ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ:
Η κορυφή των προτιμήσεών μου φέτος ανήκει στο Scott Pilgrim Εναντίον των 7 Πρώην του Εντγκαρ Ράιτ. Το είχα ψιλιαστεί απο την πρώτη στιγμή, και ακόμα και μετά απο επανειλλημένες προβολές, απλώς το επιβεβαίωσα. Αυτός ο ultra epic awsomeness συνδυασμός video-game και... ντοπαρισμένου love story δεν έχει ματαγίνει. Αν το ξαναδείς, τότε το φιλμ απο instant classic θα έχει περάσει στη σφαίρα του "φανταστικού". 'Η αλλιώς, του ΓΑΜΑΤΟΥ.
Απο 'κει και πέρα, ξεχωρίζεις:
-Το Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, όπου το μάθημα φόρμας του Λάνθιμου έγινε έκρηξη συναισθήματος στα χέρια της θηλυκής βερσιόν του.
-Το Tron Legacy του Τζόζεφ Κοζίνσκι, ως το φιλμ-οπτικοακουστική εμπειρία που ο Κάμερον θα ζήλευε μέχρι θανάτου. Το σάουντρακ των Daft Punk μου μουρμουράει κάτι στο αυτί, σε repeat, και δε λέω να το βγάλω απο εκεί.
-Το Super 8 του Τζ.Τζ.Εϊμπραμς, έναν συγκινητικό φόρο τιμής στον Σπίλμπεργκ που αγαπήσαμε και στην -πιο-νοσταλγική-και-παθαίνεις-ίλιγγο "σεβεντίλα" που κουβαλάμε σαν ευχή και κατάρα όλοι οι εραστές των Στενών Επαφών Τρίτου Τύπου.
-Τη Hanna του Τζον Ράιτ, ίσως επειδή όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ενα φιλμικό είδος, να κολλάς μαζί τόσο ώστε να μην ξέρεις πώς να το κρίνεις. Και στο τέλος να είναι υπέρ σου.
-Το Machete του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και τα Piranha του Αλεξάντρ Αζά, επειδή πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουμε και επίσημα το καπέλο στην "υποκουλτούρα" και την ψυχαγωγική ανωτερότητα των αιματηρών inside jokes.
-Το Never Let Me Go του Μαρκ Ρόμανεκ, αφού κατάφερε μέσα απο ΤΗΝ κατάθλιψη να βγάλει "ζουμί", συναίσθημα και πολλή ψυχή.
-Το L'Illusionniste του Σιλβάν Σομέ, την απόλυτη ψυχική και σωματική ταύτιση ενός καρτούν διάκοσμου με την γλυκόπικρη ευαισθησία του Ζακ Τατί. Ανεκτίμητο, όσο ένα φθηνό, μα πιασάρικο, μαγικό κόλπο.
Ο ΚΟΥΒΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ:
Οταν μια χρονιά είναι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΟΝΤΑ, τότε δε μπορεί παρά να είναι γεμάτη με σωρούς κινηματογραφικών απορρημάτων που "ρυπαίνουν" με την παρουσία τους (γιατί για διάρκεια μη μιλάς, τα περισσότερα τα εγκατέλειπες στο 20λεπτο) και σε προκαλούν να πέσεις με τα μούτρα στο ευγενές... θάψιμο, που τόσο λατρεύεις να μισείς. Φέτος, ούτε αυτά δε μπορούσα να βάλω σε λίστα. Οχι οτι δεν... έφταναν, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις σιχάθηκα τόσο τη ζωή μου, που αξίζει μια αναφορά μόνο σε αυτές.
Υπάρχουν φορές που βλέπεις μια απίστευτη μαλακία και λες μετά ευκολίας οτι είναι "η χειρότερη που έχω δεί ποτέ μου". Και τσουπ, νά'σου λίγο αργότερα μια άλλη μαλακία που σου φαίνεται χειρότερη κι απο την προηγούμενη. Το 'χω πάθει άπειρες φορές και φέτος κατάφερα να το πάθω δύο φορές μέσα στην ίδια σεζόν!
Απο τη μία, το εκτρωματικό Δέντρο της Ζωής του -με-έχουν-απαγάγει-εξωγήινοι-κάντε-κάτι- Τέρενς Μάλικ, που μάλλον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων βρισκόταν σε ανοιχτή συνομιλία με το Θεό και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η "ταινία" του κυριολεκτικά ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ. Ισως η χειρότερη μαλακία που έχω δεί τα τελευταία χρόνια. Σινεμά πραγματικά της πούτσας. Και συγχωρέστε με για την καθαρεύουσα.
Απο την άλλη, η "πουτάνα" του μελό, των Φεστιβάλ και της απόλυτης εκμετάλλευσης κάθε μορφής ανθρώπινης δυστυχίας, ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με το Biutiful του. Το έχω βρίσει άπειρες φορές φέτος. Το έχω μισήσει άλλες τόσες. Και είμαι σίγουρος οτι ο Χρήστος Δάντης θα είχε την ίδια άποψη.
Επίσης, πετάω με ευκολία στον κάδο και σφραγίζω το καπάκι:
-Το The American του Αντον Κόρμπιν, που παράλλαξε με χαρακτηριστική ευκολία την έννοια του "μετράω πρόβατα για να με πάρει ο ύπνος", αφού πλέον χρειάζονται ελάχιστα καρέ για να βρεθείς τ'ανάσκελα.
-Το The Last Airbender του Μ.Νάιτ Σιάμαλαν, τον απόλυτο καλλιτεχνικό θάνατο ενός ανθρώπου που κάποτε πιστέψαμε οτι θα είναι ο νέος Ορσον Γουέλς. Καλά να πάθουμε.
-Το Somewhere της Σοφία Κόπολα, μια στιγμή ανεξήγητου μπλακ-άουτ για ενα σπουδαίο ταλέντο. Οταν ξύπνησα, ο Στίβεν Ντορφ κάτι έλεγε στην κόρη του. Στο ίδιο σημείο το είχα αφήσει όταν ξεράθηκα. Duh alert.
-Το Black Swan του Ντάρεν Αρονόφσκι, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι οτι την επόμενη φορά που θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα drugs, θα μας πάρουν με το φορείο στην κυριολεξία.
-Το The Way Back του Πίτερ Γουίαρ, μια φθηνή αντικομμουνιστική όσο και φουλ ρετρό καταγραφή ενός ανθρώπινου δράματος στη μέση του πουθενά. Απο έναν άνθρωπο σαν τον Γουίαρ το λιγότερο που περιμένω είναι να αγοράσει και να κάψει όλες τις κόπιες Ο ΙΔΙΟΣ.
Αυτά. Να πάει στα τσακίδια και να μην ξανάρθει αυτή η σεζόν. Αν του χρόνου αντικρύσω κάτι παρόμοιο, θα πηγαίνω με πανό στο Σεφερλή. Ειλικρινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου