ΠΡΟΧΕΙΡΟΔΟΥΛΕΙΑ

Aυτά τα σιχαμένα παλιόπαιδα δε λέγαν να το βουλώσουν. Δε σεβόντουσαν τίποτα. Φωνές, χτυπήματα και φασαρία. Είχαν σηκώσει όλη τη γειτονιά στο πόδι. Βλήτα πανικόβλητα.

Ο πιο αστείος τύπος, ο κηπουρός του πιο πλούσιου ανθρώπου στον κόσμο, κρύφτηκε στο σπιτάκι του σκύλου, όταν εκείνος ψόφησε απο τη φόλα που τού έριξε ο καστανάς. Οι πιτσιρικέοι αληταράδες τα κάναν όλα λαμπόγυαλο. Ο καστανάς σκοτώθηκε σε τροχαίο, όταν ενα ποδήλατο έπεσε πάνω σε ενα μηχανάκι κι αυτό εκσφενδονίστηκε στη μούρη του. Πάει κι αυτός. Πάνε όλοι γενικά.

Καμιά τριανταριά μέρες αργότερα, ο κηπουρός βγήκε έξω απο το σκυλόσπιτο ψάχνοντας να βρεί έναν Ανθρωπο. Το γέλιο του είχε κοπεί, αν και παρέμενε εξωφρενικά αστείος αν τον παρατηρούσες υπό γωνία. Σηκώθηκε, λοιπόν, και πέρασε απέναντι, πατώντας πάνω σε σωρούς ενήλικων πτωμάτων και φυσικά άφθονου σίδερου, ξύλου και χαλκού. Απέναντι, βρήκε ανοιχτή την πόρτα του μανάβικου και μπήκε μέσα. Είχε λίγο φως, ίσως επειδή ήταν ακόμα μέρα και ο ήλιος υπήρχε, παρά τις αντίθετες προβλέψεις.
Προχώρησε στο βάθος για να βρεί Ανθρωπο. Δε βρήκε. Ούτε ίχνος. Τα πιτσιρίκια άρχισαν να πλησιάζουν πάλι. Φωνές και κακό. Οχλος. Χάβρα. Ο κηπουρός, τρέμοντας απο το φόβο του, έτρεξε να κρυφτεί στη μικρή αποθηκούλα. Ευτυχώς, τα παλιόπαιδα δεν τον πήραν χαμπάρι.

Μέσα στη σκοτεινή αποθήκη, κουλουριασμένος καθώς ήταν, άκουσε ενα κλάσμα λυγμού. Μια σταγόνα. Γύρισε το κεφάλι του και αντίκρυσε κάποιον τύπο δίπλα του να κάθεται κι αυτός κουλουριασμένος, να τρέμει και τα μάτια του σε βούρκο. Ο κηπουρός, στοϊκά, τον πλησίασε.
"Πως σε λένε;" τον ρώτησε.
"Α" του απάντησε εκείνος με τρεμάμενη φωνή.
"Γιατί είσαι έτσι; Σε πείραξε κανείς;"
"Οχι" του απάντησε ο Α. "Απλά σκεφτόμουνα. Τώρα θέλω να σταματήσω γιατί με πονάει".

Ο κηπουρός τον θυμήθηκε. Τον ήξερε. Φιγούρα γνώριμη. Νόμιζε πως ήταν νεκρός. Αλλά, τελικά, δεν ήταν ικανός να κάνει μια δουλειά σωστή. Απλά, την έκανε.

Και ο κηπουρός, μετά απο καιρό, έσκασε στα γέλια.