Ρε παιδάκι μου, δεν έχω πρόβλημα με τα πλουμιστά blockbusters, ούτε με τη φασαρία του DTS, ούτε με τα πολύπλοκα εφεδάκια που μπορείς να κάνεις χάζι για ώρες. Ούτε με την προώθησή τους, ούτε με το μάρκετινγκ, ούτε με τίποτα. Αλλά ρε φίλε... Δυόμιση ώρες;;;
144 λεπτά αγαπητέ μου. Ο Μάικλ Μπέι δεν θεωρείται σκηνοθέτης κατ'εμέ, αν και το Armageddon του είχε ωραία φάση. Βιντεοκλιπάς είναι ο τύπος, γεννημένος προβοκάτορας της διαφήμισης και της αισθητικής της. Η οποία δεν είναι απορριπτέα, μην τρελαθούμε. Απλά, σινεμά μόνο με αυτά δεν κάνεις. Κομπλάν.
Αλλά το Transformers κουβαλούσε πολύ σούσουρο απο πίσω του. Εκείνο το καρτούν, τα φετιχιστικά παιχνιδάκια της εποχής (που αργότερα εξελίχθηκαν κι αυτά για να ανανεώσουν τον κύκλο τους ως προϊόντα) και τα λοιπά. Τεράστια παραγωγή, πακτωλός εκατομμυρίων στο βωμό μιας ατελείωτης φασαρίας. Και το πρόβλημα, όπως είπα και πριν, δεν είναι τόσο στη "φασαρία", όσο στο "ατελείωτη". Δεν αντέχεις ρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε. Τη βλακεία μπορείς να τη χωνέψεις - πολλές φορές είναι και δυναμωτική. Αλλά δεν την αντέχεις για πολύ, κακά τα ψέματα.
Σε ταινίες σαν το Transformers πας προετοιμασμένος. Ξέρεις πάνω-κάτω τί θα δείς πολύ πριν μπείς στην τιγκαρισμένη αίθουσα, και έχεις πείσει τον εαυτό σου για αυτό που πας να κάνεις. Αλλά εγώ τελικά έφυγα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ. Οσο κι αν ακούγεται κουλό. Τίποτα δε λειτουργούσε αδερφέ μου, μα τω Θεώ. Κακή κωμωδία. Πολύ κακή. Και το θέαμα κουραστικό με τα ατέρμονα close-up στα εντυπωσιακά εφέ. Και βαβούρα ατελείωτη. Τα ξανάπαμε. Καμένα λεφτά, για μένα. Για το box-office, πάλι, και τους αναλυτές του, τρελή κούρσα. Μέχρι το σίκουελ θα 'χουμε να λέμε. Αλλά με κάτι τέτοια, βαριέσε και να χασμουρηθείς...
Υ.Γ. Η σκηνή με το Autobot να "λιπαίνει" την καρικατούρα του Τζον Τορτούρο έχει ήδη μπεί στο ράφι της σκουπιδοcult ανθολογίας που άνοιξε με ταινίες σαν το Μπάτμαν και Ρόμπιν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου