Το γιατί ο Ταραντίνο είναι σπουδαία μούρη το ξέρουμε. Εμείς που αγαπάμε το σινεμά περισσότερο απο τον εαυτό μας. Εμείς που γουστάρουμε. Που τη βρίσκουμε με το αντικείμενο, ρε παιδάκι μου. Καμία σχέση με τους δυσκοίλιους δηλαδή, σαν το Δανίκα.
Ο τύπος ο απερίγραπτος χαρακτήρισε "σκουπίδι" το Death Proof και έσυρε στον Κουέντιν τα μύρια όσα προκειμένου να βγάλει το άχτι που έχει μέσα του, επειδή ο ίδιος δεν χρησιμεύει σε τίποτα σε αυτόν τον πλανήτη, τον ξέρει μόνο η μάνα του, δεν έχει ιδέα απο σινεμά, απο λαϊκές κουλτούρες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές (ακόμα και τη δικιά του) και, κυρίως, για να τρέφει τον άκρατο σνομπισμό απέναντι σε κάθε τί που τυγχάνει να είναι πιο έξυπνο απο εκείνον.
Ανθρωποι σαν το Δανίκα μου γυρνάνε τ'άντερα - και δεν είμαι κατά της ελευθεροτυπίας, προς Θεού. Απλά, αγαπώ τόσο πολύ το σινεμά, που όταν διαβάζω κείμενα ανθρώπων με βιδωμένα σκουπόξυλα στον κώλο τους, γεμάτα λέξεις αφοριστικές για κάτι που προφανώς δεν ταιριάζει στη μουχλιασμένη, συντηρητική, αγαμήτου και απάρτου γωνία αισθητική τους, παθαίνω κάτι που δεν περιγράφεται. Γάμησέ τα. Και να φανταστείς φίλε μου, οτι κάποιοι κάθονται και τους διαβάζουν ακόμα κάτι τέτοιους ντεκαυλέ γραφικούς τάχα μου διανοούμενους της πλάκας και τους δίνουν και σημασία απο πάνω. Αυτοί έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα και θα πεθάνουν ακόμα πιο δυστυχισμένοι. Σοβαρά.
Υ.Γ. Το Death Proof, παρεπιπτόντως, τα σπάει κανονικότατα. Είναι να το πάρεις απόφαση ρε φίλε. Ο τύπος κάνει σινεμά για την καύλα του θέματος. Και για να συμπορευετείς, να τον καταλάβεις, να μη σιχτιρίσεις τέλος πάντων, πρέπει να έχεις δροσιά μέσα σου. Αμα είσαι πεθαμενατζής και κομπλεξικός, δεν τρως. Λοιμοκτονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου