ΣΤΑ ΡΕΤΙΡΕ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΑ

Το Ρετιρέ μέχρι σήμερα κατέχει το ρεκόρ επαναλήψεων στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση. Απο το 1991 και την πρεμιέρα του στη συχνότητα του Mega, παίζεται ανελλιπώς κάθε χρόνο, συνήθως γεμίζοντας τις τεράστιες τρύπες των θερινών προγραμμάτων. Αλλά δεν λείπει ποτέ, σε αντίθεση με άλλα, σαφώς εμπορικότερα σίριαλ, που πλέον δεν τα βλέπουμε πουθενά.
Ο Δαλιανίδης, εμπνευστής και "καθοδηγητής" τούτου του τηλεοπτικού έπους επί δυόμιση σεζόν (ουσιαστικά σταμάτησε κάπου στον Οκτώβριο του '93, με ταυτόχρονες επαναλήψεις των παλιότερων επεισοδίων) μας δίδαξε πολλά. Στην πραγματικότητα, το Ρετιρέ, ΔΕΝ είναι μια κωμική σειρά - για την ακρίβεια δεν είναι ούτε στο απειροελάχιστο αστεία. Ούτε καν "εύθυμη", όπως ανέφερε ο εισαγωγικός τίτλος. Συνεχείς τσακωμοί, μουρμούρες, τσιρίδες, υστερίες, φιλονικίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, βρισίδια με το "γάντι" (ζήτημα αν ακούστηκε μια-δυο φορές η λέξη "μαλάκας" σε ολόκληρη τη σειρά!), παρεξηγήσεις και γκρίνια. Γκρίνια ατελείωτη. Τόση, που το κεφάλι σου δεν άντεχε άλλο και ήθελες να σπάσεις τη συσκευή απο τα νεύρα σου. Τα νεύρα, παρεπιπτόντως, ήταν συνέχεια στην τσίτα. Δεν υπήρχε στιγμή που τα πνεύματα να ηρεμούσαν. Πάντα κάτι θα γινόταν που θα τίναζε τα πάντα στον αέρα και οι τσακωμοί θα γίνονταν ώρα με την ώρα εντονότεροι και πιο βάναυσοι, πιο ανυπόφοροι. Αυτό ήταν το "χιούμορ" του Ρετιρέ. Λαϊκισμός, κιτσαρία, σκηνές που ξεχνούσαν να τελειώσουν, φλυαρία, άσχημες γυναίκες (η Κλαίρη Κατσαντώνη/Ελένη, με την κουραδοκαφέ γκαρνταρόμπα της, το χτένισμα-"Μαρία η Ασχημη" και το μουστακάκι μπαρμπα-Γιώργος υποτείθεται πως ήταν το κρυφό αντικείμενο του πόθου!), ξενέρωτοι άντρες, β' ρόλοι απο τον άλλο κόσμο (ο Μάκης Δελαπόρτας επιδιορθωτής τηλεοράσεων!), καμία ανατροπή. Τη στιγμή που η ιδιωτική τηλεόραση άρχιζε πλέον να γίνεται θεσμός για κάθε ελληνικό σπίτι, τη στιγμή που άλλες κωμικές σειρές βρισκόντουσαν ήδη μπροστά απο την εποχή τους (βλ. Απαράδεκτοι), ο Δαλιανίδης επέμενε σε άλλες εποχές, κολλημένες τουλάχιστον 20 χρόνια πριν και φτηνά συνδεδεμένες με το σήμερα (αρκεί να παρατηρήσει κανείς το ντύσιμο και τα χτενίσματα που δεν έλεγαν με τίποτα να ξεφύγουν απο την κακογουστιά των 90s).
Και αυτή ήταν η ΜΑΓΚΙΑ του. Σήμερα, το Ρετιρέ, ρεταλιασμένο απο τις συνεχείς και εξαντλητικές επαναλήψεις μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Ισως επειδή πρόκειται για τη μοναδική κωμική σειρά που ΔΕΝ γέλασε ποτέ κανείς. Ισως επειδή μοιάζει τόσο ξεπερασμένη σε ύφος και καταστάσεις όσο και τα ανέκδοτα με Πόντιους. Ισως επειδή είναι τόσο συντηρητική στη γλώσσα και τα πρόσωπα, που καταντά ρετρό μέχρι αναγούλας. Ισως επειδή τα νεύρα μας μάς έχουν ήδη σμπαραλιαστεί απο το άγχος και δεν αντέχουμε δεύτερο γύρο υστερίας μέσα απο τις γκαρίδες της Γιουλάκη και του Ευαγγελόπουλου. Ελα όμως, που ο Δαλιανίδης έφτιαξε ένα τόσο φριχτό αποτέλεσμα, που όσοι μεγάλωσαν με τις εικόνες του, τις εικόνες της χαραυγής της ιδιωτικής τηλεόρασης (όπως εγώ) το έχουν άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικό τους δρόμο προς την εφηβεία και τη γνωριμία με τον "κόσμο".
Πρέπει να ήμουν 8-9 χρονών όταν σταμάτησε το Ρετιρέ. Εκτοτε, έχω δεί εκατομμύρια κωμικά σίριαλ και ελάχιστα μου άρεσαν και μου έμειναν πραγματικά. Αλλά σχεδόν με όλα γελούσα. Με το Ρετιρέ δεν γέλασα ποτέ. Αλλά όποτε τύχει και το δω, δεν μπορώ να αλλάξω κανάλι. Με μαγνητίζει. Με κρατάει καθηλωμένο με τα χιλιάδες ελαττώματά του. Δεν έχω χάσει καμία επανάληψη και ούτε σκοπεύω να χάσω, όσο το Mega θα το τιμά. Ναι, το τιμά. Η επαναπροβολή του σε βαθμό... φετιχισμού, μή σας πω οτι έχει φέρει και νέους φαν στο πλευρό του. Αμε. Και όλοι μαζί, προσκυνάμε - και θα προσκυνάμε - τη μορφή που λέγεται Γιάννης Δαλιανίδης. Γιατί κατάφερε να κάνει αυτό το τηλεοπτικό "έκτρωμα" έναν τρόπο ζωής εκτός τηλεόρασης, το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα τον θυμόμαστε.
Γιατί αυτό ήταν, είναι και θα είναι το Ρετιρέ: η χειρότερη κωμική σειρά στην ιδιωτική τηλεόραση, με τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια και διάρκεια. Το Παρά Πέντε μετά απο 5-6 χρόνια δε θα το θυμάται κανείς. Το Ρετιρέ, 16 χρόνια μετά, το θυμούνται όλοι. Δεν έχει σημασία για ποιό λόγο. Οταν τους ρωτάς, το θυμούνται πάντα μαζί με τους Απαράδεκτους, τις Τρείς Χάριτες και τα λοιπά κλασικά τηλεοπτικογραφημένα...