3.8.13

TOP-TEN: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2012-2013


Μπράβο, είσαι η καλύτερη! Ιδού δέκα απο τις καλύτερες στιγμές που έζησα φέτος στη σκοτεινή αίθουσα. Σε σχέση με άλλες χρονιές, φέτος το αξιοπερίεργο ήταν οτι περισσότερες απο τις μισές τις είχαμε δεί πριν καν τελειώσει το '12...

Βουρ στον πατσά, λοιπόν:


10. ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
του Μπεν Ζάιτλιν

Ο τυπάς αυτός πέταξε με τις κλωτσιές τον φιλόδοξο Μπεν Αφλεκ απο την οσκαρική πεντάδα των σκηνοθετών και πολύ καλά τού έκανε! Συναρπαστικός συναισθηματισμός και λυρικές εικόνες, δεμένες σαν αγκαλιά με τις θαυμάσιες ερμηνείες πατέρα και κόρης, τούτο το "ήσυχο" έπος ανακάλυψης και ψηλάφισης της ανθρώπινης φύσης δε σ'αφήνει (παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις) να πάρεις το μυαλό σου απο πάνω του. Γιατί για τα μάτια δε χρειάζεται να γίνει λόγος.


09. ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ
του Τομ Χούπερ

Κλασικότερο του κλασικού, ρεταλιασμένο απο συνεχή παιξίματα σε σινεμά, θέατρα, τηλεοράσεις και δε συμμαζεύεται, αλλά πάντα με ψηλά το κεφάλι για το μέγεθος και την αξία του, το έπος του Ουγκό πέρασε στην οθόνη αυτή τη φορά μέσω Μπρόντγουεϊ και σου πήρε το σκαλπ! Αλλωστε, ειδήμων στο θέμα "σκαλπ" (κοινώς, φάε κοντινά μέχρι να σκάσεις), ο Χούπερ δε θα μπορούσε παρά να εκμαιεύσει απο το πλήθος των εντυπωσιακών ερμηνευτών του το απόλυτο: μια θέση πολύ ψηλά, στο βάθρο της - πραγματικά - ανατριχιαστικής εκτέλεσης σπουδαίων μελωδιών. Ναι, βάζω και τον Ράσελ μέσα σ'αυτό, μη βαράς.


08. SKYFALL
του Σαμ Μέντες

Ο καλύτερος Μποντ από εποχής... From Russia With Love, λύνει και δένει σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, σε ενα πόνημα συγκινητικά τοποθετημένο στη βαριά κληρονομιά ενός θεωρητικά ανίκητου (αλλά τελικά ευάλωτου) πράκτορα. Ο Κρεγκ έγινε ένα με το ρόλο, η Ντεντς έκανε την Μ τον πιο πλούσιο δεύτερο χαρακτήρα που είδε ποτέ η σειρά, ο Μπαρδέμ διασκέδασε επαρκώς την... bitch που κρύβει μέσα του και ο Μέντες με απλές κινήσεις παρέδωσε τον καμβά του νέου Μποντ όπως τον λαχταρούσαμε... απο το 1963.


07. LOOPER
του Ράιαν Τζόνσον

Ενα απο τα πιο οργανωμένα πρωτότυπα σενάρια των τελευταίων ετών μπλέκεται σε ενα οριακά αμφιλεγόμενο sci-fi σκηνικό, μπολιασμένο όμως με γενναίες... νουάρ δόσεις. Εύσημα στο 100% για τον Ράιαν Τζόνσον, σκηνοθέτη και σεναριογράφο με δημιουργικά "cojones" που αρέσκεται στο να περιπλέκει με τόσο κινηματογραφικό τρόπο τα "εύκολα", χωρίς να αφήνει δευτερόλεπτο απο την πλοκή να πέσει κάτω. Θα έχεις να το λες μερικά χρόνια αργότερα, ως ατάκα, το "...όπως τα είχαμε δεί στο Looper".


06. HOLY MOTORS
του Λεός Καράξ

Ο "δικός μας άνθρωπος" αλλάζει δέκα διαφορετικές προσωπικότητες, ζωές, συναισθήματα, παρέες, ιδιότητες. Είτε λέγεται Ντενί Λαβάν, είτε ο "άγνωστος Χ" εσύ έχεις μπεί για τα καλά στον πιο σαγηνευτικό λαβύρινθο εξουσιαστικού σουρεαλισμού που έχεις φανταστεί, δια χειρός ενός απο τους πιο... τραμπαλίζοντες auteurs. Ειδική μνεία για την αριστουργηματική δίλεπτη σεκάνς των ομιλούντων οχημάτων - θα μπορούσε να είναι ενα φιλμάκι μικρού μήκους για την ίδια σου τη ζωή. Μην κρύβεσαι!


05. Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙ
του Ανγκ Λι

Ακούς συχνά το "είσαι μια ζωγραφιά"; Ο Ανγκ Λι δε νομίζω οτι το ακούει συχνά, αλλά το ταξίδι του νεαρού Πισίν Πατέλ μετά της τίγρεως... Ρίτσαρντ Πάρκερ είναι το ωραιότερο έργο τέχνης του. Ακόμα κι αν η "τέχνη" του δαιμόνιου Ταϊβανέζου παραμένει απροσδιόριστη, εδώ δεν έχεις παρά να σηκώσεις τα χέρια ψηλά παραδινόμενος σε τούτη την οπτικοακουστική πανδαισία. Δίκαιο πέρα ως πέρα το Οσκαρ σκηνοθεσίας, αγκαζέ με τα πιο "αντε γειά μαλάκα" οπτικά εφέ της χρονιάς.


04. STOKER
του Παρκ Τσαν-Γουκ

Ο Νοτιοκορεάτης φίλος αγαπάει τον Χίτσκοκ. Εμείς αγαπάμε και τους δύο. Σκεφτείτε τώρα οτι όλοι εμείς οι "αγαπημένοι" γινόμαστε μια παρέα. Και μιλάμε για σινεμά. Το αποτέλεσμα λέγεται Stoker και, ναι, είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις απο μια τέτοια "κουβεντούλα". Το ευφυές καδράρισμα του Παρκ είναι για το πανεπιστήμιο, η μουσικές επιλογές τονίζουν την ατμόσφαιρα διακριτικά, οι ήχοι αλωνίζουν σε τερέν δικό τους, οι pop-quiz αναφορές δε σ'αφήνουν να πάρεις ανάσα. Αν όλα αυτά δε σε αφορούν, τότε παράτα το μέσο και σου εύχομαι κολλητιλίκια με την Μία Γουασικόσκα.


03. FRANKENWEENIE
του Τιμ Μπέρτον

Η αδελφή ψυχή που λέγεται Τιμ Μπέρτον στη δική μου περίπτωση μοιάζει με έναν πολύ αγαπημένο θείο, που όποτε έρχεται για επίσκεψη κουβαλάει ενα κάρο καλούδια που ξέρει οτι θα με κάνουν χαρούμενο, ακόμα κι αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν έχουν καμία επαφή. Ο συγκεκριμένος animated φόρος τιμής στις "αγάπες" των horror movies της χρυσής εποχής της Universal είναι ακριβώς αυτό: ενα δέμα με καλούδια που, ένας ανιψιός σαν κι εμένα, περιμένουν δακρύζοντας απο χαρά στο κατώφλι της πόρτας, βλέποντας τον αγαπημένο θείο να πλησιάζει για να τού τα προσφέρει. Αξία; Οντως, ανεκτίμητη.


02. ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ
του Τζο Ράιτ

Ναι, έπαιζε η Κίρα Νάιτλι και μάλιστα όχι και τόσο καλά. Ναι, ο Ααρον Τζόνσον ήταν η πιο-λάθος-επιλογή-πεθαίνεις για το βαρύνοντα ρόλο του Βρόνσκι. Αλλά ο Τζο Ράιτ δε σε είχε κατά νου για όλα αυτά, έτσι κι αλλιώς. Σε πιάνει απ'το σβέρκο και σού λέει με όσο πιο καθηλωτικό τρόπο μπορεί "κοίτα τί θα κάνω". Και τότε βλέπεις να περνά μπροστά απο τα μάτια σου η ωραιότερη και πιο δημιουργική σκηνογραφική-σκηνοθετική-χορογραφική δουλειά που έχεις αντικρύσει ποτέ σου, πατώντας ανελέητα θεούς και δαίμονες των όποιων ελαττωμάτων της. Κι εκεί, απλά το βουλώνεις. Γιατί δεν έχεις και τί να πείς, άλλωστε.


Η κορυφή για φέτος έχει όνομα. Μπορείς να το συλλαβίσεις; ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ. Αν δε μπορείς, άνοιξε τα στραβά σου και μάθε μπαλίτσα απ'τον άρχοντα.

DJANGO, Ο ΤΙΜΩΡΟΣ. Τού χρωστάμε φέτος όλα όσα αγαπάμε στο σινεμά.



Αυτά τα ολίγα για φέτος, φίλε μου ανύπαρκτε αναγνώστη. Τού χρόνου σε θέλω πιο ντούρο, γιατί "μόνον ο Θεός συγχωρεί". Υγεία κι ευτυχία. 

Και καλή παύση πυρών.

2.8.13

DROP-TEN: ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ 2012-2013

Ωρα για λίστες. Ωρα για ευγενή άμυλλα. Στην επόμενη κατηγορία. Γιατί εδώ έχει μόνο ευγενές ΘΑΨΙΜΟ. 

Πάντα απείρως πιο... γαργαλιστική απο την αντίστοιχη των καλύτερων ταινιών, η λίστα με τις δέκα χειρότερες στιγμές μιας σεζόν πάντα πατάει πρώτη "πόδι", ακόμα κι αν συνδέεται με τις πιο... βάναυσες ώρες που χρειάστηκε να περάσεις μπροστά απο μια οθόνη.

Αντίστροφη μέτρηση για τα σκατά, λοιπόν. Και να τονίσω επίσης οτι δεν είδα το Δεν Κρατιέμαι του Αλμοδόβαρ, απο πίστη και μόνο στο πρόσφατο έργο του που θα έκανε στα μάτια μου τον Σεφερλή Γκράουτσο Μαρξ.

10. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ 
του Ζακ Σνάιντερ

Πακτωλός πετροδολαρίων στο budget και μήνες ατελείωτης προσμονής για... τον Σάκη Ρουβά με κάπα και δίψα για χαλασμό κόσμου; Αυτό ήταν; Η υποτειθέμενη σοβαρότητα ήταν μια τραγική σοβαροφάνεια που πατούσε πάνω σε ενα ανεκδιήγητο σενάριο, μια ροή καταστάσεων που αγνοούσε την αρετή της "αυτοσυγκράτησης", ενα εγκληματικό κάστινγκ και ορισμένες σκηνές που, σε μια άλλη διάσταση, θα ήταν σεκάνς ανθολογίας σε ταινία του... Μελ Μπρουκς. Είναι να μη βάλει ο άτιμος ο Νόλαν το χεράκι του σε κάτι που - προφανώς - δεν τον έχει ανάγκη...


09. ΛΙΝΚΟΛΝ 
του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Εκτός απο την ΚΑΚΗ ταινία, υπάρχει και η ΒΑΡΕΤΗ ταινία. Αυτό που λες "ε, και τώρα να το κλείσουμε, δε με νοιάζει και πολύ". Η αδιαφορία. Ισως είναι η λέξη που μπορεί να συνοψίσει στο απόλυτο το νέο πολιτικό τέκνο του - γερασμένου - Σπίλμπεργκ. Να μη σε ενδιαφέρει, να μη σε αγγίζει, να μη σε προβληματίζει και - κοντολογίς - να ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ να δείς την όποια συνέχεια. Κι ας μην έχει ουσιαστικά τίποτα το επιλήψιμο επάνω της. Στα λόγια, πάντα.


08. THE IMPOSSIBLE
του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα

Ε, ρε κλάψα! Να ξέρεις απο πριν πόσο happy end θα είναι η κατακλείδα της ιστορίας αλλά παρόλα αυτά να είσαι υποχρεωμένος επί δύο ώρες να τρίβεις τα μάτια σου απο το σαπουνοπερικό κλαυθμό και οδυρμό που σου σερβίρει αδίστακτα ο Μπαγιόνα... Δε θυμάμαι πόσες ακριβώς ήταν οι στιγμές που ήθελα να σταματήσουν όλα, να πατηθεί ένα αιώνιο pause για να ηρεμήσουν λίγο τα νεύρα μου. Φευ, το "συγκινητικό" νοσοκομείο του φιλμ ήταν παρόν, εκεί, να γίνεται όλο και πιο ενοχλητικό, όλο και πιο εκβιαστικό, όλο και πιο προβλέψιμο. Ζωή σε μας, κάποτε πιστέψαμε σε σένα και το Ορφανοτροφείο σου...


07. HITCHCOCK 
του Σάσα Γκερβάσι

Μάλιστα. Παίρνεις στα χέρια σου ένα μύθο, τον σπουδαιότερο, ίσως, auteur όλων των εποχών, ενα αρκετά ενδιαφέρον backround story για τη δημιουργία ενός εκ των κορυφαίων θρίλερ, και δυο-τρείς συντελεστές με περγαμηνές. Και καταφέρνεις το ακατόρθωτο: μια ΜΑΛΑΚΙΑ! Για την ακρίβεια, μια παρωδία των όσων θελκτικών στοιχείων είχες στα χέρια σου, μια καρικατούρα των υποσχέσεών σου. Και μια ασυγχώρητη προσβολή στο πρόσωπο του "μετρ", του Ψυχώ, της κινηματογραφικής ιστορίας ολάκερης. Συνεχίζω να σπάω το κεφάλι μου πώς στο διάολο προτάθηκε για Οσκαρ Μακιγιάζ αυτός ο... Penguin.


06. TRANCE 
του Ντάνι Μπόιλ

Ζαλιστικές εικόνες, μοντάζ με μπαλτά, pop soundtrack για να μαθαίνουν οι νεότεροι, ωραίες φάτσες, υπόθεση που... γαργαλάει. Εχω την εντύπωση οτι αυτό που μόλις περιέγραψα είναι το... Trainspotting. Γιατί αν θέλω να βάλω όλα τα παραπάνω στο "τζένγκα" του Ντάνι Μπόιλ και να δώσω και εύσημα απο πάνω, θα είμαι ψεύτης. Αν σκοπός του ήταν να προκαλέσει το μάτι ομού με το μυαλό, μάλλον κατάλαβε λάθος. Ασχετα που, αν η Ροζάριο έκανε συχνότερα εκείνο το... χατίρι που έκανε και στον ΜακΑβόι, τότε θα μπορούσα να του δώσω ενα εύσημο παραπάνω...


05. COSMOPOLIS
του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Ο Πάτινσον το παίζει psycho γιάπης που ψάχνει κάτι που ανάθεμα κι αν ξέρει τί είναι. Ο Κρόνενμπεργκ, απο την άλλη, έχει πάψει να το "ψάχνει" απο καιρό και το Cosmopolis απλά συνεχίζει αυτή την παράδοση των τελευταίων του ταινιών. Δε λέω, μερικές δεκαετίες πίσω, το εύρημα του "καπιταλιστή" ποντικού να ήταν μια πινελιά σουρεαλιστικού αναβρασμού σε ενα δομημένο σύνολο. Εδώ, απλά ξεπετάγεται ανάμεσα στα who cares κουβεντολόγια του καστ για να υπενθυμίσει τον υπόνομο...


04. ΑΓΑΠΗ
του Μίκαελ Χάνεκε

Ο θαυμαστός κινηματογραφικός κόσμος του γλυκύτατου Αυστριακού. Με τα παγωμένα τα πλάνα του, με την όμορφη μισανθρωπιά του, με την επιτειδευμένη μιζέρια του, με την δυσκολοχώνευτη ροή του, με τους ανεκμετάλλευτους ερμηνευτές του, με την καλαίσθητη μουγκαμάρα του, με τους αντιπαθείς ήρωές του, με την ανυπαρξία κάθε έννοιας φινάλε του, με τα τούτα του, με τα κείνα του. Ολα τόσο αγαπησιάρικα, τόσο υπέροχα, όσο ένα αξέχαστο, καλοκαιρινό ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.


03. ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
του Κρίστοφερ Νόλαν

Θα μπορούσα να μιλήσω όσο πιο χυδαία μού βγαίνει (και μού βγαίνει πολύ, το ξέρεις). Αλλά θα το πω κομψά; Ποιός νομίζει οτι είναι ο Νόλαν ακριβώς; Ο Κιούμπρικ; Πιστεύει πραγματικά οτι κάνει κάτι σπουδαίο πάνω σε έναν κόμικ ήρωα; Φτιάχνοντας τάχα μου δραματικούς, "γκανγκστερικούς" υπόκοσμους με χαρακτήρες που απλά φτύνουν ξεκουρδισμένες, ανούσιες φανφάρες; Οχι, ειλικρινά, αν το πιστεύει τότε θα αντιμετωπίσει οσονούπω το πολύ σοβαρό πρόβλημα της Κάθριν Ζέτα Τζόουνς...


02. ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΟ HYDE PARK
του Ρότζερ Μισέλ

Τα πάντα σε αυτό το φιλμ πρέπει να τα συνδυάσεις με τη λέξη "χειρότερο" μπροστά. Χειρότερο σενάριο; Τσεκ. Χειρότερη σκηνοθεσία (μα τον Τουτάτι όμως!); Τσεκ. Χειρότερες ερμηνείες (στις καριέρες τους τουλάχιστον); Τσεκ. Πάτος σε όλα. Πώς έγινε αυτό; Παραμένει μυστήριο, σαν σύνολο, αλλά με τέτοιες προθέσεις εξ αρχής το πράγμα πάει στο διάολο. Ούτε μια αράδα της προκοπής ρε μάνα μου! Και απο τις λίγες, επίσης, περιπτώσεις που μια ταινία καταφέρνει μέσα σε 90 μόλις λεπτά να σε κάνει κοιτάξεις εκατοντάδες φορές το ρολόι σου - για να μην αναφέρω το ρεκόρ "σιχτιρίσματος"...


Και να, το υπόλοιπο 90% του παγόβουνου για φέτος. Η λάθος στιγμή στην καριέρα του Πολ Τόμας Αντερσον. Η αδυναμία του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν να το πάρει όλο πάνω του. Η επιβεβαίωση οτι ο Φίνιξ ζεί με κάποιο ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Η στιγμή αυτή που αναφωνείς με όσο κουράγιο σου έχει απομείνει "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ;". 
Αιωνία σου η μνήμη, THE MASTER
Φυσικά, το λέω για αστείο. Ψάχνω σκαλιστήρια για να το πετάξω έξω απο αυτή...



Αυτά. Αναμονή για τα καλύτερα. Και του χρόνου με χειρότερα.