ΓΙΝ ΚΑΙ ΓΙΑΝΓΚ

Γνωρίζεις πολύ καλά οτι το Καλό και το Κακό είναι σετ. Χωρίς το ένα δεν κάνει το άλλο. Σα το Δάμωνα και το Φειδία, τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, τον Τομ και τον Τζέρι.

Μέσα σου έχεις κι απο τα δύο, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος και όχι κουνούπι. Οχι οτι και για τα κουνούπια δεν ισχύουν τα ίδια πάνω-κάτω, αλλα με αυτό θα ασχοληθώ όταν πάρω και την υπόλοιπη δόση μου.

Εχεις σκεφτεί ποτέ πώς μπορείς να τα εντοπίσεις; Πώς μπορείς να "μετρήσεις" πόσο Καλό και πόσο Κακό έχεις μέσα σου; Αν τα έχεις σε ισορροπία; Αν κάποιο κλείνει πονηρά το μάτι στο άλλο, αν κάποιο μπορεί να καπελώσει το άλλο, έστω και προσωρινά; Βέβαια, πριν σου πω το οτιδήποτε, να ξέρεις οτι ακόμα κι αν υπάρξει στιγμή που θα κυριαρχεί μέσα σου μόνο το ένα, αυτό δε θα είναι παρά για απειροελάχιστα μοριακά δευτερόλεπτα. Τόσο θα το αντέξεις.

Λοιπόν. Εστω οτι ξεκινάς τη μέρα σου με μια πολύ απλή διαδικασία: Κοιτάς το πορτοφόλι σου και ανακαλύπτεις οτι εκεί μέσα κρύβονται 300 ευρώ. Υπολόγισε ταχέως πόσα ΠΡΕΠΕΙ να ξοδέψεις σήμερα. Εστω οτι αυτά είναι 50 (για τις οποιεσδήποτε βασικές ανάγκες σου). Περισσεύουν 250. Ενας "κανόνας" του Καλού λέει οτι πρέπει να τα μοιραστείς με άλλους. Οποιοι κι αν είναι αυτοί. Φίλοι, γκόμενες, συγγενείς, φτωχοί, ανάπηροι, κατατρεγμένοι. Αν εκείνη τη στιγμή το Καλό βρεθεί μέσα σου ενα κλικ πιο πάνω απο το Κακό, θα πάρεις την απόφαση να τα μοιραστείς. Αυτό βγάζει σαν συμπέρασμα οτι το "κακό" θα ήταν να τα κρατούσες όλα για την πάρτη σου, ασχέτως αν πραγματικά τα χρειαζόσουνα.

Το Καλό νίκησε, λοιπόν. Και κάθομαι και λέω: πόσο σίγουρο είναι αυτό; Πρέπει να το δείς ανα περίπτωση. Αν τα μοιραστείς με φίλους σου (π.χ. βγείτε έξω και τους κεράσεις, δανείσεις σε κάποιον που τα χρειάζεται, πάρεις κάποιο δώρο άνευ λόγου και αιτίας), τότε θεωρητικά έχεις διπλό κέρδος. Εχεις κάνει το καλό και επιπλέον τσεκάρεις (μακροπρόθεσμα) την "ποιότητα" των φίλων σου. Θα στο ανταποδώσουν με κάποιο τρόπο; Θα τους συγκινήσει η κίνησή σου; Θα σε εκτιμήσουν περισσότερο; 'Η θα σε γράψουν στ'αρχίδια τους και απλά θα εκμεταλλευτούν το "τσάμπα"; Οπως και να 'χει, έστω και στο απώτερο μέλλον, κερδισμένος βγαίνεις.
Η άλλη περίπτωση είναι αυτή του φτωχού, του ανθρώπου που ΔΕΝ ξέρεις, αλλά χρειάζεται απαραίτητα τη βοήθειά σου. Βγαίνεις έξω στο δρόμο και συναντάς μια ανήμπορη γριούλα να ζητά ελεημοσύνη. Τής προσφέρεις. Ξέρεις όμως αν τα έχει πραγματικά ανάγκη; Δε σε νοιάζει. Σίγουρα κάτι έχει ανάγκη, αλλιώς θα βρισκόταν εκείνη στη θέση σου. Αλλωστε δεν είσαι τόσο χαζός ώστε να μην μπορείς να ξεχωρίσεις πότε κάποιος "κάνει" τον κουτσό και πότε είναι πραγματικά ανάπηρος. Δίνεις έστω και ένα ευρώ και ηρεμεί για λίγο η ψυχούλα σου. Το Καλό νίκησε, for sure.
Η τρίτη περίπτωση είναι οι συγγενείς. Εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία. Τους συγγενείς σου τους ξέρεις καλύτερα κι απ'την κωλοτρυπίδα σου. Ξέρεις επακριβώς πού να τα δώσεις και γιατί. Αν δεν υπάρχει λόγος να τα δώσεις, ΔΕΝ τα δίνεις κι έχεις πάλι τη συνείδησή σου ήσυχη. Μετρημένα πράγματα.
Και τελευταία περίπτωση, η γκόμενα. Οχι τόσο μεγάλο θέμα όσο φαντάζεσαι. Η πρώτη ερώτηση είναι "γιατί να τα μοιραστείς μαζί της;". Εδώ είναι θέμα προτεραιοτήτων. Αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη σε κάποια απο τις τρείς προηγούμενες περιπτώσεις, τότε τα ζυγίζεις και αποφασίζεις ανάλογα με το ειδικό βάρος που έχεις δώσει σε κάθε τί. Αν η τελευταία περίπτωση στέκει μόνη της, τότε έχεις να σκεφτείς άλλα πράγματα. Πρώτον, θα υπάρξει ανταπόκριση; Θα το εκτιμήσει; Θα το ευχαριστηθεί; Θα γκρινιάξει; Παίζει ανάλογα τη γκόμενα, αλλά στην ουσία το πρώτο πράγμα που ΕΣΥ θα σκεφτείς είναι "τί έχω να κερδίσω απο αυτό". Λέω ψέματα; Οχι βέβαια. Οπότε μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ κάπου εκεί έχουμε μια μικρή τσόντα απο Κακό; Μήπως μπαίνει λίγο μέσα σου το διαολάκι του "κάτι να πάρω απο την όλη υπόθεση;". Θα σταθείς απέναντί μου και θα πείς "ρε φίλε, αφού δίνω κιόλας". Ναι, μας έπεισες.

Αυτή η τελευταία περίπτωση μας διδάσκει το εξής: Οσο και να προσπαθήσεις, όποιες κι αν είναι οι αρχικές σκέψεις σου, το Κακό θα τις χαϊδεύει πάντα στα χαμηλά. Εχει να κάνει πάντα με το τί ασχολείσαι. Θα μπορούσες να κάνεις πράξη και τον ΑΠΟΛΥΤΟ ορισμό που δίνει το Κακό σ'αυτές τις περιπτώσεις: να τα κρατήσεις και να τα ξοδέψεις μονάχα για την πάρτη σου. Αλλά μήπως δίνοντάς τα σε μια γκόμενα (περιμένοντας πάντα κάποιο "αντάλλαγμα") δεν είναι το ίδιο; Ως αποτέλεσμα, αυτό προκύπτει. Τουλάχιστον βέβαια, εσύ θα έχεις μπροστά σου αποφάσεις που αφορούν ΚΑΙ το Καλό ΚΑΙ το Κακό.
Η γκόμενα, αν στο "ανταποδώσει", σημαίνει οτι χρειάζεται λάδι στη μηχανή για να τρέξει. Αρα, δεν κάνει κάτι ανιδιοτελώς. Αν δεν στο ανταποδώσει, δεν έχει καμία διάθεση να προσφέρει τίποτα. Εντοπίζεις εσύ κανένα Καλό πουθενά εδώ πέρα;

'Η μήπως τελικά το Κακό πρέπει να έχει ενα μικρό μερίδιο παραπάνω;