ΣΙΣΥΦΟΣ

του Αίολου

...Τότε ο Σίσυφος γύρισε και είπε "Αντε στο διάολο κι εσύ"...
Πάει καιρός απο τότε που ξεγέλασε και έδεσε χειροπόδαρα το Χάροντα και τώρα ξεπλήρωνε τις πράξεις του. Αέναα να σπρώχνει την πέτρα του εκεί στην κορφή με κρυφή ελπίδα να την αποθέσει εκεί ψηλά. Ομως ο Αδης δεν το επιτρέπει, κι έτσι η πέτρα, λίγο πριν την κορφή, κυλά προς τα κάτω.

Το μάτι του έπεσε δυο-τρείς κορφές πιο πέρα. Είδε μια πέτρα εκατό φορές πιο μεγάλη απο τη δική του και πίσω της μια ψηλόλιγνη Φιγούρα. Τον έπιασε θλίψη. Ποιός θεός θα 'βαζε τη Φιγούρα σ'αυτή τη δοκιμασία, όποιο κι αν ήταν το κρίμα της; Αφησε λίγο την πέτρα του υπό την ανοχή του άγρυπνου βλέμματος του Φύλακα και την πλησίασε. Προσφέρθηκε να βοηθήσει, η Φιγούρα δίστασε, πλάγιασε το κεφάλι, τα μάτια της λαμπήρισαν, δέχτηκε.
Ο Σίσυφος έσπρωχνε πια τη μεγάλη πέτρα, η οποία γινόταν σιγά-σιγά και δική του. Η παλιά δική του ξεκουραζόταν πια στους πρόποδες του παλιού του λόφου. Ο Φύλακας το διασκέδαζε. Η Φιγούρα, απο την άλλη, είχε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Μια έσπρωχνε την πέτρα μαζί του, μια σκοτείνιαζε, καθόταν κάτω και ξαπόσταινε και ο Σίσυφος έσπρωχνε μόνος. Σκεφτόταν πως η Φιγούρα πιθανόν να είχε μια πέτρα χίλιες φορές μεγαλύτερη απο τη δικιά του στο μυαλό και συνέχιζε να σπρώχνει αμίλητος.
Αρχισε να αναπολεί την παλιά του πέτρα. Τού έλειπε. Οσο έβλεπε τη Φιγούρα να αδιαφορεί, τόσο σκεφτόταν να γυρίσει στην παλιά του πέτρα.

Ο καιρός περνούσε και ο πανούργος Σίσυφος βρήκε τη λύση. Βρήκε πώς θα ανέβαζε την εκατό φορές μεγαλύτερη απο τη δική του πέτρα στην κορυφή. Μα, λίγο πριν φτάσει, η Φιγούρα τού έφραξε το δρόμο. Η πέτρα της κύλησε και πάλι στην πλαγιά. Είχε μάθει να ζεί με την πέτρα της, δεν ήξερε πώς θα ήταν χωρίς αυτήν, φοβόταν. Και τότε ο Σίσυφος γύρισε και είπε "αντε στο διάολο κι εσύ". Γύρισε στην εκατό φορές μικρότερη πέτρα του κι άρχισε να τη σπρώχνει προς τα πάνω, μέχρι να βρεί τρόπο να την πάει στην κορυφή.

Με θυμό και θλίψη,

Ε/Γ-Ο/Γ ΛΙΣΣΟΣ