ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ (*****)

Είναι ορισμένες περιπτώσεις που λες "δε γίνεται αυτο"!
Τις περισσότερες φορές το λες με θαυμασμό ή απλά απο το "μάγκωμα" του σαγονιού που μόλις αντίκρυσε κάτι στα όρια του απίστευτου. Δε μιλάω τόσο για τους ίδιους τους Μπάσταρδους, αλλά περισσότερο για τον glorious bastard τον ίδιο. Τον Κουέντιν.

Ο τύπος έχει διακτινιστεί (χρόνια τώρα, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική) σε μια σφαίρα άκρατα σινεφιλική, έχει ταυτιστεί με κάθε τί κινηματογραφικό και μάλιστα σε δικό του, ολότελα δικό του, χάρτη. Οι Μπάσταρδη είναι απλά μία ακόμα προσθήκη σε αυτόν τον χάρτη, που τον βλέπεις να γεμίζει ολοένα και περισσότερο με ο,τι πιο ΚΑΥΛΩΤΙΚΟ μπορεί να κατεβάσει ο αδαής κινηματογραφικός νους σου. Τόσο πολύ που... έχω αρχίσει να βαριέμαι να το επαναλαμβάνω: ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ. Ο Ταραντίνο γουστάρει τόσο πολύ αυτό που κάνει και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για κριτικούς και αναλυτές που τον στηρίζουν μόνο όταν δεν έχουν περίοδο. Το σινεμά που κάνει, ενα σινεμά της καύλας στην κυριολεξία, απευθύνεται μονάχα σε αυτούς που το γουστάρουν εξίσου - σαν το καλό σεξ, που θέλει συμμετοχή και των δύο, ανοιχτά μυαλά, αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά και απόλυτη επικοινωνία. Η σχέση του Ταραντίνο με τους θεατές "του" είναι τέτοια ακριβώς.

Το τί γίνεται λοιπόν στο νέο του πόνημα είναι μάλλον περιττό να αναλυθεί ή να καταγραφεί εκτενώς απο έναν τέτοιο "θεατή". Ενας Παγκόσμιος Πόλεμος ως backround κανιβαλίζεται ως εκεί που δεν πάει, αλλάζοντας θέσεις και ιστορικές παραστάσεις σαν τα πουκάμισα. Ενα τσουβάλι χαρακτήρες που αποκτούν υπόσταση ακόμα και σε ελάχιστο χρόνο (αυτό είναι ταλέντο φίλε μου...). Σκηνοθετικές "παρανομίες" και ακροβασίες που βγάζουν μάτι... ταραντινικά. Και ένα κάρο άλλα πράγματα, που και να τα αναφέρεις χάνουν την αξία τους. Για τί να πρωτομιλήσεις; Για το ένας-κι-ένας-διαλέχτε καστ (αν υπάρχει Θεός, ο Κριστόφ Βαλτς πρέπει να πάρει το Οσκαρ του χρόνου); Για τις αμέτρητες σινεφίλ αναφορές που τόσο διαφορετικά ξετρυπώνουν εκεί που δεν το περιμένεις; Για τους διαλόγους-σήμα κατατεθέν που σε καθηλώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη; Για την ξεκαρδιστική περσόνα του Μπραντ Πιτ που καμώνεται τον Ιταλό και πετάει ενα "αριβεντέρτσι" όσο πιο βλάχικα μπορεί; Για το σάουντρακ; Το μοντάζ; Για τί απ'όλα; Για όλα μαζί και για τίποτα. Απλά, χαλάρωσε κι απόλαυσέ το!

Οι Μπάσταρδη είναι Ταραντίνο και τους φαίνεται. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως προτιμά να μείνει στην ιστορία σαν ένας καλός συγγραφέας, παρά σαν ένας καλός σκηνοθέτης. Επειδή η ζωή είναι άτιμη, όμως, τον καθιέρωσε ΚΑΙ στα δύο και τώρα το μόνο που του μένει είναι να ξεπερνά συνεχώς τον εαυτό του. Και παραφράζοντας την κατακλείδα του Αλντο Ρέιν στο τέλος, ναι, αυτό είναι το αριστούργημά του...