αλλά εσύ φιλενάδα το 'χεις φτάσει σε νιρβάνα! Ωραίος ο τύπος που ασχολήθηκες απόψε. Και πολύ σωστή η Τάδε που στον γνώρισε (αμ, ήξερε κι αυτή τί έκανε!). Θυμάμαι όλες τις συζητήσεις μας για το πώς θες να είναι ο άλλος και τί σε ένοιαζε περισσότερο: να έχει χιούμορ, να είναι ευχάριστος, πνευματώδης, δραστήριος, δημιουργικός. Δε σε ένοιαζε η εξωτερική εμφάνιση και γι'αυτό μπράβο σου που διάλεξες τον συγκεκριμένο, που μόνο απο μια διαβολεμένη σύμπτωση έμοιαζε στο Γιάννη Σπαλιάρα. Είσαι τόσο τυχερή, πανάθεμά σε! Διέκρινες αμέσως τα χαρίσματά του. Απο χιούμορ ο τύπος έσκιζε (ειδικά το ανέκδοτο με τον Πόντιο που πατάει τη μπανανόφλουδα ακόμα το θυμάμαι και πέφτω στο πάτωμα απο τα γέλια!). Και τα πειράγματα που σου έκανε ήταν τόσο, μα τόσο προσεγμένα που κακώς όλοι μας κοίταζαν στο μαγαζί (κομπλεξικοί άνθρωποι!). Και με πτυχίο απο ΤΕΦΑΑ! Πέτυχες και στη μόρφωση κωλόφαρδη! Και μίλαγε και για σοβαρά θέματα χωρίς να γίνεται βαρετός - εγώ εντυπωσιάστηκα απο τα πόσα ήξερε και το βάθος των γνώσεών του (ήξερες εσύ οτι η Αμερική χωρίζεται σε Βόρεια και Νότια; Εγώ έπαθα πλάκα μόλις μου το 'πε σήμερα!). Και συν τοις άλλοις, φιλενάδα, μην ξεχνάμε και το σημαντικότερο: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Ο τύπος έχει δικά του λεφτά χωρίς να δουλεύει! Γαμάτο;
Τι να πω ρε φιλενάδα, σε ζηλεύω. Μακάρι να 'βρισκα κι εγώ μια κοπέλα με αυτά τα προσόντα. Οπως κι εσύ, ούτε εγώ κοιτάω την εξωτερική εμφάνιση και το "στιλάκι", και το ξέρεις. Θέλω κι εγώ χιούμορ, πνεύμα, μόρφωση, δημιουργικότητα. Τελικά, πόσο τυχερές είστε εσείς οι γυναίκες ρε παιδάκι μου! Εχετε αυτό το μαγικό χάρισμα των ακτίνων Χ πάνω στον άλλον. Ξέρετε τί θέλετε και όταν το λέτε το εννοείτε. Απλά, εσύ πέτυχες το τζακ-ποτ! Ο τύπος έχει ΟΛΑ αυτά συν την εξωτερική εμφάνιση η οποία, επειδή σε ξέρω, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην επιλογή σου και γι'αυτό σε παραδέχομαι.
Σα φίλος σου, λοιπόν, έχω να σου ευχηθώ τα καλύτερα για τη συνέχεια γιατί ξέρω οτι διάλεξες με τα σωστά κριτήρια. Είσαι υπέροχη, κι εσύ όπως όλες, είστε ενα τρυφερό λουλούδι και πρέπει να σας προσέχουμε, όπως μας αγαπάτε και μας προσέχετε κι εσείς!

Φιλιά πολλά-πολλά-πολλά-πολλά!

ΥΓ(δικό μου). Είναι η τελευταία φορά, ελπίζω, που χαραμίζω τόσες αράδες για την πάρτη σας. Αει πνιγείτε να ησυχάσουμε. Ζήτω οι καμηλοπαρδάλεις.

ΛΙΠΟΔΙΑΛΗΤΕΣ

Το νέο μοντέλο κατατρεγμένου παύλα δημοκράτη παύλα βολεμένου παύλα κλαψομούνη παύλα πάω-όπου-φυσάει-ο-άνεμος ψηφοφόρου υπάρχει στα καταστήματα εδώ και πολλούς μήνες. Η απήχησή του, αρχικά μέτρια, μετά εντυπωσιακή. Πλέον, όλοι - μικροί και μεγάλοι - τρέχουν να αγοράσουν αυτό το μοντέλο και να το φορέσουν προκειμένου να είναι κι αυτοί στη μόδα και ταυτόχρονα να μην στεναχωρηθούν και οι επώνυμοι σχεδιαστές του.

Πίσω στον πλανήτη Τζι, τώρα, έχουμε την απόλυτη εφαρμογή του παραπάνω μοντέλου σε κάθε μορφή εκλογικής διαδικασίας. Απο τα δεκαπενταμελή στα Λύκεια (με ιερή αποστολή του το σημαντικότερο γεγονός απο καταβολής κόσμου: την οργάνωση της πενταήμερης), μέχρι τις φοιτητικές εκλογές (εκεί, όντως, όλοι κερδίζουν, αφού απο τη στιγμή που είσαι σε παράταξη έχεις σίγουρο το βαθμουλάκο και τη μετέπειτα προώθησή σου σε "ακριβοδίκαιη" ακαδημαϊκή ή άλλη καριέρα) κι απο εκεί στις τοπικές, τις νομαρχιακές, τις δημοτικές έως και τις εθνικές. Αυτή είναι η ζωγραφιά της Δημοκρατίας. Μπορεί να είναι ένα μπουρδέλο, αλλά όταν χρειαστεί σπάει σε πολλά, μικρά παραρτήματα για να μη χάσει τους πελάτες της. Αυτή η υπέροχη "πελατειακή" σχέση ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους πιστούς της, είναι η πιο παθιασμένη, μοιραία και υπερσεξουαλική επαφή που έχεις δεί ποτέ μεταξύ ενός γκανιάν και ενός τζόκεϊ.

Γενικώς, επειδή τα πολιτεύματα (όπως και οι θρησκείες) έχουν την προφανέστατη αποστολή να γεννήσουν όσα περισσότερα πρόβατα μπορούν, ώστε η στάνη να είναι πάντα γεμάτη και να μην ξεμείνεις ποτέ όταν θα πρέπει να διαλέξεις, ο πλανήτης Τζι είναι η πλέον κατάλληλη τοποθεσία να στήσει κανείς μια τέτοια επιχείρηση. Ο πελάτης είναι εύκολος - κουτός και ανήμπορος να αντιδράσει ψηφοφόρος που γκρινιάζει και διαμαρτύρεται γι'αυτά που μια ζωή κυνηγάει (respect στο αιώνιο οξύμωρο της ανθρώπινης μοιραιότητας). Οι συνθήκες που απαρτίζουν το περιβάλλον, ιδανικές: δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει ελπίδα, όλα σκατά, οι εκατό χρόνια πίσω, οι έξω, οι μέσα, η σαπίλα, το σκορβούτο, οι αντεκαιγαμήσουοιπαλιοπούστη και λοιπά. Το έδαφος στρωμένο, έτοιμο, να έρθει όποιος θέλει και να στήσει τη δική του παράγκα έξω απο το σπίτι του καθενός και να παίξει τον "παπά" μαζί του. Τον ψηφοφόρο τον τραβάει ο "παπάς". Είναι ωραίο παιχνιδάκι, γρήγορο, τζογαδόρικο, άμεσα κέρδη και ακόμα πιο άμεσες ζημίες. Θα μπεί πάντα μέσα σε ενα τέτοιο παιχνίδι, γιατί - εκτός του οτι δεν έχει χρόνο για χάσιμο - του αρέσει και να τον κλέβουν. Για να μπορεί αβέρτα μετά να γκρινιάξει.

Κι έτσι, όπως όλα αυτά τα μικρά μαγαζάκια, αυτές οι χαριτωμένες επιχειρησούλες που όλες μαζί κάνουν έναν σούπερ καλοκουρδισμένο κολοσσό αναπτύσσονται συνεχώς, ο πελάτης τους συνεχίζει να τα προτιμά ολοένα και περισσότερο. Τού αρέσει να μην έχει άλλη επιλογή ή να βαριέται να την ψάξει. Τού αρέσει να μην κοιτάζει τις τιμές, να μην εξετάζει την ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων, να μην ασχολείται με την ουσία του πράγματος, με τη φινέτσα, με την αισθητική του. Τού αρέσει να το αφήνει στην τύχη του, γιατί γεννήθηκε ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ. Και τέτοια "μαγαζιά" μόνο με καταναλωτές μπορούν να γεμίσουν. Οι περαστικοί τρώνε πόρτα - κι ας μην έχει σφουγγαρίσει κανείς μέσα.

Είμαι, δε, σίγουρος οτι ο Τζορτζ Ρομέρο αποδείχτηκε πιο προφητικός απ'ό,τι κι ο ίδιος θα περίμενε. Κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε, πλέον, το φαινόμενο της νεκρανάστασης στον πλανήτη Τζι. Αν το είχε πάρει πρέφα νωρίτερα, η ταινία του θα λεγόταν "Η Δημοκρατία των Ζωντανών-Νεκρών"... 'Η, ακόμα πιο αντιπροσωπευτικά, η "Δημοκρατία" σκέτο. Τα άλλα εννοούνται.

Ο ΣΚΟΤ ΠΙΛΓΚΡΙΜ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ 7 ΠΡΩΗΝ (*****)

Ο Σκοτ Πίλγκριμ βρήκε γκόμενα που νομίζει ότι του κάνει. Αυτή γουστάρει που ο τυπάς είναι ρόκερ σε «καμμένο» συγκροτηματάκι. Αλλά ο Σκοτ βλέπει άλλη στον ύπνο του. Μια που είναι πιο μούρη. Όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσει οτι αυτή η «μούρη» είναι υπαρκτό πρόσωπο θα κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να την κατακτήσει. Ακόμα και να περάσει επτά επικίνδυνα levels τσακίζοντας στο ξύλο τους ελεεινά κακούς πρώην της.

Υπόθεση από το έξω διάστημα, εννοείται βασισμένη σε graphic novel της νεο-pulp κουλτούρας που θέλει ενσταντικούς αντι-ήρωες να κόβουν κώλους, έτσι, επειδή το σύστημα γαμιέται. Η αναρχική τους φιλοσοφία γίνεται βούτυρο στο ψωμί του Εντγκαρ Ράιτ και βάζει νίτρο σε έναν κινητήρα ήδη κωλοφτιαγμένο, με αποτέλεσμα οι δύο ώρες που θα ακολουθήσουν να είναι ένα απέραντα ΓΑΜΗΣΤΕΡΟ joyride! Ξέρω ότι η γλώσσα που φαίνεται επιτειδευμένη έως και ενοχλητικά… hipster-ική, αλλά το πράγμα εδώ είναι εντελώς αυθόρμητο και, όπως ο ρυθμός του φιλμ, δεν ελέγχεται. Πώς αλλιώς να πατήσεις τα πόδια σου στη γη και να εκφραστείς όταν:

1. Ο ήρωας μιας ταινίας μπορεί και είναι ταυτόχρονα το είδωλό σου, ο μαλάκας που δε θα έκανες ποτέ παρέα, ο τρυφερός ερωτοχτυπημένος και ο δε-χαμπαριάζω-τίποτα μαχητής ultra βίαιου video-game;
2 . Οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι γραμμένοι και εκπροσωπημένοι απο το καστ (ένας κι ένας όλοι τους) με τέτοιο άψογο τρόπο, που μπορούν να κλέψουν το ένα καρέ μιας σκηνής που δεν ανήκει στον Σκοτ;
3 . Το πηγαινέλα από την κωμωδία στο hype, από το σουρεάλ ρομάντζο στην κόμικ καρικατούρα, από το γρήγορο αστείο στην ψαγμένη ατάκα γίνεται με ρυθμό πυροβόλου, ώστε να χορταίνουν ταυτόχρονα μάτια και αυτιά πριν ο εγκέφαλος ΚΑΝ τα επεξεργαστεί;
4 . Ακόμα και σε αυτό τον καταιγισμό «γουάου» εικόνων και καταστάσεων υπάρχουν άπειρες στάσεις για να σκεφτείς πόσο θα μπορούσε να είχε αλλάξει κι εσένα η ζωή σου, αν ο τυφλός έρωτας ήταν πάντα η αρχή και το τέλος του ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ βιντεοπαιχνιδιού...

Και στο φινάλε, τι σκας; Πάρε ενα μάθημα για το πώς να γίνεις κάτι πραγματικά όμορφο, κάτι πραγματικά ΓΑΜΑΤΟ. Με χρώμα, ιδέες, άποψη, τόλμη και κινηματογραφικά αρχίδια.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟ HOLLYWOOD

Στον ΚΑΤΗΦΟΡΟ έδειξες για πρώτη φορά τα δόντια σου.

Στο ΝΟΜΟ 4000 έδειξες πυγμή και άγγιξες το νεορεαλισμό όσο κανείς στη Ψωροκώσταινα.

Στη ΣΤΕΦΑΝΙΑ έδειξες οτι είσαι ο μόνος Ελληνας δημιουργός που ξέρει να σκηνοθετεί.

Στο ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ και το ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ έδειξες οτι το μιούζικαλ δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο ταλέντο.

Στο ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ έδειξες οτι η κωμωδία θέλει τρέλα, μπρίο και ελεγχόμενη υπερβολή.

Στη ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 έδειξες οτι κάθε εποχή θα σε έχει ανάγκη. Ακόμα και μέσα στην τραβηγμένη απο τα μαλλιά κοινωνική καταγγελία.

Στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ έδειξες ποιός πραγματικά είσαι και γιατί σε είχε - και θα σε έχει πάντα - ανάγκη.

Σε ΕΜΑΣ έδειξες οτι πρέπει να χαιρόμαστε το σινεμά κι όχι να το ψειρίζουμε.

Και η απόλυτη επιτυχία σου ήταν οτι δεν είχες ποτέ την ανάγκη να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ κάτι απο αυτά.

Καλό σου ταξίδι, μια technicolor εμπειρία θα σε συνοδεύει πάντα.

1923-2010

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΑΜΑΤΑ

Είσαι μεταξύ 14 και 18 ετών; Τα γράφεις όλα στ'αρχίδια σου, αφού ο μπαμπάς και η μαμά έχουν ακόμα να δίνουν για τα κινητά σου, τα pc-ιά σου, τα facebooks σου, τα κλαμπάκια σου και τα i-pods σου; Εχεις άποψη για σοβαρά θέματα όπως "πόση την έχει ο διπλανός", "φούστα ή παντελόνι", "Πάρο ή Μύκονο", "Justin Bieber ή Μιχάλης Χατζηγιάννης";
Ε, σταμάτα πια να γράφεις με σωστά ελληνικά εκεί στα msns και τα διάφορα chats που συνωστίζεσαι. Μην είσαι κορόιδο. Μάθε να μιλάς τη γλώσσα της εποχής σου! Τι σκατά επανάσταση κάνεις;

Λοιπόν, σε πρώτη φάση, παράτα τα καθαρόαιμα ελληνικά στο γαμημένο το πληκτρολόγιο. Ο καλός Θεός σού στέρησε το μυαλό προκειμένου να γράφεις σε GREEKLISH. Μην προκαλείς λοιπόν την τύχη σου και ξεκίνα:

1. Αντί να γράφεις "Ηταν πολύ ωραία χθες στο Candy Bar", πρέπει να γράψεις "itan gamata x8es sto candy bar". Δηλαδή, χωρίς κεφαλαία, χωρίς σημεία στίξης, με αντικατάσταση γραμμάτων απο αριθμούς, με εντελώς αντίθετη ορθογραφία απο την ηλίθια την ελληνική και εννοείται με μπόλικες "ουάου" εκφράσεις όπως "gamato, super, trela, cool, kyrile, kai gamw" κλπ.

2. Σταμάτα να γράφεις ολόκληρες τις λέξεις. Τί θα πεί "Ηταν πολύ ωραία χτες κολλητούλα μου"; Το σωστό είναι "itan yperoxa x8es kolitoula m". Το ολόκληρο "μου" είναι μαλακία. Είσαι καθυστερημένο εκ γεννετής, γιατί να το χαλάς τώρα με μια ολοκληρωμένη πρόταση; Επίσης, οι λέξεις "γιατί", "τίποτα" και "γειά χαρά", αντικαθιστούνται υποχρεωτικά απο τα "gt", "tpt" και "bb" αντίστοιχα. 'Η θα κάνουμε μισές δουλειές ή δε θα κάνουμε.

3. Ξεκόλα με τα εντελώς άστοχα σχόλια στο Facebook για θέματα όπως η οικονομία, η ανεργία, το κοινωνικό κράτος, μια κινηματογραφική ταινία ή μια θεατρική παράσταση. Αυτά υπάρχουν άνθρωποι που τα καταλαβαίνουν κι εσύ πρέπει να το αποφύγεις. Γράψε για πράγματα που μόνο εσύ ξέρεις (τί έκανες με τους φίλους σου κάποτε, για μια ατάκα που είπε κάποιος που μόνο εσύ ξέρεις οτι την είπε, για προσωπικά σου αντικείμενα που κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή τους) ή ακόμα καλύτερα άρχισε να σχολιάζεις σε θέματα άλλων με μονοκόμματες απαντήσεις που περιλαμβάνουν εκατοντάδες θαυμαστικά, emoticons, γελάκια και ανόητα συμπεράσματα, συνοδευόμενα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ με την τραγικά κουραστική επανάληψη των τελευταίων γραμμάτων (για παράδειγμα, μην τολμήσεις και γράψεις ποτέ "nai!". Το σωστό είναι "naiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!:-P").

4. Τέλος, μην ξεχνάς να ενημερώνεις όλο τον κόσμο για το πού πήγες το καλοκαίρι, πού κοιμήθηκες, που χόρεψες, που ξέρασες, πού πηδήχτηκες απ'τον κώλο (ισχύει και στα δύο φύλα καμιά φορά...) και γενικότερα μην παραλείπεις να βγάζεις τα άπλυτά σου στη φόρα - χρησιμοποιώντας όμως πάντα το ίδιο κακό λεξιλόγιο, την ίδια ανορθογραφία και προπαντώς, ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΑ GREEKLISH. Επιμένω σε αυτό, γιατί πώς θα σε καταλάβουν τα πλάσματα που κατοικούν στον Αρη, αν δεν μιλάς τη γλώσσα τους;

Και όταν μεγαλώσεις κάποτε, θυμήσου: Κάποτε νομίζαμε οτι είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Μετά απο σένα και τη γενιά σου, συνειδητοποιήσαμε οτι έχουμε και παρέα. Να 'σαι καλά.

COUNT 'EM STRIKE!

Πόσα πρόβατα απεικονίζονται στην παραπάνω φωτογραφία;

ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Το γλυκό αγόρι (και χλωμό παλικάρι) κάθησε στο παγκάκι απέναντι απο το σπίτι του, για να μπορέσει να καπνίσει με την ησυχία του. Σκεφτόταν το χτεσινό βράδυ.

Ηταν το τρίτο τους ραντεβού. Εκείνος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον απο την αρχή. Αυτή, κατά τας γραφάς, δεν έδειχνε ούτε αποστροφή, ούτε καψούρα. Ούτε ναί, ούτε όχι. Ούτε θέλω, ούτε δε θέλω. Οπως γίνεται πάντα με το συγκεκριμένο φύλο, όπως γίνεται πάντα με τα μυαλά που αντί να βρίσκουν σε γωνία, κάνουν συνεχώς κύκλους.

Οπως και να 'χει, αυτή τη φορά ήταν καλύτερα. Εκείνη πιο δεκτική, εκείνος πιο "χύμα" - άλλωστε, δεν είχε να χάσει τίποτα. Αλλο ενα ραντεβού χρειαζόταν για να γίνουν τα καλύτερα φιλαράκια και να παίζουν σφαλιάρες στα διαλείμματα. Αν ήταν χυμαδιό ενα ραντεβού πιο πριν θα ήταν, στο μυαλό-λεκανοπέδιο, ένας ακόμη χυδαίος και φτηνός πέφτουλας. Αυτό το ραντεβού, το τρίτο, ήταν ο ορισμός του σωστού timing.

Kαι το πέσιμο έγινε, κι επισήμως. Πήγαν στο σπίτι του. Αυτή δεν ήθελε να πιεί τίποτα, όπως γίνεται συνήθως - λες κι αν πιεί γίνεται αυτομάτως το πουτανάκι που επειδή θα είναι τύφλα θα γαμηθεί σαν το σκυλί. Τέσπα. Εκείνος δεν άργησε να μπεί στο ψητό κι εκείνη, σαν καλή κοπέλα απο σπίτι, ενέδωσε αμέσως.

Τα χάδια και τα φιλιά κράτησαν κάμποση ώρα. Εκείνος φοβόταν να το προχωρήσει, μήπως και παρεξηγηθεί ή, στη χειρότερη, η γκόμενα του φύγει μιά και καλή. Εκείνη του έλεγε γλυκόλογα, τού έκανε ναζάκια, τον καύλωνε με σχετική ευκολία, όπως με την ίδια ευκολία σκεφτόταν κι εκείνη τί έπρεπε να κάνει. Οταν εκείνος δοκίμασε να βάλει το χέρι του στο υγρό μουνί της, εκείνη το απώθησε. Εκείνος φοβήθηκε, νόμιζε οτι έκανε μαλακία. Εκείνη, παίρνοντας το βλέμμα "είμαι τόσο καλόκαρδη και καταδεκτική που δε θα σε βρίσω", τον πλησίασε στο αυτί και του ψιθύρισε πως ήθελε να την γλείψει, γιατί αυτό της άρεσε περισσότερο απο όλα.

Κι εκείνος το έκανε. Την εγλειφε για ώρα. Εκείνη έχυσε δυο και τρείς φορές απανωτά. Και τού έλεγε να συνεχίσει γιατί ήθελε κι άλλο. Εκείνος, ακούραστος εργάτης και ποδοσφαιριστής που τιμάει τη φανέλα του, συνέχιζε. Οσο έχυνε αυτή, άλλο τόσο ίδρωνε κι αυτός. Απο ένα σημείο και μετά, το σαγόνι του είχε μουδιάσει. Η γλώσσα του είχε γίνει ένα με την κλειτορίδα της, και οι σπασμοί της συνέχιζαν να είναι αλεπάλληλοι.

Μετά απο αρκετή ώρα εκείνος δεν άντεξε. Σηκώθηκε και κατέβασε το παντελόνι του, εμφανίζοντας τον καυλωμένο (όχι εντελώς) πούτσο του, κουνώντας τον επιδεικτικά μπροστά της. Εκείνη χαμογέλασε, αλλά δεν τον πλησιάσε. Τής έπιασε το χέρι και το ακούμπησε πάνω του. Εκείνη το τράβηξε αμέσως. Αυτός παραξενεύτηκε. "Τί συμβαίνει;" της είπε. "Δεν είναι ανάγκη να προχωρήσουμε τόσο πολύ", τού απάντησε. Εκείνος αμέσως, μάλλον απογοητευμένος και με αργές κινήσεις ανέβασε το παντελόνι του, και ξανακάθησε στον καναπέ. Εκείνη τον πλησίασε και τον αγκάλιασε, λέγοντάς του πόσο ωραίο ήταν και πόσο καλά το έκανε.

Η συζήτηση δεν κράτησε πολύ. Αυτή έφυγε λίγο μετά. Ο τύπος άραξε για λίγο, και μετά πήγε στην τουαλέτα, βαριεστημένος, και βάρεσε μια παχιά μαλακία λίγο πριν τον ύπνο.

Στο παγκάκι, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Αρχισε να θυμώνει. Πολύ. Είχε γίνει σχεδόν κατακόκκινος. Εκείνος προσέφερε, εκείνη όχι. "Γαμημένη πουτάνα", ψέλλισε. "Ούτε να τον πάρεις στα χέρια σου δεν ήθελες, σκρόφα!". Δεν άντεξε άλλο. Σηκώθηκε και πήγε σπίτι του, ουρλιάζοντας σχεδόν σε κάθε άψυχο αντικείμενο που έβρισκε μπροστά του.

Αδικος. Γιατί στη ζωή, σημασία έχει να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής. Γι'αυτό οι γυναίκες δε θα αποκτήσουν ποτέ τους ψυχή, φίλε.

ΠΟΤΕ.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2009-2010

There we go... Η πιο βαρετή λίστα ever! Αλλά και η πιο σημαντική...


#10. ΣΗΚΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ του Νίκολας Στόλερ
Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς με το σταγονόμετρο. Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς επειδή γελάει ο διπλανός σου. Υπάρχουν κωμωδίες που γελάς χωρίς να πιάνεις το αστείο. Υπάρχουν κωμωδίες με μηνύματα, με κουφά ανέκδοτα, με σατιρικό χιούμορ. Και υπάρχουν και κωμωδίες με... Τζέφρι. Και είναι οι καλύτερες του είδους!

#09. ΔΙΨΑ του Παρκ Τσαν Γουκ
"Καταδικασμένοι" βρυκόλακες, ασίγαστα πάθη, μαύρο χιούμορ και αρρωστημένος ερωτισμός. Ο δημιουργός του Oldboy ξέρει ΚΑΙ απο αυτά και μάλιστα με in-your-face βιρτουοζιτέ που ποντάρει στο συντονισμό σου με μια μεταμοντέρνα ποιητική συχνότητα. Βολεύεσαι ή θα γίνει του... MoonNew;


#08. TOY STORY 3 του Λι Ανκριτς
Πόσο περισσότερο συγκινητική μπορεί να γίνει μια ταινία που σκοπός της είναι να σε βάλει στη θέση ενός... παιχνιδιού που προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρεί μια αθώα ψυχή να παίζει μαζί του; Αν είχα μία και μοναδική ευχή, θα ευχόμουν να γίνω ενα τέτοιο παιχνίδι. Και στην αγκαλιά ενός μικρού παιδιού, να διασκεδάζω την ελευθερία μου.

#07. Ο ΚΥΝΗΓΟΣ του Χονγκ-Τζι Να
Ταινία του 2008, γροθιά στο στομάχι για το 2010. Και μάλιστα κορεάτικη! Οι Αμερικάνοι ήδη τρίβουν τα μάτια τους κι εσύ τα δικά σου - οι μεν απο τη ζήλεια τους, εσύ απο την ένταση και το "βουητό" του πιο συναρπαστικού crime story που έθρεψε τα κινηματογραφικά σωθικά την τελευταία δεκαετία. Γι'αυτούς που το είδαν στην ώρα του, τουλάχιστον...

#06. Ο ΑΠΙΘΑΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΦΟΞ του Γουές Αντερσον
Ξέχνα το animation! Ενα απλό καδράρισμα, μια αστεία ατάκα, μια νότα του Αλεξάντρ Ντεσπλά, ενα συνηθισμένο κλείσιμο του ματιού και ιδού: μια ταινία του Γουές Αντερσον. Απο την κορφή ως την... ουρά.


#05. ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ του Γιώργου Λάνθιμου
Το ελληνικό σινεμά που δαγκώνει, που προκαλεί, που απασχολεί, που μαγνητίζει, που εκδικείται για την ατελείωτη μιζέρια που το ταλάνιζε εδώ και δεκαετίες. Απο τις λίγες κινηματογραφικές εμπειρίες που δεν μπορείς να γράψεις παρά ελάχιστες λέξεις, ελπίζοντας πως στο μέλλον αυτές θα χάσουν κάθε σημασία γιατί οι εικόνες - όπως αυτές του Λάνθιμου - θα τις έχουν ολοκληρωτικά ισοπεδώσει.

#04. ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ του Πιτ Ντόκτερ
Ενα δεκάλεπτο μοντάζ γεμάτο αναμνήσεις. Σε έναν ψηφιακά πλασμένο κόσμο που "αναπνέει" μόνο ανθρώπινα. Κατά τη διάρκεια, αλλά και για πολλή ώρα μετά, ένας ποταμός δακρύων να το ακολουθεί. Χωρίς την παραμικρή υποψία "υπαναχώρησης", η πιο συγκινητική ταινία που μπορούσες να δείς φέτος. Και, κατά την "ταμπέλα", ήταν ενα απλό... Μίκυ Μάους.


#03. ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ του Κουέντιν Ταραντίνο
Πόσο να ζυγίζει η ευφυία κάποιου; Στην περίπτωση του Ταραντίνο, απλά δεν μετριέται! 153 λεπτά μετά παραμένει καρφωμένη στο μυαλό η απορία "μα, τί μπορεί και γράφει αυτός ο άνθρωπος!". Καθηλωμένος απο μερικές αράδες συναρπαστικού διαλόγου, υπνωτισμένος απο ερμηνείες σαν του Κριστόφ Βαλτς και χαζεύοντας τις σκηνοθετικές ακροβασίες του Ταραντίνο, παραδέχεσαι ενα πράγμα και τέλος: He's the Man.

#02. AVATAR του Τζέιμς Κάμερον
Οταν έχεις στο ενεργητικό σου την τελευταία πραγματικά μεγάλη ταινία επιστημονικής φαντασίας, όταν είσαι ο δημιουργός της ταινίας των 11 Οσκαρ και καταλήγεις να έχεις κάνει το πιο επιτυχημένο - παγκοσμίως - εισπρακτικά φιλμ όλων των εποχών, ναι, είσαι ο βασιλιάς του κόσμου. Και, κατά τα φαινόμενα, ο τελευταίος των μεγάλων οραματιστών. Οδήγησε κι άλλο το σινεμά μπροστά, φίλε...


Η κορυφή για φέτος ήταν υπόθεση... καρδιάς. Ο σεβασμός και η υπόκλιση πάνε στον Κάμερον, αλλά η καρδιά μου είναι ταγμένη στο ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ του Τζέισον Ράιτμαν, γιατί μου μίλησε κατευθείαν σ'αυτήν. Δε θα αναφέρω ξανά τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ αυτή την ταινία, αλλά θα σταθώ μόνο σε τούτο: πόσο, μα πόσο μπορεί να σε πονάει μια πραγματικότητα που αξιοποιήθηκε τελικά μονάχα απο το αδηφάγο και προσκολλημένο στις στουντιακές απαιτήσεις Χόλιγουντ; 'Η μάλλον, πόσο πόνεσε κάποιους "άλλους" όλο αυτό; Μην ασχοληθείς να απαντήσεις. Απλά, σκύψε το κεφάλι και προβληματίσου, γιατί ταινίες σαν κι αυτή θα ξαναδείς μετά απο δέκα χρόνια πάλι...


Για την ιστορία, άλλες τρείς ταινίες προσπάθησαν, πάλεψαν, ίδρωσαν αλλά τελικά έχασαν τη μάχη της δεκάδας: District 9, 500 Μέρες με τη Σάμερ και Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων. Mea Culpa, τις αγαπάω εξίσου...

ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2009-2010

Η πιο αγαπημένη μορφή λίστας ever, πάντα θα προηγείται της αντίστοιχης με τα καλύτερα, επειδή είναι γνωστή η αγάπη μου για το "ευπρεπές" θάψιμο...


#10. ΑΝΙΚΗΤΟΣ του Κλιντ Ιστγουντ
Ο Νέλσον Μαντέλα αναλαμβάνει την προεδρία της Νοτίου Αφρικής και αργότερα συνειδητοποιεί οτι η ομάδα φούτμπολ... με αρχηγό τον Ματ Ντέιμον... να κερδίσει το Παγκόσμιο... ΖΖΖΖΖΖΖΖΖ...




#09. ΤΟ ΚΟΥΤΙ του Ρίτσαρντ Κέλι
"What's in the fucking box?" αναρωτιόταν ο Μπραντ Πιτ στο Seven και την ίδια γαμημένη ερώτηση έκανα κι εγώ καθ'όλη τη διάρκεια ενός ακόμα αποτυχημένου πειράματος. Αν και περισσότερο αναρωτιέμαι πια αν ο Κέλι είναι όντως εξωγήινος ή όχι...


#08. ΕΝΝΕΑ του Ρομπ Μάρσαλ
Εξω απ'το χορό πολλά τραγούδια λέγονται, αλλά αν είναι όπως αυτά του εκτρωματικού κάτι-σαν-μιούζικαλ του Μάρσαλ, τότε καλύτερα μούγκα-στη-στρούγγα και δαλιανίδικα χορευτικά, παρά ο Καλιγούλας σε μουσικοχορευτικό όργιο κατά του καλού γούστου!

#07. ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ του Ορεν Πέλι
Ελπίζω κάποτε, όπως έχει γίνει με το σύνολο του έργου του Εντ Γουντ, να μαζευτούν όλα τα φριχτά απομεινάρια του Blair Witch Project και να προβάλλονται σε ειδικές trash προβολές όπου θα εξυμνείται το μη-σινεμά και η "τέχνη" στο YouTube...


#06. ΥΠΟΨΙΑ του Ατομ Εγκογιάν
Ετσι κι έκανες το λάθος να το πάρεις στα σοβαρά, έχανες τα λογικά σου και οδηγούσες τον εαυτό σου σε άτακτον φυγή. Με κανιβαλιστική διάθεση, γλίτωνες τα χειρότερα. 'Η τουλάχιστον, μέχρι να εμφανιστεί απο κάπου το φάντασμα της Γκλεν Κλόουζ και να σε δολοφονήσει με κοκκαλάκι για τα μαλλιά...


#05. Ολόκληρο το συνονθύλευμα που λέγεται "ελληνικό εμπορικό σινεμά". ΝΗSOS, Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ, I LOVE ΚΑΡΔΙΤΣΑ (ειδικά αυτό...) και δεν ξέρω πόσα ακόμα έχω ξεχάσει καθώς ο κατάλογος φέτος ήταν σαδιστικά ατελείωτος. Κακογουστιά, ερασιτεχνισμός και τηλεοπτικές φαρσοκαταστάσεις είχαν το θράσος να αυτοαποκαλούνται "ταινίες". Ο Καιάδας λειτουργεί ακόμα;

#04. ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ του Λαρς Φον Τρίερ
Για πόσο έξυπνος, άραγε, περνιέσαι όταν ως ο "καλύτερος σκηνοθέτης στον κόσμο" πουλάς για τέχνη ενα μάτσο εγωπαθέστατες εικόνες, με αμπαλάζ μισογυνικής θρησκευτικής αλληγορίας; Οσο θα συνεχίζει έτσι ο Δανός, δεν το γλιτώνω το chat με τις αλεπούδες...

#03. ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ του Τζιμ Τζάρμους
Τι κάνει ο κεντρικός ήρωας; Τι ακριβώς του λένε οι γραφικοί τύποι που συναντά κάθε τρείς και λίγο; Τι γίνεται στο τέλος; Τι θέλει να πεί ο ποιητής; Τι έφαγα το μεσημέρι;


#02. ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ του Λι Ντάνιελς
Θα έδινες ποτέ Οσκαρ Σεναρίου σε ενα talk show της Οπρα; Και πώς θα το δικαιολογούσες; Ως ρεαλισμό; Ως τίμια αντιμετώπιση της πραγματικότητας; Τρίχες. Απλά θα τσέπωνες όσα περισσότερα μπορούσες πουλώντας τη μελούρα που λατρεύεις να μισείς. Ειδικά αν είσαι νέγρος, φτωχός και υπέρβαρος. Και εντελώς ατάλαντος, επίσης.

Και στην κορυφή του λόφου με τα σκατά, ένα αγαπημένο δίδυμο. Οι αδερφοί Κοέν και τα γνωστά τους αποτυχημένα ανέκδοτα στον ΣΟΒΑΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟ που ίσως, απο την πολλή σοβαρότητα κατέληξε πιο τραγελαφικός κι απο το Burton Fink. Ειλικρινά δε θα ήθελα ποτέ να ακούσω ανέκδοτο απ'αυτούς τους δύο τύπους. Ούτε χαμόγελο δε θα μπορούσα να σκάσω κι απο ευγένεια... eat my shorts! Δε θέλω να φανώ ρατσιστής, αλλά νομίζω πως του ξέφυγαν αυτοί οι δύο του Χανς Λάντα...


Αυτά για το σκουπιδαριό της σεζόν. Οι παραπάνω επιλογές έγιναν απο ένα σύνολο... 24 τίτλων κι αυτό δε νομίζω οτι αποτελεί πλέον έκπληξη, τουλάχιστον για όσους γνωρίζουν το κινηματογραφικό γίγνεσθαι των τελευταίων ετών...

Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ: 17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Πείτε με κομπλεξικό. Και πικρόχολο μέχρι αηδίας. Επιμένω, όμως, να επανεξετάζω ταινίες μετά το πέρας κάποιων χρόνων, πολύ περισσότερο όταν αυτές τις έκρινα υπέρ το δέον αρνητικά στην πρώτη τους προβολή.
Τη Λίστα του Σίντλερ, προφανώς λόγω ηλικίας, δεν την είχα δεί στην κινηματογραφική της προβολή το 1993. Την είδα αρκετό καιρό αργότερα, σε βίντεο. Ημουν, ως τότε, δηλωμένος φαν του Σπίλμπεργκ. Εννοώ, φυσικά, τον Σπίλμπεργκ του Jaws, των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού, του Ε.Τ., των Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου. Οντας, σαφώς, μικρό παιδί, αγαπούσα το παιδί που έκρυβε κι αυτός μέσα του. Το κακό ήταν οτι αποφάσισε να μεγαλώσει απότομα. Οχι για προσωπική λύτρωση, ούτε για την "προσγείωση" σε μια ενήλικη, κυνική κοινωνία. Αλλά για το χατήρι μιας στάλας ματαιοδοξίας, για ενα χρυσό αγαλματάκι, για μια "ευπρεπή" αναγνώριση. Αν του έλειπαν τα λεφτά, θα τα προσέθετα κι αυτά.

Βλέποντας λοιπόν ξανά, την ταινία για την οποία ο ίδιος δήλωσε πως θα ήθελε να τον θυμούνται πέρα απο κάθε άλλη (φτύνοντας κατάμουτρα όλο το προηγούμενό του έργο, το οποίο και τον καθιέρωσε), συνειδητοποίησα, δυστυχώς, οτι σε εκείνη την "τρυφερή" ηλικία δεν είχα κάνει λάθος. Η Λίστα του Σίντλερ είναι απο το πρώτο της λεπτό μέχρι το 194ο της μια ταινία-ύμνος στην ευκολία των πάντων. Και κυριότερα, πόσο εύκολα μανουβράρεις τη συνείδηση του θεατή που έχεις απέναντί σου. Και ειδικά αν ΔΕΝ είναι Εβραίος. Ωστόσο, για να συνειδητοποιήσεις πλήρως τί ακριβώς "τρέχει" με τη συγκεκριμένη ταινία, πρέπει να δώσεις βάρος σε τρία πράγματα:

1) Η εικόνα. Ο Σπίλμπεργκ ήταν ανέκαθεν μέγας "έμπορος" των εικόνων, μάστορας στο είδος του, εξαιρετικός αφηγητής. Βέβαια, άλλο να αφηγείσαι την ιστορία μιας φιλίας ενός αγοριού κι ενός εξωγήινου κι άλλο μια ιστορία θανάτου, βάναυση και αιματοβαμμένη. Οταν ο Σπίλμπεργκ παίρνει το "σοβαρό" του ύφος, καλύτερα να φυλάγεσαι! Κάμερα στο χέρι και στιλ ντοκιμαντερίστικο. Χιλιάδες κομπάρσοι να σφαγιάζονται ανηλεώς απο καρικατούρες Ναζί, να πυροβολούνται εξ επαφής, να εξευτελίζονται και να θανατώνονται χωρίς προφανή λόγο και αιτία. Το παράλογο του πολέμου; Δε νομίζω! Οταν η Ιστορία έχει καταγράψει τη ΛΟΓΙΚΗ που υπήρχε πίσω απο το σχέδιο του Χίτλερ για την εξόντωση των Εβραίων (κι όταν λέω λογική, μην παρεξηγηθώ, απλά είναι γνωστό οτι ο Χίτλερ ήξερε πολύ καλά γιατί ήθελε τους Εβραίους εξαφανισμένους απο προσώπου γης), δε χρειάζεται κανένας Σπίλμπεργκ για να την ξαναγράψει. Σημασία, όμως, έχει το αποτέλεσμα. Οταν προκαλείς το συναίσθημα του θεατή βάζοντάς τον στη εξαιρετικά δύσκολη θέση να παρακολουθήσει σκηνές όπως το μαζικό κάψιμο πτωμάτων υπο τη συνοδεία ενός αποσπάσματος απο το "Ρέκβιεμ" του Μότσαρτ ή το κυνηγητό στα γκέτο της Κρακοβίας υπο τη συνοδεία, κι αυτό, ενός μελοδραματικού yiddish τραγουδιού (η περιβόητη σκηνή με το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό), τότε είσαι χειριστής του συναισθήματος κι όχι, απλά, συναισθηματικός. Με το ζόρι να κλάψω; Είμαι τόσο αφελής που πρέπει να δω πτώματα να καίγονται μπροστά στη μούρη μου με τον "βαρύ" Μότσαρτ απο πίσω για να καταλάβω οτι επρόκειτο περί κτηνωδίας; Ευτυχώς που ο Σπίλμπεργκ δεν είναι ηλίθιος, ώστε να μπορεί να θεωρεί με ευκολία οτι είμαστε εμείς! Ο συνδυασμός όλων αυτών των εικόνων, συνδυασμένων με τις αντίστοιχες γραφικότητες των ίδιων των χαρακτήρων (και Εβραίων και Γερμανών) μπορεί να σου βγάλει μόνο ένα συναίσθημα: αυτό της έντονης ενόχλησης, οτι αυτό που παρακολουθείς προσπαθεί με κάθε μέσο και τεχνική να σου βγάλει με το τσιγκέλι αυτά που ΕΚΕΙΝΟ επιβάλλει κατά τη διάρκειά του.


2) Το Ολοκαύτωμα. Γιατί να γυριστεί εξ αρχής μια ταινία με αυτό το θέμα; Ο Σπίλμπεργκ είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη της εποχής, οτι γύρισε τη Λίστα του Σίντλερ για να "μην ξεχάσει ο κόσμος το Ολοκαύτωμα". Αλλη μια γελοία παρατήρηση: ακόμα και όλος ο πλανήτης να ήταν γεμάτος νεοναζί, το Ολοκαύτωμα δε γίνεται να ξεχαστεί γιατί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ. Οπότε, ο Σπίλμπεργκ στηρίχτηκε για άλλη μια φορά στις πλάτες της, κάνοντας κηδεία με ξένα κόλυβα. Το Ολοκαύτωμα ΔΕΝ είναι κατάκτησή του, είναι μια μελανή σελίδα στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους και δε γεννάται αμφιβολία επ'αυτού. Το ζήτημα που τείθεται εδώ, όμως, είναι τί κέρδος είχε ο Σπίλμπεργκ με την ρεαλιστική (σχεδόν... δημοσιογραφικού χαρακτήρα) αποτύπωση του Ολοκαυτώματος στην ταινία του; Προφανώς, όχι αυτό που είχε δηλώσει τότε, αφού το ίδιο το σύστημα που τον έφερε εκεί που είναι "έτρωγε" για πολλά-πολλά χρόνια απο τα "έτοιμα" εκείνης της θηριωδίας. Οπως πολύ εύστοχα είχε πεί εκείνη την περίοδο ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ "Το Ολοκαύτωμα ήταν μια ιστορία για την αποτυχία. Η Λίστα του Σίντλερ είναι μια ταινία για την επιτυχία". Σαφώς! Ο κεντρικός ήρωας καταφέρνει να σώσει μερικούς Εβραίους, την ίδια στιγμή που περίπου 6 εκατομμύρια (θεωρητικά...) σφαγιάστηκαν σε όλο τον κόσμο. Εμείς μαθαίνουμε για αυτή την "επιτυχία", χειροκροτούμε και κλαίμε ταυτοχρόνως και... σύμφωνα με το tagline της ταινίας "One who saves a life, saves the world entire"! Δηλαδή, γίναμε μάρτυρες ενός άτυπου... snuff film και στο τέλος κερδίσαμε...

3) Τα Οσκαρ. Δοκιμάστε να πετύχετε ενα βίντεο στο YouTube, όπου ο νεαρός Σπίλμπεργκ βρίσκεται με μια παρέα φίλων του, το 1976, σε ενα σπίτι και περιμένουν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα Οσκαρ του '75. Οταν ο "πιτσιρικάς" βλέπει τα Σαγόνια του Καρχαρία να προτείνονται για Καλύτερη Ταινία αλλά όχι για Σκηνοθεσία, απογοητεύεται τόσο που κρύβει το πρόσωπό του ψελλίζοντας "I wasn't nominated... I can't believe this.". Και μιλάμε για τη μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του! Δυστυχώς, όταν είσαι ματαιόδοξος άνθρωπος, όσο και να το κρύβεις, κάποια στιγμή θα σε κυριεύσει. Ο Σπίλμπεργκ έκτοτε έκανε πολλές προσπάθειες να κερδίσει το ρημάδι, αλλά έτρωγε συνεχώς πόρτα. Η Λίστα του Σίντλερ "βρωμούσε" ολόκληρη Οσκαρ. Το κυνηγούσε με τόση μανία, που αυτομάτως πολλές απο της σκηνές της ίδιας της ταινίας μοιάζουν κομμένες και ραμμένες για τα μέτρα της Ακαδημίας. Αυτή τη "λύσσα" για ενα Οσκαρ, ο Σπίλμπεργκ την έβγαλε με τον ποιό προφανή, "στημένο" αλλά και εξωφρενικά χυδαίο τρόπο. Και φυσικά, άλλα τόσα εκατομμύρια, που πάντα κάνουν καλό, ειδικά όταν την ίδια χρονιά έχεις φροντίσει να τα τσεπώσεις χοντρά με κάτι σαν... Jurassic Park.

Εν συνόλω, ο Σίντλερ είναι μια ταινία "κατασκευαστική". Δεν ξέρω αν ο σκοπός του Σπίλμπεργκ ήταν, εκτός των άλλων, να αφυπνίσει και τις συνειδήσεις μας. Προσωπικά, δε νομίζω οτι κάνενα θύμα του Ολοκαυτώματος, κανένας σύγχρονος Σίντλερ και κανένας Εβραίος δε δικαιώνεται απο μια τέτοια προστυχιά. Θαρρώ πως περισσότερο προσβάλλει το ήθος ενός θεατή, που έρχεται αντιμέτωπος με το έτσι θέλω με μια ζοφερή στιγμή της Ιστορίας, του επιβάλλεται να κλάψει και να θρηνήσει για τα ΠΑΝΤΑ και στο τέλος να αισθανθεί και αισιόδοξος για την πιθανότητα, και μόνο, ύπαρξης ενός... Οσκαρ Σίντλερ που θα σε σώσει εκεί που θα τον χρειαστείς. Ποιός θα αποφασίσει πώς θα χειριστώ εγώ τη συνείδησή μου; Ποιός θα αποφασίσει οτι έτσι έχουν τα πράγματα και τέλος; Ποιός θα με αναγκάσει να γίνω μάρτυρας μιας ανθρώπινης τραγωδίας; Σίγουρα, όχι ο Σπίλμπεργκ...

ΥΓ. Κάποιοι θα μου πούν οτι δεν έκρινα το έργο με "κινηματογραφικά" κριτήρια. Με ποιά; Χμμ... Απο το σύνολο αυτό της "αμαρτίας" θα έβγαζα μονάχα δύο κερδισμένους. Τον Γιάνους Καμίνσκι που έκανε "παπάδες" στο ασπρόμαυρο και τον Ρέιφ Φάινς που ήταν ο μόνος διασωθείς απο το μονόχρωμο σύνολο των ερμηνευτών. Κατά τα λοιπά, η ταινία, εκτός όλων όσων ανάφερα, ήταν εκνευριστικά μονότονη και επαναλαμβανόμενη, με σενάριο που απλά υπήρχε για να ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους οι πρωταγωνιστές (ανάμεσα στους σκοτωμούς δηλαδή...) και μια αφόρητα μελό μουσική επένδυση του Γουίλιαμς, που καθιστά το τελικό αποτέλεσμα ακόμα πιο αφόρητο απο ο,τι είναι...

ΥΓ2. Αποτέλεσμα των 7 Οσκαρ και της κριτικής αποδοχής; Το Amistad, ο Στρατιώτης Ράιαν, το Μόναχο...