11.2.12

ΜΟΙΡΟΓΝΩΜΝΗΜΟΝΙΟ


Ακόμα και άτομα της γενιάς μου θυμούνται - έστω αμυδρά - το "Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη" της δεκαετίας του '90. Τότε που ένας Μητσοτάκης έλεγε χαιρέκακα "οι αυξήσεις που θα δωθούν θα είναι μηδέν", την ίδια στιγμή που ο πολιτικός του αντίπαλος μπαινόβγαινε στα Ωνάσεια ρετουσάροντας το σοσιαλιστικό προσωπείο. Τότε είχε βγεί στη φόρα και το θέμα με το F.Y.R.O.M., επί Γκλιγκόροφ, αλλά πήγε κι αυτό αμάσητο. Κύριο θέμα, όπως και κάθε φορά απο τότε που έφερε τις πατάτες ο Καποδίστριας, οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, τα εφάπαξ μας, τα δάνειά μας, τα χρέη μας, τα αυθαίρετά μας, τα "μαύρα" μας, τα επιδόματά μας, το ψωμί και το παντεσπάνι μας. Μέχρι και σήμερα, δε θυμάμαι ούτε έναν Ελληνα να έκοψε απόδειξη για την "αγάπη" του. Τις θυμήθηκε μόνο όταν είδε, πέρυσι, οτι μπορούσε να έχει κάποιο κέρδος απο αυτό. Απο φέτος που δεν του προσφέρουν τίποτα, χέστηκε αν θα κοπούν ή όχι.

Μικρή σημασία πλέον έχουν όλα αυτά. Υπάρχει μια συμφωνία στο επίκεντρο: να πληρώσουμε κάτι σπασμένα. Ο "αγανακτισμένος" αγρότης-εργάτης-ταξιτζής-δημόσιος υπάλληλος κατεβαίνει στους δρόμους βροντοφωνάζοντας "δεν τα έσπασα εγώ". Αν εγώ βάλω κάποιον να σκοτώσει κάποιον άλλον, δε θα με πούν δολοφόνο. Αλλά θα πάω μέσα για "συνέργεια σε φόνο". Αυτός ο αγανακτισμένος, όταν τσίμπαγε μετά περισσής καπιταλιστικής λαχτάρας τις αθρώες επιχορηγήσεις της Ε.Ε., και αντί να επενδύσει στο αντικείμενό του, τις έκανε Cayenne, παραθαλάσσιες βίλες, κοστούμια Armani και πούρα Αβάνας δεν είχε κάτι που, παρεξηγημένα τελικά, το λένε "δικαίωμα ψήφου"; Φυσικά, το εξασκούσε. Αν δεν το έκανε, δε θα είχε κάποιο μεσάζοντα εκεί πάνω για όλα αυτά. Κάποιον να τσιμπάει τις επιχορηγήσεις για πάρτη του, να διορίζει τα παιδιά του σε καίριες θέσεις στο Δημόσιο όπως "Βοηθός χειριστή φωτοτυπικού μηχανήματος στη λίμνη της Κοπαΐδας", να κάνει τα στραβά μάτια στους αμέτρητους τραπεζικούς λογαριασμούς που αγκάλιαζαν στωϊκά τα όσα έκρυβε απο τον πιο-ξεφτίλα-και-πεθαίνεις εφοριακό έλεγχο και να λαδώνεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα προκειμένου η δουλειά να "κυλάει πιο γρήγορα".

Το τροχόσπιτο με την επωνυμία "Θεόδωρος Πάγκαλος" δεν είπε ψέματα. Μαζί τα φάγανε. Ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογεί. Οι μεν έχουν ανάγκη τους δε και τούμπαλιν. Εκείνοι οι 300, έχουν στείλει κάθε βρώμικη περιουσία σε λογαριασμούς εξωτερικού, πάντα σε Ευρώ. Μια επιστροφή του τοπικού νομίσματος στη δραχμή, αυτομάτως κάνει το ευρώ τους συνάλλαγμα. Οταν θα τα επιστρέψουν πίσω, στις φρέσκιες αγγλοσαξονικές τράπεζες που θα έχουν αντικαταστήσει τις δικές μας πτωχευμένες, η περιουσία τους αυτή θα έχει αυξήσει την αγοραστική της δύναμη στο δεκαπλάσιο. Χαζός δεν είναι κανένας τους. Αντίθετα, τα υπόλοιπα εκατομμύρια που τόσα χρόνια επιβράβευαν με την ψήφο τους αυτό το "δούναι και λαβείν" τώρα βλέπουν οτι δεν είχαν ποτέ τη γνώση (άρα κατά συνθήκη, ούτε και τη συμμόρφωση) να κάνουν παρόμοιες κινήσεις και οι δικές τους "βρώμικες" καβάτζες έχουν μείνει εκτεθειμένες. Αλλωστε, το "ενημερωμένος Ελληνας" τείνει περισσότερο πλέον στο "Αλβανός τουρίστας" παρά στο "Πολίτης της Ευρώπης". Το όλο σκηνικό θυμίζει ενα τυχαίο κονκλάβιο της Μαφίας: το αφεντικό έδινε στα τσιράκια του, αλλά όταν ήρθαν τα σκούρα, αυτός έκανε το κουμάντο του και κοιμήθηκε ήσυχος, ενώ αντίθετα τα "απληροφόρητα" τσιράκια έμειναν με το IBAN στο χέρι. Το οποίο δεν έμαθαν ποτέ να χρησιμοποιούν σωστά, καθότι "δε γαμείς, του δίπλα καίγεται". Τώρα που η φωτιά έφτασε και στο δικό τους σπίτι, ζητάνε το ίδιο νερό που όταν κάποτε τούς το έδιναν, εκείνοι γέμιζαν απλά τις αδήλωτες πισίνες στα κατσικοχώρια τους.

Εχει μεγάλο θράσος ο Ελληνας. Κάποτε, με αυτό, κέρδιζε μάχες με υπεράριθμους αντιπάλους και γύριζε πίσω με δόξα και τιμή. Τώρα, αδυνατεί να επιβληθεί σε 300 ανθρωπάκια. Ο λόγος; Ο ίδιος τα τάιζε τόσα χρόνια, με τη δουλεία του και την υποτέλειά του προκειμένου να γευτεί καρπούς εφήμερης χαράς και ανεξάντλητου καταναλωτικού οργασμού και τώρα αυτά μεγάλωσαν, δυνάμωσαν και μπορούν να του πουν με τον τρόπο τους "Σκάσε!" και αυτός να τους ακούσει. Το οτι θα πάει για άλλη μια φορά στο Σύνταγμα να κράξει με καφέ, τσιγάρο και Heineken δεν τρομάζει ούτε τα μυρμήγκια. Γιατί αύριο, μετά το νέο Μνημόνιο, τα νέα μέτρα, τις νέες περικοπές, το νέο νόμισμα και τη "νέα αλλαγή", πάλι θα τρέξει να παρακαλέσει τα ίδια ανθρωπάκια για επιδόματα, καβάτζες, φοροαπαλλαγές απ'το παράθυρο και εξυπηρετήσεις.

Είναι προφανές και γνωστό απο τον καιρό του παππού μου, οτι μια πτωχευμένη χώρα, με κάθε τί κινητό και ακίνητο υποθηκευμένο και κατόπιν ξεπουλημένο σε κάθε αλλοδαπό καλοθελητή, χάνει την ταυτότητα της "πατρίδας" και μετατρέπεται ολοσχερώς σε ενα τεράστιο, αχανές οικόπεδο έτοιμο για τεμαχισμό και άμεση επενδυτική δραστηριότητα. Σωστό. Μπορείς να γκρινιάξεις δικαιολογημένα. Εκτός αν στο παρελθόν, όταν αυτα τα "κινητά και ακίνητα" ήταν ακόμα περιουσία της "χώρας" σου, εσύ τα εκμεταλλευόσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καίγοντας τα ίδια δάση, λαδώνοντας τους ίδιους τεχνοκράτες, καταπατώντας τους ίδιους νόμους και τις ίδιες αξίες, κρύβοντας επιμελώς τα ίδια λογιστικά πεπραγμένα, χτίζοντας στην ίδια καμμένη γη που αφήνεις πίσω σου.

Ελληνάρα μου... Δε φαντάζομαι να ήσουν ένας απ'αυτούς, ε;

3.2.12

ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ


Θυμάσαι τον εαυτό σου πριν; Οχι εμφανισιακά. Εσωτερικά. Το μυαλό κυρίως. Το θυμάσαι πώς ήταν; Στα πρώτα σου βήματα, στο νήπιο, στο δημοτικό, στη δευτεροβάθμια, στα φοιτητικά. Θυμάσαι τίποτα; Καταστάσεις και σκηνικά όλοι θυμούνται. Οχι όλα, αλλά τα περισσότερα. Και τους άλλους επίσης τους θυμάσαι σχετικά εύκολα. Εσένα, σε θυμάσαι;

Πολύ δύσκολο πράγμα να θυμάσαι πώς ήσουν. Το σκεπτικό, τη νοοτροπία σου. Μπορεί να θυμάσαι πράγματα που έκανες, αλλά σπανίως θυμάσαι για τί ακριβώς τα έκανες, με ποιά λογική. Το κακό όταν μεγαλώνεις είναι οτι κοιτάς όλο και λιγότερο μπροστά και στέκεσαι όλο και περισσότερο πίσω. Στο παρελθόν. Σ'αυτά που έκανες ή δεν έκανες. Σ'αυτά που έζησες και σ'αυτά που "έκαψες". Και ακόμα χειρότερα, όταν έχεις αφήσει κενούς χρόνους. Καλά, όλοι αφήνουν. Αν είσαι απο τους τυχερούς που άφησαν ελάχιστους, τότε δίνεις ευκαιρία να φανεί μια χαραμάδα να κοιτάξεις μπροστά. Αν, όμως, είσαι απο αυτούς που ακόμα αναζητούν το χαμένο χρόνο, τότε πρέπει πάσει θυσία να θυμηθείς ποιός ακριβώς ήσουν...

Κι αυτό, γιατί υπάρχει πιθανότητα να μην είσαι ο ίδιος. Να γεννήθηκες ενα κωλόπαιδο και να έγινες τώρα ο πιο ήρεμος άνθρωπος του πλανήτη. Να γεννήθηκες ντροπαλός και τώρα να προσπαθούν να σε μαζέψουν. Να γεννήθηκες χαζός και ξαφνικά να πήρες "χρήσμα"... Ολα παίζουν. Κάποια στιγμή, προς το τέλος, υποθέτω πως θα αρχίσεις να λογοδοτείς πολύ σοβαρά στον ίδιο σου τον εαυτό για ο,τι άφησες πίσω σου. Ανεξαρτήτου ευθύνης - άλλωστε την πραγματική τύχη έχουμε τη "θεία" κακοδαιμονία να την ορίζουμε λίγο-πολύ εμείς οι ίδιοι. Υπάρχει όμως ενα μεγαλύτερο κρίμα. Να λογοδοτείς για όσα θες να κάνεις, ώστε να προλάβεις τη στιγμή που θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις στον εαυτό σου. Εκεί, που πλέον θα είναι πραγματικά ΑΡΓΑ για το οτιδήποτε.

Τί ακριβώς είναι αυτό το κρίμα; Εχεις καθήσει να σκεφτείς αν χρωστάς πουθενά; Οχι λεφτά, καταλαβαίνεις τί και πώς το εννοώ. Μήπως όλο αυτο το άτυπο "κυνηγητό" του μη κερδισμένου, του ανολοκλήρωτου, του ποθητού έχει να κάνει περισσότερο με την ανικανότητά σου να φέρεις "ίσα βάρκα, ίσα νερά" τους διπλανούς σου; Φίλους, συγγενείς, γκόμενες, συνεργάτες. Μπορεί. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι στο χέρι σου; Αν όντως δε μπορείς; Παπάρια. Φυσικά και μπορείς. Πάντοτε μπορούσες, αλλά γυρνάς στο παρελθόν μονόπλευρα. Είναι αυτό που σού είπα παραπάνω. Θυμάσαι αυτά που έκανες, αλλά όχι το "γιατί". Βρίσκοντας απάντηση σ'αυτό, θα καταλάβεις και το σκεπτικό. Μήπως, έστω και στο φότο φίνις προλαβαίνεις να το αλλάξεις; Να το κάνεις καλύτερο, σβήνοντας ενα κακό παρελθόν και βελτιώνοντας ενα παρόν με απώτερο σκοπό ενα πιο ήρεμο μέλλον; Τί έκανες τα προηγούμενα χρόνια σου στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό, στο οπουδήποτε; Πού βρίσκουν πάτημα όλα αυτά στο σήμερα και πόσο θα σε ΠΟΝΑΝΕ αύριο;

Βαριέσαι να σκεφτείς, έτσι; Εχεις ενα κάποιο δίκιο. Ισως δε χρειάζεται τόσο πολλή ψυχανάλυση. Είναι σα να έχεις ενα πιάτο ζεστό φαΐ μπροστά σου και να πρέπει ντε και καλά να σου κάνουν περιγραφή όλων των συστατικών πριν βάλεις την πρώτη μπουκιά στο στόμα σου. Αφού έχεις σκοπό να το φας, κάν'το και το συζητάμε μετά. Ισως και να σου αρέσει περισσότερο.

ΥΓ. Εχω προσβάλλει ανθρώπους που δεν έπρεπε. Εχω κάνει την κότα σε ανθρώπους που επίσης δεν έπρεπε. Εχω χαλάσει φιλίες που αξίζανε πολύ περισσότερο απο άλλες που κράτησα. Εχω πεί υπερβολικά πολλά ψέματα στους γονείς μου. Εχω πεί ψέματα σε φίλους μου. Εχω κοροϊδέψει ανθρώπους για να φανώ εγώ καλύτερός τους. Εχω κλέψει χρήματα. Εχω χτυπήσει άνθρωπο. Εχω πεί πράγματα πίσω απο τις πλάτες ανθρώπων και μπροστά τους έκανα τον ανήξερο. Εχω κρύψει την αλήθεια και έχω χειροτερεύσει καταστάσεις. Εχω πιέσει τον εαυτό μου να κλάψει μπροστά σε άλλον για να προκαλέσω τη συγκίνησή του.
Αυτά είναι τα ΕΧΩ μου. Αυτό που σίγουρα δεν έχω πλέον, είναι δικαιολογίες.