Τελευταία φορά που στεναχωριέμαι καλοκαιριάτικα. Δεν πάει άλλο αυτή η δουλειά. Το χειμώνα γκρινιάζω για μαθήματα, εξεταστικές, βροχές, χιόνια, κρυολογήματα και αγαμησιά. Την άνοιξη γκρινιάζω γιατί αισθάνομαι το καλοκαίρι που πλησιάζει και συνειδητοποιώ πως θα πετάγονται one-night παρθένες απο δω κι απο κει, θα σκάει ο τζίτζικας σε σημείο να τον κυνηγάς με το δίκανο, θα βγούν ξανά σκυλο-κωλο-τράγουδα τάχα μου summer feeling που θα ξεχαστούν σε ενα-δυο μήνες το πολύ και κυρίως θα βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ασχημότερο και παχύτερο απο ποτέ. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο Μπεν.
Αλλά φέτος άρχισα να ευαισθητοποιούμαι - κάπως αργά βέβαια, αλλά σημασία έχει οτι έγινε το πρώτο βήμα για την ψυχολογική απόψυξη. Το καλοκαίρι είναι η πιο μελαγχολική περίοδος απο όλες. Δεν είναι ο χειμώνας με την κλεισούρα του, ούτε η άνοιξη με το αιώνιο δίλημμα "να πάρω καμιά ομπρέλα μπας και...". Σε αντίθεση με άλλες εποχές, το καλοκαίρι υποτείθεται οτι είναι η πιο ξέγνοιαστη και γι'αυτό την περιμένουμε πώς και πώς. Αλλά το θέμα είναι οτι κι αυτή, όπως και οι άλλες, κάποια στιγμή φεύγει για να έρθουν οι επόμενες. Αρα, γιατί να μελαγχολώ το χειμώνα, που στο κάτω-κάτω δεν κρατάει για πάντα, και να μην μελαγχολήσω το καλοκαίρι που κάποια στιγμή θα τελειώσει; Τσάμπα γκρίνια, θα μου πείς. Εντάξει ρε μαν, εμένα έτσι μου βγαίνει. Ωραίο το καλοκαιράκι. Εξω καρδιά, Σαλόνικα style. Αλλά είναι μικρό. Και όταν κάθομαι μέσα στο σπίτι, τις περισσότερες φορές μόνος, το βλέπω να με κοιτάει με ενα αποχαυνωμένο, βοϊδίσιο βλέμμα απορίας. Τώρα, τί με ρωτάει δε θα σου πω.
Θα πω όμως τούτο: Αν αποφασίσεις κάποια στιγμή στη ζωή σου να γκρινιάξεις, γκρίνιαξε το καλοκαίρι. Εγώ, όπως είπα, θα το κόψω αυτό να δώ και 'γω για λίγο την άλλη πλευρά. Εσύ κάνε αυτό που σου λέω. Ελα; Μ'ακούς; Πάλι για μπάνιο πήγες;
Υ.Γ. Δεν γίνατε ξαφνικά πουτάνες. Απλά γεννηθήκατε καριόλες και το εξελίξατε. Με βασικούς κανόνες του Στρατηγικού Μάνατζμεντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου