Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΟΡΝΤ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑΜ ΧΟΥΣΕΪΝ

Η αλήθεια, ή μάλλον το "αληθινό ψέμα" μιας ολόκληρης εποχής για τις Η.Π.Α. Ονόμασέ το αλλιώς, αν θες, αλλά το ζουμί, το περιεχόμενο και το κατακάθι του φλυτζανιού της Ιστορίας θα το συμπληρώνει ως "Σύνδρομο". Μόλις έξι χρόνια μετά την Καταιγίδα της Ερήμου, και μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν handsome 50άρη Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών εν είδη... κομάντο των αιθέρων που στραπατσάρει τις μούρες κακών κομμουνιστών έρχεται να φωτίσει το έθνος. Είναι το Air Force One με Πρόεδρο τον Χάρισον Φορντ και πιλότο τον Βόλφγκανγκ Πίτερσεν. Τεράστια εισπρακτική επιτυχία παγκοσμίως, κι όχι μόνο στις Η.Π.Α. Γιατί; Γιατί θάφτηκε απο το 95% της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ κριτικής (Αμερικάνοι "μπάσταρδοι" εξευρωπαϊσμένοι, αν με ρωτήσετε...) αλλά το κοινό έχυνε ποτάμια απο την ασταμάτητη δράση, το δωρεάν σασπένς, τις γνωστές φάτσες, το κοφτό μοντάζ, τις σούπερ κασκάντες και τον τσάμπα ηρωισμό του μαχητικότερου πλανητάρχη που υπήρξε ποτέ μετά τον... Μπιλ Πούλμαν του Independence Day. Φυσικά και δε χρειάζεται να απολογηθώ που μου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία, πόσο μάλλον να απαριθμήσω τις αυστηρά κινηματογραφικές της αρετές στο είδος (περιπέτεια δράσης) που υπηρετεί. Αντίθετα, νομίζω οτι χρήζει υπεράσπισης η βαθιά αστεία έως και χλευαστική διάθεσή της απέναντι στον θεατή που χρησιμοποιεί λίγη περισσότερη φαιά ουσία απο το ανεγκέφαλο 17χρονο που καταβροχθίζει ποπ-κορν αντί για εικόνες.

Οταν ακούς τον Πρόεδρο να απαντά στην ερώτηση "Ισως μας την έχουν στημένη τίποτα γαμπροί του Σαντάμ" με το εξωφρενικό "Ναι, νομίζω έχει αφήσει έναν-δύο ζωντανούς" τότε πραγματικά πιστεύεις οτι οι τύποι κάνουν χοντρή πλάκα. Προφανώς, αλλιώς ο παράγοντας διασκέδαση θα είχε αλλοιωθεί και δε νομίζω ενα τόσο hot ψυχαγωγικό προϊόν, φτιαγμένο απο επαγγελματίες θα ρίσκαρε να να σοβαρευτεί με κάτι τέτοιο. Οταν παρατηρείς τον αδιανόητα γαβγίζοντα Γκάρι Ολντμαν να μιλάει για την "επιστροφή" της Μητέρας Ρωσίας στα χέρια της κραταιάς Κόκκινης Υπερδύναμης δε γίνεται να μη σκάσεις στα γέλια. Είναι τόσο, μα τόσο αναχρονιστική αντι-προπαγάνδα που μόνο ως politically incorrect αστείο το εκλαμβάνεις. Οταν ακούς στη συνέχεια ατάκες όπως "Nobody does this to America!" απο γεράκι του Πενταγώνου, όταν βλέπεις τους πάντες να τρέχουν πανικόβλητοι απο την τρεμούλα τους μήπως τους κατακυριεύσουν... κομμουνιστές, όταν βλέπεις χιλιάδες "πιστών" με αναμμένα κεριά έξω απο το Λευκό Οίκο προσευχόμενοι για την καλή τύχη του Προέδρου τους, ε, πώς να συγκρατηθείς; Πώς να θεωρήσεις πως μια τέτοια ταινία παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά; Απλά, χαλαρώνεις και το απολαμβάνεις. Και δεδομένου οτι πρόκειται για ενα καθαρόαιμο action movie που ποντάρει πολλά στην ένταση και τα υπεράνθρωπα stunts, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι λιγότερο απο απολαυστικό! Απλά.

Σήμερα, 13 ολόκληρα χρόνια μετά, το Air Force One μοιάζει πιο πολιτικά σαρδόνιο απο ποτέ. Με έναν έντονο αντιαμερικανισμό απανταχού της υφηλίου, με το πατριωτικό ηθικό των ίδιων των Αμερικανών πιο χαμηλό απο ποτέ και με τα πρόσωπα-πρότυπα εκείνων των καιρών να έχουν αντικατασταθεί απο πρόσωπα ντροπής, μια ταινία με ένα τόσο ξεδιάντροπα προπαγανδιστικό παρουσιαστικό χρησιμεύει στον απόλυτο χλευασμό των όσων επικρατούν σήμερα. Προφανώς, το Air Force One δε θα γυριζόταν ποτέ σήμερα με αυτή τη μορφή - ούτε ο Πρόεδρος θα ήταν ήρωας (μάλλον ένας ηττοπαθής αμόρφωτος θα ήταν), ούτε οι κακοί θα ήταν φανατικοί κομμουντιστές (αλλά ούτε και Ταλιμπάν, πλέον), ούτε οι χιλιάδες που προσεύχονται θα υπήρχαν στο πλάνο (μάλλον το καρέ ενός "κρύου", απομονωμένου Λευκού Οίκου θα ταίριαζε περισσότερο), ούτε θα υπήρχε happy end. Ολα θα ήταν ρεαλισμός. Η ταινία του Πίτερσεν, με τα σημερινά δεδομένα, είναι μια πανέξυπνη, "υπόγεια" και άκρως σαρκαστική παρωδία. Μετρημένη, σαφώς, με τα στάνταρ και τις επιταγές του είδους. Γι'αυτό και παραμένει το ίδιο απολαυστική, σε ενα μη-κριτικό μάτι, όπως και πριν απο 13 χρόνια.