Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (***)

Eχετε έρθει στη θέση μου. Όλοι έχουν κάποιους σκηνοθέτες που τους τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση, ένα «κλικ» πιο πάνω από αυτούς που, απλά, τους αναγνωρίζουν. Όταν βλέπετε καινούρια ταινία τους, τρέμετε σχεδόν από συγκίνηση. Και, αναγκαστικά, η ματιά σας είναι υποκειμενική, δύσκολα εντοπίζει το «λάθος» και πανεύκολα εξαφανίζει το «μέτριο». Είναι ζήτημα αγάπης, όπως είπα, και αυτό είναι απόλυτα μη κατακριτέο κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Ένας τέτοιος σκηνοθέτης για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο Τιμ Μπάρτον. Ακόμα και στην πιο μέτρια ταινία του, τον Πλανήτη των Πιθήκων, προσπερνούσα σχετικά ανώδυνα πολλές από τις αδυναμίες της, εκεί όπου άλλοι… έκραζαν με το τσουβάλι. Φυσικά, δε μου αρέσει διόλου να έρχομαι σε τέτοια θέση – θέλω η ταινία να είναι άψογη από μόνη της κι όχι να τη διαμορφώνει σε τέτοια η αστείρευτη λατρεία μου για το συγκεκριμένο δημιουργό. Υπό νορμάλ συνθήκες, δεν μπορείς με τίποτα να πεις πως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων είναι μια κακή ταινία. Επ’ ουδενί. Είναι όμως, με αντικειμενικό μάτι, μια μέτρια ταινία. Την οποία ο Μπάρτον κάνει να δείχνει καλή. Δυστυχώς όμως, μόνο στα μάτια κάποιου που μπορεί με σχετική άνεση να ρίξει τη βαρύτητα των χτυπητών αδυναμιών της. Από την άλλη, για έναν τέτοιο θεατή, η απογοήτευση είναι ακόμα μεγαλύτερη και, φυσικά, το αποτέλεσμα «πονάει» πολύ περισσότερο από το να έβλεπες κάποιο άλλο όνομα κάτω από το «directed by».

Το βασικότερο πρόβλημα στην Αλίκη είναι, για πρώτη φορά στη φιλμογραφία του Μπάρτον, η… μη αφήγηση! Τουτέστιν, το μεγαλύτερο χάρισμα – μετά την κατασκευή «εικόνων» – που έχει ο Αμερικάνος δημιουργός, δηλαδή η χαρισματική αφήγηση, είναι εδώ σχεδόν ολοκληρωτικά απών. Και τεράστιο μερίδιο ευθύνης φέρνει το ίδιο το σενάριο, ένα από τα μετριότερα που έχουν γραφτεί ποτέ για ταινία του, και που πάσχει από σοβαρότατη έλλειψη στοιχειώδους πλοκής όσο και σκιαγράφησης χαρακτήρων (κάτι που επίσης ήταν πάντα ένας από τους δυνατούς «άσσους» του Μπάρτον). Όσο και να χαίρεσαι τους ηθοποιούς (που παραμένουν ενθουσιαστικά «μπαρτονικοί», ευτυχώς), όσο κι υπάρχει το ιδιαίτερο, μαύρο χιούμορ που έχουμε αγαπήσει, όσο υπέροχα «σκιτσαρισμένα» κι αν είναι τα πάντα σ’αυτόν τον παραμυθένιο διάκοσμο, δεν μπορείς παρά να σταθείς στην ισχνή ύπαρξη αυτού του ιδιαίτερου magic touch, που σε άλλες δημιουργίες του ήταν αναβλύζον, ενώ εδώ απλά πέφτει με το σταγονόμετρο. Ίσως δεν το καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια, αλλά σου μένει μια ξινή γεύση στο τέλος – η γεύση του «στεγνού», του ανολοκλήρωτου. Η γεύση του… Πλανήτη των Πιθήκων.