WRONG ME

Ακου φιλαράκο μου τί συμβαίνει.

Εστω οτι κάνεις ενα λάθος. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Το γεγονός κρατάς. Εγινε το λάθος, τέλος. Πάμε παρακάτω. Ενθυμούμενος πάντα το πρώτο λάθος, πας ολοταχώς για το δεύτερο. Γιατί;
Το πιθανότερο είναι οτι δεν πίστεψες ποτέ οτι ήταν λάθος. Τα έριξες στη σύμπτωση της στιγμής, στη συνωμοσία του σύμπαντος, στο "κάτι άλλο" που δε γνωρίζεις. Το δεύτερο λάθος είναι ζήτημα χρόνου. Βραχυχρόνια μάλιστα. Και τσουπ, το γαμημένο πετιέται μπροστά σου σαν την πούτσα. Οπότε δύσκολο να το αποφύγεις, ακόμα κι αν κάνεις γρήγορους ελιγμούς που εντυπωσιάζουν το κοινό. Το σκορ σε βρίσκει πίσω 2-0.

Με δύο λάθη στο ενεργητικό σου, είναι πλέον δύσκολο να αποφύγεις το τρίτο. Γιατί;
Γιατί πολύ απλά έχεις συνηθίσει. Πλέον, ζείς για το λάθος. Το λάθος αλλάζει εσένα, κι όχι εσύ αυτό. Πώς να το καταργήσεις; Τώρα που το έκανες κτήμα σου; Τώρα που αρχίζεις σιγά-σιγά να ζείς και να πορεύεσαι μαζί του; Μα, είναι η φύση σου! Τί σκατά, θα την αρνηθείς; Μαλακίες.

Τσουπ, τρίτο λάθος στη σειρά. Ε, μετά είναι ρουτίνα, δεύτερο συκώτι, τρίτο νεφρό, η νέα ζωή. Μιλάμε πάντα για το ίδιο θέμα, μη διακόπτεις. Απο 'κει και πέρα, αρχίζεις και μετράς, εντυπωσιασμένος πάντα, όλα τα υπόλοιπα λάθη που έχεις κάνει, στο πέρας των αιώνων, σε διαφορετικούς τομείς της ζωούλας σου. Αν είσαι γεμάτος απο δαύτα, ε, τότε είσαι μια χαρά και μην παραπονιέσαι. Είναι σαν τις αρνήσεις, δύο μαζεμένες κάνουν μια κατάφαση.
Αν πάλι τα πράγματα είναι ζυγισμένα, πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς. Μπορεί να είναι μια περίπτωση διτής προσωπικότητας, μπορεί να μην ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Χαλάρωσε σε πρώτη φάση και σταμάτα να σκέφτεσαι. Θα έρθει η στιγμή που θα κάνεις το ταμείο σου. Απλά θυμήσου οτι αν ένα λάθος φέρνει το πρόβλημα, τα περισσότερα φέρνουν τη λύση. Το μόνο κακό είναι οτι αν το παθητικό σου βγάλει "λάθος" και τίποτε άλλο, μην ελπίζεις και σε πολλά. Μάλλον ξέχασες το φλας στη στροφή.

Ο Α είναι εδώ.

ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΚΟΒΟΥΝ ΤΗ ΔΕΗ;

Ο κοντόχοντρος φίλος μου με το ατροφικό χέρι ήταν εκεί και ψάχναμε μαζί για την ταινία. Αλλά ο πάροχος είχε άλλη γνώμη κι έτσι έπρεπε να ψάξουμε αλλού για σήμα. Θα ήταν λάθος να χάσουμε την ταινία, κι ας μη θυμάμαι ποιά βλέπαμε.

Η απάντηση ήταν σε μια κοντινή παραλία. Εγώ ξάπλωσα κι αυτός στάθηκε απέναντί μου, μαζί με κάποιον άλλον, μπορεί γνωστό μου, μπορεί και όχι.

Βέβαια, το σημαντικό ήταν οτι βρέθηκα ξανά με την αγαπημένη μου γάτα. Ηρθε και κάθισε δίπλα μου, τρίβοντας τη γκρι γούνα της στους γοφούς μου. Γουργούριζε. Στο πρώτο μου χάδι, ανέβηκε στα πόδια μου, κι εγώ χαλαρωμένος ξάπλωσα πίσω. Το γουργουρητό της ήταν έντονο, γυναικείο. Της έξυσα παιχνιδιάρικα το κεφάλι κι εκείνη, ως είθισται, μισόκλεισε τα μάτια της απο ευχαρίστηση. Επειτα, έσκυψε κι άρχισε τα τρίβει τη μουσούδα της στην ευαίσθητη περιοχή μου. Είχα ερεθιστεί, ήμουν έτοιμος. Και τότε άρχισε να με γλείφει. Ηταν υπέροχο το συναίσθημα, ονειρικό, όπως ακριβώς το ζείς σε μια ονείρωξη, μια φαντασίωση, μια καύλα ελάχιστων δευτερολέπτων που στο καρέ της φαντασίας σου θαρρείς κρατάει αιώνες. Το κεφάλι της δεν το έπαιρνε πάνω απο το δικό μου. Η γλώσσα της δούλευε ασταμάτητα. Το μόνο που τη σταμάτησε, τελικά, ήταν η ολοκλήρωσή μου. Αμεση, αλλά απολαυστική. Αγνή, αλλά ηδονική. Λέρωσε τη μουσούδα της, αλλά το χάδι μου την αποζημείωσε.

Ηταν αρκετό; Οχι. Επρεπε να γυρίσω στο χωριό μου, δίπλα στο γήπεδο Καραϊσκάκη, να τσεκάρω πως πάει το διαστημόπλοιο που είχε αράξει ακριβώς απο πάνω. Αν γλίτωνα το τρακάρισμα στο δρόμο, θα έλεγα μετά βεβαιότητος πως επρόκειτο για όνειρο.