Χάρηκα που σήμερα θα έβγαινα έξω λίγο πιο "κυριλέ", όχι γιατί είμαι καμιά ψωνάρα (είμαι, αλλά το συζητάμε άλλη φορά), αλλά επειδή το είχα και λίγο ανάγκη μετά απο τόσους μήνες εγκλισμού λόγω φοιτητικών υποχρεώσεων.
Είχε γενέθλια ένας φίλος. Πήρα το αμάξι μου. Το παρκάρω κοντά στο μαγαζί. Μπαίνοντας μέσα, αρχίζουν - χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο - να με ζώνουν μαύρα φίδια, που λέει κι ο Βας Βας. Μήπως μου το σπάσουν εκεί στα σκοτεινά, μήπως είμαι παράνομος και μου πάρουν καμιά πινακίδα, μήπως φάω καμιά κλήση (και τσούζουνε τελευταία οι γαμημένες), μήπως μου κάνουν καμιά χαρακιά τίποτα κωλόπαιδα, μήπως, μήπως... Αποφασίζω τελικά να πάω να ρίξω μια ματιά, έτσι για να μου φύγει η πετριά. Φτάνοντας, βλέπω το μπατσικό να παίρνει σβάρνα ένα-ένα τα αυτοκίνητα της μεριάς μου, και να κόβει κλησάρες αβέρτα, χωρίς φόβο και πάθος. Τρέχα μαλάκα! Μπαίνω μέσα, και λίγο πριν φτάσουν σε μένα, βάζω μπρος και κάνω να φύγω. Φεύγοντας, ακούω έναν μάλλον δυσάρεστο ήχο. Δε δίνω σημασία. Στην σύντομη αναζήτηση νομότυπου πάρκινγκ που ακολούθησε, αποκαλύφθηκε τί προκάλεσε τον προαναφερθέντα ήχο. Πάει το λάστιχο, μάγκα! Πίσω δεξιά ρόδα. Σταματάω κακήν-κακώς μπροστά απο την είσοδο ενός... στρατοπέδου (χάθηκε ενα βουλκανιζατέρ διανυκτερεύον...). Περιμένω σαν τη βρεγμένη πάπια απο τον ιδρώτα να καταφθάσει στον τόπο του εγκλήματος ένας φίλος μου για να με βοηθήσει, καθότι είμαι τόσο άχρηστος που δεν μπορώ να αλλάξω ούτε λάστιχο.
Ο φίλος φτάνει, αλλάζει σε πέντε λεπτά το λάστιχο με τη ρεζέρβα, βάζω μπρος και παρκάρω κάπου πιο δίπλα. Η βραδιά συνεχίστηκε, είπα να ηρεμήσω και να φχαριστηθώ τουλάχιστον μέχρι να φύγω.
Η ώρα πέρασε και λέω να φύγω. Φτάνοντας στο αμάξι, είπε κάποιος "ε, μη τη γλιτώσει τόσο εύκολα αυτός" και μου στέλνει ενα άλλο αμάξι να παρκάρει ακριβώς πίσω απο μένα, σε ανηφόρα, και με άλλο αμάξι μπροστά μου! Αντε, να κάνουμε μανούβρες, να ξεκωλιάσουμε συμπλέκτη και φρένα μπας και γυρίσουμε σώοι και αβλαβείς στα σπίτια μας. Αμ δε! Τί παρατήρησε το ήδη κατακόκκινο μάτι του Κλουζό-αφηγητή; Μια χαρακιά απο άκρη εις άκρη στην πόρτα του συνοδηγού! Ολε! Είχε πέσει πάνω μου η τύχη όλων των άτυχων του κόσμου, φανερά πλέον.
Γεμάτος αυτοπεποίθηση και ικανοποίηση για την τέλεια βραδιά, ξεκινάω για το σπίτι. Επί μία ώρα κολλημένος και με σημειωτόν στην Ποσειδώνος. Ετσι ρε πούστη, να μη φτάσεις ποτέ! Και φυσικά, όλο το πήξιμο έπεφτε στη λωρίδα που βρισκόμουν εγώ, όσες κι αν άλλαξα. Και περνώντας, έτσι για γκραν φινάλε, δίπλα απο την κεντρική πλατεία της Γλυφάδας, ανοίγει ξαφνικά το αυτόματο ποτιστήρι της αριστερής νησίδας, την ώρα ακριβώς που περνάω εγώ, με ανοιχτό παράθυρο! Κάναμε και το μπάνιο μας...
Τελικά έφτασα σπίτι, κατά τας γραφάς. Κι αμα ξαναπάρω αυτοκίνητο, να κάτσω να με ψηφίσετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου