6.11.12

ΕΝΑΣ ΓΕΛΑΣΤΟΣ ΛΑΟΣ



-Τελικά τι θέλεις ρε Ελληνα; 
-Τα λεφτά μου. Τη σύνταξή μου, το μισθό μου. Αυτά που μου μείωσαν κι ακόμα παραπάνω.
-Και πού θα τα βρει το κράτος να στα δώσει; 
-Δεν ξέρω... Από τις μίζες που έπαιρναν τα λαμόγια.
-Ναι, αλλά οι μισθοί σου και οι συντάξεις σου είναι το μεγαλύτερο κομμάτι στον προϋπολογισμό. Κι όλες τις εισπράξεις να σου δώσουν, πάλι δε φτάνουν. Από πού θα στα δώσουν; 
-Να μαζέψουν φόρους.
-Κι άλλους; 
-Ναι, από εκείνους που τα έχουν.
-Μα, "εκείνοι που τα έχουν" έφυγαν. Εσύ δεν αποφάσισες ότι θες την Ευρώπη που επιτρέπεται να πηγαίνει όπου θέλει ο καθένας τα λεφτά του; 
-Τότε να φορολογήσουν τις τράπεζες.
-Μα, οι τράπεζες έχουν ζημιές. Θα φορολογήσεις τις ζημιές; 
-Ναι, αλλά πιο πριν είχαν κέρδη.
-Θέλεις να φορολογήσουν τα κέρδη που είχαν πριν 2 χρόνια; 
-Ναι.
-Μα, αν συμβεί αυτό, οι τράπεζες θα γράψουν μεγαλύτερες ζημιές 
-Και τι με νοιάζει εμένα;
-Εσύ δε μου είπες ότι θες να μείνεις στο ευρώ; 
-Ναι.
-Οπότε, πώς θα μείνεις στο ευρώ αν δεν έχεις τράπεζες; 
-Να τις πάρει το κράτος.
-Και μετά; Θα φορολογεί το κράτος τον εαυτό του; Ή θα φορτωθεί τις ζημιές αυξάνοντας το έλλειμμα; 
-Να μου δώσουν τα λεφτά οι Ευρωπαίοι.
-Μα, εσύ δεν είπες ότι δε θες Μνημόνιο. 
-Ναι, δε θέλω με τίποτα.
-Δηλαδή, θες να μείνεις στο ευρώ αλλά χωρίς Μνημόνιο.
-Ακριβώς!
-Δηλαδή, θες να μείνεις στο ευρώ και στην Ευρωζώνη, αλλά με τους δικούς σου όρους.
-Ναι, να μείνω όπως θέλω εγώ.
-Οπότε, μου λες ότι εσύ θα αποφασίζεις πόσα λεφτά θες. Εστω, δηλαδή, οτι αποφασίζεις να δώσεις αυξήσεις 20% στις συντάξεις και οι Ευρωπαίοι θα καταβάλλουν τα ποσά, σωστά;
-Ναι...Δηλαδή όχι. Να σου πω! Δεν είναι δυνατόν να ζήσω με 150 ευρώ. Θα πεθάνω!
-Και ποιά λύση προτείνεις; 
-Αμάν με το ευρώ! Εθνικό νόμισμα. Δραχμή.
-Δραχμή λοιπόν. Οπότε, με μια υποτίμηση θα γίνεις φθηνός, σωστά; 
-Απολύτως. Θα γίνω ανταγωνιστικός.
-Σε τι; 
-Τι εννοείς "σε τι";
-Εννοώ ότι αφού έχεις ένα προϊόν που θα το πουλήσεις φθηνά σε δραχμές, γιατί δεν το πουλάς φθηνά και σε ευρώ; 
-Γιατί δε με αφήνουν.
-Ποιοι; 
-Οι ξένοι.
-Μα, υποτίθεται ότι τώρα έχεις ανοιχτά σύνορα στην Ευρώπη. Γι' αυτό μπήκες! Για να πουλάς ο,τι θες σε όλη την Ευρώπη. 
-Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα ότι αν έχω δραχμή θα έρχονται εδώ οι ξένοι για διακοπές γιατί θα είμαι φθηνός.
-Μα, έτσι θα σου αφήνουν λιγότερα ευρώ. Αφού θα είσαι φθηνότερος!
-Ναι, αλλά θα έρχονται περισσότεροι.
-Και γιατί δεν έρχονται τώρα; 
-Γιατί είμαι ακριβός.
-Και γιατί δε ρίχνεις τις τιμές; 
-Δε μπορώ. Δε με αφήνει η φορολογία.
-Μα, η φορολογία σου με τη δραχμή θα αυξηθεί, αφού θα αυξηθεί ο πληθωρισμός. Το κράτος θα ζητά ολοένα και περισσότερα. 
-Ναι. Θα είμαι όμως ανεξάρτητος.
-Από ποιους; 
-Από τους ξένους. Με ελέγχουν με το ευρώ.
-Και με τη δραχμή θα είσαι ανεξάρτητος; Πώς; Αφού η ισοτιμία της δραχμής πάλι από "ξένους" θα ελέγχεται! 
-Δηλαδή;
-Δεν υπάρχει νόμισμα που να μην έχει μια ισοτιμία. Αν θες μπανάνες, ας πούμε, κάνεις τις δραχμές σου ευρώ ή δολάρια και αγοράζεις μπανάνες! Ή πετρέλαιο, ή φάρμακα.
-Δηλαδή μου λες ότι άμα πάω στη δραχμή θα θυμηθώ τις μέρες που ο κάθε τυχάρπαστος κατέστρεφε ολόκληρες χώρες παίζοντας με την ισοτιμία;
-Ναι. 
-Καλά, μένω στο ευρώ. Αλλά χωρίς Μνημόνιο.
-Πώς θα το καταφέρεις αυτό; 
-Θα το επαναδιαπραγματευτώ.
-Πώς; Αφού δεν έχεις ορίσει ακόμα διαπραγματευτές. 
-Θα κάνω εκλογές.
-Και με ποιό πρόγραμμα; Τί θα προτείνεις; Εχεις εθνικό σχέδιο διαπραγμάτευσης; Εχεις δηλαδή ένα εθνικό "αντι-Μνημόνιο"; 
-Οχι.
-Οπότε; 
-Αει παράτα μας. Δε ξέρεις τι λες…


Καλό μας ξημέρωμα.


28.7.12

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2011-2012

Τσουπ. Τέλος Ιουλίου. Τέλος σεζόν. Δέκα ταινίες που θα θυμάμαι. Κάποιες ίσως όχι για πάντα. Αλλά προς το παρόν, αξίζουν τα δύο thumbs up που πήραν.


10. THE AVENGERS 
του Τζος Γουέντον


Blockbuster με καρδιά, τίμιο αλλά και πλουσιοπάροχο, δε σου πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες παρά μόνο 142 λεπτά γνήσιου κομιξάδικου joyride. Και χωρίς να χρειαστεί να μπουκάρει κανείς σε αίθουσα με Καλάσνικοφ.


09. ΣΕΡΛΟΚ ΧΟΛΜΣ: ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ
του Γκάι Ρίτσι


Ναι, αυτή τη φορά με σενάριο, πλοκή, αριστοτεχνικό συμμάζεμα ρυθμού, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ένταση, μετρημένο χιούμορ και έναν ασυναγώνιστο αντίπαλο. Το είδα μονορούφι, ξεκινώντας με την ιδέα του... γρήγορου ύπνου. Μετά το τέλος, ας έβλεπα κι άλλο λίγο...


08. ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
του Ντρου Γκόνταρντ


Πανέξυπνο, ύπουλο, σαρκαστικό μέχρι... θανάτου και ενα κλείσιμο του ματιού στην, μάλλον αστεία τελικά, τραγωδία της ανθρώπινης ανάγκης για... προβολή. Η σουρεάλ κλιμάκωση-ξεφτίλισμα των ίδιων των κλισέ που θρέφουν το είδος που ανήκει το φιλμ του Γκόνταρντ μου θύμισε κραυγές ηδονής απο το πρώτο Scream...


07. DARK SHADOWS
του Τιμ Μπάρτον


Η Ελενα το είχε πεί ξεκάθαρα: αυτό το φιλμ ΔΕΝ πουλιέται με κανέναν τρόπο! Απο τα γοτθικά 1880s, στην hip "χασούρα" των 70s, ο Μπάρτον... επιστρέφει, χτίζει το δικό του μικρόκοσμο που τόσο μας είχε λείψει και προσθέτει στην weird πινακοθήκη του άλλο ενα έργο τέχνης που μιλά ακόμα την πιο απροσδιόριστη κινηματογραφική γλώσσα.


06. THE ARTIST
του Μισέλ Αζαναβίσιους


Πόσο μπορούν να βλάψουν τις πραγματικές προθέσεις μιας ταινίας ενα μάτσο χρυσά αγαλματάκια; Αρκετά, αν με ρωτήσεις, αλλά και πάλι το φιλμ αυτό καθεαυτό δε φέρει καμία ευθύνη, παρά μόνο όταν με έκανε να δακρύσω απο μια γλυκόπικρη συγκυρία που λέγεται "το θαύμα της μία και μόνο κίνησης". Χωρίς λόγια, αλλά με ενα σπουδαίο έργο.


05. MELANCHOLIA
του Λαρς Φον Τρίερ


Είναι προμήνυμα για το τέλος του κόσμου οτι ο Τρίερ έκανε καλή ταινία; Μπορεί. Μέχρι να αποδειχθεί αυτό, όμως, μπορείς να αρκεστείς στο τέλος μιας σχέσης, μιας υπόσχεσης, μιας ιδέας ή, ακόμα καλύτερα, στο ίδιο το τέλος του Melancholia. Και πού ήσουν άνθρωπος, μυαλό, συναίσθημα, δάκρυ, τί κατάλαβες;


04. ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ
του Ακι Καουρισμάκι


Οταν δεν το παίζει Βασιλάκης Καΐλας, ο Φινλανδός είναι χάρμα οφθαλμών! "Στοιχειωμένος" απο το τελευταίο του καλό φιλμ, τον Ανθρωπο Χωρίς Παρελθόν, ο Καουρισμάκι έφτιαξε ενα γλύκισμα χωρίς να λυπηθεί κάθε είδους ταπεινό συναίσθημα με κεντρικό άξονα το πόσο όμορφα, πραγματικά, είναι τα απλά που σε περιτριγυρίζουν.


03. ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΣΜΑΪΛΙ
του Τόμας Αλφρεντσον


Απο τις σελίδες του Λε Καρέ, στα κινηματογραφικά... καρέ του Αλφρεντσον, αυτό το κομψοτέχνημα που γύρισε απο το... κρύο, έχει μέσα του πολύ περισσότερο ζουμί απο όσο αντλεί κανείς διαβάζοντας μερικές αράδες απο την περίληψή του, ίσως επειδή δε διαλέγει κανένα εύκολο αφηγηματικό μονοπάτι για να "ξεσκεπάσει" μια ντουζίνα φθαρμένων αντρικών χαρακτήρων. Ενας απο αυτούς, ο Γκάρι Ολντμαν, στην καλύτερη - με διαφορά - αντρική ερμηνεία της χρονιάς.


02. HUGO
του Μάρτιν Σκορσέζε


Απο πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τούτο το "θαύμα" της κινηματογραφικής αποτύπωσης μιας ολόκληρης Ιστορίας, που μέσα σε δύο ώρες χώρεσε την αρχή και τέλος μιας ολόκληρης Τέχνης; Και πόσο, μα πόσο, αξιοπερίεργο είναι να τη βλέπεις ώρες-ώρες σαν το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει εδώ και χρόνια ο δημιουργός του... Ταξιτζή;




Κορυφή για φέτος κι άντε γειά. Ενας άνδρας, ενα τιμόνι, μια επιγραφή απο νέον, μια γυναίκα, δυο μαφιόζοι, μια σκατένια κατάσταση, ένας "νεοσύλλεκτος" δημιουργός που ξέρει να κεντάει καλύτερα απο τον κάθε "έμπειρο" του είδους, μια ερμηνεία για γνώση και συμμόρφωση, ενα soundtrack που σε ακολουθεί και εκτός πλάνου, ενα φινάλε που ταυτίζει τη λύτρωση με την απώλεια: DRIVE του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν.


Αυτά. Απο The Dark Knight Rises κι έπειτα η συνέχεια για του χρόνου. Αποφύγετε τα μπάνια στο Αμιτι. Το μήνυμα αυτό ενδέχεται να αυτοκαταστραφεί.

ΥΓ. Λίστα με κόπρανα δεν έχει φέτος. Βαρέθηκα. Ηταν μια περίεργη σεζόν, δε θύμωσα πραγματικά με κάτι ώστε να του δώσει και "θέση" στην τιμητική αυτή λίστα. Νομίζω πάντως οτι η μεγαλύτερη μαλακία που είδα φέτος ήταν το Δέρμα που Κατοικώ, του - κλινικά νεκρού - Αλμοδόβαρ. Αλλά και πάλι, δε θυμάμαι και πολλά...

13.7.12

THEY DID A BAD, BAD THING

Είναι λίγες εκείνες οι φορές που αδιαφορείς για το "ποιός είναι ο κακός" σε μια ταινία. Είναι, με διαφορά, η φιγούρα εκείνη που περιμένεις να σου κλέψει την προσοχή, να κάνει το κάτι παραπάνω, να σε παρασύρει πολύ περισσότερο απο τον ήρωα και κυρίως, να σε αναγκάσει να ΦΟΒΗΘΕΙΣ. Να τρέμεις στη σκέψη οτι έτσι και βρεθείς απέναντί του, τήν έχεις γαμήσει.


Ενας κακός μπορεί να μην είναι απαραίτητα όλα αυτά τα παραπάνω για να τον θυμάσαι. Ακόμα και αστείος να είναι, λιγότερο επικίνδυνος ή εντελώς colorful - αναλόγως το ύφος της εκάστοτε ταινίας - μπορεί να κλέψει τις εντυπώσεις. Προσωπικά, "villain" για μένα είναι αυτός που ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Δε θεωρώ τέτοιον τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, κι ας ήταν κανίβαλος, ψυχοπαθής και, στις μεγάλες του πείνες, άκρως απειλητικός. Ετσι όπως τον είδα στη Σιωπή των Αμνών, τον αντιμετώπισα σαν ένα σύμμαχο, όπως ακριβώς και η Κλαρίς Στάρλινγκ. Επίσης, δε θεωρώ villain και το Νόρμαν Μπέιτς. Σαλταρισμένος ήταν, κουβαλούσε ενα κάρο παιδικά τραύματα, δεν ήταν ΚΑΝ ο ίδιος υπεύθυνος για τους φόνους που διέπραττε, αφού βρισκόταν κάτω απο την... προστασία της Mother. 


Η λίστα που ακολουθεί είναι μια βαθιά προσωπική υπόκλιση στους πλέον αγαπημένους μου "κακούς" του σινεμά, κάτω απο το πρίσμα που προανέφερα και όχι αυτό του... Darth Vader. Σόρι κιόλας. Και η σειρά είναι αξιολογική, by the way.




10. Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ
Τα Σαγόνια του Καρχαρία (1975)

Παραδέξου. Τον σιχάθηκες! Σκότωνε αδιακρίτως, δεν έλεγε να πεθάνει με τίποτα, ήταν τεράστιος, τρομακτικός και, προφανώς, δεν έπαιρνε απο λόγια. Και, απλά, θυμήσου πόσο ηδονική στιγμή ήταν για σένα εκείνο το "μπαμ" στο φινάλε.



09. Τ-100
Εξολοθρευτής 2: Μέρα της Κρίσης (1991)

Και ο Αρνι τα είχε καταφέρει μια χαρά στο πρώτο φιλμ, αλλά εδώ ο Κάμερον πήρε ενα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο: έναν, μάλλον φλώρο στην όψη, ηθοποιό (Ρόμπερτ Πάτρικ), στημένο και καμωμένο να παριστάνει ενα cyborg φτιαγμένο απο υγρό μέταλλο που για να τον εξοντώσεις έπρεπε να περάσεις του Χριστού τα πάθη. Στο ενδιάμεσο, ήταν να μην πέσεις στο έλεός του. Ψυχρός, απειλητικός, άνιωθος και φυσικά ανατριχιαστικά επικίνδυνος.



08. ΚΛΑΡΕΝΣ ΜΠΟΝΤΙΚΕΡ
Robocop (1987)

Ψυχάκιας, απόκληρος, διεστραμμένος και δίχως το παραμικρό ψήγμα συναισθήματος μέσα του, ο Μπόντικερ είναι το απόλυτο cult icon του -έτοιμου-για-όλα henchman, στην πιο αιμοδιψή b-movie εκδοχή του. Η ερμηνεία του Κέρτγουντ Σμιθ προσγείωνε τον χαρακτήρα στην πραγματικότητα που λέει "μη βρεθείς στο δρόμο του".



07. ΧΑΝΣ ΛΑΝΤΑ
Αδωξοι Μπάσταρδη (2009)

Τα έχουμε πεί εκατομμύρια φορές πια για αυτόν τον απίστευτο τύπο που σκαρφίστηκε η κούτρα του Ταραντίνο και, ακόμα περισσότερο, για την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Κριστόφ Βαλτς. Εν ολίγοις, γιατί βρίσκεται εδώ πέρα; Κακός, μπαγαπόντης, πανέξυπνος, σαρδόνιος, καλοζωιστής, ετοιμόλογος, μεθοδικός, αστείος. Και λίγα λέμε.



06. ΚΕΡΤ ΝΤΕΣΑΝΤΕΡ
Apt Pupil (1998)

Ελάχιστοι γνωρίζουν το φιλμ του Μπράιαν Σίνγκερ, πόσο μάλλον να έχουν υπ'όψην τους το ερμηνευτικό μεγαλείο που χάρισε απλόχερα για πολλοστή φορά ο Ιαν ΜακΚέλεν στο ρόλο ενός ξεχασμένου Ναζί, που καταφέρνει να παρασύρει στην Κόλαση ένα νεαρό που, απλά, προσπαθούσε να κάνει μια εργασία για το Β'Παγκόσμιο. Ο ορισμός του "πόση γοητεία μπορεί να ασκεί το κακό". Με συνοπτικές διαδικασίες.



05. HAL 9000
2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)

Δοκίμασε να τα βάλεις με κάτι που έφτιαξες εσύ ο ίδιος. Με κάτι που εσύ τού έδωσες ζωή. Και σκέψη και νοημοσύνη. Οπως κάθε τί που μαθαίνει να σκέφτεται, έτσι και ο Hal, ένας απλός υπολογιστής, μπορεί να καθορίσει τα όριά σου. Πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμος, άρα επικίνδυνος, άρα... κακός, με όλη τη σημασία της λέξης.



04. ΡΕΝΤ ΓΚΡΑΝΤ
Απο τη Ρωσία με Αγάπη (1963)

Οσους Μπλόφελντ, Χρυσοδάκτυλους, Δρ.Νο και Φρανσίσκους Σκαραμάνγκα να μου πετάξεις στη μούρη, η ρίγη απο μια ματιά και μόνο του Ρόμπερτ Σο δεν αντικαθίσταται απο ΚΑΝΕΝΑΝ mega-villain όλων των ταινιών του 007 μαζί. Και ειδικά όταν μιλάμε για το καλύτερο φιλμ της σειράς.



03. ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΓΟΥΑΪΤ
Carrie (1976)

Απο τους πιο μισητούς γυναικείους ρόλους που γράφτηκαν ποτέ, η "μανούλα" της καταπιεσμένης μεν, χαρισματικής δε, Κάρι ερμηνεύτηκε με τέτοιο ασίγαστο πάθος απο την (υποψήφια τότε για Β' Γυναικείο) Πάιπερ Λόρι που μπορούσε, ακόμα και μέσα στην υπερβολή της, να σε φέρει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας... Μακράν η πιο καταπιεστική, στυγνή, ψυχαναγκαστική "μητέρα" που είδαμε ποτέ στο πανί - εξαιρώ αυτήν του Νόρμαν, γιατί δεν την είδαμε ποτέ...



02. TZOKEP
Μπάτμαν (1989) και Σκοτεινός Ιππότης (2008)

Βάζω και τους δύο, για διαφορετικούς λόγους. Ο μεν Τζακ θαρρώ πως είναι μέχρι και σήμερα η πιο psycho εγκληματική φιγούρα που πέρασε απο την καρτούν διάσταση σε μια πιο goth με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ ο δε μακαρίτης Χιθ έκανε το αδύνατο δυνατό: μπορούσε να σε τρομάξει με το πόσο απλά μπορούν να γίνουν τα πράγματα σκατά. Κι αποκαΐδια.



01. ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΡΑΤΣΕΝΤ
Η Φωλιά του Κούκου (1975)

Την τοποθετώ στην κορωνίδα επειδή, προσωπικά, δε θυμάμαι να έχω ΜΙΣΗΣΕΙ χαρακτήρα σε ταινία περισσότερο απο τη συγκεκριμένη νοσοκόμα. Στριμμένη, αδιάλλακτη, με μίσος για κάθε τρόφιμο του ψυχιατρείου (τη στιγμή που όλοι τους είχαμε συμπαθήσει, έως αγαπήσει), εκδικητική μανία και βλέμμα που σε στέλνει μέχρι και τον τάφο. Δε νομίζω να υπήρχε φυσιολογικός θεατής που δεν ήθελε να τη δεί να παθαίνει κάτι. Το οτιδήποτε. Να υποφέρει έστω και στο ελάχιστο. Και νομίζω οτι αυτό είναι το πιο... τιμητικό πράγμα που μπορεί να ακούσει ένας γνήσιος, αυθεντικός "κακός" - ακόμα περισσότερο μια τόσο σπουδαία ηθοποιός όπως η Λουίζ Φλέτσερ, ενα απο τα πιο δίκαια Οσκαρ Α' Γυναικείου ever.

5.7.12

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΠΑΣΤΕΡΔΟΣ;


Εχω πολλούς αγαπημένους σκηνοθέτες, εκ των οποίων εννιά στους δέκα έχουν γυρίσει πάνω απο μία μαλακίες στη ζωή τους. Ο Χίτσκοκ έχει γυρίσει πενηντα-φεύγα ταινίες, λογικό να βρείς μπόλικα σακιά με πατάτες εκεί μέσα. Ο Φελίνι κάποτε γέρασε κι αυτό, φευ, φάνηκε. Ο Κιούμπρικ έκλεισε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τη σπουδαία πορεία του. Ο Γουέλς πολλές φορές καπελώθηκε απο την τελειομανία του. Ο Μπάρτον έχει πέσει μια-δυο φορές θύμα κάποιου στούντιο μετά απο μια κραυγαλέα εμπορική αποτυχία. Ο Γκίλιαμ έχει χαθεί πολλάκις στον ακατάσχετο δημιουργικό του οίστρο. Και ο Κάμερον έκανε κάποτε το... Piranha 2. Απο όλους τους αγαπημένους μου, μόνο για έναν περιμένω ακόμα στη γωνιά. Για τον Κουέντιν. Υπάρχουν, όμως, τα σημάδια κάποιου κατώτερου θεού, που πάνω στην έναρξη της δυσπιστίας μου, μού λένε οτι μάλλον θα μαζευτώ πάλι.


1. Δεν έχει γυρίσει καμία μαλακία μέχρι σήμερα, ίσως επειδή έχει γυρίσει ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ταινίες, με δεδομένο την 20ετή παρουσία του στο στερέωμα. Εξι, όλες κι όλες, τον αριθμό.


2. Είναι τόσο προσηλωμένος σε αυτό που ονειρεύεται, που δεν αφήνει τίποτα και κανένα να τού το "παραμορφώσει" έστω και στο ελάχιστο (μοναδική, ίσως, εξαίρεση το "τεμάχισμα" του Kill Bill μπροστά στο φάσμα του λογοκριτικού - και εμπορικού - πετσοκόμματος).΄


3. Η τέχνη του δεν γίνεται ΓΙΑ το σινεμά, αλλά ΑΠΟ το σινεμά. Ο τύπος πρωταρχικά και πάνω απ'όλα είναι movie freak. Απο εκεί εμπνέεται, πάνω σε αυτό "ζωγραφίζει" και αυτό ΤΙΜΑ σε κάθε, μα κάθε, καρέ του.


4. Βγάζει στο πανί πράγματα που κατεβάζει η δική του κούτρα και μόνο. Δε δουλεύει σενάρια αλλουνού, το υλικό - απο όπου κι αν αντλεί επιρροές ή εμπνεύσεις - πλάθεται απο την page one μονάχα απο αυτόν και ολοκληρώνεται απο αυτόν.


5. Εχει μια δική του κινηματογραφική γλώσσα. Την έβγαλε για πρώτη φορά έξω με το Reservoir Dogs και την τελειοποίησε με το Pulp Fiction. Απο εκείνο το σημείο κι έπειτα, ο χαρακτηρισμός "ταραντινικό" ακολουθεί άπειρες απόπειρες προσέγγισης αυτής της γλώσσας απο επίδοξους διαδόχους του. Οι περισσότεροι έχουν αποτύχει. Κι αυτό, επειδή η "γλώσσα" δεν αντιγράφεται. Απλώς, όπως κάνει κι ο ίδιος, τιμάται και εξελίσσεται.


6. Του αρέσουν οι λεπτομέρειες. Χωρίς να είναι τελειομανής. Πράγμα που σημαίνει οτι, πρωτίστως ως θεατής, κρίνει κάθε καρέ με γνώμονα αυτό που προσέχεις κι εσύ. Ξέρει, και το εκμεταλλεύεται, οτι το μη-τέλειο πλάνο θα το καταλάβεις μόνο όταν δεν υπάρχει κάτι να σου αποσπάσει την προσοχή. Αυτός ο θεούλης ξέρει ΠΑΝΤΑ τί είναι αυτό που θα σου την αποσπάσει.


7. Αγαπά τους ηθοποιούς του και τους προσέχει όπως θα πρόσεχε τους χαρακτήρες που γεννά η φαντασία του αν είχαν σάρκα και οστά. Δεν τον απασχολεί αν θα βάλει μέσα τον "τελειωμένο" Μάικλ Μάντσεν ή αν θα χρησιμοποιήσει για 100ή φορά τον Σάμιουελ Τζάκσον. Αρκεί που ξέρει οτι αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να φυσήξουν στο στόμα του ήρωά τους και να του δώσουν την πολυπόθητη σάρκα και τα οστά που τους αξίζουν.


8. Δεν αποκλίνει απο το σκοπό του. Ο οποίος είναι να διασκεδάσει με αυτό που κάνει. Δεν γυρίζει τίποτε για χατίρι σου, κύριε Γουάινστιν.


9. Ο κατάλογος των κινηματογραφικών του επιρροών δεν έχει τελειωμό. Απο Γκοντάρ μέχρι Λεόνε κι απο Ολντριτς μέχρι... Τακάσι Μίικε, έχεις να λαμβάνεις. Μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ, ακόμα κι αν ζούμε για να μετρήσουμε άλλα 20 και βάλε χρόνια.


10. Τού αρέσει πιο πολύ το γράψιμο απο το οτιδήποτε άλλο. Αρα, είναι λίγο δύσκολο να δείς κάτι που θα μοιάζει με προχειρογραμμένη "ξεπέτα". Κι όπως είπε και ο Ερνστ Λίμαν "Μια ταινία ξεκινά απο το σενάριό της και καταλήγει σε αυτό".


Δύσκολο να δω ποτέ μαλακία απ'αυτόν τον άνθρωπο. Ειλικρινά.

21.6.12

ΤΟ ΧΑΠΙ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ


Δεν είμαι ούτε στο απειροελάχιστο συντηρητικός τύπος. Πολλές φορές το αντίθετο συμβαίνει με μένα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Ωστόσο, το σύνδρομο "Τζούλια" κάποιες απο αυτές με βαστάει σα γκέμι.


Το σύνδρομο "Τζούλια", ως προς το θηλυκό γένος, εκφράζει ένα ολόκληρο χάσμα γενεών. Το οποίο πλέον παρατηρείται ανά... πενταετία και όχι όπως το παραδοσιακό "άλλα έκαναν οι ΓΟΝΕΙΣ μας κι άλλα ΕΜΕΙΣ". Σαφώς υπάρχει μια άλφα γεωμετρική πρόοδος στο όλο ζήτημα, αλλά νομίζω οτι έχω ξεκινήσει εντελώς άγαρμπα.


Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Μερικές δεκαετίες πριν, σκεφτόσουν να πιάσεις το ΧΕΡΙ μιας κοπέλας, στα 16 σου, και τις περισσότερες φορές κρυφά, μην τυχόν και σε πετύχει κανένας φίλος της, γνωστός, γείτονας, πόσο μάλλον συγγενής και δη δεύτερου-πρώτου βαθμού. Λίγο αργότερα, τής έπιανες άνετα το χέρι και το πρόβλημα μετατοπιζόταν σε ενα french kiss, ενα αριστερό στήθος, λίγο δεξί στήθος, λίγο μπούτι. Ηταν μια KFC-διαδικασία, κατά την οποία απλά ήλπιζες οτι θα ψιλαφήσεις κάποιο ζουμερό, ακατέργαστο ακόμα μέρος του σώματός της (όταν καλά-καλά δεν είχες μάθει ακόμα το δικό σου). Λέιτερ, στη δική μου τη γενιά, 16χρονος ήταν αυτός που φιλιόταν με περίσσιο πάθος στα πάρκα και στο προαύλιο του λυκείου, στα πάρτι και σε κάποιες σποραδικές χοροεσπερίδες (αν και στα δικά μου χρόνια, αυτό το τελευταίο εμφανιζόταν απο τα 17 και μετά). Επίσης, ήταν αυτός που είχε σοβαρές ελπίδες να βάλει δάχτυλο, να τσακίσει στο δάγκωμα δυο ρώγες απο σταφύλι (μια τσιριτρί-τσιριτρό-διαδικασία) ή, στην απόλυτη αποθέωση του αγάμητου, να τού πάρουν μια πίπα (την χειρότερη, ίσως, της ζωής του). Το σεξ, πλην εξαιρέσεων, ήταν συνώνυμο του "πέρασα Αρχιτεκτονική Αθηνών". Σχεδόν δέκα και βάλε χρόνια πριν όλα αυτά. Φτάνοντας στο σήμερα, και βλέποντας ανάγλυφη τη σημερινή πραγματικότητα, θεωρώ οτι το ενδιάμεσο που "έχασα" ήταν κι αυτό μια λογική εξέλιξη της κατρακύλας του ανθρώπινου γένους. Το οποίο παλεύει πλέον με νύχια και με δόντια να ξεφύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα απο την ανθρώπινη φύση του και να επιστρέψει στην αρχική, την πρωτόγονη, τη ζωώδη.


Ακόμα κι αν έχεις χάσει κι εσύ τα όσα έλαβαν χώρα σε αυτό το "ενδιάμεσο" στάδιο, μπορείς με εξαιρετική άνεση να σταθείς στα όσα παρατηρούνται σήμερα. Οι κοπέλες μεγαλώνουν σαφώς πιο γρήγορα, σχεδόν στα πάντα. Εκτός απο τον εγκέφαλο. Κι αυτό, φαντάζομαι, μπορεί να εξηγηθεί και επιστημονικά, αφού με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτομαι πως αφού οι οργανικές λειτουργίες και ανάγκες καθορίζουν απο τόσο νωρίς την ανθρώπινη υπόσταση, τότε λογικό είναι και οι υπόλοιπες εγκεφαλικές διεργασίες να μη μπορούν να δομηθούν με έναν - έστω υποτυπώδη - φυσιολογικό ρυθμό. Μια κοπέλα στα 16, σήμερα, έχει φτάσει ήδη στο δίλημμα "πρωκτικό απόψε ή όχι ακόμα;". Τα υπόλοιπα θεωρούνται ενα δεδομένο, μια καθημερινότητα, ενα "τί έχουμε να διαβάσουμε για αύριο". Ερχονται σε τόσο άμεση, κακοτράχαλη και ανισόρροπη επαφή με το μέγα δώρο της σαρκικής επαφής που το ανοιγοκλείνουν πλέον με την ίδια ευκολία που κάνουν και στο κινητό ή το laptop τους. Δε γνωρίζω πώς έχουν εξοικειωθεί με το σεξ τόσο σύντομα και χωρίς την παραμικρή προεργασία κιόλας. Για τα αγοράκια ήταν πάντα πιο εύκολο, πόσο μάλλον σήμερα που ενα link στο YouPorn δεν παίρνει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να φορτώσει. Μια πιθανότητα πάει στο περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο αποτελείται απο γονείς που πέρασαν ιδιάζουσες στερήσεις στο συγκεκριμένο θέμα όταν ήταν εκείνοι δεκαεξάχρονα. Τώρα, τις αφήνουν να βγαίνουν απο το σπίτι ο,τι ώρα κι αν είναι, με τα σορτσάκια τους και τα δωδεκάποντα, τα σχιστά φορέματα και τα ζώβυζα μπούστα, χωρίς να τους κάνουν και πολλές παρατηρήσεις. "Ασε το παιδί, μην το πιέζεις, δε θα του βγεί σε καλό αργότερα, θα κουβαλάει απωθημένα και θα πέσει σε κατάθλιψη" αντιτείνει η αθάνατη ελληνίδα μάνα στους προσωρινούς δισταγμούς του - εγώ-αν-δεν-ήταν-κόρη-μου-θα-τη-γαμούσα - πατέρα. Είναι κάτι παραπάνω απο προφανές, όμως, οτι το πολύ το κυριελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Αυτά τα κοριτσάκια, στα 23-24 τους θα έχουν βαρεθεί τα πάντα. Ο,τι κάνουν σήμερα στο φουλ, μεθαύριο δε θα τους λείψει και ξαφνικά η ζωή τους θα μείνει ενα κενό, μια ρουτίνα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον. Θα έχουν χορτάσει, μεν, αλλά θα είναι ακόμα πολύ-πολύ νωρίς για να πουν "βαρέθηκα", όπως μια πενηντάρα σύζυγος και μητέρα...


Οταν είσαι νέος πρέπει να ζείς έντονα. Αλλά νέος δεν είσαι μόνο στα 16, στα 17 ή στα 20. Συνεχίζεις να είσαι και στα 25 και στα 30 και στα 35. Τα κορίτσια του σήμερα έχουν χάσει κάθε έννοια του μέτρου και γι'αυτό θα χάσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια αργότερα μέσα σε ενα ντελίριο οριακής κατάθλιψης και ασύλληπτης αδράνειας. Ρωτήστε ενα 18χρονο κορίτσι σήμερα, ποιόν έχουμε πρωθυπουργό. Θα σας πεί το Γιωργάκη... Ρωτήστε τη τί δουλειά θέλει να κάνει, τί την ενδιαφέρει να σπουδάσει ή τί όνειρο μακρινό έχει για στόχο... Δε θα σας απαντήσει γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνη τη στιγμή θα τσατάρει στο FB λέγοντας κρυάδες ή θα ποστάρει γεμάτη περηφάνια τα ατελείωτα μεθύσια που θα ακολουθήσουν στη φοιτητική ζωή που έρχεται...  Για ενα διάστημα αυτή θα είναι η ζωή τους και, ναι, θα τη ζήσουν στο φουλ. Μετά, όμως, θα είναι σα να παρακαλάνε κάποιος να την τερματίσει εκεί γιατί για εκείνες, προφανώς, ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΛΛΟ.


Καλή συνέχεια. Eat brains for lunch.

1.5.12

ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ


"Ερως ανίκατε μάχαν"
Σοφοκλής

Απ'αρχαιοτάτων χρόνων, ο έρωτας ήταν μια θεότητα. Ο θεός Ερως. 'Η όπως αλλιώς θέλεις να το πείς. Μια μουτσούνα όπως όλες οι υπόλοιπες, μουρμούραγε όλη την ώρα πάνω απο το κεφάλι σου και σε τσίγκλαγε να νιώσεις ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα που πολλοί βιάστηκαν να το ταυτίσουν με την "αγάπη" αλλά φευ, έφαγαν τα μούτρα τους καθότι ο "θεός" αυτός απλά αρέσκεται στο να μη λέει ποτέ τα πράγματα με το όνομά τους. Ακόμα κι αυτό το υπερβλακώδες "δωδεκάθεο", έχει μια αρχή κι ένα τέλος: ο Αρης κάνει πόλεμο, ο Ποσειδώνας θάλασσες, ο Δίας κεραυνούς, η Αρτεμις κυνηγάει ελάφια και ο Ερμής μοιράζει το γάλα. Απλά μαθηματικά. Ο Ερως τί ακριβώς κάνει; Σε κάνει να ερωτευτείς; Δηλαδή;
 
Στην ουσία, επειδή όλοι οι αρχαίοι (κάθε κράτους, ηπείρου, γαλαξία) πίστευαν σε ο,τι παπαριά κατέβαζε το - μάλλον μεθυσμένο - κεφάλι τους, έπρεπε να βρούν και κάτι που να αντικρούει το θεό του γαμησιού, της καύλας και της σαρκικής εμποροπανήγυρις, το Διόνυσο (σ.σ. Μην ακούτε αυτά με τα κρασιά και τις μαλακίες - είναι η ίδια δικαιολογία με αυτό που ονομάζουμε σήμερα "μεθυσμένη γκόμενα"). Τί ήταν αυτό; Ενα χοντροκώλικο παιδάκι με δυο μπηγμένα φτερά στην πλάτη κι ένα τόξο που πετάει παγωτά. Αμα σου πέσει κανένα στη μάπα, πάει, ερωτεύτηκες. Δηλαδή, τί έπαθες ακριβώς; Εχουν γράψει ενα εκατομμύριο πράγματα γι'αυτο που "παθαίνεις", αλλά κανένας δεν έχει εξακριβώσει μέχρι σήμερα τί στο διάτανο ήθελαν να πουν. Πολλά χρόνια αργότερα, οι μεταγενέστεροι - στην πράξη - έχουν κρατήσει μόνο αυτό που λέει "όταν πίνεις, γίνεσαι άλλος άνθρωπος". Οτι και καλά βγάζεις όλα σου τα εσώψυχα στη φόρα και ένα απο αυτά πάντα θα είναι ένας διακαής σαρκικός πόθος προς τον/την απέναντι. Ο,τι έκανε κι ο Διόνυσος δηλαδή, που αυτή τη στιγμή έχει ματώσει τα αρχίδια του απο τη βαρεμάρα.
 
 
"Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος απο τον έρωτα της πραγματικότητας"
Αντι Γουόρχολ
 
Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και όλα έμοιαζαν όλο και πιο μάταια, ο έρωτας έλεγες πως είναι αυτό που σε οδηγεί σε μία και μόνο διαπίστωση: την απόρριψη. Δεν είναι συναίσθημα, ούτε αποτέλεσμα, ούτε κατάσταση. Είναι διαπίστωση. Για παράδειγμα, έβλεπες μια γυναίκα που σου άρεσε (ήθελες να κάνεις σεξ μαζί της) και απο τη στιγμή που οι παλιές, καλές εποχές (προ Σοφοκλή) με το ρόπαλο και το σούρσιμο στη σπηλιά είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, έπρεπε να οργανώσεις την τέλεια στρατηγική για ενα ομοιόμορφο μαύρισμα. Στην εποχή του βουκολικού, κατάστρωνες στιχάκια με τις πιο κιτς μαντινάδες όλων των εποχών, το κάρφωνες σε ενα μικρό, ατσάλινο, αφρικάνικο μαχαίρι και το εκτόξευες στο ξύλινο παραθύρι της καλύβας που διέμενε η καλή σου. 'Η, την παρακολουθούσες μετά σιέλου να μαζεύει θυμάρι και την πλησίαζες οριακά χεσμένος για να της πείς οτι τα μαλλιά της έχουν το χρώμα του ήλιου, οτι τα μάτια της μοιάζουν με γάργαρο νερό, η μύτη της με παγοκρύσταλλο σε χερούλι πόρτας, κ.ο.κ. Αυτός ήταν ο έρωτας την εποχή του Μαυροκορδάτου. Γλυκανάλατες καρτ-ποστάλ μιας ασυγκράτητης σαρκικής επιθυμίας! Σόρι, αλλά ήθελες να κάνεις σεξ μαζί της.
 
 
Και φυσικά, λίγο αργότερα, στους μεταξικούς χρόνους, μάζευες καλλίφωνους ζεν-πρεμιέ κι έναν ακόμα που θα έμοιαζε του Αυλωνίτη και τραβούσες κάτω απο το - επίσης ξύλινο - παραθύρι της καλής σου για να της τραγουδήσεις το "Τραμ το Τελευταίο", εκδηλώνοντας την επιθυμία σου: να την παντρευτείς. Χα! Δε θα έλεγα κάτι για σεξ, γιατί τότε είχαν μπεί στη σειρά άλλες προτεραιότητες. Οι δουλειές, οι καριέρες, να λήξει ο πόλεμος και κάτι τέτοια. Ακόμα και τα βουκολικά είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε, ο έρωτας ήταν κάτι σαν συμβολαιογραφική πράξη. Ναι μεν κυνηγούσες αυτή που σου άρεσε, αλλά αυτό που ένιωθες κατά βάθος δεν ήταν "έλξη" αλλά τρία παιδιά Βολιώτικα και μια θεσούλα στον κρατικό μηχανισμό. Μερικά βήματα δηλαδή πριν το νεοφιλελευθερισμό ήταν το "δε γαμείς που δε γαμείς, παντρέψου τη".
 
Τότε έπρεπε να αρχίσεις να το φαντάζεσαι λίγο παραπάνω, γιατί επί της πράξεως δε γινόταν δουλειά. Εχω, δε, την εντύπωση οτι οι ανώμαλοι εγκέφαλοι της αρχαίας Ελλάδας ή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν τότε που ξανάκαναν την εμφάνισή τους κι ακριβώς επειδή το όνειρο απείχε χιλιόμετρα απο την πράξη, η φαντασίωση είχε δείξει το δρόμο στην καθημερινότητα. Η σαρκική επιθυμία είχε ήδη αρχίσει να καταδικάζει το "συναίσθημα" (το ποιό;). Σκέψου το '60 και το '70, όπου το σεξουαλικό "λα-λα" είχε χτυπήσει κόκκινο. Τα πάντα γύρω απο το σεξ, είχαν μία και μόνη δεύτερη ερμηνεία κι αυτή δεν ήταν "έρωτας" αλλά "παρτούζα". Παιδιά των λουλουδιών, καμμένα σουτιέν, μαριχουάνα στοπ. Μέχρι τη δεκαετία του '80 και την τεχνητή μάστιγα του AIDS, ο έρωτας είχε πεθάνει κάπου ανάμεσα στους καπνούς και τη μυρωδιά του ναπάλμ το πρωΐ.
 
 
"Αλλο αγάπη και άλλο σεξ"
Hi-5
 
Ωρες-ώρες πιστεύω οτι αν δεν υπήρχε αυτή η τρομοκρατική σεξοφοβία των 80s και των 90s, ο "έρωτας" θα ήταν ακόμα ένας φτερωτός χοντρούλης απο κάτι παραμύθια με τον Ηρακλή και το δεινόσαυρο. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο να παρλαπιπιάζουμε γι'αυτό το θέμα με τον πλέον κουραστικό και υπεραναλυτικό τρόπο. Τα περισσότερα ζευγάρια σήμερα αγαπάνε ο ένας τον άλλον απο συνήθεια. Κυρίως, επειδή βιάστηκαν να τους ερωτευτούν. Αχα! Μήπως αυτό είναι τελικά το ρεζουμέ; Ο έρωτας είναι αυτή η "πράξη" που συνήθως οδηγεί στο λάθος συμπέρασμα, όπως ακριβώς το πολύ κρασί. Οπως και το σεξ με κάποιον άσχετο, ένα βράδυ που ήπιες λίγο παραπάνω και την άλλη μέρα (που ήπιες απλά ενα καφεδάκι) έχεις γαμήσει στο πάτημα το "αθόρυβο" του κινητού σου. Με λίγα λόγια, νομίζω πως ο έρωτας είναι απλά μια δικαιολογία ώστε χωρίς να χρειαστεί να "αγαπήσεις" να μπορείς να ικανοποιείς τα - φυσιολογικά - σεξουαλικά σου ένστικτα. Και ξεκινά απο την ανάγκη που έχουμε δημιουργήσει να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Γι'αυτό δεν ερωτευόμαστε, παρά μόνο φροντίζουμε να "βρισκόμαστε". Εκεί που πήγε να γεννηθεί αυτό το αδιευκρίνιστο συναίσθημα, το σκοτώσαμε με την ίδια ευκολία που, κάποτε, οι πρόγονοί μας το έκαναν... θεό.
 
Το έχει δείξει και η πράξη άλλωστε. Το σεξ μπορείς και να το πληρώσεις προκειμένου να το αποκτήσεις. Αυτόν τον "έρωτα" τί διάολο μπορείς να τον κάνεις;
 
ΔΙ ΕΝΤ.
 

17.4.12

13.4.12

ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ (ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΑΘΟΣ)


Το 2004, στην "γκλάμορους" επίσημη εν Ελλάδει πρώτη για τα Πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον, σύσσωμος η ελλαδική Εκκλησία παρέστη προκειμένου να δώσει την μία παραπάνω βαρύτητα που απαιτούσε ο τίτλος μιας ταινίας και μόνο. Μετά το τέλος της προβολής, ο μακαρίτης Χριστόδουλος στην ερώτηση "πώς σας φάνηκε η ταινία Μεγαλειότατε;" απάντησε με το λακωνικό "υπέρμετρος ρεαλισμός". Ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν, που θα 'λεγε κι ο Τομ Ρόμπινς.

Δεν τα πάω καλά με τις θρησκείες, πόσο μάλλον με τις διάφορες Εκκλησίες που τις εκπροσωπούν. Ωστόσο, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τις θρησκευτικές ταινίες, γιατί κι αυτές σινεμά είναι, ακολουθούν την πεπατημένη ενός είδους και κρίνονται με βάση την Τέχνη, όπως ακριβώς μια ταινία δράσης, μια κωμωδία, ενα δράμα ή μια πορνοταινία. Αυτό όμως που αντικρύζει κανείς στα Πάθη του Χριστού ξεπερνά αυτά τα "χαρακώματα" των ειδών. Οταν το είχα πρωτοδεί, ήμουν πεπεισμένος οτι ήταν η χειρότερη εμπειρί
α που είχα ζήσει μέχρι τότε σε αίθουσα - όχι επειδή ήταν απλώς μια κακή ταινία, όπως τόσες και τόσες άλλες. Είπαμε, το ξεπερνά αυτό. Εκτοτε, ίσως έχω δεί - σε αυστηρά "κινηματογραφικό" επίπεδο - πολύ χειρότερα πράγματα. Εκεί που ακόμα στέκομαι (και δε ξέρω ακόμα τί μπορεί να το ξεπεράσει) είναι στο βιώμα, το "δράμα" αν θέλετε μιας περίεργης κρίσης ηθικής. Οχι μόνο απέναντι στο καλό γούστο, αλλά κυρίως στην αξιοπρέπεια, κάθε είδους.


Αντιμετωπίζω τις διάφορες "βιβλικές" ιστορίες ως ένα παραμύθι, συγκινητικό, γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, περιπετειώδες, ανθρώπινο και συνάμα "εξωγήινο". Είτε πιστεύεις, είτε όχι, η προσωπικότητα του Ιησού είναι κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, αν και κινηματογραφικά αρκετά μονότονο τις περισσότερες φορές. Στο εξάμβλωμα του Γκίμπσον, δεν υπάρχει τίποτα απο τα παραπάνω. Είναι απλά η snuff καταγραφή ενός ατελείωτου βασανιστηρίου, μιας σωματικής οδύνης που πρέπει με το έτσι-θέλω να σε παρασύρει κι εσένα, ξεχνώντας απο το πέρας του πρώτου δεκαλέπτου κιόλας αν μιλάμε για τον "υιό του Θεού" ή απλά έναν οποιονδήποτε που έτυχε να συλλάβουν, να βασανίσουν μέχρις εσχάτων και τελικώς να τον εκτελέσουν μπροστά στα μάτια σου. Ξέρω, η κινηματογραφική βία μπορεί να είναι απολαυστική. Γι'αυτό το λόγο αγαπήσαμε (εν μέρει) ταινίες σαν το Robocop, την Ολική Επαναφορά, το Kill Bill. Μόνο που εδώ, η βία είναι ένας αδίστακτος αυτοσκοπός. Σα να σε τραβάει κάποιος με το ζόρι να παρακολουθήσεις (όπως ο Αλεξ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι) μια σειρά αποτρόπαιων βασανιστηρίων. Σαν πρόσκληση σε real-time ξαντέριασμα αρνιού λίγο πριν το πασχαλιάτικο σούβλισμα. Ο Γκίμπσον πήρε τον Ιησού (κι ο,τι αυτός αντιπροσωπεύει για κάποιους) και τον μετέτρεψε σε ΣΦΑΧΤΑΡΙ. Εστησε γύρω του ενα απίστευτο πανηγύρι φρίκης, βάζοντας το "σφαχτάρι" του να σαπίζεται στο ξύλο απο αηδιαστικές καρικατούρες, να ξεσκίζεται απο μαστίγια με ξυράφια, να βλέπει έναν τεράστιο σταυρό να τον πλακώνει σε σαδιστικά slow-motion και τα άκρα του να τσακίζονται κάτω απο τους αποτρόπαιους γέλωτες Ρωμαίων αξιωματικών. Δε θα αναφερθώ εκτενώς στους... πίδακες αίματος (υπο τη συνοδεία ψαλμωδικής μουσικής), στην φτηνά κακόγουστη προσωποποίηση του Σατανά, στην παραζάλη του Ιούδα με τα γερασμένα μωρά και στο "σούρσιμο" του δύσμοιρου Χριστού στα ίδια εκνευριστικά slow-motion. Πόσο να αντέξεις να τα επαναλαμβάνεις, όταν προσπαθείς (μάλλον μάταια, τελικά) να τα διαγράψεις απο το μυαλό σου;

Αυτή η ελεεινή περίπτωση ηδονοβλεπτικού ξεπετσιάσματος έκανε παγκόσμιο τζίρο κοντά στα 600 εκ. δολάρια. Λατρεύτηκε και μισήθηκε όσο τίποτε άλλο πρόσφατο στην Εβδομη Τέχνη. Δε γνωρίζω πόσοι χειροκρότησαν στο τέλος, όταν ο Χριστός (ως άλλος... Terminator) αναστήθηκε δείχνοντάς μας τις clean-cut τρύπες απο τα καρφιά στα χέρια του, αλλά γνωρίζω πολλούς που μοιράστηκαν την ίδια ξετσίπωτη "χαρά" του Γκίμπσον, όταν περνούσαν μπροστά απο τα μάτια τους όλα αυτά τα πρόστυχα, αιματοβαμμένα καρέ. Είναι οι ίδιοι τύποι που ηδονίζονται σε έναν φόνο απο τα Saw και που, φυσικά, θεωρούν το ξεκαρδιστικό αιματηρό πανηγύρι του Braindead μια "βλακεία και μισή". Τελικά, είτε λέγεσαι "υιός του Θεού", είτε Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ, το δικαίωμα να βουλιάξεις μέσα στο αίμα το έχεις αναφαίρετο. Θα αποθεωθείς απο τα ίδια άτομα που, λίγες μέρες μετά, θα κάνουν το σταυρό τους έξω απο τις εκκλησίες ζητώντας συγχώρεση για τις αμαρτίες τους. Τις οποίες λατρεύουν εξίσου.

7.4.12

S1NGLE


Στο Facebook είναι απλά ένα "status". Στα λεξικά, είναι απλά ένα ουσιαστικό. Στην τηλεόραση ήταν σίριαλ. Στη ζωή σου, είναι η "καθεμέρα" σου.

Single. Το "ένα". Το "μόνο" του. Το συνώνυμο της ανεξαρτησίας. Της ατομικής ελευθερίας. Κάποτε (πολύ κάποτε όμως) η λέξη είχε και πρακτική σημασία, καθώς οι παραπάνω χαρακτηρισμοί εφαρμόζονταν κατά γράμμα. Ησουν "single" επειδή δεν είχες σχέση. Αρα, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να δίνεις τίποτα παρά μόνο να κρατάς για τον εαυτό σου. Η απότομη προσγείωση στο σήμερα, λέει οτι όλα αυτά τα έχεις ακόμα κι όταν είσαι "in a relationship" ή "Married" ή - ακόμα περισσότερο - στο "It's complicated". Το να είσαι single σήμερα, είναι κάτι που μισείς και αγαπάς ταυτόχρονα, το ζητάς και το διώχνεις με την ίδια θέρμη, το απορρίπτεις και το αποδέχεσαι την ίδια ακριβώς στιγμή. Επίσης, κάποτε πάλι, το να είσαι εργένης σήμαινε φόβο της δέσμευσης. Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, σήμερα που η λέξη "δέσμευση" τείνει να εξαφανιστεί ακόμα κι απο τα λεξικά, μιλάμε για τον εργένη κάτω απο ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα.

Κανείς δε θέλει να είναι μόνος του. Απο τη στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του, μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα του τα κλείσει, θέλει τη συντροφιά. Μια μπανάλ θεωρία λέει οτι κανείς δεν είναι μόνος του όταν έχει φίλους, καλούς συγγενείς και παρέες δίπλα του. Ο δικηγόρος του Διαβόλου, επίσης, λέει οτι μπορείς να πετάξεις κάποιον σε ενα δωμάτιο γεμάτο απο τέτοιο κόσμο κι αυτός να στέκεται μόνος του σε μια γωνιά επί ώρες. Παραμένει μόνος του ή απλώς δεν εκμεταλλεύεται το γεγονός οτι υπάρχει τόσος κόσμος δίπλα του ώστε να ξεγελάσει τη μοναξιά του; Χα, "ξεγελώ". Ωραία λέξη. Ισως η πιο ουσιαστική απ'όλες. Οπως όταν πεινάς, που τσιμπάς κάτι ελάχιστο ίσα-ίσα για να "ξεγελάσεις" την πείνα σου επειδή δεν υπάρχει τίποτα της προκοπής να φας και να χορτάσεις. Η πείνα παραμένει και με το πέρας του χρόνου γίνεται ακόμα εντονότερη. Το ίδιο ισχύει και με τη μοναξιά, το πιο ύπουλο και σχεδόν "αχαρτογράφητο" των συναισθημάτων. Μόνο να την ξεγελάσεις μπορείς, να τη γιατρέψεις είναι δύσκολο.

Δύσκολο δεν είναι να μάθεις να ζείς με κάποιον άλλον. Δύσκολο είναι να πρώτα να μάθεις να ζείς με τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνοι σας. Οταν είσαι single, είναι η καθημερινότητά σου. Οχι επειδή ντε και καλά κοιμάσαι μόνος σου. Αλλά επειδή τα πάντα μέσα στις 24 ώρες αφορούν εσένα και μόνο - είναι οι δικοί σου ρυθμοί, οι δικές σου αποφάσεις, τα δικά σου "θέλω". Ολα δικά σου. Πόσο το αντέχεις όμως; Οσο καλά και να μάθεις να ζείς με τον εαυτό σου, ποτέ δε θα σου φτάνει, γιατί ο εαυτός του καθενός είναι γκρινιάρης και ανικανοποίητος. Τώρα πια, που η έννοια του single έχει ευτελιστεί τόσο, η γκρίνια έχει καταντήσει μανιέρα. Σήμερα, μια οποιαδήποτε γυναίκα γκρινιάζει που δεν έχει κάποιον ανάμεσα στα πόδια της (ή στην... καρδιά της, όσο το παραδέχεται η κάθε μία), κι όταν τον έχει γκρινιάζει ακόμα περισσότερο γι'αυτά που υποτείθεται οτι της στερεί. Γι'αυτό αποφασίζει να κάνει συχνά-πυκνά τις κουτσουκέλες της, παραμένοντας όμως τίμιος φρουρός της "σχέσης". Στο Facebook δε θα βάλει ποτέ την ταμπέλα "single" κι ας συνεχίσει να ζεί ως τέτοια! Ομοίως και για τους άντρες, μην το κουράζουμε.

Ο μοναχικός αριθμός, ο "άσσος", ο loner, ο πραγματικός single. Αυτός μάλλον είναι είδος υπό εξαφάνιση. Δεν τον βρίσκεις εύκολα, ίσως γιατί κάτι τέτοιο παραπέμπει περισσότερο στο "καθυστερημένο" παρά στο "μοναχικό". Πρέπει να μείνεις πάρα πολύ καιρό με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να το διαπιστώσεις. Αλλά η ευκολία των πάντων σήμερα δε σε βοηθά να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Οπότε, καλό είναι να σταματήσετε να γκρινιάζετε για τις "μοναξιές" σας. Τις αγαπάτε, δε ζείτε χωρίς αυτές και πολλές φορές τις κυνηγάτε κι απο πάνω. Μέχρι να μείνετε πραγματικά μόνοι σας. Σε ενα δωμάτιο γεμάτο κόσμο και πολλά φιλικά πρόσωπα. Μέχρι να καταλάβετε οτι ο μόνος τρόπος για να μη σας πατήσει κάποιος είναι, απλά, να σας προσέξει.

Αγαπημένος αυτός ο αριθμός. Το status, η λέξη, η έννοια. Απλώς, σε αυτές τις πολύ δύσκολες κατηγορίες ανθρώπων έχουμε αποφασίσει να τους δώσουμε την πιο εύκολη και προφανή ταμπέλα: ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΣ. Βλέποντάς το κάθε μέρα απο την ίδια ακριβώς οπτική γωνία, μου ακούγεται όλο και περισσότερο σαν ΚΟΙΝΟΣ. Ενας απο όλους, απο τη μάζα. Την κουραστική, τη μίζερη, την ψεύτικη. Οπως ακριβώς ΔΕΝ ήταν κάποια (πολλά) χρόνια πίσω...

27.3.12

ΟΤΑΝ Ο ΚΙΑΜΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ KEITH RICHARDS


Σε τυχαία συζήτηση με φίλο μου τις προάλλες ανέφερα το όνομα του Πάνου Κιάμου για να εισπράξω το σχόλιο "Πωπω, τρελός ροκάς ο τύπος". Γέλασα, γιατί το εξέλαβα ως αστείο - κι εκείνος για τον ίδιο λόγο το είπε, άλλωστε. Αργότερα σκέφτηκα όμως, οτι κάτι τέτοιο δεν απέχει και πολύ απο την πραγματικότητα.

Φέρτε για λίγο στο μυαλό σας έναν αυθεντικό "ρόκερ" (κανονικό, όχι τύπου U2 και λοιπές αδερφές) πάνω στη σκηνή, εν μέσω συναυλίας. Και ταυτόχρονα συνδυάστε την εικόνα αυτή με την αντίστοιχη του Κιάμου πάνω στην πίστα. Κοινά χαρακτηριστικά;
1. Μέτρια έως κακή φωνή. Οι ορίτζιναλ ροκάδες δεν έχουν ο
ύτε στο απειροελάχιστο αυτο το "γεμάτο", χορταστικό φωνητικό feeling ενός, ας πούμε, τενόρου. Βραχνάδα, ασυμμετρία, ενίοτε γκαρίδες, σπάνια σωστός τόνος ή ηχητική ακολουθία. Οπως ακριβώς και ο Κιάμος, δηλαδή.
2. Ο Κιάμος δεν έχει τραγούδια "κατηγορίας". Ούτε ζεϊμπέκια ακούς, ούτε τσιφτετέλια (για τα δικα του μιλάω πάντα). Ακούς ενα γηπεδικό "Ο-ΛΟ-ΚΑΙ-ΝΟΥ-ΡΙΟΣ" και απλά ανεβοκατεβάζεις το χέρι σου. Οπως ακριβώς και σε μια ροκ συναυλία, όπου τίποτα απο αυτα που ακούς δεν χορεύεται. Ολα είναι ενα σύνθημα, μια ατάκα, ενα ουρλιαχτό.
3. Υπάρχει μια "επιθετικότητα" σ'αυτό που ακούς. Το σόου του Κιάμου μοιάζει μια νεο-σκυλάδικη εκδοχή μιας εξίσου κάφρικης μέταλ παρωδίας, όπου το μόνο που ζητάς εκείνη την ώρα είναι να ξηλώσεις το πρώτο παγκάκι που θα βρείς και ν
α το εκτοξεύσεις προς άγνωστη κατεύθυνση. Την ίδια επιθετικότητα δεν αισθάνεσαι σε ενα καθαρό, ευθύβολο "Σφύριξα κι έληξες";
4. Ο αυθεντικός ρόκερ τους γράφει όλους στα παπάρια το
υ και κάθεται μόνος του στη σκηνή επί δύο ώρες μόνο και μόνο επειδή είναι "αυτός". Τον Ozzy Osborne πήγες να ακούσεις, όχι τους παρατρεχάμενους που του μαζεύουν τα μπουκάλια και - στο τσακίρ κέφι - λένε και κανα τραγουδάκι. Ετσι κι ο Κιάμος, βαστάει ενα πρόγραμμα μόνος του - κι εσύ δε λες "πάω Posidonio" αλλά "πάω στον Κιάμο".
5. Στην απόλυτη ροκ συναυλία θα πας για να τα "σπάσεις". Να ισ
οπεδώσεις το σύμπαν. Στον Κιάμο λες "πάμε να δώσουμε ΠΟΝΟ". Ποιά η διαφορά;
6. Στο φετινό του πρόγραμμα, η instrumental εισαγωγή πριν την είσοδο του Κιάμου περιλαμβάνει και το theme των "Πειρατών της Καραϊβικής" σε μπουζουκο-ροκ έκδοση. Ο Κeith Richards θα ήταν περήφανος.


Μετά απο όλα αυτά, κατέληξα οτι κατά έναν περίεργο, νεοελληνικό και εννοείται κιτς τρόπο, ο Πάνος Κιάμος είναι ενας καταπιεσμένος "ρόκερ". Απλά, εμείς εδώ δεν τους βάζουμε σε γυάλα, αλλά σε πιασοκώλικα "μπουζουκτσίδικα". Εχει κι αυτό ίσως την underground χάρη του. Κι ας μην το έχει πάρει πρέφα ούτε ο ίδιος.

1.3.12

ΣΑΧΑΡΑ


Σου ψιθύρισα κάτι
που μάλλον δεν ήθελες ν'ακούσεις.
Το είπα ξανά και ξανά
μέχρι να ξεδιψάσω.

Ενα πείσμα, για το πόσο δεν άκουγες,
δεν έκλαψες, δε χάρηκες.
Πείσμωσα ξανά και ξανά
μέχρι να ξεδιψάσω.

Μια μικρή ματιά, μια σκάρτη λέξη
χωρίς απάντηση στον ψίθυρο.
Κοίταξα ξανά και ξανά
μέχρι να ξεδιψάσω.

Σ'έχασα πριν ακουστώ,
πριν εξηγήσω, πριν να ψιθυρίσω κι άλλο.
Εψαξα ξανά και ξανά
μέχρι να ξεδιψάσω.

Πίσω δεν κοίταξες ποτέ, δε μίλησες,
δεν ήθελες.
Ποτέ ξανά δε σου ψιθύρισα.
Κι ας παραμένω διψασμένος.

11.2.12

ΜΟΙΡΟΓΝΩΜΝΗΜΟΝΙΟ


Ακόμα και άτομα της γενιάς μου θυμούνται - έστω αμυδρά - το "Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη" της δεκαετίας του '90. Τότε που ένας Μητσοτάκης έλεγε χαιρέκακα "οι αυξήσεις που θα δωθούν θα είναι μηδέν", την ίδια στιγμή που ο πολιτικός του αντίπαλος μπαινόβγαινε στα Ωνάσεια ρετουσάροντας το σοσιαλιστικό προσωπείο. Τότε είχε βγεί στη φόρα και το θέμα με το F.Y.R.O.M., επί Γκλιγκόροφ, αλλά πήγε κι αυτό αμάσητο. Κύριο θέμα, όπως και κάθε φορά απο τότε που έφερε τις πατάτες ο Καποδίστριας, οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, τα εφάπαξ μας, τα δάνειά μας, τα χρέη μας, τα αυθαίρετά μας, τα "μαύρα" μας, τα επιδόματά μας, το ψωμί και το παντεσπάνι μας. Μέχρι και σήμερα, δε θυμάμαι ούτε έναν Ελληνα να έκοψε απόδειξη για την "αγάπη" του. Τις θυμήθηκε μόνο όταν είδε, πέρυσι, οτι μπορούσε να έχει κάποιο κέρδος απο αυτό. Απο φέτος που δεν του προσφέρουν τίποτα, χέστηκε αν θα κοπούν ή όχι.

Μικρή σημασία πλέον έχουν όλα αυτά. Υπάρχει μια συμφωνία στο επίκεντρο: να πληρώσουμε κάτι σπασμένα. Ο "αγανακτισμένος" αγρότης-εργάτης-ταξιτζής-δημόσιος υπάλληλος κατεβαίνει στους δρόμους βροντοφωνάζοντας "δεν τα έσπασα εγώ". Αν εγώ βάλω κάποιον να σκοτώσει κάποιον άλλον, δε θα με πούν δολοφόνο. Αλλά θα πάω μέσα για "συνέργεια σε φόνο". Αυτός ο αγανακτισμένος, όταν τσίμπαγε μετά περισσής καπιταλιστικής λαχτάρας τις αθρώες επιχορηγήσεις της Ε.Ε., και αντί να επενδύσει στο αντικείμενό του, τις έκανε Cayenne, παραθαλάσσιες βίλες, κοστούμια Armani και πούρα Αβάνας δεν είχε κάτι που, παρεξηγημένα τελικά, το λένε "δικαίωμα ψήφου"; Φυσικά, το εξασκούσε. Αν δεν το έκανε, δε θα είχε κάποιο μεσάζοντα εκεί πάνω για όλα αυτά. Κάποιον να τσιμπάει τις επιχορηγήσεις για πάρτη του, να διορίζει τα παιδιά του σε καίριες θέσεις στο Δημόσιο όπως "Βοηθός χειριστή φωτοτυπικού μηχανήματος στη λίμνη της Κοπαΐδας", να κάνει τα στραβά μάτια στους αμέτρητους τραπεζικούς λογαριασμούς που αγκάλιαζαν στωϊκά τα όσα έκρυβε απο τον πιο-ξεφτίλα-και-πεθαίνεις εφοριακό έλεγχο και να λαδώνεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα προκειμένου η δουλειά να "κυλάει πιο γρήγορα".

Το τροχόσπιτο με την επωνυμία "Θεόδωρος Πάγκαλος" δεν είπε ψέματα. Μαζί τα φάγανε. Ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογεί. Οι μεν έχουν ανάγκη τους δε και τούμπαλιν. Εκείνοι οι 300, έχουν στείλει κάθε βρώμικη περιουσία σε λογαριασμούς εξωτερικού, πάντα σε Ευρώ. Μια επιστροφή του τοπικού νομίσματος στη δραχμή, αυτομάτως κάνει το ευρώ τους συνάλλαγμα. Οταν θα τα επιστρέψουν πίσω, στις φρέσκιες αγγλοσαξονικές τράπεζες που θα έχουν αντικαταστήσει τις δικές μας πτωχευμένες, η περιουσία τους αυτή θα έχει αυξήσει την αγοραστική της δύναμη στο δεκαπλάσιο. Χαζός δεν είναι κανένας τους. Αντίθετα, τα υπόλοιπα εκατομμύρια που τόσα χρόνια επιβράβευαν με την ψήφο τους αυτό το "δούναι και λαβείν" τώρα βλέπουν οτι δεν είχαν ποτέ τη γνώση (άρα κατά συνθήκη, ούτε και τη συμμόρφωση) να κάνουν παρόμοιες κινήσεις και οι δικές τους "βρώμικες" καβάτζες έχουν μείνει εκτεθειμένες. Αλλωστε, το "ενημερωμένος Ελληνας" τείνει περισσότερο πλέον στο "Αλβανός τουρίστας" παρά στο "Πολίτης της Ευρώπης". Το όλο σκηνικό θυμίζει ενα τυχαίο κονκλάβιο της Μαφίας: το αφεντικό έδινε στα τσιράκια του, αλλά όταν ήρθαν τα σκούρα, αυτός έκανε το κουμάντο του και κοιμήθηκε ήσυχος, ενώ αντίθετα τα "απληροφόρητα" τσιράκια έμειναν με το IBAN στο χέρι. Το οποίο δεν έμαθαν ποτέ να χρησιμοποιούν σωστά, καθότι "δε γαμείς, του δίπλα καίγεται". Τώρα που η φωτιά έφτασε και στο δικό τους σπίτι, ζητάνε το ίδιο νερό που όταν κάποτε τούς το έδιναν, εκείνοι γέμιζαν απλά τις αδήλωτες πισίνες στα κατσικοχώρια τους.

Εχει μεγάλο θράσος ο Ελληνας. Κάποτε, με αυτό, κέρδιζε μάχες με υπεράριθμους αντιπάλους και γύριζε πίσω με δόξα και τιμή. Τώρα, αδυνατεί να επιβληθεί σε 300 ανθρωπάκια. Ο λόγος; Ο ίδιος τα τάιζε τόσα χρόνια, με τη δουλεία του και την υποτέλειά του προκειμένου να γευτεί καρπούς εφήμερης χαράς και ανεξάντλητου καταναλωτικού οργασμού και τώρα αυτά μεγάλωσαν, δυνάμωσαν και μπορούν να του πουν με τον τρόπο τους "Σκάσε!" και αυτός να τους ακούσει. Το οτι θα πάει για άλλη μια φορά στο Σύνταγμα να κράξει με καφέ, τσιγάρο και Heineken δεν τρομάζει ούτε τα μυρμήγκια. Γιατί αύριο, μετά το νέο Μνημόνιο, τα νέα μέτρα, τις νέες περικοπές, το νέο νόμισμα και τη "νέα αλλαγή", πάλι θα τρέξει να παρακαλέσει τα ίδια ανθρωπάκια για επιδόματα, καβάτζες, φοροαπαλλαγές απ'το παράθυρο και εξυπηρετήσεις.

Είναι προφανές και γνωστό απο τον καιρό του παππού μου, οτι μια πτωχευμένη χώρα, με κάθε τί κινητό και ακίνητο υποθηκευμένο και κατόπιν ξεπουλημένο σε κάθε αλλοδαπό καλοθελητή, χάνει την ταυτότητα της "πατρίδας" και μετατρέπεται ολοσχερώς σε ενα τεράστιο, αχανές οικόπεδο έτοιμο για τεμαχισμό και άμεση επενδυτική δραστηριότητα. Σωστό. Μπορείς να γκρινιάξεις δικαιολογημένα. Εκτός αν στο παρελθόν, όταν αυτα τα "κινητά και ακίνητα" ήταν ακόμα περιουσία της "χώρας" σου, εσύ τα εκμεταλλευόσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καίγοντας τα ίδια δάση, λαδώνοντας τους ίδιους τεχνοκράτες, καταπατώντας τους ίδιους νόμους και τις ίδιες αξίες, κρύβοντας επιμελώς τα ίδια λογιστικά πεπραγμένα, χτίζοντας στην ίδια καμμένη γη που αφήνεις πίσω σου.

Ελληνάρα μου... Δε φαντάζομαι να ήσουν ένας απ'αυτούς, ε;