Τσουπ. Τέλος Ιουλίου. Τέλος σεζόν. Δέκα ταινίες που θα θυμάμαι. Κάποιες ίσως όχι για πάντα. Αλλά προς το παρόν, αξίζουν τα δύο thumbs up που πήραν.
10. THE AVENGERS
του Τζος Γουέντον
Blockbuster με καρδιά, τίμιο αλλά και πλουσιοπάροχο, δε σου πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες παρά μόνο 142 λεπτά γνήσιου κομιξάδικου joyride. Και χωρίς να χρειαστεί να μπουκάρει κανείς σε αίθουσα με Καλάσνικοφ.
09. ΣΕΡΛΟΚ ΧΟΛΜΣ: ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ
του Γκάι Ρίτσι
Ναι, αυτή τη φορά με σενάριο, πλοκή, αριστοτεχνικό συμμάζεμα ρυθμού, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ένταση, μετρημένο χιούμορ και έναν ασυναγώνιστο αντίπαλο. Το είδα μονορούφι, ξεκινώντας με την ιδέα του... γρήγορου ύπνου. Μετά το τέλος, ας έβλεπα κι άλλο λίγο...
08. ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
του Ντρου Γκόνταρντ
Πανέξυπνο, ύπουλο, σαρκαστικό μέχρι... θανάτου και ενα κλείσιμο του ματιού στην, μάλλον αστεία τελικά, τραγωδία της ανθρώπινης ανάγκης για... προβολή. Η σουρεάλ κλιμάκωση-ξεφτίλισμα των ίδιων των κλισέ που θρέφουν το είδος που ανήκει το φιλμ του Γκόνταρντ μου θύμισε κραυγές ηδονής απο το πρώτο Scream...
07. DARK SHADOWS
του Τιμ Μπάρτον
Η Ελενα το είχε πεί ξεκάθαρα: αυτό το φιλμ ΔΕΝ πουλιέται με κανέναν τρόπο! Απο τα γοτθικά 1880s, στην hip "χασούρα" των 70s, ο Μπάρτον... επιστρέφει, χτίζει το δικό του μικρόκοσμο που τόσο μας είχε λείψει και προσθέτει στην weird πινακοθήκη του άλλο ενα έργο τέχνης που μιλά ακόμα την πιο απροσδιόριστη κινηματογραφική γλώσσα.
06. THE ARTIST
του Μισέλ Αζαναβίσιους
Πόσο μπορούν να βλάψουν τις πραγματικές προθέσεις μιας ταινίας ενα μάτσο χρυσά αγαλματάκια; Αρκετά, αν με ρωτήσεις, αλλά και πάλι το φιλμ αυτό καθεαυτό δε φέρει καμία ευθύνη, παρά μόνο όταν με έκανε να δακρύσω απο μια γλυκόπικρη συγκυρία που λέγεται "το θαύμα της μία και μόνο κίνησης". Χωρίς λόγια, αλλά με ενα σπουδαίο έργο.
05. MELANCHOLIA
του Λαρς Φον Τρίερ
Είναι προμήνυμα για το τέλος του κόσμου οτι ο Τρίερ έκανε καλή ταινία; Μπορεί. Μέχρι να αποδειχθεί αυτό, όμως, μπορείς να αρκεστείς στο τέλος μιας σχέσης, μιας υπόσχεσης, μιας ιδέας ή, ακόμα καλύτερα, στο ίδιο το τέλος του Melancholia. Και πού ήσουν άνθρωπος, μυαλό, συναίσθημα, δάκρυ, τί κατάλαβες;
04. ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ
του Ακι Καουρισμάκι
Οταν δεν το παίζει Βασιλάκης Καΐλας, ο Φινλανδός είναι χάρμα οφθαλμών! "Στοιχειωμένος" απο το τελευταίο του καλό φιλμ, τον Ανθρωπο Χωρίς Παρελθόν, ο Καουρισμάκι έφτιαξε ενα γλύκισμα χωρίς να λυπηθεί κάθε είδους ταπεινό συναίσθημα με κεντρικό άξονα το πόσο όμορφα, πραγματικά, είναι τα απλά που σε περιτριγυρίζουν.
03. ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΝ ΣΜΑΪΛΙ
του Τόμας Αλφρεντσον
Απο τις σελίδες του Λε Καρέ, στα κινηματογραφικά... καρέ του Αλφρεντσον, αυτό το κομψοτέχνημα που γύρισε απο το... κρύο, έχει μέσα του πολύ περισσότερο ζουμί απο όσο αντλεί κανείς διαβάζοντας μερικές αράδες απο την περίληψή του, ίσως επειδή δε διαλέγει κανένα εύκολο αφηγηματικό μονοπάτι για να "ξεσκεπάσει" μια ντουζίνα φθαρμένων αντρικών χαρακτήρων. Ενας απο αυτούς, ο Γκάρι Ολντμαν, στην καλύτερη - με διαφορά - αντρική ερμηνεία της χρονιάς.
02. HUGO
του Μάρτιν Σκορσέζε
Απο πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τούτο το "θαύμα" της κινηματογραφικής αποτύπωσης μιας ολόκληρης Ιστορίας, που μέσα σε δύο ώρες χώρεσε την αρχή και τέλος μιας ολόκληρης Τέχνης; Και πόσο, μα πόσο, αξιοπερίεργο είναι να τη βλέπεις ώρες-ώρες σαν το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει εδώ και χρόνια ο δημιουργός του... Ταξιτζή;
Κορυφή για φέτος κι άντε γειά. Ενας άνδρας, ενα τιμόνι, μια επιγραφή απο νέον, μια γυναίκα, δυο μαφιόζοι, μια σκατένια κατάσταση, ένας "νεοσύλλεκτος" δημιουργός που ξέρει να κεντάει καλύτερα απο τον κάθε "έμπειρο" του είδους, μια ερμηνεία για γνώση και συμμόρφωση, ενα soundtrack που σε ακολουθεί και εκτός πλάνου, ενα φινάλε που ταυτίζει τη λύτρωση με την απώλεια: DRIVE του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν.
του Τζος Γουέντον
Blockbuster με καρδιά, τίμιο αλλά και πλουσιοπάροχο, δε σου πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες παρά μόνο 142 λεπτά γνήσιου κομιξάδικου joyride. Και χωρίς να χρειαστεί να μπουκάρει κανείς σε αίθουσα με Καλάσνικοφ.
του Γκάι Ρίτσι
Ναι, αυτή τη φορά με σενάριο, πλοκή, αριστοτεχνικό συμμάζεμα ρυθμού, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ένταση, μετρημένο χιούμορ και έναν ασυναγώνιστο αντίπαλο. Το είδα μονορούφι, ξεκινώντας με την ιδέα του... γρήγορου ύπνου. Μετά το τέλος, ας έβλεπα κι άλλο λίγο...
του Ντρου Γκόνταρντ
Πανέξυπνο, ύπουλο, σαρκαστικό μέχρι... θανάτου και ενα κλείσιμο του ματιού στην, μάλλον αστεία τελικά, τραγωδία της ανθρώπινης ανάγκης για... προβολή. Η σουρεάλ κλιμάκωση-ξεφτίλισμα των ίδιων των κλισέ που θρέφουν το είδος που ανήκει το φιλμ του Γκόνταρντ μου θύμισε κραυγές ηδονής απο το πρώτο Scream...
του Τιμ Μπάρτον
Η Ελενα το είχε πεί ξεκάθαρα: αυτό το φιλμ ΔΕΝ πουλιέται με κανέναν τρόπο! Απο τα γοτθικά 1880s, στην hip "χασούρα" των 70s, ο Μπάρτον... επιστρέφει, χτίζει το δικό του μικρόκοσμο που τόσο μας είχε λείψει και προσθέτει στην weird πινακοθήκη του άλλο ενα έργο τέχνης που μιλά ακόμα την πιο απροσδιόριστη κινηματογραφική γλώσσα.
του Μισέλ Αζαναβίσιους
Πόσο μπορούν να βλάψουν τις πραγματικές προθέσεις μιας ταινίας ενα μάτσο χρυσά αγαλματάκια; Αρκετά, αν με ρωτήσεις, αλλά και πάλι το φιλμ αυτό καθεαυτό δε φέρει καμία ευθύνη, παρά μόνο όταν με έκανε να δακρύσω απο μια γλυκόπικρη συγκυρία που λέγεται "το θαύμα της μία και μόνο κίνησης". Χωρίς λόγια, αλλά με ενα σπουδαίο έργο.
του Λαρς Φον Τρίερ
Είναι προμήνυμα για το τέλος του κόσμου οτι ο Τρίερ έκανε καλή ταινία; Μπορεί. Μέχρι να αποδειχθεί αυτό, όμως, μπορείς να αρκεστείς στο τέλος μιας σχέσης, μιας υπόσχεσης, μιας ιδέας ή, ακόμα καλύτερα, στο ίδιο το τέλος του Melancholia. Και πού ήσουν άνθρωπος, μυαλό, συναίσθημα, δάκρυ, τί κατάλαβες;
του Ακι Καουρισμάκι
Οταν δεν το παίζει Βασιλάκης Καΐλας, ο Φινλανδός είναι χάρμα οφθαλμών! "Στοιχειωμένος" απο το τελευταίο του καλό φιλμ, τον Ανθρωπο Χωρίς Παρελθόν, ο Καουρισμάκι έφτιαξε ενα γλύκισμα χωρίς να λυπηθεί κάθε είδους ταπεινό συναίσθημα με κεντρικό άξονα το πόσο όμορφα, πραγματικά, είναι τα απλά που σε περιτριγυρίζουν.
του Τόμας Αλφρεντσον
Απο τις σελίδες του Λε Καρέ, στα κινηματογραφικά... καρέ του Αλφρεντσον, αυτό το κομψοτέχνημα που γύρισε απο το... κρύο, έχει μέσα του πολύ περισσότερο ζουμί απο όσο αντλεί κανείς διαβάζοντας μερικές αράδες απο την περίληψή του, ίσως επειδή δε διαλέγει κανένα εύκολο αφηγηματικό μονοπάτι για να "ξεσκεπάσει" μια ντουζίνα φθαρμένων αντρικών χαρακτήρων. Ενας απο αυτούς, ο Γκάρι Ολντμαν, στην καλύτερη - με διαφορά - αντρική ερμηνεία της χρονιάς.
του Μάρτιν Σκορσέζε
Απο πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τούτο το "θαύμα" της κινηματογραφικής αποτύπωσης μιας ολόκληρης Ιστορίας, που μέσα σε δύο ώρες χώρεσε την αρχή και τέλος μιας ολόκληρης Τέχνης; Και πόσο, μα πόσο, αξιοπερίεργο είναι να τη βλέπεις ώρες-ώρες σαν το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει εδώ και χρόνια ο δημιουργός του... Ταξιτζή;
Κορυφή για φέτος κι άντε γειά. Ενας άνδρας, ενα τιμόνι, μια επιγραφή απο νέον, μια γυναίκα, δυο μαφιόζοι, μια σκατένια κατάσταση, ένας "νεοσύλλεκτος" δημιουργός που ξέρει να κεντάει καλύτερα απο τον κάθε "έμπειρο" του είδους, μια ερμηνεία για γνώση και συμμόρφωση, ενα soundtrack που σε ακολουθεί και εκτός πλάνου, ενα φινάλε που ταυτίζει τη λύτρωση με την απώλεια: DRIVE του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν.
Αυτά. Απο The Dark Knight Rises κι έπειτα η συνέχεια για του χρόνου. Αποφύγετε τα μπάνια στο Αμιτι. Το μήνυμα αυτό ενδέχεται να αυτοκαταστραφεί.
ΥΓ. Λίστα με κόπρανα δεν έχει φέτος. Βαρέθηκα. Ηταν μια περίεργη σεζόν, δε θύμωσα πραγματικά με κάτι ώστε να του δώσει και "θέση" στην τιμητική αυτή λίστα. Νομίζω πάντως οτι η μεγαλύτερη μαλακία που είδα φέτος ήταν το Δέρμα που Κατοικώ, του - κλινικά νεκρού - Αλμοδόβαρ. Αλλά και πάλι, δε θυμάμαι και πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου