WHAT HAVE THEY DONE TO DESERVE THIS?

Θα σου πω εγώ τί έχουνε κάνει. Εχουν πάρει αυτό το μουσικό ρημαδοείδος που λέγεται "ποπ" και τού έχουν αλλάξει τα φώτα. Το έχουν φέρει 17 βόλτες πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, έχουν παρεκλίνει απο τα στάνταρ, έχουν ανοίξει νέους δρόμους, έχουν βάλει τη στάμπα τους πάνω σε κάθε τί που θυμίζει τη διαχρονικότητα των 80s. Σα δε ντρέπονται, λέω εγώ!

Η χθεσινή συναυλία στο Metropolitan Expo ήταν ακόμα ένα εφηβικό πάρτι. Αν ήταν ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους ενός αστικού "σπιρτόκουτου" θα το λεγες ευκαιρία για γυμνασιακά καφριλίκια! Είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια του όρου, όλες οι συναυλίες των Pet Shop Boys είναι ενα ατελείωτο γυμνασιακό πάρτι. Ενα πάρτι υψηλών εντάσεων και ρυθμών που θες να ελπίζεις πως δε θα σταματήσουν ποτέ. Φεύγεις απο το πάρτι, μετά την επίσημη λήξη του, και το συνεχίζεις έξω. Στο δρόμο. Σε ένα άλλο μέρος, με μια άλλη παρέα, με ένα άλλο... κεφάλι.

Δεν λέω τίποτα απο τα παραπάνω επειδή είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν έχει να κάνει με το οτι έχω ακούσει τα τραγούδια τους τρία εκατομμύρια φορές. Εχει να κάνει με την εμπειρία της απόλαυσης να τους βλέπεις ζωντανά και να συμμετέχεις στο πάρτι τους. Να μην ρωτάς "τί, ποιός και γιατί" στο άκουσμα του "Can you forgive her?". Να χοροπηδάς σαν το κατσίκι απο τη χαρά σου κατά τη διάρκεια του "Go West". Να υμνείς τον Υψιστο που σου έδωσε ακοή και όσο ζείς θα προσκυνάς στο "It's a sin". Να κλαίς, χωρίς λόγο αλλά με πολλή ψυχή, στο "Jealousy". Να ανατριχιάζεις στην εκπληκτική ενορχήστρωση του "West End Girls". Να ρίχνεις το πιο αυθόρμητο χειροκρότημά σου στην έναρξη του "Heart". Και τέλος, να δίνεις την πιο βαθιά υπόκλισή σου, σε ένα απογειωτικό φινάλε που γέμισε τον "ουρανό" της αίθουσας με χιλιάδες ασημένια αστέρια και έναν ωκεανό απέραντης χαράς και σχεδόν... παιδιάστικων αντιδράσεων!

Η σεμνή τελετή, ως είθισται, δεν τελειώνει εκεί. Δεν μπορεί να τελειώσει εκεί. Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ακόμα όσο η βουή 12000 ατόμων που παραληρούσαν, παραμένει ο απόηχος ενός ιεροτελεστικού πάρτι... Για πάντα, δηλαδή.