Ο Α μεγάλωσε. Η ζωή τού έκανε εντατικά μαθήματα κι εκείνος ρούφηξε σα σφουγγάρι τα περισσότερα. Οχι όλα, όμως. Τα πολύ δύσκολα τα άφησε στην άκρη, γιατί ήξερε οτι μόνο με τα εύκολα μπορούσε να περάσει. Και έτσι έγινε.
Οταν πέρασε τα μαθήματα, ερωτεύτηκε. Ξανά. Ηταν μια όμορφη κοπέλα, γλυκιά, τρυφερή, ζωντανή. Εμοιαζε με την μικρό Α. Οχι τόσο στην εικόνα, όσο στη νοσταλγία. Ηταν άλλος ένας παιδικός έρωτας, απο αυτούς που τους μαθαίνεις στα δύσκολα μαθήματα - αυτά που προτιμάς συνήθως να αφήνεις απ'έξω γιατί δεν τα καταλαβαίνεις. Αυτό είχε κάνει και ο Α, αυτό βρήκε και μπροστά του. Και το περίμενε, κι ας είχε κάνει του κεφαλιού του.
Ο νέος έρωτας δεν είχε όνομα. Ο Α την κράτησε κρυφή. Δεν της έδωσε όνομα, γιατί ήθελε μόνο να την κοιτάζει. Να χάνεται στο βαθύ βλέμμα της, σε αυτά τα υπέροχα μάτια, σε αυτό το υγρό, πλανευτικό βασίλειο. Και αυτό έκανε. Δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω της. Εκείνη, προτιμούσε να μιλάει. Τού άνοιγε την καρδιά της, του μιλούσε για τα πάντα. Ηθελε να ξέρει όσα περισσότερα γίνεται για τον Α, κι αυτός δεν της χαλούσε χατίρι. Την αγαπούσε, ήθελε κι εκείνος να ξέρει τα πάντα. Αλλά τα λόγια του πνίγονταν στο βλέμμα της. Η ζεστασιά του βλέμματός της κατάπινε τις λέξεις του. Τις έκανε να φαίνονται κενές, αστείες, ασυνάρτητες. Εκείνος επέμενε να κοιτάει. Να παρατηρεί. Είχε χαθεί μέσα της.
Οταν εκείνη έπαψε να μιλάει, ο Α ξεκίνησε τις σκέψεις. Η εγκεφαλική του διαμαρτυρία, αυτό το μόνιμο ψυχαναγκαστικό μαρτύριο, ξεκλείδωσε. Και τότε έκανε ξανά το ίδιο λάθος και αφέθηκε. Αργησε να αποφασίσει για τον εαυτό του και, μοιραία, η απόφαση πέρασε στα χέρια της. Και αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τον καινούριο έρωτά του. Μια ακόμη άδοξη προσθήκη σ'αυτή την ατέρμονη διαδικασία άλυτης εξίσωσης που εκείνος ονομάζει έρωτα.
Ο Α, τελικά, δεν αγάπησε ποτέ για τον εαυτό του. Αφησε την αγάπη να επιλέξει για εκείνον. Και μέχρι να μάθει οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τίποτα και σε κανέναν, θα μένει για πάντα μετεξεταστέος...
...και μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου