ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

Η παρακάτω λίστα είναι μια κατάφορη αδικία. Για αυτές που δε συμπεριλαμβάνονται, κι ας τις αγαπάω και το ξέρουν...

1. AVATAR του Τζέιμς Κάμερον. Οχι η πιο αγαπημένη μου. Αλλά η μοναδική που κάνει το βήμα μπροστά.

2. ΑΜΕΛΙ του Ζαν Πιέρ Ζενέ. Εδώ αγαπάμε. Χωρίς αστεία.

3. ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΣ του Γκασπάρ Νοέ. Χωρίς λόγια. Οσοι έζησαν, ξέρουν.

4. KILL BILL του Κουέντιν Ταραντίνο. Ως ένα ενιαίο "προϊόν", η καλύτερη δημιουργία του τυπάρα.

5. SHORTBUS του Τζον Κάμερον Μίτσελ. Νομίζω είναι η ταινία μιας ολόκληρης γενιάς. Και η ταινία που τις κάνει να μοιάζουν όλες ίδιες.

6. DONNIE DARKO του Ρίτσαρντ Κέλι. Tεράστιο κρίμα που δεν παίχτηκε ποτέ στις αίθουσες. Τεράστιο.

7. V FOR VENDETTA του Τζέιμς ΜακΤιγκ. Αναρχία παντού ρε!

8. THE ROYAL TENENBAUMS του Γουές Αντερσον. Γιατί, απλά, τον αγαπάμε που μας αποδεικνύει πόσο καθυστερημένοι είμαστε.

9. OLDBOY του Παρκ Τσαν Γουκ. Βαθιά υπόκλιση στο νέο γαμηστερό Ασιατικό σινεμά.

10. DANCER IN THE DARK του Λαρς Φον Τρίερ. Μόνο και μόνο για την μετέπειτα κατάπτωσή του και πριν μπεί μέσα του ο "Αντίχριστος"...

11. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Αλφρεντσον. Γιατί είναι η τέλεια απάντηση στο MoonNew...

12. ΕΞΙΛΕΩΣΗ του Τζο Ράιτ. Κινηματογραφική μαγεία στο 100%. Και συγκίνηση too.

13. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν. Η γενιά μου απέκτησε το δικό της 8 1/2. Αντε και του χρόνου.

14. ΓΕΝΝΗΣΗ του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πώς αλλιώς θα γινόταν. ΑΝ γινόταν...

15. SWEENEY TODD: Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΦΛΙΤ του Τιμ Μπάρτον. Ο,τι καλύτερο έχω δεί σε μιούζικαλ. Συν το οτι υπεύθυνος είναι ο "θεός". Τέλος.

16. ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ του Γουόνγκ Καρ Βάι. Αληθινός σινεμασκόπ έρωτας.

17. ΟΔΟΣ ΜΑΛΧΟΛΑΝΤ του Ντέιβιντ Λιντς. Τριπάκι απο τα λίγα, με τόση κινηματογραφική καύλα που ξεχνάς, εκτός απο την πλοκή, και το όνομά σου...

18. ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΒΟ ΤΖΙΜΑ του Κλιντ Ιστγουντ. Εκεί πρωτοϋποκλίθηκα στον Ιστγουντ. Και μετά ακολούθησαν κι άλλες.

19. BIG FISH του Τιμ Μπάρτον. Οταν ο Φελίνι συνάντησε τον Ψαλιδοχέρη στα χέρια του "θεού".

20. ΤΙΓΡΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΣ του Ανγκ Λι. Μήπως ήταν μια αρχή αυτό εδώ; Λέω, μήπως...

Να θυμηθούμε και πέντε ελληνικά;

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ του Γιώργου Λάνθιμου
HARDCORE του Ντένη Ηλιάδη
ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ και ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ του Γιάννη Οικονομίδη
ΣΤΡΕΛΛΑ του Πάνου Χ. Κούτρα

Και μέχρι την επόμενη δεκαετία, ας μετρήσουμε και τίποτε καινούριο... Οσο γίνεται, αν γίνεται, που ΔΕ γίνεται!

Αντε γειάννης.

ΜΑΖΙ... ΠΟΤΕ

Και έφτασε κάποτε η μεγάλη στιγμή ο Α να σκεφτεί το μέλλον του.

Αφού σκέφτηκε πολύ, όπως συνήθιζε, αγόρασε ενα σπίτι. Ηταν ένα μεγάλο σπίτι, με πολλούς χώρους, φωτεινό, μοντέρνο, καλής κατασκευής. Αποφάσισε να μην πάρει έπιπλα, γιατί δεν ήθελε να το γεμίσει. Πήρε μόνο έναν καναπέ και μια τεράστια τηλεόραση για να περνάει τις ατελείωτες ώρες που θα κλεινόταν εκεί μέσα.

Υστερα, βρήκε μια πολύ καλή δουλειά, στην οποία αφοσιώθηκε. Πήγαινε νωρίς το πρωί και γυρνούσε αργά το απόγευμα. Εκεί, στο δικό του χώρο, μέσα στους άδειους τοίχους, άνοιγε την τηλεόραση και καθόταν στον καναπέ. Και κοίταζε. Για ώρες. Μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος και απλώς περίμενε το ξύπνημα της επόμενης μέρας.

Μετά απο καιρό, αποφάσισε να αλλάξει τη ρουτίνα του. Κάθε βράδυ ντυνόταν, στολιζόταν, γινόταν ωραίος και έβγαινε έξω. Ηθελε να γνωρίσει κόσμο. Και γνώριζε. Ηταν πολλοί οι γνωστοί του που αργότερα έγιναν φίλοι του και πολλοί οι φίλοι του που αργότερα έγιναν εχθροί του. Αλλά ο Α ήταν και πάλι χαρούμενος, έστω που απλώς γνώριζε ανθρώπους. Ακόμα κι αν γελούσαν εις βάρος του, αυτός πάντα θα γύρναγε σε κάποιον διπλανό του να του σφίξει το χέρι. Ηταν και πάλι εύθυμος, κοινωνικός, χαμογελαστός.

Οταν γυρνούσε σπίτι του, όμως, κλείδωνε την πόρτα κλαίγοντας. Μέσα στα κενά τετραγωνικά, ήταν μόνος. Η τηλεόραση δεν τον άκουγε. Δεν τον άγγιζε. Δεν αντιδρούσε στο κλάμα του. Συνέχιζε να παίζει βίαια και δυνατά, να προβάλλει εικόνες αταίριαστες, πολύχρωμες και κούφιες. Ο Α στεκόταν σε μια άδεια γωνία. Τα χέρια του άρχισαν να παγώνουν μέχρι που αποφάσισε να αγκαλιάσει τον εαυτό του. Τρομαγμένος, σηκώθηκε απότομα και έτρεξε στον καθρέφτη. Κοίταξε για λίγο το πρόσωπό του. Το κλάμα του για μια στιγμή σταμάτησε. Σκούπισε τα τελευταία του δάκρυα με το χέρι του και πλησίασε το είδωλό του. Το πρόσωπό του γέμισε μίσος, έντονο μίσος για αυτό που αντίκρυζε. Εσφιξε τη γροθιά του και χτύπησε με δύναμη τον καθρέφτη. Το πάτωμα γέμισε με δεκάδες σπασμένα κομμάτια απο γυαλί. Κάποια είχαν το αίμα του πάνω. Ο Α έσκυψε και τα μάζεψε ένα-ένα. Δε νοιάστηκε να φροντίσει την πληγή του, παρά πήγε κι έκατσε ξανά στον καναπέ του, απέναντι απο την αγαπημένη του τηλεόραση, κρατώντας σφιχτά τα κομμάτια του καθρέφτη στα χέρια του.

Και τότε, ξανάβαλε τα κλάματα. Πιο έντονα απο ποτέ. Μέχρι που η τηλεόραση έσβησε, και η Μικρό Α του χτύπησε την πόρτα. Αλλά αυτός δεν την άκουσε, κι αποφάσισε να μπήξει πιο βαθιά τα κομμάτια.
Το είδωλό του είχε γυρίσει πίσω.

10 ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (ΠΟΥ ΧΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΟΥΣ)

1. THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS
(Happy Hanukkah!)

2. EDWARD SCISSORHANDS
(Για όσους δεν μπορούν να "αγγίξουν")

3. SILENT NIGHT, DEADLY NIGHT
(Punish! Punish!)

4. GREMLINS
(...και τα μυαλά στα κάγκελα)

5. IT'S A WONDERFUL LIFE
(Ναι, τόσο ξενέρωτος!)

6. BATMAN RETURNS
(Επειδή η κοινωνία θα φοβάται πάντα το "ασυνήθιστο")

7. LOVE ACTUALLY
(Και δεν ακούω κουβέντα. Νιώθω!)

8. DIE HARD 2
(Στολισμένο αεροδρόμιο, Κουβανορώσοι τρομοκράτες και μηδέν Santa)

9. THE PINK PANTHER
(Αιώνιο σλάλομ στην πίστα του Πίτερ Σέλερς)

10. FEMALE TROUBLE
(Γιατί παντού υπάρχει ένας Γουότερς!)

Υ.Γ. Κάπου ήθελα να χωρέσω και τον Λουστράκο, αλλά κάπου κόλλησε το σύστημα. Μάλλον γέρασα...

AVATAR (*****)

Αν μπορούμε να παραλληλίσουμε την Πανδώρα με έναν πλανήτη κινηματογραφικών εικόνων και ονείρων, τότε ο πλανήτης αυτός θα είχε έναν και μοναδικό αρχηγό και το όνομά του θα ήταν Τζέιμς Κάμερον. Αυτός ο οραματιστής, αυτός ο απίθανος εικονοκλάστης, αυτός ο Δημιουργός, που τόλμησε για άλλη μια φορά να γυρίσει έναν ολόκληρο κόσμο ανάποδα, να τον χρωματίσει όπως αυτός ήθελε και, με μια χαρακτηριστική... βλασφήμια, να ανακηρύξει και πάλι τον εαυτό του "Βασιλιά του Κόσμου". Οχι του κανονικού όμως, αυτή τη φορά, αλλά ενός ολότελα δικού του!

Το Avatar, μια σχεδόν δεκάχρονη οδύσσεια, γίνεται στα χέρια του το πέρασμα στην επόμενη φάση αυτού που, υποτυπωδώς, αποκαλούμε Εβδομη Τέχνη. Αρχίδια! Ο Κάμερον όχι μόνο δεν βολεύτηκε στην ασφάλεια του πακτωλού εισπράξεων του γνωστού βαποριού, δεν εφησύχασε όταν θα μπορούσε, αλλά η δίψα του για την πρόοδο του μέσου τον έφερε αντιμέτωπο με ενα στοίχημα πολλαπλάσιας σημασίας απο το προηγούμενο. Εντεκα Οσκαρ μετά, η νέα του ιστορία δεν έχει τα δάκρυα ενός Τιτανικού. Απλά σε "κρατάει", όταν το σαγόνι σου δεν έχει φύγει απο τη θέση του. Περιστοιχίζει απλά, άρα και όμορφα, τον κύριο λόγο πραγματοποίησής του: να σε κάνει να πιστεύεις πως για τρείς σχεδόν ώρες είσαι μέσα στην Πανδώρα, ζείς όπως οι ιθαγενείς Ναβί, μιλάς όπως αυτοί, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα ίδια πλάσματα, την ίδια φύση, την ίδια ανθρώπινη κακία και απαξίωση. Κι αν σε πολλούς θα φανεί μάλλον απλοϊκό το οικολογικό και αντιμιλιταριστικό (σήμα κατατεθέν χρόνια τώρα) μήνυμα του Κάμερον, τότε ας τους αφήσουμε εκεί. Σε αυτή την μονόχνωτη, κρύα, μίζερη αντιμετώπιση ενός κινηματογραφικού θαύματος.

Τα όσα έχει καταφέρει ο Κάμερον με το Avatar δε νομίζω οτι χωράνε στα λόγια τα δικά μου, αλλά ούτε και κανενός άλλου κι αν έχει κανείς τη διάθεση ας με διαψεύσει. Προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου ένα τέτοιο έργο τέχνης στη μεγάλη οθόνη, κάτω φυσικά απο το πρίσμα της διαφορετικότητας και της "νέας ιδέας" που θεωρητικά πλασάρεται. Ο Κάμερον, όσο σκληροπυρηνικά τεχνοκράτης κι αν είναι, έφερε μια επανάσταση στην Τέχνη μέσα απο αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια. Η μεγαλύτερη "δύναμή" του, που δεν είναι άλλη απο το χάρισμα της αφήγησης, έφερε ένα τέτοιο τεχνολογικό επίτευγμα σαν το Avatar στη θέση μιας πολύ σπουδαίας εμπειρίας, που στα 166 λεπτά της κυλάει σα γάργαρο νερό, directly απο την ιαματική πηγή της οργιώδους... ιδιοφυίας του αγαπημένου Καναδού.

Σε άλλες λεπτομέρειες δεν χρειάζεται να μπω. Αφήνω την πιο βαθιά μου υπόκλιση στον Τζέιμς Κάμερον και το νέο του αριστούργημα. Κι ας είναι πάντα τόσο, μα τόσο φτωχές οι λέξεις, σε ο,τι αντικρύσουν απο δω και πέρα τα ματάκια μας...

ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Κρατώντας μια μαύρη, σπασμένη ομπρέλα, ο Φίλος ξεκίνησε απο το σπίτι του για να πάει αλλού.

Μέσα στη σφοδρή καταιγίδα, προσπαθούσε να κρατήσει όρθια την ομπρέλα του. Αν και σπασμένη, άντεχε. Αντεχε τον υδάτινο ορυμαγδό, άντεχε το λυσσαλέο αέρα, άντεχε τα πάντα. Ο Φίλος δεν έβλεπε μπροστά του. Προσπαθούσε να διακρίνει δρόμους, πεζοδρόμια, φανάρια, μαγαζιά. Αρχισε σιγά-σιγά να χάνει τον προσανατολισμό του. Στην πορεία χάθηκε. Περισσότερο, βέβαια, είχε το νου του στην ομπρέλα του. Μήπως σπάσει τελείως, μήπως σχιστεί περισσότερο, μήπως δεν τού είναι πια χρήσιμη. Η καταιγίδα γινόταν όλο και πιο σφοδρή, και ο Φίλος ανησυχούσε πως πλέον δε θα βρισκε ποτέ το δρόμο του. Μάταια κοιτούσε δεξιά κι αριστερά. Δε μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Το μόνο που διέκρινε ήταν ενας πλάγιος κατακλυσμός, που το κρύο τον έκανε αδυσώπητο, βίαιο, σχεδόν απάνθρωπο.

Δίπλα του δεν υπήρχε κανείς. Δεν είχε κανένα να ρωτήσει, κάποιον που θα τον βοηθούσε να ξαναθυμηθεί πλέον τον προορισμό του. Χαμένος ανάμεσα σε σκοτεινές μεριές, υγρές και παγωμένες, αναζητούσε τρόπο να προστατευτεί. Η μαύρη ομπρέλα του δε θα άντεχε για πολύ. Ξαφνικά, η λαβή έσπασε. Ο Φίλος την είδε να χάνεται εν ριπή οφθαλμού απο μπροστά του. Ο αέρας την πήρε μαζί του και την πήγε κάπου αλλού. Αλλά ο Φίλος δεν προλάβαινε να τη συγκρατήσει και, μέσα στην καταιγίδα, έχασε τα ίχνη της.

Τότε άρχισε να βάζει τα κλάματα. Η βροχή τον έλουζε με χτυπήματα αλύπητα, συνεχόμενα. Μόνος του πλέον, χωρίς τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του, γονάτισε και αγκάλιασε τον εαυτό του. Σφίχτηκε η καρδιά του. Το κλάμα του έγινε εντονότερο, σπαραχτικό. Εβγαζε κραυγές ακατανόητες για πολλή ώρα, ώσπου η καταιγίδα κόπασε. Ο αέρας σταμάτησε και το κρύο έγινε λιγότερο ωδυνηρό. Ο Φίλος παρέμεινε γονατισμένος, κουλουριασμένος. Ενα δροσερό αεράκι ξανάφερε πίσω τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του. Εκεί χαμογέλασε για πρώτη φορά, κι ας ήξερε πως πλέον τού ήταν αχρηστη. Τότε ήταν που σηκώθηκε, γεμάτος αυτοπεποίθηση, και κίνησε για να ξαναβρεί το δρόμο του.

Δεν τον ξαναβρήκε όμως. Αλλά δεν στεναχωρήθηκε. Γύρισε σπίτι του και κοιμήθηκε ήσυχος, αφήνοντας τη μαύρη, σπασμένη ομπρέλα του στη θέση της. Και αποφάσισε να μην ξαναβγεί ποτέ.

ΘΟΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Επιμορφωτικά εντελώς, αν και τερατολάγνος, βλέποντας ξανά και ξανά τον Αστερισμό της Παρθένου του αγαπημένου Δαλιανίδη, δε μπορώ παρά να σταθώ στο ανυπέρβλητα camp στοιχείο που, αντίθετα με όσα μπορεί να πιστεύει κανείς μέχρι τώρα, περισσότερο... υποβόσκει παρά ξεπροβάλλει ολόγιομο απο το παραθύρι.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, ο Αστερισμός είναι μια soft-core παρωδία. Με φτηνό μελό, κακές ερμηνείες, τραγελαφικές καταστάσεις και "άλλος για Χίο τράβηξε" κοινωνικό προβληματισμό. Στοιχεία που συνθέτουν ενα camp αποτέλεσμα, μια βουτιά στα σκατά του ξεφτισμένου εμπορικού ελληνικού σινεμά της δεκαετίας του 70. Δες το όμως κι απο μια άλλη πλευρά. Μέσα στη χουντική χαβούζα, όταν οι "τολμηρές" ταινίες ήταν το όπιο του καταπιεσμένου παύλα εξεγερμένου νεανία, ένας έξυπνος τύπος σαν το Δαλιανίδη πλασάρει ενα πιάτο με δύο πηρούνια: απο τη μία η Λάσκαρη, ως κράχτης ενός σινεμά ταυτισμένου με την "ετσιθελική" εμπορικότητα του καθεστώτος, σε ενα ρόλο "σκοτεινό", αταίριαστο για τη λάμψη της και το σκαμπρόζικο στιλ που εμπορεύτηκε σε παλιότερες ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη, μια φτηνή πουτάνα του πεζοδρομίου, χτυπημένη - θεωρητικά - απο τη μοίρα απ'όλες τις μπάντες, ενα τσουλί που τρέχει να κρυφτεί απο τις ηθικά πατενταρισμένες αστυνομικές δυνάμεις κι απο την άλλη μια τριπλέτα ιστοριών, βουτηγμένων πότε στην ακόλαστη αμαρτία (κυρίως για το "μάτι", και ειδικά για μια μ...ρα της εποχής όπως η Ζωΐτσα), πότε στην κοινωνική κατακραυγή και πότε στο φαρσοκωμικό χιούμορ επιπέδου τρεχαντήρικης επιθεώρησης. Ο Δαλιανίδης τα πιάνει και τα κάνει πιασάρικο κινηματογραφικό πηλό. Η πόρνη της Λάσκαρη δεν έχει ηθικούς φραγμούς, υποκρίνεται τα πάντα, λέει ψεύτικες ιστορίες για να ικανοποιήσει τους πελάτες, την συλλαμβάνουν και - υποθετικά - η ανάκρισή της βγάζει στη φόρα την πραγματική της ιστορία. Αλλά ο καλός μπάτσος την αφήνει ελεύθερη, δίνοντάς της μια δεύτερη ευκαιρία για τον "ίσιο δρόμο". Και στο τέλος, συναντά τον ερωτευμένο φοιτητή και φεύγει μαζί του, στο βάθος ενός σκοτεινού δρόμου, μετανιωμένη και - επιτέλους - χριστιανή.

Αν είχες δίπλα σου έναν χουντικό κριτικό κινηματογράφου, κατά πάσα πιθανότητα θα μίλαγε για "ευπρεπή κοινωνικό προβληματισμό", ξεχνώντας τα βυζιά της Λάσκαρη και τις πουτάνες γύρω της. Θα στο έλεγε "τολμηρό" αλλά λόγω της κατάληξης "διδακτικό"! Στη σημερινή εποχή, η Λάσκαρη όχι μόνο δε θα επέλεγε τη μεταμέλεια και το φτωχό φοιτητή, αλλά μάλλον θα έκανε τα πάντα για να γίνει μια νέα Τζούλια Αλεξανδράτου, κι ας χρειαζόταν να πουλήσει και τη μάνα της για να βγάλει ενα single. Αλλά για τη Χούντα, μια πουτάνα μπορεί πάντα να περάσει στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου, όταν έχει απέναντί της έναν καλό αστυνομικό που θα της μιλά με κατανόηση...

Αν μπορώ λοιπόν να βγάλω ενα ασφαλές συμπέρασμα, ο Αστερισμός είναι μια κατά βάθος πολιτική ταινία, γιατί αν την παίξεις ανάποδα (όπως τους δίσκους του Σατανά) βγαίνει άλλο μήνυμα απο αυτό που φαίνεται φάτσα-κάρτα. Ακόμα και το ξεπαρθένεμα της... καρέκλας θεωρητικά είναι μια μορφή αναρχισμού και απαξίωσης, όταν η ταινία παιχτεί ανάποδα. Ακόμα και ο φτωχός, πλην τίμιος, πλην γοητευτικός, πλην Χρήστος Νομικός παραγιός συνεργείου Γιάγκος, δε θα άντεχε να έχει δίπλα του μια Λάσκαρη, αν το καθεστώς δεν φρόντιζε να είναι μια ψεύτικη, τελικά, ιστορία κι όχι μια αληθινή, όπως αυτή με τον Πολίτη και το ξεμπουρδέλωμα της - ορίτζιναλ - πόρνης.

Απο την άλλη, ο Δαλιανίδης θα σου έλεγε διαφορετικά πράγματα. Ισως. Αλλά αυτό το υποσυνείδητα camp στοιχείο, στη δεύτερη ανάγνωση του φιλμ, δε θα τον δικαιώσει. 'Η απλώς έτσι θέλω να το βλέπω εγώ, σα θαυμαστής του, αλλά και περίεργος όσο οι γάτες της γειτονιάς μου.

ΣΤΑ ΑΚΡΑ, ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ, ΣΤΑ ΑΚΡΑ!

Του Σάκη τού έχω τρελή συμπάθεια, έως και... αδυναμία. Γουστάρω σχεδόν οτιδήποτε κάνει, σε κάθε τομέα και νομίζω οτι μέχρι στιγμής έχει πετύχει στα πάντα. Και το Alter Ego τού πήγαινε, παρόλο που η ταινία ήταν for the dick. Αυτό που αντίκρυσα προχτές όμως με το Duress (ελληνιστί... Στα Ακρα) μου προκάλεσε ανατριχίλα και μόνο. Και φυσικά, όχι για καλό σκοπό.

Είμαστε η μοναδική χώρα που θα προβάλλει σε αίθουσες αυτό το πράγμα. Ακόμα και σε χώρες άλλου γαλαξία θα το δουν στο dvd. Το μέσο δηλαδή για το οποίο γυρίστηκε! Εμείς, λόγω Σάκη, το έχουμε κάνει θέμα. Νόμιζα οτι παρακολουθούσα κάποιο... κακοποιημένο divx, ενα προχειρογραμμένο δισκάκι που έχει υποστεί ελεφαντίαση απο πνευματικά ανάπηρο μικροκομπιναδόρο. Και παρατηρώ, με τα ταλαιπωρημένα μάτια μου, οτι η ταινιούλα έχει τη χειρότερη, ίσως, φωτογραφία που έχω δεί σε μεγάλου μήκους τα τελευταία 15 χρόνια! Και έχω και την εντύπωση οτι αυτά που γυρνούσα εγώ με κάτι αρχαίες κάμερες στα 17 μου ήταν πολύ πιο προσεγμένα...

Κι ύστερα πέφτεις πάνω στο σενάριο. Να κάνεις το σταυρό σου; Να σκοτώσεις το διπλανό σου; Να ξεράσεις το ποπ-κορν σου ή να πνίξεις τον καημό σου; Ο Χριστός κι η μάνα του μαζί, να κατέβουν και να τα σπάσουν στη Αντζελα Δημητρίου, πιο νορμάλ θα μου φανεί. Στα 80 λεπτά της διάρκειας, τα 65 έχουν μια τέτοια τάση "λέμε-λέμε-και-ξαναλέμε-τα-ίδια" που μπορεί και να σε φέρει στα όριά σου (ειδικά αν δεν έχεις δεί Ταρκόφσκι...)! Κι όσο για το φινάλε, κάποιος να σε φυλάει: αυτό που προβάλλει ως δικαιολογία στα όσα συμβαίνουν, όσο κι αν κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο δε θα μπορέσεις να το χωνέψεις... Ξεπουπούλιασμα!

Για τον Σάκη; Προσπάθησε ο καημένος... Τί την ήθελε την σκουπιδοβιντεοταινία όμως; Να κάνει τί; Τον σκληρό; Τον σκοτεινό; Τον κυνικό; Τον άρρωστο; Τον σχιζοφρενή; Τον Μπαρδέμ; Οπως και το περιβάλλον γύρω του, αχταρμάς κι αυτός. Αλλά πιο συμπαθής απο τα υπόλοιπα κακοχωνεμένα κρέατα. 'Η τις τηγανίτες, που έθρεφαν αποκλειστικά αυτή τη ρημαδοοικογένεια...

Υ.Γ. Βλέποντας τον Μάρτιν Ντόνοβαν μ'έπιασε κατάθλιψη. Κυριολεκτικά.

"ΦΙΛΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ...

...γνωρίζοντας πλέον και επισήμως τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα του χθεσινού παλλαϊκού δημοψηφίσματος ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, τοποθετούμαι μπροστά στο σεβαστό ακροατήριό σας, με μοναδικό σκοπό να χύσω πάνω σας, το φως που τόσο ανάγκη έχει το σκοτάδι που κάλυψε με τα μαύρα πέπλα του μια γνήσια, λαϊκή, δημοκρατική παράταξη.
Καλοί μου λυκάνθρωποι, παρά τις πισώπλατες μαχαιριές και τα κακεντρεχή σχόλια που δέχτηκα κατά τη διάρκεια της ταπεινής και κατάχλωμης προεκλογικής μου εκστρατείας, στάθηκα δυνατός και απέναντι στις δαιμονικές δυνάμεις του μητσοτακέικου την έβγαλα μόνο με μια τροφική δηλητηρίαση - κι αυτή λίγο πριν πάω στον Εβρο, που έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να πάω, ειδικά τη συγκεκριμένη περίοδο που είναι γεμάτος κωλόψαρα εννιαμηνίτες. Στάθηκα δυνατός, ναι, με κύριο γνώμονα το συμφέρον της παράταξης, που σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς μάχεται στην αντιπολίτευση, κάτι που όλοι ελπίζουμε να σταματήσει γιατί η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη.
Οπως έχετε καταλάβει, είμαι ένας ΓΝΗΣΙΟΣ δεξιός αντάρτης, που πολύ θα ήθελε να μοιάζει στον Σαρκοζί, αλλά δεν έχει ανάγκη καμία Κάρλα Μπρούνι και δεν αντέχει να μένει σε χαμόσπιτα τύπου Βερσαλίες, όταν μπορεί να έχει ωραιότατο δίπατο στο Κολωνάκι και τη Τζούλια Αλεξανδράτου πρώτη μούρη στο Καβούρι να του πετάει γαρύφαλλα. Ναι, καλοί μου λυκάνθρωποι, ο μεσαίος χώρος είναι το αγκάθι που ταλανίζει την παράταξή μας, για αυτό κι εγώ θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις να πάμε το καράβι ακόμα πιο δεξιά, ολοταχώς για το παγόβουνο. Είμαι η ελπίδα σας, τα όνειρά σας για ενα καλύτερο αύριο. Εκμεταλλευτείτε με τώρα που μπορείτε γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει τί του ξημερώνει."

Αιώνια δικός σας,
ο αυριανός πρωθυπουργός και άρχοντας της πασιέντζας
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ

Υ.Γ. Ευχαριστώ για το δίευρο.

ΜΑΖΙ 2

Ο Α μεγάλωσε. Η ζωή τού έκανε εντατικά μαθήματα κι εκείνος ρούφηξε σα σφουγγάρι τα περισσότερα. Οχι όλα, όμως. Τα πολύ δύσκολα τα άφησε στην άκρη, γιατί ήξερε οτι μόνο με τα εύκολα μπορούσε να περάσει. Και έτσι έγινε.

Οταν πέρασε τα μαθήματα, ερωτεύτηκε. Ξανά. Ηταν μια όμορφη κοπέλα, γλυκιά, τρυφερή, ζωντανή. Εμοιαζε με την μικρό Α. Οχι τόσο στην εικόνα, όσο στη νοσταλγία. Ηταν άλλος ένας παιδικός έρωτας, απο αυτούς που τους μαθαίνεις στα δύσκολα μαθήματα - αυτά που προτιμάς συνήθως να αφήνεις απ'έξω γιατί δεν τα καταλαβαίνεις. Αυτό είχε κάνει και ο Α, αυτό βρήκε και μπροστά του. Και το περίμενε, κι ας είχε κάνει του κεφαλιού του.

Ο νέος έρωτας δεν είχε όνομα. Ο Α την κράτησε κρυφή. Δεν της έδωσε όνομα, γιατί ήθελε μόνο να την κοιτάζει. Να χάνεται στο βαθύ βλέμμα της, σε αυτά τα υπέροχα μάτια, σε αυτό το υγρό, πλανευτικό βασίλειο. Και αυτό έκανε. Δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω της. Εκείνη, προτιμούσε να μιλάει. Τού άνοιγε την καρδιά της, του μιλούσε για τα πάντα. Ηθελε να ξέρει όσα περισσότερα γίνεται για τον Α, κι αυτός δεν της χαλούσε χατίρι. Την αγαπούσε, ήθελε κι εκείνος να ξέρει τα πάντα. Αλλά τα λόγια του πνίγονταν στο βλέμμα της. Η ζεστασιά του βλέμματός της κατάπινε τις λέξεις του. Τις έκανε να φαίνονται κενές, αστείες, ασυνάρτητες. Εκείνος επέμενε να κοιτάει. Να παρατηρεί. Είχε χαθεί μέσα της.

Οταν εκείνη έπαψε να μιλάει, ο Α ξεκίνησε τις σκέψεις. Η εγκεφαλική του διαμαρτυρία, αυτό το μόνιμο ψυχαναγκαστικό μαρτύριο, ξεκλείδωσε. Και τότε έκανε ξανά το ίδιο λάθος και αφέθηκε. Αργησε να αποφασίσει για τον εαυτό του και, μοιραία, η απόφαση πέρασε στα χέρια της. Και αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τον καινούριο έρωτά του. Μια ακόμη άδοξη προσθήκη σ'αυτή την ατέρμονη διαδικασία άλυτης εξίσωσης που εκείνος ονομάζει έρωτα.

Ο Α, τελικά, δεν αγάπησε ποτέ για τον εαυτό του. Αφησε την αγάπη να επιλέξει για εκείνον. Και μέχρι να μάθει οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τίποτα και σε κανέναν, θα μένει για πάντα μετεξεταστέος...

...και μόνος.

ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ

Καταλαβαίνεις όταν είσαι 25 οτι έχεις ζήσει μια γεμάτη ζωή όταν:

01. Εχεις σπουδάσει σε μια άλλη πόλη
02. Εχεις κινητό με touch screen
03. Εχεις blog στο internet
04. Εχεις προφίλ στο Facebook
05. Εχεις δουλέψει δύο ολόκληρους μήνες
06. Εχεις αγοράσει 786 αυθεντικά DVD
07. Εχεις υπηρετήσει στο Πυροβολικό
08. Εχεις αναβαθμίσει το pc σου δύο φορές
09. Εχεις γράψει 19,9 στην Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον
10. Εχεις φίλους που σου λένε χρόνια πολλά για την ονομαστική σου εορτή στα γενέθλιά σου
11. Εχεις αλλάξει τρείς φορές θέση στο κρεβάτι σου
12. Εχεις φάει το 70% της διεθνούς κουζίνας
13. Εχεις φάει 14 χυλόπιτες (απο τις 14 φορές που την έπεσες σε γκόμενα)
14. Εχεις αποκρυπτογραφήσει πλήρως τις ατάκες του Ηλία Φραγκούλη
15. Εχεις αγοράσει 4 φορές την ίδια ταινία κατά λάθος
16. Εχεις γυρίσει ΚΑΜΙΑ ταινία
17. Εχεις ξοδέψει πάνω απο 3000 ευρώ για κάτι που θα ήθελες να το έχεις τσάμπα
18. Εχεις πιστέψει οτι στα 26 σου κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο

ΠΑΝΟΣ: Εχω δίκιο;
ΠΑΝΟΣ: Ναι.

WHAT HAVE THEY DONE TO DESERVE THIS?

Θα σου πω εγώ τί έχουνε κάνει. Εχουν πάρει αυτό το μουσικό ρημαδοείδος που λέγεται "ποπ" και τού έχουν αλλάξει τα φώτα. Το έχουν φέρει 17 βόλτες πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, έχουν παρεκλίνει απο τα στάνταρ, έχουν ανοίξει νέους δρόμους, έχουν βάλει τη στάμπα τους πάνω σε κάθε τί που θυμίζει τη διαχρονικότητα των 80s. Σα δε ντρέπονται, λέω εγώ!

Η χθεσινή συναυλία στο Metropolitan Expo ήταν ακόμα ένα εφηβικό πάρτι. Αν ήταν ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ενός αστικού "σπιρτόκουτου" θα το λεγες ευκαιρία για γυμνασιακά καφριλίκια! Είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια του όρου, όλες οι συναυλίες των Pet Shop Boys είναι ενα ατελείωτο γυμνασιακό πάρτι. Ενα πάρτι υψηλών εντάσεων και ρυθμών που θες να ελπίζεις πως δε θα σταματήσουν ποτέ. Φεύγεις απο το πάρτι, μετά την επίσημη λήξη του, και το συνεχίζεις έξω. Στο δρόμο. Σε ένα άλλο μέρος, με μια άλλη παρέα, με ένα άλλο... κεφάλι.

Δεν λέω τίποτα απο τα παραπάνω επειδή είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν έχει να κάνει με το οτι έχω ακούσει τα τραγούδια τους τρία εκατομμύρια φορές. Εχει να κάνει με την εμπειρία της απόλαυσης να τους βλέπεις ζωντανά και να συμμετέχεις στο πάρτι τους. Να μην ρωτάς "τί, ποιός και γιατί" στο άκουσμα του "Can you forgive her?". Να χοροπηδάς σαν το κατσίκι απο τη χαρά σου κατά τη διάρκεια του "Go West". Να υμνείς τον Υψιστο που σου έδωσε ακοή και όσο ζείς θα προσκυνάς στο "It's a sin". Να κλαίς, χωρίς λόγο αλλά με πολλή ψυχή, στο "Jealousy". Να ανατριχιάζεις στην εκπληκτική ενορχήστρωση του "West End Girls". Να ρίχνεις το πιο αυθόρμητο χειροκρότημά σου στην έναρξη του "Heart". Και τέλος, να δίνεις την πιο βαθιά υπόκλισή σου, σε ένα απογειωτικό φινάλε που γέμισε τον "ουρανό" της αίθουσας με χιλιάδες ασημένια αστέρια και έναν ωκεανό απέραντης χαράς και σχεδόν... παιδιάστικων αντιδράσεων!

Η σεμνή τελετή, ως είθισται, δεν τελειώνει εκεί. Δεν μπορεί να τελειώσει εκεί. Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ακόμα όσο η βουή 12000 ατόμων που παραληρούσαν, παραμένει ο απόηχος ενός ιεροτελεστικού πάρτι... Για πάντα, δηλαδή.

ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ

ΚΑΠΟΤΕ...

...ο Σκοτσέζος είπε το Ρώσο τσιγγούνη...
...ο Αμερικάνος είπε τον Ισπανό ρατσιστή...
...ο Ιταλός είπε τον Γερμανό φωνακλά...
...ο Γάλλος είπε τον Αφρικανό σοβινιστή...
...ο Ολλανδός είπε τον Πορτογάλο πρεζάκια...
...ο Καραμανλής είπε τον Παπανδρέου χοντρό...
...και η Ελληνίδα είπε τη φίλη της αγάμητη.

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Ο φίλος μας μάζεψε τα μπογαλάκια του και κίνησε για το βουνό.

Πρώτα διέσχισε μια πεδιάδα. Στο τέλος της, στάθηκε να πιεί λίγο νερό. Ανοιξε το φλασκί του και ήπιε δυο γουλιές, για να μην τού σωθεί.

Συνέχισε μέχρι τον πρώτο λόφο. Εκεί, ξεκουράστηκε για λίγο, τρώγοντας λίγο ψωμί με τυρί που είχε μαζί του. Τύλιξε το περίσσευμα και το έβαλε πάλι στο σάκο του. Και συνέχισε το δρόμο του.

Μετά απο άλλον ένα λόφο, βρέθηκε στους πρόποδες. Εκεί, άνοιξε και έστησε τη σκηνή του. Εστρωσε μια χοντρή κουβέρτα, έβαλε το sleeping bag και αποκοιμήθηκε.

Τον βρήκε το ξημέρωμα. Σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε το δρόμο του προς την κορυφή του βουνού.

Είχε ήδη σκαρφαλώσει 250 μέτρα. Εκεί, βρήκε μια μικρή σπηλιά και στάθηκε για λίγο. Ανοιξε το φλασκί του, ήπιε λίγο νερό, έβγαλε λίγο ψωμοτύρι, έφαγε, το ξανάβαλε στο σάκο του, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε.

Εφτασε τα 500 μέτρα. Κουράστηκε. Νύσταξε. Είπα να βρεί μια άκρη για να περάσει τη νύχτα. Τη βρήκε και έστρωσε να κοιμηθεί.

Μετά απο λίγες ώρες ξύπνησε. Μάζεψε τα πράγματά του, άνοιξε το φλασκί του, ήπιε λίγο νερό, έβγαλε λίγο ψωμοτύρι, έφαγε, το ξανάβαλε στο σάκο του, μάζεψε τα πράγματά του και συνέχισε.

Εφτασε τα 1000 μέτρα. Είχε κι άλλες αντοχές. Συνέχισε στα 1500. Είπε να φτάσει μέχρι τα 2000, για να δοκιμάσει τις αντοχές του. Οταν έφτασε τα 2150, διαπίστωσε πως είχε φτάσει στην κορυφή.

Ξενέρωσε που έφτασε τόσο γρήγορα. Γύρισε δεξιά, γύρισε αριστερά, κοίταξε πάνω-κάτω, τίποτα. Ηταν άδειος. Μίζερος. Ακούμπησε κάτω τα πράγματά του και στάθηκε για λίγο να σκεφτεί.

Μετά απο τρείς ώρες σκέψης, άνοιξε το φλασκί του, αλλά δεν είχε νερό. Εβγαλε να φάει ψωμοτύρι, αλλά είχε τελειώσει. Εψαξε να βρεί τη σκηνή του, αλλά την είχε χάσει.

Και τότε πήρε την απόφαση να κατέβει το βουνό γρηγορότερα.

ΜΑΖΙ

O A γνώρισε τον πρώτο του έρωτα κάτω απο ενα μεγάλο δέντρο, όταν κρύφτηκε εκεί για να αποφύγει τους κεραυνούς μιας ξαφνικής καταιγίδας.

Εκείνη δεν είχε όνομα, γι'αυτό και ο Α την ονόμασε Μικρό Α, θεωρώντας πως εκείνος ήταν το Α κεφαλαίο.

Ο πρώτος κεραυνός χτύπησε τον Α. Η αντίδραση της Μικρό Α ήταν να του γυρίσει την πλάτη, όχι απο αδιαφορία ή αποτροπιασμό, αλλά μάλλον απο αμηχανία. Της άρεσε ο Α. Της άρεσε απο την πρώτη στιγμή που τον είδε, κάτω απο εκείνο το μεγάλο δέντρο, της άρεσε όπως φώτιζαν το πρόσωπό του οι απανωτές αστραπές.

Ο δεύτερος κεραυνός χτύπησε την Μικρό Α. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο Α αμέσως έσπευσε να την πάρει στην αγκαλιά του. Ηταν ακόμη όμορφη. Η βροχή είχε καθαρίσει το πρόσωπό της, το έκανε να λάμπει. Ο Α σιχαινόταν το νερό της βροχής, την έβλεπε σαν ξένο σώμα που ποτέ δεν έδωσε την άδεια να τον αγγίξει. Η Μικρό Α τη λάτρευε. Αλλά δεν την πείραζε, μέσα στην αγκαλιά του Α, να μην το παραδεχτεί. Αλλά και ο Α δεν της το είπε ποτέ. Την αγκάλιασε έτσι, λουσμένη απο τη βροχή και την κράτησε σφιχτά πάνω του.

Τότε ο Α άρχισε να κλαίει. Δεν είχε ζήσει ποτέ αυτό το συναίσθημα. Αυτό που πάντοτε ποθούσε βρισκόταν στην αγκαλιά του. Ηταν μέσα του. Είχε γίνει ένα μ'αυτόν. Με το χώμα. Με τη βροχή. Ηταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της σύντομης ζωής του. Είχε τόσα να μάθει απο μία και μόνο στιγμή. Τόσα να συγκρατήσει, τόσα να αφουγκραστεί. Αλλά έκανε σύντομα το λάθος να σκεφτεί. Και να σκεφτεί πολύ.

Μέχρι που η λογική τους χώρισε. Η Μικρό Α δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Τα βήματά του ήταν δύσκολα, απροσδιόριστα, αποπροσανατολιστικά. Εφυγε απο την αγκαλιά του υγρή, λασπωμένη. Αυτοσυγκρατήθηκε και δεν άφησε ούτε ενα δάκρυ να πάει χαμένο για τον Α. Απομακρύνθηκε και σιγά-σιγά χάθηκε πίσω απο το μεγάλο δέντρο, πίσω απο τον ορίζοντα που διέκρινε ο Α. Εκεί, την έχασε απο τα μάτια του. Την έχασε για πάντα.

Εφταιγε ο ίδιος όμως; Αφησε ο,τι πολυτιμότερο είχε να χαθεί; Το κλάμα του δεν τον λύτρωσε. Τον παγίδεψε. Η λογική του τον σκότωσε. Τον άφησε εκτεθειμένο, έρμαιο. Φυλακίστηκε στο τετράγωνο μυαλό του. Στη συνεχή του αναζήτηση για επεξήγηση, για ανάλυση, για στοχασμό, για πράξεις και αποτελέσματα.

Και η αγκαλιά του έμεινε άδεια. Στεγνή. Ξεραμένη. Αγονη. Οι κεραυνοί έπαψαν να γκρινιάζουν και ο ουρανός καθάρισε. Μπορούσε πλέον να χαρεί τη φύση, τον ήλιο, την απεραντοσύνη.

Μόνος του.

ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ

Στερνή μου γνώση, να σ'είχα πρώτα, όπως λέει και η σοφή πλην κουραστικά επαναλαμβανόμενη παροιμία. Ο Μπάγεβιτς, ο προπονητής των τίτλων, των μεγάλων επιτυχιών, των μεγάλων ομάδων, των μεγάλων προέδρων αυτές τις ώρες είναι ανάμεσα σε κάποιον κύριο Θανόπουλο και άλλον έναν με πυξιδοφόρο επίθετο και άριστη γνώση της αγγλικής. Δίπλα του, ενα μάτσο άχρηστοι: ένας τυπάκος που μετά απο δύο χρονιές κατά τις οποίες ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ πλέον αδυνατεί να σκοράρει στα τρία εκατοστά απέναντι σε άδειο τέρμα, ένας άλλος συμπατριώτης του που όταν δεν βαριέται παίζει μπάλα για 2 με 3 λεπτά σε κάθε ματς, ένας κεντρικός αμυντικός που δεν ξέρει ούτε να διώχνει στο κόρνερ, ένας χαφ που κόστισε 800 χιλιάρικα και δεν μπορεί να σταματήσει τις ρεζέρβες του Θρασύβουλου, ένας τάχα μου δημιουργικός "μικρός μάγος" που φτύσαμε αίμα για να τον αποκτήσουμε και τώρα ζητάμε μετάγγιση και παραδίπλα ένας συνταξιούχος γυμναστής κι ένας παλαίμαχος βοηθός με το περίεργο όνομα "Λύσανδρος"...

Ανάμεσα σε δυό καρδιές, το μαχαίρι εχθρός, που θα λεγε και ο φίλτατος Γαρδέλης... Ομως, ο Ντούσαν, πολύπειρος καθώς είναι θα έπρεπε να είχε προβλέψει πως οι παλιές αγάπες πονάνε περισσότερο όταν ξαναγεννιούνται, ίσως επειδή τα σκατά που έχουν φάει οι συμβαλλόμενες πλευρές είναι πλέον ξεραμένα πάνω τους και δεν μπορούν να τα ξεφορτωθούν. Σε τί πρόγραμμα πλύσης να μπεί επιτέλους αυτός ο τρίσμοιρος σύλλογος; Με 10 στους 11 ξένους, μόνο στα λινά και χρωματιστά. Τι αποτέλεσμα θα βγάλει αυτό; Μια μαλακία και μισή. Χωρίς ανθρώπους να ενδιαφέρονται για σένα, είσαι μια πίκρα στο στόμα μόνιμη. Θα μιλάς για κείνη και το στόμα σου θα στεγνώνει. Ο Ντούσαν έχει σταθεί στην άκρη της λίμνης και ρίχνει πετραδάκια σ'αυτά τα βρώμικα, τοξικά νερά της. Οι πέτρες πάνε κατευθείαν στο πάτο. Οπως και όλη η ομάδα. Ενα εμετικό συνονθύλευμα, ικανό πλέον μόνο για το χειρότερο. Σε τί να σταθείς για να κρίνεις; Και ΠΩΣ να κρίνεις; Με τί βάση; Με τί κριτήρια;

Αδυνατώ να κάνω περαιτέρω σκέψεις για αυτό που λέγεται ΑΕΚ. Σιχαίνομαι και να σκεφτώ. Ούτε προπονητής της εξέδρας δεν μπορώ να γίνω πια. Τη θέση αυτή σε λίγο θα την καπαρώσει ο ίδιος ο Ντούσκο. Θα προπονεί τσάμπα, γιατί δεν υπάρχουν φράγκα. Θα κάνει τα σχέδιά του απέναντι σε ενα μέλλον πιο μαύρο κι απο τον Γιουσούφ Χέρσι. Και ίσως αυτό του αξίζει. Ισως αυτό αξίζει σε όλους μας.

Αντε στο διάολο απο δω χάμω...

ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΑΤΑ

Σου έχει τύχει ποτέ να πείς ένα τόσο πετυχημένο ψέμα, που στο τέλος το πιστεύεις κι εσύ;

Ενας στους δύο λένε ψέματα παθολογικά. Ο παθολογικός ψεύτης, βέβαια, δεν είναι τελικά ένας άρρωστος άνθρωπος, όπως μια περίεργη επιστημονική θεωρία θα ήθελε να αποδείξει. Ισως είναι περισσότερο παρεξηγημένος απο όσο θα έπρεπε. Ναι. Νομίζω αυτό είναι. Δεν αποδεικνύεται όμως. Μια πιθανότητα μπορούμε να δώσουμε, κι αυτή προκύπτει εκ πεποιθήσεως εννιά στις δέκα φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια περίπτωση.

Σκέψου το. Αν δείς ενα όνειρο πάνω απο μια φορά - ακριβές αντίγραφο όμως, πλάνο προς πλάνο - τότε κάτι πραγματικά συμβαίνει. Μπορεί αυτό που βλέπεις να το έχεις ήδη ζήσει, χωρίς να το καταλάβεις. 'Η μπορεί να αντιπροσωπεύει μια μύχια σκέψη σου, που κατά πάσα πιθανότητα την έχεις επεξεργαστεί τόσο πολύ, που έφυγε απο τη μια πλευρά του εγκεφάλου σου και πήγε και βολεύτηκε στην ακριβώς απέναντι. Γι'αυτό ο,τι βλέπεις είναι στον ύπνο σου, εκεί που θα έπρεπε να είναι στον ξύπνιο σου. Μπορεί. Πιθανότητα είναι κι αυτή. Οπως και να 'χει, σε κάθε περίπτωση, αυτό το πράγμα που κουβαλάς στο κεφάλι σου είναι σύμπτωμα παθολογικής εγκράτειας. Δεν εξωτερικεύεις ούτε το 1/4, με αποτέλεσμα η διεργασία να είναι στο απόλυτο εγκεφαλική και επομένως εξορισμένη στο υποσυνείδητο. Αρα, είναι ΨΕΜΑ. Γιατί αν η - σκληρή - πραγματικότητα αφομοίωνε ενα μέρος του μυαλού σου, ίσως κι αυτό το όνειρο να ήταν μέρος της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ζωής σου. Κι όχι αυτής που βλέπεις στον ύπνο σου.

Γιατί λοιπόν και ένας παθολογικός ψεύτης να μη ζεί σε ενα αντίστοιχο όνειρο; Πιστεύω πως ένας τέτοιος τύπος λέει περισσότερες αλήθειες απο όσες φανταζόμαστε, αλλά ίσως είναι τόσες μαζεμένες που μοιάζουν με ψέματα. Ακούγονται σαν ψέματα. Πώς μπορείς να διαπιστώσεις όμως κάτι τέτοιο; Δυστυχώς, η φύση δεν μερίμνησε. Ισως επειδή έχει και την πλάκα του, αυτό το διαπροσωπικό παιχνιδάκι του μυαλού και της ανθρώπινης επαφής. Και ανέκδοτο να κάτσω να σου πω, ψέμα θα είναι, αλλά θα γελάσεις. Αν σου πω πολλά, ίσως γελάσεις περισσότερο. Αλλά αν σου πω οτι είμαι άνεργος, χωρισμένος, άσχημος, άρρωστος, τσατισμένος, παιδεραστής, δυστυχισμένος, ανώμαλος και βρώμικος, όχι μόνο δε θα γελάσεις αλλά θα παρεξηγηθείς κιόλας. Χωρίς λόγο, αλλά σου λέω όλες τις αλήθειες μαζεμένες...

Πόσο θα ήθελα τώρα να κόψω τις αμπελοφιλοσοφικές πίπες και να ξαπλώσω στην υπέρδιπλη κρεβατάρα μου με τα σατέν σεντόνια, μέσα στην μεταμοντέρνα βίλα μου, δίπλα στην πανέμορφη γκόμενά μου, λίγο πριν ξυπνήσω ξανά για να πάω στις επιχειρήσεις μου με το πανάκριβο αυτοκίνητό μου, με συνοδηγό την πανέμορφη γκόμενά μου, λίγες μέρες πριν φύγω για ενα διασκεδαστικό δεκαήμερο στην Ιμπιζα... Πόσο θα 'θελα... Αλλά η μαλακία είναι, οτι πλέον δεν μπορώ να λέω ψέματα ούτε στον εαυτό μου. Παθολογική η ζήλεια, αληθινός όμως ο φθόνος...

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (*****)

Πληκτρολόγιο. Τηλέφωνο. Λάμπα. Βίντεο. Νερό. Αεροπλάνο.
Λίγες λέξεις. Άσχετες μεταξύ τους. Πέντε βασικά πράγματα που μαθαίνει ένας πατέρας στα παιδιά του. Ενας πατέρας που αποφασίζει να τα κλείσει μέσα σε ένα εξοχικό για σχεδόν 30 χρόνια. Από τη μέρα που γεννήθηκαν. Και να τους διδάξει μια άλλη ζωή. Μια άλλη καθημερινότητα. Εκτός κοινωνίας. Μέχρι να πέσει ο δεξιός τους κυνόδοντας, δεν πρόκειται να βγούν από εκεί. Γιατί μέχρι τότε δε θα είναι έτοιμοι. Ένα αγόρι και δύο κορίτσια. Και μια μητέρα που προμοτάρει το ιδιόμορφο σχέδιο «αναμόρφωσης» του πατέρα. Και όλα μια χαρά.

Στον Κυνόδοντα είσαι ένας στυγνός θεατής. Σχεδόν ηδονοβλεψίας. Εχεις μπεί μέσα στο σπίτι τους και παρακολουθείς τα πάντα. Από κοντά. Αλλά δεν παίρνεις το μέρος κανενός. Δεν μπορείς να το πάρεις. Από απόσταση, μόνο κρίνεις. Αλλά και πάλι, δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις, το σωστό ή το λάθος. Είναι η παγίδα στην οποία δεν έπρεπε να πέσεις, αλλά έπεσες απο τα πρώτα δευτερόλεπτα. Και το 100% της ευθύνης για αυτό, το έχει ο Λάνθιμος. Ισως ο μοναδικός Έλληνας δημιουργός με αρχίδια – για να μιλάμε ρηχά, χυδαία και πάνω απο όλα με πραγματικά δεδομένα. Ένας σκηνοθέτης που αρέσκεται να ψαχουλεύει στην πίσω πλευρά του μυαλού και κυρίως όχι μόνο του δικού του.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κριτική για αυτή την ταινία. Κάθε κουβέντα σου πρέπει να είναι μετρημένη, προσεκτική, αλλιώς τα spoilers καραδοκούν. Τα μυστικά του Κυνόδοντα είναι τόσο καλά κρυμμένα αλλά ταυτόχρονα και τόσο αποκαλυπτικά, που άθελα σου η άποψη μετρατρέπεται σε αντίστοιχη αποκάλυψη. Ο Λάνθιμος παίζει πολύ έξυπνα αυτο το «παιχνιδάκι». Οι ιδέες και τα ευρήματα που το περιτριγυρίζουν είναι ανεξάντλητα. Η δραματουργική δύναμη του φιλμ είναι σχεδόν τρομακτική, όχι μόνο της φόρμας αλλά κυρίως λόγω του συμπλέγματος των χαρακτήρων. Θα μπορούσαν να είναι κοντά σε σένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι φοβερά αποστασιοποιημένοι. Το ίδιο και το περιβάλλον που στέκει σαν κέρβερος πάνω από το κεφάλι τους. Και στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι ηθοποιοί: «παγωμένοι», θεατρίνοι, βλάσφημοι, αστείοι, πικροί, «επαναστάτες» και καθυστερημένοι. Ενα παζλ αφομοίωσης του μπρεχτικού ρεαλισμού, βουτηγμένου σε μαύρο χιούμορ και ώρες-ώρες εξωφρενικές καταστάσεις, που ίσως «πονάνε» γιατί, αντί να βασίζονται σε ένα παραμύθι, θαρρείς πως βασίζονται σε ενα φτηνό, αισχρό, απάνθρωπο reality.

Το ξέρω οτι είμαι μάλλον ασαφής στα λόγια μου. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω οτιδήποτε έχει σχέση με τον Κυνόδοντα. Το λες «καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς»; Σίγουρα. Και μια απο τις καλύτερες στιγμές της, γενικώς. Αλλά πώς να το ονομάσεις με έναν κινηματογραφικό όρο, τη στιγμή που σπάει όλα τα δεσμά ενός τέτοιου χαρακτηρισμού; Δεν ξέρω. Είναι μια εμπειρία που βιώνεται προσωπικά – έχει ταυτότητα, αλλά δε γράφει όνομα.

ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ

Εστω οτι είσαι ενα ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ.

Εστω οτι είσαι γεμάτο με επιβάτες και τις αντίστοιχες αποσκευές τους.

Εστω οτι είσαι τιγκαρισμένος με μαζούτ, πετρέλαιο, κοκ και ο,τι άλλα σκατά καίς.

Εστω οτι είσαι ελεγμένος απο κάθε άποψη και εμπεριστατωμένα δεν έχεις κανένα πρόβλημα.

Ξεκινάς την πτήση σου. Στην αρχή, όλα καλά. Ησυχία στην καμπίνα, καμία ανησυχία στο πιλοτήριο, όλα κομπλέ. Και καλός καιρός. Ιδανικός για πτήσεις.
Υστερα απο ενα σύντομο χρονικό διάστημα, οι επιβάτες κάνουν έντονη την παρουσία τους, μιλώντας συνέχεια, δυνατά και χωρίς παύσεις. Η ησυχία σπάει, αρχίζουν τα κακά ανέκδοτα, τα αποτυχημένα καμάκια, οι ατέρμονες πολιτικές και ποδοσφαιρικές τοποθετήσεις, οι γνώσεις επί παντός επιστητού. Αρχίζεις και ζαλίζεσαι. Αντέχεις όμως. Οι φωνές και το σούσουρο δεν σταματάνε, όμως. Μετά, οι επιβάτες γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί. Ζητάνε διάφορα, φαγητά, ποτά, εφημερίδες, μαξιλαράκια, πίπες στις τουαλέτες και ο,τι άλλο τους κατέβει στο κεφάλι, φέρνοντάς σε σε πλήρη σύγχυση. Οι αεροσυνοδοί τρέχουν πανικόβλητες και η κατάσταση στην καμπίνα θυμίζει δημόσια υπηρεσία εποχής Δαλιανίδη.

Τα πράγματα αρχίζουν και χειροτερεύουν, όταν χωρίς ΠΡΟΦΑΝΗ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ, αρχίζουν βροντές, αστραπές και καταιγίδες στη μέση του πουθενά, και το έντονο πρόβλημα μεταφέρεται στο πιλοτήριο. Οι κεραυνοί κάνουν ντου απο παντού, οι κοτρώνες της βροχής πέφτουν σαν το χαλάζι και ο πληγωμένος καλλιτέχνης αναστενάζει και οι πιλότοι τα βρίσκουν σκούρα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι επιβάτες μαθαίνουν το πρόβλημα και αρχίζουν να βγάζουν όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές τους φάτσα φόρα, με αποτέλεσμα το σούσουρο να γίνεται πανηγύρι υστερικής τσιρίδας, πανικού και ακαταλαβίστικων μπινελικίων προς πάσα κατεύθυνση.

Είσαι ενα βήμα πριν την πτώση. Η κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω γίνεται ολοένα και χειρότερη. Φαίνεται πως δεν υπάρχει καθαρό σημείο στον ορίζοντα. Αυτομάτως, το φορτίο σου γίνεται βαρύ. Πολύ βαρύ και ασήκωτο. Τι κάνεις;

Απάντηση: Αν ήμουν τέτοιο αεροπλάνο, δε θα απογειωνόμουνα ποτέ...

BEDTIME STORIES: LEAVΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Οι μαύρες σκιές άπλωσαν τα πέπλα τους πάνω απο τα βουνά του Παιάνιουμ. Οι μικροί, πράσινοι καλικάντζαροι έτρεχαν πανικόβλητοι ολούθε. Κάτι τους είχε τρομάξει. Ισως να ήταν το πυκνό, κόκκινο χρώμα που γέμισε τον ουρανό τους. Ισως να ήταν ο αποκρουστικός θόρυβος των ηλεκτρισμένων ήχων που διαπερνούσαν την ατμόσφαιρα, ωσάν πλαστικές καραμούζες. Ο,τι και να ήταν, τα καλικαντζαράκια χάθηκαν σύντομα στην απεραντοσύνη των καταπράσινων λιβαδιών του Παιάνιουμ. Ηταν τα μόνα που διέφυγαν τον κίνδυνο...

Ξαφνικά, οι ουρανοί άνοιξαν. Φριχτά πλάσματα ξέβρασε η Κόλαση! Σύντομα, το Παιάνιουμ, απο μια απλή παιδική χαρά, μετατράπηκε σε πεδίο μάχης απο τον Αλλο Κόσμο: τερατόμορφα σέντερ μπακ, φρικαλέοι χαφ με τρίχες και τέτοια, παγανιστές επιθετικοί που ξεπηδούσαν απο τον πάγκο σαν κλώνοι του Εωσφόρου και γιγαντόσωμοι προπονητές που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Αρχοντες". Αυτοί ήταν οι πρώτοι που άρχισαν να μιλάνε. Κανείς απο τους κατοίκους δεν τους κατάλαβε. Οι κουβέντες τους έφταναν στ'αυτιά τους σαν αποτρόπαιες κραυγές λυσσασμένων πιθήκων και πέναλντι μαϊμού. Απο το βάθος του ξεσκισμένου ουρανού, φάνηκε αργότερα η μορφή του Εχθρού - του απόλυτου Αρχοντα του Σκότους, του Κοκκάλιντορ. Αυτός ο δύσμορφος κέρβερος με την όψη βατράχου άρχισε να γελάει βίαια και δυνατά, σκοτώνοντας αδιάκριτα μουλάρια και τζιτζίκια που μάταια πάλευαν να σώσουν τη ζωή τους. Υπήρχε ελπίδα να σωθούν οι κάτοικοι της μικρής, πράσινης παιδικής χαράς;

Υπήρχε! Σύντομα ενημερώθηκε για την έκρυθμη κατάσταση ο μάγος της φυλής (της μπάλας) Λουκάς Φύντρα. "Δε θα αφήσω έναν κακάσχημο και άμπαλο να μας αφανίσει απο την αλάνα του Σουπερλίγκιον. Θα τους δείξω εγώ, θα δούνε τί θα πάθουνε!", ήταν τα πρώτα λόγια του. Μετά είπε ένα ανέκδοτο με Πόντιους και ύστερα αποσύρθηκε στη σκηνή του για να ξεκουραστεί, αφού μόλις είχε ξυπνήσει. Τότε ήταν που ανέλαβε αμέσως δράση ο μαύρος Φύλαρχος Γιβρίλος, που είχε τη γνώση, αλλά δεν είχε τη μπλε κάρτα. Αφού διαπίστωσε τη σκληρή πραγματικότητα, πήρε τα πόδια του στον ώμο και εξαφανίστηκε πίσω απο το τερέν.

Ο μάγος Φύντρα όμως, ξύπνησε. Και ξύπνησε για τα καλά. Και ενώ μαινόταν η καταστροφή του Παιάνιουμ απο τις σκοτεινές δυνάμεις του Κοκκάλιντορ, ο Φύντρα άρχισε να ρίχνει spells προς κάθε κατεύθυνση. Η μάχη είχε ήδη ξεκινήσει! Οι σκοτεινές δυνάμεις άρχισαν να αποχωρούν... Μόνον ο σατανικός Κοκκάλιντορ είχε τη Δύναμη να τον αντιμετωπίσει. Τα spells του Φύντρα ήταν πλέον ανίσχυρα μπροστά στα επάρατα ΧΟ-ΧΟ-ΧΟ του διαολεμένου Αντάρτη της Κολάσεως. Ομως ο Φύντρα δεν λύγιζε. Αρχιζε να feedάρει με ο,τι έβρισκε πάνω του, τάκλιν, πέναλντι, μακροβούτια, κακές σέντρες και φτηνές δικαιολογίες, όταν ξαφνικά...

...ο μικρός Σίμπα έφαγε μια φόλα και ψόφησε. Μακριά απο μας.

ΤΕΛΟΣ

ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ

Αυτό το κείμενο δε συνοδεύεται απο φωτογραφία. Μάλλον επειδή ντρέπομαι να βάλω τη φάτσα μου.

Επίσης, δε συνοδεύεται απο μέτρια σχόλια. Τα μέτρια είναι για τους μέτριους και αυτό το κείμενο είναι κάτω του μετρίου.

Είμαι ενοχλημένος απο τα πάντα. Θα έπρεπε να μην παραπονιέμαι. Να μην γκρινιάζω. Να μη διαμαρτύρομαι. Δε μου έκλεψαν τίποτα. Ο,τι χάνεις, το χάνεις στην προσπάθεια να το αποκτήσεις. Δεν στο πήρε κανένας. Και επίσης, μάθε οτι δεν σου ανήκει. Χώνεψέ το. Δε νοώ να το καταλάβω. Ισως είμαι μικρός τελικά στο μυαλό. Ισως φταίει οτι δεν έχω μάθει να προσδιορίζω τα όριά μου. Τα ξέρω όλα. Είμαι παντού και πουθενά. Βλέπω τί γίνεται. Γνωρίζω όλες τις παραμέτρους. Δε χρειάζεται να εξετάσω κανένα ενδεχόμενο, γιατί τα ξέρω όλα. Πριν απο μένα για μένα. Αρχίδια. Η αποτυχία γράφεται με "α", και αυτό είναι στερητικό. Μάθε το. Χώνεψέ το.

Μπορείς να μετρήσεις τα πάντα με αριθμούς, εκτός απο την ίδια τη ζωή. Αυτή δε μετριέται. Δε ζυγίζεται. Είναι αυτή που είναι και μαγκιά της. Καλώς ή κακώς, την έχεις πάνω απ'το κεφάλι σου. 'Η θα την κερδίσεις, ή θα τη χάσεις. Και έχει μάχες πολλές, που πολλές κερδισμένες μαζί βγάζουν νικητή στον πόλεμο. Οι πολλές χαμένες το αντίθετο. Υπάρχει, βέβαια, και η μέση κατάσταση. Η πιο επικίνδυνη. Που δεν ξέρεις τί σου επιφυλάσσει το αύριο, που δεν ξέρεις αν μόλις πέρασες τα όρια της ανέχειας, που δεν είσαι σίγουρος αν πήγες ενα βήμα παραπάνω ή παραπάτησες και πήγες δύο βήματα πίσω. Ετσι είναι. Συνήθως η οπισθοχώρηση είναι πιο τραγική, πιο ξεκάθαρη, πιο έντονη. Το μπροστά σου φαίνεται πάντα λίγο, στεγνό, στείρο. Δε σου φτάνει. Το πίσω σού κωλοκάθεται. Σε βαραίνει. Το σκέφτεσαι πολύ περισσότερο.

Τα λάθη σου έχεις μάθει να τα αναγνωρίζεις; Ναι; Και μετά; Εχεις το κουράγιο να το διορθώσεις; 'Η έχασες ήδη πολλές μάχες; Πόσα σκατά μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη ψυχή, δεν μπορείς να φανταστείς! Αλλά επειδή είναι τα περισσότερα αχώνευτα, αρνείσαι να επιβληθείς στο λάθος σου. Αλλά δεν έχεις κάνει μόνο ένα λάθος, έχεις κάνει πολλά. Γι'αυτό είσαι και άξιος της μοίρας σου. Ενας "πουθενάς". Μόνο να μιλάς ξέρεις. Λόγια, λόγια, λόγια. Τίποτα. Ουσία αρχίδια. Νομίζεις οτι ξέρεις, οτι καταλαβαίνεις. Τρίχες. Την τύφλα σου, μαλάκα! Δεν προσέχεις τί λες, πού πατάς, πώς προχωράς. Δεν εκτιμάς τα δώρα. Τις προσφορές. Τα μάννα εξ ουρανού. Τόσο γελοίος και τόσο ανύπαρκτος. Και γκρινιάζεις, και διαμαρτύρεσαι και βοάς. Γιατί; Γιατί το μυαλό σου είναι αλλού, δε στέλνει τα σωστά σήματα, έχεις φροντίσει και τον έχεις αποσυντονίσει. Ρομποτάκι της πλάκας, κινέζικο, άψυχο, άκομψο, αγροίκο, ευτελές. Χωρίς ουσία, ένα κενό, μια άθλια παρτίδα τάβλι ανάμεσα σε δυο φυλακισμένους. Προκαλείς τις δυστυχίες μόνος σου, και δε σου φταίει κανένας άλλος. Χώνεψέ το να προχωρήσεις παρακάτω.

Αλλιώς...

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ.

Η ΑΦΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΑΣ

Καλά ε, δεν έχω καλύτερο. Αλλάξαμε κυβέρνηση πιο γρήγορα κι απο σώβρακο τον Αύγουστο. Παρεπιπτόντως, είμαστε η μόνη χώρα που προστατεύουμε ακόμα αυτό το ιδιοφυές πολιτικό εύρημα του "δεξιού σοσιαλισμού", που με τόση αγαστή σύμπνοια φρόντισαν να δημιουργήσουν οι προπάτορες των εισερχομένων και εξερχομένων πρωθυπουργών μας.

Και τώρα, για να βαρύνω κι άλλο το κλίμα, θέλω να αναφέρω μερικά πράγματα για τη λουλουδιασμένη φάμπρικα της Κυριακής - πράγματα που ίσως πολλοί δεν παρατήρησαν ή ηθελημένα προσπέρασαν...

1) Δεν ήταν μόνο ο Καραμανλής κι ο Καρατζαφίξ που γέμισαν την Αθήνα με αφίσες. Είναι ντροπή να τους κατηγορούμε, όταν την ίδια στιγμή οι ίδιοι στυγεροί λαθρομετανάστες κολλούσαν παντού αφίσες της Στανίση, του Βέρτη και του Γονίδη. Αυτοί δηλαδή δεν εγκλημάτισαν; Τους αφήνουμε στο απυρόβλητο κύριοι της Χαριλάου Τρικούπη; Αλλά έτσι είναι η ΠΑΣΟΚική συνωμοσία. "Τρώει" τους ηθικούς και αφήνει ασύλληπτη τη Στανίση. Σοσιαλιστικό αίσχος.

2) Ο Καρατζαφίξ δεν έβαλε την ψήφο στην κάλπη με το χέρι. Την έβαλε με το κεφάλι γιατί, όπως έχει αποδειχτεί, είναι πεφωτισμένο.

3) Ο Τσίπρας, μόλις έμαθε οτι μπαίνει στη Βουλή, άρχισε να κερνάει σαμπάνιες, βότκες και κασάσες όλες τις συνιστώσες στο περίπτερό του. Οταν δε, έμαθε οτι το ποσοστό έφτασε κοντά στο 4%, τον μαζεύανε τέσσερις.

4) Ο Βενιζέλος εντοπίστηκε στη στοά του Ζαππείου να ψάχνει δημοσιογράφους να κάνει δήλωση, αλλά δεν έβρισκε κανέναν. Ηταν μόλις 15.45.

5) Κακώς κατηγορούν την Παπαρήγα οτι δεν συνεχάρη τον Παπανδρέου για τη νίκη του. Απο δικές μου πηγές ενημερώθηκα οτι αργά το βράδυ έστειλε σπίτι του τον Κολοζόφ να του τραγουδήσει την "Καλίνκα", συνοδεία αστυνομικής δύναμης.

6) Αυτό το άνισο πολιτικό μας σύστημα, άφησε εκτός Βουλής μάχιμους υποψήφιους βουλευτές. Ενα απο τα θύματα ήταν και ο Πέτρος Φυσσούν, υποψήφιος με την Κοινωνία (το κόμμα των συνεχιστών του Καποδίστρια...). Αυτός Χασάν κι αυτοί Μασάν;

7) Ο Καραμανλής κορόιδεψε τους πάντες εκείνο το βράδυ. Αφού έπεισε τους πάντες οτι παραιτήθηκε, πήγε στη Ραφήνα, βρήκε τους φίλους του και σκάσανε στα γέλια. Αυτή είναι ζωή.

8) Μόλις σήμερα ενημερώθηκα οτι υπάρχουν 19.526 Χρυσαυγίτες. Και του χρόνου.

ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (*****)

Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου κι έχω γεράσει να το λέω: live-action ταινίες σαν τα animation της Pixar δεν βγαίνουν! Πουθενά και σε καμία χώρα! Εντάξει, θα πείς, υπερβολές. Ισως. Αλλά πλέον το "κακό" έχει παραγίνει. Πόσα - και πώς - να διαλέξεις; Ψάχνοντας το Νέμο; Οι Απίθανοι; Ρατατούης; Wall-E; Τώρα, στρώσε δίπλα φαρδύ-πλατύ και το τελευταίο της αριστούργημα!

Οπως είχα αναφέρει και για το Wall-E στη λίστα με τα καλύτερα της περσινής χρονιάς, είναι δύσκολο να μπορέσεις να περιγράψεις με στυγνές, άνοστες ρεαλιστικές κουβέντες αυτό το σύγχρονο κινηματογραφικό θαύμα που ονομάζεται Pixar. Και δεν το κάνω για να προμοτάρω τίποτα περισσότερο απο τα ατόφια, γνήσια, ενήλικα και παιδικά (και ουχί παιδιάστικα) συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν σε κάθε νέο animation της. Στο Up, όπως και σε όλα τα προηγούμενα (εκτός ίσως απο τους - αμιγώς ενήλικους - Απίθανους), μια απλή ιστορία ξετυλίγει το κουβάρι του παραμυθιού. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που το χωρίζει... ο θάνατος, ο μοναχικός πλέον σύζυγος και ένας όρκος αιώνιας αγάπης. Σύντομα, το παραμύθι θα πάρει διαστάσεις μοναδικής περιπέτειας που ανοίγει ορίζοντες στα τέσσερα σημεία του χάρτη. Πριν απο αυτό, όμως, σου έχει παραδώσει μια απο τις πιο συγκινητικές εισαγωγές στην ιστορία του σινεμά, ενα βουβό γαϊτανάκι μιας αγάπης που τερματίζεται προσωρινά, για να γίνει δυνατότερη στη συνέχεια, κάτω απο την επιμονή... και των δύο. Ενα αληθινό θαύμα! Και τα όσα ακολουθούν, άνοιξη της ψυχής στο πολύχρωμο και εντυπωσιακό σύμπαν κάποιων τρισδιάστατων σχεδίων που "αναπνέουν" περισσότερο κι απο τους live-action heroes εκάστοτε παρόμοιων εγχειρημάτων. Το σελιλόιντ δεν κατοικεί πλέον εδώ, γιατί πολύ απλά ένας υπολογιστής τους έβαλε τα γυαλιά... και την καρδιά.

Ωρες-ώρες νόμιζα πως θα πεταχτεί απο την οθόνη ένας digital Ζακ Τατί, να μου κλείσει το μάτι και να μου χαμογελάσει με ικανοποίηση. Δεν είναι θέμα προσωπικής "πόρωσης" ή εκλεκτικής συμπάθειας. Είναι που όταν μια ταινία σπάει το "φράγμα" που άλλωτε περιόριζε ενα καρτούν σε... "Μίκυ Μάους", σου χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχεις δώσει στον εαυτό σου εδώ και καιρό και σου επιβάλλει να πείς "αυτή ήταν γαμώ τις ταινίες", ε, τότε, δεν έχεις παρά να παραδεχτείς τα αυτονόητα: αυτή η Pixar πάει όσο πιο up-up-and-away γίνεται!

DE-BAIT, ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΣΙΜΠΗΣΕΙ...

Πάει κι αυτό. Το έπος το τηλεοπτικό. Μόνο που ο όρος "debate" πρέπει να παραγραφεί μια καλή απο την πολιτική ορολογία της Ψωροκώσταινας.
Διάρκεια τρίωρη. Ω, ναι. Και η ανάλυση, πάνω-κάτω σαν τις Απονομές των Οσκαρ, όπου μετράμε τη διάρκεια, τον παρουσιαστή και τα χορευτικά, περισσότερο απο τις ταινίες και τους ανθρώπους που βραβεύονται. Τουτέστιν, ενα τρίωρο debate σαν το χθεσινό, θα μπορούσε να είναι μια Απονομή που "βάρυνε" με τη διάρκειά της, αλλά σε κράταγε με το χιούμορ της anchor Γούπι Γκόλντμπεργκ. Ο θίασος, όπως και στη VIP λίστα των καλεσμένων του AFI, ετοιματζίδικος και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενος. Ο ίδιος. Ο απαράλλαχτος.

Ωρες-ώρες έχεις την εντύπωση οτι έτσι ξύλινα που μιλάνε όλοι τους, είναι σα να ζητιανεύουν έναν καθυστερημένο φίλο τους. Βλέποντας αυτές τις "αρχηγάρες" να απαντάνε στις ερωτήσεις των "αδέκαστων" έλεγα οτι όπου να 'ναι θα περάσει απο κάτω ο σχετικός υπότιτλος του τηλεμαραθώνιου:
"ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΜΕ ΝΟΗΤΙΚΗ ΣΤΕΡΗΣΗ... ΜΕΤΡΑΝΕ ΜΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 10 ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΑΝΑΠΟΔΑ... ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΥΣ... ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΑΡΚΕΙ..."
'Η τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Αλλά φευ. Ολα σοβαροφανή. Ολα στην κυρίλα και στην αποθέωση της κακόγουστης γραβάτας.

Δεν αξίζει τον κόπο - όπως είχα κάνει στο προηγούμενο - ξεχωριστής αναφοράς στον καθένα τους. Ηταν ίδιοι με τις προηγούμενες φορές. Φωτοκόπιες της κακιάς ώρας. Διστακτικοί στο βάθος, τσαμπουκάδες στην επιφάνεια. Καραμανλής και Παπανδρέου ένα και το αυτό. Σύνολο επαναληπτικών φράσεων; "Ρεαλισμός" 15 φορές, "Ανάπτυξη" 12 φορές, "Πρώτο βήμα" 20 φορές, και καθείς εφ'ω ετάχθη. Η Παπαρήγα; Προγραμματισμένη με τσιπάκια έκτης γενιάς, να επαναλαμβάνει το "Κεφάλαιο", επειδή κάποιος την έβαλε να το μάθει απ'έξω. Τσίπρας; Last year, βιάζομαι να φύγω. Καλά, για Καρατζαφέρη τί να πρωτοψελλίσεις... Μαγκιά, κλανιά κι απόστημα, ως συνήθως. Οι ατάκες του ούτε για διαφημιστικό αποσμητικού τουαλέτας δεν κάνουν πια. Μπαγιάτεψαν σαν τον Περικλή Περράκη. Για τον άλλον τον τύπο απο τους Οικολόγους, δεν έχω να πω πολλά. Οπως και το "κίνημά" του. Της μόδας. Μέχρι να κατέβουν τα χειμωνιάτικα απ'τη ντουλάπα...

Τελικά, αυτή η Απονομή ακόμα συζητιέται. Αυτή τη στιγμή. Πάλι. Ποιός χέστηκε για την Καλύτερη Ταινία και τον Α' Ανδρικό... Σημασία έχει το περιτύλιγμα. Αυτό με τις μπουκιές και τα μεγάλα λόγια, τελικά, μόνο νεοελληνικός νους δεν μπορεί να το συγκρατήσει. Το έχουν μάθει μέχρι και οι Κινέζοι κι εμείς ακόμα ακούμε τον Πρετεντέρη... Οξω πούστη κι άσχημε!

ΟΞΩ!

BEDTIME STORIES: ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή, μικρή χώρα, το όνομα της οποίας δεν το θυμόταν ποτέ κανένας γιατί ήταν τόσο όμορφη που σε έκανε να χάνεις και τα λόγια σου. Η Αγνωστη Χώρα ήταν ένας επίγειος παράδεισος - χωρίς τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά, τα έντομα, το γκαζόν, τα ποτάμια, τις λίμνες και τους καταρράκτες. Ενα θαύμα της Νεκρής Φύσης. Υπέροχες κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες τη στόλιζαν απ'άκρη σ'άκρη, ενώ το άρρωστο φως του ραδιενεργού ήλιου την έλουζε ολημερίς. Ρομαντικοί δρόμοι με λακούβες και χαντάκια την έσχιζαν εγκαρσίως, διαχωρίζοντας τόσο καλαίσθητα την αριστερή πλευρά με τη δεξιά.

Κι όλα κυλούσαν σαν γάργαρο, εμφιαλωμένο νεράκι. Οι ρυθμοί ήταν ήρεμοι, χαλαροί, σχεδόν νεκροί. Οι κάτοικοι ήταν όλοι μονιασμένοι κι αγαπημένοι, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον, ειδικά αν είχαν και το ίδιο χρώμα. Γι'αυτό και οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει τη διακυβέρνηση της μικρής, Αγνωστης Χώρας είχαν στο νου τους μόνο το Κοινό Καλό. Γι'αυτό και έμοιαζαν όλοι μεταξύ τους. Εκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα, έλεγαν ακριβώς τις ίδιες λέξεις, μοίραζαν τις ίδιες ακριβώς υποσχέσεις και μάλιστα ήταν τόσο αγαπημένοι που αντάλλαζαν στελέχη και μεταξύ τους.
Και ο λαός τους αγαπούσε. Γι'αυτό και τους έβγαζε συνέχεια, ασχέτως χρώματος και σεξουαλικών προτιμήσεων...

Ομως, δεν ήταν νόστιμη ολόκληρη η τυρόπιτα. Είχε και μια καμμένη άκρη. Μια κουκίδα στο χάρτη. Ενα μικρό, γαλατικό χωριό που αντιστεκόταν στο Σύστημα. Που αντιδρούσε σε κάθε σκέψη, κάθε κίνηση και κάθε νεύμα της Πρασινοβένετης Νομεγκλατούρας.
Ναι! Ηταν εκείνο το μικρό χωριό που αντιστεκόταν στις συνήθεις πρακτικές των διαφόρων διακυβερνήσεων της μικρής, Αγνωστης Χώρας. Ο Αρχηγός της, ο Καρατζαφίξ, ένας γνήσιος απόγονος γαλακτοκομικών προϊόντων, σήκωσε πρώτος το λάβαρο της επανάστασης:

"Χωριανοιιιιιιιιιιί! Μας κλέβουν τα ιδανικά! Προδίδουν το Εθνος! Φέρνουνε μαύρους, κίτρινους και κάτι άλλους που μυρίζουνε και μας παίρνουν τις δουλειές που δεν θέλουμε! Ξυπνήστε! Εμείς θα αμυνθούμε! Εμείς θα πολεμήσουμε! Εμείς πρέπει να φάμε στο τέλος!"

Λίγα λόγια και λιτά. Ο Καρατζαφίξ είχε τη γνώση. Είχε το νου. Είχε το ρεύμα. Τη λαϊκή ετυμηγορία. Και μια εφημερίδα. Κι ένα κανάλι.
Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του και τους πιστούς (πιο πιστούς κι απο τη Λάσι) συνεργάτες του με το κληρονομικό χάρισμα στις Επαναστάσεις. Τον ρήτορα Αδωνίξ, που μαζί με την καλλίφωνο συζυγό του Γελοουευγενία συνέγραφε σε χαρτί κάθε σκέψη του, ποτίζοντάς τη με δάκρυα που έτρεχαν μόνο απο το δεξί του μάτι. Τον μάχιμο πολεμιστή των Ειδικών Δυνάμεων Πλευρίξ, που μόνος του είχε αντιμετωπίσει 15.670 Τούρκους εισβολείς στο τελευταίο patch του "Κρίση στο Αιγαίο". Τον Μάγο της φυλής και διακεκριμένο ιατρό Βαϊτσίξ Αποστολίξ, που στο πλούσιο βιογραφικό του έχει και την ανακάλυψη του Κόκκινου Viagra για σαύρες και μολυντήρια. Τέλος, στο πλευρό του ήταν, είναι και θα είναι, ο Συνήγορος του Διαβόλου και της κυρα-Μπεζαντάκαινας, ο Βοριδίξ, που χάρη στην ποιητική του ευφράδεια και το χειμαρρώδη λόγο του φύτρωσε τσεκούρια στα χέρια του.

Η Επανάσταση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Οι Πρασινοβένετοι έτρεμαν στο άκουσμά της. Οι Πορφυροί έστεκαν ήρεμοι, γιατί το 7,5% τους βόλευε. Οι φιλήσυχοι πολίτες της μικρής, Αγνωστης Χώρας παρατάχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον πρόωρο Αρμαγεδδώνα. Οταν ξαφνικά... Ακούστηκε η φωνή του Θεού:

Αφρικανέ, Αφρικανέ, τη μούρη μου 'κανες πανέ...

Και έτσι, ο κάθενας μπήκε στη θέση του...

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά το φίλο μου Zed, αυτό το ψηλό, ηλιοκαμμένο αγόρι που σέρβιρε την ιδέα του παραπάνω παραμυθιού έχοντας μια πατάτα στο στόμα.

ΦΤΟΥ ΣΟΥ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ!

Κανονικά, το κείμενο αυτό θα έπρεπε να μπεί υπό τη μορφή κριτικής, όπως και οι προηγούμενες ταινίες, αλλά τί βαθμολογία και τί κριτική ανάλυση να κάνεις σ'αυτόν τον - κυριολεκτικά - "εξ'απο δω";

Οτι ο Λαρς Φον Τρίερ έχει βγάλει το μυαλό του απο το κεφάλι του και το έχει καρφιτσώσει στον τοίχο με μπαμπάκι είναι γνωστό απο χρόνια. Στο Dancer In The Dark έβγαλε ο,τι καλό είχε και δεν είχε απο μέσα του, και μετά μετρήστε... θαύματα: Dogville, Manderlay, Το Μεγάλο Αφεντικό... Ο Θεός κι η ψυχή του! Μπορεί να φταίνε τα ψυχοφάρμακα, δεν ξέρω. Μπορεί η ατάκα "είμαι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου" που ξεστόμισε στις Κάννες να είναι η απόδειξη των προηγουμένων - και πάλι δεν ξέρω. Αυτό πάντως που αντίκρυσα στον Αντίχριστο (στη δεδομένη περίπτωση ακούγεται σαν... μπινελίκι) δεν μπόρεσα να το συλλάβω, ίσως επειδή στα μισά έψαχνα ξυράφια πρόχειρα να λυτρωθώ...

Εκτός, αν τελικά κάτω απο τη φάτσα του κρύβεται λαθρομετανάστης εξωγήινος, σαν κι αυτούς που κυνηγούσαν οι Men In Black. Αλλά κι αυτό δεν διαπιστώνεται! Αλλά πόσο να θες να ασχοληθείς πια; Ο Αντίχριστος, αν μπορεί να πάρει κάποιο χαρακτηρισμό (γιατί για βαθμολογία ξέχνα το), αυτός είναι: Γάμησέ τα! Επιεικώς. Στα 104 λεπτά βλέπεις: έναν πρόλογο κι έναν επίλογο να γελάνε και οι καρέκλες. Στα ενδιάμεσα, τη Γκενσμπούργκ να συφιλιάζεται και τον Νταφόε να αναρωτιέται. Ολη την ώρα. Και προς το τέλος, ο Νταφόε να αυνανίζεται... αιματηρά, η Γκενσπούργκ να του... βιδώνει τσιμεντένιο τροχό στο πόδι, να τεμαχίζει την κλειτορίδα της και να τσιρίζει άνευ λόγου και αιτίας, τον Νταφόε να κρύβεται σε λαγούμια και να χτυπάει κοράκια με πέτρες και στο τέλος, επειδή λύσσαξε, να πνίγει την αλλόφρονα και να την κάνει, κυριολεκτικά, στάχτη και μπούρμπερη. Αυτά. Μετά πέφτουν οι τίτλοι και όσοι επέζησαν της προβολής απο το παράθυρο.

Να σταθώ περισσότερο σε τί; Στο ο,τι-κάτσει-εκείνη-την-ώρα ψευτοστιλάκι του Δανού, που μπλέκει άριες με ροχαλητά και Δόγμα στο καπάκι, φέρνοντάς σε στα πρόθυρα (ειλικρινά!) της αυτοκτονίας; Ρε παιδιά, να οργανωθούμε λιγάκι! Εχουμε φάει 20 φόλες μέχρι να τελειώσει και δε θα προλάβουμε να ρίξουμε καμία... Γαμώ τον Αντίχριστό μου!

Υ.Γ. Η "ταινία" θα σκάσει μύτη εδώ χάμω τον Οκτώβριο. Οσοι επιμένετε, τραβάτε. Εγώ ο,τι είχα να πω το είπα.

DISTRICT 9 (****)

Αν πρέπει να εντοπίσω μία και μόνο ταινία, απο τις πρόσφατες, που να δείχνει so... 2009, αυτή είναι το District 9! Και δεν το λέω μειονεκτικά, απλά όταν το δείς κι εσύ θα καταλάβεις γιατί αυτή ΔΕΝ είναι άλλη μια μελλοντολογική φανφάρα...

Τα όσα λαμβάνουν χώρα στο φιλμ του Νιλ Μπλόμκαμπ είναι στο εδώ και τώρα. Κι ας έχουν περάσει δύο και βάλε δεκαετίες απο τότε που οι καραβιδόμορφοι εξωγήινοι πάτησαν πόδι σε τούτο το σιχαμερό πλανήτη. Και ενοχλούν. Ποιούς; Τους ήσυχους και "αξιαγάπητους" γήινους! Αρχίδια! Εμείς ενοχλούμε, και μάλιστα πολύ. Οι τύποι απλά θέλουν να πάνε σπίτι τους. Κι εμείς νομίζουμε οτι ήρθαν να μας φάνε το ψωμί και να μας γεμίσουν αρρώστιες.

Σας λένε κάτι όλα αυτά; Μήπως, παρ'ελπίδα, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον... μετανάστη της γειτονιάς σας; Είναι παραπάνω απο προφανές, εντάξει. Ο Μπλόμκαμπ δεν δίνει τον φουτουριστικό τόνο της ταινίας του βαρύγδουπα και με ατελείωτες υποπλοκές. Μπαίνει γρήγορα στο ψητό, προετοιμάζει και ετοιμάζει ταυτόχρονα το έδαφος της κυρίως πλοκής, που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, υιοθετώντας ενα ψευδοντοκιμαντερίστικο ύφος, που κάνει το φιλμ να μοιάζει με τηλεοπτικό "μάχιμο" ρεπορτάζ χωρίς... σύνορα. Ετσι, η καταγγελία γίνεται μομφή και ειρωνεία και ξαναμανά καταγγελία, όσο αυτό χρειάζεται να αλλάζει χωρίς να διαβρώνεται το περιεχόμενο. Αυτό είναι έργο σκηνοθέτη, 100%. Και το "χαλινάρι" που είχε πάνω απο το κεφάλι του, ο Πίτερ Τζάκσον, του έδωσε μια εικόνα "περιποιημένης" b-movie (και με τα εξαιρετικά εφέ της Weta), μάχιμης και ταυτόχρονα εντυπωσιακής - όπως ακριβώς ενα... κοινωνικό sci-fi έπος που σέβεται τις προθέσεις του!

Οχι χωρίς ελαττώματα (παρατηρείται μερική... υπερσυσσώρευση κλισέ προς το φινάλε, οι "κακοί" της φυλής μας παραείναι καρικατούρες), αλλά με καρδιά, άντερα και δυναμισμό μπροστά και πίσω απο την κάμερα, το District 9 θα κλείσει το μάτι μονάχα σε όσους τα έχουν ανοιχτά. Οι υπόλοιποι, βολευτείτε με... final destinations.

ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΓΩ ΤΟ 'ΣΠΑΣΑ...

Φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπημένοι μου φίλοι, γιατί είστε αγαπημένοι μου, τον Οκτώβρη έχουμε εκλογές.
Εθνικές.
Ναι. Αυτές με τα μεγάλα πλαστικά κουτιά με τη χωρίστρα απο πάνω.

Τις βροντοφώναξε... χαμηλοφώνως, όπως συνηθίζει, ο τιτανομεγιστοτεράστιος πρωθυπουργός μας.

Πω πω, βαριέμαι να κάνω πλάκα. Γαμώ το σύνταγμα, τους νόμους και τα δικαιώματα που δίνει αυτό το κράτος-κροκόδειλος στον κάθε Καραμανλή να παίρνει αποφάσεις που αφορούν ΕΣΕΝΑ. Βγήκε ο "πουθενάς" σε πανελλήνιο τηλεοπτικό αποκλειστικό και έμοιαζε με παιδάκι που μόλις έσπασε το πανάκριβο, αγαπημένο βάζο της μαμάς του στο σαλόνι παίζοντας τον καουμπόι. Ξέρει οτι θα το μαλώσει η μαμά, βέβαια, γι'αυτό και έριξε τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και πήρε και το ύφος "η κοινωνία μ'έχει κλασμένο". Για να τον λυπηθεί η μανούλα και να μην τον τιμωρήσει. Βέβαια, εννοείται οτι κατά βάθος φταίει το ΠΑΣΟΚ, οπότε έριξε και τη μπάλα απο 'κει, ώστε με άδεια να πιάσει γεμάτα, αλλά φευ... Δεν υπάρχει γυρισμός στο λιμάνι των στεναγμών, κι αυτοί που κλαίνε πολύ το γνωρίζουν.

Δεν πρόκειται να ψηφίσω ούτε σ'αυτές τις εκλογές. Η φωνή πλέον δεν ακούγεται απο τις κάλπες. Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια για να μασήσουν οι φτωχόγεροι, οι κομματικές νεολαίες και οι λαθρομετανάστες. Η φωνή σου, αν θες να λες οτι έχεις φωνή, μπορεί πλέον να ακουστεί απο οπουδήποτε αλλού. Εκτός απο τη "δημοκρατία"...

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ (***)

Μου είχε λείψει ο Σαμ Ράιμι. Ο κανονικός του Evil Dead και του Darkman κι όχι ο γιαλαντζί του Spiderman. Oταν άκουσα οτι ξεκόβει (έστω και... προσωρινά, αν πιστέψει κανείς τις φήμες) απο το franchise του τελευταίου, ήμουν σχεδόν σίγουρος οτι αυτό που θα έκανε θα έμοιαζε πολύ στο... Μέχρι την Κόλαση.

Το αστείο εδώ ξεκινάει απο την ίδια την υπόθεση. Δε θέλει και πολύ να σκάσεις ένα πρώτο... μειδίαμα όταν ακούς πως η γλυκύτατη τραπεζική υπάλληλος της Αλισον Λόμαν πέφτει θύμα της... Λάμιας και της κατάρας της επειδή αρνήθηκε επέκταση δανείου σε φτωχή, φυματικιά και μάλλον απροσάρμοστη γριούλα! Σε μια δεύτερη φάση, χαίρεσαι που βλέπεις τον Ράιμι να μην παίρνει ούτε δράμι της ιστορίας στα σοβαρά. Δε θα σου στερήσει ούτε το "βρώμικο" screwball κωμικό στοιχείο (η μασέλα της γριάς εξελίσσεται σε... σιχαμερό φετίχ!), ούτε τα cheap thrills που τον έκαναν άρχοντα του cult τρόμου των '80s (ακόμα κι αν το τρικ με τις "πόρτες" έχει μάλλον ξεπεραστεί κι απο τον ίδιο), ούτε τους γραφικά ξεκαρδιστικούς β'ρόλους (ο εκνευριστικά απαθής διευθυντής, το μέντιουμ που προτείνει ιδέες... μάλλον αποτυχημένες) και φυσικά ούτε τα πανηγυρικά αξιοθέατα της κωμικής του ευφράδειας, όπως η κατσίκα που "μολύνεται" με το ακάθαρτο πνεύμα και ρίχνει μπινελίκια στην ηρωίδα - μια κλασική φιγούρα ενός Evil Dead τσίρκου...

Βέβαια, υπάρχει κι ενα μεγάλο "αλλά" στην όλη φάση, που αναγκάζει το Μέχρι την Κόλαση να μένει στη σκιά των προκατόχων του. Σαφώς λείπει ένας κεντρικός χαρακτήρας-οδοστρωτήρας τύπου Μπρους Κάμπελ (άντε να βρείς ξανά έναν τέτοιον...). Σαφώς και ο ρυθμός δεν είναι εκείνος ο φρενήρης για τον οποίο έχεις ικανό (ακόμα και στα... mainstream του) τον Ράιμι. Σαφώς και η ίδια η Αλισον Λόμαν είναι πολύ "λίγη" για να έχει "στροφή" στο χαρακτήρα της, όταν η πλοκή το απαιτεί. Και πολλά ακόμα μπορεί να χρεώσει κανείς σε αυτή τη, μάλλον νοσταλγική, προσπάθεια του Ράιμι να θυμηθεί τα νιάτα του. Αλλά, κακά τα ψέματα, εδώ θα διασκεδάσεις καί τα 99 λεπτά της διάρκειάς της, κι ας μην είναι η ταινία που θα έπαιρνε - για πλάκα! - στην καλύβα του ο Ash...

ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΙ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Αν ο Πουλόφσκι είχε κάνει εκείνη τη μελέτη που διατεινόταν ο αείμνηστος Μουστάκας για τους Ουκρανούς τροβαδούρους του 14ου αιώνα, τότε κάθε δική μου λέξη θα ήταν περιττή. Αλλά δεν το έκανε. Αρα, όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες.

Ωπα, παρεξήγηση. Εξήγηση; Πάρτε για παράδειγμα έναν κλασικό τροβαδούρο. Σε οποιονδήποτε αιώνα, δεν υπάρχει θέμα. Ο αοιδός άδει, και μάλιστα μελίριτα. Για τον έρωτα. Ξέρετε, ρομαντικές αηδιούλες, μπαλκονάκια, κρεμαστοί κήποι, ολόγιομα φεγγάρια, χρυσά μαλλιά και τρίχες στις μασχάλες. Ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα, η απελευθέρωση της Τροίας, ο Χάρης Ρώμας και η Ελένη Ράντου. Τέλος πάντων, ένας ρομαντικός αχταρμάς. Ο τροβαδούρος δίνει την εξήγα του και κανταδιάζει. Επίσης, μπορεί να μιλήσει και για την ειρήνη, τη ζωή, την ευτυχία, το γιαούρτι με τα μηδέν λιπαρά. Ολα θα ακουστούν όμορφα, θες δε θες. Το έτερον ήμισυ ενδιαφέρεται ξαφνικά για όλα αυτά και ο ρομαντικός πλην τίμιος τροβαδούρος συνεχίζει να άδει μέχρι να τελειώσει η ταινία.

Και μετά, το σίκουελ. Και δεύτερο. Και τρίτο. Πιο πολλά απο τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι ας αλλάζουν οι αιώνες. Σήμερα, ο ευγενής τροβαδούρος στέλνει sms με αριέτες. Τις ίδιες ρομαντζάδες, απλά τώρα δεν έχουμε κρεμαστούς κήπους παρά μόνο Χάρη Ρώμα. Εντάξει, σιγά τις αλλαγές, εδώ υπάρχει μείζον πρόβλημα! Η ευαίσθητη γυναικεία ψυχή ανταποκρίνεται όπως το παπαδοπαίδι στη σεξουαλική αφύπνιση του προκαθήμενου. Νοερά, στην αρχή. Ζωηρεύει στη συνέχεια. Σε κάνει κτήμα της. Σε αγκαλιάζει με περιφρόνηση και σε περιφρονεί με αυταπάρνηση. Ολα αυτά μέσα στην ίδια στιχομυθία. Τραγικό; Τσου. Αληθινό. Αργότερα, οι ερωτήσεις δεν έχουν απαντήσεις, γιατί τελείωσε η κάρτα. Αληθινό, σου λέω. Οπότε, μία η άλλη, ο τροβαδούρος κουλουριάζεται ωσάν βόας με ναρκοληψία σε μια γωνιά και άδει για τους παπαγάλους. Χαμηλοφώνως πλέον, γιατί δεν έχει νόημα να τον ακούει όλος ο κόσμος. Ο οποίος, παρεπιπτόντως, δεν έδινε σημασία έτσι κι αλλιώς. Πόσοι τον άκουσαν να δίνει ρεσιτάλ καντάδας; Ενας; Δύο; Τόσοι και λιγότεροι. Τσάμπα το κρασί, τσάμπα η νταντέλα. Και το φεγγάρι, συν τοις άλλοις, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κομμένο νύχι.

Συμπερασματικά, οι γυναίκες κρατάνε πράγματα πάνω τους που τα χρησιμοποιούν καθ'εκάστην και αργείαν, για ηλίθιους λόγους. Ηλίθιους για σένα, που δεν καταλαβαίνεις. Αρα, κάτι ήξεραν εκείνοι οι τροβαδούροι, που σιγοτραγουδούσαν πάνω στη γλυκειά κιθάρα τους μελωδίες απο το υπερπέραν. Δυστυχώς, η μεταλλαγμένη γενιά που τους διαδέχτηκε, δεν έχει κουράγιο ούτε Γονίδη να αρθρώσει. Κι άντε και τον άρθρωσε... Ποιά θα τον ακούσει;

Και συν τοις άλλοις, στην Ουκρανία υπάρχει τεράστιο θέμα με τις γυναίκες. Ολες έρχονται κατά 'δω, και γυρνάνε πίσω μάλλον απογοητευμένες που κανείς δε θυμάται την ιστορία των προγόνων τους.
Γάμησέ τα.

Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ(**)

Μια στροφή ακριβώς πριν την ολοκλήρωση του teen-magic opus και η κατάσταση στο Χόγκουαρντς είναι πιο... σκατένια απο ποτέ. Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνουμε, διαβάζουν και μικρά παιδιά.

Αν εξαιρέσεις τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς, η κλιμάκωση απο ταινία σε ταινία του Χάρι Πότερ μοιάζει με ενα τεράστιο δωμάτιο τίγκα στο φως που σιγά-σιγά αρχίζεις και σβήνεις τα φώτα του. Στην προτελευταία σκάλα του, ίσα που βλέπεις μπροστά σου. Σκοτάδι πισσοσκόταδο πισσοσκοταδιασμένο. Στον Ημίαιμο Πρίγκιπα τα πάντα έχουν βουτηχτεί σε ενα - σχεδόν μισάνθρωπο - σκοτεινό βούρκο, όπου οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι όλες... δυσάρεστες τόσο για τους ίδιους τους ήρωες όσο και για του φαν, που μαγκωμένοι παρακολουθούν τα μαύρα τα μαντάτα να έρχονται. Επίσης, κάθε ίχνος χιούμορ έχει πλέον σταλεί στο διάολο! Οι νέοι χαρακτήρες κάθε ταινίας, συνήθως καθηγητές, που έδιναν ένα touch μπουρλεσκικού γέλωτος (ο Κένεθ Μπράνα στην Κάμαρα, η Μιράντα Ρίτσαρντσον στο Κύπελλο, η Ιμέλντα Στόντον στο Φοίνικα) εδώ έχουν οριακά εξαφανιστεί, και οι εναπομείναντες μοιάζουν πιο δυστυχισμένοι και μίζεροι κι απο την ίδια την πρωταγωνιστική τριάδα. Δεν ξέρω πού αποσκοπούν όλα αυτά, ίσως έτσι να πρέπει να μεταφερθεί αμιγώς το ίδιο το κλίμα του βιβλίου, αλλά το να θες να μοιάζεις ντε και καλά "ενήλικος" πριν την ώρα σου οδηγεί συνήθως σε τέτοιες - αναίτιες - υπερβολές.

Αλλο ένα λάθος που παρατηρεί κανείς στις τελευταίες ταινίες της σειράς (και ακόμα περισσότερο στον Πρίγκιπα) είναι παντελής έλλειψη ροής στην πλοκή. Τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν με συνδέσεις προηγούμενων και επόμενων σκηνικών, πράγμα που αφαιρεί πολλούς πόντους απο μια στέρεα κινηματογραφική δομή ενός - έστω και υπέρ του δέοντος - σκοτεινού παραμυθιού. Απο την αρχή μέχρι το τέλος του, ο Πρίγκιψ μοιάζει με ένα τεράστιο τρέιλερ που απλώς υπενθυμίζει τα προηγούμενα και ανοίγει χώρο για τα επόμενα. Εκτός ίσως απο την εξέλιξη λίγο πριν το φινάλε (οι αναγνώστες ήδη γνωρίζουν)... Αυτό που έχουμε να παραδεχτούμε πάντως, είναι οτι ακόμα κι έτσι, το ενδιαφέρον σου δεν το χάνεις ολότελα και παρόλη τη... μαυρίλα εξακολουθείς να θέλεις να δείς πώς ακριβώς θα τελειώσει το ρημάδι, ακόμα κι αν χρειαστούν δύο ολόκληρες ταινίες ακόμη...