Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ(**)

Μια στροφή ακριβώς πριν την ολοκλήρωση του teen-magic opus και η κατάσταση στο Χόγκουαρντς είναι πιο... σκατένια απο ποτέ. Σε λεπτομέρειες δεν μπαίνουμε, διαβάζουν και μικρά παιδιά.

Αν εξαιρέσεις τα δύο πρώτα φιλμ της σειράς, η κλιμάκωση απο ταινία σε ταινία του Χάρι Πότερ μοιάζει με ενα τεράστιο δωμάτιο τίγκα στο φως που σιγά-σιγά αρχίζεις και σβήνεις τα φώτα του. Στην προτελευταία σκάλα του, ίσα που βλέπεις μπροστά σου. Σκοτάδι πισσοσκόταδο πισσοσκοταδιασμένο. Στον Ημίαιμο Πρίγκιπα τα πάντα έχουν βουτηχτεί σε ενα - σχεδόν μισάνθρωπο - σκοτεινό βούρκο, όπου οι εξελίξεις και οι ανατροπές είναι όλες... δυσάρεστες τόσο για τους ίδιους τους ήρωες όσο και για του φαν, που μαγκωμένοι παρακολουθούν τα μαύρα τα μαντάτα να έρχονται. Επίσης, κάθε ίχνος χιούμορ έχει πλέον σταλεί στο διάολο! Οι νέοι χαρακτήρες κάθε ταινίας, συνήθως καθηγητές, που έδιναν ένα touch μπουρλεσκικού γέλωτος (ο Κένεθ Μπράνα στην Κάμαρα, η Μιράντα Ρίτσαρντσον στο Κύπελλο, η Ιμέλντα Στόντον στο Φοίνικα) εδώ έχουν οριακά εξαφανιστεί, και οι εναπομείναντες μοιάζουν πιο δυστυχισμένοι και μίζεροι κι απο την ίδια την πρωταγωνιστική τριάδα. Δεν ξέρω πού αποσκοπούν όλα αυτά, ίσως έτσι να πρέπει να μεταφερθεί αμιγώς το ίδιο το κλίμα του βιβλίου, αλλά το να θες να μοιάζεις ντε και καλά "ενήλικος" πριν την ώρα σου οδηγεί συνήθως σε τέτοιες - αναίτιες - υπερβολές.

Αλλο ένα λάθος που παρατηρεί κανείς στις τελευταίες ταινίες της σειράς (και ακόμα περισσότερο στον Πρίγκιπα) είναι παντελής έλλειψη ροής στην πλοκή. Τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν με συνδέσεις προηγούμενων και επόμενων σκηνικών, πράγμα που αφαιρεί πολλούς πόντους απο μια στέρεα κινηματογραφική δομή ενός - έστω και υπέρ του δέοντος - σκοτεινού παραμυθιού. Απο την αρχή μέχρι το τέλος του, ο Πρίγκιψ μοιάζει με ένα τεράστιο τρέιλερ που απλώς υπενθυμίζει τα προηγούμενα και ανοίγει χώρο για τα επόμενα. Εκτός ίσως απο την εξέλιξη λίγο πριν το φινάλε (οι αναγνώστες ήδη γνωρίζουν)... Αυτό που έχουμε να παραδεχτούμε πάντως, είναι οτι ακόμα κι έτσι, το ενδιαφέρον σου δεν το χάνεις ολότελα και παρόλη τη... μαυρίλα εξακολουθείς να θέλεις να δείς πώς ακριβώς θα τελειώσει το ρημάδι, ακόμα κι αν χρειαστούν δύο ολόκληρες ταινίες ακόμη...