Θυμάσαι τον εαυτό σου πριν; Οχι εμφανισιακά. Εσωτερικά. Το μυαλό κυρίως. Το θυμάσαι πώς ήταν; Στα πρώτα σου βήματα, στο νήπιο, στο δημοτικό, στη δευτεροβάθμια, στα φοιτητικά. Θυμάσαι τίποτα; Καταστάσεις και σκηνικά όλοι θυμούνται. Οχι όλα, αλλά τα περισσότερα. Και τους άλλους επίσης τους θυμάσαι σχετικά εύκολα. Εσένα, σε θυμάσαι;
Πολύ δύσκολο πράγμα να θυμάσαι πώς ήσουν. Το σκεπτικό, τη νοοτροπία σου. Μπορεί να θυμάσαι πράγματα που έκανες, αλλά σπανίως θυμάσαι για τί ακριβώς τα έκανες, με ποιά λογική. Το κακό όταν μεγαλώνεις είναι οτι κοιτάς όλο και λιγότερο μπροστά και στέκεσαι όλο και περισσότερο πίσω. Στο παρελθόν. Σ'αυτά που έκανες ή δεν έκανες. Σ'αυτά που έζησες και σ'αυτά που "έκαψες". Και ακόμα χειρότερα, όταν έχεις αφήσει κενούς χρόνους. Καλά, όλοι αφήνουν. Αν είσαι απο τους τυχερούς που άφησαν ελάχιστους, τότε δίνεις ευκαιρία να φανεί μια χαραμάδα να κοιτάξεις μπροστά. Αν, όμως, είσαι απο αυτούς που ακόμα αναζητούν το χαμένο χρόνο, τότε πρέπει πάσει θυσία να θυμηθείς ποιός ακριβώς ήσουν...
Κι αυτό, γιατί υπάρχει πιθανότητα να μην είσαι ο ίδιος. Να γεννήθηκες ενα κωλόπαιδο και να έγινες τώρα ο πιο ήρεμος άνθρωπος του πλανήτη. Να γεννήθηκες ντροπαλός και τώρα να προσπαθούν να σε μαζέψουν. Να γεννήθηκες χαζός και ξαφνικά να πήρες "χρήσμα"... Ολα παίζουν. Κάποια στιγμή, προς το τέλος, υποθέτω πως θα αρχίσεις να λογοδοτείς πολύ σοβαρά στον ίδιο σου τον εαυτό για ο,τι άφησες πίσω σου. Ανεξαρτήτου ευθύνης - άλλωστε την πραγματική τύχη έχουμε τη "θεία" κακοδαιμονία να την ορίζουμε λίγο-πολύ εμείς οι ίδιοι. Υπάρχει όμως ενα μεγαλύτερο κρίμα. Να λογοδοτείς για όσα θες να κάνεις, ώστε να προλάβεις τη στιγμή που θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις στον εαυτό σου. Εκεί, που πλέον θα είναι πραγματικά ΑΡΓΑ για το οτιδήποτε.
Τί ακριβώς είναι αυτό το κρίμα; Εχεις καθήσει να σκεφτείς αν χρωστάς πουθενά; Οχι λεφτά, καταλαβαίνεις τί και πώς το εννοώ. Μήπως όλο αυτο το άτυπο "κυνηγητό" του μη κερδισμένου, του ανολοκλήρωτου, του ποθητού έχει να κάνει περισσότερο με την ανικανότητά σου να φέρεις "ίσα βάρκα, ίσα νερά" τους διπλανούς σου; Φίλους, συγγενείς, γκόμενες, συνεργάτες. Μπορεί. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι στο χέρι σου; Αν όντως δε μπορείς; Παπάρια. Φυσικά και μπορείς. Πάντοτε μπορούσες, αλλά γυρνάς στο παρελθόν μονόπλευρα. Είναι αυτό που σού είπα παραπάνω. Θυμάσαι αυτά που έκανες, αλλά όχι το "γιατί". Βρίσκοντας απάντηση σ'αυτό, θα καταλάβεις και το σκεπτικό. Μήπως, έστω και στο φότο φίνις προλαβαίνεις να το αλλάξεις; Να το κάνεις καλύτερο, σβήνοντας ενα κακό παρελθόν και βελτιώνοντας ενα παρόν με απώτερο σκοπό ενα πιο ήρεμο μέλλον; Τί έκανες τα προηγούμενα χρόνια σου στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό, στο οπουδήποτε; Πού βρίσκουν πάτημα όλα αυτά στο σήμερα και πόσο θα σε ΠΟΝΑΝΕ αύριο;
Βαριέσαι να σκεφτείς, έτσι; Εχεις ενα κάποιο δίκιο. Ισως δε χρειάζεται τόσο πολλή ψυχανάλυση. Είναι σα να έχεις ενα πιάτο ζεστό φαΐ μπροστά σου και να πρέπει ντε και καλά να σου κάνουν περιγραφή όλων των συστατικών πριν βάλεις την πρώτη μπουκιά στο στόμα σου. Αφού έχεις σκοπό να το φας, κάν'το και το συζητάμε μετά. Ισως και να σου αρέσει περισσότερο.
ΥΓ. Εχω προσβάλλει ανθρώπους που δεν έπρεπε. Εχω κάνει την κότα σε ανθρώπους που επίσης δεν έπρεπε. Εχω χαλάσει φιλίες που αξίζανε πολύ περισσότερο απο άλλες που κράτησα. Εχω πεί υπερβολικά πολλά ψέματα στους γονείς μου. Εχω πεί ψέματα σε φίλους μου. Εχω κοροϊδέψει ανθρώπους για να φανώ εγώ καλύτερός τους. Εχω κλέψει χρήματα. Εχω χτυπήσει άνθρωπο. Εχω πεί πράγματα πίσω απο τις πλάτες ανθρώπων και μπροστά τους έκανα τον ανήξερο. Εχω κρύψει την αλήθεια και έχω χειροτερεύσει καταστάσεις. Εχω πιέσει τον εαυτό μου να κλάψει μπροστά σε άλλον για να προκαλέσω τη συγκίνησή του.
Αυτά είναι τα ΕΧΩ μου. Αυτό που σίγουρα δεν έχω πλέον, είναι δικαιολογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου