Εχω πολλούς αγαπημένους σκηνοθέτες, εκ των οποίων εννιά στους δέκα έχουν γυρίσει πάνω απο μία μαλακίες στη ζωή τους. Ο Χίτσκοκ έχει γυρίσει πενηντα-φεύγα ταινίες, λογικό να βρείς μπόλικα σακιά με πατάτες εκεί μέσα. Ο Φελίνι κάποτε γέρασε κι αυτό, φευ, φάνηκε. Ο Κιούμπρικ έκλεισε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τη σπουδαία πορεία του. Ο Γουέλς πολλές φορές καπελώθηκε απο την τελειομανία του. Ο Μπάρτον έχει πέσει μια-δυο φορές θύμα κάποιου στούντιο μετά απο μια κραυγαλέα εμπορική αποτυχία. Ο Γκίλιαμ έχει χαθεί πολλάκις στον ακατάσχετο δημιουργικό του οίστρο. Και ο Κάμερον έκανε κάποτε το... Piranha 2. Απο όλους τους αγαπημένους μου, μόνο για έναν περιμένω ακόμα στη γωνιά. Για τον Κουέντιν. Υπάρχουν, όμως, τα σημάδια κάποιου κατώτερου θεού, που πάνω στην έναρξη της δυσπιστίας μου, μού λένε οτι μάλλον θα μαζευτώ πάλι.
1. Δεν έχει γυρίσει καμία μαλακία μέχρι σήμερα, ίσως επειδή έχει γυρίσει ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ταινίες, με δεδομένο την 20ετή παρουσία του στο στερέωμα. Εξι, όλες κι όλες, τον αριθμό.
2. Είναι τόσο προσηλωμένος σε αυτό που ονειρεύεται, που δεν αφήνει τίποτα και κανένα να τού το "παραμορφώσει" έστω και στο ελάχιστο (μοναδική, ίσως, εξαίρεση το "τεμάχισμα" του Kill Bill μπροστά στο φάσμα του λογοκριτικού - και εμπορικού - πετσοκόμματος).΄
3. Η τέχνη του δεν γίνεται ΓΙΑ το σινεμά, αλλά ΑΠΟ το σινεμά. Ο τύπος πρωταρχικά και πάνω απ'όλα είναι movie freak. Απο εκεί εμπνέεται, πάνω σε αυτό "ζωγραφίζει" και αυτό ΤΙΜΑ σε κάθε, μα κάθε, καρέ του.
4. Βγάζει στο πανί πράγματα που κατεβάζει η δική του κούτρα και μόνο. Δε δουλεύει σενάρια αλλουνού, το υλικό - απο όπου κι αν αντλεί επιρροές ή εμπνεύσεις - πλάθεται απο την page one μονάχα απο αυτόν και ολοκληρώνεται απο αυτόν.
5. Εχει μια δική του κινηματογραφική γλώσσα. Την έβγαλε για πρώτη φορά έξω με το Reservoir Dogs και την τελειοποίησε με το Pulp Fiction. Απο εκείνο το σημείο κι έπειτα, ο χαρακτηρισμός "ταραντινικό" ακολουθεί άπειρες απόπειρες προσέγγισης αυτής της γλώσσας απο επίδοξους διαδόχους του. Οι περισσότεροι έχουν αποτύχει. Κι αυτό, επειδή η "γλώσσα" δεν αντιγράφεται. Απλώς, όπως κάνει κι ο ίδιος, τιμάται και εξελίσσεται.
6. Του αρέσουν οι λεπτομέρειες. Χωρίς να είναι τελειομανής. Πράγμα που σημαίνει οτι, πρωτίστως ως θεατής, κρίνει κάθε καρέ με γνώμονα αυτό που προσέχεις κι εσύ. Ξέρει, και το εκμεταλλεύεται, οτι το μη-τέλειο πλάνο θα το καταλάβεις μόνο όταν δεν υπάρχει κάτι να σου αποσπάσει την προσοχή. Αυτός ο θεούλης ξέρει ΠΑΝΤΑ τί είναι αυτό που θα σου την αποσπάσει.
7. Αγαπά τους ηθοποιούς του και τους προσέχει όπως θα πρόσεχε τους χαρακτήρες που γεννά η φαντασία του αν είχαν σάρκα και οστά. Δεν τον απασχολεί αν θα βάλει μέσα τον "τελειωμένο" Μάικλ Μάντσεν ή αν θα χρησιμοποιήσει για 100ή φορά τον Σάμιουελ Τζάκσον. Αρκεί που ξέρει οτι αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να φυσήξουν στο στόμα του ήρωά τους και να του δώσουν την πολυπόθητη σάρκα και τα οστά που τους αξίζουν.
8. Δεν αποκλίνει απο το σκοπό του. Ο οποίος είναι να διασκεδάσει με αυτό που κάνει. Δεν γυρίζει τίποτε για χατίρι σου, κύριε Γουάινστιν.
9. Ο κατάλογος των κινηματογραφικών του επιρροών δεν έχει τελειωμό. Απο Γκοντάρ μέχρι Λεόνε κι απο Ολντριτς μέχρι... Τακάσι Μίικε, έχεις να λαμβάνεις. Μπορεί να μην τελειώσει και ποτέ, ακόμα κι αν ζούμε για να μετρήσουμε άλλα 20 και βάλε χρόνια.
10. Τού αρέσει πιο πολύ το γράψιμο απο το οτιδήποτε άλλο. Αρα, είναι λίγο δύσκολο να δείς κάτι που θα μοιάζει με προχειρογραμμένη "ξεπέτα". Κι όπως είπε και ο Ερνστ Λίμαν "Μια ταινία ξεκινά απο το σενάριό της και καταλήγει σε αυτό".
Δύσκολο να δω ποτέ μαλακία απ'αυτόν τον άνθρωπο. Ειλικρινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου