Ηταν το νησί των ανέμων. Η άμμος του φτωχού. Το αλάτι των Κυκλάδων. Το ασπρονήσι του Γαλάτη. Ηταν η θεά του Αιγαίου. Ενας προορισμός βγαλμένος απο ενα μαγεμένο παραμύθι με πριγκίπισες και μεταξοσκώληκες. Μέχρι ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα...
Ηταν 8 το πρωί. Καλοκαίρι. Το νησί έσφιζε απο ζωή. Οι ψαράδες με το χαμόγελο στα χείλη μόλις γυρνούσαν απο το βραδυνό ψάρεμα. Είχαν πιάσει τέσσερα ολόκληρα ημιλιθρίνια. Στο λιμάνι τους περίμενε ο πιο αγαπημένος τους αρχοντοχωρικός, ο Μιχάλης Ασλάνης. Οι καλημέρες τους πλημμύρισαν χαρά το πολύπαθο ασπρονήσι. Παντού υπήρχε διάχυτη η απλότητα της καθημερινής ευτυχίας, έτσι όπως την βιώνει ο χαμηλόμισθος και ο συνταξιούχος.
Ωρες χαράς. Στιγμές γιορτής. Ωσπου ακούστηκε η σειρήνα. Δεν ήταν η σειρήνα του γάμου της Μαριλένας Παναγιωτοπούλου, ούτε η σειρήνα της τσιρίδας του Πέτρου του πελεκάνου. Ηταν η σειρήνα του ΠΟΛΕΜΟΥ.
Ναι, η Μύκονος δεχόταν επίθεση. Επίθεση απο πολεμικά αεροσκάφη της Σπαρτιατικής Αεροπορίας, που με διαταγή του Αδωνι Γεωργιάδη έσχιζαν το μυκονιάτικο ουρανό τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, ελληνορθόδοξους κατοίκους του. Η επίθεση γινόταν απο τον αέρα - τον αέρα, που τόσο στήριξε το πολύπαθο νησί, που με τόση θέρμη και συμπάθεια αγκάλιαζε τα πλοία της BlueStar που καταφθάνανε δια πυρός και σιδήρου όταν είχε 10 μποφόρ. Ω, τι ξεδιάντροπη ειρωνεία!
Οι τρισχαριτωμένοι (πιο χαριτωμένοι δε γίνεται) κάτοικοι και επισκέπτες του νησιού, έτρεχαν πανικόβλητοι. Οι έξυπνες βόμβες του Αδωνι κατασπάραζαν κάθε γωνιά της μαρτυρικής νήσου, κατέστρεφαν και ισοπέδωναν τα ιστορικά μνημεία της Ψαρούς και του Super Paradise. Ο Μιχάλης ίσα που πρόλαβε να ψελίσσει μια κραυγή αγωνίας: "Σουσέλ", αναφώνησε και έπεσε νεκρός, πάνω σε μια στοίβα απο τέσσερα ολόκληρα ημιλιθρίνια.
Μέσα σε λίγα λεπτά, τα πάντα έγιναν στάχτι. Το ιστορικό ασπρονήσι βούλιαζε στα καταγάλανα (λόγω πετρελαίου) νερά του πελάγους, τόσο άνδοξα και τόσο ανέντιμα. Χάρη στην προσωπική ματαιοδοξία ενός φιλόδοξου, ακροδεξιού και ομοφοβικού ηγέτη-εκδότη-γραμματέα τύπου, η ομορφότερη κουκίδα του ελληνικού χάρτη πήρε το δρόμο προς τη λήθη.
Λίγοι ήταν οι επιζώντες, που κατάφεραν μέσα απο τη βαριά καταδίκη του ιερού τους τόπου να αρθρώσουν μερικές λέξεις ως ελάχιστο φόρο τιμής. Ενας απο αυτούς, ο προύχοντας του νησιού Λάκης Γαβαλάς, σήκωσε και το λάβαρο της μυκονιάτικης επανάστασης: "Δε θα μας λυγίσουν εμάς αυτοί οι ξεράσογλου παλιο-βρωμο-κακο-βλακο-you-know-whatever! Εμείς θα προτάξουμε τα στήθη μας και θα ξανακάνουμε τη Μύκονο το νησί όλων των Ελλήνων! Εμπρός, καλιαρντογκαγκάδες! Η Μύκονος ζεί! Αυτή μας οδηγεί!"...
Λίγες μέρες αργότερα, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος κύρηξε τη μέρα της Πτώσης του νησιού των Ανέμων ως ημέρα Εθνικού Πένθους και τη δήλωση του Λάκη Γαβαλά ως θέμα στις επόμενες Πανελλήνιες Εξετάσεις στο μάθημα της Εκθεσης.
Ως φόρο τιμής στα θύματα της Εθνικής Τραγωδίας, ετοποθετήθη μετά απο απαίτηση πολλών πελατών του Κώστα Καίσαρη, μια μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματά τους μπροστά απο την κεντρική είσοδο του Κοινοβουλίου.
ΟΙ ΠΕΣΩΝΤΕΣ (ΚΑΙ ΔΙΨΩΝΤΕΣ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ):
Ασλάνης Μιχαήλ
Μπάρμπα Βάνα
Κωστέτσος Βασίλειος
Παναγιωτοπούλου Μαριλένα
Πελεκάνος Πέτρος
Μαζωνάκης Γεώργιος
Μενεγάκη Ελένη
Τσέλιος Γεράσιμος
Ρώμας Χάρης
Σόμμερ Κωνσταντίνος
Μαστροκώστα Γεωργία
Φιλήμμων (άνευ επιθέτου)
Ψινάκης Ηλίας
Σπυρόπουλος Κωνσταντής
Μεϊμαράκης Ευάγγελος (δεν ήταν στο νησί, αλλά πήγε απο τη στενοχώρια του)
Αλεξανδράτου Τζούλια
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου