ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ (*****)

Εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου κι έχω γεράσει να το λέω: live-action ταινίες σαν τα animation της Pixar δεν βγαίνουν! Πουθενά και σε καμία χώρα! Εντάξει, θα πείς, υπερβολές. Ισως. Αλλά πλέον το "κακό" έχει παραγίνει. Πόσα - και πώς - να διαλέξεις; Ψάχνοντας το Νέμο; Οι Απίθανοι; Ρατατούης; Wall-E; Τώρα, στρώσε δίπλα φαρδύ-πλατύ και το τελευταίο της αριστούργημα!

Οπως είχα αναφέρει και για το Wall-E στη λίστα με τα καλύτερα της περσινής χρονιάς, είναι δύσκολο να μπορέσεις να περιγράψεις με στυγνές, άνοστες ρεαλιστικές κουβέντες αυτό το σύγχρονο κινηματογραφικό θαύμα που ονομάζεται Pixar. Και δεν το κάνω για να προμοτάρω τίποτα περισσότερο απο τα ατόφια, γνήσια, ενήλικα και παιδικά (και ουχί παιδιάστικα) συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν σε κάθε νέο animation της. Στο Up, όπως και σε όλα τα προηγούμενα (εκτός ίσως απο τους - αμιγώς ενήλικους - Απίθανους), μια απλή ιστορία ξετυλίγει το κουβάρι του παραμυθιού. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που το χωρίζει... ο θάνατος, ο μοναχικός πλέον σύζυγος και ένας όρκος αιώνιας αγάπης. Σύντομα, το παραμύθι θα πάρει διαστάσεις μοναδικής περιπέτειας που ανοίγει ορίζοντες στα τέσσερα σημεία του χάρτη. Πριν απο αυτό, όμως, σου έχει παραδώσει μια απο τις πιο συγκινητικές εισαγωγές στην ιστορία του σινεμά, ενα βουβό γαϊτανάκι μιας αγάπης που τερματίζεται προσωρινά, για να γίνει δυνατότερη στη συνέχεια, κάτω απο την επιμονή... και των δύο. Ενα αληθινό θαύμα! Και τα όσα ακολουθούν, άνοιξη της ψυχής στο πολύχρωμο και εντυπωσιακό σύμπαν κάποιων τρισδιάστατων σχεδίων που "αναπνέουν" περισσότερο κι απο τους live-action heroes εκάστοτε παρόμοιων εγχειρημάτων. Το σελιλόιντ δεν κατοικεί πλέον εδώ, γιατί πολύ απλά ένας υπολογιστής τους έβαλε τα γυαλιά... και την καρδιά.

Ωρες-ώρες νόμιζα πως θα πεταχτεί απο την οθόνη ένας digital Ζακ Τατί, να μου κλείσει το μάτι και να μου χαμογελάσει με ικανοποίηση. Δεν είναι θέμα προσωπικής "πόρωσης" ή εκλεκτικής συμπάθειας. Είναι που όταν μια ταινία σπάει το "φράγμα" που άλλωτε περιόριζε ενα καρτούν σε... "Μίκυ Μάους", σου χαρίζει το πιο γλυκό χαμόγελο που έχεις δώσει στον εαυτό σου εδώ και καιρό και σου επιβάλλει να πείς "αυτή ήταν γαμώ τις ταινίες", ε, τότε, δεν έχεις παρά να παραδεχτείς τα αυτονόητα: αυτή η Pixar πάει όσο πιο up-up-and-away γίνεται!