23.12.09
ΜΑΖΙ... ΠΟΤΕ
Και έφτασε κάποτε η μεγάλη στιγμή ο Α να σκεφτεί το μέλλον του.
Αφού σκέφτηκε πολύ, όπως συνήθιζε, αγόρασε ενα σπίτι. Ηταν ένα μεγάλο σπίτι, με πολλούς χώρους, φωτεινό, μοντέρνο, καλής κατασκευής. Αποφάσισε να μην πάρει έπιπλα, γιατί δεν ήθελε να το γεμίσει. Πήρε μόνο έναν καναπέ και μια τεράστια τηλεόραση για να περνάει τις ατελείωτες ώρες που θα κλεινόταν εκεί μέσα.
Υστερα, βρήκε μια πολύ καλή δουλειά, στην οποία αφοσιώθηκε. Πήγαινε νωρίς το πρωί και γυρνούσε αργά το απόγευμα. Εκεί, στο δικό του χώρο, μέσα στους άδειους τοίχους, άνοιγε την τηλεόραση και καθόταν στον καναπέ. Και κοίταζε. Για ώρες. Μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος και απλώς περίμενε το ξύπνημα της επόμενης μέρας.
Μετά απο καιρό, αποφάσισε να αλλάξει τη ρουτίνα του. Κάθε βράδυ ντυνόταν, στολιζόταν, γινόταν ωραίος και έβγαινε έξω. Ηθελε να γνωρίσει κόσμο. Και γνώριζε. Ηταν πολλοί οι γνωστοί του που αργότερα έγιναν φίλοι του και πολλοί οι φίλοι του που αργότερα έγιναν εχθροί του. Αλλά ο Α ήταν και πάλι χαρούμενος, έστω που απλώς γνώριζε ανθρώπους. Ακόμα κι αν γελούσαν εις βάρος του, αυτός πάντα θα γύρναγε σε κάποιον διπλανό του να του σφίξει το χέρι. Ηταν και πάλι εύθυμος, κοινωνικός, χαμογελαστός.
Οταν γυρνούσε σπίτι του, όμως, κλείδωνε την πόρτα κλαίγοντας. Μέσα στα κενά τετραγωνικά, ήταν μόνος. Η τηλεόραση δεν τον άκουγε. Δεν τον άγγιζε. Δεν αντιδρούσε στο κλάμα του. Συνέχιζε να παίζει βίαια και δυνατά, να προβάλλει εικόνες αταίριαστες, πολύχρωμες και κούφιες. Ο Α στεκόταν σε μια άδεια γωνία. Τα χέρια του άρχισαν να παγώνουν μέχρι που αποφάσισε να αγκαλιάσει τον εαυτό του. Τρομαγμένος, σηκώθηκε απότομα και έτρεξε στον καθρέφτη. Κοίταξε για λίγο το πρόσωπό του. Το κλάμα του για μια στιγμή σταμάτησε. Σκούπισε τα τελευταία του δάκρυα με το χέρι του και πλησίασε το είδωλό του. Το πρόσωπό του γέμισε μίσος, έντονο μίσος για αυτό που αντίκρυζε. Εσφιξε τη γροθιά του και χτύπησε με δύναμη τον καθρέφτη. Το πάτωμα γέμισε με δεκάδες σπασμένα κομμάτια απο γυαλί. Κάποια είχαν το αίμα του πάνω. Ο Α έσκυψε και τα μάζεψε ένα-ένα. Δε νοιάστηκε να φροντίσει την πληγή του, παρά πήγε κι έκατσε ξανά στον καναπέ του, απέναντι απο την αγαπημένη του τηλεόραση, κρατώντας σφιχτά τα κομμάτια του καθρέφτη στα χέρια του.
Και τότε, ξανάβαλε τα κλάματα. Πιο έντονα απο ποτέ. Μέχρι που η τηλεόραση έσβησε, και η Μικρό Α του χτύπησε την πόρτα. Αλλά αυτός δεν την άκουσε, κι αποφάσισε να μπήξει πιο βαθιά τα κομμάτια.
Το είδωλό του είχε γυρίσει πίσω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
toses peripeteies aytos o A..pos kai den exei aytoktonisei akomi.Iroas!
Μόλις το 'κανε...
Έψαχνα κάπου να την πω την μαλακία μου και δεν ήξερα που... Αλλά μετά μου ήρθε που να την κολλήσω! Στο Μαζί.. Ποτέ (με πιαν-ι-ειιιιις; που θα έλεγε και ο αγαπημένος μου αλχιας). Προφανώς με πιάνεις, αλλά τότε πως θα τον ανέφερα (τον αλχια δλδ). Τέσπα! Το soul kitchen το είδαμε;;; Μας άρεσε;;; ε; ε; ε; Εγώ πάντως γέλασα πολύ, οπότε και το θεωρώ επιτυχία!
uperoxo...
που να ναι τωρα αυτος ο Α. διακοπες?στη δουλεια?σερφαρει?καπου ειναι κ παραμονευει το ξερω...
Δημοσίευση σχολίου