THEY DID A BAD, BAD THING

Είναι λίγες εκείνες οι φορές που αδιαφορείς για το "ποιός είναι ο κακός" σε μια ταινία. Είναι, με διαφορά, η φιγούρα εκείνη που περιμένεις να σου κλέψει την προσοχή, να κάνει το κάτι παραπάνω, να σε παρασύρει πολύ περισσότερο απο τον ήρωα και κυρίως, να σε αναγκάσει να ΦΟΒΗΘΕΙΣ. Να τρέμεις στη σκέψη οτι έτσι και βρεθείς απέναντί του, τήν έχεις γαμήσει.


Ενας κακός μπορεί να μην είναι απαραίτητα όλα αυτά τα παραπάνω για να τον θυμάσαι. Ακόμα και αστείος να είναι, λιγότερο επικίνδυνος ή εντελώς colorful - αναλόγως το ύφος της εκάστοτε ταινίας - μπορεί να κλέψει τις εντυπώσεις. Προσωπικά, "villain" για μένα είναι αυτός που ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Δε θεωρώ τέτοιον τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, κι ας ήταν κανίβαλος, ψυχοπαθής και, στις μεγάλες του πείνες, άκρως απειλητικός. Ετσι όπως τον είδα στη Σιωπή των Αμνών, τον αντιμετώπισα σαν ένα σύμμαχο, όπως ακριβώς και η Κλαρίς Στάρλινγκ. Επίσης, δε θεωρώ villain και το Νόρμαν Μπέιτς. Σαλταρισμένος ήταν, κουβαλούσε ενα κάρο παιδικά τραύματα, δεν ήταν ΚΑΝ ο ίδιος υπεύθυνος για τους φόνους που διέπραττε, αφού βρισκόταν κάτω απο την... προστασία της Mother. 


Η λίστα που ακολουθεί είναι μια βαθιά προσωπική υπόκλιση στους πλέον αγαπημένους μου "κακούς" του σινεμά, κάτω απο το πρίσμα που προανέφερα και όχι αυτό του... Darth Vader. Σόρι κιόλας. Και η σειρά είναι αξιολογική, by the way.

10. Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ

Τα Σαγόνια του Καρχαρία (1975)

Παραδέξου. Τον σιχάθηκες! Σκότωνε αδιακρίτως, δεν έλεγε να πεθάνει με τίποτα, ήταν τεράστιος, τρομακτικός και, προφανώς, δεν έπαιρνε απο λόγια. Και, απλά, θυμήσου πόσο ηδονική στιγμή ήταν για σένα εκείνο το "μπαμ" στο φινάλε.

09. Τ-100

Εξολοθρευτής 2: Μέρα της Κρίσης (1991)

Και ο Αρνι τα είχε καταφέρει μια χαρά στο πρώτο φιλμ, αλλά εδώ ο Κάμερον πήρε ενα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο: έναν, μάλλον φλώρο στην όψη, ηθοποιό (Ρόμπερτ Πάτρικ), στημένο και καμωμένο να παριστάνει ενα cyborg φτιαγμένο απο υγρό μέταλλο που για να τον εξοντώσεις έπρεπε να περάσεις του Χριστού τα πάθη. Στο ενδιάμεσο, ήταν να μην πέσεις στο έλεός του. Ψυχρός, απειλητικός, άνιωθος και φυσικά ανατριχιαστικά επικίνδυνος.

08. ΚΛΑΡΕΝΣ ΜΠΟΝΤΙΚΕΡ

Robocop (1987)

Ψυχάκιας, απόκληρος, διεστραμμένος και δίχως το παραμικρό ψήγμα συναισθήματος μέσα του, ο Μπόντικερ είναι το απόλυτο cult icon του -έτοιμου-για-όλα henchman, στην πιο αιμοδιψή b-movie εκδοχή του. Η ερμηνεία του Κέρτγουντ Σμιθ προσγείωνε τον χαρακτήρα στην πραγματικότητα που λέει "μη βρεθείς στο δρόμο του".

07. ΧΑΝΣ ΛΑΝΤΑ

Αδωξοι Μπάσταρδη (2009)

Τα έχουμε πεί εκατομμύρια φορές πια για αυτόν τον απίστευτο τύπο που σκαρφίστηκε η κούτρα του Ταραντίνο και, ακόμα περισσότερο, για την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Κριστόφ Βαλτς. Εν ολίγοις, γιατί βρίσκεται εδώ πέρα; Κακός, μπαγαπόντης, πανέξυπνος, σαρδόνιος, καλοζωιστής, ετοιμόλογος, μεθοδικός, αστείος. Και λίγα λέμε.

06. ΚΕΡΤ ΝΤΕΣΑΝΤΕΡ

Apt Pupil (1998)

Ελάχιστοι γνωρίζουν το φιλμ του Μπράιαν Σίνγκερ, πόσο μάλλον να έχουν υπ'όψην τους το ερμηνευτικό μεγαλείο που χάρισε απλόχερα για πολλοστή φορά ο Ιαν ΜακΚέλεν στο ρόλο ενός ξεχασμένου Ναζί, που καταφέρνει να παρασύρει στην Κόλαση ένα νεαρό που, απλά, προσπαθούσε να κάνει μια εργασία για το Β'Παγκόσμιο. Ο ορισμός του "πόση γοητεία μπορεί να ασκεί το κακό". Με συνοπτικές διαδικασίες.

05. HAL 9000

2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)

Δοκίμασε να τα βάλεις με κάτι που έφτιαξες εσύ ο ίδιος. Με κάτι που εσύ τού έδωσες ζωή. Και σκέψη και νοημοσύνη. Οπως κάθε τί που μαθαίνει να σκέφτεται, έτσι και ο Hal, ένας απλός υπολογιστής, μπορεί να καθορίσει τα όριά σου. Πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμος, άρα επικίνδυνος, άρα... κακός, με όλη τη σημασία της λέξης.

04. ΡΕΝΤ ΓΚΡΑΝΤ

Απο τη Ρωσία με Αγάπη (1963)

Οσους Μπλόφελντ, Χρυσοδάκτυλους, Δρ.Νο και Φρανσίσκους Σκαραμάνγκα να μου πετάξεις στη μούρη, η ρίγη απο μια ματιά και μόνο του Ρόμπερτ Σο δεν αντικαθίσταται απο ΚΑΝΕΝΑΝ mega-villain όλων των ταινιών του 007 μαζί. Και ειδικά όταν μιλάμε για το καλύτερο φιλμ της σειράς.

03. ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΓΟΥΑΪΤ

Carrie (1976)

Απο τους πιο μισητούς γυναικείους ρόλους που γράφτηκαν ποτέ, η "μανούλα" της καταπιεσμένης μεν, χαρισματικής δε, Κάρι ερμηνεύτηκε με τέτοιο ασίγαστο πάθος απο την (υποψήφια τότε για Β' Γυναικείο) Πάιπερ Λόρι που μπορούσε, ακόμα και μέσα στην υπερβολή της, να σε φέρει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας... Μακράν η πιο καταπιεστική, στυγνή, ψυχαναγκαστική "μητέρα" που είδαμε ποτέ στο πανί - εξαιρώ αυτήν του Νόρμαν, γιατί δεν την είδαμε ποτέ...

02. TZOKEP

Μπάτμαν (1989) και Σκοτεινός Ιππότης (2008)

Βάζω και τους δύο, για διαφορετικούς λόγους. Ο μεν Τζακ θαρρώ πως είναι μέχρι και σήμερα η πιο psycho εγκληματική φιγούρα που πέρασε απο την καρτούν διάσταση σε μια πιο goth με χαρακτηριστική ευκολία, ενώ ο δε μακαρίτης Χιθ έκανε το αδύνατο δυνατό: μπορούσε να σε τρομάξει με το πόσο απλά μπορούν να γίνουν τα πράγματα σκατά. Κι αποκαΐδια.

01. ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΡΑΤΣΕΝΤ

Η Φωλιά του Κούκου (1975)

Την τοποθετώ στην κορωνίδα επειδή, προσωπικά, δε θυμάμαι να έχω ΜΙΣΗΣΕΙ χαρακτήρα σε ταινία περισσότερο απο τη συγκεκριμένη νοσοκόμα. Στριμμένη, αδιάλλακτη, με μίσος για κάθε τρόφιμο του ψυχιατρείου (τη στιγμή που όλοι τους είχαμε συμπαθήσει, έως αγαπήσει), εκδικητική μανία και βλέμμα που σε στέλνει μέχρι και τον τάφο. Δε νομίζω να υπήρχε φυσιολογικός θεατής που δεν ήθελε να τη δεί να παθαίνει κάτι. Το οτιδήποτε. Να υποφέρει έστω και στο ελάχιστο. Και νομίζω οτι αυτό είναι το πιο... τιμητικό πράγμα που μπορεί να ακούσει ένας γνήσιος, αυθεντικός "κακός" - ακόμα περισσότερο μια τόσο σπουδαία ηθοποιός όπως η Λουίζ Φλέτσερ, ενα απο τα πιο δίκαια Οσκαρ Α' Γυναικείου ever.