ΤΟ ΧΑΠΙ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ

Δεν είμαι ούτε στο απειροελάχιστο συντηρητικός τύπος. Πολλές φορές το αντίθετο συμβαίνει με μένα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Ωστόσο, το σύνδρομο "Τζούλια" κάποιες απο αυτές με βαστάει σα γκέμι.


Το σύνδρομο "Τζούλια", ως προς το θηλυκό γένος, εκφράζει ένα ολόκληρο χάσμα γενεών. Το οποίο πλέον παρατηρείται ανά... πενταετία και όχι όπως το παραδοσιακό "άλλα έκαναν οι ΓΟΝΕΙΣ μας κι άλλα ΕΜΕΙΣ". Σαφώς υπάρχει μια άλφα γεωμετρική πρόοδος στο όλο ζήτημα, αλλά νομίζω οτι έχω ξεκινήσει εντελώς άγαρμπα.


Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Μερικές δεκαετίες πριν, σκεφτόσουν να πιάσεις το ΧΕΡΙ μιας κοπέλας, στα 16 σου, και τις περισσότερες φορές κρυφά, μην τυχόν και σε πετύχει κανένας φίλος της, γνωστός, γείτονας, πόσο μάλλον συγγενής και δη δεύτερου-πρώτου βαθμού. Λίγο αργότερα, τής έπιανες άνετα το χέρι και το πρόβλημα μετατοπιζόταν σε ενα french kiss, ενα αριστερό στήθος, λίγο δεξί στήθος, λίγο μπούτι. Ηταν μια KFC-διαδικασία, κατά την οποία απλά ήλπιζες οτι θα ψιλαφήσεις κάποιο ζουμερό, ακατέργαστο ακόμα μέρος του σώματός της (όταν καλά-καλά δεν είχες μάθει ακόμα το δικό σου). Λέιτερ, στη δική μου τη γενιά, 16χρονος ήταν αυτός που φιλιόταν με περίσσιο πάθος στα πάρκα και στο προαύλιο του λυκείου, στα πάρτι και σε κάποιες σποραδικές χοροεσπερίδες (αν και στα δικά μου χρόνια, αυτό το τελευταίο εμφανιζόταν απο τα 17 και μετά). Επίσης, ήταν αυτός που είχε σοβαρές ελπίδες να βάλει δάχτυλο, να τσακίσει στο δάγκωμα δυο ρώγες απο σταφύλι (μια τσιριτρί-τσιριτρό-διαδικασία) ή, στην απόλυτη αποθέωση του αγάμητου, να τού πάρουν μια πίπα (την χειρότερη, ίσως, της ζωής του). Το σεξ, πλην εξαιρέσεων, ήταν συνώνυμο του "πέρασα Αρχιτεκτονική Αθηνών". Σχεδόν δέκα και βάλε χρόνια πριν όλα αυτά. Φτάνοντας στο σήμερα, και βλέποντας ανάγλυφη τη σημερινή πραγματικότητα, θεωρώ οτι το ενδιάμεσο που "έχασα" ήταν κι αυτό μια λογική εξέλιξη της κατρακύλας του ανθρώπινου γένους. Το οποίο παλεύει πλέον με νύχια και με δόντια να ξεφύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα απο την ανθρώπινη φύση του και να επιστρέψει στην αρχική, την πρωτόγονη, τη ζωώδη.


Ακόμα κι αν έχεις χάσει κι εσύ τα όσα έλαβαν χώρα σε αυτό το "ενδιάμεσο" στάδιο, μπορείς με εξαιρετική άνεση να σταθείς στα όσα παρατηρούνται σήμερα. Οι κοπέλες μεγαλώνουν σαφώς πιο γρήγορα, σχεδόν στα πάντα. Εκτός απο τον εγκέφαλο. Κι αυτό, φαντάζομαι, μπορεί να εξηγηθεί και επιστημονικά, αφού με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτομαι πως αφού οι οργανικές λειτουργίες και ανάγκες καθορίζουν απο τόσο νωρίς την ανθρώπινη υπόσταση, τότε λογικό είναι και οι υπόλοιπες εγκεφαλικές διεργασίες να μη μπορούν να δομηθούν με έναν - έστω υποτυπώδη - φυσιολογικό ρυθμό. Μια κοπέλα στα 16, σήμερα, έχει φτάσει ήδη στο δίλημμα "πρωκτικό απόψε ή όχι ακόμα;". Τα υπόλοιπα θεωρούνται ενα δεδομένο, μια καθημερινότητα, ενα "τί έχουμε να διαβάσουμε για αύριο". Ερχονται σε τόσο άμεση, κακοτράχαλη και ανισόρροπη επαφή με το μέγα δώρο της σαρκικής επαφής που το ανοιγοκλείνουν πλέον με την ίδια ευκολία που κάνουν και στο κινητό ή το laptop τους. Δε γνωρίζω πώς έχουν εξοικειωθεί με το σεξ τόσο σύντομα και χωρίς την παραμικρή προεργασία κιόλας. Για τα αγοράκια ήταν πάντα πιο εύκολο, πόσο μάλλον σήμερα που ενα link στο YouPorn δεν παίρνει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να φορτώσει. Μια πιθανότητα πάει στο περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο αποτελείται απο γονείς που πέρασαν ιδιάζουσες στερήσεις στο συγκεκριμένο θέμα όταν ήταν εκείνοι δεκαεξάχρονα. Τώρα, τις αφήνουν να βγαίνουν απο το σπίτι ο,τι ώρα κι αν είναι, με τα σορτσάκια τους και τα δωδεκάποντα, τα σχιστά φορέματα και τα ζώβυζα μπούστα, χωρίς να τους κάνουν και πολλές παρατηρήσεις. "Ασε το παιδί, μην το πιέζεις, δε θα του βγεί σε καλό αργότερα, θα κουβαλάει απωθημένα και θα πέσει σε κατάθλιψη" αντιτείνει η αθάνατη ελληνίδα μάνα στους προσωρινούς δισταγμούς του - εγώ-αν-δεν-ήταν-κόρη-μου-θα-τη-γαμούσα - πατέρα. Είναι κάτι παραπάνω απο προφανές, όμως, οτι το πολύ το κυριελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Αυτά τα κοριτσάκια, στα 23-24 τους θα έχουν βαρεθεί τα πάντα. Ο,τι κάνουν σήμερα στο φουλ, μεθαύριο δε θα τους λείψει και ξαφνικά η ζωή τους θα μείνει ενα κενό, μια ρουτίνα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον. Θα έχουν χορτάσει, μεν, αλλά θα είναι ακόμα πολύ-πολύ νωρίς για να πουν "βαρέθηκα", όπως μια πενηντάρα σύζυγος και μητέρα...


Οταν είσαι νέος πρέπει να ζείς έντονα. Αλλά νέος δεν είσαι μόνο στα 16, στα 17 ή στα 20. Συνεχίζεις να είσαι και στα 25 και στα 30 και στα 35. Τα κορίτσια του σήμερα έχουν χάσει κάθε έννοια του μέτρου και γι'αυτό θα χάσουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια αργότερα μέσα σε ενα ντελίριο οριακής κατάθλιψης και ασύλληπτης αδράνειας. Ρωτήστε ενα 18χρονο κορίτσι σήμερα, ποιόν έχουμε πρωθυπουργό. Θα σας πεί το Γιωργάκη... Ρωτήστε τη τί δουλειά θέλει να κάνει, τί την ενδιαφέρει να σπουδάσει ή τί όνειρο μακρινό έχει για στόχο... Δε θα σας απαντήσει γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνη τη στιγμή θα τσατάρει στο FB λέγοντας κρυάδες ή θα ποστάρει γεμάτη περηφάνια τα ατελείωτα μεθύσια που θα ακολουθήσουν στη φοιτητική ζωή που έρχεται...  Για ενα διάστημα αυτή θα είναι η ζωή τους και, ναι, θα τη ζήσουν στο φουλ. Μετά, όμως, θα είναι σα να παρακαλάνε κάποιος να την τερματίσει εκεί γιατί για εκείνες, προφανώς, ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΑΛΛΟ.


Καλή συνέχεια. Eat brains for lunch.