30.11.09

"ΦΙΛΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ...

...γνωρίζοντας πλέον και επισήμως τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα του χθεσινού παλλαϊκού δημοψηφίσματος ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, τοποθετούμαι μπροστά στο σεβαστό ακροατήριό σας, με μοναδικό σκοπό να χύσω πάνω σας, το φως που τόσο ανάγκη έχει το σκοτάδι που κάλυψε με τα μαύρα πέπλα του μια γνήσια, λαϊκή, δημοκρατική παράταξη.
Καλοί μου λυκάνθρωποι, παρά τις πισώπλατες μαχαιριές και τα κακεντρεχή σχόλια που δέχτηκα κατά τη διάρκεια της ταπεινής και κατάχλωμης προε
κλογικής μου εκστρατείας, στάθηκα δυνατός και απέναντι στις δαιμονικές δυνάμεις του μητσοτακέικου την έβγαλα μόνο με μια τροφική δηλητηρίαση - κι αυτή λίγο πριν πάω στον Εβρο, που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να πάω, ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο που είναι γεμάτος κωλόψαρα εννιαμηνίτες. Στάθηκα δυνατός, ναι, με κύριο γνώμονα το συμφέρον της παράταξης, που σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς μάχεται στην αντιπολίτευση, κάτι που όλοι ελπίζουμε να σταματήσει γιατί η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη.
Οπως έχετε καταλάβει, είμαι ένας ΓΝΗΣΙΟΣ δεξιός αντάρτης, που πολ
ύ θα ήθελε να μοιάζει στον Σαρκοζί, αλλά δεν έχει ανάγκη καμία Κάρλα Μπρούνι και δεν αντέχει να μένει σε χαμόσπιτα τύπου Βερσαλίες, όταν μπορεί να έχει ωραιότατο δίπατο στο Κολωνάκι και τη Τζούλια Αλεξανδράτου πρώτη μούρη στο Καβούρι να του πετάει γαρύφαλλα. Ναι, καλοί μου λυκάνθρωποι, ο μεσαίος χώρος είναι το αγκάθι που ταλανίζει την παράταξή μας, για αυτό κι εγώ θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις να πάμε το καράβι ακόμα πιο δεξιά, ολοταχώς για το παγόβουνο. Είμαι η ελπίδα σας, τα όνειρά σας για ενα καλύτερο αύριο. Εκμεταλλευτείτε με τώρα που μπορείτε γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει τί του ξημερώνει."

Αιώνια δικός σας,
ο αυριανός πρωθυπουργός και άρχοντας της πασιέντζας
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ


Υ.Γ. Ευχαριστώ για το δίευρο.

26.11.09

ΜΑΖΙ 2


Ο Α μεγάλωσε. Η ζωή τού έκανε εντατικά μαθήματα κι εκείνος ρούφηξε σα σφουγγάρι τα περισσότερα. Οχι όλα, όμως. Τα πολύ δύσκολα τα άφησε στην άκρη, γιατί ήξερε οτι μόνο με τα εύκολα μπορούσε να περάσει. Και έτσι έγινε.

Οταν πέρασε τα μαθήματα, ερωτεύτηκε. Ξανά. Ηταν μια όμορφη κοπέλα, γλυκιά, τρυφερή, ζωντανή. Εμοιαζε με την μικρό Α. Οχι τόσο στην εικόνα, όσο στη νοσταλγία. Ηταν άλλος ένας παιδικός έρωτας, απο αυτούς που τους μαθαίνεις στα δύσκολα μαθήματα - αυτά που προτιμάς συνήθως να αφήνεις απ'έξω γιατί δεν τα καταλαβαίνεις. Αυτό είχε κάνει και ο Α, αυτό βρήκε και μπροστά του. Και το περίμενε, κι ας είχε κάνει του κεφαλιού του.

Ο νέος έρωτας δεν είχε όνομα. Ο Α την κράτησε κρυφή. Δεν της έδωσε όνομα, γιατί ήθελε μόνο να την κοιτάζει. Να χάνεται στο βαθύ βλέμμα της, σε αυτά τα υπέροχα μάτια, σε αυτό το υγρό, πλανευτικό βασίλειο. Και αυτό έκανε. Δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω της. Εκείνη, προτιμούσε να μιλάει. Τού άνοιγε την καρδιά της, του μιλούσε για τα πάντα. Ηθελε να ξέρει όσα περισσότερα γίνεται για τον Α, κι αυτός δεν της χαλούσε χατίρι. Την αγαπούσε, ήθελε κι εκείνος να ξέρει τα πάντα. Αλλά τα λόγια του πνίγονταν στο βλέμμα της. Η ζεστασιά του βλέμματός της κατάπινε τις λέξεις του. Τις έκανε να φαίνονται κενές, αστείες, ασυνάρτητες. Εκείνος επέμενε να κοιτάει. Να παρατηρεί. Είχε χαθεί μέσα της.

Οταν εκείνη έπαψε να μιλάει, ο Α ξεκίνησε τις σκέψεις. Η εγκεφαλική του διαμαρτυρία, αυτό το μόνιμο ψυχαναγκαστικό μαρτύριο, ξεκλείδωσε. Και τότε έκανε ξανά το ίδιο λάθος και αφέθηκε. Αργησε να αποφασίσει για τον εαυτό του και, μοιραία, η απόφαση πέρασε στα χέρια της. Και αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τον καινούριο έρωτά του. Μια ακόμη άδοξη προσθήκη σ'αυτή την ατέρμονη διαδικασία άλυτης εξίσωσης που εκείνος ονομάζει έρωτα.

Ο Α, τελικά, δεν αγάπησε ποτέ για τον εαυτό του. Αφησε την αγάπη να επιλέξει για εκείνον. Και μέχρι να μάθει οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τίποτα και σε κανέναν, θα μένει για πάντα μετεξεταστέος...

...και μόνος.

24.11.09

ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ


Καταλαβαίνεις όταν είσαι 25 οτι έχεις ζήσει μια γεμάτη ζωή όταν:

01. Εχεις σπουδάσει σε μια άλλη πόλη
02. Εχεις κινητό με touch screen
03. Εχεις blog στο internet
04. Εχεις προφίλ στο Facebook
05. Εχεις δουλέψει δύο ολόκληρους μήνες
06. Εχεις αγοράσει 786 αυθεντικά DVD
07. Εχεις υπηρετήσει στο Πυροβολικό
08. Εχεις αναβαθμίσει το pc σου δύο φορές
09. Εχεις γράψει 19,9 στην Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον
10. Εχεις φίλους που σου λένε χρόνια πολλά για την ονομαστική σου εορτή στα γενέθλιά σου
11. Εχεις αλλάξει τρείς φορές θέση στο κρεβάτι σου
12. Εχεις φάει το 70% της διεθνούς κουζίνας
13. Εχεις φάει 14 χυλόπιτες (απο τις 14 φορές που την έπεσες σε γκόμενα)
14. Εχεις αποκρυπτογραφήσει πλήρως τις ατάκες του Ηλία Φραγκούλη
15. Εχεις αγοράσει 4 φορές την ίδια ταινία κατά λάθος
16. Εχεις γυρίσει ΚΑΜΙΑ ταινία
17. Εχεις ξοδέψει πάνω απο 3000 ευρώ για κάτι που θα ήθελες να το έχεις τσάμπα
18. Εχεις πιστέψει οτι στα 26 σου κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο

ΠΑΝΟΣ: Εχω δίκιο;
ΠΑΝΟΣ: Ναι.

21.11.09

WHAT HAVE THEY DONE TO DESERVE THIS?


Θα σου πω εγώ τί έχουνε κάνει. Εχουν πάρει αυτό το μουσικό ρημαδοείδος που λέγεται "ποπ" και τού έχουν αλλάξει τα φώτα. Το έχουν φέρει 17 βόλτες πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, έχουν παρεκλίνει απο τα στάνταρ, έχουν ανοίξει νέους δρόμους, έχουν βάλει τη στάμπα τους πάνω σε κάθε τί που θυμίζει τη διαχρονικότητα των 80s. Σα δε ντρέπονται, λέω εγώ!

Η χθεσινή συναυλία στο Metropolitan Expo ήταν ακόμα ένα εφηβικό πάρτι. Αν ήταν ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ενός αστικού "σπιρτόκουτου" θα το λεγες ευκαιρία για γυμνασιακά καφριλίκια! Είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια του όρου, όλες οι συναυλίες των Pet Shop Boys είναι ενα ατελείωτο γυμνασιακό πάρτι. Ενα πάρτι υψηλών εντάσεων και ρυθμών που θες να ελπίζεις πως δε θα σταματήσουν ποτέ. Φεύγεις απο το πάρτι, μετά την επίσημη λήξη του, και το συνεχίζεις έξω. Στο δρόμο. Σε ένα άλλο μέρος, με μια άλλη παρέα, με ένα άλλο... κεφάλι.

Δεν λέω τίποτα απο τα παραπάνω επειδή είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν έχει να κάνει με το οτι έχω ακούσει τα τραγούδια τους τρία εκατομμύρια φορές. Εχει να κάνει με την εμπειρία της απόλαυσης να τους βλέπεις ζωντανά και να συμμετέχεις στο πάρτι τους. Να μην ρωτάς "τί, ποιός και γιατί" στο άκουσμα του "Can you forgive her?". Να χοροπηδάς σαν το κατσίκι απο τη χαρά σου κατά τη διάρκεια του "Go West". Να υμνείς τον Υψιστο που σου έδωσε ακοή και όσο ζείς θα προσκυνάς στο "It's a sin". Να κλαίς, χωρίς λόγο αλλά με πολλή ψυχή, στο "Jealousy". Να ανατριχιάζεις στην εκπληκτική ενορχήστρωση του "West End Girls". Να ρίχνεις το πιο αυθόρμητο χειροκρότημά σου στην έναρξη του "Heart". Και τέλος, να δίνεις την πιο βαθιά υπόκλισή σου, σε ένα απογειωτικό φινάλε που γέμισε τον "ουρανό" της αίθουσας με χιλιάδες ασημένια αστέρια και έναν ωκεανό απέραντης χαράς και σχεδόν... παιδιάστικων αντιδράσεων!

Η σεμνή τελετή, ως είθισται, δεν τελειώνει εκεί. Δεν μπορεί να τελειώσει εκεί. Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ακόμα όσο η βουή 12000 ατόμων που παραληρούσαν, παραμένει ο απόηχος ενός ιεροτελεστικού πάρτι... Για πάντα, δηλαδή.

15.11.09

ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ


ΚΑΠΟΤΕ...

...ο Σκοτσέζος είπε το Ρώσο τσιγγούνη...
...ο Αμερικάνος είπε τον Ισπανό ρατσιστή...
...ο Ιταλός είπε τον Γερμανό φωνακλά...
...ο Γάλλος είπε τον Αφρικανό σοβινιστή...
...ο Ολλανδός είπε τον Πορτογάλο πρεζάκια...
...ο Καραμανλής είπε τον Παπανδρέου χοντρό...
...και η Ελληνίδα είπε τη φίλη της αγάμητη.


8.11.09

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ


Ο φίλος μας μάζεψε τα μπογαλάκια του και κίνησε για το βουνό.

Πρώτα διέσχισε μια πεδιάδα. Στο τέλος της, στάθηκε να πιεί λίγο νερό. Ανοιξε το φλασκί του και ήπιε δυο γουλιές, για να μην τού σωθεί.

Συνέχισε μέχρι τον πρώτο λόφο. Εκεί, ξεκουράστηκε για λίγο, τρώγοντας λίγο ψωμί με τυρί που είχε μαζί του. Τύλιξε το περίσσευμα και το έβαλε πάλι στο σάκο του. Και συνέχισε το δρόμο του.

Μετά απο άλλον ένα λόφο, βρέθηκε στους πρόποδες. Εκεί, άνοιξε και έστησε τη σκηνή του. Εστρωσε μια χοντρή κουβέρτα, έβαλε το sleeping bag και αποκοιμήθηκε.

Τον βρήκε το ξημέρωμα. Σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε το δρόμο του προς την κορυφή του βουνού.

Είχε ήδη σκαρφαλώσει 250 μέτρα. Εκεί, βρήκε μια μικρή σπηλιά και στάθηκε για λίγο. Ανοιξε το φλασκί του, ήπιε λίγο νερό, έβγαλε λίγο ψωμοτύρι, έφαγε, το ξανάβαλε στο σάκο του, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε.

Εφτασε τα 500 μέτρα. Κουράστηκε. Νύσταξε. Είπα να βρεί μια άκρη για να περάσει τη νύχτα. Τη βρήκε και έστρωσε να κοιμηθεί.

Μετά απο λίγες ώρες ξύπνησε. Μάζεψε τα πράγματά του, άνοιξε το φλασκί του, ήπιε λίγο νερό, έβγαλε λίγο ψωμοτύρι, έφαγε, το ξανάβαλε στο σάκο του, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε.

Εφτασε τα 1000 μέτρα. Είχε κι άλλες αντοχές. Συνέχισε στα 1500. Είπε να φτάσει μέχρι τα 2000, για να δοκιμάσει τις αντοχές του. Οταν έφτασε τα 2150, διαπίστωσε πως είχε φτάσει στην κορυφή.

Ξενέρωσε που έφτασε τόσο γρήγορα. Γύρισε δεξιά, γύρισε αριστερά, κοίταξε πάνω-κάτω, τίποτα. Ηταν άδειος. Μίζερος. Ακούμπησε κάτω τα πράγματά του και στάθηκε για λίγο να σκεφτεί.

Μετά απο τρείς ώρες σκέψης, άνοιξε το φλασκί του, αλλά δεν είχε νερό. Εβγαλε να φάει ψωμοτύρι, αλλά είχε τελειώσει. Εψαξε να βρεί τη σκηνή του, αλλά την είχε χάσει.

Και τότε πήρε την απόφαση να κατέβει το βουνό γρηγορότερα.

3.11.09

ΜΑΖΙ


O A γνώρισε τον πρώτο του έρωτα κάτω απο ενα μεγάλο δέντρο, όταν κρύφτηκε εκεί για να αποφύγει τους κεραυνούς μιας ξαφνικής καταιγίδας.

Εκείνη δεν είχε όνομα, γι'αυτό και ο Α την ονόμασε Μικρό Α, θεωρώντας πως εκείνος ήταν το Α κεφαλαίο.

Ο πρώτος κεραυνός χτύπησε τον Α. Η αντίδραση της Μικρό Α ήταν να του γυρίσει την πλάτη, όχι απο αδιαφορία ή αποτροπιασμό, αλλά μάλλον απο αμηχανία. Της άρεσε ο Α. Της άρεσε απο την πρώτη στιγμή που τον είδε, κάτω απο εκείνο το μεγάλο δέντρο, της άρεσε όπως φώτιζαν το πρόσωπό του οι απανωτές αστραπές.

Ο δεύτερος κεραυνός χτύπησε την Μικρό Α. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο Α αμέσως έσπευσε να την πάρει στην αγκαλιά του. Ηταν ακόμη όμορφη. Η βροχή είχε καθαρίσει το πρόσωπό της, το έκανε να λάμπει. Ο Α σιχαινόταν το νερό της βροχής, την έβλεπε σαν ξένο σώμα που ποτέ δεν έδωσε την άδεια να τον αγγίξει. Η Μικρό Α τη λάτρευε. Αλλά δεν την πείραζε, μέσα στην αγκαλιά του Α, να μην το παραδεχτεί. Αλλά και ο Α δεν της το είπε ποτέ. Την αγκάλιασε έτσι, λουσμένη απο τη βροχή και την κράτησε σφιχτά πάνω του.

Τότε ο Α άρχισε να κλαίει. Δεν είχε ζήσει ποτέ αυτό το συναίσθημα. Αυτό που πάντοτε ποθούσε βρισκόταν στην αγκαλιά του. Ηταν μέσα του. Είχε γίνει ένα μ'αυτόν. Με το χώμα. Με τη βροχή. Ηταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της σύντομης ζωής του. Είχε τόσα να μάθει απο μία και μόνο στιγμή. Τόσα να συγκρατήσει, τόσα να αφουγκραστεί. Αλλά έκανε σύντομα το λάθος να σκεφτεί. Και να σκεφτεί πολύ.

Μέχρι που η λογική τους χώρισε. Η Μικρό Α δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Τα βήματά του ήταν δύσκολα, απροσδιόριστα, αποπροσανατολιστικά. Εφυγε απο την αγκαλιά του υγρή, λασπωμένη. Αυτοσυγκρατήθηκε και δεν άφησε ούτε ενα δάκρυ να πάει χαμένο για τον Α. Απομακρύνθηκε και σιγά-σιγά χάθηκε πίσω απο το μεγάλο δέντρο, πίσω απο τον ορίζοντα που διέκρινε ο Α. Εκεί, την έχασε απο τα μάτια του. Την έχασε για πάντα.

Εφταιγε ο ίδιος όμως; Αφησε ο,τι πολυτιμότερο είχε να χαθεί; Το κλάμα του δεν τον λύτρωσε. Τον παγίδεψε. Η λογική του τον σκότωσε. Τον άφησε εκτεθειμένο, έρμαιο. Φυλακίστηκε στο τετράγωνο μυαλό του. Στη συνεχή του αναζήτηση για επεξήγηση, για ανάλυση, για στοχασμό, για πράξεις και αποτελέσματα.

Και η αγκαλιά του έμεινε άδεια. Στεγνή. Ξεραμένη. Αγονη. Οι κεραυνοί έπαψαν να γκρινιάζουν και ο ουρανός καθάρισε. Μπορούσε πλέον να χαρεί τη φύση, τον ήλιο, την απεραντοσύνη.

Μόνος του.