Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

Τον τελευταίο καιρό έχω εμπεδώσει αρκετά το πώς οι πόρτες είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πορείας μας στο χρόνο. Ολα εξαρτώνται απο αυτές. [εσύ που βαρέθηκες ήδη, άλλαξε σελίδα]

Αυτή η θεωρία, της "πόρτας", εφαρμόζεται παντού και δεν κάνει διακρίσεις. Το διαπιστώνει και ο φτωχός, ο τίμιος, ο άτιμος, ο πλούσιος, ο ωραίος, ο άσχημος, ο ψηλός, ο κοντός, το βύσμα, ο Γκαστόνε, ο άτυχος, ο γκαντέμης, ο γκρινιάρης, ο φλώρος, ο "άντρας", η τσούλα, η καλόγρια, ο κομμωτής, ο οικοδόμος. Ο μαύρος, ο άσπρος, ο κίτρινος, ο γαύρος, ο βάζελος, ο ανάπηρος, ο κατοστάρης. Η μάνα, η αδερφή, ο κουμπάρος, το ξώγαμο, ο ορφανός.

Τι μου λέει αυτή η θεωρία, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη; Οτι μέχρι ενός σημείου στη ζωή σου, έχεις την εντύπωση (κι όχι λανθασμένα, αν μου επιτρέπεις) οτι οι πόρτες μόνο ανοίγουν. Πολλές φορές διάπλατα, άλλες φορές ίσα-ίσα για να περάσεις - ή να δείς φως. Είναι σχεδόν πάντα ξεκλείδωτες. Κι αν δεν είναι, βρίσκεις πανεύκολα το κλειδί - πολλές φορές αυτός που το 'χει είναι ακριβώς δίπλα σου για να μη χασομεράς. Το δώματιο που μπαίνεις περνώντας την πόρτα είναι πάντα φωτεινό και - εννοείται - η πόρτα πίσω σου παραμένει ανοιχτή, για να κάνουν τις επιλογές σου ελαστικές σαν την Κομανέτσι.

Κι έτσι απλά κι όμορφα, ανοίγεις πόρτες, περνάς απέναντι, ξαναγυρνάς πίσω με μηδέν καθυστέρηση και σουλατσάρεις αρχοντικά. Με μεγαλείο. Με όνειρο.

Λίγο αργότερα όμως, υπάρχει περίπτωση να συνειδητοποιήσεις οτι οι πόρτες εκτός απο το να ανοίγουν, δύναται και να κλείνουν. Νόμος της φυσικής, σκάσε. Κι ακριβώς επειδή κλείνουν, έχουν το κακό συνήθειο να σου αποσπούν την προσοχή απο την ενδεδειγμένη έως τότε πορεία σου και να σε αποπροσανατολίζουν. Εκεί στέκεσαι για λίγο, χαζεύεις, συλλογίζεσαι και ψάχνεις τη λύση: μπορείς να γυρίσεις και να ανοίξεις ξανά την πόρτα. Μπορείς να συνεχίσεις με την ελπίδα οτι η επόμενη πόρτα είναι ανοιχτή. Μπορείς επίσης να μείνεις εκεί που είσαι. Θα σε πουν στάσιμο, συντηρητικό, δειλό, άτολμο. Και θα στο πούν αυτοί που μέχρι τότε βρίσκουν μόνο ανοιχτές πόρτες μπροστά τους.

Υπάρχει όμως και άλλο σενάριο, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη. Κι αυτό είναι το πιο πραγματικό και αντικινηματογραφικό απ'όλα: οι πόρτες να μην ανοίξουν ποτέ. Ούτε αυτή που μόλις έκλεισε πίσω σου αλλά και, κυρίως, αυτή που ελπίζεις να βρείς μπροστά σου. Κι αυτή η στιγμή, δυστυχώς για σένα, τις περισσότερες φορές είναι και η μόνη λύση αυτής της άδικης εξίσωσης.

Τι κάνεις τότε εσύ; Αρχίδια. Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις που να έχει πιθανότητα να ακουστεί. Τη θέση της πόρτας πλέον μοιάζει να την έχει πάρει ο τοίχος. Αλλά, δυστυχώς για σένα και πάλι, ο τοίχος ούτε ανοίγει ούτε κλείνει. Νόμος της φυσικής, σκάσε. Μπορείς να τον γκρεμίσεις; Κάντο. Αλλά αν το μετανοιώσεις, άντε ξαναχτίστον.

Αυτή είναι η θεωρία της πόρτας, φίλε ανύπαρκτε αναγνώστη. Και θα ανοίξει καί θα κλείσει. Στην πρώτη περίπτωση θα αισθάνεσαι βασιλιάς του κόσμου - στη δεύτερη μπορεί και Λίντα Χάμιλτον. Αλλά και να αστειευτείς ακόμα, έχε το νου σου: όσο θα περνάει ο καιρός, οι πόρτες πιο πολύ κλείνουν, παρά ανοίγουν.

Οταν φτάσεις εκεί, έλα να με βρείς και θα σου πω τί θα κάνεις. Αρχίζω να αποκτάω εμπειρία...