ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Ε, ρε ψυχή μου κηδείες!
Η παραπάνω ατάκα ανήκε στον Μιχάλη Αρσένη, τον ηθοποιό που υποδύθηκε τον κουφό ιδιοκτήτη του γραφείου κηδειών στο The Κόπανοι. Καμία σχέση, θα μου πείτε. Και πώς μου ρθε αυτή η μαλακία στο μυαλό, καλοκαιριάτικα, με τον ήλιο τίγκα στη ντάλα, τα ξέκωλα ρέοντα άφθονα και τον σακχαρόπηκτο ερωτοβλαμμένο διαβήτη να μπαίνει στο βιβλίο Γκίνες;
Δεν υπάρχει απάντηση, μάγκα μου. Είσαι τόσο γελοίος τύπος όσο νομίζεις ή κάνεις τον γελοίο για να αποσπάσεις το χειροκρότημα συμπαράστασης στον τρελό του χωριού; Γιατί, κακά τα ψέματα, το παραμυθάκι πουλάει. Είναι ωραίο παραμύθι, κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια.
Αλλά στο δια ταύτα, δεν μπορώ να κατανοήσω πώς μπαίνεις κάπου. Εντάξει, ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις. Ενίοτε κι απο το παράθυρο, το πορτάκι του σκύλου, το τζάκι ωσάν τον Αντι-Βασίλη, ακόμα και απο το ίντερνετ μπορείς να μπείς κάπου, αρκεί να είσαι άνω των 18 ή φοβερά καυλωμένος για τη πιτσιρικο-ηλικία σου. Αλλά εκτός απο αυτά, πώς μπαίνεις διαφορετικά; Και πώς μένεις εκεί μέσα; Πώς σταθμίζεις τα πρέποντα και τα απρέποντα; Πώς το "παίζεις" το παιχνίδι; Εγώ όλο απορίες είμαι. Και απάντηση, γαμώ την τρίαινα, δεν βρήκα ποτές.
Τί είναι η παρέα για σένα, νέε μου; Εσύ, που ξεστραβώνεσαι τούτη την άχαρη ώρα μπροστά απο αυτόν τον ραδιενεργό καρκίνο, ξέρεις για τί πράγμα μιλάμε ή αφαιρέθηκες πάλι; Ποιόν πας να κοροϊδέψεις; Οπως το 'λεγε ο Αγγελάκας "δεν χωράς πουθενά" - και μιλάμε για τραγική διαπίστωση. Δεν υπάρχουν παρέες, μόνο κονκλάβια, όπως θα προσέθετε ο μαλάκας Νταν Μπράουν. Κι εγώ (κι εσύ, ψάξου καλύτερα) δεν ανήκω σε κανένα κονκλάβιο, όχι επειδή δε θέλω, αλλά επειδή ΔΕ ΜΠΟΡΩ. Μα τω Θεώ. Πού την ψάχνεις ρε φίλε; Με τί όπλα πας στον πόλεμο; Το γεγονός οτι για τους υπόλοιπους είσαι κάτι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ, το λαμβάνεις καθόλου υπόψη σου; Τι σόι τσουτσέκι παριστάνεις;
Είπαμε. Παρέες γιοκ. Φιλίες του πούτσου. Αντρες και γυναίκες, για σχέσεις του κιλού. Δεν υπάρχουν και σχέσεις, άσχετε. Λίγο γαμήσι να κάψουμε προστάτη. Στα υπόλοιπα γράψε "άτοπο", η εξίσωση δεν βγαίνει.
Δυό γραμμές σου δώσαμε να διαβάσεις. Κι εσύ, αντί να προσθέσεις μυαλό, συνεχίζεις να κουράζεις όσο σου έμεινε. Τα θέλει ο κώλος σου κι εσένα, ανίδεε!
Ε, ρε ψυχή μου κηδείες!