Αν πρέπει να εντοπίσω μία και μόνο ταινία, απο τις πρόσφατες, που να δείχνει so... 2009, αυτή είναι το District 9! Και δεν το λέω μειονεκτικά, απλά όταν το δείς κι εσύ θα καταλάβεις γιατί αυτή ΔΕΝ είναι άλλη μια μελλοντολογική φανφάρα...
Τα όσα λαμβάνουν χώρα στο φιλμ του Νιλ Μπλόμκαμπ είναι στο εδώ και τώρα. Κι ας έχουν περάσει δύο και βάλε δεκαετίες απο τότε που οι καραβιδόμορφοι εξωγήινοι πάτησαν πόδι σε τούτο το σιχαμερό πλανήτη. Και ενοχλούν. Ποιούς; Τους ήσυχους και "αξιαγάπητους" γήινους! Αρχίδια! Εμείς ενοχλούμε, και μάλιστα πολύ. Οι τύποι απλά θέλουν να πάνε σπίτι τους. Κι εμείς νομίζουμε οτι ήρθαν να μας φάνε το ψωμί και να μας γεμίσουν αρρώστιες.
Σας λένε κάτι όλα αυτά; Μήπως, παρ'ελπίδα, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον... μετανάστη της γειτονιάς σας; Είναι παραπάνω απο προφανές, εντάξει. Ο Μπλόμκαμπ δεν δίνει τον φουτουριστικό τόνο της ταινίας του βαρύγδουπα και με ατελείωτες υποπλοκές. Μπαίνει γρήγορα στο ψητό, προετοιμάζει και ετοιμάζει ταυτόχρονα το έδαφος της κυρίως πλοκής, που εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς, υιοθετώντας ενα ψευδοντοκιμαντερίστικο ύφος, που κάνει το φιλμ να μοιάζει με τηλεοπτικό "μάχιμο" ρεπορτάζ χωρίς... σύνορα. Ετσι, η καταγγελία γίνεται μομφή και ειρωνεία και ξαναμανά καταγγελία, όσο αυτό χρειάζεται να αλλάζει χωρίς να διαβρώνεται το περιεχόμενο. Αυτό είναι έργο σκηνοθέτη, 100%. Και το "χαλινάρι" που είχε πάνω απο το κεφάλι του, ο Πίτερ Τζάκσον, του έδωσε μια εικόνα "περιποιημένης" b-movie (και με τα εξαιρετικά εφέ της Weta), μάχιμης και ταυτόχρονα εντυπωσιακής - όπως ακριβώς ενα... κοινωνικό sci-fi έπος που σέβεται τις προθέσεις του!
Οχι χωρίς ελαττώματα (παρατηρείται μερική... υπερσυσσώρευση κλισέ προς το φινάλε, οι "κακοί" της φυλής μας παραείναι καρικατούρες), αλλά με καρδιά, άντερα και δυναμισμό μπροστά και πίσω απο την κάμερα, το District 9 θα κλείσει το μάτι μονάχα σε όσους τα έχουν ανοιχτά. Οι υπόλοιποι, βολευτείτε με... final destinations.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου