ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΩΣ

Με θυμάσαι, έτσι δεν είναι;

Δε με ξέχασες.

Και πώς να με ξεχάσεις; Θα σού ήταν πολύ δύσκολο. Ειδικά με τόσα που συμβαίνουν γύρω σου, με όλα τα σημάδια, τις χαρακιές, τις πληγές που αφήνει ο περίγυρός σου.

Μου έκανε εντύπωση που χάθηκες έτσι ξαφνικά. Τόσο απότομα, χωρίς γιατί και καμιά δικαιολογία. Δάκρυσες, ψυχούλα μου. Το μέσα σου έγινε ποτάμι. Γι'αυτό και δε μου μιλούσες τόσο καιρό, γι'αυτό σε λησμόνησα. Μού είχες λείψει, αλλά όταν στο σιγοψιθύριζα πού και πού, εσύ έκανες πώς δεν άκουγες. Και μετά έψαχνα να σε βρω και δε σε έβρισκα. Είχες χωθεί βαθιά μέσα σου. Κουλουριασμένος και έτρεμες όλες τις ώρες της μέρας, μικρές και μεγάλες. Ξεκίνησες για τον μεγάλο άθλο, την κατάκτηση, τη δικαίωση. Ποιός σε σταμάτησε, καρδούλα μου;

Εσύ ο ίδιος. Οταν με ξέχασες, έκανες ενα λάθος. Οταν με άφησες πίσω σου, το λάθος έγινε πόνος. Για μια στιγμή πίστεψα οτι θα σε έχανα για πάντα. Ησουν ενα βήμα πριν τη λήθη.

Και τώρα, να, είσαι ξανά πίσω. Λαβωμένος. Πικραμένος. Σκοτωμένος. Αλλά είσαι ξανά δίπλα μου και μαζί θα τα λύσουμε όλα. Θα τη βρούμε την άκρη, φιλαράκο.

Θα τη βρούμε...